ZILVER! - P-magazine

sport
U kon de voorbije zeven maanden lezen hoe Jonas Heyerick, een jaar geleden nog onze
94 kilo wegende wielerjournalist/wielertoerist, zich als een halve prof/pater voorbereidde
op het WK tijdrijden voor journalisten in Lierde. Vorige week was het zover.
Tekst: Jonas Heyerick / Foto’s: Jelle Vermeersch
138 l P-magazine 28.09.2010
Van ezel tot koerspaard?
Zilver! ren.
Daar is de finish. Ik gebruik
mijn allerlaatste krachten om
mijn voorwiel over de meet te
gooien. Ik ben stikkapot, voel
mijn longen branden en mijn
hart bijna uit mijn borstkas bonzen. 50 meter
voorbij de finish staat Rafael Stoker, de
Nederlandse vicewereldkampioen tijdrijden
van vorig jaar bij de –30-jarigen. Hij lacht
en steekt zijn duim omhoog. Vraagt hij nu
hoe het me vergaan is? Zegt mijn van uitputting
verwrongen gezicht niet genoeg? Ik
trek een pruillip en geef hem een duim in
omgekeerde richting terug. En dan hoor ik
plots de speaker. Veel versta ik er niet van
– mijn oren tuiten nog na van de inspanning
– maar hoor ik daar in vlekkeloos Engels
met Oost-Vlaams accent de woorden ‘a
new best time’ in één en dezelfde zin? Ik
stop met uitbollen en draai terug naar de
finish. Wat staat Dieter Roman, een Belgische
concurrent waar ik het goed mee kan
vinden, daar zo enthousiast te lachen? En
waarom steekt hij slechts één vinger in de
lucht? Als ik plots ook een tiental van mijn
supporters wild zwaaiend en roepend mijn
richting zie komen uitrennen, begint het
langzaam te dagen. Ik heb de snelste tijd
neergezet! “Je hebt Frederik Backelandt
geklopt! Je bent wereldkampioen!” Mijn
fans zijn door het dolle heen. Voor hen is
het pleit beslecht. Dat Jeff Jones, dé topfavoriet
voor de gouden medaille, nog moet
finishen, opper ik voorzichtig. Niemand
heeft er oren naar. “Gouden medaille ophalen
en, hup, pinten drinken!”, dat is het
enige wat ik hoor. Omdat de podiumceremonie
pas over een uur geprogrammeerd
staat, wordt het momenteel enkel pinten
drinken. Ook niet slecht. Een halve pint ver
hoor ik de speaker plots zijn stem verheffen.
“Jeff Jones, als laatste gestart, rijdt de
snelste tijd. Hij is wereldkampioen!” Drie
seconden lang is het doodstil. Waarna het
feestgewoel en de supportersgezangen opnieuw
losbarsten. Zilver is ook mooi! En ik
ben zes minuten lang virtueel wereldkampioen
geweest!
níét Denken
aan D-Day
Een te zegezekere Laurent Fignon die op de
slotdag van de Tour 1989 zo’n miserabel
slechte tijdrit rijdt dat hij de Ronde alsnog
met 8 seconden verliest aan Greg LeMond.
Jan Ullrich die tijdens de proloog van de
Tour 2005 gedubbeld en dus hopeloos vernederd
wordt door Lance Armstrong. Of een
immens nerveuze Michael Rasmussen die in
de afsluitende tijdrit van diezelfde Tour
2005 zijn podiumplaats in rook ziet opgaan
na twee valpartijen en evenveel fietswissels...
Al deze worstcasescenario’s flitsten
de voorbije weken meermaals door mijn
hoofd. En wanneer dat gebeurde, kon ik alleen
maar denken: het zal me toch niet overkomen
in Lierde, mijn grote, want enige,
doel van het jaar? Stel je voor: zeven maanden
van intensieve voorbereidingen die tenietgedaan
worden door een verkeerd liggende
spijker, een niet goed ingeschatte
bocht of al te driest opspelende zenuwen?
