CINEMA s. THEATER

CARSON A P I E R S
WONDERLIJKE AVONTUREN OP VENUS
DOOR EDGAR RiCE BURROUGHS
iCWRUVER DER TARZAN-VERMALEN
GEAUTOi
Carson Napier Is met een vuurpijlvlicgtuig naar de planeet Venus gevlogen.
Hij beleeft er de wonderlijkste en gevaarlijkste avonturen en wordt er verliefd op
, de koningsdochter Duarc. die door vijanden is geschaakt.
Hij weet haar te bevrijden en wil haar nu in zijn vliegtuig naar haar vaderland
terugbrengen. Doch Duare wil dit niet, want geen man mag tegen een konings-
dochter over zijn liefde spreken, en daar Carson dit gebod heeft overtreden. :ou
hem dit zijn leven kosten. Ze vliegen juist boven een kudde dieren. Ze landen.
doch als zij het luchtschip verlaten, wordt Duare door een groep gewapende
vrouwen weggevoerd en Carson bewusteloos geslagen.
Den volgenden morgen weten ze door een list met het vliegtuig weer weg te
komen.
Na een nacht vliegen komen ze aan Duarc's geboortestad. Ze vliegen echter op
haar verzoek verder. Daarna bereiken ze een belegerde stad en van een ecniamen
wandelaar vernemen ze. dat ze in Anlap zijn. Deze wandelaar, Taman. gaat mee
in de ,,anotar" naar de belegerde stad. Ze dalen op de racebaan en Carson wordt
benoemd tot kapitein in het leger van Muso. den ..jong".
Na een paar weken moet hij voor Muso twee brieven overbrengen, één
aan een man in Am lot, en één aan een boer. Lodas, Deze helpt hem in Am lot
te komen Bij Lodas' broer, Horjan, zal Carson den nacht doorbrengen, maar hij
moet vluchten voor de Zani. In een restaurant-hoort hij van een dame. Zerka. dat
hij erg voorzichtig met .zijn woorden moet zijn.
Hij leest den brief van Muso. en bemerkt, dat deze zijn eigen doodvonnis
inhoudt en dat Muso Sanara aan de Zani wil overleveren, 's Nachts wordt de brief
gestolen.
Carson wordt opgenomen bij de Zani-garde. Hij denkt nog niet aan vluchten,
want hij wil eerst weten, wie een jong is, die door de Zani gevangen wordt ge-
houden. Den volgenden morgen krijgt hij opdracht met een detachement van elf
man naar de gevangenis des doods, de Gab kum Rov te gaan.
Als Torko, de directeur, met verlof gaat, treedt Carson als plaatsvervanger op,
en ontvangt Mephis. die Kord, den gewezen jong van Korva. tef dood brengt.
Intusschen laat hij een looper maken van den sleutel der celdeuren en ontdekt
dat de gevangen Jong Mintep. de vader van Duare is. Onder de nieuwe gevange-
nen bevindt zich Horjan. die wegens het verbergen van een vreemdeling is gear-
resteerd. Hij herkent Carson, maar zegt niets. Den volgenden dag verricht Carson
een arrestatie, n.1. van Nar von. en ziet in diens huis net Zcrka vluchten.
Narvon wordt ondervraagd en sterft, als men hem prest zijn medeplichtigen te
noemen, met de eerste letter van Zerka's naam op de lippen. Carson verneemt
van een gevangene, dat Muso Duare tot zijn vrouw wil hebben. Dan besluit hij
dadelijk naar Sanara te gaan en hij kan in een kano ontkomen. Hij gaat echter
eerst Zerka waarschuwen, omdat het niet onmogelijk is. dat ze verdacht wordt.
Ze kan echter nog niet meegaan naar Sanara. want ze wil eerst Mephis dooden-
Carson heeft Zerka beloofd, terug te komen.
In Sanara gekomen, blijkt Carson nog net op tijd te zijn om te verhoeden, dat
Muso Duare tot zijn koningin maakt. Op verzoek van Carson roept Taman cenige
autoriteiten bij elkaar, aan wie Carson alles zal vertellen wat hij van Muso's ver-
raad weet. Men waarschuwt hem echter, met overtuigende bewijzen te komen, want
de bijeengekomen mannen hebben trouw aan Muso gezworen.
