Gratis (pdf)e-boek van Orchideevlinders - Uitgeverij Die Esbron

Orchideevlinders
2013 gratis editie

Beth Wheter
Orchideevlinders
uitgeverij Die Esbron (de uitgeverij met lef)

Website: www.dieesbron.nl
© 2013 Uitgeverij Die Esbron, B. Wheter.
Alle rechten voorbehouden.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar
gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke
andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van
de uitgever.
Omslagontwerp βWheter en Benick Broess.
ISBN 978-90-79617-27-2
NUR 303
Uitgeverij Die Esbron kiest voor de spelling van het Gele Boekje.

Dit tijdelijk (tot eind 2013) gratis pdf-e-boek van ‘Orchideevlinders’
mag niet verspreid worden voor commerciële doeleinden.
Wie belangstelling heeft voor de epub-versie (kneedbare tekst op een
egale achtergrond) kan dit bestellen bij de (internet)boekhandel. Het
ISBN ervan staat hieronder.
Benick Broess
uitgever
978-90-79617-37-1
Zie voor informatie over onze andere vrijmoedige titels achterin dit
boek en op onze website: www.dieesbron.nl.

Inhoud
ORCHIDEEVLINDER ...................................................................... 9
SCHOOLZIEKTE ............................................................................ 33
TRANSPARANT ............................................................................. 49
ENGELEN ....................................................................................... 82
EXPERIMENTEN ......................................................................... 101
VROUWZIJN ................................................................................ 123
VERKEERD .................................................................................. 160
ORCHIDEEVLINDERS ................................................................ 194

ORCHIDEEVLINDER
In gedachten ga ik vaak terug naar het moment dat ze me
aansprak in het centrum van Chardon. Hoewel ruim een jaar
geleden, en dus geschiedenis, heb ik me nadien herhaald
afgevraagd of ik de gebeurtenissen die volgden wel echt heb
beleefd. Ze lijken dan slechts hoopvolle belevenissen voor de
toekomst. Een zeer verre toekomst; zo sprookjesachtig en
onwaarschijnlijk komen ze me nu voor.
Het memorabele moment in Chardon deed zich voor in de
eerste week van mei. Op welke dag weet ik niet meer. Met
ongeveer vijfendertig graden was het zelfs voor het zuiden
van Frankrijk voor de tijd van het jaar bijzonder warm. Het
begon allemaal aan het eind van de middag toen ik naar mijn
schrijfhuisje liep, dat zich vrijwel aan de rand van het stadje
bevindt. Ik had net de boodschappen gedaan die ik meestal 's
ochtends deed. Maar na dagen blokkeren, had ik die ochtend
eindelijk weer eens een creatieve opwelling, die ik voor het
doen van boodschappen niet wilde onderbreken. Op de terugweg
naar het huisje stond ze plots pal voor me de gang
daarheen te versperren.
Ze vroeg me in het Frans of ze hier ergens goedkoop kon
overnachten, ‘in een jeugdherberg ofzo’. Chardon is maar
een klein toeristenplaatsje met nog geen twintigduizend inwoners.
Zodoende ken ik er bijna ieder gebouw. Ik somde
enkele adressen op, en legde uit hoe ze daar kon komen. Ze
zag er smoezelig uit. Dagen niet gewassen, vermoedde ik.
Ook haar kleren leken aan een wasbeurt toe. Op het eerste
gezicht schatte ik haar leeftijd op even in de twintig. In het
Frans dat ze sprak, meende ik een licht accent te bespeuren.
Ze had dus een buitenlandse kunnen zijn. Maar dat ben ik
nooit te weten gekomen, omdat ik er niet naar vroeg.
9

Toen ze aanstalten maakte weer haar eigen weg te vervolgen,
vroeg ze waar ik vandaan kwam. Uit Nederland, antwoordde
ik. Ze complimenteerde me met mijn Frans, maar
vroeg direct erna of ik ook Engels sprak. Ja, zei ik, en kreeg
twijfel over haar compliment. Maar dit was niet terecht, want
ze vulde aan dat ze het leuk vond haar Engels te oefenen.
Voor een Française, bij die nationaliteit heb ik de hare maar
gehouden, sprak ze die taal prima. De meeste Fransen spreken
hun Engels met een accent waarbij je beter naar Frans
over kunt gaan; zelfs als je er veel moeite mee hebt. Anderen
hebben een accent dat charmant is. Zij had dat ook, en nog
iets dat mij een beetje week maakte. Ik moest mijn best doen
om dat gevoel te verhullen.
Ze vroeg me wat ik hier deed, want ik zag er niet uit als
een toerist. Deze opmerking beviel me wel, en maakte me
ongebruikelijk loslippig. Ik vertelde dat ik schrijver was,
getrouwd was met Claire, twee kinderen had, me elk jaar in
Chardon enkele maanden terugtrok op een vast adres, dit al
jaren deed, en vorige week hier wederom was neergestreken.
Voor ik er erg in had, verklapte ik van alles over mezelf.
Alleen mijn leeftijd niet; bijna vijftig.
Mijn uitleg vond ze heel interessant. Ze las graag, maar
had nog nooit een schrijver ontmoet. Het was al lange tijd
een wens van haar, om eens de werkomgeving te zien van
iemand die schreef. Ze vroeg of ze de ruimte mocht bekijken
waar ik ‘met mijn pen actief’ was.
Met die beeldende zinsnede maakte ze een aanvang haar
wens vervuld te krijgen. Ik vond het prima, maar zei dat ze
zich van mijn werkomgeving niet teveel moest voorstellen.
Mijn schrijfhuisje bestond slechts uit één verdieping met een
enkele kamer voor slapen, eten en werken, een keukentje, en
een badkamer met toilet en douche. Zowel de keuken als
badkamer waren eigenlijk niet meer dan ruim bemeten kasten,
want je kon je er amper in bewegen. Maar dat deed er
voor haar niet toe. Ze wilde gewoon eens ‘de lucht van een
schrijfatelier inademen’. Met die sfeertekening beëindigde
10

ze haar vastberadenheid om haar wens vervuld te krijgen.
Samen stapten we toen op.
Alsof ze al jaren langskwam, gooide ze achteloos haar piepkleine
rugzakje op bed. Een poosje liep ze rond, bekeek alles,
en snoof diep de lucht op. Precies als ze gezegd had wat
ze doen wilde. Voor ik er erg in had, snoof ik met haar mee,
omdat het in de kamer begon te stinken. Door het extreem
warme weer werd dat snel ondraaglijk. Te laat besefte ik dat
zij de stankbron was. Mijn gesnuif had ze toen al opgemerkt.
Ze keek me aan alsof ze zich schuldig moest voelen. Ik deed
of er niets aan de hand was, zei dat het benauwend warm was
vandaag, en opende het raam. Maar met die woorden en handeling
verergerde ik onbedoeld haar schuldgevoel.
“Ik stink zeker?” vroeg ze bedeesd.
“Een beetje,” loog ik, en dit had ze door.
“Vind je het goed als ik hier een douche neem?”
“Ja, hoor. Ga gerust je gang.”
Alsof het dagelijkse routine was, kleedde ze zich in mijn
blikveld geheel uit. Zwijgend keek ik toe. Niets aan mijn lijf
maakte enige beweging. Ademen deed ik nauwelijks. Het
was nogal grauw wat eruit de kleren tevoorschijn kwam. Ze
leek zo een stuk ouder dan de leeftijd die ik haar gaf toen ze
me op straat aansprak. Maar onder de groezelige sluier die
haar omhulde, schemerde iets dat veel mooier leek. Het was,
alsof ze zich in een soort cocon bevond. De kleren vielen
voor haar op de grond; zwaar, alsof er lood in zat. Ze keek
me vervolgens vragend aan. Tevergeefs, want nog geen enkel
onderdeel van mijn lichaam functioneerde. Ik leek van
top tot teen versteend.
“Heb je misschien een handdoek voor me? Ik heb er geen bij
me.”
“Oh ja... Natuurlijk.”
Mijn Engelse woordenschat leek ineens erg beperkt en nog
steeds kwam ik niet in beweging. Met een scheef hoofd en
geamuseerde glimlach om de lippen keek ze me aan. Ze leek
volkomen ontspannen. Ik was dat niet, maar wist mijn lijf uit
11

z’n versteende staat te bevrijden. Uit de ladekast pakte ik een
handdoek en overhandigde die haar.
“Hier, neem deze. De douche bevindt zich achter die deur
daar.”
Dit was achter haar.
“Bedankt.”
Ze draaide zich om, opende de deur, en struikelde over de
drempel.
“Merde!”
Dat hoefde natuurlijk niet in het Engels. Ze draaide zich om,
trok even haar mondhoeken op, en zei:
“Shit.”
Het oefenen van het Engels neemt ze wel erg serieus, dacht
ik, terwijl ze de badkamer instapte. Ik keek naar het hoopje
textiel op de grond. Er stegen bijna zichtbaar walmen uit. De
stank was massief en leek wel snijdbaar. Ik pakte de plastic
bak waar mijn vuile was in zat, en deed de bonk kleren erin.
Snel sloot ik die weer af, en maakte wapperend met mijn
handen een rondgang door de kamer om de stank te verdrijven.
Terwijl ik daarmee bezig was, bedacht ik dat haar kleren
naar de wasserij konden. Mijn eigen spullen moesten daar
binnenkort toch heen, dus waarom niet meteen vandaag.
Morgen aan het eind van de dag was dan alles weer schoon,
en kon ze haar kleren daar ophalen. Het was vlakbij een van
de goedkope overnachtingsmogelijkheden die ik op straat
had opgesomd. Zodra ze klaar was met douchen, wilde ik
haar dat voorstellen.
Ik haalde uit het keukentje de linnen zak die ik altijd voor
het wegbrengen van mijn was gebruikte, en liep naar de bak
met kleren. In een vloeiende actie zoog ik een flinke hoeveelheid
lucht aan, propte met opgepompte borst snel al het
textiel in de zak, en knoopte die stevig dicht. Hierna maakte
ik voor de tweede keer met mijn handen wapperend rap een
rondgang door de kamer. Pas toen ik het benauwd begon te
krijgen, verwisselde ik de verbruikte lucht in mijn longen
met eenzelfde volume verse. De kamer bleek nog niet geurloos,
want het inademen ging haperend.
12

Vanuit de badkamer klonk door het gespetter heen zacht
geneurie. Niet verwonderlijk natuurlijk. Wie zou zich niet
prettig voelen bij het afspoelen van zoveel vuil? Ik ging op
de leesstoel bij het raam zitten om door te nemen wat ik vandaag
had geschreven, en was er best tevreden over.
“Hallo, ik ben klaar!”
Ik keek op. In de deuropening stond iets dat in mij een beeld
opriep van een net ontpopte vlinder. Met de handdoek wreef
ze haar haren droog. Het zag er allemaal stralend uit. Hoewel,…
bestonden er wel woorden om die gave verschijning
te beschrijven!
“Oei, dat voelt goed. Mijn eerste douche in weken.”
Heel wat erger dan ik vermoedde.
“Ja, dat moet inderdaad goed voelen,” zei ik.
Op!... Met mijn Engels vlotte het niet zo. Maar dat kwam
door de woorden stokkende verschijning in de deur. Een
ware metamorfose vergeleken met voor haar gang naar de
badkamer. Ik wist niet dat de douche hier dat kon. Bij mij
had die dat nimmer gedaan.
“Oké, droger dan dit kan niet. Waar kan ik de handdoek
laten? Hij is erg nat.”
“Je kan hem in de vensterbank achter mij leggen. Daar ligt
hij in de zon, en is’ie waarschijnlijk vanavond weer helemaal
droog.”
Het praten ging me opeens een stuk beter af, en ik voelde me
ook niet meer zo week. De vlinder dartelde naar me toe en
verdween achter me uit het zicht. Daar aangekomen, zei ze:
“Je hebt een heerlijke bodylotion. Ik hoop dat je niet erg
vind dat die heb gebruikt. In elk geval stink ik nu niet meer.
Nu ruik ik zelfs lekker, vind ik. Vind jij dat ook?”
De dartele verschijning kwam weer vanachter me vandaan,
ging frontaal wijdbeens op mijn schoot zitten, en duwde een
schouder onder mijn neus. Ik knikte, al vergat ik te ruiken.
Overal begon ik weer te verweken. Met mijn handen hield ik
de zitting vast om niet van de stoel te druipen. Alsof ze me
wilde helpen dat te verhinderen, legde ze beide armen op
mijn schouders, en blikte om zich heen.
13

“Weet je, ik vind het hier leuk. De atmosfeer is heel knus.
Dit moet een gave plek zijn om te schrijven. Is dat ook zo?”
“Oh, ja.”
Voor mij was dat op dat moment een lange zin. Ook mijn
kaken waren verweekt. Er was maar één plek op mijn lijf
waar ik niet verweekte. Daar werd het snel alsmaar harder.
Dat moest ze voelen!... Wat nu?...
Plotseling sprong ze op.
“Hé, waar zijn mijn kleren?”
Ik steeg langzaam vanuit de stoel omhoog, nam een gebogen
houding aan om mijn door een korte broek veel te zichtbare
ongemak te verhullen, en vertelde over mijn wasplan. Ze
vond het een goed idee. Om aan alle ontregelingen in en aan
mijn lijf een eind te maken, wilde ik de was meteen wegbrengen.
Alleen het laatste noemde ik.
“Zal ik met je meegaan?” stelde ze voor, en begon rap haar
haren te kammen.
“Oké.”
Ik pakte de linnen zak op, en liep alvast naar de voordeur om
daar op haar te wachten tot ze aangekleed was, en ik weer
rechtop kon staan. Maar ze bleek vlak achter me te lopen,
waardoor ze tegen mijn rug opbotste toen ik stopte.
“Waarom stop je?” vroeg ze.
“Waar wil je heen?” wilde ik eerst weten.
“Met jou meegaan, natuurlijk. Je zei toch oké?” antwoordde
ze, en fronste zichtbaar verbaasd haar wenkbrauwen.
De zinnen die we met elkaar uitwisselden, wilden maar niet
langer worden, waardoor ik amper de tijd kreeg om de volle
betekenis ervan te begrijpen. Ik schudde met gesloten ogen
mijn hoofd.
“Maar,… Wil jij je niet eerst aankleden?”
“Nee, en bovendien zitten al mijn kleren in die zak.”
Vermoedelijk om misverstanden te voorkomen, wees ze naar
de zak in mijn hand. Ik herinnerde me toen het piepkleine
rugzakje dat ze op bed had gegooid, en keek ernaar. Daar
kon inderdaad niet veel in zitten.
14

“Wil jij soms...,” ik maakte tegelijk een armgebaar in haar
richting, “zo gaan?”
“Ja, waarom niet.”
Drie woorden die, naar later zou blijken, tezamen een geheim
wapen vormden. Ik moest diep ademhalen, en hield de
deurpost daarbij vast. De vlinder keek me verwonderd aan.
Ik probeerde haar uit te leggen dat in enkel je vel de straat
opgaan niet kan. Ze was het niet met me eens, en vertelde dat
ze dikwijls naakt over straat liep als het erg warm was.
Meestal samen met vrienden en vriendinnen, maar soms ook
alleen. Niet in grote steden, omdat daar kerels als die in een
groepje waren, nogal eens handtastelijk werden. Maar in
kleine plaatsjes als Chardon gebeurde zulke vervelende dingen
nooit, en kon ze altijd probleemloos in haar eentje geheel
ontkleed op stap. Toch deed ze dat het liefst gezamenlijk met
anderen. Dit was gezelliger en je werd dan ook minder aangestaard.
“Is er dan niemand die er wat van zegt als jullie naakt over
straat lopen?” vroeg ik verbaasd. Ik kon me niet voorstellen
dat daarover geen opmerkingen gemaakt werden.
“Nee, gewoonlijk niet.”
“Gewoonlijk? Wat bedoel je daarmee?”
Naaktheid in het openbaar, anders dan in naturistencentra en
op naaktstranden, leek me al buiten de grenzen vallen van
wat in deze wereld gewoon werd gevonden.
“Wel, ze zeggen meestal enkel wat wanneer er iemand is
opgewonden.”
“Opgewonden?”
“Ja, lichamelijk opgewonden bedoel ik. Dit geldt uiteraard
alleen voor het manlijke deel van in ons gezelschap, omdat
zij dat niet kunnen verbergen. Wanneer wij vrouwen opgewonden
raken, kunnen we op dezelfde plek weliswaar flink
nat worden, maar dit zie je meestal niet.”
“Je bedoelt dat als een van je vrienden een erectie heeft, hij
dat niet probeert te verbergen; met een handdoek of zoiets?”
15

“Nee, natuurlijk niet. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal als
een stelletje elkaar leuk vindt, en dicht tegen elkaar of hand
in hand lopen. Dat is toch heel natuurlijk?”
“Ik geef toe dat het natuurlijk is. Maar in een naturistische
omgeving, waar ik vaak kom, proberen mannen een erectie
altijd te voorkomen; of verhullen ze die snel. Om er anderen
niet mee te storen.”
“Dat komt omdat de meeste naturisten bekrompen denken.
Mijn vrienden en ik denken daar heel anders over. Wij vinden
een erectie esthetisch gaaf. En iets moois hoef je niet te
verbergen. In tegendeel, een erectie moet getoond kunnen
worden. Altijd en overal. Maar natuurlijk alleen als er geen
intenties zijn om in zo’n stoere staat meisjes en vrouwen
lastig te vallen.”
Ik kon me met die gedachte best verenigen. Behalve op naturistenstranden
was ik op warme dagen in beperkte vrienden-
en familiekring binnenshuis of in een afgesloten tuin ook
graag naakt. Als ik dan met enkel vrouwen om me heen,
waaronder meestal ook Claire, spontaan opgewonden raakte,
deed ik geen moeite om dat te verbergen. En als in eenzelfde
setting plots lustgevoelens in me opkwamen, masseerde ik
zonder gene openlijk mijn pik om hem stijf te maken en
houden. Geen van de vrouwen bij wie ik zo ongeremd bezig
was, vond dat storend. In tegendeel. Ze vonden het telkens
een serene bezigheid en prettig om naar te kijken. Ook als ik
doorging tot en met een orgasme. Het dan spannen van mijn
spieren vonden ze zelfs gaaf om te zien. Hoewel ik hen soms
vroeg om met me mee te doen, gebeurde dit nooit. We beschouwden
mijn zelfverwennerij niet als een vorm van seks,
maar als lichamelijke vrijheid.
Intimeren - samengesteld uit intiem masseren - noemden
Claire en ik dat. Om onderscheid te maken met het woord
masturberen. Dit woord vonden we veel te negatief klinken.
Vanwege de opgedrongen eenzaamheid waarin zelfverwennerijen
doorgaans plaatsvinden. Mits je zorgt voor de nodige
hygiëne, moet lekker met je eigen lichaam bezig zijn in gezelschap
van vrienden en familie gewoon kunnen, meenden
16

wij en intimi rondom ons. Echter, in het openbaar vermeed ik
altijd om opgewonden te raken. Zeker in een omgeving waar
alleen naakt zijn al ongewoon was. Uit de woorden van de
vlinder leek ik op te kunnen maken dat publiekelijk zo uitbundig
zijn niet altijd goed ging.
“Wat gebeurt er als een van je vrienden een erectie heeft?”
“Meestal niets. Maar soms, maken irritante lui er rotopmerkingen
over, en schreeuwen en schelden ze erbij.”
“Wat doen jij en je vrienden dan?”
“We draaien ons om en lopen weg.”
“Is het gedoe dan voorbij?”
“Meestal wel, ja. Slechts heel af en toe worden mensen zó
boos, dat ze ons volgen en doorgaan met dat irritante gedoe.
Belachelijk hè?”
Ik moest lachen omdat ze het overtuigd en fel zei.
“Ja dat vind ik inderdaad belachelijk. Maar hoe reageren
jullie dan?”
“Wel, als mensen menen zo provocerend bezig te mogen
zijn, vinden wij dat we op een vergelijkbare manier mogen
reageren.”
“Hoe dan?”
“Wel, we stellen dan heel rustig voor om de erectie meteen
te beëindigen. Vervolgens trekt een meisje de jongen af, of
doet hij het zelf.”
“Tot het eind? Ik bedoel… tot en met een orgasme?”
“Als het nodig is, wel ja. Ze vragen er toch om? Maar
meestal gaan ze dan weg. Alleen als iemand naar ons heeft
gespuugd, deponeren wij een portie zaad naast de klodder
slijm. We kunnen dan claimen dat de enige viezerik de spuwer
is. Zaad is steriel, en dus schoon; maar een gore fluim
niet. Ben je het daarmee eens?”
Ik schoot in de lach, en zei dat ik het ermee eens was. Vervolgens
discussieerden we nog een poosje over haar wens
om met me mee te gaan naar de wasserij. Na een lange reeks
‘waarom-vragen’ van haar en ‘omdat-reacties’ van mij, zag
ze er uiteindelijk van af. Niet omdat ik haar kon overtuigen
dat naar mijn inschatting openlijke naaktheid in Chardon niet
17

kon, maar omdat ze moe was en wat wilde slapen. De afgelopen
nacht was dat tijdens de rit hierheen op de houten vloer
van een treinwagon voor goederen niet goed gelukt.
“Vind je het erg wanneer ik op je bed ga liggen?”
“Nee, hoor. Ga je gang. Ik zal wel een tijdje weg zijn, omdat
ik met jou in huis wat meer eten en drinken nodig heb. Dus
moet ik behalve naar de wasserij ook naar de supermarkt.
Heb je honger?”
“Oh, ja... Behoorlijk. Ik heb vandaag alleen ontbeten.”
“Wil je nu wat eten? Ik heb hiervoor genoeg in huis.”
“Nee, ik wacht wel tot je terug bent. Dat vind ik gezelliger.
Maar morgen gaan we samen naar de wasserij om onze spullen
op te halen. Oké? Wel wil ik dan eerst met jou ’s ochtends
wat in Chardon wandelen, want ik denk dat het een
leuk stadje is.”
Ze ging er kennelijk vanuit dat ze hier kon overnachten. Ook
dat vond ik prima. Ja, zelfs noodzakelijk. In enkel haar vel
kon ze natuurlijk niet naar een jeugdherberg gaan. Voorts
leek het me geen goed idee om morgen met haar in naakte
staat eerst in de stad rond te lopen voor we de was gingen
halen. Maar om te bevestigen dat Chardon een leuk stadje
was en verdere discussies te vermijden, knikte ik. Morgen
zou ik wel verder zien.
Ik maakte er een lang ‘tijdje weg’ van. Het spookte nogal
in me. Hoe lang kende ik haar? Nog geen uur, maar dit bleek
meer dan genoeg om diep in mijn leven door te dringen.
Alleen haar naam kende ik nog niet. Het duurde een poosje
voor ik de wasserij kon vinden. Een sprookjesachtige verwarring
deed me een paar keer de verkeerde straat inslaan,
en met het verzamelen van de boodschappen vlotte het niet
zo. En toen ik eindelijk al het nodige had gedaan, dwaalde ik
eerst nog even rond.
Wat bevond zich in mijn huis? Meerdere beelden kwamen
in me op: een dartele vlinder..., een sierlijke libel,... een elfje
uit een sprookje? Op een vlinder hield ik het maar. Alles aan
haar wonderlijke verschijning dartelde en fladderde nogal.
Wat maakte ze van die ‘gave plek om te schrijven’? Het was
18

mijn oude plekje niet meer. Haar aanwezigheid leek het te
hebben betoverd. Hoe aanlokkelijk het me daardoor ook leek
om ernaar terug te gaan, deed ik het niet. Pas toen mijn armen
lichtelijk pijn begonnen te doen door het gewicht van de
boodschappen keerde ik huiswaarts.
Ze lag nog te slapen, zag ik nadat ik voorzichtig de voordeur
had geopend. Stilletjes glipte ik naar het keukentje en borg
alles op. Toen ik in de kamer terugkwam, leek die anders dan
voor ik was weggegaan. Ik wist meteen waardoor, keek naar
het bed, en liep erheen.
Het naakte lijf dat erop lag, gaf me niet meer het beeld van
een vlinder, maar van een orchidee. Ik aanschouwde haar
huid. Deze had dezelfde tegengestelde kenmerken als een
bloemblad: teer en sterk tegelijk. Liggend op een zij deinde
in het ritme van in- en uitademen haar schouder op en neer.
Er had zich een tweede metamorfose voltrokken! In welke
staat ik haar mooier vond, vlinder of orchidee, kon ik niet zo
gauw bepalen. Met wat langer kijken, wilde ik proberen dat
wel vast te kunnen stellen. Ik had toch niets anders te doen.
Voorzichtig verplaatste ik de leesstoel uit de lichtplek bij het
raam naar de beschaduwde kamerhoek waar het bed stond,
en ging zitten. Terwijl ik haar bekeek, vervaagde de rest van
de wereld.
Een hele poos later maakte de schemering mij erop attent,
dat er buiten nog steeds een heleboel wereld was. Of ik haar
mooier vond als vlinder of als orchidee, bleef onbeslist. Ze
sliep nog. Ik stond op en liep naar het raam. Terwijl ik over
de roodgesluierde daken van Chardon keek, dacht ik na over
haar plannen voor morgen.
Ze leek heel gedecideerd. Zouden de inwoners en bezoekers
in Chardon op eenzelfde tolerante manier reageren als in
de stadjes waar zij bevrijd van verplicht textiel met haar
vrijmoedige vriendenschaar had gewandeld? Ik dacht aan
wat ik wist over het carnaval in Rio de Janeiro. Vrouwen en
meisjes die geheel ontkleed aan optochten meededen, werden
amper lastig gevallen; maar als ze schaars of sexy gekleed
19

waren wel. Het zou dus kunnen. Echter, omdat ik bleef twijfelen,
besloot ik morgen toch te proberen haar op andere
gedachten te brengen. Vervolgens wilde ik gauw iets voor
haar gaan kopen om aan te trekken, en kon ze als ieder ander
verpakt in een obligate omhulling Chardon bekijken. Met mij
als gids, als ze het nog wilde.
Het zag er niet naar uit dat ze snel wakker zou worden.
Eten moest ze morgen maar. Zelf had ik geen honger. Er was
teveel gebeurd in korte tijd. Ik voelde me loom en wilde gaan
slapen. Op de leesstoel moest dat maar. Ik plaatste die weer
terug bij het raam en legde er alvast een laken op. Eerst wilde
ik me nog douchen, en kleedde me uit. Onder de waterstralen
langzaam om mijn lengteas roterend, verliet geleidelijk
het lome gevoel mij weer.
“Hallo!” klonk het plotseling achter me.
Ik schrok even, en draaide me om. Tussen de geopende douchegordijnen
stak een opgewekt lachend hoofd.
“Ik hoorde de douche, en werd er wakker van.”
“Sorry, dat wilde ik niet.”
“Dat is oké hoor. Ik vind het een plezierig geluid. De douche
heeft me daarstraks goed gedaan, en ik wil graag nog een
keer. Vind je het goed als ik bij je kom staan?”
“Ja hoor; maar het is hier erg nauw. Ik zal wel weggaan,
zodat jij je gang kan gaan.”
“Nee, nee, nee...Dat is niet nodig. We kunnen er best samen
onder. Ik vind dat leuk.”
Ze drukte zich tegen me aan en sloeg haar armen om mijn
middel.
“Oei, wat ben jij lekker groot. Ik vind dat gaaf.”
Ik keek naar beneden. Het door het water glimmende gezicht
dat met gesloten ogen naar me was toegekeerd, was inderdaad
vrij ver beneden het mijne. Het was me eerder niet echt
opgevallen dat ze zoveel kleiner was dan ik. Ze wendde haar
gezicht weer af, drukte dat tegen mijn borst en begon me
daar overal te zoenen. Alles vloeide nu, het water, de muren,
het gordijn,… en ik. Nog even, en ik ging geheid door het
afvoergat verdwijnen.
20

“O la la, niet alleen jij bent groot! Ik voel nog iets heel anders
dat heel groot is.”
“Wat bedoel je?”
Ik wist donders goed waarop ze duidde.
“Dit natuurlijk.”
Ze maakte wat ruimte tussen onze buiken. Er floepte toen
iets naar boven.
“Daar is’ie. Kijk eens aan. Hij is inderdaad behoorlijk groot.
Misschien omdat hij me aardig vindt," zei ze giechelend.
Ze pakte ’behoorlijk groot’ stevig beet, en zwiepte die een
paar keer heen en weer. Hierna sloeg ze haar armen weer op
me heen. Een hele poos lieten we ons door de waterstralen
strelen, zonder iets te zeggen. Ik stond alleen in de strijd niet
met het water afgevoerd te worden. Voor het zover kwam,
maakte ze zich van mij los, en keek omhoog.
“Ik wil liefde met jou doen,… faire d'amour,… Ik weet niet
hoe ik dat anders moet zeggen. Hoe zeg je dat ook weer in
het Engels, ... oh ja,… Ik wil erg graag met je neuken. Wil jij
dat ook?”
Dat was noch een woord voor een vlinder, noch voor een
orchidee. Maar verder vond ik het prima, en knikte. Tegen
die wens van haar wilde ik me niet verzetten. Het was bovendien
mijn redding van verdwijnen door het afvoergat.
Vastberaden trok ze me onder de douche vandaan, en gaf me
amper de kans om de kraan dicht te draaien. Pas in de kamer
liet ze me los en sprong pardoes op bed. Ik stond paf.
“Hé, wil je het nat doen? De lakens worden dan ook nat.”
“Ja, waarom niet? Het is bloedheet. De lakens zullen straks
in de vensterbank vast net zo snel drogen als de handdoek
heeft gedaan.”
Daar had ik geen weerwoord op, en sprong onmiddellijk
naast haar. We keken elkaar maar heel kort aan, wisten wat
we wilden, en voerden die collectieve wens uit.
Alle woordenwisselingen en handelingen vonden in zo’n
kort tijdsbestek plaats, dat ik geen kans kreeg me erover te
verbazen dat dit alles mij zomaar overkwam.
21

Terwijl de lakens droogden, aten en praatten we wat. Ze
vertelde mij dat ze Page heette. Ik meende me te herinneren
dat er een vlindersoort bestond met die naam. Hier klopte
mijn beeld van haar. Misschien was dat woord ook aan een
orchideesoort verbonden.
Na haar verhaal vertelde ik wat over mijn vroegere werk
als ingenieur, over het best wel plotse besluit van mijn stap
naar het schrijverschap een jaar of tien geleden, en over Claire
en onze kinderen die altijd achter dat besluit hadden gestaan.
Ze was verbaasd dat ik kinderen had, die al op een
universiteit studeerden.
“Je was dus heel jong toen je kinderen werden geboren?”
“Niet echt, nee. Waarom?”
“Je ziet er niet oud uit.”
“Raad eens hoe oud.”
“Wel, laten we zeggen een jaar of veertig. Je bent weliswaar
al een beetje grijs, maar sommige mensen worden dat al op
vroege leeftijd.”
“Bedankt voor het compliment.”
“Hoe oud is dat? Of durf je dat niet te zeggen?”
“Oh, jawel hoor. Dat durf ik best. Je kan tien jaar aan jouw
schatting toevoegen. Ik ben bijna vijftig.”
“O la la, dat is een hoop.”
Ze wapperde met haar handen.
“Nogmaals bedankt,” zei ik, lichte gekwetstheid voorwendend.
“Oh nee. Ik bedoel het niet slecht. Ik zei toch, dat je er jong
uitziet.”
“Niet oud, zei je.”
“Dat is hetzelfde.”
Terwijl ze dat zei, hief ze haar schouders en handen even op,
en voegde eraan toe:
“In jouw geval spreek ik trouwens liever over een rijpe man.
Ik neuk graag met een leuke vent met wat meer levenservaring.
Dit vind ik gezelliger en lekkerder dan met een leeftijdgenoot.
Bovendien zie jij er voor een bijna vijftiger heel erg
22

goed uit. Je hebt een atletisch en mooi gevormd lichaam. Ik
heb er zo-even erg van genoten.”
Het leek me overdreven om een derde keer te bedanken, en
zei daarom iets volstrekt overbodigs.
“En ik heb enorm van jouw lijf genoten.”
Ik vroeg naar belevenissen uit haar verleden. Maar hierover
deed ze best wel geheimzinnig. Alleen over het zwervende
bestaan nadat ze het gymnasium had afgemaakt, vertelde ze
wat. Pas later zou ze meer vertellen. Over bijzondere belevenissen
rondom haar en vijftien medescholieren. Het waren
verhalen die zich kenmerkten door vrijmoedige en gedurfde
initiatieven. Hoewel ze het niet zei, kreeg ik de indruk dat in
dat groepje jongeren met lef zijzelf geen leidende rol had
gespeeld, maar wel een centrale.
Studeren wilde ze voorlopig niet, vertelde ze die eerste
avond nog. Misschien nooit. Toen ik zei dat dat zonde zou
zijn met zo'n goede schoolopleiding, haalde ze haar schouders
op. Ze dacht erover kunstenares te worden. Een toneelspeelster
wellicht, of auteur zoals ik. Tegen dit weerwoord
kon ik uiteraard niets inbrengen.
Ze vertelde me die eerste avond ook nog wat de oorzaak
was dat ze zo vies mijn leven was binnengestapt. Ongeveer
een half jaar terug was ze aangerand door twee mannen
waarvan ze dacht dat het vrienden waren. Een verkrachting
kon ze net voorkomen omdat het lukte te ontsnappen. Ze had
van top tot teen onder de blauwe plekken en schaafwonden
gezeten. Vriendinnen hadden haar weer wat opgelapt en over
de ergste schrik heen geholpen.
Sindsdien wilde ze voor onbepaalde tijd niets met mannen
te maken hebben. En omdat ze zich niet voortdurend wilde
inspannen hen op afstand te houden, besloot ze er zo onsmakelijk
mogelijk uit te zien. Dus liet ze zich vervuilen, met
tussendoor af en toe een kleine wasbeurt van lijf en kleren
om niet ziek te worden. Toen ze mij vanmiddag tegenkwam,
hoefde de tijdelijke afstand tot mannen ineens niet meer. Ze
was er erg blij om. Weer schoon door het leven gaan, voelde
absoluut een stuk beter.
23

“Toch is het een prima manier om mannen af te stoten. Dus
als het echt nodig is, doe ik vast hetzelfde,” besloot ze zelfverzekerd.
Omdat ze zich na maanden weer prettig voelde in de aanwezigheid
van een man en de sfeer bij mij fijn vond, vroeg ze of
ze een poosje mocht blijven. Ik had daar natuurlijk niets op
tegen, en voelde me gevleid dat ze zo’n onvoorwaardelijk
vertrouwen in me had. Feitelijk al vanaf het allereerste contact
die middag op straat. We besloten toen te gaan slapen.
Vlak voor ze insliep, vroeg ik hoe oud ze was.
“Negentien,” fluisterde ze nauwelijks hoorbaar.
Ik schrok. Jonger dan mijn kinderen. In de tijd dat ik met
Claire getrouwd was, had ik eerder met hele jonge vrouwen
lustgevoelens uitgewisseld. Echter nimmer met een tiener.
Claire wist daar uiteraard van, en had wat minder vaak hetzelfde
gedaan. We verborgen nooit iets voor elkaar. Page
merkte niets mijn schrikreactie, omdat ze vrijwel sliep. Mij
lukte het niet die nacht in te slapen. Er was teveel gebeurd en
gezegd om over na te denken. Bovendien moest ik wennen
om naast een orchidee te liggen. Die kon je immers pletten.
En ja, een orchidee was ze weer, zoals ze naast me lag; na
tussen de twee periodes van slapen door even een vlinder te
zijn geweest.
Met een overtuigende reeks ‘waarom niet’-vragen verwierp
Page de volgende ochtend mijn bezwaren waarom ze niet
naakt naar buiten zou kunnen gaan. Bovendien vond ze dat
ik met mijn hoofdknik de dag ervoor al met haar voornemen
had ingestemd. Ook een woordenloze afspraak was een afspraak,
meende ze. Hierin moest ik haar gelijk geven. Dus
gingen we. Wel kreeg ik gedaan om als eerste nieuwe kleren
voor haar te kopen. Dit vond ze erg aardig van me, maar niet
echt nodig. Het enige wat ze nuttig vond en meenam, was
een klein handdoekje om ergens, ‘op een terrasje ofzo’, te
kunnen zitten. Het was een van de weinige spullen die in
haar rugzakje zaten. Mij leek het meenemen van wat meer
textiel gewenst, al was dit noodgedwongen. Ook ik had heel
24

graag gewild dat wandelen in enkel je vel overal kon, en had
dan beslist meegedaan. Ondanks de drukkende onzekerheid
die ik over het ongewone uitstapje had, was ik ook benieuwd
hoe tolerant hier in Chardon de mensen op haar verschijning
zouden reageren.
De eerste tolerantietest kwam meteen nadat we de deur uitstapten
en mijn buurvrouw ontmoetten. Een paar dagen terug
was ik bij haar en haar man op bezoek geweest. Wellicht
voor de laatste keer. Als altijd groetten we elkaar. Page deed
dat ook. Hoe ze naar ons keek, wist ik niet. Ik lette daar niet
op. Vermoedelijk viel het erg mee, want Page vond haar
direct aardig. In het begin kwamen we op straat nog weinig
mensen tegen. Sommige kende ik, en groette hen dus. Page
groette mee. Ze was wild enthousiast dat ik als 'olandais’
hier zoveel mensen kende. Onder het lopen dartelde ze om
me heen, en knuffelde me soms. Af en toe fluisterde ze in
mijn oor dat ze steeds verliefder op me werd. Binnen in mij
gebeurde hetzelfde, maar ik kreeg geen kans dit te zeggen.
Ze fladderde daarvoor te druk heen en weer.
Toen we in het drukkere gedeelte van Chardon kwamen,
met tientallen mensen in ons blikveld en wij in het hunne,
begon ik vanuit mijn ooghoeken op reacties te letten. Deze
waren talrijk en divers, zoals: niet durven kijken, verbazing,
en boosheid; maar ook aanmoedigend lachen en knikken, als
had men bewondering voor haar lef. Maar voor Page was het
geen kwestie van lef. Ze liep er meer ontspannen bij dan de
meeste mensen in kleren. Naakt of gekleed zijn, was voor
haar duidelijk geen dwingend onderscheid om zich anders te
moeten voelen en gedragen.
In het kleine stadscentrum, waar de meeste winkels waren,
werd het pas echt druk. Ik dacht aan de keren dat Page en
haar vrienden dit eerder hadden gedaan. En aan Rio waar het
in carnavalstijd ook heel gewoon kon. Dus waarom op warme
dagen niet hier. ‘Kijken jullie allemaal maar!’ kon ik wel
schreeuwen. Als er naar haar werd gekeken, bleef het hierbij.
Geen enkele opmerking bereikte ons. Of die er heimelijk
waren, kon me niet schelen. Ook de boze blikken, die ver-
25

moedelijk meer voor mij waren bestemd dan voor haar,
deerden me na enige tijd niet meer. Het wende sneller dan
gedacht. Page dartelde voortdurend om me heen, en kuste en
knuffelde me tussendoor. Op die dag leerde ik, dat er geen
fijnere manier van winkelen bestaat dan met een verliefde
vlinder fladderend om je heen.
We vonden snel een boetiekje waar spullen in de etalage
lagen die Page leuk leken. De dame die ons kwam helpen,
buitelde bijna van een trapje achterin de winkel toen ze Page
zag staan. Ik zei dat ik voor haar kleren kwam kopen, waarop
de vrouw begripvol knikte. IJverig rende ze heen en weer.
Nadat Page haar keuze had gemaakt, vroeg ze of ze er een
tasje voor kon krijgen. De dame zeeg bijna door haar knieën.
Het lukte me niet om Page in de jurk te krijgen waarmee ze
duidelijk blij was. Ze vond het ‘too 'ot’ om kleren te dragen.
Ik drong niet aan, was er eigenlijk al aan gewend, en kreeg er
zelfs plezier in. We kochten nog een korte broek en blouse.
In de winkel waar we dat deden, was ik degene die voorstelde
om ze bij de jurk in het tasje te stoppen. De verkoopster
keek me toen misprijzend aan.
Terwijl we door het centrum liepen, viel me aan Page plots
iets op. Het was niet enkel een vlinder die daar dartelde. Die
is fragiel en kwetsbaar. Page was dat niet. Ik dacht aan de
solide schoonheid als ze sliep; het dagdeel dat ze in een orchidee
veranderde. Was ze niet beide tegelijk? Zeker hier, in
de straten van Chardon, waar ze voor haar lichaam het recht
opeiste volledig vrij te mogen zijn.
Ze was zich bewust dat ze er goed uitzag, en toonde dit.
Wervend en een ietsje uitdagend, maar zonder te provoceren.
Nee, te zelfbewust en sterk was ze om slechts een vlinder te
zijn, te levendig en uitbundig voor uitsluitend een orchidee.
Beide waren op wonderlijke wijze in haar verenigd. Versterkt
kwam elk eruit. Ik zocht naar een bestaand woord om
dat uit te kunnen drukken, maar vond er geen. Was het wel
mogelijk om haar verschijning te omschrijven. Page’s nabijheid
was een gevoelsmatige ervaring, en zulke belevingen
laten zich niet door woorden vangen. Met liefde, blijdschap,
26

geluk en verdriet is dat eveneens nimmer echt gelukt. Omdat
ik haar verschijning toch in letters wilde kunnen uitdrukken,
koos ik voor orchideevlinder.
Van de locaties in Chardon waar Page graag heenging, was
de markt verreweg favoriet. Hiervoor moest alles wijken.
Ook onze wellustige onderonsjes na het wakker worden.
Heel vroeg stond ze altijd daarvoor op, en was dan erg ongedurig.
De eerste keer dat dit gebeurde, moest ik er nog aan
wennen. Bijna smekend had ik haar die ochtend aangekeken
weer in bed te komen. Ik was zichtbaar opgewonden. Zij
ook, maar totaal anders. Dit had een belangenconflict kunnen
worden. Maar Page maakte met haar handen kordaat een
eind aan mijn opgewondenheid. Hierna verwachtte ze van
mij dat ik wat aan de hare zou doen, en stond op.
Gewoonlijk vond ik naar de markt gaan niet leuk. Ik deed
het uitsluitend als ik er wat nodig had, en dan zo snel mogelijk.
Maar met constant een dartele vlinder cirkelend om me
heen maakte die gang totaal anders.
Evenals enkele dagen eerder in het stadscentrum was bij
onze rondgang op de markt haar verschijning een openbaring.
Monden en ogen vielen andermaal open met eenzelfde
mengeling van afkeur en bewondering. Maar ook hier zag ik
dat al gauw niet meer. Ik moest teveel op haar letten. Van de
ene kant van de markt naar de andere fladderde ze. En in
haar vliegspoor klapwiekte ik mee.
Ik kocht een ketting en armband voor haar. Die hoefden
niet te worden ingepakt. Het marchanderen over de prijs liet
ik aan haar over. Dit deed ze veel vaardiger dan ik. Niet alleen
omdat haar Frans beter was. Met charmant taalgebruik,
kokette gebaartjes en onafgebroken innemend glimlachen,
wist ze de marktkoopman te bekoren, en bedong een flinke
korting. Er was meer op de markt dat ze te duur vond. Ook
daar zette ze haar onderhandelingsvaardigheden in, waardoor
groente, fruit en andere levensmiddelen verrassend minder
kostten dan voorheen.
27

Aan het eind van die dag waren we voor het eerst uit eten
gegaan in een knus restaurantje met een erkend goede keuken.
Te laat bedacht ik me dat de meeste mensen die daar
komen dineren zich zelfs op warme dagen netjes kleden.
Eerder was ik er voor de luchtige kleding waarin ik me dan
stak afkeurend aangekeken. Onvermijdelijk ging die kritische
kijk over in ontstemdheid door de complete luchtigheid
van Page. Langer dan op straat, in het stadscentrum, en op de
markt bleef ik me hier de afkerige blikken bewust. Page had
daar duidelijk geen last van. Ze at rustig door en kwetterde
onophoudelijk. En toen ze nodig moest, zwierde ze ontspannen
en gracieus tussen de tafels door, die alle waren bezet.
Vrijwel dagelijks maakten we lange wandelingen in Chardon
en de omringende natuur. Ook bezochten we enkele stadjes
in de nabije omgeving. Na een tijdje keek men amper meer
van haar verschijning op. Ze werd voor iedereen in de directe
omtrek een onlosmakelijk deel van het dagelijkse leven.
Haar stille rechtsclaim zich niet verplicht voor haar lichaam
te moeten schamen, was aanvaard.
De buurvrouw was zelfs vol lof over haar durf, en vroeg
ons regelmatig op bezoek. Hierbij zei ze telkens dat als vanzelfsprekend
Page ontkleed kon komen. Dit mocht ook bij
andere kennissen van mij die we af en toe bezochten. Bij
enkele van hen, die Page ‘onze Chardonvrienden’ noemde,
veroorloofde ze zich vrijheden die veel verder gingen dan
enkel bloot op bezoek komen. Die groep had ik in de loop
der jaren op naaktstrandjes in de omgeving leren kennen. Het
waren allemaal ruimdenkende mensen die haar continue
naaktheid heel natuurlijk, en dus gewoon vonden. Hierdoor
hadden ze geen moeite met haar veel verdergaande vrijmoedigheden.
Als ze opeens zin kreeg in een orgasme, wat best
vaak gebeurde, ging ze zichzelf zonder enig gene openlijk
intimeren. Maar dit ze deed pas als ze vooraf heel zeker wist
dat ze niemand ermee stoorde.
Alleen met mij in mijn schrijfhuisje of buiten op stille
plekjes in de natuur, had ze al vanaf het begin geïntimeerd.
28