Alleen al eraan dénken, doet mijn maag ke-
Alleen met het Fignon-scenario hou ik
geen rekening. De kans dat ik te zegezeker
en nonchalant aan de start kom, is even
groot als de kans op een nieuwe regering
volgende week. Het Rasmussen-scenario
lijkt me wel mogelijk. De week voor de WKtijdrit
loop ik erg zenuwachtig. Ik mag nog
niet aan Lierde peinzen of mijn lichaam
wordt één grote zenuwtic. Er is maar één remedie:
niet aan Lierde denken. Dat is moeilijk,
want ik ben nu al maanden naar dat ene
moment, mijn persoonlijke D-Day, aan het
toewerken. Zouden de geallieerden de dag
voor de echte D-Day ook zo weinig mogelijk
aan de Normandische kust gedacht hebben?
Zouden ze de nazi’s uit hun gedachten gebannen
hebben en aan bloemen en snoepjes
gedacht hebben in plaats van aan bommen
en granaten?
Mijn grootste vrees is een slapeloze nacht
voor het WK. Uren van wielrennertjes tellen,
staren naar het plafond en denken aan losertjes
als Rasmussen, Ullrich en Fignon. Dat
moet ik kost wat kost vermijden. Mijn lichaam
moet kunnen genieten van acht uur
slaap. Minstens. Mijn benen én hoofd moeten
in optima forma zijn. Ik moet mijn zinnen
kunnen verzetten, mezelf vermoeien om
zonder problemen in slaap te vallen. En hoewel
seks volgens sommige kenners absoluut
not done is de avond voor een wedstrijd, besluiten
mijn halve trouwboek en ik voor één
keer het advies van de profs in de wind te
slaan. Goed plan. Geen uur later slaap ik als
Het podium! Meteen de beste plek,
want pal naast de rondemissen.
een roos en droom ik van regenbogen.
De kloteklaagzang
van De vuvuzela
Op weg naar Lierde overloop ik de tips die
mijn Energy Lab-coaches Kristof Desmedt
en Paul Van den Bosch en Marc Wauters,
drievoudig Belgisch kampioen tijdrijden, me
gegeven hebben. Acht uur slaap? Check.
Gisteren en deze middag droge pasta met
enkel een beetje ketchup voor de smaak?
Check. Energieshake gisteren voor het slapengaan?
Check. Grondige controle van fiets
en materiaal? Check. Vertrouwen in eigen
kunnen? Euh...
Zelfvertrouwen is nooit mijn sterkste punt
geweest en op de rennersparking in Lierde
zakt de moed me zelfs helemaal in de koersschoenen.
Mijn hoop ging uit naar een deelnemersveld
vol oude zakken op gewone
koersfietsen uit de tijd dat Miet Smet nog
een jong wicht was. Maar ik zie vooral jonge,
afgetrainde mannen met geschoren, glanzende
kuiten op tijdritbolides die meer kosten
dan een goede tweedehandse wagen. Nu
ja, op dat vlak moet ik alvast niet onderdoen
voor mijn concurrenten. Of moet ik toch collega’s
zeggen? Vandaag starten er 86 journalisten
uit vijftien landen. Minstens 25 van
hen moet ik duchten.
Terwijl ik me sta om te kleden – fotograaf
Jelle, schoonbroer Ronny en verzorger/mecanicien/kameraad
Dominic moeten me in
mijn ultraspannende Bioracer-outfit helpen
– hoor ik mijn naam roepen door een megafoon.
Mijn supporters zijn daar! In een echte
supportersbus! Met echte supporter-T-shirts
aan! En ze hebben allerlei echte supportersattributen
bij die ongelooflijk veel lawaai
maken (de kloteklaagzang van een Vuvuzela,
iemand?). De bonte bende vrienden, familie,
collega’s, wielertoerist.be-volgers en Plezers
klokt uiteindelijk af op 105 eenheden.