Als Carson heeft verteld, wat er in den brief van Muso stond, besluit men
Muso op de proef te stellen ten einde na te gaan. of hij de stad werkelijk aan
de Zani heeft willen verraden. Carson zal een brief uit zijn vliegtuig boven hun
linies laten vallen. Duare en twee officieren. Legan en Ulan, vergezellen hem.
Carson laat den brief vallen, daalt op een eilandje en gaat met één officier naar
de Gab kum Rov. waar ze Mintep verlossen. Daarna gaan ze nog naar Zerka.
Bij Zerka wordt Carson door de Zani gevangengenomen, en met Zerka en
Mantar naar de Gab kum Rov gebracht. Carson spot echter met het strenge optre-
den van Torko. omdat hij rekent op hulp uit Amlot. Aan ontvluchten valt niet te
denken.
Op het moment, dat ze gemarteld zullen worden, begint Duare de gevangenis
te bombardecren. Mephis val» dood neer omdat Zerka hem den vorigen avond
vergif heeft gegeven. Carson en de beide anderen worden vrijgelaten, maar Duare
ziet hen niet. Ze vertrekt in de richting van Sanara. en de anderen volgen haar
in een bootje. Als ze Sanara naderen zien ze. dat Duare juist met de anotar vertrekt
in de richting van Vepa)a. Dasr de Zani zijn weggetrokken, gaan ze naar de stad
en vragen naar Taman. De officier, die hun te woord staat, gelooft echter dat ze
Zani zijn- ,,Ik ben Carson '.an Venus, zeg dat maar aan Taman. " antwoordt Carson.
Op deze woorden verliet de officier den muur en even later ging
de poort een klein eindje open en kwam hij naar buiten met
een paar soldaten om ons wal nauwkeuriger op te nemen.
Terwijl hij dit deed, herkende ik hem, en hij mij. Hij was een der
officieren, die met mij gevlogen had bij een der vele gelegenheden,
dat ik het kamp der Zani had gebombardeerd. Ik stelde hem aan
Zerka voor en aan Mantar, en zei hem, dat ik voor den laatste
kon inslaan. Daarop verzocht hij ons de stad binnen te gaan; hij
zou ons persoonlijk naar Taman begeleiden.
„Eén vraag/' zei ik, ,,voordat ik Sanara betreed."
,,En welke is die vraag?" zei hij.
„Is Muso nog steeds jong?*'
Hij glimlachte.
„Ik begrijp, waarom je dat wilt weten,'* zei hij, „maar ik kan je
verzekeren, dat Muso niet langer jong is. De hooge raad heeft
hem afgezet en Taman in zijn plaats tot jong uitgeroepen."
Het was met een gevoel van opluchting, dat ik de stad Sanara
weer betrad na de weken van gevaar en onzekerheid die ik had
doorgebracht en gedurende welken lijd ik met geen mogelijkheid een
plaats op deze vreemde planeet had kunnen bedenken waar ik mij
volkomen veilig had kunnen voelen — niet in Kooad, waar zelfs
mijn beste vrienden verplicht zouden zijn geweest mij te dooden,
omdat ik zoo vermetel was geweest van hun prinses te gaan houden
— en lij van mij! Niet in Kapdor, de Thoristen-stad van Noobol,
- 12
RLAilDSCM
waar zij my in de kamer met de zeven deuren hadden opgesloten
waaruit nog nooit één mensch levend was ontkomen; niet in Kor-
mor, Skor's stad des doods, waar ik Duare en Nalte van onder
Skors neus uit zijn eigen paleis had kunnen ontvoeren; niet in
Havatoo, die Utopische stad op de oevers der Rivier des Doods,
waar ik Duare had weten te redden voor een onverklaarbaar ver-
schrikkelijk en wreed vonnis; niet in Amlot, waar de volgelingen
van Spehon mü in stukken zouden hebben gescheurd als ztf mij te
pakken hadden kunnen krijgen! Indien Muso hier nog als jong had
geregeerd, dan zou ik gedoemd zijn geweest in hopelooze eenzaam-
heid te blijven ronddolen op deze planeet, waar de toestanden
vreemder zyn dan in welk land of in welke streek der aarde ook.
En niet alleen vreemder, maar ook geheimzinniger en wreeder.