Evenals ik wisselde ze seks graag af met zichzelf bevredigen,
en deed dit graag in het gezelschap van anderen. Omdat het
gezelliger, spannender en dus veel lekkerder was dan in je
eentje. Als we met z’n tweeën waren, deed ik soms mee.
Maar meestal verwende ze zichzelf alleen. Ze was jong, had
meer energie, en dus een grotere behoefte aan lichamelijk
genot dan ik.
Alleen kwam bij haar die aandrang soms op de meest onverwachte
momenten. Zoals tijdens bezoekjes aan onze
Chardonvrienden. Ze intimeerde altijd ingetogen, geknield
op de grond met de benen een beetje gespreid. Met beide
handen in haar schoot masseerde ze dan met cirkelvormige
bewegingen energiek een vinger over de meest genotvolle
plekken in haar vulva. Hijgen deed ze fluisterend. Voor mij
leek het dan of ze een dans uitvoerde en tegelijk een gedicht
in klanken voordroeg.
Wie zich aan zo’n sereen tafereeltje meende te moeten storen,
was een manische fatsoensrakker. Soms wond ze mij
met haar zelfverwennerijen op. Als we dan met z’n tweetjes
waren, deed ik mee. Maar meestal genoot ik volop met enkel
stilletjes kijken. Een vorm van passief plezier dat ik deelde
met vrouwen, die ook slechts toekeken wanneer ik in hun
gezelschap intimeerde.
Het enige verschil tussen mijn solistische genotbeleving en
die van Page, was dat ik het uitsluitend kon in gezelschap
van vrouwen. Zij deed het onbevangen in bijzijn van beide
sekse. De verwenplekken op je lijf zitten er niet enkel om in
je eentje van te genieten, meende ze. Te midden van familie
en vrienden, tussen wie je jezelf op je gemak voelt, moet dat
openlijk kunnen. Deze visie deelde ik met haar, maar het lef
om dat zo ongeremd uit te dragen als zij, bezat ik niet.
Page probeerde dikwijls ook mij ontkleed de straat op te
krijgen. Ze vond het raar dat ik wel altijd naakt in huis was,
maar telkens zoveel moeite deed iets aan te trekken als we de
deur uitgingen. Ik was het elke keer weer volstrekt met haar
eens, en legde telkens uit dat haar vrijmoedige gedrag voor
29

haar geen kwestie van lef was, maar wel voor mij. Na veel
aandringen, kreeg ze mij uit de kleren op het druk bezochte
kiezelstrandje van Chardon aan het riviertje de Mardeze.
Hierin had ik eerder naakt gezwommen, maar dan op een
afgelegen plek een eind buiten het stadje, waar ook anderen
het deden; waaronder onze Chardonvrienden. Op het kiezelstrandje
waren wij de enige. Maar niemand stoorde zich er
aan. Van Page was men het natuurlijk allang gewend, en mij
zag men waarschijnlijk als een excentrieke creatieveling uit
het buitenland, die wel gekkere dingen doet.
Nadat ze mij uit het textiel had gepraat, probeerde ze meer.
Ze wilde op het strandje met me vrijen. Gewoon tussen de
mensen. Als iets heel vanzelfsprekends beschreef ze zo’n
publieke daad:
“Het is mooi en natuurlijk als mensen de liefde met elkaar
bedrijven. Dit moet kunnen wanneer en waar je wil. Dus ook
met anderen in de buurt.”
Met haar eerste uitspraak was ik het eens. Niet met de vanzelfsprekendheid
om zo innig bezig zijn in het openbaar te
doen met anderen erbij. Dit leek me iets voor de toekomst.
Een verre toekomst.
De pogingen om op het strandje met mij te mengen, hield
ze lang vol. Maar ditmaal weerstond ik haar ‘waarom-niet’vragen,
zelfs al had ze een medestander aan haar kant. In
emotionele zin wel te verstaan, want stoffelijk was die met
mij verbonden. Met knuffelen en van tijd tot tijd over mij
heen wentelen, kreeg ze hem in haar kamp. Telkens moest ik
dan op mijn buik een harde strijd met de kiezels aan. Flauw
vond ze me, omdat ik de enige was die het niet wilde. Ondemocratisch
was dat, en ze eiste dat ik me bij de wil van de
meerderheid neerlegde.
Soms zette ze haar democratische eis kracht bij met een
soort protest. Ze kwam dan op haar buik half naast en op me
liggen, wreef me in mijn nek, en fluisterde geheime woordjes
in mijn oor. De hardheid van haar kompaan won het dan van
de hardheid van de kiezels. Om niet het risico te lopen anderen
op het strand te storen, kwam ik deels aan haar eis te-
30

gemoet. We deden het, maar pas nadat iedereen naar huis
was gegaan en het schemerde. Dit hielp, al moest het hierna
meermaals herhaald worden, en was het strandje soms niet
helemaal verlaten.
Toen ik in mei in Chardon aankwam, was het de bedoeling
om te gaan schrijven. Maar hiervan kwam niets terecht. De
wervelende aanwezigheid van Page slorpte al mijn tijd en
energie op. Voor ik er echt erg in had, waren de drie maanden
die ik had willen blijven voorbij. Ik had geen seconde
spijt die tijd aan haar te hebben besteed. Als een sprookje
had ik het beleefd.
Ik belde Claire. Het schrijven wilde maar niet echt lukken,
vertelde ik, en voegde eraan toe dat ik wilde proberen met
een verlenging van mijn verblijf het creatieve proces alsnog
op gang te krijgen. We spraken af om die poging voor onbepaalde
tijd een kans te geven. Pas na thuiskomst wilde ik
zeggen wat de oorzaak van de periode van niet-schrijven was
geweest. Ik wist dat Claire daar geen moeite mee zou hebben,
omdat zoiets al eens eerder was gebeurd.
Enkele weken later begon er in Page iets te veranderen. Ze
kleedde zich steeds vaker aan als ze naar buiten ging. Met de
temperatuur had dat niets te maken, want die was zomers
warm. Het waren de eerste zichtbare tekenen. In ongeveer
dezelfde periode veranderde er ook voelbaar iets.
Hoewel ik haar nog steeds als een wonderlijke combinatie
van vlinder en orchidee zag, was het alsof er zich om haar
heen opnieuw zoiets als een cocon vormde. Alleen was dit
spinsel niet stoffelijk. Steeds duidelijker manifesteerden de
veranderingen zich. Ze dartelde minder, en sprak niet zoveel
en druk meer. Alsmaar vaker ging ze alleen op stap, en in
toenemende mate langer.
Halverwege september trof ik na het halen van de boodschappen
haar wachtend voor mijn schrijfhuisje aan. Ze had
de kleren aan waarmee ze in mijn leven was gekomen. In de
ene hand had ze haar rugzakje, in de andere het plastic tasje
31

met hier gekochte kleren. Ze omhelsde me, gaf me een langdurende
zoen op mijn mond, en zei:
“Ik moet gaan. Het is iets in mij.”
“Ik weet het, en vroeg me al een tijdje af, wat jou hier
hield.”
“Dat was jij. Echt waar. Ik wens jou heel veel inspiratie toe
met schrijven.”
Ze omhelsde en kuste me nog eens lang, en vertrok. Voor de
fragiele vlinder was het tijd om weg te gaan. De herfst kwam
naderbij. Een ouderwetse. En dit was zelfs voor de sterke
orchidee teveel.
Het duurde dagen voor ik weer kon eten en slapen. Al die
tijd vroeg ik me af, of ik echt had meegemaakt wat plots een
herinnering was geworden. Ook de opzienbarende belevenissen
rondom haar en haar medescholieren lieten me niet los.
Waren die soms evenmin echt gebeurd? Wat geschiedenissen
waren, leken met het verstrijken van de tijd steeds meer op
gebeurtenissen in de toekomst. Een verre toekomst, met gedurfde,
vrijmoedige initiatieven.
Tja, de scheidslijn tussen werkelijkheid en fantasie is erg
vaag. Omdat in de weken en maanden die volgden behalve
alle geschiedenissen ook haar afscheidswens in mijn hoofd
bleef rondfladderen, restte mij één ding dat mij tot rust kon
brengen… Schrijven over de bijzondere dadendrang van een
zwerm orchideevlinders met lef.
32

SCHOOLZIEKTE
De alinea waarmee Robert bezig was, moest het einde van
zijn verhaal worden. Als altijd wanneer hij een vertelling aan
het opschrijven was, deed hij dit door eerst met een balpen
inkt aan papier te hechten. Pas als het resultaat van die neerslag
hem beviel, ging hij ermee aan de slag met de tekstverwerker
op zijn computer; met als doel de woordencreatie te
polijsten. Maar zover was hij nu nog niet.
Met trillende spieren en een blik vol ongeloof
keek hij naar de van pijn kronkelende gestalte
op de grond. Hij had gewonnen! Dit had hij
jaren eerder moeten doen. In zijn hoofd galmde
de gedachte nog even na. Het maakte hem
bewust van de succesvolle uitvoering van belegen
voornemens, en bracht zijn spieren tot
rust. Iets wat op triomf leek, begon in hem te
gloren...
Robert hield abrupt op met schrijven. Halverwege de zin die
de laatste had moeten worden. Met zijn oogleden vrijwel
samengeknepen en lippen stijf opeen geklemd, keek hij naar
het deels beschreven vel papier dat voor hem op het bureaublad
lag. Ergerde enkel het woord triomf hem? Nee, het waren
er meer. De hele alinea kreunde onder de last van ongewenste
woorden! Het verhaal werd zo wederom te heldhaftig.
Alles wat naar stoer gedrag zweemde, moest eruit. Radicaal.
Niet een overwinning op een ander, maar louter op
zichzelf mocht het hoofdpersonage ervaren. De belevenissen
van de protagonist, met zestien jaar even oud als hijzelf,
moesten ver verwijderd blijven van de met moed en helden
doordrenkte verhalen die hij in zijn basisschooltijd schreef.
33

Nu alweer zo’n vier jaar geleden. De bedoeling was om van
dit verhaal een satire te maken, met een flinke dosis humor
erin. Hij had het uitputtend geprobeerd, maar moest definitief
vaststellen dat dit verhaal zich inhoudelijk niet voor dat genre
leende. Jammer,… nou nee,… het was beslist veel erger
dan dat. Het was klote!
Spiedend cirkelde zijn hand met balpen boven het papier,
klaar om naar beneden te duiken. Moest de hele alinea geschrapt
worden of was een deel nog bruikbaar? Hij wist het
niet, en baalde ervan. Al het hele weekend was hij zo besluiteloos.
Een eind aan het verhaal maken, lukte daardoor alsmaar
niet.
Langzaam bracht hij de balpen naar zijn mond, en schoof
het bovenste deel erin. Als vanzelf begonnen zijn kiezen de
vele, door herhaald kauwen verkregen kraters in het plastic
uit te diepen. Dit bracht rust. Na een poosje knabbelen, haalde
hij de pen uit zijn mond en keek ernaar. ‘Made on the
Moon’, had hij gisteren op het onderste deel gekrabbeld.
Deze creatie was af. Het verhaal schuin beneden voor hem,
dat hij minstens even vaak had herkauwd, nog niet. Nog lang
niet. Misschien kreeg hij het nooit af!
Zijn ergernis over die mogelijke afloop dreigde in wanhoop
over te gaan. Dit was het zoveelste verhaal waar hij niet
uitkwam. Heel lang leek het best goed te gaan. Pas het einde
brak hem op. Wat ervoor stond, zat redelijk in elkaar. Het
waren eigenlijk slechts nog enkele ‘eenzame held’- passages
die eruit moesten. Waarom moest een hoofdpersonage altijd
in z’n eentje problemen oplossen?
Echter, deed hijzelf het wel beter? Enkele dagen geleden
had hij verwonderd vastgesteld dat de verzonnen belevenissen
van de protagonist in zijn verhaal erg veel leken op zijn
eigen eenzame strijd tegen de clan treiteraars op school. De
bedoeling was dat nooit geweest. Maar erg vond hij het niet.
In tegendeel. Wellicht kon het naar wens afronden van dit
stukje fictie hem helpen een eind te maken aan het verdriet
dat aan zijn eenzame strijd verbonden zat. Hoe precies, wist
hij alleen nog niet. Het was meer een gevoel dat het op zo'n
34

manier best zou kunnen lukken. Nu leken de voltooiing van
zijn verhalen, het getreiter en hiermee verbonden verdriet
nog naar oneindigheid te neigen. Het besef van de mogelijke
eindeloosheid van zijn lot als zondebok deed zijn ergernis
overgaan in wanhoop.
“Robert!... Eten!”
Zijn vader riep. Gelukkig was het thuis veel fijner dan op
school. De wanhoop vloeide uit hem weg naar het papier,
met een streep door de onwillige alinea. Hij stond op, keek er
even naar, en plaatste een groot vraagteken ernaast. Om aan
zijn besluiteloosheid een eind te maken en zijn ouders niet
langer te laten wachten, stapte hij zijn kamer uit.
Ongewoon lang, zeker een maand, hadden de treiteraars Robert
op school met rust gelaten. Echter op deze maandag,
halverwege de tweede pauze, was het weer zover. Als altijd
aangevoerd door Karel stonden ze om hem heen. Edward,
Ariën en Ronny waren eigenlijk slechts meelopers. Zelden
begonnen ze zelf, en bovendien was Karel er dan steeds bij.
Het kwartet was al jaren met elkaar bevriend. Op school en
erbuiten deden ze van alles samen, waaronder openlijk spijbelen
en medeleerlingen jennen. Bezigheden die ze zelf heel
erg stoer vonden, en hierop attendeerden ze iedereen in hun
omgeving vrijwel dagelijks.
Vanuit zijn ooghoeken keek Robert naar Karel die min of
meer naast hem stond. Recht voor hem stond Ronny. Deze
situatie had hij aan zien komen. Misschien was het dus te
vermijden geweest. Als een stelletje basisscholieren hadden
ze gevieren schouder aan schouder het schoolplein onveilig
gemaakt. ‘Tankje spelen’, noemden ze het. Ze hadden zich
door de schoolstunt van de eindexamenklassen laten inspireren.
Traditioneel op een maandagmorgen in april hadden zij
in de eerste pauze op ludieke wijze de zinloosheid van het
voeren van oorlogen aan de kaak gesteld. Aan het eind van
de stunt hadden ze alle wapensystemen, die waren samenge-
35

steld uit groepjes eindexamenkandidaten, uiteen laten vallen
omdat ze waren aangetast door het liefdevirus. De tank die
uit het kwartet vrienden was samengesteld, leek bij het onveilig
maken van het schoolplein met luid grommen duidelijk
te willen maken, dat zij zich nimmer door dat virus zouden
laten uitschakelen.
Sommige scholieren speelden het spelletje met het viertal
mee, en stoven lachend op het laatste moment opzij. Maar de
meesten bleven staan, zeiden dat ze na-apers waren, en niet
zo kinderachtig moesten doen. De tank zwenkte dan opzij.
Afhankelijk van het postuur van de obstakels wierp de bemanning
hen verwensingen toe.
Toen ze hem naderden, had hij zijn rug naar hen gekeerd.
Luidruchtig remmen imiterend, hielden ze vlak achter hem
halt. Voor de tank had dat gevolgen, want die viel onmiddellijk
in vier delen uiteen. Heel kalm en ordelijk. Voor iedereen
in de buurt was zonneklaar, dat ditmaal niet het virus van
de liefde daarvan de oorzaak. Dit was een bewuste demontage,
bedoeld om van een enkel wapen vier varianten te maken.
“Hé lul, ga opzij. Je staat in de weg.”
Als gewoonlijk opende Karel de scheldkanonnade. Terwijl
Robert zich langzaam omdraaide, probeerde hij zo onverschillig
mogelijk te kijken. Onbehaaglijk snel voelde hij zijn
hart tegen de binnenkant van zijn borst bonken. Met een
lichte trilling in zijn stem, die hij onder controle probeerde te
brengen, zei hij:
“Waarom?... Er is plaats genoeg om uit te wijken. Meer
zelfs dan je daarnet bij anderen nodig had.”
“Dat bepalen wij wel zak,” beet Ronny hem toe.
“Ja, en bovendien gaan we voor jou niet opzij.”
Ook Ariën mengde zich in het dispuut. Voor Edward iets kon
toevoegen, nam Karel het woord weer over.
“Zeg lui, met de vijand gaan we niet in discussie. Daar denderen
we overheen.”
“Ja, weg met de vijand!” riepen de ondergeschikten in koor,
en groepeerden zich rondom hun commandant.
36

Ze namen wat afstand, en stoven hierna grommend op hun
doel af. De botsing was hard. Robert kon zich net staande
houden. Maar de tank, onstabiel geworden door in elkaar
verknoopte ledematen, kantelde, en viel voor de tweede keer
in vier stukken uiteen. Ditmaal heel wanordelijk, en volledig
uitgestrooid over de grond. Voor iedereen die het zag gebeuren
was duidelijk dat het opdelen van de tank ditmaal geen
bewuste demontage was. Het had heel wat meer weg van het
uiteen vallen van de wapensystemen die de eindexamenklassen
bij hun stunt hadden uitgebeeld. Alleen was nu niet het
liefdevirus daarvoor verantwoordelijk, maar een leerling van
vlees en bloed, en was dit resultaat ongewenst. Omdat iedereen
rondom de plaats van de botsing dat laatste herkende,
was de hilariteit groot, en werd er smakelijk gelachen. Opmerkelijk
witjes lagen de vier vrienden eventjes op de grond.
Maar al snel kleurden hun hoofden rood. Karel stond op, en
beende op Robert af.
Robert, eveneens flink verbleekt, zag Karel op zich afkomen.
Hij was verbijsterd. Dat ze hun dreigement echt zouden
uitvoeren, had hij niet verwacht. Bij vorige treiterijen hadden
ze vaker met geweld gedreigd. Echter, verder dan wat duwen
of laten struikelen, was het nooit gekomen. Meestal bleef het
bij scheldwoorden en denigrerende opmerkingen. Ook bedreigden
ze na schooltijd hem thuis weleens telefonisch met
aanslagen op zijn leven, waarbij ze hun stemmen verdraaiden.
Harder hadden alleen zijn bezittingen het soms te verduren,
zoals gooien met zijn schooltas en dichtplakken van zijn
agenda met kauwgom.
Over pesten op school had hij veel gelezen. Helaas had het
hem geen bruikbaar idee gebracht om zichzelf uit de positie
van zondebok te bevrijden. Wel wat troost; hij was dus niet
de enige die zo werd gesard. Voorts vielen de pesterijen die
hem ten deel vielen nog mee. Het kon veel erger, met soms
zelfmoord van het slachtoffer als gevolg. Maar echt vrolijk
stemde dat feit hem niet. Verdriet en angstgevoelens bleven
hem kwellen.
37

Met zijn armen in de zij stond Karel voor hem. Allebei waren
ze ongeveer even groot, alleen was Karel wat forser gebouwd.
Robert keek hem recht in de ogen. Vreemd, hij was
ditmaal helemaal niet bang. Binnen in hem broeide iets. Dit
had hij nooit eerder gevoeld. Halfbewust balde hij zijn vuisten.
Had hij de situatie waarin hij zich nu bevond niet min of
meer al eens eerder meegemaakt? De doorgeschrapte alinea
van zijn niet-voltooide verhaal schoot door zijn hoofd. Nee,
evenals in dat stukje fictie wilde hij het niet op deze manier!
Het broeierige in hem doofde rap. Heel mat voelde hij zich
opeens.
Karel deed en zei niets. Meestal ging hij meteen over tot
actie. Ondanks zijn rood aangelopen hoofd leek hij onzeker.
Robert vroeg zich af waarom? Misschien omdat hijzelf als
enige overeind was gebleven? Of had Karel een pijnlijke
kont aan zijn val overgehouden? Wellicht speelden beide
feiten een rol? Hopelijk merkte Karel niets van de matheid
die hem plots overviel! Of van de ontregeling van zijn hart!
Die bonkte zo hard tegen de binnenkant van zijn borst dat het
zichtbaar moest zijn. Zou Karel de zweetdruppeltjes zien, die
hijzelf uit zijn voorhoofd voelde opwellen? Het zou als
angstzweet uitgelegd kunnen worden; wat klopte, want bang
was hij inderdaad! De herinnering aan eerdere confrontaties
met de vier kwelgeesten deed de angst toenemen, en hem
verstijven. Het kon niet anders of Karel moest dat merken.
Hoe kon je uiterlijke tekenen van onzekerheid en angst verbergen?
Karel nam opeens een vechthouding aan, maar toen
klonk gedecideerd:
“Zo is het genoeg heren. Ik wil hier geen knokpartij.”
Tessa, hun lerares Nederlands, stond opeens naast hen. De
explosieve spanning was meteen weg, als had ze die opgeslorpt.
Een buitenstaander had dit vast verbaasd, want haar
frêle postuur oogde weinig gewichtig. Maar op school wist
iedereen beter. Met een minimum aan woorden kon ze haar
gezag laten gelden. Elke poging dat te ondermijnen, strafte
ze af door als het ware vuur te schieten met haar ogen. Zo
38

had ze eerder menige aanzet tot een voor haar ongewenste
daad verpulverd.
“Ik heb je zo-even voortvarend bezig gezien met je vrienden,
Karel,” vervolgde Tessa en keek hem scherp aan, “Ik
hoop dat straks jouw opstel even baanbrekend zal zijn.”
Robert keek van Tessa naar Karel. De dubbele betekenis van
haar opmerking was hem niet ontgaan. Maar Karel vermoedelijk
wel, want hij had weer zijn kenmerkend stoere houding
aangenomen.
“Dat weet ik wel zeker Tessa.”
Meteen daarna fronste hij zijn voorhoofd.
“Maar jij toch ook? Toen je mijn opstel vorige week aan me
teruggaf, zei je niets over veranderingen. Dan beantwoordt
het toch aan het doel?”
“Dat hoor je straks wel. Zoals je weet, laat ik dat bij de
rondvraag aan de klas over.”
Lawaaierig wrong de bel zich tussen de geluiden op het
schoolplein. Als bij een bokswedstrijd haalde het de kemphanen
definitief uit elkaar. Wel wist Karel toen Tessa ver
genoeg van hen was verwijderd Robert nog toe te sissen:
“Jou krijgen we na schooltijd nog wel, zakkenwasser.”
Robert hoorde het amper. Afwezig staarde hij Tessa na.
Tessa was uitzonderlijk populair bij alle scholieren. Niet
alleen door haar informele omgang met hen. Veel krediet
kreeg ze met allerlei taboedoorbrekende projecten. Letterlijk
en figuurlijk het meest opzienbarend was het experimentele
schooltoneelstuk dat ze ongeveer een jaar geleden had geregisseerd.
Voor de eerste maal in de historie van de school
was daarin een leerling geheel ontkleed opgetreden. Een
meisje. Anja heette ze. Anja zat toen in de vijfde en was
zeventien jaar oud. Nu zat ze in een van de eindexamenklassen.
Ruim een half jaar voor ze met repetities voor het toneelstuk
begon, had Tessa discussiebijeenkomsten met ouders,
leraren en leerlingen georganiseerd om over de haalbaarheid
van zo’n experiment te praten. En omdat die besprekingen
positief waren verlopen, was de toneelvoorstel-
39

ling doorgegaan. Na afloop waren de reacties overwegend
positief. Dit kwam vooral door de natuurlijke manier waarop
Anja haar rol had gespeeld. Hoewel ze ongeveer de helft van
de tijd naakt moest acteren, deed ze dat even ontspannen als
omhuld door textiel. Slechts een beperkt aantal ouders had
negatieve kritiek gehad.
Minder opzienbarend, maar erg leuk gevonden door haar
leerlingen, waren de klassenprojecten. Deze maakten van het
doorgaans saai ervaren vak Nederlands iets boeiends, meende
iedereen. Er waren twee varianten: discussieprojecten en
inleidingprojecten. Bij discussieprojecten werd klassikaal,
over meerdere lesuren gespreid eerst over een taboeonderwerp
gepraat. Elke klas koos het thema zelf. Hierna moest
iedereen er een opstel over schrijven. Bij inleidingprojecten
schreef elke leerling eerst een opstel en las dit later voor aan
de klas. Het opstel moest een fictief verhaal zijn over een
zelfgekozen taboeonderwerp. Een week voor een leerling het
opstel voorlas, nam Tessa het thuis door. Ze kon dan nog
suggesties voor veranderingen doen. Maar dit deed ze alleen
als het echt nodig was.
Karel zou meteen na de pauze tijdens het vijfde lesuur zijn
voorleesbeurt houden. Hij had ervoor gezorgd dat bijna de
hele school wist wat het onderwerp was. Seks! Het overgrote
deel van de leerlingen koos dat thema. Na een aarzelend en
giechelend begin was seks eigenlijk geen echt taboeonderwerp
meer. Sommige opstellen waren met humor gekruid.
Wanneer Tessa bij het doorlezen thuis daarover had moeten
lachen, vertelde ze dat aan de klas, en deed dit vóór de leerling
die het had geschreven aan de voorleesbeurt begon. Ook
sprak ze altijd vooraf haar waardering uit naar de enkeling
die een moeilijk onderwerp aandurfde, zoals incest, drugs,
prostitutie, aids of doodgaan. De meeste leerlingen begonnen
daar liever niet aan. Ze vonden dat zulke thema’s thuis hoorden
bij discussieprojecten.
Al wekenlang had Karel op school rondgebazuind dat zijn
opstel vol spetterende grappen zat. Robert had toevallig in de
buurt gestaan toen hij zijn vrienden toevertrouwde dat al die
40

grollen spermaspetterend waren. Ze hadden er alle vier hard
om moeten lachen. Tessa zou dat bij haar thuis vast ook
doen, merkte Ronny op, en als altijd zou ze dat dan voor
Karels voorleesbeurt aan de klas vertellen.
Echter, Tessa zei niets over het gehalte aan humor in Karels
opstel. Het leek Robert dat hij daardoor wat beteuterd was
toen hij, staand voor de klas, met voorlezen begon. Het verhaal
ging over een sportieve man van middelbare leeftijd.
‘Ondanks,... nee dank zij zijn rijpheid scoorde hij vaak bij
en in jonge vrouwen’, en: ‘In zijn privé-speeltuin wipte en
gleed hij van de een in de ander’. Deze en andere als grappen
bedoelde woordspelingen bleken echter niet leuk te worden
gevonden. Op zijn drie vrienden na, lachte vrijwel niemand
erom. Toen hij klaar was, keek hij sip de klas in. Kennelijk
had hij veel meer gelach verwacht. Omdat de klas bij
de rondvraag zweeg, probeerde Tessa een reactie te ontlokken
om de discussie op gang te brengen.
“Is er iemand die iets over het taboedoorbrekende gehalte
van Karels opstel wil zeggen?”
Seconden lang bleef het stil. Aarzelend stak toen Karin een
vinger omhoog.
“Ik vond het helemaal niet taboedoorbrekend. Niet omdat
ook zijn opstel weer over seks ging, maar...”
Ze keek even opzij naar Ingrid die zat te knikken, en vervolgde:
“Ik vond het vrouwonvriendelijk! En niet zo’n beetje ook!”
Karin zei het met stemverheffing. Karel trok even zijn lippen
op.
“Waarom? Het is maar een verzonnen verhaal hoor, en echt
niet bedoeld om vrouwen te kleineren ofzo. Ik wou gewoon
laten zien hoe lollig seks kan zijn.”
Duidelijk aangemoedigd door Karins initiatief zei Ingrid:
“Ja lollig ten koste van vrouwen. Lullig dus.”
Enkele meisjes schoten in de lach. Karin haakte op Ingrids
woorden in, en zei:
41

“Ik vind het ook lullig. Letterlijk wel te verstaan. Waarom is
onverantwoord sporten met de familiespeer voor sommige
mannen toch zo belangrijk?”
De hele klas lachte nu uitbundig. Karels hoofd werd rood en
hij perste even zijn lippen op elkaar voor hij op haar woorden
reageerde.
“Wie maakt er nu grappen ten koste van een ander?... Nou,
zeg het maar?... Ik vind dit gewoon kut van je, Karin!”
“Ho ho, zo is het genoeg!”
Kennelijk werd het Tessa te vurig. Wel vaker vlogen tijdens
een discussie virtueel geslachtsdelen door de klas. Maar dat
ging dan altijd in een dolle sfeer. Door haar tussenkomst
doofde Tessa weliswaar het brandje, maar onbedoeld ook de
discussie.
Robert had de felle woordenwisseling slechts deels aangehoord.
De discussie interesseerde hem niet echt. Bovendien
was zijn geest weer eens zijn gedachtewereld ingetrokken.
Best vaak gebeurde dat. Pas toen Ingrid iets zei, begaf zijn
geest zich weer naar buiten. Ingrid had nog steeds een speciaal
plekje in zijn hart. Of hij nog verliefd op haar was, zoals
een jaar geleden, wist hij niet. Hij had de warme gevoelens
voor haar maanden geleden helemaal van zich afgezet, omdat
ze evenals de rest van de klas nooit iets zei als hij werd
getreiterd. Waarom zou je iets om iemand geven, die - op af
en toe schichtig in je richting kijken na - geen interesse voor
je leek te hebben?
Behalve de woordenwisseling had hij ook Karels voorleesbeurt
slechts deels aangehoord. Het opstel was zo voorspelbaar
dat hij op een gegeven moment afhaakte. Al die tijd was
hij in gedachte bezig met het hoofdpersonage in het verhaal.
Dat zou Karels vader kunnen zijn. Via via had hij weleens
wat gehoord over de vele relaties die hij had met jonge
vrouwen, nadat hij was gescheiden. Als hij alles moest geloven,
waren dat er tientallen geweest.
Karel woonde al jaren bij zijn vader. Misschien was hij
daar ongelukkig. Misschien vond hij het vreselijk dat zijn
ouders waren gescheiden, en verzette hij zich onbewust daar-
42

tegen door anderen te sarren. Mensen reageerden wel wreder
onder druk. Kijk maar eens wat er in oorlogen allemaal gebeurde.
Robert zocht in gedachten vaak naar oorzaken van
pesterig gedrag. Hij was er alleen niet zeker van of hij daar
wel goed aan deed. Niemand hoefde dergelijke problemen,
als een ‘eenzame held’, in z’n eentje op te lossen. Maar als
dit inderdaad niet hoefde, wie kon hem dan helpen met het
elimineren van de zijne?
Eigenlijk was hij het zoeken naar verklaringen voor het getreiter
zat. Wat schoot hij hiermee op? Het was beter geweest
als hij in de pauze Karel op zijn bek had getimmerd. De
drang om dat te doen, was nog nooit zo sterk geweest. Maar
ook ditmaal hield iets hem tegen.
Wat was dat toch? Rancuneuze gevoelens tegen Karel en
zijn clan had hij niet. Ook niet tegen de rest van de klas, die
weliswaar niet met hen meedeed, maar evenmin hem hielp.
Niets begreep hij van zijn passieve houding. Zou er soms een
andere manier zijn om voor zichzelf op te komen, maar
sluimerde die variant nog ergens in hem? Hopelijk duurde
het dan niet erg lang meer voor die oplossing eindelijk eens
wakker werd!
Tessa leek met een laatste vraag te willen proberen het uitgedoofde
vuurtje van de discussie weer op te rakelen.
“Zeg Karel, ik zit nog met een brandende en dus hete vraag.
Hopelijk kan je mij daar een antwoord op geven.”
Robert rechtte zijn rug. Tessa maakte vaak zinnen met dubbele
betekenis. Daarstraks in de pauze deed ze het ook. Zou
Karel het ditmaal wel doorhebben? Of zou hij deze woordspeling
uitleggen als leuk vinden van zijn ‘grappen’.
“Dat zal wel lukken,” zei Karel, en lachte zelfverzekerd.
“Prima. Ik wil je die vraag met een omweg stellen.”
Ze pauzeerde even.
“Je weet vast wel dat vrouwen die voor geld seks bedrijven
meestal hoeren worden genoemd, niet waar?”
Met de wenkbrauwen gefronst, bevestigde Karel dat door
enkel met zijn hoofd te knikken.
43

“En vrouwen die voor hun plezier vaak met verschillende
mannen naar bed gaan, worden hoerige types genoemd. Dat
is toch zo, hè? En ben jij het daarmee eens?”
“Ja, en ik ben het daarmee helemaal mee eens,” antwoordde
hij met nadruk op helemaal.
“Wel, als jij dat helemaal echt zo vindt, hoe zou jij dan
mannen typeren die voor hun plezier vaak met verschillende
vrouwen naar bed gaan?”
Karel verbleekte. Een poosje dacht hij na. In de klas hing een
gespannen stilte.
“Ikke,... weet het niet,... zo direct,” stamelde hij.
Robert keek van Tessa naar Karel. Weg was zijn stoerheid.
Zo onzeker had hij hem nog nooit gezien. Op de voorste rij
in de klas begonnen enkele meisjes geluidloos, maar zichtbaar
te gniffelen. Voor Tessa was dat een signaal om in te
grijpen. Ze hoedde zich er altijd voor om iemand met een
gewetensvraag aan de schandpaal te nagelen.
“Dat hoeft ook niet. Ik geef je die vraag mee. Denk er eens
over na. Binnenkort zal ik tussen de lessen door je er een
keer over aanschieten. Oké?”
“Oké.”
“Afgesproken. Het cijfer dan nog. Daarna kan je gaan zitten.
Je zal zelf wel gemerkt hebben dat jouw onderwerp de klas
niet echt kon inspireren. Van een echte discussie was nauwelijks
sprake. Jammer. Ook op het punt van taboe doorbreken
schoot je, volgens de signalen die ik uit de klas kreeg, tekort.
Toch geef ik je voor je inspanningen een acht. Want het opstel
zat beslist goed in elkaar. Vlot geschreven, en met een
prima afwisselende woordkeus. Kortom meer dan genoeg om
het totaal naar een acht op te krikken.”
Robert zag dat ze vrijwel onmerkbaar bij het laatste woord
heel even een mondhoek optrok. Karel had het waarschijnlijk
niet gezien, want met een tevreden grijns op zijn gezicht
slenterde hij naar zijn zitplaats.
Na het laatste lesuur wist Robert zonder problemen de school
uit te komen. Echt moeite om de groep treiteraars te ontlo-
44

pen, deed hij niet. Als een bange wezel wegsluipen had hij
nooit gedaan. Maar Karel was te druk met zijn vrienden bezig.
Wel leek hij even in Roberts richting te kijken, maar
draaide zijn hoofd meteen weer om.
Op weg naar huis dacht Robert na over Tessa's laatste
vraag aan Karel. Die bevatte regelrechte kritiek. Het was
goed te merken, dat die vraag Karel in moeilijkheden had
gebracht. Maar niet alleen hem. Zelf zat hij daardoor nu ook
met een probleem. Zijn voorleesbeurt was over twee weken.
Het opstel moest hij dus al volgende week bij Tessa inleveren.
Dat was het begin van het probleem. Hij had nauwelijks
meer dan wat hoofdlijnen op papier staan. Net als met de
verhalen die hij voor zijn eigen genoegen schreef, zat hij
vast. En of dat niet erg genoeg was, dwong Tessa's gewetensvraag
aan Karel hem om het kleine beetje dat hij had
helemaal te schrappen!
Bewust van de geringe originaliteit had ook hij zijn opstel
rondom seks gesponnen. Het ging over de intieme relatie
tussen een gymnasiast en een lerares Frans. Ook dat laatste
had hij van het begin af weinig vindingrijk gevonden. Teveel
leraressen met het leervak Frans bleken in verhalen niet vies
te zijn van zinnelijke relaties met leerlingen. Echter, omdat
geen enkel ander vak een greintje hartstocht in zich had,
bleef het Frans.
Nu teisterde hem de vraag of al die leraressen Frans niet
teveel wellust kon worden verweten. Zelfs hoerigheid zou
hen toegeworpen kunnen worden. En zoals in Karels opstel
het hoofdpersonage duidelijk naar Karels vader wees, vreesde
hij dat in zijn opstel de werkelijke protagonist ook heel
erg herkenbaar waren. Feitelijk stond in heus vlees en bloed
namelijk geen lerares Frans centraal, maar een lerares Nederlands.
Zijn lerares. Tessa dus. En de leerling met wie ze een
innige verhouding had, was hijzelf. Ze hadden vanzelfsprekend
een hele gave en warme relatie. Uiteraard bedreven ze
ook vaak seks; heel ingetogen, en met veel respect voor elkaars
gevoelens.
45

Sinds hij de warme gevoelens voor Ingrid maanden geleden
van zich af had gezet, was hij smoorverliefd op Tessa.
Een liefdesrelatie met haar zou hij heel graag willen, want ze
was eigenlijk de enige op school die altijd echt aardig tegen
hem was. Natuurlijk had hij zijn verliefdheid voor iedereen
op school en thuis verborgen gehouden. Maar door het opstel
zou dat weleens uit kunnen komen.
Hij was er trouwens behoorlijk zeker van dat hij op school
niet de enige was, die heimelijk liefdegevoelens voor haar
koesterde. Dat kon ook niet anders met iemand die er zo
hartstikke leuk uitzag en boordevol charmes zat. Meer dan
eens had hij tussen de lesuren door welluidende gespreksflarden
opgevangen over haar uiterlijke en innerlijke kwaliteiten.
Opmerkelijk haastig voegden manlijke bewonderaars
er altijd aan toe dat ze jammer genoeg zo oud was. Zelf vond
hij dat dat eigenlijk best wel meeviel. Achtentwintig! Zo oud
was dat toch niet?
De conclusie dat het kleine beetje tekst dat hij had de prullenbak
in kon, deed zijn stemming verder dalen. Na het maken
van het huiswerk moest hij maar weer eens een flinke
boswandeling maken. Of moest hij de volgorde omdraaien?
De symfonische klanken van het bos voerden hem altijd naar
een betere bui. Vooral als na narigheid op school hij met
begripvolle medewerking van zijn ouders een dagje spijbelde.
De groene muzieknoten stemden dan telkens weer met
hem in dat niet hij schoolziek was, maar de school ziek was.
Twee weken later stond Robert voor de klas; met droge lippen,
die wel van leem leken. Het lukte hem daardoor niet het
onderwerp van zijn opstel uit te spreken.
Tijdens de boswandeling na Karels spreekbeurt wist hij
plotseling waarover zijn opstel moest gaan. In een middag en
avond schreef hij zes kantjes vol. Nog een middag en avond
had hij nodig om ze te corrigeren. Na maanden ploeteren,
had hij eindelijk weer eens een verhaal sluitend gekregen.
Vorige week had hij het werkstuk bij Tessa ingeleverd, en
een dag later van haar terug gekregen met de woorden:
46

“Ik heb het wel drie keer gelezen. Je moet er niets aan veranderen.
Het is een uitzonderlijk sterk, en vooral heel moedig
opstel. Tot volgende week.”
Ze had erbij geknipoogd. Had ze dat allemaal maar niet gezegd
en niet geknipoogd. In opperste verwarring had het hem
gebracht. Haar bemoedigende woorden hadden hem eerder
onzekerder dan zekerder gemaakt, en de knipoog nog verliefder.
Een week lang had hij amper geslapen. Elke nacht
had hij zich ingebeeld dat ze naast hem lag. Allebei waren ze
steeds naakt. Gekoesterd had hij zich tegen haar in de hoop
de angst voor de voorleesbeurt kwijt te raken. Zo hadden ze
eerder al vele nachten doorgebracht. Maar toen ging het
steeds gepaard met lichamelijke opwinding. Urenlang duurde
die soms, en het lukte hem dan pas in slaap te komen als hij
zich had afgetrokken. Echter, de afgelopen week bleven de
opwindende gevoelens weg. Dicht tegen haar warme, zachte
lijf gevleid, verdween de angst elke nacht wel weer, maar dit
duurde altijd uren. Soms restte hem pas na het ochtendgloren
nog een heel klein beetje slaap.
Maar nu, staand voor de klas, was de angst in volle omvang
terug. Tessa's lovende woorden vooraf over zijn moed
om met dit zeer moeilijke onderwerp te komen, had de angst
niet kunnen temperen. Het onderwerp noemde ze niet, want
dat moest elke leerling zelf doen. Verwilderd keek Robert de
klas in. Iedereen wachtte af. Iets van meewarigheid meende
hij te bespeuren. Eens moest het onderwerp eruit... Nee, het
moest nu!... Hij haalde diep adem:
“Ik... uh... wil... uh..., heb het in mijn opstel over pesten op
school gehad... Ik heb uh,... het als titel Schoolziekte gegeven...uh,..
Omdat het op scholen vaak voorkomt.”
Het hakkelende begin leek zijn keel dicht te snoeren. Wanhopig
fixeerde hij zijn blik op de eerste bladzijde. Hij zou de
letters wel willen opzuigen en voor de klas projecteren. Allemaal
onzin natuurlijk. Het leek wel of al het verdriet van de
afgelopen jaren abrupt uit hem wilde barsten. Waarom nu?
Hij kon niet meer. Een korte snik ontsnapte hem. Hij boog
zijn hoofd verder voorover om zich beter tegen de opdringe-
47

ige emoties te kunnen verweren. Als in een snel geprojecteerde
film beleefde hij de pesterijen van de afgelopen jaren
opnieuw. Steeds harder en sneller beukte zijn hart tegen zijn
ribben. Nee, zo ging het niet goed. Hij moest verder, en
richtte het hoofd weer op.
Het was ongewoon stil in de klas. Bijna iedereen tuurde
naar het eigen lege tafelblad. Iets als schuldgevoel leek hun
blik daar gevangen te houden. Vonden ze achteraf hun stilzwijgen
misschien een vorm van medeplichtigheid? Vanuit
zijn ooghoeken zag Robert dat als enige Karel op het puntje
van zijn stoel was gaan zitten. Met een zichtbaar triomfantelijke
blik in zijn ogen keek hij grijnzend de klas rond. Maar
toen hij in de richting van Tessa keek, die op dat moment
hem aankeek, verpulverde zijn grijns pardoes, en zakte hij
diep weg in zijn stoel, als wilde hij onder het tafelblad gaan
schuilen.
Toen Robert zijn hoofd naar Tessa keerde, zag hij nog net
hoe ze haar blik van Karel naar hem wendde. Ze keek hem
met een brede glimlach en stralende ogen aan, en knikte
aanmoedigend. Alsof ze hem daarmee een vitamine-injectie
had toegediend, vloeiden onmiddellijk de krachten uit hem
weg die zijn stembanden verlamden. Met een hese stem begon
hij:
De alinea waarmee Henk bezig was, moest het einde van zijn
verhaal worden. Als altijd wanneer hij een vertelling aan het
opschrijven was, deed hij dit door eerst met een balpen inkt
aan papier te hechten. Pas als het resultaat van die neerslag
hem beviel, ging hij ermee aan de slag met de tekstverwerker
op zijn computer; met als doel de woordencreatie polijsten.
Maar zover was hij nu nog niet.
Met trillende spieren en een blik vol ongeloof
keek hij naar...
48

TRANSPARANT
Elk gezeten achter een bruisend blikje fris praatten Karin,
Joke en Cees na over de voorleesbeurt van Robert. Hiervoor
had hij van de klas spontaan een applaus, en van Tessa een
tien gekregen. De discussie erna was nimmer zo geïnspireerd
geweest. Alle drie vonden ze dat ze zich van nu af aan veel
actiever tegen getreiter van leeftijdgenoten moesten opstellen.
Cafetaria Bindtje was dè plek om gebeurtenissen op
school nog eens onder de loep te nemen. Het uiten van een
mening en maken van goede voornemens ging nergens beter.
Heel wat medescholieren en leerlingen van andere scholen
die hier kwamen, vonden dat ook.
Waarom hadden ze eigenlijk zolang gewacht met het maken
van hun voornemen? Het gepest van Robert door Karel
en zijn kliek was al jaren gaande! Hadden ze afstand gehouden
omdat het hun zaak niet was, en ze zich er niet mee wilden
bemoeien? Of was het meer een kwestie van angst?
Hadden ze zich er niet mee ingelaten omdat ze bang waren
anders zelf slachtoffer te worden?
Na de eerste slok was het oordeel over hun afwachtende
houding nog gematigd. Maar met het dalen van het vloeistofniveau
in de blikjes, daalde het waardeoordeel van hun
houding mee; van ‘nogal flauw’ naar ‘ronduit schijterig’.
Echt ‘heftig’ vonden ze hun voornemen tot een veel actievere
houding niet. Daarvoor had Tessa het hen te gemakkelijk
gemaakt. Meteen na Roberts voorleesbeurt had ze voorgesteld
om met de klas een discussieproject over pesten op
school op te zetten. Ze wilde dat in principe met alle klassen
doen, omdat het een ware ‘schoolziekte’ was die onuitroeibaar
leek. Conform de titel van Roberts opstel wilde ze dat
probleem voortaan zo benoemen, ook al speelde het zich niet
enkel af op scholen.
49

Joke was de hele tijd opvallend veel aan het woord. Doorgaans
zweeg ze als tijdens een gesprek het aantal leeftijdgenoten,
inclusief zijzelf, het getal twee passeerde. Karin en
Cees waren de enigen in wiens aanwezigheid ze dat getal
kon overstijgen, en zich toch op haar gemak voelen. Erg lang
was dat nog niet omdat Karin en Cees pas ongeveer een jaar
verkering hadden. Tot die tijd praatte zij eigenlijk alleen veel
met Karin. Al heel wat jaren waren ze boezemvriendinnen.
Dit bleven ze toen Karin twee jaar geleden naar de volgende
klas overging en Joke bleef zitten.
Vandaag deed Joke uitzonderlijk energiek mee aan het gesprek.
Ze zei er zelf verbaasd over te zijn toen Karin op een
gegeven moment er enthousiast een opmerking over maakte.
Voor de verandering zat zij eens op de praatstoel, voegde
Karin eraan toe. Cees vond meteen dat ze vaker op die stoel
moest gaan zitten.
Niet lang daarna keek Joke plotseling op haar horloge en
zei dat ze naar huis moest. Karin en Cees keken elkaar verbaasd
aan. Ze hadden zoiets eerder meegemaakt, maar waren
toch overrompeld omdat ze tot dat moment gedreven had
meegepraat. Even later stonden ze buiten Joke na te kijken,
nadat ze met het ritueel van drie zoenen op elkaars wangen
afscheid van haar hadden genomen.
“Volgens mij zit haar iets dwars en niet zo'n klein beetje
ook,” zei Karin, en knikkend met haar hoofd voegde ze eraan
toe: “Ik weet het wel zeker.”
Leunend tegen een schouder van Cees keek ze met tot smalle
spleetjes samengeknepen oogleden Joke’s gestalte na. Elke
stap die ze zette, maakte haar lichaam ijler, waardoor ze heel
langzaam leek op te lossen in het straatbeeld. Het was niet
voor het eerst dat ze Joke transparant zag worden. Cees
slaakte een diepe zucht en zei:
“Zoiets zeg je altijd als ze onverwacht naar huis gaat. Waarom
denk je dat?”
Karin keek hem van opzij aan. De zucht beviel haar niet. Een
toon van verveling zat erin.
50

“Waarom ik dat denk? Ik voel gewoon dat er iets is. Iets dat
ze geheim houdt. Ik denk trouwens dat met ‘dwarszitten’ ik
me nogal zwak uitdruk.”
“Je vrouwelijke intuïtie?” veronderstelde Cees grijnzend.
Karin klemde even haar lippen op elkaar, ging daarna voor
hem staan, en sloeg haar armen over elkaar.
“Ja, en daar hoef je echt niet zo schamper over te doen. Ik
heb weleens eerder zo'n gevoel gehad, en niet ten onrechte
zoals je weet.”
“Ja, dat is zo.”
Verzoenend legde hij zijn armen op haar schouders. Karin
keek hem met een scheef hoofd aan, en vroeg zich af of hij
dat meende. Hij had er baat bij om haar milder te stemmen.
Eerder op de dag had ze hem gezegd dat ze na school met
hem wilde neuken. Ze konden er een ongestoorde sessie van
maken met het hele huis als erotisch laboratorium, omdat
haar ouders pas 's avonds laat thuis zouden komen. Die kans
wilde hij natuurlijk niet laten lopen. Het vervelende was
alleen dat zij dat ook niet wilde.
's Nachts samenzijn en elkaar lekker verwennen, was niets
nieuws. De afgelopen maanden hadden ze dat vaak gedaan.
In het begin, een half jaar geleden, hadden zowel zijn als
haar ouders flink gesputterd tegen hun intieme voornemen,
dat ze openlijk vooraf hadden aangekondigd. Beide ouderparen
vonden hen met zestien jaar nog wat te jong. Maar omdat
ze bleven aandringen en het anders toch stiekem zouden
doen, lieten zij hun bezwaren varen. Waar Karin en Cees ook
altijd open over waren, en een rol had gespeeld bij de instemming
van hun ouders, was dat ze voor elkaar de eerste
sekspartners waren. Ze hadden nooit meegedaan met het op
een rage lijkende gemak waarmee veel van hun leeftijdgenoten
seks bedreven. Een ‘sekshype’ noemde Cees dat altijd.
Karin had daaraan de veel hardere benaming ‘prestatieneuken’
gekoppeld.
Voor iedereen in hun directe omgeving was hun nachtelijke
samenzijn nu heel gewoon. Te gewoon meenden Karin en
Cees. Ze vonden dat ze aan iets nieuws toe waren. Een eroti-
51

sche ontdekkingstocht in een leeg huis leek hen heel spannend.
De gedachte aan die excursie en zijn armen op haar
schouders deed de lichte ergernis om zijn stekelige opmerkingen
wegvloeien. Samen keken ze Joke na, tot ze aan het
einde van de rij huizen in een oogwenk door een zijstraat
werd opgeslokt.
“Weet je. Als ze zich niet zo verwaarloosde, zou ze best wel
een mooie meid kunnen zijn. Ze is alles behalve lelijk en
heeft beslist een gaaf lijf,” vond Cees.
“Hoe weet jij dat ze een gaaf lijf heeft?”
“Wel, tijdens sportdagen is dat duidelijk te zien. Vind jij dat
dan niet?”
“Best wel, en bovendien heb ik haar naakt onder de douche
gezien. Maar ik krijg de indruk dat jij je ogen goed de kost
geeft. Een beetje te goed misschien! Gluurmaniak!”
Ze kneep hem in zijn billen en lachte. Karin blikte naar de
plek waar Joke was verdwenen. Hij had gelijk. Ze zou er
inderdaad heel goed uit kunnen zien. Zij had zich al eens
eerder afgevraagd waarom ze niets deed om haar uiterlijk te
verbeteren. Zoveel was daar waarschijnlijk niet voor nodig.
Zou zij er wat aan kunnen doen? Gewoon door het haar te
vragen. Als goede vriendin kon dat best. Misschien had ze
dat al gedaan als Cees niet in haar leven was gekomen. Veel
gelegenheid om alleen met Joke te zijn, was er vrij lang niet
geweest.
“Kom, zullen we gaan? Dan kunnen we ons huiswerk maken,”
stelde Cees voor.
“Ja, ja! Schurk! Je bedoelt vast het huiswerk waar ik vanochtend
mee kwam!”
“Natuurlijk. Dat heb jij mij opgegeven, dus moet ik wel.”
“Oh wat zielig. Meneer ziet daar zo tegen op!”
Ze omarmden elkaar, en stapten op.
Aandachtig keek Karin naar de vleeszuil die onderaan de
buik van Cees zonder ondersteuning fier overeind stond. Ze
had dat ding kort ervoor met haar hand en mond in die staat
gebracht. Geknield op de grond, zat ze er op ooghoogte mee.
52

Met gespreide benen lag Cees ruggelings op de zitbank en
staarde met een gelukzalige blik in de ogen naar het plafond.
Toen Karin haar werkstuk opnieuw beetpakte, sloot hij zijn
ogen. Als een wapenstok die uitgetest moest worden, zwiepte
ze de knuppel een poosje heen en weer.
Om later in de middag zorgeloos op avontuur te kunnen
gaan, hadden ze op haar kamer eerst het ‘papieren huiswerk’
gemaakt. Dat bleek gelukkig niet veel. Toch nam het nogal
wat tijd in beslag, omdat ze dat voor het eerst naakt hadden
gedaan, en tussen het bestuderen van bedrukt papier door het
onderzoeken van elkaars lichaam veel interessanter vonden.
Toen het papieren huiswerk af was, waren ze allebei flink
opgewonden naar de woonkamer getrokken voor het ‘praktische
huiswerk’. Het toen al helemaal uitgeharde werkstuk dat
Karin nu bestudeerde en uittestte, had ze op die tocht als
handvat gebruikt.
“Goh, ik heb dit ding nog nooit zo lang en goed bekeken.
Het valt me nu pas op hoe groot hij is. Dat die kolos er bij
mij beneden in kan, zeg! Nu snap ik waarom jij altijd zoveel
haast hebt om hem in deze staat daar te verstoppen. Dat doe
je bewust, omdat het ronduit wreed is. Vind je dat niet gemeen
van jezelf?”
Ze deed haar best om beschuldigend te kijken. Cees had bij
haar eerste woorden met een verheerlijkte blik naar haar
gekeken. Door haar laatste woorden, en de manier waarop ze
die uitsprak en erbij keek, veranderde dat in ietwat beteuterd.
De vleeszuil deed aan zijn stemmingswisseling mee door
voelbaar eerst een beetje te zwellen, en hierna weer evenveel
te slinken. Karin schoot in de lach toen ze die snelle wisseling
voelde en synchroon ermee zijn gezichtsuitdrukkingen
zag veranderen.
“Hé, joh. Dacht je dat ik dat meende? Maar wreed blijf ik
het vinden. Turbowreed! Kom laten we ophouden met praten
en ons praktische huiswerk afmaken. Oké?”
Cees knikte. Karin draaide zich om, pakte een vierkant zakje
met condoom erin van de tafel, en peuterde het open.
53