Met z’n allen gaan we naar de startlijn waar
ook het tot P-Café omgetunede Café Welkom
zijn tenten heeft opgeslagen. Mijn supporters
vliegen meteen in de pinten – de vragen
of ik ook een pintje moet, zijn niet te tellen
– terwijl ik me klaarmaak voor de opwarming.
Nog anderhalf uur.
Ik verken het parcours nog eens. Een slechte
beslissing. Mijn benen voelen als lood, mijn
ademhaling stokt bij elke inspanning en
merk ik daar nu snot in mijn neus? Zodra ik
een beetje begin te trappen, zit mijn hartslag
meteen aan 150. En als ik wat tempo
maak, gaat hij nog eens tien slagen de lucht
in. Dit komt niet goed. Coach Kristof probeert
me te kalmeren. “Het zijn de zenuwen
en de adrenaline. Maak je geen zorgen. Je
bent in topvorm, je gaat knallen.” Maar vandaag
ben ik ongelovige Jonas.
Terwijl ik tevergeefs mijn zenuwen onder
controle probeer te krijgen, zie ik Frederik
Backelandt van start gaan, de hoofdredacteur
van wielermagazine Grinta!. Backelandt
is de tweevoudige wereldkampioen tijdrijden
voor journalisten en woont vlakbij in Zottegem.
Frederik rijdt dus een thuismatch. Hij
28.09.2010 P-magazine l 139

Van ezeL tot KoersPaard
De wk-tijDrit van jonas in cijfers:
afstanD: 10,7 km
tijD: 14’48’’15
gemiDDelDe snelheiD: 43,37 per uur
gemiDDelDe caDans: 94 omwentelingen per minuut
gemiDDelDe hartslag: 174 ( max: 180)
kent het parcours als zijn broekzak en is,
samen met de Brit Jeff Jones, de te kloppen
man. Dat bewijst Backelandt met een wel
heel erg scherpe tijd: 14 minuten 48 seconden
en een klets, of een gemiddelde van
meer dan 43 per uur. Op zo’n zwaar parcours
in de Vlaamse Ardennen ligt dat zeker
niet voor de hand. Ik schud het hoofd. Aan
deze tijd kom ik nooit.
De hel in het
kwaDraat
15u35. Ik sta klaar aan de start. Nog vier
minuten en dan is het mijn beurt om 10,7
kilometer te vlammen. Ik kan maar aan één
ding denken. Niet afgaan! Niet voor het oog
van al mijn supporters, niet voor de kritische
blik van de P-lezers. “Top-10, top-10.” De
steeds weerkerende mantra in mijn hoofd
maakt me niet bepaald rustiger. Nog twee
minuten. Ik luister nog een laatste keer naar
mijn coach: “Rustig blijven, op de hellende
stroken niet te diep gaan zodat je niet helemaal
verzuurt”. Ik geef nog een ultieme kus
aan vrouw en dochters en meld me aan bij
de koerscommissarissen. Zoals het in echte
tijdritten hoort, houden die me recht op de
fiets terwijl ik mijn schoenen in de pedalen
klik. Nog 45 seconden. Ik keer me nu helemaal
in mezelf. Iets wat ik geleerd heb van
übertijdritspecialist Fabian Cancellara. Hij
zei: “Jij en je fiets moeten in een soort tunnel
komen en pas aan de finish mag je die
tunnel weer uit”. Ik hoop maar dat er licht is
aan het einde van die tunnel.
“Nog vijf seconden.” Ik zuig mijn longen vol
lucht, blaas mijn wangen bol en hoor alleen
nog maar de stem van de aftellende koerscommissaris.
Ik heb het koud en voel het
haar op mijn armen rechtkomen. “Vier!” Dit
is opperste concentratie, besef ik. “Drie!” Ik
start mijn Polar. “Twee!” Dag ezel, schiet
het door mijn hoofd. “Eén!” In mijn eerste
halen bal ik alle energie samen in mijn niet
meer al te brede lijf. Gaat-ie!
En dan gaat het snel. En dan heb ik het niet
over mijn snelheid op de fiets, maar over de
gedachten en emoties die in mijn hoofd
rondtollen. “Ik ga niet snel genoeg! Hier opletten
voor de kiezels in de bocht! Nu optrekken!