Eindelijk had ik nu een stad, die ik mijn eigen stad mocht noemen,
waar ik een tehuis zou kunnen vestigen, en waar ik in vrede en
tevredenheid zou kunnen leven, doch ik ondervond desondanks
alleen maar een gevoel van veiligheid en opluchting, en niet van
geluk — want Duare was er niet, en hoe zou ik mij dan gelukkig heb-
ben kunnen voelen?
Zoo trad ik Sanara met een gevoel van smart binnen en in de
howdah van een grooten militairen gantor werden wij onder ge-
leide van talrijke soldaten naar het paleis van Taman gebracht.
Het was maar goed, dat wy een militair geleide hadden, want de
menschen die wy passeerden dachten dat wy Zani-gevangenen
waren en ze zouden snel met ons hebben afgerekend, indien wij
niet beschermd waren geweest door de soldaten.
Ze volgden ons tot zelfs aan de poorten van het paleis van den
jong, joelend en fluitend en ons allerlei beleedigingen toeschreeu-
wend. De officier, die ons begeleidde, probeerde hun te beduiden,
dat wy geen Zani waren, maar zyn woorden gingen verloren in
het lawaai dat de menschen maakten|j(»^
HOOFDSTUK XVH. *
Veertig minutenl
Toen men Taman had medegedeeld, dat ik in Sanara was terugge-
keerd, liet hy ons direct bij zich brengen. Hy had de Toganja Zerka
goed gekend in Amlot, en nadat hy had geluisterd naar haar geschie-
denis, beloofde hy, dat zij zoowel als Mantar zouden worden beloond
voor het dappere en volhardende werk dat zy hadden verricht
om het gezag der Zani te ondermijnen. Mij verhief hy in den
adelstand, mij landgoederen en paleizen belovend zoodra de regee-
ring haar zetel weer in Amlot zou hebben gevestigd. Toen hy hoorde,
hoe de inwoners van Sanara zich tegen ons hadden gedragen omdat
zy dachten dat wij Zani waren, beval hy, dat er zwarte pruiken
voor Mantar en my gemaakt zouden worden en nieuwe kleeren voor
ons alle drie; toen liet hij Mantar en Zerka over aan de goede
zorgen van leden van zijn personeel en bracht hij my naar Jahara,
zyn koningin.
Ik wist, dat hij my onder vier oogen wilde spreken om my alles
te kunnen vertellen over Duare — aan wie wy allebei uitsluitend
hadden gedacht sinds onze ontmoeting, doch over wie wij geen
van beiden ook maar één woord hadden gesproken.
De kleine prinses Xna was by haar moeder toen wij de appar-
tementen van de koningin betraden en zij verwelkomden mij allebei
met de grootste hartelijkheid. Gelukkig voor Nna, w^erd zy niet lastig-
gevallen met de belachelijke gewoonten van Vepaja die van Duarc
een gevangene hadden gemaakt in het palcis van haar eigen vader,
maar ze kon vryelyk spreken en omgaan met al de leden van het
hof en alle bezoekers. Het was een allerliefst jong meisje, en de
trots zoowel van haar vader als moeder.
Kort nadat ik door Jahara was ontvangen, werd Nna weggehaald
door een hofdame en ik zon haar niet terugzien dan na een ver-
schrikkelijke episode en een gevaarlyk avontuur!
Zoodra Taman, Jahara en ik alleen waren, wendde ik my tot den
eerste.
„Vertel mij, waar Duare is gebleven," smeekte ik hem. „Ik zag
haar anotar vanmorgen Sanara verlaten en boven den oceaan ver-
dwijnen. Niemand anders dan Duare kan aan het stuur hebben ge-
zelen, wanl zij alleen weet hoe zij met de anotar moet vliegen."
„Je hebt gelyk," antwoordde Taman. „Het was Duare."
„En ze is met haar vader naar Vepaja gevlogen?" vroeg ik.
„Ja. Mintep heeft er haar practisch toe gedwongen! Ze had de
hoop niet opgegeven dat je nog in leven was, en zy wilde dan ook
blijven. Ze dacht er over naar Amlot terug te vliegen met nog meer
bommen en een brief, waarin zij mededeelde dat, zy de stad zou
bombardeeren tot je in vryheid was gesteld, maar Mintep wilde
daar niet van hooren. Hy bezwoer haar dat wanneer je nog in leven
was, hij je zou dooden zoodra hy je zag, want ofschoon hy je als
vader groote dankbaarheid verschuldigd was voor alles wat je
voor zyn dochter had gedaan, moest hy je toch als jong van Vepaja
dooden omdat je het gewaagd had van zyn dochter te gaan houden
en haar tot vrouw te nemen! Ten slotte beval hü haar met hem naar
Vepaja terug te keeren om terecht te staan voor den raad van
edelen van Kooaad, omdat zy een der oudste wetten van Vepaja
had overtreden."