“Zo, dit heerschap krijgt van mij weer een gloednieuwe
regenjas,” zei ze opgewekt.
Cees keek toe hoe Karin behendig het rubber over het heerschap
uitrolde.
“Waarom doen we het niet zonder dat ding? We weten dat
we allebei gezond zijn.”
“Ik zou ook liever zonder willen. Maar mijn ouders willen
niet dat ik nu al aan de pil ga. En ik vind dat ze gelijk hebben
om er niet te jong mee te beginnen als het niet echt nodig is.”
Met een laatste rukje voltooide ze haar actie.
“Zo! Zit als gegoten. Het knelt toch niet, hè?”
“Helaas niet.”
“Niet zo somber joh. Kop op; volg het voorbeeld van dat
ding daar onderaan je buik!”
Cees schoot in de lach.
“Jij altijd met je opmerkingen. Ik ken niemand die dat zo
beeldend kan.”
“Dat klinkt al een stuk positiever. Ik heb trouwens een idee
om jou wat extra op te beuren. Voor die knaap in mijn hand
hoeft dat niet, want die is alles behalve down. Wat dacht je
ervan om het zonder condoom te doen vlak voor mijn periode.
Die komen de laatste maanden altijd precies op tijd. Dat
is dus heel veilig.”
De rest van Cees richtte zich ook op.
“Meen je dat? Wanneer kan het? Nu?”
“Niet te enthousiast. Nu nog niet, want ik zit precies tussen
twee periodes in.”
“Hè, wat jammer!”
“Geduld. Ik zal waarschuwen als het kan.”
“Dat hoeft niet. Ik houd het zelf wel bij.”
“Geilaard! Nee, geilaards moet ik eigenlijk zeggen. Ook ik
wil het graag zonder proberen. Misschien is dat nog lekkerder.”
“Dat weet ik wel zeker.”
“Maar, dat is pas voor later. Nu moet het nog als vanouds.
Hoewel, waarom als vanouds? Zullen we het eens zittend
54

doen? Op een stoel dus, want op bed lukte zittend nooit. We
kunnen nu alle stoelen in huis uitproberen.”
“Ja, dat lijkt me kicken. Doen we toch iets nieuws, en experimenteren
was de bedoeling.”
De eerste pogingen mislukten. Geen enkele stoel zat lekker.
Toch vonden ze er eentje die ‘redelijk’ voldeed. Maar echt
enthousiast waren ze na het bereiken van hun orgasmen niet.
Het kon lekkerder, wisten ze. Dit minpuntje kon hun dag
echter niet stukmaken. Naakt ondernamen ze excursies naar
alle kamers in huis, en bestudeerden in elke ruimte alle lichaamsdelen
waarin ze van elkaar verschilden nog intenser
dan tijdens het papieren huiswerk.
Al doende kozen ze op initiatief van Karin voor die objecten
nieuwe, opwindende namen: ‘Zijne Hardheid’ en ‘Hare
Vochtigheid’. Voor Karins verwenplek overwogen ze aanvankelijk
‘Hare Zachtheid’, maar vonden deze naam naast
‘Zijne Hardheid’ teveel voor de hand liggen. Bovendien
klonk ‘Hare Vochtigheid’ smeuïger. En een smeuïge boel
werd het altijd als die twee bijeen kwamen. Passend bij de
vorstelijke titels, testten ze het ruim bemeten bed van haar
ouders uit, om het op de ‘normale’ manier te doen. En dit
ging ‘klasse’. ‘Koninklijke klasse’ meenden ze zelfs, want
hun in elkaar passende lichaamsdelen waren vanaf vandaag
van adel. Ze deden het ook een keertje in de tuin, toen het
schemerde. Heel spannend was dat, maar omdat het pas april
was aan de kille kant. Pas nadat het donker was geworden,
kleedden ze zich weer aan en ging Cees naar huis.
Toen Karin de volgende dag voor het eerste lesuur met Cees
naar het natuurkundelokaal opliep, zag ze Joke met het hoofd
diep voorover gebogen voorbij schieten. Omdat het bijna
lestijd was, kreeg ze geen kans om haar achterna te gaan.
Geschrokken keek Karin haar na. Zo uitgeblust had ze haar
nimmer gezien. Het leek of uit al haar poriën verdriet
stroomde. Om haar heen leek niemand anders dat op te vallen.
Alleen Cees keek even op, maar dat kwam door haar
schrikreactie.
55

Tijdens de eerste pauze probeerde ze Joke te vinden. Tevergeefs.
Ook haar klasgenoten konden Karin niet helpen.
Onzichtbaar leek ze wel. Cees vond het best vervelend dat ze
hem alleen liet, en meende dat Joke er niet anders uitzag dan
op andere dagen. Kriegel beoordeelde hij haar gezoek als de
kuren van een kloek. Karin vond dat denigrerend, en eiste dat
hij die opmerking terugnam. Cees weigerde dat, omdat het
niet denigrerend bedoeld was. Ze zei toen dat hij dan beter
uit haar buurt kon blijven. Hij vond die eis overbodig omdat
die afstand tussen hen er toch al was.
In de tweede pauze dook Joke weer op. Karin vroeg haar of
er wat aan de hand was. Maar ze zei dat ze nu niet wilde
praten en liever alleen wilde zijn. Ze keek zo dof toen ze dat
zei, dat Karin besloot niet aan te dringen. Wel kreeg ze gedaan
om na schooltijd met z'n tweetjes ergens te gaan kletsen.
Gewoon als vroeger, voor de tijd dat Cees een hoofdrol
in haar leven was gaan spelen, pleitte ze. Toen Joke na hun
korte gesprekje wegliep, zag Karin haar transparant worden.
Het was voor het eerst dat het op school gebeurde, en dit
wekte een beklemmend leeg gevoel in haar op.
Zonder iets te zeggen, verliet Cees na het laatste lesuur de
omgeving van de school. Karin bleef, om op Joke te wachten.
Maar toen ze haar transparanter dan ooit schichtig weg
zag snellen, liet ze haar gaan. Het was duidelijk dat Joke niet
wilde praten en dit moest je respecteren, vond ze. In gedachten
verzonken, maar attent op hondenhopen op de stoep slalomde
ze naar huis.
Maar met het huiswerk wilde het niet echt vlotten. De ruzie
met Cees gonsde alsmaar door haar hoofd. Eigenlijk was de
oorzaak van hun ruzie te onbenullig om zolang te laten duren.
Toch wilde ze niet als eerste een knieval maken. Dat
mocht hij doen. Hoewel ze deze houding naar hem wilde
volharden, vond ze het tegelijk best wel kinderachtig van
haarzelf. Het gepieker over de ruzie en kinderlijke houding
brachten haar gedachten steeds weer bij Joke. Een partijtje
pingpong leek het soms.
56

Aan het eind van de middag besloot ze Joke thuis op te
zoeken. Ze was daar al best lang niet meer geweest, en dit
leek een prima grond om haar tot een gesprek te verlokken.
Op school had zij daar tenslotte mee ingestemd. Onderweg
vroeg ze zich af of haar verdriet wellicht verband hield met
de dood van haar moeder, ruim twee jaar geleden. Niet verwonderlijk
dat zij dat schooljaar was blijven zitten. Anders
was dat nooit gebeurd. Joke’s leerresultaten waren tot dan
altijd beter geweest dan de hare. Maar dit jaar dreigde zij
weer te blijven zitten. Het zou dus kunnen dat zij haar moeder
heel erg miste.
Aangekomen bij de voordeur van haar huis duurde het
even voor ze besefte dat ze er was. Ze aarzelde om aan te
bellen. Misschien wilde Joke nog steeds niet praten. Mocht
ze die wens wel zomaar opzij zetten. Plotseling zwaaide de
deur open. Geschrokken deed Karin een stap achteruit. Voor
haar stond Marion, Joke’s drie jaar jongere zusje. Dertien
jaar moest ze nu dus zijn, bedacht Karin tussen het terugdeinzen
door. Met haar ogen wijd open staarde Marion naar
de onverwachte versperring op de stoep.
“Hé,... Karin!... Je komt zeker voor Joke.”
“Ja. Goh, ik schrok wel even, zeg. Ik wou net aanbellen. Ze
is toch wel thuis?”
“Ja hoor. Boven in haar kamer denk ik of anders in de tuin.
Je weet toch nog wel waar haar kamer is? Het is best lang
geleden dat je hier voor het laatst was.”
“Dat is het zeker. Maar ik weet het nog. Maak je dus niet
ongerust.”
“Oké. Als ze in haar kamer is, zal je waarschijnlijk op de
deur moeten kloppen. De laatste tijd doet ze die vaak op slot,
en mag ik niet binnen. Waarom weet ik niet. Dat wil ze niet
zeggen. Maar jou zal ze vast wel binnenlaten. Succes ermee
in ieder geval. Nou, dan ga ik. Misschien zie ik je straks nog.
Doei!”
“Doei!” echode Karin.
Ze stapte naar binnen en sloot de deur. Voor ze verderging,
wachtte ze even in de gang. Het was ongewoon stil in huis,
57

en het voelde hier op een vreemde manier kil aan; alsof de
stilte alle warmte had verdreven. Karin voelde zich nogal
onplezierig, en liep de gang uit. Ze verkende de ruimtes op
de benedenverdieping, keek in de tuin, en liep weer terug
naar de gang omdat ze niemand had gezien. Onderaan de
trap bleef ze staan.
“Hallo, is er iemand thuis?”
Ze wachtte enkele seconden. Geen antwoord. Toch maar
naar boven. Toen ze een voet op de eerste trede zette, voelde
die behoorlijk zwaar aan, alsof er een loden gewicht aanhing.
Hierdoor leek het wel, of de stilte behalve het verdrijven van
de warmte ook haar het huis uit wilde jagen.
“Hallo, Joke. Ben je in je kamer? Ik ben het... Karin!”
Er klonk wat gestommel. Karin wachtte. Misschien was haar
kamerdeur dicht, en zat ze met een koptelefoon op naar muziek
te luisteren. Ze besloot verder te gaan. Toen ze halverwege
de trap was en de overloop kon overzien, klonk een
klikkend geluid als het omdraaien van een sleutel in een slot.
Met een luide ruk ging de deur van Joke’s kamer open.
Struikelend over zijn benen rende Joke’s vader eruit. Hij was
spiernaakt. Krampachtig hield hij zijn kleren voor zijn kruis.
Alleen lukte het hem niet te verhullen dat hij nog deels een
erectie had. Terwijl hij haastig een andere kamer indook,
keek hij verschrikt naar het trapgat.
Karin kreeg het gevoel in een klomp ijs te zijn veranderd.
Dit was niet het gevolg van zijn naaktheid. Blote kerels had
ze vaker gezien. Daarvan raakte ze niet meer van streek, ook
niet als ze lichamelijk opgewonden waren. Nee, de bron van
haar ijzige gesteldheid bevond zich in Joke’s kamer. Een
stroom polaire lucht leek er vandaan te komen. Door de verstijving
van haar spieren kon ze geen stap meer verzetten.
Haar huid, van top tot teen in kippenvel veranderd, omsnoerde
pijnlijk haar lichaam.
Uit Joke’s kamer klonk ingehouden gesnik. Met stramme
benen probeerde ze de laatste treden van de trap te beklimmen.
Het kostte veel moeite haar aangeslagen spieren in
beweging te krijgen. Op de overloop bleef ze volkomen be-
58

wegingsloos staan. Met nu zicht op de situatie in de kamer
lukte verder lopen niet meer.
Joke zat geknield op bed, naakt en helemaal ineengedoken
als een angstig vogeltje. Tussen haar benen lag een handdoek
waarop traag haar schaamte droop. Het beeld werd onscherp
toen Karins ogen zich met tranen vulden en overliepen. Eerst
van medelijden; vervolgens van woede.
“Godverdomme! De klootzak!” stootte ze uit.
Meer kreeg ze er niet uit. Joke leek het niet gehoord te hebben.
Nog steeds ineengedoken bleef ze geknield op bed zitten.
Karin zocht naar woorden om de vorige te versterken.
Maar toen ze zag hoe Joke transparanter dan ooit in een wolk
van schaamte dreigde te verdwijnen, hield ze zich in. Ze
concentreerde zich weer op het in beweging zetten van haar
beenspieren. Langzaam liep ze de kamer in en deed de deur
dicht. Ze ging op de rand van het bed zitten, en sloeg haar
armen om Joke. Toen er een heftige siddering door haar ging
en een opgekropte kreet uit haar keel ontsnapte, liet ook Karin
haar emoties gaan. Met hun gezichten tegen elkaar aangedrukt,
mengden hun tranen zich.
Nadat de emoties waren weggelekt, begonnen ze te praten.
Onsamenhangend en over allerlei willekeurige onderwerpen.
Over de oorzaak van hun verwarde conversatie spraken ze
niet. Plotseling sloeg met een harde klap de voordeur dicht.
Joke stond op en liep naar het raam. Karin volgde. Vanachter
de vitrages zagen ze hoe Joke’s vader snel de straat uitbeende.
“Daar gaat'ie. Voorlopig zal hij vast niet terugkomen. Hij
moet zich rot geschrokken zijn van jouw komst.”
Ze zuchtte, draaide zich om, en keek haar vriendin met een
matte glimlach aan. Karin glimlachte terug. Joke leek zich
toen van haar naaktheid bewust en verstarde. Karin merkte
het en omhelsde haar. Heel zachtjes hoorde ze Joke zeggen:
“Weet je, ik voel me zo vies. Het is net of het niet mijn lichaam
is. Wat moet ik doen?”
Karins traanklieren dreigden opnieuw actief te worden. Met
een paar keer slikken onderdrukte ze dat.
59

“Waarom ga je niet douchen? Wacht, laten we dat samen
doen. Dan zal ik je inzepen en alle viezigheid van je afboenen.”
Joke’s gezicht klaarde op.
“Wil je dat echt voor me doen?”
“Ja, natuurlijk! Kom mee!”
Karin kleedde zich uit, nam Joke bij de hand, sleepte haar
enkele stappen mee, maar stopte toen ze net over de drempel
van de kamer waren gevorderd, omdat ze niet wist waar de
badkamer was. Joke schoot in de lach om het gezicht dat
Karin daarbij trok, en nam de leiding over.
Nadat zeep en washandje hun werk hadden gedaan, drukten
ze zich tegen elkaar aan. Minutenlang spoelde het warme
water over hen heen. Wat nog aan onplezierige gevoelens
was achtergebleven, stroomde met het water mee naar het
afvoergat. Nadat ze zich hadden afgedroogd en aangekleed,
vertelde Joke over de relatie met haar vader. Niets verzweeg
ze. Op al Karins vragen gaf ze antwoorden. Schaamte- en
schuldgevoelens die haar altijd hadden gehinderd met iemand
erover te praten, leken met het douchewater mee te
zijn weggespoeld. Heel ontspannen was ze. Karin deed haar
best dat ook te zijn, maar kon niet voorkomen dat haar huid
van top tot teen weer langzaam in kippenvel veranderde.
Jaren geleden was het met bloot stoeien op bed als spelletje
begonnen. Zes was ze toen; haar moeder was in die periode
al een tijdje ziek. Vrij snel betrok hij zijn geslacht erbij. Ze
moest het ‘speeltje’, zoals hij het iedere keer noemde, zoeken
als hij het tussen zijn dijen verstopt had. Flink gezwollen
haalde ze dat dan altijd te voorschijn. Eerst viel haar dat niet
op. Toen dat wel gebeurde en ze dit hardop zei, liet hij zien
dat het nog veel dikker kon. Stomverbaasd was ze over het
formaat, en dat het speeltje rechtop kon staan zonder vast te
hoeven houden.
Sindsdien stond het al voor het stoeien stijf. In het begin
zorgde hijzelf daarvoor. Later deden ze dat samen, en nog
later zij alleen. De volgende stap was met z’n tweeën hem
60

aftrekken. Eng en vies vond ze dat in het begin. In walging
ging het over toen na een periode van verstoppertje spelen
tussen haar benen hij het speeltje in haar vagina ‘verstopte’.
Twaalf was ze toen dat voor het eerst gebeurde, en het had
erg veel pijn gedaan. Als ze niet wilde, of wanneer ze begon
te huilen terwijl hij in haar binnendrong, deed hij een beroep
op haar vaderliefde. Al een paar jaar slikte ze de pil, omdat
hij het niet met een condoom wilde. Maar nooit, verzekerde
ze met nadruk, had hij haar met geweld of bedreigingen tot
seks gedwongen.
Karin keek verbaasd op toen Joke het laatste benadrukte.
Maakte dat wat uit? Was emotionele chantage soms geen
vorm van dwang? Maar ze besloot dat nog niet te zeggen, en
luisterde naar wat Joke verder te vertellen had.
De periode van walging was allang voorbij. Gelaten liet ze
hem nu in haar komen als hij er zin in had. Ze deed dan of
het niet haar lichaam was waarmee hij bezig was. Maar tussen
zijn hijgsessies door zichzelf echt van haar lichaam loskoppelen,
kon ze niet. Ze voelde zich dan als een vreemdeling
in haar eigen vel. Steeds akeliger voelde dat de laatste
tijd. Het enige goede gevoel dat ze had, was dat ze hem van
Marion wist weg te houden. Toen zij merkte dat hij belangstelling
voor haar zusje begon te krijgen, had ze zich jaloers
getoond door te dreigen dat als hij Marion durfde aan te raken,
hij niet meer bij haar hoefde te komen.
Karins huid was van top tot teen kippenvel toen Joke klaar
was met vertellen.
“Je moet naar een vertrouwensarts of zoiets gaan.”
“Nee, dat wil ik niet.”
“Waarom niet? Zo kan het niet blijven doorgaan! Dat wil je
toch niet?”
“Nee, maar ik wil niet dat mijn vader aan de schandpaal
komt.”
“Waarom niet? Het is toch hartstikke schandelijk wat hij
met jou doet.”
61

“Ja,… nee,… maar ik houd van hem. Ik wil hem dat niet
aandoen.”
“Wat hij jou aandoet, is veel erger. Ik zou het wel weten als
je het aan mij overliet. Een bordje met geile rotschoft of zo,
zou ik aan zijn gore nek hangen.”
“Mijn vader is geen schoft. Hij heeft mij of Marion bijvoorbeeld
nooit geslagen. Zelfs niet als we geld of snoep hadden
gestolen.”
“Slaan is absoluut ook niet goed, maar dit is veel erger. Wat
jij hebt meegemaakt, vind ik een regelrechte marteling. Dit
maakt hem dus een beul.”
“Ik wil niet dat je dat zegt. Aan deze situatie heb ik tenslotte
ook schuld. Ik had indertijd nee kunnen zeggen, of moet dat
alsnog doen.”
“Ben jij...!”
Snel slikte Karin het woord ‘belazerd’ in. Veel te hard had
dat geklonken, en ze vervolgde daarom met:
“Jouw schuld! Hoe kom je daar bij! Hij, en hij alleen is
schuldig! Hij is de schoft!”
“Alsjeblieft zeg dat niet.”
Joke perste haar lippen opeen, en sloeg haar ogen neer. Er
verschenen vochtbolletjes in haar ooghoeken. Karin sloeg
een arm om haar nek en drukte haar tegen zich aan. Na een
poosje liet ze los en keek Joke in de ogen. Die glansden nog.
“Zal ik soms hulp voor je zoeken?”
“Nee! Of jij dat doet of ik, maakt natuurlijk niet uit. Ook
dan is mijn vader de pineut.”
“Maar Joke toch!... Niet hij, maar jij bent de pineut. Hoe
denk je van dat nare gedoe van hem af te komen?”
“Nou, hij is daarnet behoorlijk geschrokken, en weet dat jij
nu alles weet. Ik denk dat hij voortaan van mij af zal blijven.”
“Geloof je dat zelf?”
“Ja. En ik heb daar een reden voor.”
Joke wendde haar blik van Karin en staarde naar buiten. Op
straat was het leeg en stil. Het kille weer leek iedereen binnenshuis
te houden.
62

“Wil je die reden voor je houden?” vroeg Karin voorzichtig.
“Nee hoor. Ik dacht er even over na. Hij heeft zich vaker een
tijdje ingehouden. Altijd nadat er iets was gebeurd. Meestal
na een flinke huilbui van mij. Een keer heeft hij mij zelfs een
hele maand met rust gelaten. Ik had toen heel erg overgegeven.”
“Overgegeven? Was je toen ziek? Ik kan me niet herinneren
dat je ooit zolang ziek bent geweest.”
“Nee, ik was niet ziek. Hij wou dat ik hem pijpte, en dat heb
ik gedaan. Maar toen hij in mijn mond klaarkwam, ging ik
over mijn nek.”
“Gadverdamme. Wat een klotestreek. Wat een ...”
Karin slikte opnieuw de rest van wat ze wilde zeggen in,
schudde met gesloten ogen even haar hoofd, en vervolgde:
“Toch begon hij telkens opnieuw. Dat kan nu weer gebeuren.”
“Ik denk van niet. Dit keer ben jij erbij betrokken. De situatie
is nu heel anders. Jouw komst was vast een enorme schok
voor hem. Hij weet nu dat jij het weet. Daarom zal hij wel
voortaan van me afblijven.”
“Ik hoop het. Je wil dat afwachten, begrijp ik. Geen hulp
dus.”
“Nee. Ik denk dat het van nu af goed zal gaan.”
“Beloof me dan, dat als het toch mis gaat, je mij dat vertelt.
Zoals je zei, ben ik er nu bij betrokken.”
“Oké, doe ik.”
“Vind je het wel goed dat ik er met Cees over praat? We
houden nooit iets verborgen voor elkaar.”
“Ja, Cees mag het weten. Maar hij alleen. Afgesproken?”
“Afgesproken.”
Ze pakte Joke’s handen vast en bekeek haar. Ze zag er ineens
een stuk beter uit. Alles aan haar lachte weer een beetje,
vooral de ogen. Misschien had ze gelijk. Misschien zou die
kwalijke smeerlap haar inderdaad voortaan met rust laten.
Karin fronste opeens haar wenkbrauwen, omdat ze plotseling
aan iets dacht.
63

“Je vind het toch echt niet erg dat ik het aan Cees vertel? Ik
bedoel,... het is een vent... en,... nou ja!…”
Joke lachte en zei:
“Nee, hoor. Cees is de enige vent die het mag weten.”
Joke bevochtigde met haar tong haar lippen en keek even om
zich heen alsof ze voor afluisteren vreesde.
“Wat ik nu ga zeggen, mag je niet verder vertellen. Ook niet
aan Cees. Gek dat ik dit zomaar durf te zeggen. Dat komt
natuurlijk omdat we zo open met elkaar zijn.”
Joke zweeg abrupt, alsof het haar alsnog speet.
“Kom op Joke. Vertellen! Je hebt me nieuwsgierig gemaakt.”
“Cees is de enige vent bij wie ik geen rillingen krijg als hij
me aanraakt. En als hij me op mijn wang zoent, bijvoorbeeld
als we afscheid nemen, word ik helemaal warm.”
Joke bloosde en sloeg haar ogen neer, alsof ze vond dat ze
teveel had gezegd.
“Zoen hem de volgende keer eens op zijn mond. Dat is nog
fijner. Dan word je nog warmer, en ik kan dat weten,” stelde
Karin voor.
“Joh, dat gaat me te ver. Hoe weet ik nou of Cees dat ook
leuk zal vinden.”
Joke sloeg heel snel een hand voor haar mond en werd knalrood
toen ze besefte wat ze had gezegd. Karin moest vreselijk
lachen.
“Cees zal het leuk vinden. Dat weet ik zeker. Hij vind jou
een prachtmeid.”
“Echt? En jij dan? Het is jouw vriendje.”
“Jij bent mijn beste vriendin. Met jou wil ik alles delen. Ook
een vriendje.”
“Meen je dat?”
“Natuurlijk. Jaloezie vind ik in veel gevallen zoiets stoms.
In meervoud houdt iedereen toch ook van de eigen ouders of
kinderen. Dus waarom zou je beste vriendin dan niet van je
vriendje kunnen houden, en samen met haar ook die liefde
delen. Althans, als hij dat ook wil natuurlijk.”
Joke keek haar met open mond aan en knikte langzaam.
64

“Goh, zo heb ik dat nog nooit bekeken. Ergens heb je gelijk.
Ik moet daar nog eens goed over nadenken.”
Karin keek op haar horloge.
“Daar kan je dan meteen mee beginnen. Ik moet nu beslist
naar huis, want het is bijna etenstijd.”
Ze spraken af elke dag met elkaar te praten. Van Joke mocht
Cees ‘vanzelfsprekend’ daarbij aanwezig zijn. Toen volgde
een lange omhelzing.
Thuis liep ze op de gang haar moeder tegen het lijf. Het liefst
had ze haar vastgeklampt om alles te vertellen. Maar de belofte
aan Joke weerhield haar. Onderweg naar huis had de
drang tot vertellen explosieve vormen aangenomen. Bij Cees
detoneren, leek nog ergens achter de horizon te liggen. Niet
alleen vanwege de ruzie, maar ook omdat het nu etenstijd
was. Nog in gedachten verzonken over alles wat er vandaag
was gebeurd, gaf ze haar moeder een zoen op de wang. Die
keek haar met open mond aan. Nooit eerder had haar dochter
dat gedaan als ze op een gewone doordeweekse dag als vandaag
thuiskwam.
“Zo, zo, in wat voor bui ben jij? Of moet ik jullie zeggen?”
“Wat bedoel je?”
“Er zit op jouw kamer iemand op je te wachten. Al uren,
naar hijzelf zegt. Maar dat valt wel mee hoor, want hij zit er
nog geen uur. Als troost heb ik hem gevraagd te blijven eten.
Hij lijkt nogal nerveus. Is er iets aan de hand?”
“Cees?”
“Ja. Waar was jij trouwens vanm ...?”
Ze probeerde de zin niet meer af te maken. Lachend keek ze
naar de lege plek die haar dochter in de gang had achtergelaten.
Aangekomen in haar kamer, stortte Karin zonder iets te
zeggen zich meteen op Cees, en begon hevig te huilen. Met
wijd opengesperde ogen staarde hij even naar het schokkende
hoofd op zijn schoot. Vervolgens keek hij hulpeloos om
zich heen, als zocht hij goede raad.
“Goh, zo erg was ons ruzietje toch niet?”
65

Karins schouders begonnen nu nog harder te schokken. Cees
schrok zichtbaar en klemde zijn lippen op elkaar. Pas toen ze
haar hoofd ophief, zag hij dat ze door haar tranen heen lachte.
Zijn lippen weken uiteen, waardoor een zucht van opluchting
kon ontsnappen. Terwijl ze met haar handen door zijn
haren woelde, antwoordde ze:
“Ach lieverd, dat is niet de reden van mijn gesnotter. Die
ruzie was zo onbenullig.”
Ze keek naar de plek op zijn broek waar haar hoofd had gelegen.
“Ik zal je zo vertellen waarom ik je broek heb nat gemaakt.”
Cees lachte en boende met een zakdoek zijn broek een beetje
droger. Karin pakt een papieren zakdoek uit een pakje dat op
haar nachtkastje lag en snoot haar neus erin. De herinnering
van het begin van hun verkering kwam in haar op. Best
vreemd, hoe die achteraf verbonden bleek met wat zij vanmiddag
had meegemaakt.
Vanaf de eerste dag op het gymnasium hadden ze bij elkaar
in de klas gezeten. Tot een jaar geleden had ze in die tijd
enkel sympathie voor hem gevoeld. Cees koesterde toen al
meer dan een jaar veel warmere gevoelens voor haar, wist ze
nu. Maar onzeker als hij in aanwezigheid van meisjes altijd
was, toonde hij dat nooit. De ommekeer voor haar kwam
toen ze onder leiding van Tessa in de klas een discussieproject
over incest hadden gehad. Aan het eind van de moeizaam
verlopen discussieperiode vonden een paar jongens het
nodig om er misselijke grappen over te maken. Vooral Karel
en zijn drie vrienden waren vervelend bezig. De meisjes in
de klas waren daar woedend over. Tessa vermoedelijk ook,
maar liet het niet merken. Als altijd had ze vooraf gezegd
niet aan de discussie mee te zullen doen. De boosheid van de
meisjes leek de jongens weinig te deren. Heel onverwacht
was Cees toen opgestaan en had met harde taal hun kwalijke
gedrag veroordeeld. Nadat hij weer was gaan zitten - hij trilde
helemaal - bleef het lang stil in de klas. Iedereen leek wel
66

verdoofd. Tessa verdaagde toen de discussie omdat het lesuur
toch bijna voorbij was.
Die stille Cees. Nooit eerder was hij met zijn gedrag opgevallen.
Wel met zijn lengte van bijna twee meter. In gelijke
mate als de andere meisjes in de klas was ze eerst enkel opgetogen
over zijn uitval. Ook veel jongens toonden zich positief.
Na afloop van de les waren ze om hem heen komen
staan. Sommige meisjes zoenden hem. Toen zij dat deed,
werd hij knalrood. Pas thuis realiseerde ze zich dat, omdat de
gedachte aan hem haar hinderde bij het maken van het huiswerk.
Het was alsof er opeens een nieuwe jongen in de klas
zat. En wat voor één! Die avond in bed wist ze dat ze verliefd
was. De volgende dag hadden ze verkering. Zij had
daarvoor gezorgd, omdat ze wist dat hij verlegen was. En
wachten tot hij dat zou overwinnen, wilde ze natuurlijk niet.
“Wat een schoft. Zullen we hem gaan opzoeken en zijn ballen
pellen?” stelde Cees voor, nadat Karin alles had verteld.
Ze giechelde.
“Toen ik naar huis liep, leek me dat ook wel wat. Maar Joke
helpen we daar natuurlijk niet mee. Ze houdt nog steeds van
haar vader.”
“Nee, zo helpen we haar inderdaad niet. Haar houding komt
trouwens helemaal overeen met bij ons klassenproject naar
voren kwam. Ik bedoel dat slachtoffers van de daders blijven
houden, en hen zelfs vaak beschermen. Echt onbegrijpelijk
vind ik dat!”
“Ik ook. Maar we zitten er wel mee, want wat kunnen we nu
voor haar doen?”
“Misschien alleen maar met haar praten. Vanmiddag ging
dat toch ook goed?”
“Ja, maar jij moet daar ook zoveel mogelijk bij zijn.”
“Dat wil ik best. Maar ik ben een vent. Griezelt ze daar niet
van? Ik kan me dat heel goed voorstellen.”
“Van jou griezelt ze niet. Dat heeft ze me verteld. Ze wil jou
er graag bij hebben. Een beetje te graag misschien...”
67

Karin trok een mondhoek op, en kneep haar ogenleden tot
spleetjes samen.
“Wat bedoel je daarmee?”
“Oh,… niks.”
“Kom op. Dan had je dat niet moeten zeggen.”
“Da's waar. Maar pas op als je verwaand wordt hoor!”
Dreigend stak ze haar wijsvinger op.
“Joke is erg op je gesteld. Ze zei dat je de enige vent bent
die haar niet afstoot.”
“Goh, dat had ik nooit gedacht.”
Cees ging achterover leunen en vervolgde:
“Weet je,... dat doet me wel wat.”
“Kan ik me voorstellen. En terecht, want je bent een snoes.
Ik denk zelfs dat ze hartstikke verliefd op je is. Maar pas op
hè. Ga niet te ver met tevreden zijn.”
“Denk je dat echt?”
Hij richtte zijn gezicht naar boven en vervolgde:
“Als dat zo is, heeft ze beslist een uitstekende smaak.”
“Ik heb je gewaarschuwd verwaande kwast.”
Karin sprong boven op hem, en begon zijn kledingstukken
los te knopen. Cees gaf zich onmiddellijk gewonnen. Gedwee
liet hij zich uitkleden, waarbij hij zijn best deed om er
als weerloos slachtoffer uit te zien. Maar net nadat het laatste
kledingstuk van hem was afgegleden, moest alles weer aan,
omdat ze door Karins moeder werden geroepen om te komen
eten.
Bijna dagelijks praatten ze met Joke. Ook in het bijzijn van
Cees schroomde ze niet om alle details te vertellen. Vaak
viel ze in herhaling. Omdat het haar goed leek te doen, zeiden
ze er niets van. Afwisselend zaten ze bij Cees of Karin
thuis. In het begin op stoelen die ze telkens uit andere kamers
moesten halen, maar vanwege dat gesleep na een poosje op
bed. Karin stuurde het zo, dat zij en Joke hun hoofden op de
schouders van Cees konden leggen. Bijna altijd raakte hij
dan opgewonden. En acuut als hij op aandringen van Karin
met beide meisjes had getongzoend. Omdat hij Joke niet
68

wilde verontrusten, ging hij telkens als zijn opgewondenheid
te zichtbaar werd de kamer uit om even ‘iets anders’ te doen.
Joke leek dat niet in de gaten te hebben. Karin wel, en moest
er heimelijk iedere keer om lachen.
Joke fleurde helemaal op. Niet alleen door de gesprekken
met haar vrienden, maar ook omdat haar vader haar met rust
liet. Hij leek haar zelfs te mijden, want telkens als ze samen
in een kamer waren, verliet hij die. Rouwig was ze daar niet
om. Ze raakte er steeds meer van overtuigd dat ze van zijn
lusten af was. Haar uiterlijk verwaarloosde ze niet meer,
hierbij geholpen door Karin. Cees promoveerde Joke’s aanzien
vrijwel dagelijks. Van ‘leuk’ tot na een tijdje ‘een echt
stuk’. Maar dit zei hij alleen tegen Karin. Sinds de laatste
promotie moest hij tijdens de praatsessies wel vaker de kamer
uit. Dit kwam vooral omdat de twee vriendinnen met
een steeds groter deel van hun lichamen tegen hem aan gingen
liggen. Karin was opgetogen dat zij met z'n tweeën voor
Joke’s ‘late ontpoppen’ hadden gezorgd.
Ruim een maand later - het was eind mei - zocht Cees Karin
op. Ze was met flinke ingewandsstoornissen enkele dagen
thuis gebleven. Vermoedelijk door het eten van iets dat bedorven
was, want ook haar ouders waren ziek geweest. Nu
voelde ze zich weer vrij goed en aanspreekbaar. Cees keek
erg somber.
“Hé, is er iets? Je kijkt zo bezorgd.”
“Ik denk dat het weer mis is met Joke.”
“Oh nee! Waarom denk je dat?”
“Ze zag er vandaag nogal onverzorgd uit. En toen ik naar
haar toe wou gaan, liep ze de andere kant op. Volgens mij
expres.”
“Bij mij deed ze dat vorige maand ook. Was ze alleen vandaag
zo, of heb je eerder iets aan haar gemerkt?”
“Dat weet ik niet. Ze was een paar dagen niet op school. Ik
nam aan dat ook zij ziek was. Maar haar opzoeken, durf ik
niet. Ik ben nooit eerder bij haar thuis geweest en wist dus
69

niet hoe ze zou reageren als ik onverwachts langskwam. Ze
kon tenslotte in bed liggen.”
“Dat zou ze vast niet erg gevonden hebben. Je bent een veel
te goede vriend voor haar. Voor jou is ze niet bang. Onder
geen enkele omstandigheid. Zelfs niet als je haar poedelnaakt
op zou zoeken.”
“Och kom toch! Dat geloof ik niet.”
“Ik wel. En weet je waarom? Ze heeft allang gemerkt dat je
pik telkens stijf staat als je zogenaamd naar de wc moet of
drankjes voor ons gaat halen. En zoals je weet, raakte ze
geen enkele keer in paniek.”
“Echt? Hoe weet je dat?”
“Dat heeft ze me verteld. Alleen had ik dat niet tegen jou
mogen zeggen.”
“Was dat zo goed te zien?”
“Wat dacht je. Vooral als je in het weekend een korte broek
aan hebt. Een rol drop lijkt daarin een kroket. En jouw stijve
pik is stijf een stuk groter dan een rol drop.”
“Vond ze dat niet erg? Een stijve lul moet bij haar nare gevoelens
opwekken, lijkt me.”
“Nee, helemaal niet. Ze had door, dat je het voor haar verborgen
wou houden, en weet dus dat ze nooit bang voor jou
hoeft te zijn... Maar, we dwalen af. We moeten er achter zien
te komen of ze inderdaad weer last heeft van die klootzak.”
“Zoek haar op. Morgen bijvoorbeeld, als je weer helemaal
beter bent. Als het waar is waar we bang voor zijn, lijkt het
me trouwens beter dat ik er niet bij ben. Na die eerste keer is
er tussen jullie een speciale band ontstaan. Ik zou die kunnen
verstoren.”
“Misschien is het inderdaad het beste dat ik alleen ga. Maar
ik ben niet van plan om tot morgen te wachten. Ik ga nu.”
“Kan dat wel? Je vond dat je pas vandaag weer een beetje
aanspreekbaar was.”
“Dat zal wel lukken. Ik vind het bovendien belangrijker om
Joke te helpen. Als het inderdaad weer mis is, is dat veel
erger dan darmen die nog wat narommelen.”
Ze gaf Cees een langdurende tongzoen, en ging op pad.
70

Toen Karin een paar huizen van Joke’s woning verwijderd
was, zag ze haar de voordeur uitkomen. Heel transparant was
ze weer.
“Hallo, Joke!... Wacht even!”
Joke verstijfde en keek angstig in de richting van het geroep.
Maar toen ze zag wie het was, ontspande ze zich.
“Hoi, Karin. Je bent weer beter zie ik.”
“Ja hoor gelukkig wel. Ik was op weg naar jou. Waar wou je
naar toe?”
“Oh, zomaar wat wandelen in het park.”
“Zullen we samen gaan en daar wat kletsen?”
“Oké. Gezellig.”
Onderweg naar het park zeiden ze niets. Allebei bestudeerden
ze de bovenkanten van hun schoenen, waarop niets te
ontdekken viel. Pas toen ze in het park op een bankje zaten,
probeerde Karin een eind aan het zwijgen te maken.
“Ik hoorde van Cees dat ook jij enkele dagen niet op school
was. Was je soms ook ziek?”
“Niet echt. Ik voelde me niet lekker.”
“Oh. Zo te zien, is het nog niet over. Cees had het opgemerkt
en vertelde me dat. Daarom zoek ik je nu op. Maar,
zeg eens eerlijk: het is weer mis met je vader, hè?”
Joke knikte.
“Wil je het me vertellen?”
“Ja. Maar niet hier. Verderop is een bankje waar het wat
meer afgesloten is door struiken. Zullen we daar naar toe
gaan?”
“Oké, doen we.”
Even later, afgeschermd door een hoge heester, vertelde Joke
wat er gebeurd was.
Door een reorganisatie van het bedrijf waar haar vader werkte,
was hij onverwacht zijn baan kwijtgeraakt. Huilend had
hij gevraagd of ze voor één nacht naast hem in het tweepersoonsbed
kwam liggen. Alleen voor troost. Omdat hij een
pyjama aantrok en beloofde haar niet aan te zullen raken,
71

stemde ze toe. Toen ze de volgende ochtend haar ogen opendeed,
zat hij naakt en opgewonden op haar ontwaken te
wachten. Hij smeekte met haar te mogen neuken. Eerst weigerde
ze. Maar na een huilbui, meer smeekbeden met een
beroep op haar vaderliefde, en zeggen dat hij het anders aan
Marion zou vragen, zwichtte ze. Toen hij klaar was gekomen,
kon het haar allemaal niet meer schelen. Hij meldde
haar op school ziek en gebruikte haar die dag nog twee keer.
De volgende dagen gebeurde hetzelfde. Al die tijd was ze in
bed gebleven en had ze nauwelijks gegeten. Alleen omdat hij
erg moe was, kon ze vandaag weer naar school.
Door Joke’s relaas nam de transformatie van Karins huid
naar kippenvel pijnlijke vormen aan, die ondraaglijk werd.
Toen Joke alles verteld had, sprong ze woedend op. Over
haar hele lichaam trilde ze:
“Verdomme, hij heeft je verkracht! Dat is het gewoon. Wat
een beest! Die rotzak moet gestopt worden. Meteen. We
gaan ergens hulp halen. Vandaag. Nu!”
“Nee, dat wil ik niet. Ik houd van hem. En scheld hem niet
uit, alsjeblieft. Ik ken zijn goede en lieve kanten. Dat het
even misging, kwam door het ontslag. Dat moest hij afreageren.
Vandaag heeft hij me met rust gelaten. Misschien is het
allemaal weer voorbij.”
“Geloof je dat zelf? Je zei dat hij erg moe was. Logisch. Hij
is bekaf van drie dagen neuken. Morgen komt hij voor een
volgende portie. De smeerlap.”
Joke liet haar hoofd en schouders zakken. Karin ging zitten
en omhelsde haar.
“Sorry Joke, ik zeg het misschien te hard. Maar ik ben ook
zo kwaad. Zullen we echt geen hulp halen?”
“Nee. Ik denk echt dat het afgelopen is. En als hij het toch
weer vraagt, zeg ik nee.”
“Denk je dat je dat kan?”
“Ik ga het proberen.”
“Beloof me dat je me elke dag van alles op de hoogte zal
houden?”
72

Karin maakte zich los van Joke om haar in de ogen te kunnen
kijken.
“Oké, elke dag. Maar dan moet jij beloven dat je niemand
iets vertelt. Ik zal trouwens toch alles ontkennen als je het
wel doet.”
“Ik beloof het.”
“Alleen Cees mag het natuurlijk weten. Dan kunnen we er
met z'n drieën weer over praten. Dat was best fijn de afgelopen
weken. Ik had al die tijd het gevoel dat ik weer een lijf
had dat echt van mij was. Heel anders dan nu.”
Haar ogen werden mat, en haar mondhoeken zakten naar
beneden.
“Het voelt weer zo vies aan. Net of het van iemand anders
is; van iemand die ik niet mag. Ik zou het graag weg willen
gooien, of vernietigen.”
Karin omhelsde Joke weer om haar schrik en tranen te verbergen.
Nog pijnlijker dan daarnet omsnoerde het kippenvel
haar lichaam. Het was afschuwelijk wat ze zo-even zei.
“Niet doen lieve Joke. Cees en ik zullen je helpen om het
weer schoon te maken,” zei ze op fluistersterkte om de verstikking
van haar stembanden te verbloemen.
Cees schrok toen Karin hem alles had verteld. Samen bedachten
ze wat ze voor Joke konden doen. Erg goed lukte dat
niet, omdat ze telkens bij een oplossing uitkwamen die zij
niet wilde. Plotseling sprong Karin op.
“Ik weet wat we kunnen doen!”
Ze schreeuwde de zes woorden eruit.
“Ik dacht even aan wat ons bij elkaar bracht. We betrekken
Tessa erbij.”
Cees plooide zijn voorhoofd.
“Ik begrijp niet wat je bedoelt. Om te beginnen bracht Tessa
ons niet bij elkaar, en verder is zij een buitenstaander. Joke
zal ook tegenover haar alles ontkennen.”
“Wacht nou even. Ik zal het uitleggen.”
Ze ging weer zitten.
73

“Je weet dat Tessa dit jaar Nederlands geeft aan Joke’s klas
en dat ze binnenkort met een discussieproject beginnen. Als
Tessa mee wil werken, zou dat over incest kunnen gaan. Wij
hadden dat vorig jaar ook.”
“Wij wel. Maar ik dacht dat Joke’s klas voor iets anders had
gekozen. Was het niet over kinderarbeid in arme landen?”
“Klopt. Maar dat kan Tessa misschien veranderen.”
“Dat lijkt me onwaarschijnlijk. Tessa doet zoiets nooit tegen
de wil van een klas.”
“Dat weet ik zo net nog niet. Als de nood hoog is, weet ze
vast wel een goede smoes te verzinnen. Het discussieproject
dat wij binnenkort over pesten krijgen, kwam van haar, en
niet van de klas. Alleen ging iedereen ermee akkoord. Zoiets
kan ze vast ook in Joke’s klas voor elkaar krijgen.”
“Goed. Laten we aannemen dat Tessa naar ons wil luisteren
en met jouw idee mee wil gaan. Wat dan? Ze kan niet Joke’s
geval in de klas naar voren brengen?”
“Nee, natuurlijk niet! Maar na een stroef begin en jouw
donderspeech verliepen in onze klas de discussies prima.
Iedereen was opgelucht en tevreden na afloop. Zoiets kan in
Joke’s klas ook gebeuren. En dat kan helpen dat ze anders
tegen incest aan gaat kijken. Tessa zou het wellicht zo kunnen
sturen dat Joke naar haar komt voor hulp.”
“Dat lijken me allemaal erg optimistische verwachtingen.
Het kan ook heel anders lopen.”
“Hoe dan?” vroeg Karin, een beetje geïrriteerd.
“Weet ik niet precies. Maar je herinnert je nog wel de lullige
opmerkingen die in onze klas gemaakt werden. Dat kan nu
weer gebeuren. Jij kan nog het best inschatten hoe Joke zal
reageren op grollen als 'lekker toch zo'n zelfgemaakt stuk
vlees', of 'had ik maar meer van die zalige, sappige kutjes
gemaakt'. Afschuwelijk moet dat voor haar zijn. Nu achteraf,
kan je zeggen dat het goed was dat ze toen niet bij ons in de
klas zat.”
“Daar had ik niet zo gauw aan gedacht. Dat zou inderdaad
afschuwelijk voor haar zijn geweest, en kan het nog steeds
worden.”
74

“Toch vind ik het een goed idee. We moeten alleen heel
goed nagaan, waar het allemaal fout kan gaan.”
“Met Tessa erbij kan dat vast nog veel beter. Zullen we haar
bellen? Doe jij dat maar. Vorig jaar was ze zo positief over
jouw donderspeech dat ze jou zeker serieus zal nemen.”
Cees aarzelde.
“Denk je? Jij praat anders veel beter dan ik.”
“Juist daarom. Ik babbel veel teveel en wordt daarom minder
serieus genomen.”
Cees wist dat Karin zo'n dispuut erg lang vol kon houden, en
bond in.
“Oké, ik doe het wel.”
Tessa wilde luisteren. Tot hun verrassing mochten ze zelfs
meteen bij haar thuis komen. Haar vriend, met wie ze samenwoonde,
was er toevallig niet, zodat ze ongestoord alleen
met haar konden praten. Het pleidooi van Cees dat de situatie
heel ernstig was, had serieus genoeg geklonken. En Karins
ongeduld door de telefoonhoorn uit zijn handen te rukken om
zijn pleidooi met een stortvloed aanvullende informatie te
ondersteunen, had haar geamuseerd en nieuwsgierig gemaakt,
zei Tessa toen ze bij haar waren.
Opgewonden en verward vertelden ze alles wat ze wisten
over Joke en de desastreuze relatie met haar vader. Af en toe
vatte Tessa hun verhalen even samen, waardoor er meer lijn
in kwam. Toen Karin en Cees klaar waren met vertellen en
Karin haar idee over het discussieproject in Joke’s klas had
uiteengezet, bekende Tessa dat ze met de haar toebedachte
rol grote moeite had. Ze vond de uitvoering ervan erg risicovol,
vanwege de onvoorspelbare richting waarin de discussie
in de klas kon gaan, en hoe Joke hierop zou reageren. Ook
had ze veel moeite om de keuze van de klas te veranderen.
Aan de ander kant meende ze dat er meer gedaan moest worden
dan wat Cees en Karin deden. Ze was daar vol lof over,
en moedige hen aan ermee door te gaan. De kunst was nu om
met meer doen niet tegen de wensen van Joke in te gaan. Een
hele poos praatten ze erover. Allerlei ideeën kwamen op.
75

