Download pdf - Reclassering Nederland
Download pdf - Reclassering Nederland
Download pdf - Reclassering Nederland
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
eclasseriNg NederlaNd september 2010 | 22<br />
De vrijwilliger als wegwijzer. Patrick Klinkenberg: ‘Ik voelde me verloren.<br />
Had geen flauw idee waar ik aan toe was. Of waar ik moest<br />
beginnen. Dan is een beetje hulp in je eigen taal een verademing.’<br />
Ronald Prins bezoekt als vrijwilliger gevangenen in Groot Brittannië.<br />
Elke vier tot zes weken gaat hij langs. Soms reist hij de hele dag voor<br />
een gesprek van een uurtje. Doodnormaal vindt hij zelf. En broodnodig.<br />
Hij kent de weg, woont er al meer dan dertig jaar. Altijd geeft hij<br />
inzicht in de plaatselijke mores. ‘Het rechtssysteem is hier soms<br />
ondoorgrondelijk. En gevangenisdirecteuren zijn goden, hun bewaarders<br />
halfgoden. Ze lijken dol op overplaatsingen. Zitten onze jongens<br />
ineens in een andere gevangenis. Sta ik voor een dichte deur. Zelfs de<br />
ambassade is dan het spoor bijster. Toch kan soms veel als je de juiste<br />
mensen kent. Zo konden ouders op stel en sprong hun gevangen zoon<br />
bezoeken, in de avonduren. Eén telefoontje van mij was genoeg.’<br />
De vrijwilliger als steunpilaar. Patrick Klinkenberg: ‘Ik voelde me<br />
verraden door mijn eigen land. Uitlevering zonder bewijs! Weggerukt<br />
bij mijn gezin. Ik heb mijn dochters negen maanden niet gezien. Ik ben<br />
zó dankbaar dat Ronald en de ambassade naar me omkeken.’ <strong>Nederland</strong>ers<br />
in een buitenlandse cel voelen zich vaak alleen op de wereld.<br />
De aandacht van vrijwilligers is welkom. Zij luisteren, motiveren, geven<br />
tips. In sommige gevangenissen zijn die van levensbelang. In Engeland<br />
loopt dat zo’n vaart niet. Maar Ronald Prins ziet van tijd tot tijd iemand<br />
wegkwijnen. ‘Die jongens zitten soms maanden vast zonder te weten<br />
waar ze aan toe zijn. Een steeds uitgestelde rechtszaak. Een verzoek om<br />
overbrenging naar <strong>Nederland</strong> dat eindeloos blijft liggen. Wat ze ook op<br />
hun kerfstok hebben, ik steun ze allemaal. Ooit moeten ze weer deelnemen<br />
aan de <strong>Nederland</strong>se samenleving. Bij voorkeur zonder onnodige<br />
schade. Wij zijn in elk geval goed voorbereid. Bureau Buitenland van<br />
<strong>Reclassering</strong> <strong>Nederland</strong> ondersteunt en traint ons.’<br />
De vrijwilliger als schakel. Patrick Klinkenberg: ‘Mijn vrouw en<br />
Ronald hadden regelmatig contact. Hij ging overal achteraan. Werkte<br />
samen met mijn advocaat. In de cel heb je het gevoel dat je handen<br />
gebonden zijn, dan is het geweldig als iemand anders voor je opkomt.’<br />
Engeland is wat dat betreft geen uitzondering. Over de hele wereld<br />
staan <strong>Nederland</strong>se vrijwilligers landgenoten bij. Na vrijlating of overbrenging<br />
houdt die betrokkenheid pas op. Bij Patrick Klinkenberg is<br />
dat na goed negen maanden. Dan kan hij zijn verhaal vertellen aan de<br />
rechter. Het vonnis luidt: not guilty. Ronald Prins: ‘Een enorme opluchting.<br />
Maar wel wrang, als je eerst driekwart jaar onterecht vast hebt<br />
gezeten. Veel jongens zitten wél terecht in de cel. Soms jaren. Ik houd<br />
via Bureau Buitenland contact met hun thuisfront. Laat over en weer<br />
weten hoe het gaat. Zodat ze straks, terug in <strong>Nederland</strong>, nog een<br />
sociaal netwerk hebben. Een dak boven hun hoofd, een baan, de juiste<br />
mensen om hen heen. Dat zijn de dingen die ervoor zorgen dat<br />
iemand minder snel de fout weer in gaat.’<br />
Bureau Buitenland<br />
■ 320 vrijwilligers actief in 52 landen, 8 in Engeland<br />
■ 2009: 7011 bezoeken aan 1983 gedetineerden<br />
■ ook correspondentievrijwilligers en nazorg<br />
www.reclassering.nl > buitenland<br />
10<br />
minuten<br />
Even tijd voor<br />
de reclassering
Change language