Verdomme Jonas, tandje kleiner!”
Mijn hersenen kunnen amper volgen. Op andere
momenten lijkt het dan weer alsof ik in
slow motion denk en fiets. Ik zie welke kleren
mensen langs de kant van de weg dra-
Vlak voor de start: een
kus van dochterlief.
gen. Hoor als in een soort echo wat mijn
Admiraal-vrienden me halfweg het parcours
toeroepen.
Het is afzien. Bij de beesten. Voor iemand
als ik die het moet hebben van het grote
mes, vlakke, lange rechte stukken zonder
bochten, is dit parcours de hel. In het kwadraat.
Telkens wanneer ik een beetje in mijn
ritme kom, wacht me alweer een hellende
strook, een venijnige bocht of een combinatie
van beide. De weinige keren dat ik een
blik op mijn Polar werp, geven me weinig
hoop. Ik rijd verdomme veel te traag om in
de buurt van een gemiddelde van 43 per uur
te komen. “Sneller! Sneller!” schreeuw ik
mezelf toe. Tevergeefs. Ik zit aan mijn maximum,
dat voel ik aan alles. Proef ik bloed in
mijn keel? Is dat mijn hart dat ik voel kloppen
in mijn oren? Zijn dat mijn longen die
langzaam vuur vatten? Drie keer ja, wellicht.
Maar ik verplicht mezelf daar nu niet aan te
denken. Straks misschien, na de finish,
wanneer de ambulanciers mij aan het reanimeren
zijn.
Langzaam verdwijnt mijn geloof in een top-
10-plaats. Verdomme toch! Toch blijf ik
mijn pedalen geselen. Voor al mijn supporters,
voor mijn gezin dat me de voorbije
maanden zo vaak moest missen wegens ‘nog
een training’, voor mijn eer...
De zure smaak van
braaksel
Na driekwart tijdrit worstel ik met een van
die ambetante, hellende stroken op het parcours.
Ik ga uit het zadel en probeer mijn
Vlak na de start:
een zilveren plas.
snelheid aan te houden. De top laat lang – te
lang - op zich wachten. Ik plof weer neer,
schakel kleiner en ... proef plots de zure
smaak van braaksel in mijn keel. Ook dat
nog. Slikken en trappen, een andere optie
heb ik niet. Vier kilometer van meer afzien,
sterven en toch nog doorgaan later wacht de
laatste bocht en daarna de laatste rechte
lijn. Die is maar liefst 1 kilometer lang. Eerst
500 meter naar beneden, daarna een halve
kilometer aan 4 procent omhoog.
Ik schakel naar de grote molen en gooi me in
de diepte. 60 per uur, merk ik. Ça va. Jammer
dat het wegdek zo slecht is. Putten, bobbels,
spleten... Met mijn armen in de beugel daver
ik haast van mijn fiets. Maar versagen is geen
optie, zeker niet nu de weg weer begint op te
lopen. Nog driehonderd meter. Plots merk ik
dat de mensen langs de kant van de weg verbazend
veel lawaai maken. En dat ze allemaal
zwarte T-shirts dragen met de beeltenis van
een ezel. Mijn supporters hebben zich over de
laatste 250 meter van het parcours verdeeld
en schreeuwen me nu naar boven. Een niet te
beschrijven, majestueus gevoel maakt zich
van me meester waardoor ik nog iets harder
ga fietsen. Nog 150 meter. Het lijkt nu alsof
ik langzaam gevierendeeld word door een stel
Brabantse trekpaarden. Ik zie mijn kameraden,
mijn ouders, mijn madam. Allemaal
staan ze half op de weg. Ze roepen niet, ze
tieren. Ze ballen hun vuisten als Sugar Jackson.
Hun ogen spuwen vuur. Ik pers er een
laatste sprintje uit. Mijn mond wijd open,
mijn handen verkrampt rond het stuur. Maar
daar is de meet. 14 minuten 48 seconden en
15 honderdsten. Een halve seconde sneller
dan Frederik Backelandt! De rest is geschiedenis.