Even snel verdwenen die echter weer. Alleen Karins plan
bleef over.
Ondanks blijvende twijfel besloot Tessa dat idee toch op te
pakken. Joke’s radicale verwerping van haar eigen lijf vond
ze zorgelijker dan de risico's van onvermijdelijke emoties. Ze
spraken af er met niemand over te praten. Bijna dansend van
blijdschap vertrokken Karin en Cees daarna, al wisten ze dat
Tessa veel minder blij was. Niet alleen omdat deze weg de
minst slechte was. Uitgesproken ‘klote’ vond ze het om de
keuze van de klas te veranderen. Ze wilde dat met een vage
smoes doen, door onvoldoende documentatie over het geplande
onderwerp over kinderarbeid aan te voeren. Omdat ze
over incest meer dan genoeg had, dacht ze de klas wel mee te
krijgen. Maar ze wilde dat pas op het allerlaatst doen; op de
begindag van het project. Zo kon ze vermijden dat Joke zich
eventueel ziek ging melden.
Karin was op de begindag misselijk van de zenuwen. Naarmate
de dag naderde, was bij haar de twijfel gegroeid of het
wel de goede manier was om Joke te helpen. Temeer omdat
haar vader, zoals zij had verwacht, haar inderdaad met rust
liet. Het was haar idee, vond Karin, en dus ook haar schuld
als er iets misging. Cees deelde haar twijfel niet. Tevergeefs
probeerde hij haar te kalmeren. Toen het zenuwslopende
lesuur in Joke’s klas begon, was Karin zo bleek, dat ze van
de wiskundeleraar toestemming kreeg om buiten een frisse
neus te halen. Maar in plaats van naar buiten liep ze naar
Tessa's leslokaal.
Nadat ze zich ervan had verzekerd dat er geen leraren in de
buurt waren, legde ze haar oor tegen de deur. Ze was precies
op tijd. Tessa vertelde net waarom het gekozen project niet
door kon gaan. Ze noemde het onderwerp dat de klas daarvoor
in de plaats zou kunnen nemen, en legde uit waarom ze
hiermee kwam. Daarna stelde ze voor om met handopsteken
erover te stemmen.
Nieuwsgierig naar het stemgedrag van de klas stak Karin
voorzichtig haar hoofd boven de onderrand van het deur-
76

aampje. Slechts een paar kinderen hadden meteen hun hand
opgestoken. De meeste twijfelden nog en zaten met elkaar te
praten. Karins ogen zochten Joke op. Omdat ze haar schuin
van achteren zag, kon ze haar gezicht niet zien. Joke zat
rechtop bewegingsloos op haar stoel. Haar handen omklemden
de rand van het tafeltje krampachtig. Op de knokkels
was duidelijk witte spanningsuitslag te zien. Trilde ze, of
leek dit maar zo? Ze zag Tessa naar Joke kijken. Ze leek erg
bezorgd. Zo'n snelle reactie van afschuw had zij natuurlijk
ook niet verwacht.
Karin trok haar hoofd van het raampje weg, deed een stap
opzij, en greep stevig een kapstok beet. Ze sloot haar ogen en
klemde kermend haar lippen stijf op elkaar. Dit ging fout.
Haar idee vervloekte ze nu. Wat zou Tessa doen? Het voorstel
intrekken, kon niet meer. Ze hoorde Tessa aandringen op
een snelle stemming om eventueel een ander onderwerp te
kunnen kiezen. Karin liet de kapstok los en gluurde weer
voorzichtig door het raampje. Als de klas tegen stemde, zou
er nog wat te redden zijn. Maar de klas bleek niet veel zin te
hebben om naar iets anders te zoeken. Bijna allemaal gingen
ze met Tessa’s voorstel akkoord.
Karin omklemde weer met gesloten ogen de kapstok. Aan
de andere kant van de muur ging Tessa meteen van start.
Voor ze de beschikbare documentatie uitdeelde, vroeg ze de
klas naar een korte omschrijving van incest. Niemand reageerde.
Karin herinnerde zich dat het in hun klas ook zo was
gegaan. Naar willekeur wees Tessa daarna iemand aan die
het moest proberen. Onhandig zochten de getroffenen naar
de juiste woorden.
“Joke, hoe zou jij incest omschrijven?”
Nee toch, niet aan haar! Karin vergat alle voorzichtigheid en
portretteerde zich voluit in het raampje.
“Nee! Nee,… Ik kan niet!” schreeuwde Joke.
"Nee! Nee,…dat kan niet" echode Karin.
Ze rukte de deur open, en stormde de klas binnen. Joke zat
verstijfd als een plank op haar stoel. Verwilderd staarde ze
naar het plafond. Karin rende op haar af. Tessa was er al. Ze
77

leek niet verbaasd door Karins komst, en knikte instemmend
naar haar. Samen tilden ze Joke van haar stoel. Het ging allemaal
zo snel, dat Joke zich niet bewust leek wat er gebeurde.
Ook de klas niet. Langs een haag wijd opengesperde
monden en ogen liepen Karin en Tessa met Joke tussen hen
in het lokaal uit.
Zo snel ze konden, spoedden ze zich door enkele gangen.
Omdat haar ogen overstroomd waren door tranen zag Karin
vrijwel niets. Tessa leidde hen naar de kamer van de conrectrix.
Onder het lopen, zoenden ze om beurten Joke op de
wangen. De wang aan Karins kant werd nat. De conrectrix
was er. Met enkele woorden legde Tessa haar uit wat er aan
de hand was, waarna zij opstapte om de klas over te nemen.
Karin was intussen huilend zich bij Joke aan het verontschuldigen.
Maar zij reageerde niet. Pas nadat Tessa tussen
hen op een bank ging zitten en begon te praten, leek weer
iets tot Joke door te dringen.
Tessa probeerde haar te overtuigen dat zij zich nergens
voor hoefde te schamen en ook nergens schuld aan had. Er
was maar één schuldige, de dader, haar vader dus. Joke sputterde
tegen, maar staakte dit toen Tessa over een vriendin
van haar vertelde. Die had ongeveer hetzelfde meegemaakt
als Joke. Tessa had toen min of meer een rol gespeeld als
Karin nu. Alleen was Karin er veel intenser bij betrokken.
Joke klaarde op. Ze was dus niet de enige met zulke afschuwelijke
ervaringen. Hoewel ze dat al wist, drong het nu pas
echt tot haar door. Het was heel anders als je het van iemand
hoorde die zoiets van nabij al eens had meegemaakt; en helemaal
als het iemand als Tessa was. Met veel praten, verzekerde
Tessa haar, kon aan alle ellende een einde komen. Joke
liet zich na een poosje door Tessa overhalen om er een vertrouwensarts
bij te halen. Maar dat wilde ze alleen als Tessa
en Karin bij de gesprekken met zo’n persoon betrokken zouden
worden.
Vrijwel een maand later vonden Cees en Karin dat het met
Joke veel sneller de goede kant op ging dan gedacht. Ze la-
78

gen samen naakt in bed en hadden hun lichamen op een ingewikkelde
manier ineen gevlochten. Meer huidcontact leek
onmogelijk. In slapen of seks hadden ze geen zin. In praten
wel. Ze waren allebei vol lof over Tessa. De rest van de
school ook. Het discussieproject was gewoon doorgegaan.
Behalve Joke deed ook haar vertrouwensarts mee. Openheid
bleek het beste medicijn om pijnlijke ervaringen te genezen.
Daarvan was iedereen inmiddels overtuigd.
Cees had ook goede woorden over voor de bemoeienissen
van Karin. Die hadden tenslotte alles in beweging gezet.
Maar Karin vond dat ze samen meer voor Joke konden en
moesten doen.
“Maar wat dan? Het gaat toch goed zo.”
“Misschien kan het beter. Kijk, het is prachtig dat ze het
gevoel kwijt is dat haar lichaam vies is. Maar een mannenlijf
vindt ze nog steeds iets engs.”
“Logisch. Alle vrouwen en meisjes die zijn misbruikt vinden
dat. En dat kan nog erg lang duren.”
“Ja, als het op de manier van volwassenen gaat. Niet dat ik
die slecht vind, hoor. Tenslotte gaat het met Joke beter dan
gedacht. Maar, misschien kan het nog een stuk beter. Vooral
haar gevoelens voor een mannenlichaam moeten veranderen.
Daar kunnen wij wat aan doen.”
“Ho! Wacht even! Je ziet toch geen rol voor mijn lijf.”
“Zeker wel. Dat heeft trouwens in goede zin al bijgedragen.
Ze vindt het hartstikke fijn als wij met z'n tweeën tegen jou
aan liggen. Tot nu waren we gekleed. We moeten dat gewoon
naakt doen. De zomer is net begonnen en er zullen vast
veel warme dagen komen. Dus kansen zat.”
“Ben je belazerd? Dat zal ze verschrikkelijk vinden.”
“Ik denk het niet.”
“Waarom denk je dat?”
“Wel om te beginnen, weet ze dat je altijd acuut een stijve
krijgt wanneer we om beurten met jou aan het tongzoenen
zijn. Je verbergt dat ook niet meer, omdat je weet dat ze dat
niet erg vindt.”
“Goed, maar meer dan een bobbel zie je niet.”
79

“Nou, soms lijkt die bobbel meer op een tent. Joke vond het
prachtig toen ik dat ding een keertje naar beneden duwde, en
deed meteen mee toen ik haar hulp vroeg. Nog mooier vond
ze het toen daarna de tent tot wigwam uitgroeide.”
“Oké. Joke deed mee en lachte mee. Maar of ze het echt
leuk vond, weet ik niet.”
“Ik wel. Dat heb ik gevraagd. Ze vond het prachtig, maar
dacht dat het voor jou minder leuk was omdat jij al die tijd
niets zei. Ik heb toen uitgelegd dat jij zo stil was omdat je het
lekker vond. Dat was toch zo?”
“Ja, lekker was het zeker. Maar als ik bloot ben, doet ze dat
echt niet meer.”
“Niet meteen waarschijnlijk. Eerst zullen we gewoon alleen
tegen je schouders aanliggen.”
“Maar dan ziet ze wel iets anders dan een bobbel of tent.
Volgens mij zal ze daarvan schrikken. Je weet hoe afschuwelijk
ze dat stijve ding van haar vader vond.”
“De zijne wel. Die werd haar opgedrongen. Maar de jouwe
niet. Ze heeft er tenslotte al een beetje mee gespeeld. Ze
vindt alles mooi van jou. Je weet dat ze stapel op je is.”
“Op mij, ja. Niet op Zijne Hardheid.”
“Ook op Zijne Hardheid. Dat weet ik zeker. Zodra we zover
zijn, zal ik haar laten zien hoe je met een knalharde pik gewichten
kan heffen, en hoe je met die knuppel en propjes
papier kan honkballen.”
“Dat laat je maar. Dat is alleen voor ons. Ik wil niet dat iemand
dat ooit hoort; laat staan ziet. Iedereen zal het vast
idioot vinden.”
“Joke niet. Ze lachte zich rot toen ik het vertelde. En dat was
geen uitlachen, want ze werd knalrood toen ze per ongeluk
eruit flapte dat ze dat best weleens zou willen zien.”
“Jeetje jij vertelt ook alles. Maar wat doen we als zij het ook
wil proberen?”
“Dat is toch leuk! Vooral voor jou denk ik. Je weet dat ik
niet jaloers kan zijn als mijn beste vriendin aan jou zit. Dat
vind ik stom. Van mij mag ze net zoveel met Zijne Hardheid
spelen als ik. Uiteraard alleen wanneer ze het ze zelf wil.
80

Hartstikke leuk zou ik het vinden. En misschien is dat nog
maar het begin.”
“Wat bedoel je?... Toch niet?...”
“Tuurlijk wel. Ik wil weleens zien hoe jij het met een ander
doet. Maar het moet dan wel iemand zijn om wie ik heel veel
geef, zoals Joke. Wie weet blijven we altijd bij elkaar en
word jij de vader van mijn en haar kinderen. Maar dat is
serieus en pas voor later. Eerst komen de luchtige spelletjes
aan de beurt.”
“Luchtig? Je hebt wel vaker gekke ideeën. Maar deze bezorgt
me een harde. Alles behalve luchtig dus.”
Karin controleerde of zijn woorden klopten.
“Zo. Het vooruitzicht om met twee vrouwen te rampetampen,
windt Zijne Hardheid inderdaad op. Hare Vochtigheid
trouwens ook. Zullen we die twee weer eens bij elkaar brengen?
Nu meteen.”
“Oké. Van al je plannen vanavond vind ik de laatste verreweg
de beste.”
Er klonk geruis van lakens en iemand fluisterde: “Sesam
open U.” Gegiechel, nog meer ruisen, en andere geluiden
volgden.
Een uurtje later was het op zacht ademhalen naast haar na stil
in de kamer. Karin kon niet slapen en dacht na over de plannen
die ze Cees net had ontvouwd. Ze was ervan overtuigd
dat als ze de plannen uit gingen voeren, het met Joke weer
helemaal goed kwam. Ja, samen met Cees ging ze ervoor
zorgen dat Joke nooit meer transparant zou worden.
81

ENGELEN
Door Roberts opstel en Tessa's vernietigende blik vlak voor
hij dat aan de klas voorlas, was Karel zo van slag geraakt dat
hij later op de dag er beroerd van werd. Maar voor zoiets de
dagen erna thuis blijven was onmogelijk. Zijn vader had hem
dan vast het huis uitgeslagen. Dus besloot hij enkele etmalen
te gaan spijbelen. Om over alles na te denken, en proberen
weer tot rust te komen.
Voor Karel waren dat allemaal nieuwe ervaringen. Emotionele
verstoringen als deze, die hem van binnen compleet
overhoop dreigden te halen, wist hij tot nu toe altijd snel uit
zich te bannen door veel en druk met zijn vrienden te praten,
en tussendoor wat blowen en drinken. Vaak ook schoof hij
zijn eigen ellende als het ware door naar aan een ander, met
het doelwit sarren en uitschelden.
Tegen zijn volgzame makkers, Edward, Ariën en Ronny,
had hij gezegd dat hij die rotschool even beu was en een
tijdje niet wilde zien. Minstens de rest van de week. Hoewel
ze hem meestal met zijn initiatieven volgden, deden ze het
ditmaal niet. Bij geen van drieën lieten de schoolresultaten
toe zolang de lessen te missen. Zeker nu niet. Het was al
april. Het einde van het schooljaar naderde. Karel, die makkelijk
leerde en dus kon spijbelen wanneer het hem uitkwam,
had ze schijters genoemd. Louter voor de schijn, want het
was eigenlijk beter zo. Hun aanwezigheid kon hij nu absoluut
niet verdragen.
Met de rest van de klas, en velen daarbuiten, had ook hij
echte bewondering voor Roberts moed om voor zijn inleidingsproject
zo’n moeilijk onderwerp te kiezen. En met de
klas had hij mee geapplaudisseerd. Oprecht, al had hij het
niet zo geestdriftig gedaan als de anderen. Hij had immers de
reputatie van een macho, en dit hij wilde hij houden ondanks
82

het ontzag voor Roberts lef. Zeker tegenover zijn trouwe
vrienden. Hoewel alle namen van de personages in Roberts
opstel waren verzonnen, en wellicht ook deels het opstel zelf,
lagen de verwijzingen naar personen van vlees en bloed toch
wel erg voor de hand. Als geen ander kon hij dat weten, omdat
ook hij in zijn eigen opstel over een min of meer bestaande
situatie had geschreven.
Het hoofdpersonage en de zondebok in Roberts opstel,
Henk, was onmiskenbaar Robert zelf. De lerares die, zonder
dat ze het wist, hem had gestimuleerd om de moeilijke stap
naar openheid te maken, was natuurlijk Tessa. De verwijzing
naar de rol van sommige klasgenoten was ook duidelijk;
zoals naar de zijne als leider van het kwartet pestkoppen. De
oprechte bewondering voor Robert had hem eerst verbaasd.
Later ging de verbazing over in boosheid en onzekerheid, en
die emoties vochten een strijd in hem uit.
Boos was hij omdat hij het van zichzelf niet kon uitstaan
dat hij voor een lul als Robert bewondering kon opbrengen.
Onzeker was hij vanwege de schets van de leider in het
kwartet pestkoppen in het opstel. Dat die naar hem verwees,
vond hij helemaal niet erg. Wel de trefzekerheid waarmee
Robert de mogelijke achtergronden van het getreiter door dat
personage had ingeschat. Nu dacht iedereen in de klas, en
intussen misschien ook menigeen daarbuiten, dat hij thuis
ongelukkig was.
En ja, helaas was dat waar! Maar waar haalde die zak van
een Robert het lef vandaan om dat op slinkse wijze te openbaren?
Sinds zijn ouders vier jaar geleden waren gescheiden,
was hij diep ongelukkig.
Dat ze uit elkaar gingen, was onvermijdelijk. Erger dan de
scheiding waren de ruzies, waarbij zijn vader zijn moeder
soms bont en blauw sloeg. Zijn vader had zijn moeder altijd
meer beschadigd dan hem als ze voor iets slaag kregen.
Hoewel hij de mishandelingen van zijn moeder steeds afschuwelijk
vond en zijn vader ervoor haatte, gaf hij steevast
zijn moeder de schuld van de ruzies die eraan vooraf gingen.
En dit vond hij nog steeds.
83

- Vrouwen horen ondergeschikt te zijn aan mannen en hen te
gehoorzamen -. Van kinds af had zijn vader hem dat in aanwezigheid
van zijn moeder geleerd. In het begin had ze nooit
tegen die stelling geprotesteerd. Dit kwam pas jaren later.
Waarom? Als ze dat niet had gedaan, waren ze nu nog een
gezin geweest. Meer dan zijn vader voor het slaan, haatte hij
zijn moeder. Zij was de schuld van de ruzies en scheiding.
Daarom was hij bij zijn vader gaan wonen toen hij de keus
kreeg bij wie hij wilde blijven. Omdat zijn vader hem voor
die juiste beslissing een echte kerel vond, noemde hij hem
sindsdien niet Karel, maar Kaerel. Een erenaam vond hij die
bijnaam meteen.
Het schuldig zijn van zijn moeder voor de scheiding was
niet de enige reden dat hij voor zijn vader had gekozen. Samen
met hem brachten ze in het voetbalseizoen bijna elk
weekend hele dagen op de sportvelden door. Op zaterdag
stond zijn vader langs de kant als hij speelde, en op zondag
was het andersom. Behalve naar elkaars wedstrijden keken
ze doorgaans nog naar enkele andere. Tot het dagprogramma
was afgelopen. Het was dan meestal al avond wanneer ze
thuiskwamen. Soms als de biertjes zijn vader goed smaakten,
was het vrij laat in de avond. Zijn moeder was daartegen
steeds vaker gaan protesteren. Zelfs dat probeerde ze te verpesten!
Terecht werd zijn vader dan pisnijdig. Alleen hoefde
hij haar dan niet zo vaak te slaan, ook al vroeg ze er min of
meer om.
Er was meer dat hem aan zijn vader bond. Hun gesprekken
over lekkere meiden. Toen hij nog op de basisschool zat, had
hij alleen maar met hem meegepraat. In die periode kon hij
het enthousiasme voor het andere geslacht niet echt delen.
Integendeel; hij vond er zelfs helemaal niets aan. Dit veranderde
pas aan het eind van de basisschooltijd, en helemaal
toen hij op het gymnasium zat.
Omdat hij er in de ogen van meisjes vrij goed uitzag, had
hij inmiddels al een twintigtal vriendinnen versleten. Elke
relatie duurde kort. Te kort vond hij soms. Maar zijn vader
verzekerde hem dat kort juist goed was. Je moest niet aan
84

één vrouw blijven plakken. Hij herinnerde hem herhaald aan
zijn mislukte ‘plaktijd’ met zijn moeder. Karel moest hem
telkens gelijk geven. Hij bewonderde zijn vader voor z’n
talloze veroveringen. De ene jonge vrouw na de andere nam
hij mee naar huis. Alleen om te neuken. Soms waren het nog
maar tieners. Zelden vond hij ze mooi. Meestal zelfs ronduit
lelijk. Het tempo van wisselen was zo hoog dat hij hun namen
niet kon onthouden, en hiervoor ook geen moeite meer
deed. Zijn vader trouwens ook niet. Wel schreef hij hun namen
en adressen op in een boekje met achter elke naam een
cijfer voor hun neukprestaties. Als dat hoog genoeg was,
mochten ze het vaker met hem doen. Karel vond dat een
prima richtsnoer.
Vol trots kon hij in het begin van het lopende schooljaar
zijn vader vertellen dat hij in slechts één week tijd met twee
meisjes had geneukt, die hij heel stoer zijn neukvriendinnen
noemde. Ze waren even oud als hij in die periode: vijftien.
Een van hen had hem zelfs gepijpt, en zijn zaad geslikt. Zijn
vader was vol lof. Hij was sindsdien een volwassen Kaerel
en mocht alles doen wat hij wilde; zoals bier drinken, sigaretten
roken, blowen, en zijn eigen bedtijd bepalen. Met een
zekere regelmaat blowden ze samen. Meestal met z’n tweeën
omdat Karel dat het leukst vond. Maar soms ook met een
vlam van zijn vader erbij. Karel had dat liever niet, omdat
zijn vader en de vlam meestal zo stoned raakten dat ze elkaar
begonnen af te likken, en soms met hem erbij zelfs gingen
neuken. Bijna altijd nodigden ze hem dan uit om mee te
doen, maar dit wilde hij nooit.
Toen de wederom kortstondige relaties met zijn neukvriendinnen
eindigde, vroeg zijn vader hem of hij ze mocht
hebben. Op de vraag of vijftien jaar niet veel te jong was,
antwoordde zijn vader dat zo jong heel erg lekker is. Met dat
tweetal kon het best, vond hij, omdat ze zich ‘neukbereid’
hadden getoond. Hoewel hij het niet aan zijn vader liet merken,
was hij er nogal nijdig over. Al eerder had hij hem geërgerd
met voorstellen vriendinnen van hem over te nemen
zodra hij ze afdankte. Steeds irritanter begon hij dat te vin-
85

den. Karel wist hem telkens van mogelijke acties af te houden
door te zeggen dat zijn afdankertjes alweer een ander
hadden. Zijn vader nam daar altijd genoegen mee, en drong
dan niet meer aan.
In de relaties met meisjes had Karel tot nu toe iets gemist.
Echt contact had hij eigenlijk nooit gehad. Nogal paradoxaal
zelfs niet met de meisjes met wie hij had geneukt. Pas enkele
maanden geleden ontdekte hij wat in al die avontuurtjes had
ontbroken: menselijke warmte! Tot dan had hij alleen
vriendinnen gehad omdat het moest. Hoe meer des te beter.
Daarom maakte hij het altijd snel weer uit. Het ging om de
aantallen. Alleen zo kon je je als man bewijzen. Zijn vader
was het grote voorbeeld. Allebei behoorden ze tot de categorie
macho’s, en hierop was hij trots.
Echter, enkele maanden geleden was hij daarvan teruggekomen.
Voor het eerst in zijn leven was hij toen verliefd.
Smoorverliefd zelfs. Op een klasgenote. Ingrid heette ze.
Elke keer als hij haar zag, welde er een heerlijke warmte in
hem op. Helemaal zacht werd hij als hij bij haar in de buurt
zat of stond. Maar zijn toenadering naar haar was een enorme
afgang. Hij had dat op dezelfde manier gedaan als hij bij
zijn andere vriendinnen. Zelfverzekerd was hij naar haar toe
gestapt, en had haar om verkering gevraagd. Nou ja, gevraagd…
Eigenlijk had hij haar een omgang aangeboden,
waarmee - vond hij en liet merken - ze blij hoorde te zijn.
Maar haar reactie was kort en krachtig. Met ‘een eikel’ als hij
wilde ze niets te maken hebben, zei ze. Uiteraard had hij haar
daarna meteen voor trut en kutwijf uitgescholden. Wie dacht
ze wel dat ze was!
Van die haastige reactie had hij snel spijt, want de verliefdheid
bleef in hem woeden als een onblusbare veenbrand.
Echter een herkansing op een relatie met Ingrid leek hij door
de scheldpartij definitief te hebben verspeeld. Voor hem
werd ze een engel in een droom. Die waren immers ook onbereikbaar.
De frustratie over haar onbereikbaarheid had hij
op Robert afgereageerd door hem telefonisch te bedreigen.
Op school probeerde hij het daarentegen kalmer aan te doen.
86

Uit de hoek van Ingrid en haar vriendinnen was hem meer
dan eens duidelijk gemaakt, dat ze niet gediend waren van
zijn ‘machogedrag’. Tot hij verliefd op haar werd, had hij
dat steeds als compliment opgevat. Maar omdat die emotionele
gesteldheid onblusbaar bleek, besloot hij het alsnog als
kritiek aan te merken en zich ter harte te nemen. Wie wist,
hoopte hij, kwam er zo toch een tweede kans.
Ruim een maand hield hij zich op school opmerkelijk rustig.
Zo rustig, dat het begon op te vallen en er op school over
werd gepraat. Dit hoorde hij van zijn drie makkers. Over zijn
geleidelijk positiever wordende reputatie begonnen zij zich
zorgen te maken. Ze vroegen of ze daar niet wat aan moesten
doen. Hij had geantwoord daar voorlopig niets voor te voelen,
tot stomme verbazing van het trio.
Omdat hij dacht dat hij zich voldoende had ingehouden,
vroeg hij Ingrid ten dans op een schoolfeest in het weekend
voor zijn spreekbeurt. Hij hoopte dat de spetterende grappen
in zijn opstel, die hij voor een deel op school al had rondgebazuind,
indruk op haar hadden gemaakt. Maar dit bleek niet
het geval te zijn. Andermaal was haar reactie kort en duidelijk.
‘Met een eikel die zo minachtend over vrouwen denkt,
wilde ze niet dansen’. Hij had haar opnieuw uitgescholden,
maar minder dan de vorige keer.
Een paar dagen was hij kwaad op haar, en dacht dat zijn
verliefdheid over was. De engel uit zijn droom was in een
loeder veranderd, oordeelde hij. Omdat die transformatie
hem niet beviel, moest iemand daarvoor de schuld krijgen en
gestraft worden. Daarom nam hij op de dag van zijn eigen
spreekbeurt Robert maar weer eens te pakken. De stunt van
de eindexamenklas gaf een te mooie kans om voorbij te laten
gaan. Alleen liep dat pijnlijk anders af. Ingrids opmerking,
later in de klas, over de lulligheid van zijn opstel had hem
echter veel meer pijn gedaan. Gelukkig maakte Karins vervolgopmerking
over de familiespeer hem flink kwaad, en
kon hij zijn frustratie rap op haar afreageren. Hij wist op dat
moment dat hij nog steeds verliefd was. Ingrid bleef voor
hem een onbereikbare engel.
87

Die heerlijke, onbeschrijflijke warmte die hij alleen bij
haar voelde, had hij, weliswaar anders, al eens eerder ervaren.
Toen hij nog erg klein was. Bij zijn moeder, wanneer ze
hem knuffelde. Maar in de loop der jaren was hij steeds meer
met zijn vader op gaan trekken. Knuffelen werd toen snel
een taboe. Zoiets was niets voor jongens, leerde hij van hem.
Hierdoor was hij het bestaan van die warmte vergeten. Na de
scheiding waren de gevoelens voor zijn moeder zelfs totaal
verkild. Hij haatte haar. Sinds hij door Ingrid zich die warmte
weer was gaan herinneren, was de afkeer naar zijn moeder
toegenomen, omdat hij toe moest geven dat hij dat zalige
gevoel miste.
Het afgelopen jaar waren zijn bezoeken aan haar slechts
sporadisch geweest, omdat ze altijd op ruzie uitliepen. Hij
schold haar dan uit voor kutwijf, teringmoeder en sinds ze
een nieuwe vriend had, voor verlepte hoer. Zij schold nooit
terug. Maar de periode van huilen als reactie op zijn gescheld
was mettertijd overgegaan in boos worden. Sinds ze die lullige
vriend had, maakte ze hem duidelijk dat hij niet meer
hoefde te komen als hij zich niet anders ging gedragen. En
omdat hij dat niet van plan was, had hij haar al meerdere
maanden niet gezien. Hoeveel wist hij niet.
Tot zijn ongenoegen keurde zijn vader zijn gedrag naar
zijn moeder nooit goed, al werd hij er evenmin boos om. Hij
vond dat Karel aardiger tegen haar moest zijn, maar dit alleen
niet hoefde te overdrijven.
Toen Karel hem een keer zei dat hij ongeveer dezelfde
woorden gebruikte als hijzelf jarenlang had gedaan, kreeg hij
als weerwoord dat zijn moeder hoe dan ook zijn moeder was.
Kinderen hoorden hun moeder te respecteren. Hij had dat
zelf ook altijd gedaan. Karel moest toegeven dat dit klopte,
en had er daarna nimmer meer over gepraat. Met een prima
argument had hij er trouwens best iets tegenin kunnen brengen,
maar hield dit voor zich. Eigenlijk vond hij dat hij heel
wat minder respect voor zijn moeder hoefde op te brengen,
omdat zijn grootouders nooit waren gescheiden. Het was
tenslotte haar schuld dat zij en zijn vader wel uit elkaar wa-
88

en gegaan. Nee, haar opzoeken vond hij niet nodig, ook al
stimuleerde zijn vader hem soms het wel te doen. Hij miste
er tenslotte helemaal niets mee... Hoewel,... telkens als hij
Ingrid zag, en opnieuw die warmte voelde!...
Op de eerste dag van zijn voorgenomen spijbelperiode kreeg
Karel spijt dat hij eraan begonnen was. In plaats van rust
brachten de overdenkingen hem juist meer verwarring. Maar
omdat hij tegen zijn vrienden had gezegd dat hij de rest van
de week weg zou blijven, moest hij wel doorzetten. Door al
dat denken ontdekte hij dat de verwarring eigenlijk al van
voor Roberts spreekbeurt dateerde. Die voordracht had het
alleen maar erger gemaakt. Hij haatte Robert, zijn moeder,
zijn vader,... en zichzelf.
Wat zou er gebeurd zijn als hij een meisje was geweest?
Dan was hij vast bij zijn moeder gebleven. De weldadige
warmte had hij dan ook nog gehad. Had hij soms voor haar
moeten kiezen? Nee, een kerel doet dat niet! Zeker hij, Kaerel
niet. De voetbalweekenden met zijn vader en hun gesprekken
over lekkere meiden had hij veel liever. Ja, het was
beslist beter zo... Of?... Hij wist het niet…
Met het uur nam zijn vertwijfeling toe. Vertwijfeling die de
volgende dagen niet minder werd, en aan het eind van de
week zelfs in wanhoop overging. Hij was op vrijdagmiddag
met enkele vrienden aan het poolen toen hij Ingrid voorbij
zag komen. Ze was niet alleen, maar liep hand in hand... met
Robert. Eerst deed hij net alsof het hem niet deerde en was
doorgegaan met poolen. Deels omdat het hem niet echt verbaasde.
Hij had Ingrid weleens naar Robert zien kijken; soms
vrij lang. Maar omdat hij niet kon begrijpen dat iemand als
zij belangstelling kon hebben voor zo'n lul, had hij dat feit
genegeerd. Ingrid wilde misschien gewoon eens wat langer
naar een echte lul kijken, verzekerde hij telkens zichzelf
wanneer ze dit deed.
Maar nu wist hij beter. Geen enkele stoot met de keu lukte
meer. Hij dacht alleen nog maar aan haar. Voor hem was ze
permanent onbereikbaar. Voor eeuwig bleef ze een engel in
89

een droom. Een droom die een nachtmerrie was geworden.
Abrupt zag hij niets meer zitten, ook het poolen niet. Met als
excuus dat hij ergens naar toe moest, en eigenlijk al te laat
was, verliet hij haastig het poollokaal.
Urenlang doolde hij over een verlaten industrieterrein.
Omdat het evenals de voorgaande dagen vandaag weer hard
regende, werd hij drijfnat. Het doorweekt worden kon hem
niets schelen. Vervelend vond hij enkel dat hij nu niet kon
blowen om te proberen de ellendige gevoelens te verdoven.
Zijn hele leven was verwoest. Meermaals keer beklom hij de
hoge, zwaar verroeste ladders in een tochtige montagehal
met de bedoeling eraf te springen. Hij haatte de hele wereld,
en vooral zichzelf. Echter, telkens hield iets hem tegen. Iets
dat hem vroeg in de avond een sprankje hoop gaf om alsnog
de warmte te vinden die hij zo miste.
Bij Ingrid hoefde hij dat niet meer te proberen, en bij zijn
moeder wilde hij het niet. Bij zijn vader wilde hij warmte
zoeken. Waarom zou hij die niet in zich hebben? Nu wist hij
het niet, omdat hij nog nooit met hem over dergelijke gevoelens
had gepraat. Had zijn vader niet keer op keer gezegd dat
kinderen respect moesten hebben voor hun moeder? Was dat
niet hetzelfde als liefde en dus warmte, zij het iets anders?
Als dit opging bij een relatie tussen moeder en kind, ging het
ook op bij een relatie tussen vader en kind. Meteen als zijn
vader van zijn werk thuiskwam, wilde hij proberen met hem
over die fijne gevoelens te praten. Het was vrijdag, dus konden
ze het hele weekend erover bomen; zoals ze dat dikwijls
deden over voetbal en lekkere meiden.
Maar die kans kreeg hij niet. Niet alleen, omdat zijn vader
laat thuiskwam en weer een nieuwe vriendin had meegenomen.
Hij was ook in een rotbui over iets dat op het werk was
gebeurd. Toen Karel de volgende ochtend de nieuwe vriendin,
wiens naam hij nog niet kende, met twee paars opgezwollen
ogen aan het ontbijt zag zitten, en zijn vader nog
steeds nijdig was, besloot hij hem het weekend te mijden.
Echt moeilijk was dat niet, omdat hen een voetbalvrij weekeinde
wachtte. Alle wedstrijden waren afgekeurd door het
90

extreem slechte weer van de laatste dagen. Misschien was
het beter zo, en kwam volgende weekend beter uit. Hopelijk
werd er dan wel gevoetbald. Zijn vader kwam dan zo goed
als zeker vanzelf in een betere stemming.
Omdat hij zijn probleem hoe dan ook ergens kwijt wilde,
en niemand anders kende, besloot hij het alsnog bij zijn
moeder te proberen. Zo kwam hij tegelijk aan de wens van
zijn vader tegemoet met haar weer eens opzoeken. Zonder
voetballen had hij vandaag toch niets te doen. Toen hij haar
in het begin van de middag voor het maken van een afspraak
belde, mocht hij meteen komen; als was het vanzelfsprekend.
Zijn vader was eerder op de dag zonder iets te zeggen met
zijn tijdelijk paarsogige vriendin vertrokken.
Eenmaal bij zijn moeder begon hij meteen excuses aan te
bieden voor alle rotopmerkingen die hij in de loop der jaren
had gemaakt. Naar zijn gevoel deed hij dat nogal stuntelig,
maar zij aanvaardde het. Ze deed dat met heel weinig woorden,
en geglimlachte er lief bij.
Hierna gebeurde er iets totaal onverwachts. Hij was haar
net aan het vertellen over de dingen die hem de laatste week
verwarden, toen hij pardoes begon te huilen. Dit had hij in
geen jaren meer gedaan. Misschien dat er daardoor geen eind
aan leek te komen. Alle opgekropte ellende leken in een
enkele huilbui eruit te willen barsten. Zijn moeder had hem
al die tijd over zijn hoofd geaaid en troostend tegen hem
gepraat. Behalve weer rustig werd hij toen ook helemaal
warm van binnen. De zalige warmte die hij tot vandaag alleen
nog maar kende uit herinneringen had hij teruggevonden!
En het had nauwelijks moeite gekost! Waarom had hij
dat niet eerder gedaan?
Voor zover hij zich kon herinneren, werd het de fijnste dag
die hij ooit met zijn moeder had gehad. Hij kon blijven eten
en leerde haar vriend Maarten daardoor kennen. Eerder was
hij een paar uurtjes weggegaan om Karel en zijn moeder de
kans te geven even met elkaar te kunnen zijn. Karel vond dat
91

meteen sympathiek, en deze waardering was tijdens de gesprekken
bij het eten gegroeid.
De avond met z’n drieën ging met een verbondenheid als
hij nimmer met zijn ouders had meegemaakt. Zo kon het dus
ook. Omdat hij deze fijne ervaring nog dezelfde avond met
zijn vader wilde delen, brak hij het samenzijn eerder af dan
hij eigenlijk wilde. Maar hij wilde zijn vader bij alles wat
hem in zijn leven overkwam betrekken; dus ook hierbij. Dat
had hij tot nu toe altijd gedaan. Zijn moeder vond het vanzelfsprekend
en moedigde het aan.
Toen Karel thuiskwam, was zijn vader zichtbaar en hoorbaar
in een goede bui. Hij was aan het zingen. De tijdelijk
paarsogige vriendin was er niet. Waarschijnlijk alweer geloosd,
maar dit wilde Karel eerst zeker weten.
“Waar is je nieuwe vriendin Pa? Hoe heette ze trouwens?”
“Tania ofzo. Ik heb haar vanmiddag weer gedropt waar ik
haar had opgepikt. Het was een shitwijf en zo’n beetje de
slechtste neukster die ik ooit in bed heb gehad. Ik heb haar
voor die kutprestatie een één min gegeven, en twee blauwe
ogen zoals je vast hebt gezien.”
Hij bulderde van het lachen. Als altijd lachte Karel mee, al
ging het ditmaal met moeite.
“Waar was jij eigenlijk vandaag? Ik dacht dat je hier zou
eten en heb het nu alleen moeten doen.”
“Ik was bij mam.”
“Prima. Dat is zoals het hoort. Ik ben blij dat je weer bij haar
langsgaat.”
Zo, dat klonk positief, vond Karel. Het gezicht van zijn vader
stond onmiskenbaar op zonnig weer. Al die gunstige signalen
samen leken een prima start om met hem over zijn problemen
te praten. Hij wilde alleen de volgorde van gebeurtenissen
in de tijd omdraaien door te beginnen over de ervaringen
met zijn moeder en Maarten. Gewoon, omdat dit beter
leek. Enthousiast vertelde over de gezellige avond met die
twee, en eraan voorafgaande maaltijd.
Terwijl hij vertelde, zag hij het gezicht van zijn vader betrekken.
Dit kon jaloezie zijn. Dus besloot hij rap een sprong
92

te maken naar het emotionele gesprek met zijn moeder. Omdat
zijn vader zich altijd had uitgesproken voor een goede
relatie tussen moeder en kind dacht hij dat dat wel in orde
was. Maar hij was nog niet halverwege met vertellen, toen
zijn vader plotseling opsprong.
“Godverdomme! Heb jij bij haar gejankt?” brulde hij.
“Ja.”
Karel was verbijsterd. Deze woedeaanval had hij niet verwacht.
“Waarom?”
“Het gebeurde gewoon. Ik was erg in de war. Al dagen.”
“Och wat zielig. Meneer was in de war en gaat daarom bij
zijn moeder een potje zitten grienen! Alleen een lul doet
dat!”
Karel begon zich ook kwaad te maken. Niemand moest het
wagen hem voor lul uit te maken. Zelfs zijn vader niet.
“Waarom ben ik nu opeens een lul? Jij was steeds degene
die vond dat ik naar haar toe moest gaan, en aardig moest
zijn. Het is ook nooit goed bij jou!”
“Dat je haar opzoekt, vind ik helemaal oké, maar ik heb ook
gezegd dat je het niet moet overdrijven. Nou, wat jij hebt
gedaan, is meer dan overdrijven. Je hebt je laten naaien door
je moeder. Dat hoort andersom te zijn. Alleen een echte lul
overkomt zoiets.”
Karel werd nu razend.
“Als ik mijn moeder naai, is dit incest pa, en in jouw setting
nog verkrachting ook. Iemand die dat goedkeurt, is een lul en
klootzak tegelijk. En dat ben jij dus!”
Begeleid door een regen van vonken, gelijk een hamer op
een aambeeld, trof de vuist van zijn vader hem vol op een
oog. Het ging zo snel dat hij de vuist niet zag aankomen, en
de slag was zo hard dat hij over een stoel heen vloog en ruggelings
op de grond terecht kwam. Zijn oriëntatievermogen
was hij daardoor even kwijt. Voor hij op kon staan, was zijn
vader alweer bij hem om hem met zijn vuisten verder te bewerken.
Tot hij half bewusteloos was en niet meer overeind
93

kon komen. Hierna sleepte zijn vader hem naar zijn kamer en
sloot hem voor de rest van de dag op.
Hoelang het had geduurd voor hij zich weer een beetje zijn
omgeving bewust werd en op kon staan, wist hij pas toen hij
op zijn horloge keek. Meer dan een uur. Toen ook pas kon
hij voor een kleine spiegel aan de muur inspecteren wat de
schade was. Een blauw oog, kapotte lip, bloedneus, en talrijke
beurse plekken op zijn borst en armen. Zo erg had zijn
vader hem nog nooit toegetakeld.
Ook de hele zondag bleef hij in zijn kamer opgesloten. Alleen
om te eten, mocht hij eruit. Het was voor het eerst dat
zoiets gebeurde. Hij beschouwde het als een keerpunt in de
relatie met zijn vader. Een keerpunt in zijn leven. De eenzame
opsluiting gaf hem de kans over alles na te denken, en
een reeks belangrijke besluiten te nemen.
De volgende dag op school legde hij zijn gehavende uiterlijk
uit als het resultaat van een uit de hand gelopen ruzie na een
bezoek aan een disco. Eerder had hij zichzelf beloofd dat het
de laatste leugen zou zijn over de situatie bij hem thuis. Later
zou hij iedereen die het horen wilde vertellen, wat er werkelijk
was gebeurd. Maar eerst moest hij enkele taken volbrengen,
die hij zichzelf had opgedragen. De moeilijkste kwam
direct na schooltijd met Robert als doel.
Om er zeker van te zijn dat die opdracht zou slagen, verliet
hij voor het laatste lesuur de school. Vooraf had hij in de
buurt waar Robert woonde al een plek uitgezocht, vanwaar
hij zijn woonhuis kon observeren zonder gezien te worden.
Toen Robert het huis was binnengegaan, wachtte hij nog een
paar minuten. Langer lukte niet. De moeilijkheidsgraad van
deze taak maakte dat elke volgende minuut een veelvoud van
de vorige leek. En zijn hart bonkte zo hard tegen zijn borst
dat hij er bijna gek van werd. Na een paar keer diep ademhalen,
liep hij zonder verder aarzelen naar de voordeur en belde
direct aan.
Toen Robert opendeed en Karel zag staan, deinsde hij terug.
Karel zag hem zijn vuisten ballen. Snel hief hij zijn ei-
94

gen handen op tot schouderhoogte, opende die, en richtte de
handpalmen naar Robert.
“Ik kom niet om te vechten Robert, maar om mijn excuses
aan te bieden.”
Robert was zichtbaar verbluft. Zijn mond viel eventjes open,
en begon hierna happende bewegingen te maken, zoals een
vis het ongeveer doet.
“Wat?... Excuses voor wat?...”
“Voor mijn jarenlange getreiter. Ik heb er echt spijt van.
Jouw spreekbeurt was erg moedig en heeft me aan het denken
gezet. En ik vind nu, dat ik al die jaren een enorme
klootzak ben geweest.”
“Oh.”
Karel keek naar Robert. Hij wist duidelijk niets meer te zeggen.
Kwam dat door verbazing of was hij gewoon te laat met
zijn excuses? Door zijn spreekbeurt had hij op school binnen
een dag een onaantastbare status verworven. Zijn excuses
leken dus overbodig. Misschien vond Robert zijn bod wel
een loos gebaar, omdat hij alles had gewonnen. Zelfs Ingrid
had hij gekregen.
“Ik krijg de indruk dat je mijn excuses niet wil accepteren.
Dat kan ik heel goed begrijpen. Ik had het veel eerder moeten
doen. In elk geval meen ik het...”
Hij keek naar Robert die er als een standbeeld bijstond, en
nog steeds niets zei.
“Nou, dan ga ik maar. Tot ziens op school.”
Karel draaide zich om en wilde weglopen. Maar Robert hield
hem tegen.
“Wacht! Ga niet weg. Ik accepteer je excuses. Je overviel
me er alleen mee. Ik had even tijd nodig om het tot me door
te laten dringen. Wil je er soms verder over praten?”
Karel draaide zich weer naar Robert.
“Meen je dat?”
Meer kon hij niet zeggen, want opeens schoten er tranen in
zijn ogen. Om ze te verbergen, keek hij naar de neuzen van
zijn schoenen.
“Ja. Maar kom eerst binnen.”
95

Karel stapte over de drempel en Robert sloot de deur. In de
hal bleven ze staan. Karel bleef naar zijn schoenen staren.
Zijn ogen glansden vast, en hij wilde niet dat Robert dit zag.
Van onder zijn oogleden zag hij dat Robert hem aankeek.
“Ik vind het steengoed van je Karel dat je dit durft. Daar is
lef voor nodig.”
“Valt wel mee, vind ik. In elk geval lang niet zoveel lef als
jij met je spreekbeurt.”
“Ik vind van wel. Meer zelfs. Kijk, ik kwam alleen maar
voor mezelf op. Jij durft toe te geven dat je fout bezig bent
geweest. Daar is meer lef voor nodig. Het heeft je vast veel
moeite gekost om hier te komen.”
“Ja, dat wel. Maar als jij niet de eerste was geweest?... Nou
ja ... Als eerste iets doorbreken is veel moeilijker. Wat ik heb
gedaan... Nou ja, ik weet het eigenlijk niet... Bedankt voor
je,... Nou ja...”
Plotseling barstte Karel in snikken uit. Evenals twee dagen
geleden bij zijn moeder lukte het niet om de emoties binnen
te houden. Maar dat was zijn moeder. Nu stond hij te grienen
bij een andere vent; en nog wel de vent die voor hem had
moeten staan grienen, maar nooit had gedaan. Het liefst wilde
hij nu door de vloer zakken of op een andere manier in de
omgeving verdwijnen. Als zijn vader hem nu zag, zou hij
hem helemaal stuk beuken. Had hij er wel goed aan gedaan
om naar Robert te gaan? Hij voelde zich in zijn aanwezigheid
een beul en lul tegelijk. De toenemende verwarring over
de juistheid van deze stap deed hem steeds harder snikken.
Robert legde een hand op zijn schouder en zei:
“Kom, laten we naar de woonkamer gaan. Er is niemand
thuis, dus kunnen we rustig praten. En schaam je niet voor
het huilen. Ik heb dat ook best vaak gedaan. Het lucht op.
Gewoon doen dus. En neem de tijd daarvoor.”
Hierna begon Karel nog harder te snikken. Nadat hij weer
was bedaard, praatten ze de hele middag met elkaar. Karel
vertelde alles wat hem de afgelopen jaren thuis was overkomen.
Robert vond het allemaal zo belangrijk dat hij Ingrid
belde om een afspraak die hij voor vanmiddag met haar had
96

naar de avond te verplaatsen. Geheel open, waar Karel bijzat,
beloofde hij haar dan uit te leggen waarom dat echt nodig
was. Karel kon niet geloven dat Robert hem, een klootzak,
voorrang gaf op haar, een engel. Zou hij dat in een omgekeerde
situatie ook hebben gedaan?
Robert bleek echter goede argumenten voor die keuze te
hebben. Met Ingrid kon zijn relatie niet beter, verklaarde hij
zijn onverwachte stap nadat hij klaar was met bellen. Maar
met Karel wilde hij een goede relatie opbouwen. Nu hij naar
hem toe was gekomen, hoopte hij dat ze vrienden konden
worden. Toen Robert dat zei, barstte Karel weer in snikken
uit. Net als bij zijn moeder, schreef hij dat toe aan een overschot
aan opgekropte ellende die eruit moest. De portie die
hem nu verliet, zou vast niet de laatste zijn.
De volgende dag op school wist Karel niet wat hem overkwam
toen Ingrid naar hem toe liep, en een klinkende zoen
op beide wangen gaf. Ze was vol lof over zijn moedige stap
naar Robert. Vanaf vandaag was hij geen eikel meer, zei ze,
maar een goede vriend. Uit haar mond klonk dat als engelenmuziek.
Een mooier compliment had ze hem niet kunnen
geven. Natuurlijk had hij meer gewild, maar hij wist dat hij
haar wat dat betreft had verloren. Hij besloot zich met dat
feit te verzoenen. Vreemd genoeg gunde hij haar aan Robert.
Een meisje als zij moest het beste hebben. En bij hem zat ze
absoluut meer dan prima.
Ruim een maand later was er veel veranderd. Onvoorstelbaar
veel, vond Karel. Niet de relatiebreuk met zijn vader in het
weekend van het kamerarrest, maar de spreekbeurt van Robert
beschouwde hij als het keerpunt in zijn leven. Het leek
alsof er op die dag een schakelaar in hem was omgezet. Alleen
duurde het een tijdje voor hij dat besefte en ernaar handelde.
Alle jaren voor het keerpunt waren zwarte bladzijden
in zijn levensboek.
Met zijn moeder deed hij bij de politie aangifte van mishandeling
door zijn vader. Tijdelijk kon hij daardoor bij haar
intrekken, in afwachting van een rechtszaak om permanent
97

ij haar te kunnen wonen. Zijn moeder had daarvoor al een
advocaat in de arm genomen. Maarten stond er volledig achter.
Naar zijn vader hoefde hij niet meer terug. Nooit meer
zou hij Kaerel heten.
Op school was zijn ongebruikelijke stap naar Robert snel
bekend, en hij oogstte hiermee bij veel scholieren lof. Ook
Tessa was er onmiskenbaar positief over, al deed ze dat niet
met lovende woorden. Ze had haar eigen manier om zoiets
duidelijk te maken. Ditmaal door warm naar hem te glimlachen.
Het deed hem beslist meer goed dan woorden hadden
gekund.
Haar vernietigende blik naar hem bij de aanvang van Roberts
spreekbeurt had een gaatje in zijn ziel gebrand; maar
dat was dank zij de warme glimlach weer gedicht. Zijn drie
volgelingen moesten wennen aan de nieuwe status van hun
leider, maar erkenden gauw dat het zo beter was. De grootste
pestkop van de school was plots een aardige jongen geworden.
Een poosje haalde iedereen het doorgaans verschrikkelijk
gevonden cliché aan: de wonderen zijn nog niet de wereld
uit. Voor Karel kreeg die dooddoener na dat poosje een
vervolg. Nog geen week na zijn veranderde status overkwam
hem een persoonlijk wonder in de gedaante van een andere
engel… Doris…
Eigenlijk kende hij haar al jaren. Ze was een enthousiaste
en uitmuntende sportster. Ze blonk uit in zowat alle sportsoorten,
waardoor nagenoeg iedereen op school haar kende.
En omdat ook hij een enthousiaste en vrij goede sporter was,
had hij op de sportdagen met school vaak met haar gepraat.
Hierbij ging het echter alleen over sport. Voor hem was ze
altijd meer een jongen dan een meisje geweest. Alleen haar
lijf vond hij wel mooi. Lekker zelfs. Maar haar gezicht en
gedrag waren zo jongensachtig dat hij er geen harde van kon
krijgen, had hij dikwijls tegen zijn vrienden gezegd. Dit was
sinds kort dus heel anders.
Vrijwel tegelijkertijd met de ommekeer van zijn innerlijk
vond zoiets ook bij Doris plaats. Alleen was bij haar het uiterlijk
totaal veranderd. De ronduit truttige kleren die ze tot
98

dat moment altijd droeg, had ze verwisseld voor opvallend
vlotte. En een beetje make-up had haar gezicht verregaand
vervrouwelijkt. Nadien was ze op school samen met hem een
veelvuldig dagelijks gespreksonderwerp.
Niemand wist waarom ze plots was veranderd. Ze wilde
dat ook niet zeggen. Jongens vonden haar opeens een stuk.
De gaafheid van haar lijf leek de meeste nu pas op te vallen.
Karel wist dat al, maar vond het door de metamorfose nog
fraaier. Het jongensachtige verloor ze niet helemaal. Maar
anders dan voorheen vond hij dat nu leuk, en bij haar passen.
Een paar dagen later wist hij dat hij verliefd was. Ingrid verdween
uit zijn dromen. De ene engel moest plaatsmaken
voor een andere.
Evenals Ingrid leek Doris aanvankelijk ook een onbereikbare
engel te worden, want er waren nogal wat jongens die
met haar uit wilden gaan. Omdat hij niet de zoveelste in de
rij wilde zijn, en helemaal niet meer zich als een haantje op
de voorgrond wilde schuiven, deed hij geen moeite. Bovendien
was ze een jaar ouder dan hij, en zat ze een klas hoger.
Dit was voor verreweg de meeste meisjes al genoeg om een
jongen uit een lagere klas niet eens op te merken. Dus probeerde
hij haar te vergeten.
Maar totaal onverwacht was ze in een schoolpauze naar
hem gestapt. Ze wilde over sport praten. Op zich niets bijzonders,
omdat ze dat op sportdagen eerder hadden gedaan.
Ditmaal gebeurde het echter zomaar op school, en praatten
ze voor het eerst tevens over allerlei andere dingen. Voor hij
het besefte, vroeg hij haar om met hem naar feestje te gaan,
waarvoor hij was uitgenodigd. Ze zei direct ja.
Na schooltijd liep hij met haar mee naar huis. Onderweg
stopten ze af en toe om elkaar langdurig op de mond te zoenen.
Hij had dat nog nooit zo heerlijk gevonden. De warmte
die hij bij Ingrid had gevoeld, was bij Doris nog intenser.
Toen hij haar vroeg waardoor haar uiterlijk totaal was veranderd,
wilde ze dat wel vertellen, maar niet nu. Het was een
lang verhaal, waarvoor ze de tijd wilde nemen. Ze stelde
voor om dat tijdens het feestje of erna te doen, zodra ze een
99

ustig plekje konden vinden. Niemand anders mocht het horen.
Voorlopig althans. En hij moest nu alvast beloven dat dit
verhaal in die tijd tussen hen zou blijven. Hij beloofde het.
Was dat niet vanzelfsprekend?
Karel keek enorm uit naar het weekend van het feest. Niet
omdat hij nieuwsgierig was naar de onthulling van haar metamorfose.
Dit was slechts een heel klein deel van met haar
samenzijn. Nee, het verlangen naar het weekend werd gevoed
omdat dit uitje een warm samenzijn betekende, en zoiets
leek hem nu nog een droom. Hoewel hij wist dat deze
werkelijkheid zou gaan worden, kon hij amper wachten tot
het zover was. Pas dan wist hij immers zeker, dat die droom
geen droom was gebleven.
100

