Cees Anker - Twentevisie

Cees Anker, zelf
opgestapt bij
Connexxion,
hoewel er
geruchten zijn
over een
gedwongen
vertrek. “Dat
komt omdat
mijn beslissing
on-Nederlands
is. Het is niet
normaal, dus er
zal wel wat aan
de hand zijn,
denken ze.”
‘Het zal toch niet zo zijn dat ik hier
Cees Anker
Hij had tot nu toe een carrière om
‘u’ tegen te zeggen. Hij behoorde de
laatste jaren tot de captains of
industry, zeker in het oosten des
lands. En ineens (eind augustus)
was er het bericht: Cees Anker
stapt op bij Connexxion. Had hij
inderdaad geen zin meer of had het
bedrijf geen zin meer in hem? Bij
Connexxion zat de top de afgelopen
jaren in een ruimte met een
draaideur: bestuurders kwamen en
bestuurders vertrokken weer net
zo gemakkelijk. Alleen Anker deed
zijn naam alle eer aan. De rots in
de branding. De regionale krant
suggereert dat Anker op een zijspoor
is gezet. “Ik heb het niet gelezen
en het interesseert me niet. Ik
zeg je dat ik ben weggegaan omdat
ik het wel gezien had.” Anker heeft
overigens wel meer verrassende
wendingen in zijn carrière gemaakt
die later erg goed uitpakten.
“Nee, ik heb nog geen nieuwe baan
en ja, ik moet wel weer aan het
werk, ik ben niet financieel onafhankelijk.”
(door Jan Medendorp)
De nog jonge Cees koos na het gymnasium
(op 19-jarige leeftijd) tot ontsteltenis
van zijn ouders voor de marine. Cees
kon zo goed leren, kon wellicht dokter
worden. Of notaris. Hij werd na verloop
van tijd hoofd logistieke dienst op het
fregat Jan van Brakel, hij was een van de
vijf diensthoofden voor wie ’s ochtends
het bed werd opgemaakt en bij wie
belangstellend werd geïnformeerd hoe
het eitje deze ochtend gewenst was.
Destijds een baan met veel zekerheid,
die behoorlijk beloond wordt. Kortom
een baan om prettig oud te worden.
Dacht iedereen, maar niet de inmiddels
32-jarige Cees die opnieuw zijn omgeving
slapeloze nachten bezorgde door
ontslag te nemen en bij vervoersbedrijf
Westnederland in dienst te treden (per
1 juni 1984) als regiomanager in opleiding.
Geen saluerende jantjes meer,
maar rondbuikige buschauffeurs. Geen
goede koks, maar het eigen tupperwarebakje
met brood en een balletje mayo
uit de kantine.

de rest van mijn leven werk’
heeft het wel gezien
Fusies te snel
“Ik heb een paar keer in mijn leven hardop
tegen me zelf gezegd: ‘het zal toch niet
zo zijn dat...’ en vul de rest zelf maar in.
Bij de marine had ik er op mijn 50ste uitgekund,
ik vond het er fantastisch tussen
die jonge gasten, veel van huis, veel meegemaakt.
Maar niet voor mijn hele leven.
Ik weet nog dat de schout bij nacht Post
tegen mij zei: ‘weet u wel wat u doet? U
krijgt hier spijt van’. Dat was een uitstekende
aansporing. Ik ben nu 51 jaar. Als ik
nog wat anders wil, moet ik dat nu doen.
Nu zegt ook weer iedereen tegen me: ‘je
bent lid van de raad van bestuur van een
groot bedrijf, weet je wel wat je doet?’.
Niet precies nee, maar blijven zitten is het
gemakkelijkste en dat wil ik niet.”
Van Westnederland stapte hij over
naar de TET. “Dat was per 1 juni 1988. Ik
was net begonnen of we gingen al met
een personeelsreisje naar Duitsland, de
eerste wedstrijd tegen Rusland die verloren
ging. Dat soort dingen blijven je bij.”
Hij bleef acht jaar in Enschede, daarna
werd hij directeur bij Midnet, in de tijd
dat het openbaar vervoer in Nederland
op de schop ging en grote bedrijven werden
geformeerd om de buitenlandse concurrentie
het hoofd te bieden. Binnen
drie jaar werden Midnet en het fusiebedrijf
OostNet (waar de TET in was opgegaan)
samengevoegd tot Connexxion. En
daar zit volgens Anker ook de crux van
veel latere problemen. “Achteraf kun je
stellen dat de fusies elkaar te snel hebben
opgevolgd, maar er was geen keuze.”
Geen drive meer
Bij Connexxion trad hij op 1 januari
1999 aan als directeur van het personenvervoersbedrijf.
Twee jaar later werd hij
lid van de Raad van Bestuur met de portefeuille
Operations. En ruim 2,5 jaar
later is hij het dus zat, dat lijkt toch wel
erg snel. “Op papier heb je gelijk, in de
praktijk doe ik hetzelfde werk al 15 jaar
alleen bij verschillende bedrijven. En bij
Connexxion promoveerde ik wel per
1 januari 2001 maar het inhoudelijke
werk bleef exact hetzelfde.”