Voor meer foto’s en tekst op de wielerblog
van Jonas. Check www.p-magazine.be/
vanezeltotkoerspaard.
28.09.2010 P-magazine l 141

Van ezeL tot KoersPaard
van eZel tot
treincondUcteUr!
31 augustus 2002. Om half twee ‘s nachts
stond Jonas Heyerick op de dansvloer van zijn
eigen huwelijksfeest met in zijn linkerhand
een bruin Kasteelbier en in zijn rechter een
blonde Leffe. Hij droeg een bizar pak met
flappen dat hem de allure gaf van een middeleeuwse
nar en dronk afwisselend en in
gestaag tempo van elk glas. De bruidegom
probeerde niet te morsen terwijl hij zich dolgelukkig
aan een onvaste pirouette waagde op
zijn lievelingsnummer van Pearl Jam. Tevergeefs.
Acht jaar en drie kinderen later stond Jonas
opnieuw met twee glazen in zijn handen na
een belangrijke afspraak in zijn leven. En zijn
kledij was al even bizar. Hij droeg een wit op
zijn lijf plakkend pak uit één stuk met daarop
een Belgische driekleur en het logo van Pmagazine.
Het pak was volledig doorzichtig
en hij droeg geen ondergoed. In normale
omstandigheden zouden wij hem daarvoor
voor eeuwig en drie dagen hebben uitgelachen.
Maar onze collega had net een zilveren
medaille gewonnen op het wereldkampioenschap
tijdrijden voor journalisten. Dat temperde
ons leedvermaak over zijn onnozele
outfit een beetje.
Trouwe P-lezers hebben het voorbije half jaar
de volledige voorbereiding van Jonas op het
WK kunnen volgen in dit blad. Zij weten dat
Jonas er alles aan gedaan heeft om op zijn
minst niet af te gaan in Lierde. Maar zij kennen
niet het hele verhaal: de wanhopige telefoons
van mevrouw en dochters Heyerick als
de man des huizes weer eens onverwacht op
trainingskamp was vertrokken; de klachten
van de (echte) wielrenners die hij voor P-magazine
interviewde en met wie hij het enkel
over versnellingsapparaten en bandenspanning
wilde hebben (Tom Boonen, die tijdens
een trainingstocht op de Poggio zat te sterven
in Jonas’ wiel, wil alleen nog met P praten als
het alsjeblieft toch eens een keertje drie uur
Uitslag (10,7 km)
1. Jeff Jones (GB - Bikeradar) in
14’36”38
2. Jonas Heyerick (Bel - P-magazine) op
11”77
3. Frederick Backelandt (Bel - Grinta!)
op 12”23
4. Robin Coomber (GB - What Mountain
Bike) op 21”91
5. Werner Muller-Schell (Dui-freelance)
op 27”04
lang over zijn seksleven
mag gaan). Maar
het ergst was de mentale
terreur die hij op
zijn collega’s losliet.
Zijn nieuwe uiterlijk
alleen al was genoeg
om ons de stuipen op het lijf te jagen. 16 kilo
verloor hij. Zégt hij. Wij houden het op 46. Op
het eind leek zelfs Tia Hellebaut een gezellige
fatso in vergelijking met onze Cancellara van
Destelbergen. Ingevallen wangen, donkere
oogzakken, kleren die plots veel te groot waren.
En telkens als iemand van ons zelfs maar
aan een pak frieten of een Stella dácht, begon
Jonas al te roepen van ‘schande’ en ‘gebrek
aan collegialiteit’, ja zelfs van ‘sabotage’. Op
het jaarlijkse bacchanaal ter gelegenheid
van de Tourprono - het enige redactiefeestje
waarop we hem de voorbije maanden zagen -
namen we collectief weerwraak door een hele
avond pinten voor zijn neus te zetten.