EXPERIMENTEN
Opnieuw was het incestdrama van hun klasgenote Joke voor
Michèle, Mélani, en Simone de aanleiding om ‘de kwalijke
rol die veel mannen overal ter wereld in het dagelijkse leven
nu nog spelen’ onder de loep te nemen. Met die volzin hadden
ze met z’n drieën een discussie over dat onderwerp opgezet.
Stefanie en Eric, de ouders van Michèle, deden eraan
mee, en zoals gewoonlijk voerde het Frio de gedachtewisseling
fel. De bijnaam Frio, een samentrekking voor Frans trio,
hadden ze ooit eens op school gekregen, omdat ze alle drie
Franse voornamen hadden en onafscheidelijk waren.
“Ik snap niet dat zulke dingen nog zo vaak gebeuren. Alle
vrouwen en meisjes moeten veel weerbaarder worden. Mij
zullen ze niet meer verrassen. Geen vent moet het wagen mij
aan te raken wanneer ik het niet wil, want dan prak ik een
paar ballen tot gehakt! Ook als het familieballen zijn,” zei
Mélani zelfverzekerd.
Ze keek strijdlustig de kring rond, als verwachtte ze dat de
anderen op haar woorden zouden reageren. Het afgelopen
jaar had ze een cursus zelfverdediging gevolgd. Zelf noemde
ze de training in weerbaarheid: ‘een cursus vuil vechten’. Zij
wist al hoe je een smerige rotschoft maximaal kon beschadigen.
‘Omdat er veel teveel verkrachtingen en allerlei andere
nare dingen gebeuren’, was het argument waarmee ze aan
het begin van het schooljaar dat initiatief aan haar omgeving
toelichtte. Het hele schooljaar had ze geprobeerd haar boezemvriendinnen
over te halen met haar mee te doen. Simone
en Michèle vonden zo'n cursus best wel nuttig, maar stelden
meedoen alsmaar uit. Echter, sinds ze van het misbruik van
Joke afwisten, dachten ze daar totaal anders over. ‘Wel nuttig’
vonden ze nu ‘hard nodig’, en dus hadden ze zich kort
geleden voor zo’n cursus ingeschreven.
101

“Binnenkort prakken we vakkundig met je mee, hoor!”
In koor haakten Simone en Michèle giechelend op Mélani's
plannen in. Dit werkte als een startschot. Alle drie tegelijk
gierden ze het uit. Stefanie en Eric keken elkaar even aan en
knikten. Vervolgens richtten ze hun aandacht weer op de
bank. Opgeteld vijfenveertig jaar levenservaring zat daar. Te
weinig om lang over zo'n onderwerp serieus te blijven. Tot
nu toe hadden Eric en Stefanie voornamelijk zitten luisteren.
Het was niet de eerste keer dat ze met het trio zaten te praten
over wat Joke was aangedaan. In het kader van het discussieproject
was er op school ook veel aandacht aan besteed.
Maar in een huiselijke omgeving met ouders erbij deden de
meisjes het graag nog eens over.
Mélani en Simone deden dat het liefst bij Michèle thuis,
omdat je met Eric en Stefanie ‘normaal’ over alles kon praten.
Heel wat ‘heavy onderwerpen’ hadden ze met hen erbij
al aangesneden. Doorgaans deden ze dat op een zondagmiddag.
Michèle was het meestal met haar vriendinnen eens dat
ze ‘toffe’ ouders had. Alleen bij heftige belangenbotsingen
kwamen ze voor ouderruil in aanmerking. Met ‘dat stomme
stel’ viel dan plots niet meer te leven.
De onverhoedse vrolijkheid ging over in overmoed. Om
beurten verzonnen de drie vriendinnen een ‘verrukkelijke
vleesschotel’ die je met tot gehakt verwerkte teelballen kon
maken. Eric sloeg na de zoveelste culinaire creatie het ene
been over het andere, en stapelde beide handen op zijn dijen.
Stefanie zag dat, en schoot in de lach. Het leek de hoogste
tijd het Frio wat af te remmen.
“Luister eens dames. Best leuk hoor om van die exotische
specialiteiten te verzinnen. Op jullie leeftijd had ik dat misschien
ook gedaan. Nu vind ik ze nogal wraakzuchtig en erg
achteraf. Beter lijkt het me om het zover nooit te laten komen.
Geen vrouw mag meer gebeuren wat jullie af willen
straffen. Misschien is het leuker, en beslist veel gunstiger
voor vrouwen, om na te gaan wat er in de wereld zou moeten
veranderen om dat te bereiken.”
102

Mélani en Simone waren meteen enthousiast. Uit Michèle
dreef een laatste restant boosheid van een ruzie die ze vanochtend
met haar moeder had gehad. Die was nu definitief
verleden tijd. Het gehalte ondervonden onrecht als oorzaak
van dat geschil had ze tijdens de discussie afgewogen tegen
de hoeveelheid onrecht die Joke en lotgenoten was overkomen.
De forse omvang van die onbalans was geleidelijk alsmaar
groter geworden, met als resultaat dat haar boosheid al
flink was afgenomen. Boosheid duurde bij haar soms erg
lang. Hinderlijk lang, alsof die zich telkens met weerhaakjes
in haar verankerde.
Iets echt nieuws leverde de foutenanalyse van de wereld
niet op. Grotendeels herhaalden ze wat ze bij eerdere discussies
over de kwalijke kanten van ‘die verdomde mannenwereld’
hadden gezegd. Alleen bleek die wat het Frio betreft
ditmaal vrijwel geen goede kanten meer te hebben. Mélani
en Simone vonden het prachtig als Eric aan zulke discussies
meedeed. Meer jongens en mannen moesten dat durven.
Ronduit gaaf vonden ze het als hij vernietigend oordeelde
over de overheersing door mannen. Hij zag daarin de hoofdoorzaak
van het vele dat er in de wereld mis was.
Zo vond hij bijvoorbeeld dat geen enkele vrouw meer in
een manlijke god zou moeten geloven, omdat ze zichzelf
hierdoor tot een minder soort mens veroordeelden. Hun vaders
hadden ze jammer genoeg nog niet tot zulk soort radicale
uitspraken kunnen aanzetten, ‘al horen ze gelukkig beslist
niet tot de categorie haantjes,’ troostten ze echter zichzelf
telkens weer.
Met z'n vijven stelden ze vast, dat de wereld zoals die zou
moeten zijn, nog ver weg was. Deze conclusie was altijd
dezelfde. Vaak liep de discussie daarna vast op een visie van
Eric waartegen de meisjes zich altijd bijzonder fel verzetten.
Stefanie nam daarbij een tussenpositie in.
“Zolang de wereld niet verandert, zullen er overal van die
klootzakken rond blijven lopen. Dus moeten we hun pik en
ballen amputeren. Het lijkt mij de enige manier om vrouwen
tegen hen te beschermen,” meende Mélani.
103

Haar vriendinnen knikten instemmend. Eric ging rechtop
zitten en vroeg:
“Doen jullie dan niet hetzelfde wat jullie veroordelen? Geweld
gebruiken!”
“Ja, maar voorlopig zal je nog kwaad met kwaad moeten
vergelden,” vond Michèle.
“Dat vind ik niet. Je vader heeft op dat punt gelijk,” zei Stefanie.
“Jullie geven elkaar altijd gelijk!” sputterde Michèle.
“Dat is niet waar. Je weet wel beter. En als ik me niet vergis,
zal dat direct weer blijken.”
Eric glimlachte. Ook hij herkende de naderende komst van
zijn ‘eeuwige’ strijdpunt met het Frio.
“Wat bedoel je?”
“Wel, dat mannen met hun daden, hoe verwerpelijk die ook
zijn, medeslachtoffer zijn van de huidige, kwalijke situatie in
de wereld. Je weet dat ik het slechts deels met dat standpunt
van Eric eens ben.”
“Ja, maar dat gaat natuurlijk niet op als mannen verkrachten
of incest plegen.”
“Wel degelijk gaat dat op,” zei Eric.
“Hoe kun je dat zeggen, Eric!” zei Simone met luide stemverheffing.
Ze schoof onmiddellijk naar het puntje van de bank. Michèle
die naast haar zat, schoof mee en zei even luid:
“Ik vind het belachelijk wat je daar beweert, pap!”
“Ik ook. Daarover kan ik me nou echt kwaad maken!”
Mélani snoof van boosheid toen ze dat zei, en zette zich met
een rood hoofd en op elkaar geperste lippen op haar knieën
op de grond. Dit deed ze altijd als ze zich over iets opwond,
en nodig vond kwaad erover te worden.
“We zijn er weer,” zuchtte Stefanie.
Ze liet zich in haar fauteuil achterover vallen. Eric tegen een
eensgezind front. Het Frio transformeerde zich dan in een
ware drie-eenheid, en sprak als met één mond.
“Waarom vinden jullie dat belachelijk?” vroeg Eric, “Ook
verkrachters en plegers van incest staan onder druk van ge-
104

vestigde geslachtsrollen. Ik denk dat hoe minder iemand
weerstand daartegen kan bieden, des te meer verknipt en
gevaarlijker hij zich zal gedragen.”
“Daarmee zeg je, dat in principe alle mannen tot zulke
schofterige streken in staat zijn. Jij dus ook. Ja toch?”
“Misschien wel, ja. Ik durf daar in elk geval niet met zekerheid
nee op te zeggen. Kijk maar eens hoeveel mannen zich
beestachtig gedragen in oorlogssituaties.”
“Ja, maar dat zijn wel heel extreme omstandigheden. Hier is
geen oorlog, en toch komen verkrachtingen en incest veel
voor.”
“Helaas zijn er overal in de wereld spanningen. In het ene
land meer dan in het andere. Ook de sociale omgeving waarin
je leeft is van groot belang. Jullie weten dat, want daar
hebben we het vaker over gehad. Ik blijf erbij dat niemand
bestand is tegen de verplichting beter te moeten zijn dan een
ander. Verreweg de meeste mannen krijgen dat nog steeds
vanaf hun geboorte te horen, en houden die verheven status
vast. En die vervloekte manlijke goden maken het er niet
beter op. Voor mij ligt daar de kern van veel van hun gewelddadige
gedrag, in welke vorm dan ook.”
“Maar ze kunnen toch nadenken. Verkrachters en plegers
van incest zijn meestal volledig toerekeningsvatbaar. Voor
ons zijn en blijven het gewoon schoften. Ja toch?”
“Ja!” antwoordde de drie-eenheid zichzelf.
Eric gaf het op, toen de eenheid weer overging tot het maken
van plannen voor amputaties van pikken en ballen, en hiermee
bereiden van culinaire lekkernijen. Hij schudde even
zijn hoofd en glimlachte naar Stefanie. Samen haalden ze
hun schouders op.
Ondanks dat ene chronische strijdpunt bleven Mélani en
Simone hem ‘een toffe pa’ vinden. Niet alleen omdat ze over
alles met hem konden praten. In zijn aanwezigheid konden
ze dingen doen die ze nergens anders durfden waar een man
aanwezig was. ‘Kicken’ vonden ze dat. Michèle genoot altijd
als haar vriendinnen zich lovend uitlieten over de vrijheden
105

ij haar thuis, al kenden ze die niet alle. Dit hoefde ook niet.
Liever niet. Hoewel, aan de andere kant,...
Simone kreeg genoeg van het bedenken van hapjes.
“Over negatieve incest hebben we het nu genoeg gehad. Wat
vinden jullie eigenlijk van positieve incest?”
“Wat bedoel je?” vroeg Michèle.
Ze had enig vermoeden, maar hield zich onwetend. De kant
die het gesprek op dreigde te gaan, wilde ze liever niet. Ze
keek naar haar ouders, maar die leken niets te merken. Of
deden ze soms alsof, zoals zijzelf?
“Jij en Mélani weten het al, maar Eric en Stefanie misschien
nog niet. Ik zat ineens aan Anja te denken.”
Ze wendde zich tot Eric en Stefanie:
“Dat is een meisje in de zesde. Bloedmooi is ze. Vinden
jullie ook niet?”
Ze draaide haar hoofd naar haar vriendinnen die met knikken
lieten weten het met haar eens te zijn. Hierna wendde ze zich
weer tot Eric en Stefanie.
“Zij komt er openlijk voor uit dat ze een keer met haar vader
heeft geneukt. Hij wilde na die ene keer niet meer. Zij wel.
Sindsdien vindt ze neuken met een oudere man, of rijpe man
zoals zij zo’n vent noemt, leuker en lekkerder dan met een
leeftijdgenoot. Wat vinden jullie daarvan?”
Stefanie en Eric keken tegelijk naar hun dochter. Michèle
zag dit vanuit haar ooghoeken, en haalde langzaam heel diep
adem.
“Oh dat,” zei Mélani. “Maar wie kan zeggen of dat allemaal
waar is? Niet dat ik beweer dat ze liegt ofzo. Dat ze graag
met rijpe mannen neukt, zou kunnen, en vind ik niet zo raar.
Maar dat ze het met haar vader doet, zegt ze misschien alleen
om te zien hoe anderen reageren. Zo'n type is Anja wel. Ze
doet wel meer provocerende dingen. Bovendien zegt ze het
mij te makkelijk. Wie vertelt dat nou als het echt waar is.
Zouden jullie het rondbazuinen als je met je vader had gekeesd?”
“Nee! Maar zover zal het nooit komen. Het idee, mijn eigen
vader! Ik wil zelfs liever niet dat hij me aanraakt. Ik heb al in
106

geen jaren meer op zijn schoot gezeten om te knuffelen. Jullie
doen dat wel bij jullie vaders, hè? Niets op tegen natuurlijk,
maar kezen? Ik moet er niet aan denken... Brrrr…,” zei
Simone, en maakte een rillende beweging.
“Ik ril ook bij die gedachte,” zei Mélani. Ze keek fluks naar
Eric, en vervolgde: “Met een rijpe man die er goed uitziet,
zou ik het misschien wel kunnen. Maar beslist niet met mijn
eigen vader.”
Ze legde opvallend veel nadruk op eigen.
“Ja, misschien dat ik het ook wel met een rijpe man zou
kunnen,” zei Simone, en keek vanuit haar ooghoeken eveneens
vluchtig naar Eric.
Michèle zei niets. Ze had haar ogen al enige tijd op de grond
gericht, en knikte alsof ze het met haar vriendinnen eens was.
Stefanie zag dat, en haakte op het onderwerp in.
“Ik heb weleens gelezen dat gewenste geslachtsgemeenschap
tussen familieleden veel vaker voorkomt dan de meeste
mensen denken. Ik vind positieve incest trouwens best een
mooi woord daarvoor Simone.”
“Ik vind het ook een mooi woord,” zei Eric, “Positieve incest
gebeurt overigens in toenemende mate minder naargelang
men meer familie van elkaar is. Dus seksuele relaties
tussen ouders en kinderen of broers en zusters het minst, en
neven en nichten meer.”
“Goh, dat wist ik niet,” zei Simone, “Maar aan een potje
wippen met een van mijn neven begin ik ook liever niet.
Jekkie, het idee al.”
“Ik ook niet!” zeiden Mélani en Michèle in koor. Rond de
mond van Michèle plooide zich een glimlach. Dat kon ze
gelukkig wel met de nodige zekerheid over haar lippen krijgen.
Dankbaar keek ze naar haar ouders, en hierna naar de
klok die met vijf slagen aangaf dat Simone en Mélani naar
huis moesten. Ditmaal bedierf de stand van de wijzers de
praatmiddag niet. Niet voor haar althans. Wel voor Simone
en Mélani die te kennen gaven, dat ze er graag langer over
hadden willen praten.
107

“Een volgende keer en wellicht al ergens in de komende
week,” stelde Eric voor, waarna Simone en Mélani met onverholen
tegenzin vertrokken.
Michèle was blij dat haar jongere broer Antoine nog niet
thuis was, al zou dat niet lang meer duren. Dus als ze met
haar ouders over het laatste onderwerp nog wat wilde napraten,
moest het snel gebeuren. Ze wist alleen niet hoe te beginnen.
Heel ongewoon, omdat ze daar anders nooit last van
had. Geen enkel onderwerp was thuis taboe. Maar opeens
was dit een hele moeilijke. Waarom? Zonder enige schroom
of andere gevoelsmatige belemmering had ze er met haar
ouders vaker over gepraat!
Kwam het soms door de opmerkingen van haar vriendinnen?
Hoe zouden zij reageren als ze het hen vertelde? Van de
meeste lichamelijke vrijheden bij hen thuis wisten ze af, en
deden er zelfs aan mee. Zoals bloot in hun huis ronddarren
op warme dagen.
Voor Simone was dat nog niet zo lang geleden een nieuwe
ervaring; voor Mélani niet. Niet alleen omdat de vriendschap
met haar al langer bestond, maar ook omdat die enkele jaren
geleden, voor ze beide naar het gymnasium gingen, op een
naturistenstrand was begonnen. Naaktheid buitenshuis en
binnenshuis was voor hen al vele jaren iets heel gewoons. De
vriendschap met Simone was nog geen jaar oud. Deze dateerde
van het begin van het lopende schoolseizoen toen ze,
komend van een gymnasium in een andere stad, bij hen in de
klas terecht was gekomen.
De eerste blote ervaring van Simone, ruim een maand geleden,
was best grappig gegaan. Toen ze met z’n drieën na
schooltijd bij haar thuis waren aangekomen, hadden Mélani
en zijzelf zich uitgekleed. Heel ongewoon voor maart was
het die dag bloedheet. Simone, nog onwennig en onzeker,
wachtte even af. Maar toen ze zag hoe ongedwongen haar
vriendinnen bloot door het huis stapten, deed ze mee.
Wat het makkelijker maakte, was dat alleen zij drieën in
huis waren. Eric en Stefanie waren allebei nog op hun werk.
108

Dit veranderde abrupt toen Eric onverwacht vroeg thuiskwam.
Simone verschoot meteen van kleur, kreeg kippenvel,
en groef zich aanzienlijk sneller in haar kleren dan ze zich
eruit had gespit. De kreten die ze daarbij slaakte, waren zo
melig dat Mélani en zijzelf in een deuk hadden gelegen van
het lachen. Simone was stomverbaasd toen zij in hun blootje
Eric verwelkomden, en hem vervolgens uitkleedden. Pas
hierna vertelden ze haar dat hij met warm weer ook graag
bloot in huis liep, maar het nu niet uit zichzelf wilde doen
om Simone niet in verlegenheid te brengen. Toen Simone dat
hoorde, trok ze alles weer uit. Sindsdien vond ze naaktzijn zo
fijn, dat ze vaak als eerste bloot was. En ze had zo zelfs al
een keer in huis rondgelopen toen Mélani en Michèle even
weg waren om een boodschap te doen, en zij alleen was met
Eric.
Tja, die openheid naar haar vriendinnen had goed uitgepakt.
Was het dus niet beter om over alles open te zijn? Iemand
als Anja hield niets verborgen, en opmerkelijk hierbij
was dat niemand kwaadsprak over haar vrijheden. Openheid
is altijd goed. Ze zou het gesprek daarmee kunnen beginnen.
Stefanie was haar echter voor:
“Je had het dacht ik zo-even moeilijk toen er over positieve
incest werd gepraat, hè? Je legde toen zeker een verband
naar je experimenten met pappa’s piemel. Daar zou ik me
geen zorgen over maken. Die zijn ver van positieve incest,
waartegen ik overigens in principe ook geen bezwaren heb.
En dat meen ik.”
Michèle’s gezicht klaarde op.
“Echt? Ik ben blij dat je dat zegt. Misschien moet ik het
gewoon vertellen. Is openheid over wat dan ook niet altijd
beter?”
“Oh, beslist. Pappa vindt dat vast ook.”
“Klopt,” bevestigde Eric, “Alleen is het overgrote deel van
de wereld nog niet toe aan volledige openheid over alles.
Vrijheden als wij ons thuis veroorloven, zijn nog steeds erg
beladen. Die worden doorgaans naar foute situaties doorgetrokken,
en bijgevolg veroordeeld. Je weet dat het ons daar-
109

om beter lijkt er met niemand over te praten; ook niet met je
vriendinnen. Zij zijn trouwens evenmin tegenover iedereen
open over hun vrijheden. Ze praten bijvoorbeeld wel bij hen
thuis over de vrijheid dat ze hier naakt kunnen zijn wanneer
ze willen, maar niet op school. En jouw experimenten met
mijn piemel gaan veel verder.”
“Dat is waar, maar als je er niet over praat, verandert er
nooit wat. Misschien zijn er wel meer gezinnen waar ze zo
vrij zijn, maar houden ook die dat voor zich. Ergens moet die
vicieuze cirkel doorbroken worden. Kijk eens naar Anja. Zij
houdt niets verborgen, en niemand praat slecht over wat ze
zich allemaal veroorlooft.”
Michèle hief plots een wijsvinger op omdat ze zich iets herinnerde.
“Oh, ja! Omdat Anja en ik allebei lid zijn van de schooltoneelclub
ken ik haar vrij goed. Ik weet daarom dat je met
haar vertrouwelijk over allerlei intimiteiten kan praten, en
heb dit nog niet zo lang geleden een keer gedaan. Zij is op dit
moment de enige leeftijdgenote die alles afweet van mijn
geëxperimenteer met pappa’s piemel, wat ze trouwens heel
gewoon vond. Niet zo vreemd natuurlijk bij iemand die met
haar vader heeft geneukt, ook al ging dat volgens haar per
ongeluk. Ze heeft me beloofd dat allemaal nog eens te vertellen.
Die ene keer dat we over intieme dingen spraken, was er
niet genoeg tijd. Ze beschouwt de eenmalige seks met haar
vader trouwens als een experiment. Net zoiets dus als de
dingen die ik bij pappa doe, wat zij ook bij haar vader heeft
gedaan. Alleen is zij een keer veel verder gegaan. Het gekke
is dat toen ik met Anja over mijn experimenten sprak, ik het
heel gewoon vond. Maar daarnet met Mélani en Simone erbij
leek het zo’n beetje het tegenovergestelde. Anja is echt een
heel bijzonder persoon.”
“Dat vind ik ook als ik het zo hoor,” zei Stefanie, “Mélani
leek ook erg over haar te spreken. Anja deed meer provocerende
dingen, zoiets zei ze toch? En provoceren is iets heel
positiefs voor Mélani. Ze doet tenminste vaak haar best om
uitdagend bezig te zijn.”
110

“Kennen wij Anja soms, al is het alleen van uiterlijk?” vroeg
Eric.
“Alleen van uiterlijk. Ze was dat mooie meisje dat in het
voorjaar naakt in het schooltoneelstuk meedeed, weet je wel.
Ik herinner me dat ook jullie haar heel erg mooi vonden.
Vooral Pappa. Ze wond hem zelfs een beetje op.”
“Ik vond haar inderdaad een regelrecht stuk, en heb direct
toegegeven dat haar blote verschijning het in mijn kruis deed
tintelen,” zei Eric, “Maar wat ik vooral heel bijzonder van
haar vond, was het gemak waarmee ze in enkel haar vel over
het toneel liep. Het lijkt me niet eenvoudig als je zo jong
bent en de enige bloterik.”
“Voor Anja is dat niets bijzonders. Ze voelt zich in haar
blootje evenveel op haar gemak als gekleed. Daarom had ze
zich ook aangemeld voor die rol. Dat ze de enige bloterik
was, was overigens niet de bedoeling. Dat heb ik jullie dacht
ik verteld. Er hoorde ook een jongen naakt in het stuk op te
draven; en er was iemand die dat wou. Maar tijdens de scènes
waarin hij Anja moest omhelzen, werd zijn pik telkens
stijf. Daarom hebben ze hem zijn kleren aan laten houden.
Flauw hè. Niemand die meedeed, vond het erg. Tessa ook
niet, maar ze durfde het niet aan. Ze vond het al een hele stap
om voor het eerst iemand naakt in een schooltoneelstuk mee
te laten doen.”
“Daarin had ze gelijk. Het was reuze moedig van haar om
zoiets te regisseren. Van Anja natuurlijk nog meer om visueel
het middelpunt te zijn,” meende Eric.
“Toch blijf ik het jammer vinden. Anja kon het ook niets
schelen, terwijl die pik in haar buik prikte. Veel uitmaken
deed het trouwens niet, want bij elke omhelzing werd dat
ding toch telkens hartstikke stijf. Dat kon je door zijn kleren
best goed zien.”
“Ik herinner me dat. Daar had je ons vooraf ook op geattendeerd.
Was trouwens Anja’s blote optreden het provocerende
waarop Mélani zo-even doelde? Ik vond daar niets provocerend
aan. Anja deed het heel ingetogen en natuurlijk,” meende
Stefanie.
111

“Nee, het provocerende dat Mélani bedoelde, is iets anders.
Dat heeft te maken met Anja’s experimenten met naakt zonnen
en wandelen. Wat wij zowel letterlijk als figuurlijk open
en bloot op warme dagen alleen in huis en de achtertuin
doen, of op naaktstranden, doet zij gewoon in de voortuin.
Iedereen die daar langs komt, ziet dat dus. En de auto van
haar ouders wassen, doet ze ‘s zomers rustig in haar blootje
op de parkeerplaats voor het huis. Verder heeft ze zich een
paar keer geheel uitgekleed op stranddelen waar veel vrouwen
topless zijn en zowel mannen als vrouwen tanga’s dragen.
Toen bleek trouwens weer eens hoe onbenullig weinig
bedekking een tanga eigenlijk geeft, want veel mensen viel
het niet eens op dat zij helemaal niets aan had. Ik vind het
best goed dat ze zulk soort dingen durft. Ze is wat dat betreft
echt heel bijzonder, vinden jullie niet?”
Eric knikte.
“Inderdaad. Ze durft heel veel. Er zouden meer mensen met
zulke vrijmoedigheden mee moeten doen. Daar is niets verkeerd
mee. Het is de enige manier om wereldwijd die verfoeilijke
fatsoensregels om zeep te helpen. Misschien is het
iets voor ons. Onze vrijheden zijn vergeleken met die van
Anja nogal beperkt.”
“Om even bij onze vrijheden te blijven, en meer specifiek
jouw experimenten met pappa’s piemel… Waarom heb je
ons nooit eerder verteld dat je daarover met Anja hebt gesproken?”
vroeg Stefanie.
“Weet ik niet. Het kwam er nooit van. Niet om te verzwijgen
natuurlijk. Dat doe ik nooit, en bovendien vertel ik het
nu. Maar vinden jullie niet dat ik met Mélani en Simone net
zo open kan zijn als met Anja?”
“Nee. Of beter, nog niet. Niet alleen omdat Anja een bijzonder
meisje is. Ze heeft met haar achttien jaar belangrijk meer
levenservaring dan Mélani en Simone, en dit telt ook. Met
die twee moet je nog een paar jaar wachten,” meende Eric.
“Maar dan kan ik echt alles vertellen. Ook dat van die ene
keer waar we best vaak over gepraat hebben.”
112

“Ja, ook over die ene keer. Overigens was zelfs dat ver van
seks, en dus eveneens ver van positieve incest verwijderd.
Vind je niet Stefanie?”
“Ja, beslist.”
“Vinden jullie dat echt? Ik vind nog steeds dat het er heel
dicht bij in de buurt kwam. Alleen vond ik het toen minder
erg dan nu. Waarom snap ik niet.”
Ja, die ene keer. Ze dacht er dikwijls aan terug. Het geëxperimenteer
met dat vreemde, maar tevens best wel spannende
lichaamsdeel van haar vader was toen wel heel ver gegaan.
Tot dan was haar verst gaande experiment het opstijven van
dat ding geweest. Dit deed ze slechts heel af en toe, want het
kon alleen als zijn piemel op warme dagen vrijelijk ergens in
huis aan het luchten was. En dit kan niet zo vaak in het kille
klimaat van dit land.
Zo tomeloos experimenteren, deed ze al vanaf ongeveer
haar elfde. In de tijd dat ze tietjes begon te krijgen en wat
schaamhaar op haar venusheuvel. Waarschijnlijk was het
hierdoor opkomen van haar libido de oorzaak van die intense
nieuwsgierigheid naar alle eigenschappen van dat rekbare
ding. In stijve staat had ze het al vanaf haar geboorte gezien.
Meestal als ochtenderectie. Hierover had haar vader altijd
heel gewoon gedaan, en dus nooit verborgen gehouden. Tot
haar elfde had ze met die hoogstandjes nooit bemoeienis
gehad. Wel gaf ze in de jaren ervoor soms speels tikjes ertegen
om de trotse rebel heen en weer te laten zwiepen. Dit
vond ze leuk. In dolle buien had ze er ook weleens in geknepen
en kusjes op gegeven. En ruim vier jaar geleden, vond ze
het opeens nodig om met haar handen van het bungelende
object een staande te maken. Het leek haar spannend om te
zien of zij dat kon.
Haar vader had het prima gevonden, en herhaald gezegd er
veel van geleerd te hebben. In gezinsverband hadden ze na
die eerste keer dikwijls erover gesproken, en dit deden af en
toe nog steeds; zoals nu weer. Alle vier beschouwden ze het
als iets natuurlijks dat jonge meisjes nieuwsgierig konden
113

zijn naar de werking van een piemel. Mits geen van de betrokkenen
het onaangenaam vond, moest dat kunnen, meenden
ze. Van alle lichaamsdelen van mensen was de piemel
nu eenmaal de meest curieuze. Dat ding kon krimpen tot een
handjevol vlees, en met behulp van dezelfde hand tot een
meervoud daarvan zwellen.
Omdat meisjes niet over zo’n rekbaar orgaan beschikten,
was het vanzelfsprekend dat ze er nieuwsgierig naar waren.
En bij wie anders dan je vader kon je het rekvermogen ervan
veilig uitproberen? Het probleem in deze wereld was alleen
dat niet alle meisjes uit zichzelf belangstelling kregen voor
de eigenschappen van dat ding, en bij hun vader er spontaan
aandacht aan schonken. Heel vaak werd die interesse hen
opgedrongen. In dat geval was er uiteraard duidelijk sprake
van negatieve incest. Haar vader was daarom vanaf de eerste
keer dat ze zijn piemel op rek en hardheid testte erg voorzichtig
geweest, en had zich er altijd van overtuigd dat zij het
telkens echt leuk vond.
En leuk vond ze het beslist; telkens weer. Een jaar na de
eerste keer wilde ze een stapje verder gaan. Ze vroeg hem,
nadat ze dat ding weer overeind had gezet, of hij zich voor
haar wilde aftrekken en klaarkomen. Ze wilde zien hoe zaad
eruit zag, en nam geen genoegen met zijn informatie dat het
eruit zag als vloeibare zeep. Van foto's en videofilms wist ze
dat al, maar ze wilde in werkelijkheid zien hoe dat spul eruit
zag, en tevoorschijn kwam. En dus verzette ze zich tegen zijn
tactiek van afhouden.
Na veel zeuren en met steun van haar moeder deed hij het
op haar veertiende verjaardag. In een afwezige bui had hij
dat een keer beloofd, en dus moest hij op die dag zijn belofte
nakomen. Samen hadden zij en haar moeder zijn piemel stijf
gewreven. Nadat dit was gelukt, nam hij dat resultaat ter
hand. Staande voor een handdoek die op de grond lag om het
zaad op te vangen, bevredigde hij zich vervolgens. Hierbij
aangemoedigd door een tweekoppig publiek om te genieten,
en het zaad zover mogelijk weg te schieten. Over de handdoek
als het kon. Deels lukte dat. Helaas was het bij die ene
114

keer gebleven. Ze had het best vaker willen zien, omdat ze
het erg spannend had gevonden.
Maar hij wilde niet meer. Hij had zich te ongemakkelijk
gevoeld bij de zaadlozing. Ook al was Stefanie erbij. Een
vriendje moest dat voortaan maar voor haar doen. Maar zover
was ze nog niet met een jongen. Had je evenals bij het
oprekken van een piemel daarvoor niet een vader, pleitte ze
herhaald. En was een zaadlozing niet een vanzelfsprekend en
wenselijk vervolg na het stijf maken?
Haar vader liet zich echter door die retorische pleidooien
niet vermurwen. Zelfs haar loftuiting dat ze zijn lichaam heel
erg gaaf had gevonden toen zijn spieren zich bij het orgasme
spanden, hielp niet. Ze wist uiteraard waarom hij afhoudend
was, en had daar begrip voor. Het had alles te maken met de
maatschappelijke afkeur voor dergelijke vrijmoedigheden.
En die afwijzing was, hoe ongewenst ook, in veel gevallen
begrijpelijk. Hordes mannen maken misbruik van situaties
waarin meisjes zich wat losbandig gedragen.
Tja, die ene keer, bijna twee maanden geleden. Mélani had
enkele dagen ervoor verteld dat zij voor het eerst een orgasme
had gekregen bij het masturberen. Eerder had ze al lekkere
gevoelens gehad als ze haar clitoris en schaamlippen masseerde.
Maar haar was dat nog nimmer gelukt. Niets bijzonders
voelde ze als ze het probeerde. Een beetje prettig gekriebel.
Dat was alles. En nog minder plezier, slechts een kietelend
gevoel, als haar vader in haar venusheuvel kneep. Stoeien
liep daar soms op uit, vooral als zij als eerste zijn pik beetpakte
om weer eens te kneden.
Eerder dit jaar had ze in een tijdschriftartikel een boeiend
interview gelezen met vrouwen die het stimuleren van hun
clitoris en schaamlippen met een stijve penis veel lekkerder
vonden dan met de eigen vinger of van hun partner. En zelfs
lekkerder dan met een vibrator. Dit kwam volgens hen, omdat
een penis in stijve staat zowel hard als zacht is, en vooral
plezierig warm. De geïnterviewde vrouwen schiepen voor
zichzelf vaak situaties, waarin ze een opgewonden worst niet
115

in hun lijf wilden hebben, maar zich wel ermee wilden bevredigen.
Een waar wondermiddel vonden ze dat ding daarvoor.
Echter voor je over dat wondermiddel kon beschikken,
moest je eerst een wonderman zien te vinden, vertelden ze
nog. Hij moest zich immers in kunnen houden tot de vrouw
was klaargekomen. Uiteraard schonken ze hierna de nodige
aandacht aan zijn orgasme.
Na het lezen van het artikel wilde ze met het wondermiddel
van haar vader enkel het stimuleren van haar vulva uitproberen.
Wellicht dat ze evenals de geïnterviewde vrouwen dan
eindelijk iets heel lekkers ging voelen. Alle voorwaarden om
dat experiment te kunnen laten slagen waren aanwezig. Uit
ervaring wist ze dat haar vader beslist tot de categorie wondermannen
hoorde.
Het was die dag warm, en dus bloot weer. Zowel haar vader
als zijzelf waren als gewoonlijk naakt; in zowel de tuin
als woning. Toen ze zeker ervan was dat enkel zij met z’n
tweeën waren, was ze frontaal wijdbeens op zijn schoot gaan
zitten. Terwijl ze zijn piemel rap stijf wreef, legde ze uit wat
ze wilde, en waarom. Haar vader voelde er eigenlijk niets
voor, maar liet haar toch haar gang gaan.
Nadat de maximale rek was bereikt, bewerkte ze met dit
resultaat haar vulva. Omdat ze niks lekkers voelde, schoof ze
na een poosje zijn pik deels erin, ook al sputterde haar vader
tegen. Tot het maagdenvlies vulde ze zich. Hier stopte het
transport, omdat verdergaan niet prettig voelde. Vervolgens
maakte ze met haar heupen roerbewegingen. Niet langer dan
een minuut of vijf, want toen moest ze stoppen omdat haar
vader te opgewonden raakte, en geen orgasme in haar wilde
krijgen. Zij wilde dat vanzelfsprekend evenmin, maar had er
wel enorm van gebaald.
Hij raakte verdomme wel opgewonden, en nog rap ook.
Maar zij had amper iets lekkers gevoeld, en was erg teleurgesteld.
Natuurlijk gaf ze hem gelijk om er een eind aan te
maken. Zijn witte spul wilde ze beslist niet in haar. Dat
mocht een vriendje eens doen. Maar voorlopig zat het laatste
116

er niet in, omdat ze nog niemand had. Bovendien had ze
daarmee absoluut geen haast.
Aan stom prestatieneuken wat veel van haar leeftijdgenoten
deden, had ze geen behoefte. Vaak neuken en een vroege
ontmaagding waren voor veel meisjes en jongens belangrijker
doelen dan echt ervan genieten. Ze wist dat Mélani en
Simone er net zo over dachten als zij, en gelukkig nog een
heleboel anderen die ze kende ook. Zoals Anja. En Karin uit
de vijfde, die Joke zo geweldig geholpen had.
De gesprekken die ze met haar ouders over het mislukte
experiment had gevoerd, leverden steeds dezelfde uitkomst
op. Haar vader vond dat het hem teveel opwond, en wilde
dus niet meer. Zij daarentegen had slechts minimaal genot
ervaren en wilde het nog eens proberen. Als het moest meerdere
keren. Vandaag had ze zich voor het eerst ongemakkelijk
gevoeld over het experiment en hierbij horende wensen.
Best vreemd eigenlijk, want Anja waardeerde ze om haar
uitgevoerde vrijmoedigheden; en deze gingen aanzienlijk
verder dan haar wensen.
“Je vindt het mogelijk nu erger omdat je vriendinnen positieve
incest afkeurden. En jij denkt nog steeds dat het experimenteren
met pappa’s piemel daar heel dichtbij komen.
Maar echt, meer dan het bevredigen van je nieuwsgierigheid
is het niet,” verzekerde Stefanie.
“Zo zie ik het ook,” zei Eric. ”Toch kan ik mij jouw twijfel
goed voorstellen. In het eerste jaar dat jij hem een paar keer
stijf wreef, heb ik over min of meer dezelfde vraag wekenlang
nagedacht. Tot nu toe heb ik alleen met mamma daarover
gepraat. Maar nu jij over jouw twijfel begonnen bent,
kan ik ook wat over de mijne vertellen.”
“Waarom twijfelde jij over mijn handelingen in dat eerste
jaar? Ik heb hem toen slechts twee of drie keer stijf gewreven.
Deze zomer ben ik veel verder gegaan, en vorig jaar heb
jij je zelfs afgetrokken voor mamma en mij.”
“Toch ervoer ik het eerste jaar de meeste twijfel. Ik was toen
verontrust over de snelheid waarmee mijn pik telkens stijf
117

werd. Vooral de allereerste keer. Dit ging namelijk ongewoon
snel. Ik heb me in de tijd erna af zitten vragen, of ik
soms op mijn eigen dochter geilde; een meisje van slechts
elf. En dat vond ik geen leuke vraag. Pas een jaar later, na
veel gesprekken erover met mamma, wist ik zeker dat ik die
vraag met ‘nee’ kon beantwoorden.”
Eric onderbrak zichzelf, zakte wat onderuit in zijn stoel, en
tuurde naar het plafond alsof hij nog eens over zijn conclusie
na wilde denken.
“Hoezo wist je het toen pas zeker?” vroeg Michèle.
Ze wilde meer horen over zijn conclusie, om te kunnen beoordelen
of zij het ermee eens kon zijn. Dit deed ze altijd als
hij iets heftigs beweerde.
“Wel, onder meer omdat jouw massages na het eerste jaar
tot aanmerkelijk minder snel resultaat leidden. Intussen heb
ik daarvoor een verklaring gevonden, waarin ook mamma
zich kan vinden.”
Terwijl Stefanie knikte, vervolgde Eric:
“Kijk, vooral de eerste keer opstijven, wekte een speciaal
gevoel in me op. Ik kan het niet anders dan zo vaag beschrijven.
Het kwam denk ik door een optelsom van meerdere
dingen. Zo was ik verrast dat je het wilde. Verder bracht je
jouw wens onbevangen naar voren. Vervolgens voerde je de
massage volstrekt ongedwongen uit. En ontroerend onhandig,
en hierdoor met wat pijn. Iedereen met een onbevooroordeelde
geest kon zien dat het een onschuldige handeling
was. Toch besefte ik me op dat moment, dat het overgrote
deel van de wereld om ons heen mij daarvoor zou veroordelen.
Ik denk dat al die dingen samen ervoor zorgde dat mijn
pik heel snel stijf werd.”
Omdat Eric er niets meer aan toevoegde, kreeg Michèle de
kans om over zijn woorden na te denken. Ze moest toegeven
dat ze zijn conclusie kon delen. Hiermee was zijn conclusie
ook de hare.
Met een ruk ging Eric plotseling rechtop zitten.
118

“Er schiet me net iets te binnen dat onze argumenten versterkt
om voorlopig nog te zwijgen over jouw experimenten.”
“Wat dan?”
“De blote worsteling tussen jullie drieën en mij vorig weekend.
Vooral aan de paalhoudgreep denk ik dan.”
“Door Mélani, al denkt mamma anders.”
“Ho, wacht even, ik denk zelf ook in eerste instantie aan
Mélani, omdat zij zoiets vast durft. Alleen sluit ik in tegenstelling
tot jullie Simone niet uit. Zij is in korte tijd veel vrijer
geworden. Prima natuurlijk. Maar het gekoketteer met
haar blote lijf voor pappa is ook jullie niet ontgaan. Ik denk
dat ze verliefd op hem is, en in zo'n toestand durft iedereen
meer. Zelfs onze bedeesde Simone. We zullen het pas echt
weten als een van de twee ooit met een bekentenis komt.”
Omdat Eric vorig weekend tijdens een discussie weer eens te
ver was gegaan met pesten, was het Frio bovenop hem gesprongen.
Echter, anders dan bij voorgaande keren waren ze
toen alle vier naakt. Voor de meisjes maakte dat niets uit.
Voor Eric wel. Drie prille vrouwenlichamen die over het
zijne gleden, was teveel, en hij kreeg rap een erectie. Gedwee
liet hij zich in een houdgreep nemen, waarbij hij ervoor
zorgde dat hij plat op zijn buik lag. Vijf handen hielden zijn
schouders, armen en benen vast. Het hadden er zes moeten
zijn. Maar één hand hield stevig het lichaamsdeel beet dat hij
verborgen trachtte te houden. Omdat zijn hoofd tussen de
dijen van Michèle geklemd lag, kon hij niet zien wie van
haar vriendinnen hem in die ongewone, en behoorlijk stevige
houdgreep had.
De paalhoudgreep noemden ze die later. Het lukte hem wel
om Michèle duidelijk te maken dat hij plaatselijk in een te
opgewonden staat verkeerde. Zij lokte toen haar vriendinnen
naar haar kamer door snoep in het vooruitzicht te stellen om
hun overwinning te vieren. Stefanie had buikpijn van het
lachen gekregen toen hij het later vertelde. Ze vond het jammer
dat ze er niet bij was geweest. Niet om hem te helpen,
119

maar om toe te kijken. Zoiets observeren is veel leuker dan
erover horen.
“Maar wat heeft de paalhoudgreep met zwijgen over mijn
experimenten te maken, pap?”
“Ja Eric, dat verband zie ik ook niet direct.”
“Je moet niet alleen dat voorval nemen, maar een paar dingen
bij elkaar optellen.”
“Zoals...”
“Nou, stel dat Mélani de paalhoudgreep deed, dan moet je
daarbij optellen het feit dat zij weet wat een orgasme is, en
dit lekker vindt. Maar ook haar openhartige bekentenis naar
jou, Michèle, dat ze verliefd op me is. Dat alles bij elkaar
zou haar wel eens kunnen aanzetten tot eenzelfde handeling
wanneer ze met mij alleen is. Alleen vrees ik dat ze mijn pik
dan helemaal door zal duwen en vastklemmen om te neuken.
En dat wil ik niet, omdat ik me dan waarschijnlijk niet in kan
houden. Seks, of zelfs maar een begin ervan met een vijftienjarige...
nee... dat wil ik niet!”
“Denk je dat ze zover zou gaan? Oké, ze zit wel eens bij je
op schoot, maar nooit als jullie naakt zijn. Wat denk jij ervan
Michèle? Jij kent haar het beste.”
“Pap zou best weleens gelijk kunnen hebben. Ze is echt
smoor op hem, en durft zoiets vast. In een gekke bui toen we
met z'n drieën nagingen of, en zo ja, met welke oudere mannen
we eventueel zouden willen neuken, noemde ze onder
meer zijn naam. Simone trouwens ook. Toen nam ik hun
uitspraken niet serieus, omdat we in een gekke bui waren, en
ze allebei meer namen noemden. Maar nu neem ik hun uitspraken
wel serieus.”
“Vandaar dat ze allebei naar je vader keken, toen ze daarstraks
bekenden dat ze misschien met een goed uitziende,
rijpe man zouden kunnen neuken,” herinnerde Stefanie zich,
“Dat is dus niks misschien. Ze willen dat allebei heel graag,
en overduidelijk met je vader!”
“Best begrijpelijk. Pap ziet er voor een veertiger goed uit.
We weten dat heel wat jonge vrouwen op hem vallen. Dus
120

waarom geen jonge meisjes? Zou jij het trouwens erg vinden
mamma, als pappa ooit eens met Mélani of Simone seks ging
krijgen?”
“Nee hoor. Zolang het slechts een incidenteel avontuurtje is
en geen langdurige relatie vind ik het prima. Maar dat wist je
al. Seks met een van je vriendinnen valt daar ook onder. Althans
zolang ze niet zo jong zijn als Mélani en Simone nu.
Evenals Pappa vind ook ik vijftien jaar wel heel erg jong.
Alleen wil ik evenals bij ieder ander seksavontuurtje van
hem er dan niet bij aanwezig zijn.”
“Al met al lijkt één ding duidelijk. Voorlopig niets vertellen
aan je vriendinnen,” zei Eric.
Hij liet zichzelf tegen de rugleuning van de zitbank vallen,
vouwde zijn handen onder zijn hoofd, en staarde naar het
plafond.
“Balen zeg! Hoe lang moet ik dan nog wachten?” vroeg
Michèle.
“Moeilijk te zeggen. Ik weet het niet zo gauw,” zei Stefanie.
“Wanneer is Mélani jarig?” vroeg Eric, terwijl hij overeind
ging zitten en begon te grijnzen.
“Over een half jaar, in januari,” antwoordde Michèle, “Maar
wat heeft dat ermee te maken?”
“Ja, en waarom grijns jij?” wilde Stefanie weten.
“Dan moet je zolang nog wachten. Of is tweeënhalf jaar
beter?… Nou nee, zo lang houdt ze misschien haar gevoelens
niet vol. En dat is wel nodig. Een half jaar dan maar. Dan
hoef ook jij minder lang te wachten.”
“Wat bedoel je pap? Hoezo kan ze haar gevoelens niet lang
genoeg volhouden? Welke gevoelens? En waarom hoef ook
ik dan minder lang wachten?”
“Ja, waarover heb je het, Eric?”
“Nou, ik betwijfel of Mélani haar verliefde gevoelens voor
mij zolang vol zal houden. Ik wil dus niet wachten tot ze
achttien is. Zestien is ook goed. Voor de wet pleeg je als
volwassene dan geen ontucht. Over een half jaar is ze op
mijn schoot van harte welkom. Alleen als we allebei bloot
zijn uiteraard. Al mijn onderdelen mag ze dan uitproberen,
121

en in haar lijf stoppen waar ze maar wil. Ze is dan vast nog
lekkerder dan ze er nu al uit ziet. Over een half jaar kan jij
haar dus over jouw experimenten vertellen, Michèle. En
Simone natuurlijk; want als zij zestien is, mag ook zij onbeperkt
mijn schoot uitproberen.”
“Godverdomme! Ouwe viezerik. Eerst de ethicus uithangen.
Maar intussen. Dat zal je bezuren smeerlap. Kom Michèle,
we moeten in actie komen.”
“Oké mam. Als jij de nootjes eraf pelt, ruk ik de komkommer
eruit. Met wortel en al.”
“Kom, we zijn geen vegetariërs. Gewoon worst en ballen.
Hoe zouden ze smaken als we ze op houtskool grillen?”
Een beetje onvast door het lachen, sprongen ze allebei op
Eric. Dank zij zijn lange armen en veel kronkelen, lukte het
hem om vier naar zijn gulp graaiende handen op afstand te
houden. Maar veilig was hij pas toen hij zich wist los te rukken
en onder luid gejoel de zitkamer uitrende.
122