Dus kreeg mevrouw Anker van haar
man te horen dat het niet zo zou zijn, dat
hij tot zijn pensioen dat gezeur met overheden,
commissarissen, pers en dergelijke
moest aanhoren. Tegen een interesante
vergoeding, dat wel. Met auto met
chauffeur, dat ook en ook veel aantrekkelijke
emolumenten. “Het gemakkelijkste
was om de komende tien jaar te blijven
zitten en ik herhaal: dat kon ook zeker, ik
hoefde niet weg. Maar de drive om op
tafel te springen, de podia te beklimmen,
de strijd aan te gaan, heb ik gehad in deze
sector. Ik heb het wel gezien. En ik kan
me permitteren afscheid te nemen.”
Fusie moest
“Ik heb de afgelopen vijftien jaar in het
openbaar vervoer alles meegemaakt.
Fusies, overnames, reorganisaties, taxi’s,
touringcars. Ik heb bij kleine bedrijven
gewerkt, bij grote bedrijven, en ik heb zelf
bij Connexxion de cultuuromslag moeten
bewerkstelligen om een semi-overheidsbedrijf
marktgericht te laten werken.” In
het vorige interview in dit blad mopperde
hij over de onbetrouwbare overheid
die zogenaamd had gezegd niet op prijs
maar op prijs-kwaliteitverhouding te
laten concurreren. Het leverde hem stekelige
opmerkingen op. “Als ik mijn
werk niet goed had gedaan, was ik al eer-
‘Achteraf kun je stellen
dat de fusies elkaar te
snel hebben opgevolgd’
der op een zijspoor gezet, net als vele van
mijn collega’s. Maar Connexxion moest
er komen, daar ben ik van overtuigd, er
moest een sterke partij komen die de
opdrachtgevers en andere openbaarvervoersondernemingen
partij kon bieden.
Zo’n bedrijf staat er. Er moet nog veel
gebeuren, maar Connexxion kan een
stootje hebben. Zonder schaalvergroting
was het openbaar vervoer in Nederland
helemaal in buitenlandse handen gekomen,
daarvan ben ik overtuigd.” In 2002
boekte Connexxion een verlies van 5,8
miljoen, het jaar daarvoor nog ruim 20
miljoen. Deels werd het verlies opgevangen
door een reorganisatie waarbij 355
mensen hun baan verloren.
Van Gogh door de week
Op 8 oktober was Ankers afscheidsreceptie.
De chauffeur komt tot 1 februari
voorrijden, tot die tijd wordt ook zijn
salaris overgemaakt. Er is pas per die
datum een vacature, zijn werk wordt nu
door zijn twee collega’s erbij gedaan. We
proberen het nog maar een keer; zijn dat
ook geen tekenen dat het vertrek onvrijwillig
was? “Ik heb tegen mijn Raad van
Commissarissen gezegd dat ik weg wil,
wat ik jou net ook verteld heb, en we
hebben in goed overleg voor deze oplossing
gekozen. En dat heb ik zeer op prijs
gesteld. Er blijven altijd geruchten, het
interesseert me niet. Dat komt omdat
mijn beslissing on-Nederlands is. Het is
niet gebruikelijk, dus er zal wel wat aan
de hand zijn, denken ze.”
“Ik ben nu bezig met een soort afscheidstournee,
ik ga zeer regelmatig met
mensen wat eten of drinken en bijpraten.
Ik heb dertig jaar keihard gewerkt. Ik ben
nog nooit met mijn vrouw door de week
naar een museum geweest, nu hebben
we pas een tentoonstelling van Van Gogh
in het Kröller Müller Musuem bekeken.
Ik ben een weekje in november naar
Spanje geweest. Dat is ook nieuw voor
mij. Ik ben meer buiten, vroeger zat ik
alle dagen achter een bureau. Ik kom
helemaal tot rust. Ik sta nu om acht uur
op, vroeger was dat tussen zes en half
zeven. Ik vind het heerlijk.”
Tot nu toe heeft de telefoon een keer of
drie gerinkeld met een aanbieding. “Ik wil
wachten en de deskundigen zeggen dat ik
niet het eerste het beste baantje moet aanpakken
dat voorbij komt. Wat ik wil? Dat
weet ik niet precies, de wereld van het
personenvervoer heb ik wel gezien.”
Geen consultant
“Ik heb een mooie loopbaan tot nu toe. Ik
had tien jaar geleden nooit gedacht dat ik
ooit lid van een raad van bestuur van een
bedrijf zou worden. Nee, ik begin geen
eigen bedrijf, ik ben geen consultant, ik
ben ook geen beleidsmedewerker. Ik zie
mezelf als een algemeen manager die
mensen en organisaties vooruit helpt. Ik
ben altijd in Enschede blijven wonen en
dat zal ik in de toekomst ook blijven
doen, maar dat betekent niet dat ik banen
in het westen van het land uit de weg ga.
Als er niets voorbij komt? Tja, dan zal ik
in de loop van volgend jaar mijn netwerk
aanspreken. Want ik zing het wel even
uit. Toch ik moet wel weer aan het werk,
maar nu even niet,” lacht hij. ■
61
Twentevisie. 10/2003