„Dat beteekent, dat zy ter dood gebracht zal worden," zei ik.
„Ja, dat begreep zy, en ook Mintep begreep dit, maar de dynastieke
gewoonten en wetten van Vepaja zyn zóó samengegroeid met het
diepst inneriyke wezen der Vepajanen, dat het hun byna onmogelyk
voorkomt om te probeeren aan de consequenties er van te ontko-
men. Duare zou dit echter gedaan hebben indien zy zeker had
geweten, dat je nog in leven was! Dat heeft zy my zelf gezegd, en
ze vertelde my ook dat zy vrywillig »aar Vepaja zou terugkeeren
indien ze wist dat je gestorven was omdat zy den dood de voorkeur
gaf boven een leven zonder jou! Ik weet niet, wat Mintep zou heb-
ben gedaan indien zy had geweigerd naar Kooad terug te gaan; maar
ik geloof dat hy haar met zyn eigen handen zou hebben gedood,
ondanks het feit dat hy veel van haar houdt. Ik was op een der-
gelyke eventualiteit echter voorbereid, en ik zou Duare hebben
beschermd, zelfs al had ik er Mintep voor moeten opsluiten. Ik kan
je verzekeren, dat wy allemaal in de meest ongelukkige situatie
verkeerden. Ik heb nog nooit iemand met zóó'n onbetwistbare intel-
ligentie zóó fanatiek gezien als Mintep, maar alleen op dit eene
punt. Overigens scheen hy volkomen normaal en schonk hy aan
Duare al de liefde van een toegewyden vader. Ik heb me vaak '
afgevraagd wat hy zou hebben gedaan als Duare je in Amlot had
gevonden. Ik kan me hem niet voorstellen, samen met jou in één
anotar. — Maar vertel me eens, wat is er eigeniyk verkeerd gegaan
met je plannen? Duare zei, dat je niet in een boot uit de stad bent
vertrokken zooals je zou hebben gedaan als je in vryheid was
gesteld?"
„Ik ben precies zoo uit de stad vertrokken als wy badden afge-
sproken," zei ik, „maar ik had Zerka en Mantar by my, en ik denk,
dat Duare zal hebben gekeken naar een bootje met één man er in.
Ook had men my in de rechtszaal van de gevangenis myn vlieghelm
afgenomen, zoodat zy my nergens aan herkennen kon. We moeten
er in haar oogen als drie Zani hebben uitgezien!"
„Dan heeft zy je gezien," zei Taman, „want ze heeft my verteld,
dat ze drie Zani de haven heeft zien verlaten. Toen je niet kwam,
zooals zy had gehoopt, dacht ze, dat de Zani je hadden gedood, en
daarom heeft ze de stad gebombardeerd tot haar voorraad bommen
was uitgeput. Toen is zy met Mintep, Ulan en Legan teruggevlogen.
Verscheidene dagen is zy daarop in de buurt van Sanara gebleven,
tot wy drie ballonnen hebben opgelaten om haar te beduiden, dat
zy zonder gevaar voor haar veiligheid Sanara kon binnenkomen.
Natuurlyk wisten wy toen niet, dat jy niet in de anotar was!" .
„En wat is er met Muso gebeurd? Men heeft my aan de poort van
de stad verteld, dat hy is afgezet."
„Ja — afgezet en in de gevangenis geworpen," antwoordde Taman.
„Hy heeft echter nog een groot aantal volgelingen, die hun leven in
Korva niet zeker zyn, nu Muso niet langer jong is. Zy zyn wanhopig,
en gisterenavond zyn zy er in geslaagd Muso uit de gevangenis te
- 15 -
„DAT IS ONMOGELIJK!" KIEP
HU UIT. .HOE KUN JE HOPEN
VEPAJA TK BEREIKEN?"
bevryden. Hy verbergt zich
nu ergens in de stad. We ge-
looven niet, dat hy al kans
heeft gezien de stad te verla-
ten, ofschoon (Ut wel zijn plan
is. Hy gelooft, dat wanneer hij
Amlot kan bereiken, de Zani
hem jong zullen maken, maar
hy weet niet, wat wy weten
— dat Mephis dood is en dat
na zyn dood de contra-revolu-
tionnairen er in geslaagd zyn
de kopstukken van de Zani
te verdryven en een eind te
maken aan hun bewind, waar
men meer dan genoeg van had.