VROUWZIJN
Met een ruk rechtte Doris haar rug. Ze wist weer hoe het
meisje heette, dat in haar eentje aan het tafeltje schuin tegenover
het hare zat!... Stella!… Ja beslist, zo heette ze… Ze
was ongeveer een jaar ouder dan zijzelf. Een jaar of achttien
moest ze nu dus zijn. Doris nam snel een slok van de rumcola,
en keek geschrokken van haar eigen reactie om zich
heen. Alle andere dorstige bezoekers van De Flierefluiter
konden het plots strekken van haar ruggengraat als een teken
van vreugde uitleggen. Dit klopte ook, maar als uiting van
blijdschap mocht het niet verder reiken dan het tafeltje waaraan
zijzelf in haar uppie zat.
Vanaf het moment dat ze hier was gaan zitten, had het toen
nog onbekende, in haar ogen uitzonderlijk mooie meisje haar
aandacht getrokken. Echter, pas nadat de ober het bestelde
drankje had gebracht, flitste het ergens-van-kennen-lampje
aan. En dat ging niet meer uit. Met steeds kortere tussenpozen
bespioneerde ze vanuit de ooghoeken de fraaie verschijning.
Intussen doorzocht ze haar brein, zoals ze het zou doen
in een kaartenbak. Een veelkleurige woestijnbloem in volle
bloei zat daar aan het tafeltje schuin tegenover haar. Zou niet
ieder meisje in de hete woestijnzon geduldig op regen willen
wachten om er zo uit te mogen zien. Al was het maar één
dag. Zij beslist wel! Maar verder dan een muurbloem, met
als enig opvallende kwaliteit dat ze goed kon sporten, had ze
het nooit gebracht.
Jammer, dat niemand zichzelf naar wens kan boetseren.
Wel valt er achteraf met enig geknutsel nog wat van te maken.
Leuke kleren en wat make-up kunnen soms kleine wonderen
verrichten. Haar ouders hadden daarvoor overduidelijk
geen oog. Net als voor henzelf kochten ze voor haar altijd
nette kleren. Veel te nette. Truttige dus. En van make-up
123

hadden ze waarschijnlijk nog nooit gehoord. Haar moeder
gebruikte het in ieder geval niet, waardoor zij er nooit mee
had kunnen experimenteren. Alle andere meisjes die ze kende,
konden dat dank zij hun moeders wel, en deden het ook.
Omdat zij dat ook eens wilde proberen, besloot ze kort geleden
er wat aan te doen.
Anderhalve week terug had ze van gespaard zakgeld lippenstift
en oogschaduw gekocht. Een dag later vond ze op de
markt voor opmerkelijk weinig geld een leuke blouse en
broek. De kwaliteit van de kledingstukken was onmiskenbaar
goed. Misschien waren ze gestolen. Maar echt schelen kon
haar dat niet. Wat voor haar telde, was dat ze nu eindelijk
iets had dat aanzienlijk vlotter oogde dan de truttentenues
waarin ze zich tot nu toe hulde. In een rommelig hoekje op
zolder vond ze een plekje om haar aanwinsten te verbergen.
De kleren wilde ze nog niet aan haar ouders laten zien. Wel
maakte ze zich sindsdien elke dag op. Een klein beetje. Tot
haar verwondering vonden haar ouders het helemaal niet erg,
maar ook niet mooi. Ze vonden haar natuurlijke schoonheid
fraaier. Dat ene gezegde klopt inderdaad! ‘Liefde maakt
blind!’ Gelukkig zeiden ze niets over innerlijke schoonheid
die belangrijker is dan uiterlijke. Misschien omdat de laatste
keer dat ze dat tegen haar hadden gezegd, zij er behoorlijk
bits op reageerde.
Aangemoedigd door de meevallende reactie op de make-up
had ze dit weekend de nieuwe kleren aan hen willen tonen.
Maar helaas, besloten ze halverwege de week voor het tweede
achtereenvolgende weekend bij vrienden te gaan logeren,
die net over de grens in België woonden. De afgelopen keer
was het bezoek wederzijds zo goed bevallen dat ze dit snel
wilden herhalen. En wederom daar omdat het huis van de
vrienden midden in de bossen ligt. Zij besloot beide keren
thuis te blijven omdat ze geen zin had als enige jongere tussen
volwassenen te zitten. Meer dan jammer vond ze het dat
haar ouders er niet waren. Ja, eigenlijk zelfs best erg. Wanneer
hun reactie op de nieuwe kleren dezelfde was geweest
als op de make-up, had ze die aanstaande maandag voor het
124

eerst naar school kunnen dragen. Nu durfde ze zich er uitsluitend
in te vertonen op plekken waar ze niemand kende;
zoals hier in de Flierefluiter.
Binnen een week tijd was dit alweer het tweede bezoek aan
deze tent. Ze zou het nooit gewaagd hebben om hier in truttentenue
naar toe te gaan. De Flierefluiter stond bekend als
de hipste ontmoetingsplaats voor jongeren. Vorige week was
ze slechts heel kort gebleven. Flink onzeker was ze toen een
tafeltje helemaal achterin het lokaal gaan zitten, vanwaar ze
het geheel goed kon overzien. Maar nadat ze een glas frisdrank
had besteld, bekroop haar plots het gevoel dat ze op
die afgezonderde plek haar status van muurbloem zat te bevestigen.
Toen ze van de ober het drankje kreeg, betaalde ze
meteen, leegde met een paar flinke slokken het glas, en vertrok
spoorslags.
Ze had vandaag veel moed moeten verzamelen om voor
een tweede keer hierheen te durven komen. Ditmaal had ze
voor een tafeltje bij het raam gekozen, en een rum-cola besteld
om te proberen elk opkomend gevoel van onzekerheid
vooraf te bedwelmen. Slechts één keer eerder had ze iets
alcoholisch gedronken. Een half glaasje wijn. Stiekem. Lekker
had ze het niet gevonden. Ook dit drankje smaakte absoluut
niet. Wel wekte het een zweverig gevoel op in haar
hoofd. Een nieuwe ervaring die ze prettig vond. Met elke
slok verdween beetje bij beetje de onzekerheid.
Ja, zeker weten… Het was Stella. Dat ze haar niet meteen
herkende, kwam vooral door haar kapsel. Dit was veel korter
geknipt dan vroeger. Verder zat ze er uitzonderlijk zelfverzekerd
bij. Feitelijk met een bravoure die je bij een volwassen
vrouw zou verwachten, en niet bij een jong meisje dat
nog niet zo lang geleden op school zat. Daar had ze steeds
een klas hoger gezeten. Ze gold altijd als een van de mooiste
meisjes van de school. Met die beoordeling was zijzelf het
altijd eens geweest. Misschien dat alleen Anja nog mooier
was. Alleen deugde de naam Stella niet. Die was paars. Een
kleur die ze verafschuwde omdat die nergens bij paste. Ze
125

gaf van alles om haar heen dikwijls een kwaliteitskenmerk in
kleur; zoals mensen, dingen en namen. Dit deed ze al vanaf
haar kleuterschooltijd.
Ruim een jaar geleden was Stella plotseling van school
verdwenen. Een poosje erna deden wilde geruchten de ronde
dat ze een dure hoer was geworden. Maar Doris had daar
nooit een woord van geloofd. Stella zou in de jaren ervoor
met zo’n beetje alle leuke jongens van school hebben geneukt.
Waarom maakte zoiets een meisje altijd pardoes een
hoer? Als jongens hetzelfde met veel meisjes deden, werden
ze geprezen. Een beetje hoerig zou zijzelf overigens best wel
willen zijn. Die reputatie vond ze niet echt erg. Nu keken alle
jongens dwars door haar heen, alsof ze doorzichtig was. Is
dat niet erger?
Doris keek weer even naar Stella. Nee, dat was beslist geen
hoer. Het beeld dat ze van zo’n persoon had, was vrijwel
tegengesteld van wat schuin tegenover haar zat. Zij zag er
adembenemend mooi uit. Met slechts een fractie van haar
uiterlijk zou zij als muurbloem kunnen verwelken. Geweldig
zou dat zijn!
Omdat ze na een poosje het gevoel kreeg dat ze wel erg
vaak in Stella’s richting keek, forceerde ze zichzelf om naar
de andere gasten in het lokaal te kijken. Er waren maar weinig
mensen van haar eigen en Stella's leeftijd. Op enkele al
flink grijzende personen na waren de meeste wel jong, maar
tot de categorie jongeren hoorden ze beslist niet. De leeftijdsopbouw
van de bezoekers verbaasde haar. Ze had altijd
gedacht dat De Flierefluiter een tienercafé was. Tijdens het
eerste, ultrakorte bezoek hier had ze niet de tijd gehad om dat
te bespeuren. En vandaag was ze tot zo-even veel te druk
bezig geweest met het herkennen van Stella. De gedachte aan
haar deed haar blik opnieuw afdwalen naar het tafeltje schuin
tegenover… Hé, ze zat er niet meer. Doris wreef in haar
ogen. Alles om haar heen leek er ineens anders uit te zien.
Met een kritische blik keek ze naar het glas dat bijna leeg
was. Zou het door de rum komen?
“Hallo, is er soms iets aan de hand met mij?”
126

De vraag was vriendelijk van toon, maar wel nadrukkelijk.
Doris keek op en zag Stella naast haar tafeltje staan. Ze verbleekte,
sperde haar ogen wijd open, en vroeg:
“Wat uh... bedoel je?”
“Je kijkt al een poos vaak mijn kant op. Waarom?”
Doris opende haar mond, maar er volgde geen geluid. Er
steeg een ontwijkend antwoord in haar op, en lag al op haar
tong. Maar ze slikte het samen met de laatste slok rum-cola
snel door. Betrapt! Ze haalde haar schouders op, krulde haar
mondhoeken omhoog, en haalde diep adem.
“Ja, dat is zo,” ademde ze uit.
Het verwarde haar dat ze zo vlug en direct bekende. De verwarring
groeide toen ze haar stem Stella hoorde uitnodigen
om bij haar aan tafel te komen zitten. Het leek onbewust te
gebeuren… Ze had verdomme haar eigen stembanden niet
meer onder controle!... Doris keek voor de tweede keer in
krap een minuut naar het inmiddels lege glas. Ditmaal met
een wantrouwende blik. Stella ging op de stoel tegenover
haar zitten, vouwde haar armen over elkaar, en keek Doris
afwachtend aan. Doris deed hetzelfde. Het duurde even tot
het bij haar doordrong dat ze nog geen antwoord had gegeven
op Stella’s vraag.
“Oh ja,... waarom ... Wel, ik dacht jouw gezicht ergens van
te kennen... enne... nou ja, ik wist niet zo gauw van waar.
Maar nu weet ik het weer. Een jaar geleden zat je nog bij mij
op school, en je heet Stella. Ja toch?”
“Ja. En jij heet Doris hè?”
De mond van Doris viel opnieuw open, en wederom zonder
geluid. Ze knikte. Hoe kon zij haar naam weten? Ze hadden
nooit eerder met elkaar gesproken. In een hogere klas zitten,
was voor menig scholier al voldoende om niet met iemand
uit een lager klas te praten. Bovendien had ze tot nu toe gedacht
dat, ze voor een spetter als Stella volledig onzichtbaar
was. Niet anders dan voor jongens.
“Je lijkt verbaasd dat ik je naam weet. Maar zo vreemd is
dat toch niet? Ik denk dat door jouw allroundsportprestaties
zowat de hele school jou kent. Bovendien heb ik jouw naam
127

altijd erg mooi gevonden. Ik had graag zo willen heten, en
heb die dus onthouden. Zullen we onze namen ruilen?”
Doris zou wel meer willen ruilen. Zeker als de prijs enkel
haar naam was. Graag zelfs. Ze had ronduit een hekel aan
haar naam. Zelfs Stella vond ze mooier. Die naam is alleen
maar paars. Doris is kleurloos. Het enige waarover ze zelf
tevreden was, waren haar sportprestaties. Ze had echter nooit
geweten dat die haar minder doorzichtig maakten dan gedacht.
Jammer alleen dat die andere onzichtbaarheid er nog
was. Om daarvan af te komen, moest ze over totaal andere
kwaliteiten beschikken.
“Ruilen? Oh meteen. Ik snap niet dat je Doris mooi vindt.
Aan die naam heb ik altijd de pest gehad. Weet je waarom
mijn ouders me zo genoemd hebben?”
“Nee.”
“Hè, wat een stomme vraag van mij, zeg. Natuurlijk kan je
dat niet weten.”
Doris vertrok even haar mond, en schudde haar hoofd.
“Ze waren vroeger in hun jeugdjaren allebei fan van filmster
Doris Day, en dus was ik de klos. Ze hebben alleen wat foutjes
gemaakt toen ze mij aan het brouwen waren. Want, zeg
maar eerlijk: het aanzien van het brouwsel dat tegenover je
zit, is zowat het tegenovergestelde van dat van die vermaledijde
Dora Dag.”
Stella schoot in de lach.
“Ik ben het niet met je eens. Je bent veel te hard voor jezelf.
Ik vind jou op een heel eigen manier mooi.”
“Oh, nee! Zeg alsjeblieft niet dat innerlijke schoonheid belangrijker
is dan uiterlijke. Hiermee ergeren mijn ouders me
al jaren.”
“Dat zal ik niet doen. Bovendien kan ik in jouw geval daarover
niets zeggen, want ik ken je niet goed genoeg. Maar ik
meen wat ik zeg. Ik herinner me hoe je er op school altijd uit
zag. Dat was ronduit truttig.”
Stella hief haar handen en schouders even op, en vervolgde:
“Zie je, ik durf dat gewoon te zeggen. Je ziet er nu veel leuker
uit. Die vlotte kleren, en dat beetje make-up maken een
128

hoop uit. Ik denk trouwens dat het nog een stuk beter kan.
Als je wil, help ik je daarmee.”
“Denk je dat echt? Zou ik dan een heel klein beetje in de
buurt van jouw uiterlijk kunnen komen? Ik vind mezelf namelijk
nogal manlijk, en zou er graag veel vrouwelijker uit
willen zien. Voldoende in ieder geval om aantrekkelijker
voor jongens te zijn... Want weet je… Ik heb nog nooit een
vriendje gehad.”
De laatste zin fluisterde Doris. Niemand anders hier mocht
dat feit horen.
“Dat kunnen we uiteraard proberen, en zal zeker lukken.
Maar bedenk, dat zogenaamd ‘vrouwzijn’ een waardeoordeel
is dat mannen hebben verzonnen. Volgens hun normen mooi
zijn, kan een handicap zijn.”
“Dat kan ik me niet voorstellen. Ik zou zo’n handicap anders
maar wat graag willen hebben hoor.”
“Je weet echt niet wat je zegt. Ik weet dat ik er erg goed uit
zie, en ken de nadelen ervan.”
“Je bedoelt dat jongens je dan teveel op je uiterlijk beoordelen?...
Nou, voor een poosje zou ik dat helemaal niet erg
vinden. In tegendeel!”
“Oké. In veel opzichten is het inderdaad best leuk. Maar als
je je daardoor teveel laat meeslepen, zoals ik, kan je behoorlijke
stommiteiten begaan.”
Stella staarde abrupt dof voor zich uit, en perste haar lippen
opeen. Ze leek een beetje aangeslagen.
“Kom, je moet je niet door die stomme roddelverhalen op
school laten beïnvloeden. En ook al ben je met elke leuke
jongen op school naar bed geweest, dit geeft niemand het
recht jou een hoer te noemen,... of ...”
Doris slikte het laatste deel van de zin in. Waar haalde ze het
lef vandaan om dat laatste te zeggen? Bovendien was ze er
niet zeker van of die roddels klopten. Met een scheef oog
keek ze naar het lege glas. Ditmaal met een boze blik, alsof
het schuld had aan alles wat haar nu overkwam. Ze richtte
zich weer tot Stella, en vervolgde:
129

“Dat was pure jaloezie. Ik heb die verhalen nooit geloofd.
Echt waar.”
Ze keek Stella ernstig aan om haar woorden kracht bij te
zetten. Stella glimlachte, maar haar ogen bleven dof.
“Die verhalen zijn juist.”
“Oh,... Maar dat geeft nog steeds niemand het recht om jou
een hoer te noemen! Jou met zo’n persoon vergelijken vind
ik,… nou ja,… gewoon stuitend.”
“Ik ben een hoer. Een hele dure. Een callgirl of escorthostess,
of hoe je zo iemand ook wil noemen. Maar hoe chique
de naam ook klinkt die je voor een persoon bedenkt, die met
haar kut haar inkomen verdient, zo iemand is en blijft een
hoer. Ik dus ook.”
De mond van Doris viel opnieuw open zonder dat er woorden
uitrolden. Kon ze haar verzet tegen Stella's reputatie niet
beter opgeven?
“Ben je nu gechoqueerd?” vroeg Stella.
“Nee.”
Ze meende het, maar wist niet zo gauw hoe ze op die informatie
in moest gaan. De openhartigheid van Stella verbaasde
haar meer dan haar eigen. Waarom vertelde zij dat allemaal?
Ze kenden elkaar amper. Stella leek haar gedachten te raden.
“Misschien vind je het raar dat ik dat zomaar vertel. Maar zo
vreemd is het niet hoor. Ik heb namelijk niks te verbergen en
schaam me er niet voor. Zolang het eerlijk is, hoef je je voor
geen enkel beroep te schamen, vind ik. Dus ook niet voor het
ambacht van hoer.”
Het bovenlichaam van Doris maakte slagzij. Stella's woorden
onthutsten haar nogal. Ze vond wel dat ze helemaal gelijk
had. Zou ze dat ook maar zeggen? Ze kreeg echter geen
kans, omdat Stella verderging.
“Kijk bijvoorbeeld naar het beroep van sportmasseur. Iedereen
vindt dat een heel gewoon beroep. Zo’n persoon masseert
allerlei plekken op een lichaam, behalve de geslachtsorganen.
Daarvoor bestaat een massagevariant waarop mensen
als ik zijn gespecialiseerd. Alleen gebruik ik naast mijn
130

handen ook mijn kut. En zodra je dat doet, is het opeens
verwerpelijk. Ergens is dat toch belachelijk?”
Doris had het nimmer zo bekeken, en vond weer dat ze helemaal
gelijk had. Voor Stella met haar verhaal verderging,
wilde ze dat snel beamen:
“Je hebt gelijk. Ik vind dat ook belachelijk. Hoewel ik het
niet zou kunnen, vind ik inderdaad dat je je voor het verrichten
van zulk soort massages niet hoeft te schamen. Daarom
durf je het hier ook zeker rustig hardop te zeggen. Ik zou het
gefluisterd hebben. Nu kan iedereen die bij ons in de buurt
zit het allemaal gehoord hebben.”
“Ik kan het om nog een andere reden hardop zeggen. Bijna
iedereen hier weet dat ik voor geld mijn lichaam verhuur. Ik
pik hier vaak mijn klanten op.”
Doris maakte met haar bovenlichaam voor een tweede keer
slagzij, en wist opnieuw niet hoe ze op deze brok informatie
moest reageren. Wat een onwerkelijk idiote avond was dit.
Een soort droom leek het wel, want die konden ook zo surrealistisch
zijn. Seconden lang zeiden ze geen van tweeën wat.
“Was dat ook vanavond de bedoeling?”
Doris had onmiddellijk spijt van haar vraag, maar wist niets
anders te bedenken om het voor haar gevoel te lange zwijgen
te doorbreken.
“Ja.”
“Stoort mijn aanwezigheid dan niet? Ik heb nou niet bepaald
een uitstraling om klanten te werven.”
Stella schaterde het uit. De doffe blik in haar ogen verdween
meteen.
“De manier waarop jij dingen zegt, is heel beeldend. Jou
persoon heel eigen, en beslist erg leuk. Dat vind ik tenminste.
Ook zulke dingen dragen bij tot de charme van iemand.
De indruk die jij achterlaat, in ieder geval bij mij, maar ik
denk vast en zeker ook bij anderen, is echt niet zo slecht als
jezelf denkt.”
“Dank je voor het compliment. Maar kan ik toch niet beter
weg gaan omdat... uh..?”
Doris gebaarde met haar armen.
131

“Oh nee. Geen sprake van. Het gebeurt wel vaker dat ik
mijn plannen verander. Als het bijvoorbeeld heel gezellig is,
of als ik een fijn gesprek heb met iemand. Zoals nu met jou.”
“Echt waar?”
“Echt waar, ja.”
“Ik vind ons gesprek ook heel fijn.”
Er volgde een lange pauze, waarbij ze allebei als bevroren
voor zich uit staarden. Om wat aan de stilte te doen, nam
Doris een slok uit het lege glas, en verslikte zich hierdoor.
Terwijl ze hoestte, kaatste haar blik een paar keer hulpeloos
heen en weer tussen het glas en Stella, die opnieuw uitbundig
moest lachen. Omdat ze na de hoestbui plotseling leek te
gaan zweven, zette ze snel het glas neer, en pakte de rand
van de tafel beet. Maar het verdwijnen van de zwaartekracht
beviel haar wel, en ze liet de rand weer los. Zou een vogel
het leven altijd zien als zij nu zag? Totaal anders was alles
vanuit dit perspectief. Veel vrijer en mooier dan ze ooit eerder
had ervaren. Dit goed in woorden uitdrukken kon ze niet.
Het was van hieruit volstrekt duidelijk waarom mensen met
alcohol of drugs zich een poosje van het aardoppervlak losmaakten.
Gewoon om alles eens op je gemak te overzien, en
na terugkomst op aarde ongebruikelijke vragen te kunnen
stellen. Zij wilde dat nu ook doen, en besloot een eind aan de
zweefvlucht te maken.
“Ik hoop niet dat ik je overvraag. Maar zou je mij misschien
wat over jouw leven willen vertellen? Vooral over het laatste
deel. Dat moet zo'n beetje het tegenovergestelde zijn van het
mijne.”
Stella dacht een poosje na voor ze antwoordde.
“Dat heeft nooit eerder iemand aan mij gevraagd, maar ik
wil het best doen. Erg graag zelfs. Alleen niet hier. Zullen we
daarvoor naar mijn appartement gaan?”
“Oké. Prima.”
Doris stond op, maar moest de tafel vasthouden omdat die
begon te bewegen. Alles om haar heen leek opeens onvast.
Waardoor zou dat kunnen komen? Een aardbeving? Of wiebelde
alleen zij nog wat na door de zweefvlucht van daarnet?
132

Toen ze voorzichtig een paar stappen deed, stabiliseerde de
omgeving zich enigszins. Ze kon de tafel weer loslaten en
haar armen gebruiken om zich van de laatste resten onbalans
te ontdoen. Eenmaal buiten werd ze misselijk. Maar na een
paar keer luid snuivend diep adem halen, ging dit over. Stella
keek geamuseerd toe hoe Doris de onrust in en rondom haar
lichaam met armbewegingen, geluiden en grimassen probeerde
te bezweren.
Onderweg vertelde Doris over de kleurloosheid van haar
leven, waar dit aan lag, en hoe ze dacht het wat kleurrijker te
kunnen maken. Ze was blij er eindelijk met iemand over te
kunnen praten. Thuis lukte dat niet. Met haar ouders zou ze
niet weten hoe, en verder was ze hun enige kind. Buitenshuis
had ze wel vriendinnen waar ze gezellig mee kon kletsen.
Maar een echte boezemvriendin zat er niet tussen. Haar hart
eens lekker luchten, kon dus niet. Stella zei al die tijd bijna
niets. Veel kans kreeg ze ook niet. Doris leek op een overvol
vat dat onstuitbaar leegstroomde.
Doris was verrukt over Stella’s appartement. Alles vond ze
gaaf. Vooral omdat haar favoriete kleuren groen en blauw de
boventoon voerden. Toen Stella vroeg wat ze wilde drinken,
nam ze fris. Ze voelde niets voor een tweede zweefvlucht.
Stella nam hetzelfde. Alleen als ze met een klant was, dronk
ze alcohol, vertelde ze. Om de tegenzin van het aanstaande
lichamelijke contact wat weg te nemen, voegde ze toe. Het
thema waarvoor ze hier waren, diende zich vanzelf aan. Om
dit vast te houden, stak Doris meteen van wal nadat ze in een
fauteuil in de zithoek was gaan zitten.
“Je vindt dat dus helemaal niet fijn. Waarom stop je er dan
niet mee?”
“Zo simpel is dat niet. Het kleffe gedoe met mijn klanten
bevalt me niet, maar mijn luxueuze leventje wel. Wat je hier
allemaal ziet, heb ik in nog geen jaar tijd verdient.”
Toen ze vertelde hoeveel dat was, kneep Doris in de armleuning
van de stoel.
133

“Jeetje, dat is meer dan twee keer het gezamenlijke inkomen
van mijn ouders!”
Er volgde een lange stilte! Na wat heen en weer wiebelen,
ging Doris op het uiterste puntje van de fauteuil zitten.
“Waarom vertel je dat zomaar. Heb je dat ooit eerder aan
iemand verteld?”
“Nee. Maar jij wou meer over mijn leven weten. Daarom
zijn we toch hier?”
“Ja, maar over het geld had je niets hoeven te zeggen. Dat
lijkt me zo privé.”
“Het is minder privé dan het werk dat ik ervoor doe. En daar
wou je wel over praten!”
Stella’s stem klonk wat geïrriteerd. Doris tuurde naar haar
knieën. Die stomme opmerking over de inkomens van Stella
en haar ouders had ze niet moeten maken. Ze wilde iets zeggen,
maar wist niet wat. Stella wel.
“Sorry dat ik het zo onaardig zei. Dat was echt niet de bedoeling.
Ik wil best van alles over mezelf vertellen, zoals jij
net onderweg hierheen. Ik moet alleen nog even wennen om
over mijn beroep te praten met iemand die ik amper ken.
Echter, als we dat doen, hoort iets zeggen over mijn inkomen
ook daarbij.”
“Da’s waar. Maar je hoeft je niet te verontschuldigen, hoor.
Ook ik moet wennen om met iemand die ik net ken over
zulke intieme dingen te praten. Ik stel daardoor vast hele rare
vragen aan jou.”
“Nee hoor. Je stelt beslist geen rare vragen. Een gesprek als
dit is duidelijk voor ons allebei nieuw en onwennig. Zulk
soort dingen gebeuren kennelijk zomaar. Ik vind ons gesprek
tot nu toe trouwens heel erg fijn.”
“Ik ook.”
Ze bevestigden dat allebei nog eens door elkaar lachend aan
te kijken. Als eerste trok Stella de lachplooien weer glad en
zei:
“Maar laten we verdergaan met ons gespreksonderwerp in
de Flierefluiter? Zal ik bij het begin beginnen? Naar mijn
schooltijd moet ik dan terug.”
134

“Oké.”
“Wel, je noemde het in de Flierefluiter al. Ik heb inderdaad
met zo'n beetje elke leuke jongen van school geneukt, maar
ook veel van buiten. In totaal minstens veertig. Telkens een
ander had iets avontuurlijks. Meer was het niet, want meestal
vond ik het niet eens lekker. Alleen met jongens bij wie ik
een orgasme kreeg, deed ik het meer dan het gebruikelijke
enkeltje. Bij betaalde seks heb ik overigens nog nooit een
orgasme gehad.”
De laatste zin kwam er met een zucht uit.
“Op een gegeven moment begonnen enkele jongens te zeuren
om meer seks. Ik ging daar eerst niet op in. Ook niet toen
ze er geld voor boden. Ik was er zelfs kwaad over. Maar toen
op een keer iemand me er honderd euro voor wilde geven,
ging ik voor de bijl. Op het feestje waar dat gebeurde, was ik
een beetje stoned. Dit heeft vermoedelijk een rol gespeeld. Ik
kan me dat niet zo goed meer herinneren.”
Ze pauzeerde even, alsof ze het toch wilde proberen.
“In de schoolweek na dat feestje had ik er behoorlijk spijt
van. Er kwamen toen minstens tien jongens naar me toe die
voor hetzelfde bedrag met me wilden wippen. Met geen van
hen had ik het ooit eerder gedaan. Die verdomde schooltamtam
had gedurende het weekend overuren gemaakt!”
Stella schudde haar hoofd.
“Nou om een lang verhaal kort te houden: omdat ik toch al
een rotnaam had en het geld me wel aanstond, deed ik het.
Echt kieskeurig was ik daarbij niet. Alleen als iemand me
absoluut niet aanstond, weigerde ik. Meestal ging het met
afgezakte broeken op de wc. Dan was ik er weer snel van af.
Mijn tarief was toen vijftig euro met condoom en honderd
zonder. Als ik aan die periode terugdenk, krijg ik kippenvel,
omdat het meestal zonder condoom gebeurde. Mannen willen
dat nu eenmaal graag. Al die risico's voor zo weinig geld!
Nu neuk ik alleen met condoom, en verdien meer dan het
tienvoudige dan indertijd zonder. Verder ben ik veel kieskeuriger.
Ik ga pas met iemand plat wanneer ik gezellig met hem
135

kan kletsen en wat pret maken. De meeste van mijn klanten
zijn vaste.”
Stella keek van onder haar oogleden naar Doris en vroeg:
“Ben je nu wel geshockeerd?”
“Nee, helemaal niet. Eerlijk gezegd, verbaast het me wel.
Zelf zou ik het nooit gedaan hebben. Hoewel, als ik zo mooi
was als jij,... Wie weet. Misschien is het inderdaad een handicap
om er zo goed uit te zien.”
“Niet altijd. Het is pas een handicap als je jezelf erdoor laat
meeslepen. Er zijn genoeg mooie meisjes die het niet doen.
Je kent bijvoorbeeld vast Anja wel. Zij veroorlooft zich heel
openlijk allerlei lichamelijke vrijheden, maar is heel afhoudend
met neuken. Haar lijf verhuren, zal ze zeker nooit doen.
Ik heb wel die fout gemaakt.”
“Waarom fout? Je doet toch niets misdadigs als je geld voor
zulke bezigheden vraagt. Ook dat zijn vrijheden, al verschillen
ze met die van Anja. Je geeft anderen zelfs plezier met
jouw bezigheden. Je doet eigenlijk aan een soort dienstverlening
en verdient geld op een eerlijke manier. Zoiets zei je
zelf daarstraks in de Flierefluiter trouwens ook. Je schaamde
je er niet voor, zei je. En terecht vind ik.”
“Dat is zo. Maar twijfels over wat je doet, heeft iedereen
weleens. Ik vraag me vaak af, of ik hiermee door moet blijven
gaan. In elk geval hoelang. Nu kan ik veel geld vragen
omdat ik nog zeventien ben. Veel mannen geilen op minderjarige
meisjes en hebben daar veel geld voor over. Het idiote
is dat, ook al verandert je uiterlijk niet, je die extra aantrekking
kwijtraakt zodra je de grens van achttien passeert. Voor
de wet ben je dan volwassen, en voor veel mannen ineens
minder interessant. Mijn vaste klanten weten dat ik volgende
maand achttien wordt. Ik denk dat ik dat financieel zal merken.
Sommige hebben al aangekondigd dat ik binnenkort
mijn minderjarigheidpremie kwijtraak. Zo noemen ze dat.
Nou, je snapt wel, dat naarmate je ouder wordt het er niet
beter op zal worden.”
“Wat stom zeg dat leeftijd zoveel uitmaakt. Ik kan me goed
voorstellen dat zulke dingen je aan het twijfelen zetten.”
136

“Ja, en dat zijn slechts de vraagtekens bij mijn verdiensten.
Er is namelijk iets waar ik meer mee zit. Vriendschap. Gezellige
contacten met klanten heb ik genoeg. Maar iets van
warme vriendschap is er nimmer bij. Ik mis dat. Nu merk ik
dat heel duidelijk, want het is voor het eerst in meer dan een
jaar dat ik menselijke warmte voel. Dank zij jou.”
Doris sloeg even haar ogen neer.
“Het doet me heel goed dat je dat zegt. Echt! Maar ga jij dan
nooit naar huis?”
“Nee. Dat kan niet meer. Mijn ouders hebben me een jaar
geleden het huis uitgezet.”
“Wat een rotstreek. Alleen maar omdat je betaling vraagt
voor seks?”
“Ja, ze schamen zich voor mij. Al langer dan dat jaar trouwens,
want mij uit huis zetten was niet het gevolg van wat ik
op school deed. Voor veel geld ben ik namelijk meermaals
met een van hun beste getrouwde vrienden naar bed gegaan.
En dat kwam uit. Het huwelijk van die man was toen volledig
kapot, maar ook de vriendschap tussen dat stel en mijn
ouders. Ze hebben me dat heel kwalijk genomen, en ik moest
toen vertrekken.”
“Belachelijk! Ik kan me nog voorstellen dat ze er kwaad om
werden. Maar voor zoiets je kind de deur uitzetten, vind ik
kwalijk. Je was pas zestien, verdomme!”
“Toch deden ze het. Zouden jouw ouders dat niet hebben
gedaan?”
“Moeilijke vraag. Ik kan mezelf niet echt in zo'n situatie
verplaatsen. Maar ik denk zo goed als zeker niet. Ik herinner
me namelijk dat ze eens zeiden dat zelfs als je kind gestolen
heeft, je het nooit in de steek mag laten. En seks bedrijven
voor geld is veel minder erg. Vanuit het standpunt van een
volwassene bedoel ik. Ik vind het helemaal niet erg.”
Omdat Stella niet reageerde, ging Doris verder.
“Is het omdat je ouders je hebben weggestuurd dat je van
school bent gegaan?”
Doris wachtte Stella's antwoord niet af, en gaf het zelf.
137

“Ja natuurlijk! Dat kan gewoon niet anders. Als je geen geld
hebt voor onderdak en eten, kan je de school evenmin betalen.
Dat maakt het nog kwalijker. Je moest dus wel op deze
manier geld verdienen. Je had geen keus.”
“Erg lief dat je het zo brengt. Keus had ik natuurlijk wel. Ik
had een kantoorbaantje ofzo kunnen zoeken. Maar ik geef
toe dat ik vanwege het geld de prostitutie inging. De ervaring
had geleerd dat ik makkelijk aan klanten kon komen. Vanaf
het begin ging dat probleemloos. Als ik wil, kan ik in een
weekend vijfduizend euro verdienen. Maar dan ben ik wel
bijna het hele weekend klef bezig, en dit vind ik veel te lang.
De laatste tijd doe ik dat nooit meer.”
“Ben jij nooit bang voor geslachtsziekten? Vooral voor aids
zou ik dat zijn.”
“Nee. Ik zei al dat ik het alleen met condoom doe. Verder
eis ik van elke klant dat we samen vooraf douchen. Zelf doe
ik dat erna altijd nog een keer.”
“En geweld? Ben je daar niet bang voor? Als ik het goed
begrijp, doe je alles alleen. Ik bedoel: je hebt geen pooier
ofzo.... Als ik teveel vraag, moet je het zeggen hoor!”
“Je vraagt niet teveel. Ik vind het leuk dat ik er zo vrij over
kan praten. Dat heb ik nooit eerder gedaan. Maar om op je
vraag te antwoorden... Ik ben inderdaad best wel bang voor
geweld. Voor ik iemand als klant accepteer, kijk ik altijd
eerst heel goed de kat uit de boom... Wacht,… de kater uit de
boom moet ik zeggen!”
Doris moest lachen. Vooral om het maffe gezicht dat Stella
bij de laatste zin trok, die onverstoorbaar verderging:
“Slechts een paar keer heb ik me in zo’n kater vergist. Behalve
seksueel opgewonden, werden ze agressief. Door ze
snel klaar te laten komen, liep dat meestal goed af. Slechts
één keer ging het echt mis. Gelukkig was dat bij die vent
thuis. Het lukte me toen mijn kleren te pakken en het huis uit
te rennen. Ik was poedelnaakt. Maar omdat het midden in de
nacht gebeurde, kwam ik op straat niemand tegen, en liep het
goed af.”
“Poe! Voor mij is dat allemaal veel te avontuurlijk.”
138

“Ach, een enkel keertje wel ja.”
Ze praatten er nog wat over na, en sneden hierna allerlei
andere onderwerpen aan; tot ruim na middernacht. Stella
stelde Doris voor om bij haar te blijven logeren, wat ze graag
aanvaardde. De ouders van Doris hadden het aan haar gelaten
of ze dit weekend thuis of bij een vriendin zou gaan slapen.
Het werd dus het laatste. Omdat in het appartement
slechts één slaapkamer was, sliep Doris op de bank die tot
een comfortabel bed kon worden uitgeklapt.
De volgende ochtend werd Doris als eerste wakker. Pas toen
ze overeind ging zitten, langs haar lijf naar beneden keek en
alleen maar huid zag, wist ze weer dat ze naakt had moeten
slapen. Voor het eerst in haar leven. Zowel Stella als zijzelf
waren vannacht vergeten dat ze geen slaapkleding bij zich
had, maar dit ontdekte ze pas toen ze zich aan het uitkleden
was. Omdat Stella al in haar slaapkamer was en ze haar niet
wilde storen, besloot ze om in enkel haar vel te gaan slapen.
Stella had haar wel een handdoek gegeven en, best verbazingwekkend,
zelfs een tandenborstel. Hiervan had ze een
flinke voorraad, omdat klanten die niet altijd bij zich hadden.
En een tandenborstel met iemand delen, wilde ze niet. Doris
vond dat vanzelfsprekend. Zij zou dat ook nooit doen. Wel
mocht ze naar wens alle reuk- en smeerspullen van Stella
gebruiken.
Omdat ze geen kamerjas had, liep ze naakt naar de badkamer.
Thuis deed ze dat nooit. Maar het hele weekend verliep
al zo anders, dat dit er best bij kon. De blote wandeling deed
haar lichaam van top tot teen prettig tintelen. Voor het inslapen,
had ze onder de lakens een vergelijkbaar zalig en vrij
gevoel beleefd. Dit werd duidelijk een weekend vol nieuwe
ervaringen.
De badkamer had ze vannacht alleen gebruikt om haar tanden
te poetsen. Ze was te moe om zich helemaal te wassen,
en had daarom de diensten van de douchecel genegeerd. Het
verbaasde haar niet dat de cel heel ruim was, evenals de rest
van de badkamer. Er staken meerdere sproeikoppen uit de
139

lichtgroen getinte tegels op de muur. Logisch natuurlijk voor
iemand met het beroep van ho… Ze wiste het laatste woord
onmiddellijk uit haar gedachten. Het bleef vreemd en onmogelijk,
om die term aan Stella te koppelen. Het was een oranje
woord; een kleur die ze ook niet mooi vond, en met het
paars van Stella vloekte. Doris besloot alle sproeikoppen
tegelijk te gebruiken. Speels dook ze van de ene straal in de
andere. Een rommelend geluid achter haar onderbrak plotseling
het spel.
“Goeie morgen. Je schijnt er lol in te hebben. Maar,… mag
ik er ook onder?”
Tussen de deels opengeschoven douchedeuren ontwaarde
Doris het ontspannen lachende gezicht van Stella.
“Ja, natuurlijk,” zei Doris.
Ze maakte plaats, maar hield wel haar rug naar Stella toegekeerd.
Doris voelde zich opeens erg ongemakkelijk. Behalve
na het sporten in een grote ruimte, had ze nooit ergens anders
met iemand onder de douche gestaan. Maar toen Stella ongedwongen
naast haar kwam staan, en ontspannen over van
alles begon te kletsen, verdween het ongemakkelijke gevoel
geleidelijk.
Na een kort poosje maakte dat zelfs plaats voor uitbundige
pret. Als twee kleuters spetterden en stoeiden ze met elkaar.
Om beurten doken ze van de ene straal in de andere, tot ze
niet meer konden, en zwaar hijgend met hun armen op elkaars
schouders hingen. Toen ze zich allebei weer oprichtten,
drukte Stella haar lichaam tegen Doris, en zoog haar mond
op de hare. Doris beantwoordde dat alsof ze het al jaren deden.
Het werd een lange kus, waarbij behalve hun lippen ook
hun tongen elkaar voorzichtig streelden. Toen ze elkaar weer
loslieten, draaiden ze zonder iets te zeggen gezamenlijk de
kranen dicht.
Terwijl Stella de rug van Doris afdroogde, staarde Doris
afwezig voor zich uit. Het was alsof ze zich buiten haar lichaam
bevond. Niets snapte ze er meer van. Wat overkwam
haar dit weekend? Vreemd en verwarrend was het allemaal,
maar ook erg prettig. Haar lichaam tintelde intenser dan bij
140

de blote wandeling naar de badkamer. Vooral in haar onderbuik.
Ze was onmiskenbaar lichamelijk opgewonden. Wat
betekende dit? Was ze soms lesbisch? Of biseksueel? Ook de
gedachten aan jongens hadden meermaals prettige tintelingen
in haar vulva opgewekt.
Maar lang kon ze er niet over peinzen. Stella, zichtbaar in
opperbeste stemming, pakte de hand van Doris en sleepte
haar de keuken in om te ontbijten. Ze stelde voor om nog
niets aan te trekken. Na het eten konden ze dan haar garderobe
doornemen om iets leuks uit te zoeken. Later op de dag
zouden ze in de stad wat kunnen gaan wandelen, en ergens
op een terrasje iets drinken. Doris vond het allemaal prima,
vooral omdat door de voorstellen van Stella alle verwarring
langzaam wegvloeide.
Tijdens het eten maakten ze plannen, waar ze aan het eind
van de ochtend naar toe zouden gaan. Doris voelde zich al
die tijd prettig op een manier die ze tot vandaag niet eerder
had ervaren. Ze dacht dat dit kwam door de vrijheid om zonder
enig gevoel van schaamte in aanwezigheid van een ander
al haar huid te kunnen tonen. Naakt zijn was best wel fijn.
Hoewel… Nee… Het voelde veel beter. Het was zalig! Ze
zocht in gedachten naar een zinnetje dat dit gevoel kon samenvatten.
Omdat ze haar gevoelens bij allerlei ervaringen
en gebeurtenissen graag in korte, Engelstalige zinnetjes goot,
werd het: ‘nude is beautiful’. Jammer dat ze zich straks weer
aan moesten kleden.
Waarom kon je niet in enkel je vel overal vertoeven waar
je wilde, en voor een wandeling of winkelen in die staat de
straat opgaan? Wat haar betreft mocht dat snel veranderen.
Als het kon meteen. Iemand als Stella zou dat zonder problemen
vast kunnen doen. Aan zo'n gaaf lijf kon niemand
zich ergeren. Ze had tijdens het ontbijt vaak en lang ernaar
gekeken, en tot eigen verbazing zonder enige verlegenheid.
Stella deed hetzelfde bij haar.
Doris vroeg zich af hoe mensen zouden reageren als zijzelf
helemaal ontkleed de straat opging? Vast veel minder gunstig
dan wanneer Stella dat deed. Haar lijf was veel mooier.
141

Beslist even fraai als dat van Anja. En die toonde dat zonder
dat het problemen gaf in het openbaar, zoals in het schooltoneelstuk
van vorig jaar. Op school wist iedereen dat zij bij
haar thuis soms poedelnaakt in de voortuin zat en op de parkeerplaats
voor het huis de auto van haar ouders waste. Stella
zou dat allemaal ook vast kunnen doen, en wellicht zelfs
meer, zoals winkelen in een volle stad. Maar of zijzelf zich
dergelijke vrijheden zou kunnen veroorloven, betwijfelde ze.
Stella leek haar twijfels op te vangen.
“Je hebt een prachtig atletisch lichaam, Doris. Slank en gespierd.
Ik vind het erg mooi. Dat mag best gezien worden. Ik
ben ervan overtuigd dat elke jongen op school die jou zo ziet,
opgewonden zal raken.”
“Dan moet ik wel naakt naar school.”
“Ja. Stom hè, dat dat niet kan. Het is best moeilijk om met
kleren een fraai gevormd lijf goed uit te laten komen. Straks
zal ik dat met het jouwe proberen. Ik weet zeker dat ik iets
heb, want we hebben ongeveer hetzelfde postuur.”
Omdat ze naaktzijn allebei fijn vonden, besloten ze zich pas
op het allerlaatst aan te kleden. Het zinnetje: ‘nude is beautiful’,
dat bij het ontbijt in Doris was opgekomen, adopteerden
ze op haar voorstel als hun lijfspreuk. Ze spraken af, dat
als ze op warme dagen waar dan ook samen waren, en een
van hen die spreuk zou uitspreken, ze zich allebei onmiddellijk
uit zouden kleden.
Aan het eind van de ochtend keek Doris verbluft naar haar
aangeklede spiegelbeeld. Over haar geheime garderobe was
ze tot nu toe ruimschoots tevreden. Maar vergeleken met
Stella's garderobe gleed die af naar matig. Kleding en makeup
kunnen inderdaad onthutsend veel uitmaken. Toen Stella
voorstelde om de geplande wandeling te gaan maken, moest
ze bij Doris aandringen om dat in de kleren te doen die ze op
dat moment aan had. Na alle eerdere nieuwe ervaringen dit
weekend, was het tonen van haar nieuwe buitenkant aan de
rest van de wereld voor haar eigenlijk een primeur teveel.
Veel verschil met zich volledig naakt in het openbaar tonen,
was het voor haar gevoel niet.
142

De hele middag zwierven ze door de stad. Regelmatig
maakte Stella Doris erop attent dat veel mannen en jongens
hun kant opkeken. Eerst geloofde Doris dat niet, maar moest
op een gegeven moment toegeven dat het inderdaad zo was.
Alleen was ze ervan overtuigd dat die aandacht uitsluitend
bestemd was voor Stella. Om haar van het tegendeel te overtuigen,
wilde Stella zich een poosje terugtrekken nadat ze op
een terrasje waren gaan zitten. Maar Doris hield haar onmiddellijk
tegen. Ze voelde zich te onzeker om helemaal in haar
eentje al die blikken te moeten pareren in geval Stella gelijk
mocht hebben.
Toen ze aan het eind van de middag in Stella's appartement
terugkwamen, wilde Doris meteen naar huis. Haar ouders
konden al thuis zijn en zij wisten niet waar ze was. De kleren
die ze aan had, wilde ze teruggeven; maar dit hoefde niet. Ze
mocht die net zolang houden als ze wilde. Haar kasten waren
zo vol, meende Stella, dat een tijdje wat meer lucht erin geen
kwaad kon. Ook haalde ze Doris over om de make-up op
haar huid te laten zitten. Uit de gesprekken die ze dit weekend
hadden gevoerd, had ze afgeleid dat ze bij haar ouders
veel meer gedaan kon krijgen dan ze zelf dacht. Stella vermoedde
dat ze het nog onvoldoende had geprobeerd. Doris
gaf toe dat dit best weleens zou kunnen. Eerder deze week
was ze zelf tot een soortgelijke conclusie gekomen.
Het was alsof later op de dag Doris haar ouders nu pas leerde
kennen; een ware ontdekking. Ze bleken geen moeite te hebben
met de wens van hun dochter om ‘bij de tijd’ gekleed te
gaan, zoals ze zelf haar metamorfose noemde. Wel vonden
ze de ‘nogal wilde’ kleuren niet mooi. Ze verzetten zich ook
niet tegen de in hun ogen al even wilde make-up. Opnieuw
zagen ze liever haar natuurlijke schoonheid. Doris had hen
na die laatste uitspraak perplex aangekeken. Ze twijfelde nu
echt aan hun beoordelingsvermogen. Goed, ze vond sinds
kort ook zelf dat het met haar natuurlijke uiterlijk minder
droef was gesteld dan jarenlang gedacht. Maar de natuur af
en toe een handje helpen, vond ze beslist nodig.
143