Het pleit voor de doorzetter in Jonas dat hij
er ijskoud onder bleef. Zijn doel was heiliger
dan de stoffelijke resten van pater Damiaan.
Voor de top-10 in Lierde moest hij scherp
staan. En met minder dan de top-10 kon hij
niet afkomen, vond hij.
Wij, collega’s, dachten daar helemaal anders
over.
“Nadat ge een half jaar lang de helft van ons
boekske hebt volgeluld met trainingstijden,
amorfe spiersoorten, diëten en ander janetteus
gedoe, gaat ge toch niet afkomen met
pakweg een beschamende zevende plaats”,
stak eindredacteur Edwin van Overveld het
vuur aan de lont. “Met minder dan de wereldtitel
nemen we geen genoegen.”
“En als je het niet haalt, transfereren we je
naar de redactie van Modelspoor Magazine”,
gooide hoofdredacteur Michaël Lescroart er
voor alle duidelijkheid nog achteraan.
Nu zijn wereldtitels niet zo heel ongewoon
op onze redactie, zij het meestal in disciplines
die in brede kringen minder bekend
zijn dan zou moeten (Edwin is bijvoorbeeld
wereldkampioen in het heen-en-weren, een
kaartspel dat nog steeds tevergeefs op een
olympisch statuut wacht). Zo veel vroegen we
dus ook weer niet van Jonas.
En de druk leek zelfs gewettigd toen we op
zaterdag 18 september met een ongeveer
tachtig man sterke supportersdelegatie in
Lierde stonden. Want wie verscheen zoal aan
de start van het WK tijdrijden voor journalisten?
Een zestal vrouwen, ouden van dagen
Een topsporter zonder supporters
is als een café zonder bier.
als Hans Vandeweghe en een Hollander van
Bart De Wever-formaat. Zelfs achteruit op een
driewieler zou onze Ezel dit schamele zootje
op minstens vijf minuten moeten kunnen rijden.
Jonas bleef voorzichtig. “Frederik Backelandt
kan ik normaal gezien niet aan”, zei hij poepzenuwachtig;
Backelandt, de hoofdredacteur
van het wielertijdschrift Grinta, had al twee
wereldtitels op zak. Maar collega’s zijn er om
elkaar te helpen. Dus liet onze bevallige vormgeefster
Ellen Vleugels aan de startzone een
schouderbandje zakken om die Backelandt
van zijn à propos te brengen. En toen de arme
jongen vlak na de start voorbij het hek aan het
P-café sjeesde, blies ze kwansuis een dikke
rookwolk van haar Nicaraguaanse Robusto in
zijn gezicht.
Ellen kan op onze vloer de titel Werknemer
van het Jaar niet meer mislopen, want in de
eindafrekening had Jonas 42 honderdsten
van een seconde voorsprong op Backelandt.
42 honderdsten, een onverhoedse scheet
duurt langer.
42 honderdsten was ook net genoeg voor de
zege, dachten we en we vlogen massaal in de
Duvel en de kaaskroketten. Tot de allerlaatste
renner aan de start, een Engelse dopeur met
de lelijkste outfit ooit, nog vlot 12 seconden
afkneep van Jonas’ tijd.
Precies 3 seconden werd het doodstil in ons
supporterskamp, maar toen barstte alsnog
een pandemonium los dat enkel in de Kop
van FC Liverpool zijn gelijke kent. En tijdens
de officiële cérémonie protocolaire was de
luidste ovatie die voor onze na een pint of vijf
al weer een stuk sympathiekere medewerker.
Tijdens het spelen van God Save the Queen
begon hij zowaar te dollen met de podiummissen.
Zo ontspannen hadden we hem al
maanden niet meer gezien.
En zo was onze Ezel alsnog een koerspaard
geworden. Zilver op het WK. Tjonge, jonge.
We gaan je missen, Jonas. Veel succes bij
Modelspoor Magazine! p
Patrick Vincent
Met dank aan Café Welkom.
(www.cafewelkom.be)
142 l P-magazine 28.09.2010 28.09.2010 P-magazine l 143