Gisterenochtend moeten de
troepen, die Sanara beleger-
den, het vernomen hebben,
want toen hebben ze hun stel-
lingen ontruimd en hebben ze
den langen terugtocht naar
Amlot aanvaard!"
„Dus dan is de burgeroorlog voorby," zei ik.
„Ja," antwoordde Taman, „en ik hoop dat Amlot nu spoedig weer
de hoofdstad zal kunnen zyn. Ik heb reeds laten weten, dat ik ieder-
een amnestie verleen, behalve den voornaamsten leiders en hun, die
absoluut misdadige handelingen hebben verricht. Ik reken er op, bin-
nen een paar dagen met een sterk leger Amlot te kunnen binnen-
rukken, En Carson, ik hoop dat jy me wilt vergezellen om in de
hoofdstad de eerbewyzen in ontvangst te nemen waar je recht
op hebt."
Ik schudde myn hoofd. ,,
„Je moet niet gelooven, dat ik je edelmoedigheid met op prys stel,
zei ik, „maar ik geloof dat je wel begrypen zult, dat ieder eerbewys
zinloos en onbeteekenend voor my is zoo lang myn prinses met by
my is."
„Ik kan me dat begrypen," antwoordde hy, „maar je moet nu een-
maal leven en hier kun je in eere en vrede leven. Wat kun je trou-
wens anders beginnen?"
„Ik ga naar Duare, in Vepaja," zei ik.
„Dat is onmogelyk!" riep hy uit. „Hoe kun je hopen, Vepaja te
bereiken? Ieder Korvaansch schip is door den vijand in beslag geno
men of vernietigd tydens den laatsten oorlog."
„Ik heb een schip, dat my veilig en behouden uit Amlot kan
brengen," zei ik.
„Wat is dat voor een schip? Een visschersboot? vroeg hy.
„Ja," antwoordde ik.
„Och, dat is een notedopje! In den eersten den besten storm zou
je er mee ten onder gaan!" riep hy uit.
„B.est mogeiyk, maar toch wil ik het probeeren," zei ik.
Hij schudde treurig het hoofd.
„Ik wou, dat ik je er van terug kon houden," zei hy. „Niet alleen
omdat ik je graag mag, maar omdat je Korva zulke groote diensten
zou kunnen bewyzen."
„Op welke manier?"
„Door ons te leeren hoe wy anotars moeten bouwen en door myn
officieren te leeren hoe zy er mee moeten vliegen!"
„De verleiding dit te doen is groot," erkende ik, „maar ik zal nooit
vrede kunnen vinden voordat ik alles heb gedaan wat een man kan
doen om Duare te redden."
Hy zweeg even. Toen zei hy:
„Het zy zoo! Maar je kunt ons niet direct verlaten, daarom zullen
wy den tyd dat je hier bent, zoo aangenaam mogelyk voor je maken.
En ik zal je niet langer lastig vallen met verdere vragen of
verzoeken."
Hy riep toen een adjudant, en deze bracht my naar de kamers, die
Taman voor my in orde had laten maken. Ik vond daar een nieuwe
uitrusting en een zwarte pruik, en na een warm bad voelde ik my
een nieuw mensch — en zag er ook inderdaad als een nieuw mensch
uit, zooals een blik in den spiegel" my op verbazingwekkende wyze
onthulde. Ik zou mezelf niet herkend hebben zóó zeer had de pruik
myn uiterlyk veranderd.
Zerka, Mantar en ik dineerden dien avond in de groote feestzaal
van het paleis van den jong met Taman en Jahara en een gezelschap
van de hoogste edelen van Korva. Ze hadden my allemaal gekend,
sommigen van hen zelfs heel goed, maar ze waren het er allemaal
over eens, dat zy my nooit herkend zouden hebben! Maar dit was
niet uitsluitend aan de zwarte pruik te danken, zooals ik begreep.
(Wordt vervolgd)