Aan het eind van een ontdekkingstocht ligt soms een schat.
Na de ontdekking van haar ouders lag voor Doris ook zoiets
te wachten. Ze mocht van hen voor een prettig ruim geldbedrag
nieuwe kleren kopen. Dit lag al in de planning, maar
haar moeder had nog geen tijd gehad om daarvoor samen op
stap te gaan. Doris prees dat toeval. Omdat haar moeder
dacht dat ze het met de keuzes van haar dochter hoogstwaarschijnlijk
niet volledig eens zou zijn, moest ze het ditmaal
wel zonder haar bijzijn doen. Doris vond dat prima. Ze kon
dan samen met Stella nieuwe kleren gaan kopen.
De metamorfose van Doris bleef de volgende ochtend op
school niet onopgemerkt. Meteen al die dag kreeg ze voor
het eerstvolgende weekend een uitnodiging voor een feestje.
Stella was erg blij voor haar, en deed later in de week haar
best om leuke kleren te vinden. Haar klanten moesten zich
maar aftrekken, want ze vond dit veel leuker, fluisterde ze
Doris giechelend in, toen ze samen op jacht naar wild gekleurd
textiel door de stad trokken.
Het feestje op zaterdagavond was voor Doris een waar festijn.
Alleen was het staartje, thuis bij de jongen die haar had
uitgenodigd, helaas een domper. Omdat ze zoiets voor het
eerst meemaakte, wilde ze van alles uitproberen en liet veel
toe. Teveel, vond ze naderhand. Voor ze er erg in had, had
hij haar jurk en bh. uitgetrokken. Verder liet ze niet toe. Wel
had hijzelf in een mum van tijd niets meer aan. Hierna trok
hij een vochtig zoenspoor over haar lichaam. Rillingen had
ze ervan gekregen. Het gefrunnik van zijn onvermoeibare
handen was soms pijnlijk.
Overal hadden die tengels aan haar gezeten, en het leken er
af en toe meer dan twee te zijn. Haar slipje wist ze met veel
moeite aan te houden. Wel liet ze gelaten toe dat zijn handen
er af en toe in verdwenen. Pijnkreten kon ze maar net onderdrukken
wanneer hij klunzig haar schaamlippen en clitoris
betastte. Regelmatig en erg nadrukkelijk toonde hij zijn stijve
pik. Dat ding was duidelijk zijn beste vriendje, want ze
moest er vaak naar kijken en met haar handen en mond aan-
144

aken. Om van beide dwingelanden af te zijn, trok ze zijn
vriendje op een zeker moment af. Het was beter dat het stijve
onding over z’n nek ging dan zij, vond ze na het zoveelste
keer opgedrongen mondcontact, waarvan ze langzaam maar
zeker misselijk werd. Hierna bracht hij haar naar huis. De
vochtige afscheidskus was voor hem een tot ziens, maar voor
haar een vaarwel.
Meteen de volgende dag zat ze naast Stella op de zitbank
over het onaangename gedoe na het feestje te vertellen.
“Oh, maar zo gaat het altijd. In het begin vond ik het ook
verschrikkelijk. Pas later werd het lekker. Alleen spontane
seks trouwens. Betaalde seks doet me niets.”
“Omdat menselijke warmte ontbreekt? Zoiets zei je vorige
week.”
“Ja. Het is veel belangrijker om eerst goede vrienden te
worden. Seks komt dan vanzelf. Veel mensen concentreren
zich vooral daarop. Niet voor niets valt er goed mee te verdienen.
Het is net als met drank en drugs. Je kan eraan verslaafd
raken. Seks alleen bevredigt niet. Er ontbreekt iets. En
dat is menselijke warmte. Zo zie ik dat tenminste.”
“Verlang je daar zelf niet naar terug? Jij hebt van seks al
eens genoten, en weet dus wat je mist.”
“Ja, maar ik weet niet hoe. Het is alsof ik seks alleen nog
zakelijk kan bedrijven. Ik ben het afgelopen jaar niet één
keer verliefd geweest. Daarvoor best vaak.”
“Wanneer weet je of je echt verliefd bent? Op het feestje
dacht ik dat ik het was. Maar het is nu helemaal over.”
“Misschien omdat het nieuw voor je was. Misschien was je
meer onder de indruk dat een jongen belangstelling voor je
toonde. Ook dat kan een warm gevoel opwekken. Maar verliefdheid
is heel anders. Dat gaat niet zo snel voorbij.”
“Dat zou best kunnen. Op afstand heb ik dat weleens meegemaakt.
Het warme gevoel bleef dan veel langer. Voor mij
onaangenaam lang, omdat het altijd op afstand bleef.”
“Maak je daar niet ongerust over. Kijk eens hoe snel je de
belangstelling kreeg die je wou. Ditmaal was het niet prettig,
maar dat komt nog wel. Echt. Je bent net begonnen.”
145

“Dat is zo. Ik vind het trouwens best rot voor jou dat je niet
meer verliefd kan raken. Jij hebt dus al minstens een jaar
geen liefdeswarmte meer gevoeld.”
“Een keertje maar.”
“Dat was dan geen vaste klant?”
“Nee, maar ook geen gelegenheidsklant.”
“Op afstand dus! Wat rot! Ik ken dat ook helaas.”
“Niet op letterlijke afstand.”
Stella sloeg haar ogen naar beneden, en richtte die op haar
knieën.
“Hè, wat bedoel je?” wilde Doris weten.
“Met jou. Vorige week toen we elkaar onder de douche omhelsden
en zoenden. Ik voelde me toen zalig van binnen. Nou
nee, veel meer dan zalig… Het was liefde.”
Doris reageerde niet. Ze keek naar Stella die nog steeds naar
haar knieën staarde. Die paar zinnen hadden haar helemaal in
de war gebracht. Ze was liever niet aan die gebeurtenis herinnerd,
temeer omdat ze er de hele week over had zitten
peinzen. De zoen had haar opgewonden op een manier die ze
nooit eerder had ervaren. Totaal anders dan het misselijk makende
gedoe van gisterenavond. Stella had het kennelijk ook
fijn gevonden. Waren zij nu lesbisch? Ze had niets tegen
homoseksualiteit, maar het idee om het zelf mogelijk te zijn,
schrok haar toch af.
“Je bedoelt, uh... dat je verliefd op me bent?”
“Ik weet het niet. Het leek op gevoelens die ik had als ik
echt fijn met een jongen vrijde.”
“Maar wij hebben toch niet gevrijd?”
“Nee, dat niet. Ik heb het alleen over het warme gevoel dat
vergelijkbaar was. Jij vond het dacht ik ook fijn, want je
zoende mee. En nog lang ook.”
Doris wachtte even.
“Ja, dat is zo. Ik vond het ook fijn, maar weet er eigenlijk
geen raad mee.”
“Ik evenmin. Tot nu toe heb ik alleen met jongens lichamelijk
contact fijn gevonden. Met een meisje of een vrouw
kwam het nooit zover. Tot vorige week. De omhelzing met
146

jou en het zoenen wonden me heel erg op, en dit kwam voor
mij totaal onverwacht. De afgelopen week heb ik er veel
over nagedacht, maar,...”
Stella gebaarde met het ophalen van de schouders dat het tot
niets had geresulteerd.
“Het gebeurde wel spontaan, en van twee kanten. Wellicht
omdat we allebei naar iets warms verlangden,” vermoedde
Doris.
Ze flapte het er uit voor ze er erg in had. Nogal stom vond ze
het zelf klinken. Maar Stella duidelijk niet, want die ging er
onmiddellijk op in.
“Dat zou heel goed kunnen, ja.”
Er viel een lange stilte. Af en toe keken ze elkaar verlegen
aan. Stella schoof op een gegeven moment op de bank wat in
de richting van Doris.
“Zit jij soms ook te piekeren over de vraag of je misschien
lesbisch bent?”
“Ja!”
Doris schreeuwde dat ene woordje bijna.
“Stom eigenlijk om over zoiets te tobben,” vond Stella, “Ik
heb niets tegen homoseksuelen, maar kan niet geloven dat
ikzelf er misschien één ben. Allerlei twijfels roept dat in me
op.”
“Die twijfels heb ik ook. Gek dat we daarover dezelfde gevoelens
hebben.”
“Op de een of andere manier voelen we elkaar goed aan.
Misschien moest het zo lopen, en brengt het ons allebei iets
fijns. Ik voel me heerlijk samen met jou.”
“Ik ook met jou.”
Ze pakten elkaar bij de handen en spiegelden zich in de ogen
van de ander. Doris herinnerde zich plots iets.
“Oh, ik heb nog een verrassing voor je. Een plezierige hoop
ik. Door al dat gepraat, vergeet ik dat bijna. Mijn ouders
hebben me gevraagd jou voor het avondeten uit te nodigen.
Wil je dat? We moeten dan wel zo'n beetje gaan, want de tijd
schiet al aardig op.”
147

Stella keek eerst gewoon verrast, maar meteen erna erg blij
verrast.
“Heel graag. Je hebt dus over mij verteld? Waarom? En wat
heb je gezegd?”
“Dat ging vanzelf. Meteen zondag al. Ik had tenslotte jouw
kleren aan. Toen ze vroegen van wie die waren, heb ik alles
over dat weekend verteld. Zoals, hoe we elkaar van school
herkenden, en dat we meteen goed met elkaar konden opschieten,
en dat ik bij jou had gelogeerd. En omdat ze het zo
aardig vonden dat je mij hebt helpen zoeken naar nieuwe
kleren willen ze graag kennis met je maken.”
“Dat was vast op jouw voorstel.”
“Ja, maar dat maakt niet uit. Ze vonden het meteen goed. Na
mijn verhalen zijn ze erg nieuwsgierig naar jou.”
“Dan heb je alleen de mooie dingen verteld. Over mijn beroep
heb je vast niets gezegd.”
“Nee. Wel dat je moet werken omdat je na een ruzie met je
ouders door hen op straat bent gezet. Net zoals ik vinden zij
dat een rotstreek.”
“Vroegen ze niet wat ik dan deed voor de kost.”
“Ja, maar dat wist ik een beetje af te houden door te zeggen
dat je links en rechts wat bij elkaar scharrelde.”
Doris grinnikte.
“Ja, zo kan je dat inderdaad noemen. Een aardig cryptische
vondst. Je bent erg inventief. Maar namen je ouders daarmee
genoegen?”
“Ze moesten wel, want ik kreeg op dat moment hoge nood
en ging naar de wc. Daarna hebben we het er niet meer over
gehad.”
“Slim hoor. Maar meer dan uitstel is dat natuurlijk niet. Ze
zullen straks vast weer naar mijn werkzaamheden vragen.”
“Dat denk ik ook. We vertellen het dan gewoon.”
“Prima, ook mijn idee. Ik schaam me er tegenover niemand
voor. Alleen, hoe denk je dat zij erop zullen reageren?”
“Ik weet het niet. Maar dat zou best weleens mee kunnen
vallen. Over dingen als seks en drugs denken ze best liberaal.
148

En van één ding kan je verzekerd zijn. Ik zal jou nooit laten
vallen. Bij niemand, en voor niemand.”
“Dank je. En ik zal jou ook nimmer laten vallen.”
Stella kneep haar voorzichtig in de handen. Doris keek ernaar,
waardoor haar blik op de horloges aan hun polsen viel.
“Laten we gaan. Het is nu echt tijd.”
Tussen Stella en haar ouders klikte het meteen. Doris was
opgetogen. Er viel alleen een korte stilte toen het beroep van
Stella ter sprake kwam. Maar dat bleek meer onwennigheid
dan afkeur, want al gauw stelden ze haar er net zo makkelijk
vragen over als Doris een week eerder. Zonder iets te verbergen,
beantwoordde Stella ze. Omdat Doris het allemaal al
gehoord had, keek ze alleen maar toe. Terwijl Stella antwoordde,
viel haar daardoor iets op. Voor het eerst, zij het
heel duidelijk. Bij elk antwoord dat Stella gaf, leek iets van
weerzin in haar te schemeren. Zou ze soms afkeer beginnen
te krijgen van haar beroep? Zou ze diep in haar hart er misschien
mee op willen houden?
Omdat ze Stella die vragen niet wilde stellen met haar ouders
erbij, vroeg ze het haar pas de volgende dag. Maar Stella
ontkende dat ze echt afkeer had van haar beroep. Af en toe
wat tegenzin, ja, zoals iedereen wel eens tegenzin heeft in het
werk dat die doet. Maar in elk geval niet zoveel weerzin om
van afschuw te kunnen spreken, en ermee op te willen houden.
Doris geloofde het echter niet.
Wellicht had Stella het zelf nog niet door. Iedereen zat
weleens met iets dat die niet meteen zelf doorhad. Dus hield
ze dat onderwerp bij al hun volgende gesprekken actueel. Op
een dag stelde ze haar zelfs voor om bij hun thuis te komen
wonen. Met haar ouders viel daarover best te praten, vermoedde
ze. Ze had dan een pleegzusje. Een vooruitzicht dat
haar best wel aanstond.
Maar Stella wees het voorstel af. Ze wilde onafhankelijk
blijven, maar wel graag bij Doris thuis blijven komen. Ze
dacht zo in voldoende mate aan een portie menselijke warmte
te kunnen komen. Doris meende beter te weten en praatte
149

heimelijk toch met haar ouders over het eventueel in huis
opnemen van Stella als vierde gezinslid. Dat zou niet langer
dan ongeveer een jaar hoeven te duren, pleitte ze, want dan
zou zijzelf na het eindexamen gaan studeren, en ergens op
kamers gaan wonen.
Haar ouders waren er in principe niet op tegen, maar vonden
wel dat Stella het eerst zelf moest willen. Pas dan konden
ze er serieus over praten. Ook vonden ze het nodig om
hun dochter wat lood in de schoenen te leggen, door erop te
wijzen hoe moeilijk het nu al voor hun drieën soms was om
in huis elk aan je trekken te komen. Met Stella erbij, ook al
was dat slechts een jaar, zou dat niet eenvoudiger maken.
Doris gaf hen gelijk. Met z’n drieën spraken ze af niets over
hun gesprek aan Stella te vertellen. Ze moest zonder druk
van wie dan ook zelf vragen of ze bij hen in huis mocht komen
wonen.
Ruim een maand later dacht Doris dat Stella op een punt was
aangekomen dat ze dat zelf zou willen. Alleen moest ze een
soort aas gebruiken om haar tot die stap te verlokken. Het aas
bood zich aan toen ze op een doordeweekse dag bij haar
thuis Stella's achttiende verjaardag vierden. Voor Stella verliep
dat zo fijn, dat ze op een zeker moment erg geëmotioneerd
raakte en begon te huilen. Samen met haar moeder
kreeg zijzelf het toen ook te kwaad. Haar vader had het duidelijk
ook moeilijk, want hij zei opeens dat hij even iets uit
de keuken moest halen, maar kwam met niets terug. De tranen
ebden na een poosje weg, de feestvreugde bleef. Vlak
voor Stella naar huis ging, nam Doris haar eventjes mee naar
haar kamer, omdat ze niet wilde dat haar ouders het hoorden.
Als Stella nu niet bij hen wilde komen wonen, dacht ze, wilde
ze misschien nooit. Als aas om dat voor elkaar te krijgen,
gebruikte ze alle vandaag losgekomen emoties. Maar Stella
beet niet. Ze wilde ongebonden blijven.
De zondag na Stella's verjaardag was het buiten stralend
weer. Bij iedereen, wist Doris, dringen zonnestralen dan
150

vaak diep door in je binnenste, wat dat hemellichaam zowel
buiten als binnenin je lijf doet schijnen. In haar binnenste
scheen de zon echter aanzienlijk sterker dan erbuiten door de
plezierige nasleep van een feestje op gisteravond. Dit wilde
ze zo snel mogelijk aan Stella vertellen. Hoewel het ongewoon
vroeg was voor Stella’s maatstaven wat betreft haar
werk, belde ze toch bij haar huisdeur aan. Een beetje schuldig
voelde ze zich daardoor wel, maar ze moest het bij iemand
uiten. En omdat het iets was dat ze niet echt bij haar
ouders kwijt kon, moest het wel bij Stella.
Ze had eindelijk lichamelijk contact met een jongen plezierig
gevonden. Ze had zelfs seks met hem bedreven en een
meervoudig orgasme gekregen. Karel heette hij. Smoorverliefd
was ze. Na de seks had ze hem alles verteld over haar
relatie met Stella, en de invloed die het op haar leven had.
Hij vond dat allemaal interessant en leuk. Vooraf had ze met
hem afgesproken dat dit voorlopig tussen hen tweeën moest
blijven, wat hij vanzelfsprekend vond.
Dit moest Stella allemaal weten. De sleutel van haar woning
die ze al weken geleden gekregen had, wilde ze niet
gebruiken. Ze kon een slaapklant op bezoek hebben. Doris
wist dat die soms een ochtend bleven plakken. Toen Stella
opendeed, deinsde ze hevig geschrokken even terug. Stella’s
linkerwang was paars en gezwollen. Nog meer dan anders
verafschuwde ze die kleur.
“Jeetje wat is er gebeurd? Ben je gevallen?”
Stella schudde het hoofd en glimlachte mat.
“Ben je geslagen?”
Met de ogen naar beneden gericht, knikte Stella.
“Jezus, wat een klootzak. Is hij er nog?”
Gedecideerd en met gebalde vuisten stapte Doris naar binnen.
Stella deed de deur dicht en liep haar achterna.
“Nee, het is gisteravond gebeurd. Het was een sadist. Voor
mij was het iets nieuws. Omdat hij bloot was, kon ik hem
gelukkig makkelijk in z'n ballen trappen. Vervolgens heb ik
hem de deur uitgewerkt.”
151

“Waarom kap je er niet mee. Het is veel te gevaarlijk. Was
het een vaste klant?”
“Nee, een onbekende. Ik heb hem in de Flierefluiter ontmoet.
Hij leek eerst heel aardig. Pas toen we hier waren, liet
hij merken hoe hij werkelijk was.”
“Stop dan met het meenemen van gelegenheidsklanten. Je
hebt toch genoeg vaste. Die ken je. Zij zijn ongevaarlijk.”
“Die begin ik kwijt te raken. Ze weten dat ik achttien ben.
Ze willen veel liever minderjarige meisjes, en die zijn er
genoeg. Je hebt geen idee hoeveel piepjonge meisjes, van
dertien soms, hoereren om bijvoorbeeld de rekening van hun
mobieltje te kunnen betalen.”
“Jong zijn, maakt dus echt veel uit.”
“Ja. Die eikel van gisteren kon ik wijs maken dat ik zeventien
was. Hij kon toen nauwelijks wachten.”
“De klootzak! Maar, nogmaals, je weet dat ik vasthoudend
ben: waarom kap je er niet mee?”
“En dan. Ik moet verder leven. Een baantje met een beetje
toekomst zal ik niet kunnen vinden omdat ik onvoldoende
opleiding heb.”
“Dat lijkt me anders beter dan dit. Wat dacht je ervan om
terug naar school te gaan. Je bent nog jong genoeg. Dan kom
je bij mij in de klas. Niemand moet het lef hebben iets lulligs
te zeggen over het leven dat je hebt geleid. Dan krijgen ze
met mij te maken. Ik denk trouwens dat Tessa je dan ook zal
helpen… Nou, nee dat weet ik wel zeker.”
Toen ze Tessa's naam noemde, schoot haar iets te binnen wat
Stella misschien leuk zou vinden.
“Wist je dat Tessa nadat jij van school was gegaan discussieprojecten
over seksuele vrijheden heeft opgezet. Onder
andere met jouw vorige klas. Er is toen vooral gepraat over
het verschil in waardeoordeel dat er nog steeds bestaat wanneer
jongens en meisjes veel neuken met vaak wisselende
partners. Je weet wel, jongens zijn dan altijd stoer en meisjes
sletten. Aan het eind van het project vond iedereen het stom
dat er zo'n verschil bestaat. Ook stom vond iedereen het dat
152

over manlijke prostituees een minder negatief beeld bestaat
dan over vrouwelijke. Best goed, hè?”
Doris keek Stella opgewekt aan, in de hoop dat ze dat leuk
zou vinden. Maar Stella knikte alleen, en zei niets. Doris
vond opeens dat ze teveel zat te praten, en besloot een eind
aan haar monoloog te maken.
“Ik denk dat ik teveel afdwaal. Laat ik het bij jouw terugkeer
naar school houden. Met mijn ouders kunnen we er vast
over praten dat je dan bij ons komt wonen. Je moet hen dan
wel laten merken dat je het graag wil, en erom vragen.”
Eigenlijk zei ze nu een beetje te veel. Het was tegen de afspraak
die ze met haar ouders had gemaakt. Maar liet nu de
situatie dat niet toe?
“Nee. Ik vind het lief dat je het zo voor me opneemt. Maar
we hebben het vaker over mijn intrekken bij jullie gehad. Ik
wil niet afhankelijk van anderen zijn.”
“Wat, niet afhankelijk? Dat ben je anders wel van die verdomde
zaadlozers. Laten ze zich maar aftrekken. Dat geeft
als enige narigheid wat vlekken.”
Stella schoot in de lach, maar onderbrak dat met een van pijn
vertrokken gezicht.
“Zie je, er valt niet om die spuitgasten te lachen. Smerige
zeepkranen zijn het, die zwart verdiend geld wit willen wassen
met hun gore kwakkies.”
Doris maakte nog een aantal van zulke opmerkingen. Stella
leek het goed te doen. Haar ogen begonnen weer te lachen.
Alleen haar mond lukte dat niet goed. Elk beroep op de lachspieren
leek meer weg te hebben van een aanslag.
Ze ontbeten samen. Doris vertelde toen over haar eerste
echte liefde, Karel. Nog geen maand geleden had ze er niet
over gepeinsd om hem zelfs maar te zoenen, laat staan naar
bed te gaan. Toen was hij nog een klootzak, en praatten ze
met hem bij gelegenheid alleen over sport. Maar kort geleden
was hij totaal veranderd. Van binnen wel te verstaan, want
van buiten was hij een echt stuk gebleven. Die verandering
was ongeveer begonnen in de tijd dat zij en Stella elkaar in
De Flierefluiter hadden ontmoet. Doris vond het iets voorbe-
153

stemd hebben dat zij sindsdien van buiten en hij van binnen
was veranderd. Dat moest gewoon eens samen komen, en
was nu gebeurd. Stella luisterde zichtbaar geamuseerd, en zei
weinig. Langzaam steeg de stemming naar het ontspannen
niveau dat er vaker was wanneer ze samen uitvoerig aan het
kletsen waren. Toen een van hen zei: "nude is beautiful",
kleedden ze zich allebei onmiddellijk uit.
Bijna elke dag zocht Doris Stella op om te zien hoe het met
haar ging. Bij elk bezoek probeerde ze haar om te praten en
direct op te houden met dat rosse gedoe, zoals ze Stella’s
bezigheden altijd noemde. Het woord hoer of prostituee kon
ze maar niet combineren met de betaalde bezigheden van
haar beste vriendin. Daarom gebruikte ze veel minder hard
klinkende, verwante woorden. Maar omdat het hoe dan ook
verwante woorden waren, vond ze de kleur rosse zo’n beetje
de rotste kleur die er bestond. Zelfs kleurloos was beter.
Voor het aanmeten van een bij haar passende kleur hoefde
Stella alleen maar bij hun thuis te komen wonen. Daar was
het groen. Maar even vasthoudend als haar beste vriendin zei
Stella altijd ‘nee’ na elke poging van Doris om haar hun huis
in te kletsen.
De onrust die Doris dagelijks kwelde, sloeg om in angst
toen ze Stella op een doordeweekse dag opzocht. Ze moest
zichzelf binnenlaten met de sleutel omdat er op haar bellen
niet werd gereageerd. Na even zoeken, vond ze Stella in de
badkamer waar ze zich net had gedoucht. Haar hele lichaam
zat onder de blauwe plekken.
“Oh nee, welk beest heeft dat gedaan?”
Stella wilde eerst niks zeggen. Maar toen Doris bleef aandringen,
vertelde ze:
“Het waren er drie. Ik ben verkracht. Een paar dagen geleden
al. Ik was met een vent die er heel goed uitzag en wel
aardig leek naar een hotelkamer gegaan. Daar wachtten twee
vrienden van hem ons op. Ze plakten mijn mond dicht met
tape, bonden mijn handen en voeten vast aan het bed en zijn
de hele nacht alle drie meerdere keren in mij tekeer gegaan.
154

Gelukkig wel telkens met condoom. Maar betaald hebben ze
niet. Ik ben er tot vandaag ziek van geweest.”
“Waarom heb je me niet meteen gebeld?”
“Ik wou je er niet mee lastig vallen. Het was echt heel erg.
Ik was op de dag dat het gebeurd was nog vele malen beurser
dan nu.”
“Wat nou, lastig vallen! Je bent mijn beste vriendin. En ik
dacht ik de jouwe. Zou jij mij niet geholpen hebben?”
“Ja, maar wat mij is overkomen, is mijn eigen schuld. Risico
van het vak heet dat.”
“Wat een nonsens. Niemand verdient zo'n behandeling. Hoe
kom je erbij om dat af te doen als een vakrisico.”
“Zo noemt de politie het als een hoer zoiets probeert aan te
geven.”
“Je bent dus naar de politie gegaan.”
“Nee, dat heeft geen zin. Collegaatjes van mij hebben dat
weleens geprobeerd, en kregen dat dan te horen.”
“Godverdomme, de rotzakken! Als puntje bij paaltje komt,
hun paaltjes, helpen die lullen elkaar allemaal en altijd.”
“In ieder geval geen hoeren. Trouwens, ook vrouwelijke
politieagenten zijn dan weinig behulpzaam.”
“Dan wil ik nu dat je stopt met hoer zijn.”
Doris schrok toen ze dat zei. Nooit eerder had ze Stella een
hoer genoemd. Ze vond die term nog steeds niet bij haar
passen. Maar Stella leek het niet erg te vinden.
“Misschien moet ik daar maar eens over denken.”
“Meen je dat?”
Doris maakte een luchtsprong van vreugde.
“Ja en nee. Wat ik dit keer heb meegemaakt, wil ik niet nog
eens beleven. Het was afschuwelijk. Maar het probleem is
dat ik niet weet wat ik anders moet. En begin alsjeblieft niet
over bij jou in huis komen. Een huiselijk leven staat me nog
steeds niet aan.”
“Ja, maar dat is misschien omdat je er slechte ervaringen
mee hebt gehad. Het kan echt anders, hoor. Kijk, echt ideaal
vind ik het ook niet met dagelijks mijn ouders om me heen.
155

Maar zolang ik op school zit, houd ik het nog wel een poosje
met ze uit.”
“Nou, nou, dat zal wel meevallen. Ik vind dat je hartstikke
fijne ouders hebt. Had ik maar zulke gehad. Dan had ik ook
nog heerlijk thuis gezeten.”
“Ha, zie je wel dat je zoiets eigenlijk graag wil. Wat let je
dus om bij ons in te trekken?”
“Verdomme, je hebt me erin laten stinken.”
Allebei lachten ze.
“Dus je doet het?” vroeg Doris.
“Jij geeft het nooit op hè?”
“Nee, nooit.”
“Ik beloof dat ik er serieus over na zal denken. Voor mij is
het een grote stap. Bovendien moeten we nog afwachten of
jouw ouders wel een snolletje in huis willen hebben.”
“Ho, wacht even. Mijn ouders zien jou niet zo. Ze zijn erg
op je gesteld. Je mag bij ons komen wonen wanneer jij dat
zelf wilt. Ik heb het al gevraagd. Je hoeft het alleen nog maar
te zeggen.”
“Verdorie, jij... Is het echt waar?”
“Echt. En trouwens zodra je bij ons woont, ben je een exsnolletje.
Niets aan de hand dus.”
Doris moest bukken omdat Stella een handdoek op haar afvuurde.
Gierend van het lachen bestookten ze elkaar daarna
met elk zacht voorwerp dat binnen handbereik lag, en hielden
pas op toen er een glas sneuvelde. Om solidair met Stella
te zijn, kleedde Doris zich uit; ditmaal zonder het uitspreken
van hun lijfspreuk.
Gillend en nat van het zweet werd Doris een paar weken
later rond middernacht thuis in haar eigen kamer wakker.
Geschrokken stoven kort erna haar ouders binnen.
“Wat is er? Heb je soms naar gedroomd?”
“Ja, afschuwelijk. Ik droomde dat Stella is vermoord.”
Er volgde een heftige huilbui. Met z'n tweeën, haar vader op
zijn knieën naast het bed en haar moeder erop, omhelsden en
156

knuffelden ze haar. Toen ze weer tot rust was gekomen, keek
ze hen smekend aan.
“Vinden jullie het goed dat ik naar haar toe ga?”
“Midden in de nacht?”
“Ja, alsjeblieft. Ik wil zien of alles in orde is. Jullie weten
dat het een paar keer mis is gegaan met klanten. Ik ben opeens
zo bang.”
“Nou goed dan. Maar als er iets mis is, bel je ons meteen.
Beloof je dat?”
“Ja. Maar als alles in orde is, blijf ik wel bij haar slapen.
Anders moet ik nog een keer over straat. Vinden jullie dat
goed?”
“Doe maar. Zal ik je brengen?”
“Nee, dank je pap. Dat hoeft niet. Ik ben zo aangekleed, en
op de fiets ben ik er net zo snel als met de auto. Sneller zelfs,
denk ik.”
Ze gaf hem een zoen, sprong uit bed en trok haar pyjama uit.
Pas op dat moment realiseerde ze zich dat ze voor het eerst
sinds ongeveer haar twaalfde helemaal naakt voor haar vader
stond. Zelf kon het haar absoluut niets schelen. Toen ze vanuit
de ooghoeken haar ouders naar elkaar zag lachen, wist ze
dat zij het ook niet erg vonden. Waarom zouden ze? Nude is
beautiful. De lijfspreuk bracht haar gedachten terug bij Stella.
Ze kleedde zich snel aan en rende de deur uit. Eenmaal
buiten, gunde zich niet de tijd om de fiets uit de schuur te
halen. Dit leek verloren tijd. Zover weg woonde Stella niet.
De weg naar haar appartement legde ze rennend af. Met haar
conditie was dat een eitje. Als training had ze het vaker gedaan.
Toen ze even later bij de voordeur stond uit te hijgen,
hoorde ze opeens geschreeuw.
“Nee, niet doen! Laat dat! Sodemieter op!”
Het was Stella's stem. Doris was even verlamd van angst.
Toen opende ze met de sleutel de deur en stoof naar binnen.
Stella stond in de zitkamer, met de rug naar haar toegekeerd.
Ze had een houten voorwerp in haar hand. Voor Stella stond
een grote kerel. Allebei waren ze naakt. De vuisten van de
man waren gebald. Onderaan zijn buik stond zijn geslacht als
157

een vervaarlijke knuppel omhoog. Toen Stella zich verschrikt
omdraaide om te zien wie er zo lawaaierig binnenkwam,
zag Doris dat ze een blauw oog had. Het zat vrijwel
dicht. Het bloed dat uit haar neus stroomde, had het onderste
deel van haar gezicht, vrijwel haar hele keel, en haar borsten
grotendeels rood gekleurd.
“Vuile rotschoft! Klootzak! Dat zal je bezuren!”
Terwijl ze dat schreeuwde, rende Doris op hem af. Duidelijk
verrast door haar plotse verschijning verroerde de man zich
niet. Met een voet schopte Doris hem zo hard als ze kon tegen
zijn scrotum. De man klapte naar voren, waardoor ze
zijn hoofd en rug met haar vuisten en knieën kon bewerken.
Stella, van de eerste schrik bekomen, volgde haar voorbeeld.
Waar ze kon, raakte ze hem met het stuk hout. Allebei huilden
ze van woede en angst. Toen de man vrijwel bewusteloos
op de grond lag, sleepten ze hem samen naar buiten en
legden hem voor de deur op de overloop. Zijn kleren gooiden
ze ernaast. Al die tijd wisselden ze geen enkel woord met
elkaar uit. Nadat ze de deur dicht en op slot hadden gedaan,
vielen ze elkaar hevig snikkend om de hals. Toen ze wat
bedaard waren, gluurden ze angstig door het ruitje in de deur.
De man was weg.
“Hij was vast bang dat we de politie hebben gebeld,” zei
Stella.
“Ja, en omdat hij vond dat hij niet netjes genoeg gekleed
was, is hij hem gesmeerd,” meende Doris met een ernstig
gezicht.
“Jij kan ook op de onmogelijkste momenten iemand aan het
lachen krijgen,” zei Stella.
Hoewel zichtbaar was dat ze moest lachen, lukte het niet. In
plaats daarvan verkrampte haar gezicht. Doris werd zich
daardoor weer bewust van haar gehavende uiterlijk. Toen ze
dat wat beter bekeek, schoten de tranen weer in haar ogen.
Ze boog haar hoofd om ze voor Stella verborgen te houden.
Heel zachtjes hoorde Doris haar zeggen:
“Hij werd gewelddadig, omdat hij zonder condoom wilde
neuken en ik niet. Ik hoef dit niet meer. Nooit meer. Dit was
158

mijn laatste klant. Ik wil graag bij jullie komen wonen, en ga
weer terug naar school.”
“Oké, maar daar praten we straks wel over. Eerst gaan we
jou helemaal schoon boenen.”
Doris kleedde zich uit en nam Stella mee naar de badkamer.
Samen stapten ze de douchecel in. Doris liet alle douchekoppen
lopen en richtte die zo dat er een breed waterscherm
ontstond waar ze Stella onder zette. Vervolgens verwijderde
ze met een washandje voorzichtig alle bloedplekken van haar
huid. Rood, als kleur van de liefde, was tot voor kort een
favoriete kleur van haar. Omdat ze in het kleurenspectrum
het nabij gelegen rosse al een poosje de rotste kleur vond die
er bestond, moest ze haar waardeoordeel voor rood misschien
maar eens herzien. Stella hield de ogen gesloten, en
zag hierdoor niet dat tranen de ogen van Doris overstroomden.
Nadat Doris al het bloed had weg geboend, begon ze Stella
te zoenen en strelen. Eerst op haar gezwollen oog. Maar omdat
dit te pijnlijk was, daalde ze af naar haar mond. En vervolgens
naar de rest van haar lichaam. Geen enkele plek
sloeg ze over. Geleidelijk versmolten ze tot één lichaam en
één gedachte. Woorden waren niet nodig om zich te bevrijden
van de gedragseisen die mannen aan vrouwzijn verbinden.
En als eenheid vroegen ze zich af, of niet alle meisjes en
vrouwen hetzelfde moesten doen. Wellicht dat mannen zich
dan eindelijk eens af gaan vragen of hun eisen wel deugen,
en dit tegelijk kunnen doen bij hun normen voor manzijn.
Wie dachten ze wel dat ze waren? Een stelletje amateurs
waren ze op het gebied van menselijke gevoelens! Vrouwen
waren op dat gebied experts, en dus veel beter in staat om
criteria voor vrouwzijn vast te stellen? En niet alleen voor
vrouwzijn, maar heel beslist ook voor manzijn!
159

VERKEERD
Een monoloog heet het, wanneer een enkeling aan het woord
is te midden van één of meer toehoorders. Maar hoe noem je
een setting als de enige spreker tevens de enige luisteraar is,
en hierbij rusteloos heen en weer loopt? Bestaat er wel een
passende term voor die eenzame bezigheid? En voelt iedereen
die zo soleert soms ook een beklemmende pijn van binnen?
Ja, pijnlijk was het weer wat zich aan gevoelens via de
mond een weg naar buiten baande, en gelijk een noodkreet
aan de ether werd toevertrouwd:
“Kijk, dat je nog steeds zwaar de pest hebt aan je tweelingzus
Stella is logisch. Tenslotte kreeg zij telkens de jongens
waar ook jij verliefd op was. Je haatte haar zelfs daarvoor, en
vond het prima toen ze door pap en mam het huis werd uitgezet.
Maar die gebeurtenis had wel een keerzijde, waardoor
dat tevreden gevoel weer snel verdween. Zij was wel de enige
met wie je over alles kon praten. Nou ja,… vrijwel alles,
omdat je over één ding nooit sprak: haar seksuele onderonsjes
met jongens. Jij had, en hebt nog steeds, op dat gebied
ook de nodige wensen. Maar die zijn tot nu toe nimmer vervuld.
Met pap en mam erover praten, is uitgesloten. Stella
werd het huis uitgezet vanwege haar seksuele uitspattingen.
Als jij hen over jouw zinnelijke wensen gaat vertellen, wacht
jou vast hetzelfde lot. Heb dus geduld. Wacht tot na je eindexamen.
Dan kan je doen wat je wil. Het is alleen te hopen
dat er dan wel jongens zijn die belangstelling voor je hebben.
Dat je van hun kant tot nu toe nog geen enkel signaal van
interesse hebt ontvangen, ligt niet aan je uiterlijk. Stella en jij
lijken als een tweeling nu eenmaal heel erg veel op elkaar.
En zij is een erkend stuk. Jij trouwens ook. Alleen komt de
erkenning voor jou helaas van de verkeerde kant... Van meis-
160

jes!… En met die wezens kom jij natuurlijk niet aan je trekken!”
Jelle ijsbeerde in halve cirkels om zijn bed. Dit deed hij altijd
als hij hardop met zichzelf over dat onoplosbaar lijkende
probleem sprak. Met niemand anders kon hij erover praten.
Thuis niet, en op school niet. Thuis had hij misschien met
Stella erover kunnen praten, maar jaloezie hield dat altijd
tegen. Nu zij het huis uit was, kon het niet meer. Zijn ouders
hadden hem verboden contact met haar te hebben. Met het
opvolgen van dat verbod had hij nooit echt moeite gehad,
want hij had nog steeds de pest aan haar.
Zijn ouders over zijn enig echte probleem in vertrouwen
nemen, was uitgesloten. Zelfs als het hoerige gedoe van Stella
niet was gebeurd, had het niet gekund. Zij hadden een
diepe afkeer voor ‘seksuele uitwassen’. Voor hen waren dat
alle zinnelijke handelingen buiten het geslachtsverkeer in een
huwelijk. Hieronder vielen dus ook betaalde, seksuele diensten,
waardoor Stella het huis was uitgezet. Als ze wisten dat
hij homoseksueel was, zou hij vast moeten volgen, ook al
had hij nog nooit seks bedreven. Noch met een jongen, noch
met een meisje. Hij kon zich dat niet veroorloven met het
eindexamen in zicht. Het was dus beter dat hij eerst het gymnasium
afmaakte. Als student kon hij veel opener over zijn
seksuele geaardheid zijn. Dit had hij tenminste weleens gelezen.
Vervelend was alleen dat het leek of de tijd steeds trager
ging. Het kon natuurlijk zijn dat hij alsmaar ongeduldiger
werd. Eigenlijk was hij het spuugzat over zijn homoseksualiteit
te moeten zwijgen. Verder was hij het beu dat altijd enkel
zijn hand met zijn pik speelde. Dat moest eens de hand van
een ander worden; uiteraard van een leuke knul, of nog fijner
zijn mond. Wat een pech dat hij en Stella zulke rotouders
hadden. Hij wist dat er genoeg ouders waren met wie je over
van alles kon praten, en die het absoluut niet erg vonden als
hun kind homoseksueel was.
Na een periode van lang en diep nadenken, had hij enkele
maanden geleden bijna Tessa en Anja in vertrouwen geno-
161

men. Als hij met iemand erover kon praten, waren het uitsluitend
die twee, meende hij. Maar hij zag erop het allerlaatste
moment vanaf. Hoewel in discussieprojecten homoseksualiteit
steeds open en indringend werd besproken, en nagenoeg
iedereen op school er liberaal over scheen te denken,
leek het een geaardheid die niet onder scholieren voorkwam.
Op hemzelf na kende hij op school niemand die homoseksueel
was. De conclusie die hij daaruit trok, was dat er enkel
heteroseksuele scholieren bestonden.
Voor zover hij wist, had Tessa bij discussieprojecten nooit
geopperd dat die situatie anders was. En omdat zelfs zij de
mogelijkheid van het bestaan van homoseksuele scholieren
buiten beschouwing liet, kon hij het beter niet bij haar opbrengen.
Ook Anja had hij nooit iets gunstigers over homoseksualiteit
horen zeggen, dan dat zij het heel gewoon vond.
Voor hem was dat onvoldoende om haar in vertrouwen te
nemen. Misschien zat zijn specifieke geval in de categorie
supertaboes, dacht hij al een hele poos.
Jelle stopte met lopen, en ging op de rand van het bed zitten.
Als op een zeker moment Stella niet meer in zijn overpeinzingen
voorkwam, hield het ijsberen en hardop tegen
zichzelf praten altijd vanzelf op.
De mogelijkheid dat homoseksualiteit onder scholieren in
de categorie supertaboes viel, had hem eerst verdriet gebracht,
en nadien boosheid. Zo kwaad was hij intussen na
jaren piekeren geworden, dat hij kort geleden had besloten
zich aan een seksueel experiment te wagen. Hij moest en zou
met een meisje gaan neuken.
Voor de schijn had hij de afgelopen jaren op school wel
vriendinnetjes gehad. Heel kort telkens, en verder dan zoenen
was het nooit gekomen. Dit was meer dan genoeg, want
hij vond dat met een meisje een onaangenaam vochtige bezigheid.
Geen enkele relatie duurde langer dan een maand.
Elke keer maakte hij het uit met de mededeling dat hij op een
ander verliefd was geworden, wat uiteraard gelogen was.
Vanzelfsprekend zat elke nieuwe pseudoliefde nooit bij hem
op school, en woonde die meestal zelfs in een andere stad.
162

Zo kon hij een gefingeerde relatie wat langer laten duren.
Niemand ging dat toch na, en hij had weer een poosje rust.
Na dat tijdje ging hij op school een volgende korte relatie
aan. Meisjes kon hij genoeg krijgen. Op school waren er erg
veel verliefd op hem. Hinderlijk veel.
Het meisje waarmee hij het experiment wilde uitvoeren,
had hij een maand geleden uitgekozen. Ze was van Antilliaanse
afkomst en zat in de vijfde. Dorine heette ze. Ze voldeed
aan alle voorwaarden die hij aan de proefpersoon had
gesteld. Ze moest onder meer gezellig kunnen kletsen en
gevoel voor humor hebben. Voorts moest ze er leuk uitzien,
en al geneukt hebben; maar niet te vaak! Ze mocht beslist
niet de extreme neukervaring van Stella hebben. Zo verzekerde
hij zich van iemand die een beetje wist hoe het
moest. Enerzijds kon zij hem dan helpen met zijn volledige
onervarenheid, en anderzijds was ze onervaren genoeg om
samen gezellig te klungelen. Geen van beide hoefde zich dan
ongemakkelijk te voelen wanneer het met de seks onverhoopt
niet mocht lukken.
Op de dag dat hij haar voor zijn experiment had ‘uitverkoren’,
hoorde hij haar in cafetaria Bindtje tegen vriendinnen
zeggen, dat ze één keer had geneukt met een jongen die ze
kende van haar hockeyclub. Ze hadden het ergens in een goal
op een van de hockeyvelden gedaan. Op zo’n manier scoren
werd tijdens feesten bij die clubs vaker gedaan. Echt gelukt
was het kennelijk niet. Giechelend omschreef ze het als veel
geklungel, maar wel gezellig.
In elk geval was ze nu geen maagd meer, had ze er nog aan
toegevoegd. Als veel andere meisjes van haar leeftijd vond
ze dat kennelijk heel belangrijk. Of ze dat allemaal toevallig
of expres had verteld omdat hij in de buurt was, wist hij niet.
Het kon een hoop uitmaken. Ze wist dat hij aan het tafeltje
naast het hare zat, want daar had ze zicht op. Maar desondanks
had ze het hardop verteld; opmerkelijk luid zelfs. Hij
zat op dat moment alleen omdat de twee vrienden waarmee
hij naar Bindtje was gekomen even weg waren om te pissen.
Kon hij haar onverbloemde onthulling als een heimelijk sig-
163

naal naar hem uitleggen? Zo ja, dan maakte het de aanloop
naar zijn experiment een fors stuk makkelijker. Dat hij haar
kon versieren, wist hij bijna zeker, want evenals veel andere
meisjes had ze vaak ogenschijnlijk verlangend in zijn richting
gekeken.
Het afgelopen weekend was haar versieren op het feest van
de bovenbouw probleemloos gelukt. Wat later die avond had
hij in een afgelegen, donker hoekje van het schoolgebouw
onhandig haar tietjes en kut betast. Het gefrunnik van zijn
vingers in de vochtige holte tussen haar benen vond hij minder
onaangenaam dan het veel nattere gestoei van hun tongen,
wat ze eerder op de avond hadden gedaan. Zij vond alle
handelingen prima, en hem geholpen bij het uittrekken van
haar bh. en spijkerbroek. Hoewel minder onplezierig had het
betasten van haar intieme lichaamsdelen hem niet opgewonden.
Pas toen ze zijn broek had afgestroopt en zijn pik ging
masseren, begon die wat te groeien. Hij had zijn gehijg gespeeld.
Bij haar moet het echt zijn geweest. Dit bleek toen
naderende stemmen van leraren hen noodzaakte de uitgepakte
lichaamsdelen weer snel in textiel te hullen, en ze weer
terug waren in de feestzaal. Daar nodigde ze hem uit om bij
haar thuis te komen wippen. Meteen al het aanstaande weekend;
op zaterdagavond. Haar ouders waren dan de stad uit, en
kwamen pas diep in de nacht terug. Dus konden zij al die tijd
ongestoord doen wat ze wilden.
Ongetwijfeld anders dan Dorine verheugde hij zich niet
daarop. Eigenlijk ging het hem veel te snel, en bovendien
was het geklooi op school niet bepaald een geslaagde première
geweest. Maar hij had ja gezegd, en moest nu wel. Het
enige lichtpuntje dat hij zag, was dat het zijn status van hetero
goed zou doen. Dorine zou haar vriendinnen vast alles
vertellen als ze hadden geneukt. De rest van de school zou
het dan ook snel weten. Op school wist iedereen wie hèt met
wie deed. Die openheid kwam hem goed uit. Tot nu toe had
hij altijd moeten liegen in de enkel door hemzelf rondgestrooide
verhalen over zijn seksuele belevenissen met meisjes.
Maar straks zou iemand kunnen bevestigen dat hij het
164

echt had gedaan. En wie weet, viel het allemaal best mee, en
werd het echt lekker. Haar massage van zijn pik had hem hoe
dan ook een beetje opgewonden.
Plotseling dook Stella weer in zijn gedachten op. Hij stond
op, en begon opnieuw te ijsberen en hardop te praten. Zou
het vaker voorkomen dat tweelingen op dezelfde sekse vielen?
Waarom had hij dan de pech om met Stella op jongens
verliefd te worden? Liever had hij het natuurlijk andersom
gezien. Alles was dan anders gelopen. Stella was dan thuis
gebleven omdat ze niet was gaan hoereren, en hij had enthousiast
met meisjes kunnen scharrelen. Maar misschien
kon je heteroseksueel actief zijn forceren. Aanstaande zaterdag
wilde hij dat grondig gaan uitproberen.
Naar Jelle’s gevoel gingen doordeweekse dagen nooit eerder
zo snel. Niettemin volgde hij die etmalen gewoon de lessen
op school, wat in de regel betekent dat tijd veel langzamer
lijkt te gaan dan gemiddeld. Het was weekend voor hij er erg
in had. Gewoonlijk vond hij de komst ervan fijn. Maar nu
was alles anders. Alleen omdat hij het had afgesproken, en
een afspraak altijd nakwam, stapte hij op zaterdag na het
avondeten thuis naar de woning van Dorine. Het werd een
moeizame gang. Niet lood in de schoenen leek hem spreekwoordelijk
parten te spelen. Veel zwaarder voelde het spul in
zijn schoeisel aan.
Een poosje liep hij om het huizenblok waarin haar woning
stond driekwart rondjes. De omgangen leken wat op de halve
cirkels die hij thuis om zijn bed liep, wanneer hij hardop
pratend aan Stella dacht. Maar nu waren het niet gedachten
aan haar die non-stop zijn benen in beweging hielden. Hij
durfde de straat niet in waar Dorine woonde. Op een gegeven
moment moest hij echter wel, omdat in een paar huizen waar
hij telkens langskwam mensen hem in de gaten begonnen te
houden. Misschien dachten ze dat hij de buurt aan het verkennen
was om later ergens in te breken. Aangekomen bij
haar woning aarzelde hij om aan te bellen. Net toen hij besloten
had om het niet te doen en weg wilde lopen, ging de
165

voordeur open en verscheen breed glimlachend Dorine. Ze
had een zomers uitziend jurkje aan. Dit was nieuw voor hem.
Op school kleedde ze in deze kille tijd van het jaar altijd in
een lange broek en sweatshirt.
“Hoi, ik zag je boven vanuit mijn kamer aankomen. Waarom
belde je niet?”
In Jelle kwam een antwoord op met een voldoende dosis
waarheid:
“Om eerlijk te zijn, ik ben nogal zenuwachtig en treuzelde
even.”
Dorine keek hem aan alsof ze het niet geloofde. Ze schudde
even haar hoofd, en zei breed glimlachend:
“Ik ook hoor. Stelt dat je wat geruster?”
Jelle knikte en stapte, na door Dorine te zijn uitgenodigd, het
huis in. Ze gingen direct naar haar kamer, waar ze lang haar
mond op de zijne drukte, en met haar tong zijn mondholte
verkende. Plichtmatig volgde Jelle haar voorbeeld. Toen hun
lippen weer waren gescheiden, vroeg ze:
“Wil je wat drinken?”
“Graag. Hebben jullie bier in huis?”
“Meestal wel ja. Ik ga even zoeken,” en weg was ze.
Jelle hoopte dat er geen bier was. Ze moest het dan ergens
gaan kopen. Zoiets kostte tijd, en dit scheelde in het vochtige
gedoe van hun tongen. Dit en de andere aanstaande lichamelijkheden
die nu onvermijdelijk waren, voelden als een ware
beproeving. Hij keek de kamer rond. Typisch een meisjeskamer.
Zo had die van Stella er ook ongeveer uitgezien. Alleen
was de kamer van Dorine volledig opgeruimd. Zou ze
dat speciaal voor hem hebben gedaan?
Jelle dacht aan het bier. Misschien kon de alcohol erin zijn
nervositeit wat verminderen. Het duurde best lang voor ze
terugkwam. Zou ze het bier inderdaad aan het kopen zijn?
Deze mogelijkheid bracht rust. Maar toen hij haar op de trap
naar boven hoorde komen, werd hij weer nerveus. Met een
flinke dreun vloog de deur open. Terwijl ze eventjes op de
drempel bleef staan, hield ze triomfantelijk een bruin getint
flesje omhoog.
166

“Het was wel even zoeken. In de ijskast stond niets. Maar
gelukkig vond ik er nog een paar in de schuur. Dit flesje lijkt
koud genoeg. Voel maar.”
Ze hield het tegen zijn wang. Jelle knikte. Koel genoeg,
dacht hij. Het flesje leek aanmerkelijk minder koud dan de
voorgevoelens die hij had over de dingen die komen gingen.
Deze lagen ergens onder het vriespunt.
Dorine wipte met een opener de dop van het flesje, en
schonk de inhoud in het glas dat ze Jelle al in zijn hand had
gedrukt. Met het inschenken van bier bleek ze weinig ervaring
te hebben, want met hoge snelheid schuimde een deel
ervan het glas uit en droop op zijn broek. Allebei schoten ze
in de lach.
“Trek je broek maar uit, dan hang ik hem op de radiator in
de zitkamer. Die is veel groter dan dat ding hier en droogt
dan sneller,” stelde Dorine voor.
Jelle aarzelde even, maar deed het toch. Vroeger of later ging
die toch uit. Dorine nam de broek en liep ermee de kamer uit.
Jelle keek naar zijn boxershort. Hij had een ander aan moeten
trekken, merkte hij tot zijn ergernis, want van deze stond
de gulp altijd wijd open omdat het knoopje eraf was. De
inhoud was goed te zien. Wat hing dat zootje er lullig bij
zeg! Dorine had de hele handel vast ook al gezien. Deze
eerste indruk was beslist geen beste!
Ineens schoot hem het gefrunnik aan elkaars kruis tijdens
het schoolfeest te binnen. Dat was hem beter bevallen dan
het vochtige geworstel van hun tongen. Deze vleeslappen
hadden alweer een eerste ronde achter de rug. Als het aan
hem lag, was het de laatste. Dit kon hij gedaan krijgen door
hier zo snel mogelijk de setting van vorige week op school te
scheppen. Hij probeerde zichzelf in naakte staat voor te stellen.
Zou Dorine zich dan meer op zijn kruis concentreren dan
op zijn mond? Het betasten van zijn pik op school had hem
hoe dan ook een beetje opgewonden. Weliswaar deed hij
toen met gesloten ogen alsof er een jongen aanzat, maar dit
kon hij nu weer doen. Dorine kwam binnen. Lachend keek ze
naar zijn boxershort en zei:
167

“Tochtig broekje, zeg!”
Jelle schoot in de lach. Haar opmerking beviel hem wel. Wat
humor betrof, had hij met haar beslist een hele goede keuze
gemaakt.
“Ja, zeg dat wel. Erg veel fantasie heb je niet nodig om je
iets over de inhoud voor te stellen. Stoort het?”
“Nee hoor. Ik kom weleens op naaktstranden heb daar al
heel wat piemels gezien. Jij hebt best een mooie.”
Jelle lachte verlegen, dacht even na, en vroeg toen:
“Ik wou je iets vragen,... Meende je vorige weekend dat je
met me wil neuken?”
“Ja. Op school waren we met de voorbereidingen van dat
steekspel trouwens al behoorlijk ver gevorderd.”
Jelle schoot opnieuw in de lach, en zei nog altijd ietwat verlegen:
“Leuk gezegd. Maar dat klopt. Ik wou je daarom iets voorstellen.
Nu ik door dit tochtige lapje stof toch al aardig naakt
ben, kan ik me misschien beter meteen helemaal uitkleden.
Doe jij dan mee?”
“Ja, hoor, reken maar. Laten we er een wedstrijd van maken.
Wie het eerst bloot is. Ik ga dan wel eerst de thermostaat
beneden wat hoger zetten, anders wordt het na een poosje
misschien te koud in alleen maar vel.”
Weg was ze weer. Maar ditmaal kwam ze snel terug.
“Oké. Zullen we?” vroeg ze.
Giechelend kleedden ze zich uit. Ondanks zijn voorsprong
had Dorine eerder haar kleren uit. Dit kwam omdat hij nogal
wat knoopjes van zijn shirt los moest maken. Dorine hoefde
alleen haar jurk en slipje uit te trekken. Een bh. had ze niet
aan, waardoor het leek of ze zich op de wedstrijd had voorbereid.
Omdat ze er een spelletje van hadden gemaakt, ging het
uitkleden makkelijk. Maar eenmaal naakt tegenover elkaar
voelden ze zich beide zichtbaar oncomfortabel. Seconden
lang stonden ze alleen maar naar elkaar te kijken. Dorine’s
lichaam leek Jelle uit het mooiste mahoniehout gesneden.
Eerder had hij gehoopt dat haar exotische uiterlijk een extra
168

waarborg kon zijn om hem op te winden. Maar helaas, er
gebeurde niets. Geen enkel getintel voelde hij in zijn onderbuik
of pik. Dit voelde hij telkens wel als hij naar foto's van
blote jongens en mannen keek. Zijn pik richtte zich dan in
een mum van tijd op. Maar nu werd er tussen de benen enkel
lusteloos gebungeld.
Dorine was de eerste die wat deed. Ze stapte naar hem toe,
drukte haar lichaam tegen het zijne, zoog haar mond op de
zijne, en schoof haar tong naar binnen. Precies wat hij niet
wilde, en hun versneld naakte staat had moeten vermijden.
Alles wat hem overkwam, vond hij onaangenaam. Of hinderde
misschien alleen het vochtige gedoe van hun tongen?
Hij haalde zijn mond van de hare en begon haar in de nek te
zoenen. Langzaam daalde hij af naar haar borsten en vulva.
Dorine kreunde zachtjes. Ze raakte er hoorbaar opgewonden
van. Hij echter niet! Niets lekkers voelde hij. Wat tussen zijn
benen zich hoorde te verheffen, steeg geen millimeter. Omdat
hij daarentegen op die plek een krimp meende te bespeuren,
gluurde hij fluks naar beneden toen hij aan haar clitoris
likte. Verdomme, die ellendeling verschrompelde inderdaad!
Wat een afgang! Hij hield op met likken, maakte zich los van
haar, en liet zich ruggelings op bed vallen. Bezorgd hoorde
hij haar vragen:
“Hé joh, wat is er?”
“Het lukt niet, verdomme. Mijn pik wordt niet stijf.”
Dorine keek naar de bron van zijn ergernis. Jelle sloot zijn
ogen. Nu zag ook zij hoe erbarmelijk de slapjanus erbij hing.
Wat zou haar reactie zijn?
“Zo snel hoeft toch niet. Iedereen heeft z’n eigen tempo. Ik
wordt altijd heel snel heet. Van andere meisjes weet ik dat
het langer kan duren. Soms veel langer. Ik ken meisjes die
helemaal niets voelen als een jongen of zijzelf hun clitoris
masseren; zelfs al gebeurt het fanatiek.”
Jelle wist dat zoiets ook zijn probleem was. Hij voelde absoluut
niets. Maar dit bekennen,… nee, dat nooit. Hij moest
iets anders verzinnen. Er schoot hem iets te binnen. Hij
moest zijn seksuele ervaringen op hetzelfde niveau als de
169

hare stellen. Van een beginneling dus. Hij richtte zich half op
en keek Dorine aan.
“Misschien geloof je me niet, maar jij bent voor mij pas de
tweede met wie ik neuk... Nou ja,... bijna neuk,...”
Dorine geloofde het niet meteen. Met haar ogen wijd opengesperd,
vroeg ze:
“Echt waar? Jij voor mij ook. Jeetje, ik dacht dat jij heel
ervaren was. Er deden allerlei verhalen de ronde dat jij een
waar neukbeest was; zoals Stella. Alleen had je, voor zover
ik weet, nog met niemand van onze school gewipt.”
Dorine liep naar het bed, ging op de rand naast hem zitten, en
pakte zijn hand. Jelle keek haar dof aan en zei:
“Die verhalen heb ik allemaal verzonnen en rondgestrooid.
Waarom ik dat heb gedaan, weet ik eigenlijk niet, want ik
ben op seksgebied precies het tegenovergestelde van Stella.
Gek hè, voor een tweeling?”
“Ja. Ik had dat niet verwacht. Meestal zijn tweelingen op
alle mogelijke gebieden juist kopieën van elkaar. Jullie zien
er bijvoorbeeld uiterlijk vrijwel precies hetzelfde uit. Op
enkele speciale plekken van jullie lichamen na dan, natuurlijk,”
giechelde ze.
“Dat klopt. Alleen zijn we op het gebied van seks inverse
kopieën van elkaar. Zoiets als het negatief en de afdruk van
een foto. In ons geval is dat overigens min of meer bewust
gekomen. Bewust van mijn kant wel te verstaan.”
“Wat bedoel je?”
“Wel, omdat Stella zoveel neukte, wou ik het per se niet.”
“Ik snap het, en vind dat best logisch. Stella deed het veel te
vaak. Het is natuurlijk stom dat jongens zich wel suf kunnen
neuken zonder een rotnaam te krijgen. Als meisje moet je je
helaas altijd inhouden.”
“Ja, alleen heb ik me veel teveel ingehouden. Daardoor ben
ik op het gebied van seks eigenlijk zo groen als gras, en ben
ik nu te nerveus om iets voor elkaar te krijgen. Ik baal daar
behoorlijk van.”
“Ach joh, dat komt nog wel. Weet je dat ik het best leuk
vind dat ik voor jou pas de tweede ben. Ik ben dan niet de
170

zoveelste in een lange rij, wat ik aanvankelijk dacht. Wil je
weten waarom ik zo snel met jou wou neuken?”
“Nou?”
“Om op school de eerste te zijn. Ik ben al een hele lange tijd
smoorverliefd op je. Maar omdat er op school veel mooiere
meisjes dan ik ook op jou verliefd zijn, had ik geen enkele
illusie om ooit jouw vriendinnetje te kunnen worden. Toen je
vorige week plots belangstelling voor me toonde, nam ik me
onmiddellijk voor om op school de eerste te zijn die met jou
ging neuken. Iedereen weet dat jouw liefdesrelaties altijd erg
kort duren. Op onze school althans. Ik had dus haast, wat
totaal tegen mijn natuur is. Met seks ben ik doorgaans heel
erg selectief. Vind je het trouwens erg, dat ik het zo snel wou
om op school de eerste te zijn? Verliefd op jou ben ik nog
steeds, hoor.”
“Nee, ik vind het niet erg. Was iedereen maar zo openhartig
als jij. De wereld zou dan veel mooier zijn.”
Jakkie, wat een vreselijk cliché was die laatste zin. Zijn opmerking
over haar openhartigheid was oké. Eigenlijk gold
zijn wens voor meer openheid enkel voor hem. Moest hij nu
zeggen dat hij homoseksueel is? Nee, dat was een aanzienlijk
ergere bekentenis dan de zinnelijke biecht van Dorine.
Doodongelukkig voelde hij zich opeens. Het beste wat hij
kon doen, was opstappen. Hij wist toch niets meer te zeggen.
Ook bij Dorine leek de gesprekstof op. Net toen hij op wilde
staan, was Dorine hem voor. Maar in tegenstelling tot wat hij
had willen doen, ging ze frontaal wijdbeens op zijn dijen
zitten, en pakte met duim en wijsvinger van beide handen
behoedzaam de bron van zijn misère beet.
“Probeer je te ontspannen. Ga liggen, doe je ogen dicht, en
zeg verder niets meer,” commandeerde ze.
Jelle ging op zijn rug liggen, en sloot zijn ogen. In rustig
tempo begon Dorine zijn pik te masseren. Jelle vond het wel
prettig, maar iets als lekkere prikkelingen voelde hij niet. Hij
kon natuurlijk net doen of er een jongen op hem zat? Wie
zou hij nemen? Davy of Steef. Op beide was hij verliefd.
Oké, hij wist dat ze op meisjes vielen. Maar wie weet, deed
171

een van hen ook alsof, zoals hijzelf. Stel dat dit klopte, wie
van de twee kon dat dan zijn? Hij besloot op Davy te gokken.
Jelle strekte zijn lichaam helemaal uit, en kneep zijn
ogen stijf dicht. Langzaam maar zeker lukte het om in te
beelden dat Davy op hem zat.
Dit werkte. Hij voelde tintelingen in zijn onderbuik opkomen,
die geleidelijk door zijn hele lichaam begonnen te trekken.
In kracht namen ze geleidelijk toe. Hij voelde zijn pik
groeien, maar hij durfde niet zijn ogen te openen om het te
controleren. Het beeld van Davy zou dan geheid verdwijnen.
Een poosje dacht hij enkel aan de ritmische bewegingen van
Davy’s hand. Zou hij al een stijve hebben? Jelle besloot dit
nog niet na te gaan. Voorlopig wilde hij met de ogen dicht
van de verwennerij genieten. Plotseling hoorde hij een triomfantelijke
kreet. Hé, dat was niet Davy’s stem!.. Hij hief zijn
hoofd op, en zag als eerste object een stijve pik. Was dat zijn
eigen of die van Davy?
“Zie je wel dat het kan. Hij is echt loeihard. Kijk maar,”
hoorde hij Dorine zeggen, terwijl ze haar handwerk heen en
weer zwiepte.
Pas toen Dorine zich op haar knieën verhief en hij een platte
onderbuik met enkel een klein plukje haar zag, realiseerde hij
zich weer dat er een meisje op hem zat. Het verbaasde hem
dat zijn fantasie hem zo ver had meegevoerd, dat hij even
echt meende dat Davy met hem bezig was geweest. Maar
lang kon hij zich er niet over blijven verbazen, want Dorine
wilde natuurlijk verder.
“Zullen we nu gaan neuken?”
“Oké.”
Omdat de prettige tintelingen weer helemaal weg waren, en
hij zijn pik voelde verslappen, wilde hij het direct doen. Dus
stootte hij snel zijn heupen naar boven, waar uitnodigend
geopend de ingang naar haar buik zich bevond. Een klein
stukje schoof zijn pik naar binnen, maar ze duwde hem onmiddellijk
terug.
“Ho, wacht even. Ik doe het niet zonder condoom. Heb jij er
één bij je?”
172

“Nee, sorry. Ik moet echt aan alles wennen.”
“Geen nood. Mijn ouders weten dat ik aan seks toe ben, en
hebben een tijdje terug een voorraadje condooms in huis
gehaald. Ze liggen in een kastje in de badkamer. Wacht. Ik
ben zo weer terug.”
Toen ze even later terugkwam, zat een sip kijkende Jelle op
de rand van het bed. Zijn blik was op zijn onderbuik gericht,
waarvan het uiteinde troosteloos de verkeerde kant opwees.
Van haar handwerk resteerde slechts een flinke zwelling.
“Ik bak er niks van,” mompelde Jelle.
“Zal ik dan weer gaan bakken. Als zelfrijzend bakmeel zet
ik dat ding zo weer overeind.”
Jelle schoot in de lach. Haar humor beviel hem steeds beter.
Met ieder ander dan zij had hij zich nu vast diep ellendig
gevoeld. Het tegendeel kreeg Dorine zelfs voor elkaar. Niet
alleen compenseerde ze de irritatie over zijn falende lul, hij
voelde zich zelfs best prettig. Het bleef gezellig. Wat jammer
toch dat ze geen jongen was. Als hij ooit een wens mocht
doen, moest ze in een jongen veranderen,… een fraai mahoniehouten
exemplaar.
“Goed zo. In ieder geval kan je erom lachen. Zo erg is het
ook niet joh. Maar zal ik het opnieuw proberen?”
“Oké.”
“Prima, alleen ga ik het nu anders doen. Om bij het bakkersvak
te blijven, ga ik je pik niet eerst kneden, maar direct
bakken door op je te liggen. Dat moet lukken, want ik ben zo
heet als een oven. Vooral mijn kut. Die zal ik dus op jouw
pik leggen.”
Ze duwde Jelle terug op bed, en ging languit op hem liggen.
Dit keer hield hij zijn ogen open. Samen praatten ze over
allerlei leuke dingen die spontaan opkwamen. Dorine vertelde
over de eerste keer dat ze hèt had gedaan. Dit ging in een
hockeygoal net zo klungelig als nu; vooral het uitrollen van
het condoom. Ook bij die jongen moest ze met haar hand zijn
pik hard maken. Wel bleef die hierna stijf. Maar de pogingen
om haar maagdenvlies door te prikken gingen moeizaam en
duurde even. Niet echt lang, maar genoeg om hem zover op
173

te winden dat hij een orgasme kreeg op het moment dat zijn
pik door het vlies brak. Zij kreeg helaas geen climax, maar
slechts een mengeling van een beetje lekker gevoel en flink
wat pijn. Alles behalve een succes dus. Wel was ze nu geen
maagd meer. Maar om onduidelijke redenen was ze daarmee
niet echt blij geweest, zoals enkele van haar vriendinnen na
hun ontmaagding. Natuurlijk had ze wel gedaan alsof, omdat
ze niet toe wilde geven dat het bereiken van die status haar
niets deed. Ze had ervan willen genieten, maar dit was niet
gebeurd.
Jelle loog vervolgens hoe over hij zijn maagdelijkheid verloor.
Hij hoefde het niet te verzinnen. Het was een grappige
geschiedenis die hij in een tijdschrift had gelezen. Het leek
veel op het geklungel van Dorine. Het meisje waarmee hij
het deed, was geen maagd meer. Dit bleek zij van nature te
zijn, wat zij op het moment dat ze samen bezig waren niet
wist. Omdat zij dacht dat haar ontmaagding nog moest gebeuren,
leidde dit bij haar tot een hoop angstige kreten toen
zijn pik de plek naderde waar ze een vlies had moeten zijn.
Hierdoor kreeg zij geen orgasme. Hij wel, zij het te snel. Het
‘succes’ van zijn ontmaagding was dus even roemloos als bij
Dorine, concludeerde Jelle.
Samen moesten ze erom lachen. Al die tijd hield Dorine
haar hoofd op zijn schouder. Geen vochtig gezoen dus, wat
een hoop uitmaakte. Hij voelde zich best fijn met haar blote
lijf op het zijne. Het deerde hem niet dat het verkeerde geslachtsorgaan
tegen het zijne drukte.
Omdat zijn pik geen enkele lust tot stijgen vertoonde en ze
het op een gegeven moment koud begonnen te krijgen, besloten
ze zich aan te kleden. Het gesprek over allerlei gezellige
onderwerpen ging echter gewoon door. Toen ze uren later
afscheid van elkaar namen, stelde Dorine voor om zo snel
mogelijk een volgende poging te wagen. Hoewel Jelle dat
liever niet wilde, zei hij geen nee. Dorine was beslist een
leuke en gezellige meid. Stilletjes herhaalde hij zijn wens dat
ze een jongen moest worden. Omdat ze geen dag afspraken,
hoopte hij dat haar voorstel op de lange baan geschoven kon
174

worden. En met een beetje geluk kwam van uitstel vanzelf
afstel.
Twee dagen later bleek de hoop op afstel een ijdele. Meteen
het eerstkomende weekend was hij opnieuw de klos. Dorine
moest bij een jong echtpaar op een jongetje van tweeënhalf
passen, en had hen gevraagd of dat met haar nieuwe vriend
mocht. En dat mocht. Ze was opgetogen. Omdat het kind
vroeg naar bed moest, konden ze erna doen wat ze wilden.
Jelle was belangrijk minder blij.
De hele week liepen ze op elk moment dat het kon overal
op school hand in hand. Tegen Jelle erkende ze dat ze graag
met hem gezien wilde worden. Ze was apetrots de knapste
jongen van de school als vriendje te hebben. Meteen al op
maandag loog ze tegen haar vriendinnen dat ze hèt hadden
gedaan, en dus wist kort erna ook de rest van de school het.
Jelle vond het prima. Hij was gelukkig niet de enige die over
seksprestaties loog. Wellicht deden meer leeftijdgenoten
hetzelfde. In elk geval was zijn status van hetero nu zo solide
als een rots. Haar voortdurende aanwezigheid ervoer hij als
ongekend plezierig. Nooit eerder had hij zich zo fijn met een
meisje gevoeld. Zelfs het zoenen vond hij minder erg. Alleen
zorgde hij er wel telkens voor dat het niet te gek lang duurde,
met als excuus dat in het openbaar zoenen hem verlegen
maakte.
Het avondje oppassen verliep als Dorine had voorzien. Nadat
ze het jongetje in bed hadden gelegd, keken ze een poosje tv
in afwachting van het in slaap vallen van de kleine. Toen ze
na een uurtje gingen controleren, bleek het ventje diep in
slaap te zijn. Ze togen hierna meteen naar de slaapkamer van
de ouders, en kleedden zich uit. Met slechts een bedlampje
aan besloten ze het op de vloer te doen. Op bed rollebollen,
kon sporen achterlaten, en de hoogpolige vloerbedekking
leek zacht genoeg.
Evenals de eerste keer liet Jelle het initiatief aan Dorine.
En ook nu moest ze zich flink inspannen om zijn pik over-
175

eind te krijgen. Het duurde ditmaal naar zijn gevoel zelfs nog
langer. Hij ergerde zich daaraan. Maar hoe hij zich ook probeerde
in te beelden dat ditmaal Steef zijn pik masseerde,
lukte het niet. Dorine maakte om de haverklap opmerkingen
die onderhoudend en grappig waren. Hij kon dus niet wegdenken
dat er een meisje met de slapjanus aan het hannesen
was. Wel lukte het haar zo de sfeer gezellig en ontspannen te
houden, en kreeg ze wellicht hierdoor het schijnbaar onmogelijke
toch gedaan.
Om meteen verder te kunnen gaan, had Dorine vol zelfvertrouwen
het condoom al uitgepakt en op zijn buik gelegd.
Voorzichtig probeerde ze dat over haar prestatie uit te rollen.
Onervaren als ze was, deed ze dat nogal onhandig, en duurde
het even. Een beetje te lang voor Jelle, die tot zijn ergernis en
wanhoop het bouwwerk weer voelde instorten. Gelukkig
restte er voldoende stijfheid om door te gaan. Dorine wilde
het doen met haar bovenlichaam rechtop, zittend op zijn
dijen. Dat leek haar een leuk standje omdat ze dan overzicht
had op wat ze samen deden.
Het latex massief schoof makkelijk bij haar naar binnen.
Ritmisch bewoog ze erna haar romp op en neer. Jelle probeerde
hetzelfde met zijn heupen te doen, en hield met zijn
handen haar borsten vast. Het lukte echter niet goed om in
cadans te blijven. Dorine hield met gesloten ogen haar hoofd
naar boven gericht en kreunde zachtjes. Ze vond het duidelijk
lekker. Hij voelde helemaal niets. De prikkelingen die hij
nog wel had gevoeld toen ze zijn pik masseerde, waren en
bleven weg. Met als gevolg dat haar moeizaam verkregen
hoogstandje langzaam maar zeker instortte. Zijn hele wezen
deed met die teloorgang mee.
Plots floepte er iets uit haar onderbuik. Zichtbaar teleurgesteld
keek Dorine naar de natte ontsnapte. Daar leek niets
meer aan te doen. Kennelijk was ze dat ook niet van plan.
Alsof ze een paard afsteeg, klom ze van zijn buik, en ging
naast hem op de grond zitten. Een poosje keek ze zonder iets
te zeggen voor zich uit. Toen ze haar gezicht naar Jelle toedraaide,
vroeg ze zachtjes:
176

“Mag ik jou een moeilijke vraag stellen?”
Jelle had een angstig voorgevoel waar ze heen wilde. Maar
hij kon natuurlijk geen nee zeggen. Hij trachtte zo ontspannen
mogelijk te kijken en zei:
“Ja, hoor. Vraag maar.”
“Ben jij soms homoseksueel?”
Alsof ze bang was dat ze die vraag te abrupt en hardvochtig
had gesteld, voegde ze er onmiddellijk aan toe:
“Ik heb niets tegen homoseksuelen hoor.”
“Ik ook niet. Maar gelukkig ben ik het niet. Waarom denk je
dat? Omdat ik telkens weer een slappe krijg? Dat is echt van
de zenuwen, hoor.”
“Nou, niet alleen daardoor. Telkens als ik jou op je mond
zoen, lijk je het niet prettig te vinden. Jij bent ook altijd degene
die ermee ophoudt.”
Ze had het dus gemerkt. Shit! Wat moest hij nu zeggen? Dat
hij in ademnood kwam omdat hij verkouden was? Nee, dat
kon niet. Hij was niet verkouden, en dit wist ze. Misschien
kon hij er beter voor uitkomen. Nou nee, dat beslist niet.
Bovendien had hij het zojuist ontkend. Het was stom om die
uitspraak terug te draaien. Wat nu? Gelukkig verbrak Dorine
de gespannen stilte.
“Ligt het soms aan mij? Wat voelde je als je andere meisjes
zoende?”
“Hetzelfde als bij jou. Het ligt echt niet aan jou, maar aan
mij. Met meisjes ben ik altijd heel erg nerveus. Ik weet niet
waarom.”
“Misschien omdat je meer voor jongens voelt. Misschien
besef je dat nog niet. Dit schijnt vaak zo te gaan. In het discussieproject
kwam dat naar voren.”
Dorine leek haar vermoedens niet op te willen geven. Jelle
keek haar aan. Zou haar vasthoudendheid door die roemruchte
vrouwelijke intuïtie komen? Nee, dat was nonsens. Veel
mannen beschikten ook over een prima intuïtie. Ze was heel
gewoon een vasthoudend typetje. Hoewel hem dat nu niet
uitkwam, waardeerde hij het wel. Had hij maar wat meer van
haar zelfverzekerdheid. Dan zat hij nu niet als slappe lul met
177

een slappe lul in zo'n rotpositie. Het leek hem het beste om
op haar woorden in te haken:
“Ik weet het. Hoe heette dat ook alweer?... Oh, ja,... homoseksualiteit
is dikwijls latent aanwezig. Soms komen mensen
er pas achter als ze getrouwd zijn en kinderen hebben. Maar
bij mij is dat beslist niet het geval. Ik voel echt niets voor
jongens. Ik moet er niet aan denken, een vent aan mijn lijf.”
Jelle keek naar het plafond toen hij dat zei, bang dat Dorine
aan zijn ogen kon zien dat hij loog. Hij baalde van zichzelf
dat hij aan het liegen was. Maar een weg terug door alsnog te
bekennen, zag hij niet zitten. Hij voelde zich verward en zou
het liefst gauw op willen stappen. Maar Dorine gaf hem geen
kans.
“Misschien ben je zo onzeker met meisjes omdat Stella met
meer dingen het tegenovergestelde is van jou. De vorige keer
zei je dat jullie alleen wat seks betreft inverse kopieën van
elkaar zijn. Maar misschien is dat met meer.”
Jelle kon haar voor deze ontsnaproute uit zijn rottige positie
wel omhelzen. Maar omdat het tonen van teveel blijdschap
deze uitweg zou kunnen verpesten, moest hij zich inhouden.
Hij kon beter net doen of hij dat allang wist.
“Je hebt gelijk. Ik heb me eerder bedacht dat ik daarom erg
onzeker ben met meisjes, maar wilde dat niet zeggen. Het
lijkt dan namelijk alsof Stella overal de schuld van is, en dat
wil ik niet.”
Dorine keek hem bewonderend aan.
“Wat positief zeg om Stella in bescherming te nemen. Je
bent een dot.”
Ze bukte zich voorover en gaf hem een klinkende zoen. Jelle
voelde zich acuut ellendig. Had hij nu niet het tegenovergestelde
bereikt? Stella werd door zijn leugenachtige uitspraken
juist de schuldige van zijn onvermogen om bij een meisje
opgewonden te kunnen raken. Dorine ging opnieuw wijdbeens
op zijn buik zitten.
“Kom, laten we het nog een keer proberen. Nu we dit allebei
onderkennen, zal het ditmaal vast wel lukken. Ik zal extra
goed mijn best doen.”
178

Ze rolde het condoom op, en begon de verweekte vleesrol te
masseren. Jelle sloot zijn ogen. Niet van genot, maar van
ellende. Hij moest iets doen. Kon hij niet beter de waarheid
zeggen? Plotseling stopte er een auto voor het huis. Dorine
vloog overeind en liep naar het raam.
“Jeetje, zijn ze nu al terug? Dat is veel vroeger dan ze daarstraks
zeiden.”
Ze schoof voorzichtig de gordijnrand een beetje opzij, en
wierp een blik naar buiten.
“Verrek ja. Ze zijn terug. Shit!”
Ze rende naar de hoop kleren en sorteerde snel haar kleren
eruit. De kledingstukken van Jelle gooide ze naar hem met
de woorden:
“Kleed je gauw aan in de wc beneden. Het is dan net of je
daar met lossen bezig was. Ik kleed me hierboven aan. Ik zal
doen alsof ik naar de kleine was gaan kijken.”
Jelle schoot weg. In luttele seconden zat hij in de wc-ruimte
waar hij haastig zijn kleren aantrok. Hij was er amper halverwege
mee toen hij de sleutel in het slot van de voordeur
hoorde steken. Gelukkig moesten ze in het halletje eerst nog
hun jassen uitdoen en ophangen, en had hij dus genoeg tijd
om de rest aan te trekken.
Hij was weer helemaal aangekleed toen hij hen door de
gang naar de woonkamer hoorde lopen. Vrijwel meteen erna
hoorde hij Dorine de trap afkomen, en kort erop haar uitleg
waarom ze allebei afwezig waren. Het was goed dat hij haar
nog hoorde zeggen dat hij voor een ‘sanitaire stop’ naar de
wc was gegaan, want hij stond op het punt om zonder door te
trekken weer tevoorschijn te komen. Dus spoelde hij de pot
gauw alsnog.
Een kwartiertje later renden ze hand in hand schaterend de
straat uit, opgelucht dat het op het nippertje goed was afgelopen.
Toen ze een paar hoeken waren omgeslagen, hield
Dorine halt en vroeg:
“Weet je wat we bijna in hun slaapkamer hadden laten liggen?
Het was puur geluk dat ik even naar binnen keek om te
controleren of we iets vergeten waren.”
179

“Nou? Zeg het maar.”
Dorine zei niets, maar zwaaide een flink verfrommeld rubber
vliesje voor zijn ogen. Allebei proestten ze het uit.
“Wat een geluk, hè.” vond Dorine.
“Waarom? Misschien hadden ze de vondst van dat ding niet
aan ons gekoppeld, maar had een van beide iets aan de ander
uit moeten leggen,” stelde Jelle.
Dorine moest bijna huilen van het lachen en hield hem vast
om niet om te vallen. De hele weg naar haar huis hielden ze
het niveau van meligheid op peil met allerlei idiote invallen.
Jelle vergeleek zijn pik met een kaars en haar kut met een
potje gesmolten was. Dit gaf een verklaring voor het verslappen
van de kaars in het potje, want een kaars smelt in
hete was. En heet was ze absoluut, beaamde Dorine. Veel te
heet! Dus gaf ze zichzelf de schuld dat het was misgegaan.
Om de haverklap hielden ze halt om na elke volgende aanval
van slappe lach weer aan te sterken.
Pas toen ze bij haar huis waren aangekomen, bedaarden ze.
Dorine nam met een langdurige zoen de tijd om afscheid te
nemen. Dit keer vond hij het niet erg. Hij deed zelfs energiek
mee, en liet voor de verandering haar de tongknuffel onderbreken.
Het verbaasde hem dat het hem nu niet tegenstond,
want het was weer even vochtig als voorheen. Wellicht hadden
de aanvallen van slappe lach binnenin hem alle tegenzin
verdoofd. Hoewel hij het beslist liever niet wilde, beloofde
hij Dorine dat ze zo gauw mogelijk een volgende poging
zouden gaan wagen om zijn kaars en haar waspotje samen te
brengen. Alleen mocht de kaars dan niet opnieuw gaan smelten,
en zij dus niet te heet zijn.
De volgende dag overwoog hij serieus om het uit te maken.
De relaties met vorige zoenvriendinnen op school hadden
ongeveer even lang geduurd als nu met haar. Als hij het
deed, moest het rap gebeuren. Niemand in zijn directe omgeving
zou dat ongewoon vinden.
Maar hij deed het niet. Waarom begreep hij aanvankelijk
niet. Eerst dacht hij dat ethische gronden hem tegenhielden,
omdat hij ditmaal met een meisje wel heel ver was gegaan
180

met zinnelijk gedoe. Echter, die mogelijkheid wiste hij weer
snel uit zijn brein, omdat het kleffe gedoe hem zo tegenstond,
dat het juist de hoofdreden was om het uit te maken.
Geen enkele ethische overweging kon hem van die drijfveer
afhouden. Een beter mogelijke oorzaak van zijn aarzelende
gedrag leek zijn genegenheid voor Dorine. In zekere zin
hield hij zelfs van haar. Alleen niet op een manier als hij van
een jongen zou kunnen houden. Hij vond haar nabije aanwezigheid
meer dan fijn, en vermoedde dat hij haar zou gaan
missen als hij het uitmaakte.
Na een week overleggen met hemzelf, wist hij het zeker.
Puur door haar karakter wilde hij haar niet kwijtraken in zijn
leven. Het bewijs voor deze slotsom ervoer hij elke dag op
school en erbuiten. De talloos vochtige zoenen, waarop ze
hem frequent trakteerde, stonden hem steeds meer tegen. Om
het onaangename gevoel dat die nattigheid telkens in hem
opwekte te lozen, liep hij dikwijls in zijn kamer hardop pratend
halve cirkels om zijn bed. Hierbij bracht hij vooral zijn
schuldgevoelens naar Stella en Dorine op:
“Stella kan er niets aan doen dat neuken met een meisje niet
lukt. Dat ligt helemaal aan jou. Het is kwalijk dat Dorine nog
steeds denkt dat Stella's onverzadigbare neukzucht de schuld
is van de onmacht van jouw pik. Ook is het niet haar schuld
dat zij altijd de jongen kreeg waarop ook jij verliefd was. Het
is lullig dat jij haar dat hebt verweten. Dit moet jij bij haar
recht gaan zetten. Ook naar Dorine toe heb je een heleboel
goed te maken. Nu denkt ze dat ze een normale liefdesrelatie
heeft. Hoewel, normaal… Waarom is alleen een heteroseksuele
liefdesrelatie normaal? Wat is er verkeerd aan een homo-
of biseksuele relatie? Misschien is alleen jouw homoseksualiteit
verkeerd, omdat alle andere scholieren hetero's
zijn. Homo wordt je misschien pas op latere leeftijd. Althans,
zo lijkt het. Tenslotte ken jij geen enkele homo van je eigen
leeftijd.”
Telkens als hij bij de laatste conclusie aankwam, raakte hij
verward. De hardop uitgesproken woorden gingen dan over
181

in binnensmonds gemompel. Meestal ging hij dan zitten, en
vielen zijn stembanden stil.
Twee weken lang hoefde Jelle enkel de onaangename gevoelens
te verwerken, die Dorine’s vochtige zoenen in hem opwekten.
Seks was in die periode onmogelijk, omdat er bij
geen van beide thuis kansen kwamen. Hij was er niet rouwig
over. Zij wel, maar het met afgezakte broeken op de wc
doen, zoals Stella op school had gedaan, wilden ze geen van
beide. Dorine was blij dat hij op dat punt anders was dan zijn
tweelingzus. Ze wilde de tijd ervoor nemen. Alleen dan kon
je er echt van genieten, meende ze; maar hij wist dat dit met
haar nooit zou lukken.
Hoe vurig hij ook hoopte, van dit uitstel kwam geen afstel.
Enthousiast kwam ze hem op een ochtend vertellen dat ze de
eerstvolgende zaterdagavond weer ergens op een kind moest
passen. Ditmaal bij mensen die in een enorm huis woonden.
Omdat zij daar al eerder had opgepast, wist ze dat de woning
vele geschikte ‘wiplocaties’ had. Het leek haar spannend om
samen poedelnaakt naar de lekkerste op zoek te gaan. Jelle
hoopte dat de speurtocht voldoende onenigheid tussen hen
kon scheppen bij het kiezen van de meest optimale plek.
Door dat allemaal poedelnaakt te doen, kon gunstig uitpakken,
omdat het naar maximaal wat gezellige stoeipartijen kon
leiden. Dit behoedde hem dan voor klef gedoe, en waren
voor haar mogelijk voldoende opwindend om na afloop tevreden
te zijn.
Op de ochtend van de oppasdag belde Jelle naar Dorine
met, zo dacht hij, een voor haar vervelende mededeling. Hij
moest zijn vader met een klusje helpen, en kon hierdoor pas
een stuk later komen. Maar dit kwam haar prima uit. Ze kon
dan proberen het meisje waarop ze moest passen voor zijn
komst in slaap te krijgen. De peuter was al vijf, en als meer
kinderen op die leeftijd erg nieuwsgierig, wat hen parten kon
spelen. Ze zou daardoor misschien niet willen slapen, en
steeds uit bed komen.
182

Anders dan Dorine vond Jelle dat geen gunstige ontwikkeling.
Tijdig op het oppasadres komen, bleek plots een kans
op afstel te zijn. Hij had er dan voor kunnen zorgen dat het
meisje constant nieuwsgierig bleef. Jelle vervloekte de rotklus
die hij met zijn vader moest doen, maar kon er niet onderuit.
Stilletjes hoopte hij dat het werkje zolang ging duren
dat hij moest afbellen. Hij kon zelfs proberen de voortgang te
vertragen.
Maar die hoop bleek ijdel. Het karweitje was veel sneller
klaar dan gedacht. Een opkomende gedachte om net te doen
alsof het langer had geduurd, ging niet door. Dorine kreeg
haar klusje met het kind in slaap sussen ook sneller gedaan.
Ze belde hem toen dat hij meteen kon komen. En omdat zijn
vader opnam, moest hij wel gaan.
Onderweg overdacht hij zijn leugens om onder hun samenzijn
uit te komen. Steeds lulliger begon hij dat te vinden.
Dorine was een veel te leuke en lieve meid om op zo’n gluiperige
wijze te ontlopen. Hij was het liegen spuugzat. Iedereen
zat hij te belazeren. Ook zichzelf, maar dit deed hij zichzelf
aan. Dat hij haar bedonderde, vond hij veel erger. Het
akelige feit dat in haar ogen de schuld van zijn seksuele falen
nog steeds bij Stella lag, maakte hem misselijk van zichzelf.
Misselijker dan het vooruitzicht met haar klef bezig te moeten
zijn. Alleen hij kon aan al dat onpasselijk makende gedoe
een einde maken.
Hoezeer Dorine zich op zijn komst had verheugd, bleek
nadat hij had aangebeld en vrijwel meteen de deur openging.
Voor hij er erg in had, hing ze om zijn nek en vond haar
mond de zijne. Jelle reageerde nauwelijks. Nee, zo kon het
niet meer. Haar enthousiasme benadrukte nog eens extra hoe
lullig hij bezig was. Dorine ontnam hem zelf te beginnen.
Zijn matte reactie en bedrukte gezicht zeiden genoeg.
“Hé joh, wat is er? Je kijkt zo somber.”
“Ik wil met je praten. Het is erg belangrijk.”
“Oké. Laten we naar de zitkamer gaan.”
Ze deed de voordeur dicht, pakte zijn hand beet en nam hem
mee. Samen gingen ze op de bank zitten. Zichtbaar gespan-
183

nen wachtte ze op wat hij ging zeggen. Dit duurde een poosje,
omdat hij niet wist hoe te beginnen.
“Wou je het soms uitmaken?” vroeg ze plotseling, “Zoiets
voel ik tenminste. Alles aan jou is zo onderkoeld.”
“Nou, niet zoals jij het bedoelt. Maar wel zoiets.”
“Hè? Dat snap ik niet.”
“Sorry. Het klinkt ontzettend stom. Maar het is echt heel
moeilijk om te vertellen. Het ergste is nog dat ik er zolang
om heb zitten liegen.”
“Liegen? Waarover dan? Heb je iemand anders?”
“Nee, dat in geen geval. Verre van dat zelfs.”
Oneindig ver zelfs, bedacht hij, maar zei het niet. Wat was
hij warrig bezig! Dit moest radicaal anders.
“Ik kom er zo niet uit. Wacht,… herinner je je nog de laatste
keer dat we probeerden te neuken, en jij mij vroeg of ik homoseksueel
was?”
“Ik snap het al. Je bent het.”
“Ja.”
Dorine liet zijn handen los en liet zich achterover op de bank
vallen. Zichtbaar teleurgesteld staarde ze voor zich uit.
“Je vind mij nu zeker een viezerik, en laat me daarom los.”
“Nee, echt niet. Ik moet even alleen zitten om het te verwerken.”
Ze zuchtte, en vervolgde:
“Weet je dat het me niet echt verbaasd. Ergens wist ik het
gewoon. Misschien al heel vroeg. Daarom vroeg ik het ook.
Maar ik ben toch helemaal in de war. Ik ben nog steeds erg
verliefd op je en heb misschien onbewust gehoopt dat ik jou
kon veranderen. Zoiets althans. Ik weet het niet.”
Ze haalde haar schouders op en staarde bedroefd voor zich
uit.
“Ik hoop niet dat je het als falen van jouw kant ziet dat het
niet is gelukt,” zei Jelle, “Ik ben echt voor honderd procent
homoseksueel. Ik weet het al een paar jaar. De relatie met
jou heeft dat definitief bevestigd.”
Jelle pakte haar handen beet en vervolgde:
184

“Weet je, net als jij de afgelopen weken, probeer ik al jaren
een hetero van mezelf te maken. Al mijn vriendinnetjes waren
nep. Het verschil tussen hen en jou was dat ik van jou
ben gaan houden. Alleen anders dan dat het gewoonlijk tussen
jongens en meisjes gaat. Ik vind het heel fijn om met jou
samen te zijn. Alleen met jou tongzoenen of neuken, en al
dat andere lichamelijke gedoe vind ik niet leuk.”
“Het was vast erg moeilijk om ervoor uit te komen, hè? Ik
vind dat best dapper van je.”
“Oh nee, dat vind ik niet. Dat was het wel geweest als ik het
veel eerder had gedaan. Maar ik durfde niet en loog erop los.
Alles behalve dapper, vind ik.”
“Ik vind van wel. Je ziet er helemaal niet uit als een homo.
Erg veel meisjes zijn verliefd op je. Dat weet je vast wel.
Misschien maakte dat het moeilijker voor je.”
“Voor een deel, ja. Veel meer moeite heb ik met het feit dat
ik de enige homo op school lijk te zijn. Het is net of alle
scholieren hetero's zijn.”
“Nou dat is niet zo, hoor. Ik kan er zo een paar noemen die
volgens mij ook homo zijn.”
“Weet je het zeker? Ik bedoel, hebben ze dat tegen jou of
iemand anders gezegd?”
“Nee dat niet. Maar bij sommige druipt het eraf, vind ik.”
“Maar dat bedoel ik nou. Omdat niemand ervoor uitkomt,
lijkt het of alle scholieren hetero's zijn. Kijk maar eens naar
de discussieprojecten. Over homoseksualiteit wordt nu op
school heel open gepraat, maar toch het lijkt alleen onder
volwassenen voor te komen.”
Dorine dacht een poosje na.
“Dat is inderdaad waar. Dat heb ik me nooit gerealiseerd. Ik
begrijp nu ook veel beter jouw probleem, en dat je erom hebt
gelogen. Ik had dat vast ook gedaan.”
Jelle maakt op de bank een klein luchtsprongetje.
“Meen je dat?”
“Ja. Ik ben ook niet boos. Ik ben alleen teleurgesteld dat het
nu dus uit is tussen ons, want ik ben nog steeds smoor op je;
en dat doet best veel pijn.”
185

“Ik begrijp het. Ik ken die pijn. Maar we kunnen toch goede
vrienden blijven?”
“Natuurlijk. Maar dat is niet hetzelfde.”
“Dat is zo, ja. Sorry.”
“Kom, daar hoef jij je niet voor te verontschuldigen hoor.
Zulke dingen gebeuren nu eenmaal. Alleen jammer dat het
mij is overkomen.”
Ze lachte mat naar hem.
“Ik ben blij dat je het zo opvat. Dit helpt mij een hoop. Kan
ik misschien jou ergens mee helpen? Ik voel me zo ontzettend
schuldig.”
“Vind je het erg als ik je omhels en tegen je aan kom leunen.
Ik zal je niet meer op je mond zoenen, maar mag het wel op
je wang?”
“Ja, je mag me omhelzen. En ja, je mag tegen me aanleunen.
En ja, je mag me op mijn wang zoenen. Dit mag trouwens
ook op mijn mond, zolang het maar geen tongzoen is. Je mag
het zo vaak doen als je wil en wanneer je maar wil. Tenminste
als je met een homo om wil gaan. Ik wil heel erg graag
een goede vriend van je blijven. Meer dan dat zelfs, want ik
houd echt veel van jou.”
“Ik ook van jou. Een homo als vriend hebben, vind ik helemaal
niet erg. Alleen had ik graag lekkere dingen met jou
willen doen. Je bent zo knap en lief. Ik denk dat ik voorlopig
smoor op je blijf. Daar zal ik het waarschijnlijk nog het
moeilijkst mee hebben. Ik zal als het ware van jou moeten
afkicken.”
Jelle schoot in de lach. Dorine lachte mee, en niet meer zo
mat. Dicht tegen elkaar aan, praatten ze de hele avond vol.
Vooral Jelle luchtte zijn hart over de jarenlange twijfels en
wanhoop rondom zijn seksuele geaardheid.
In de weken die volgden, bleven Jelle en Dorine onafscheidelijk,
zij het op een totaal andere basis dan in de tijd ervoor.
Ze hielp hem bij het zoeken naar een vriendje. Op school
wees ze de jongens aan, van wie ze vermoedde dat ze homoseksueel
waren. Jelle vond er niet één leuk. Hen benaderen
186

deed hij daarom niet. Bovendien wisten ze niet zeker of ze
homo waren. De jongens die hij wel leuk vond, waren bekende
versierders van meisjes. Sommige vond Dorine leuk.
Ze spraken heimelijk af dat zij die mocht hebben. Jelle genoot
van hun stille speurwerk en afspraken. Dorine was echt
veel meer dan een goede vriendin. Hij ging steeds meer van
haar houden. Haar deed het speurwerk en elkaar gunnen van
potentiële minnaars ook goed. Zo kon ze langzaam van hem
afkicken, zei ze. Bovendien kon hij haar eventueel helpen
om in contact te komen met een jongen op wie ze verliefd
raakte. Voorlopig hoefde dat evenwel niet, omdat ze nog
steeds helemaal hoteldebotel was van hem. Samen vonden ze
hun vriendschap een hele bijzondere. Wellicht zelfs uniek in
de wereld.
Een maand voor de schriftelijke eindexamens nam Dorine
Jelle mee naar een schoolfeest van een lyceum waarop haar
hockeyvriendin Fleur zat. Via haar had ze geregeld dat zij
geïntroduceerd werden. De reden om hem daarheen te tronen,
was dat er een tiental jongens op die school zaten, die
openlijk voor hun homoseksualiteit uitkwamen.
Opmerkelijk daarbij, was dat ze amper werden gepest. Ze
durfden zichzelf zelfs flikkers te noemen. Bijna iedereen had
bewondering voor hun openheid en galgenhumor, waardoor
zij een bijzonder soort respect verwierven. Opmerkelijk was
voorts dat zij zowel binnen als buiten de school meestal in
gezelschap waren van meisjes. Jongens hielden om onuitgesproken
redenen afstand, al wist iedereen waarom.
Samen met Fleur liepen Jelle en Dorine alle ruimtes af
waarin het schoolfeest werd gehouden. Voor Jelle was het
even best moeilijk om iemand anders bij hun speurwerk te
betrekken. Met Dorine had hij afgesproken, dat ze het weten
over zijn geaardheid enkel tussen hen tweeën zouden houden.
Echter, om praktische redenen moesten ze Fleur er uiteraard
bij betrekken. Iemand moest de homoseksuele jongens
aan kunnen wijzen. Aan de buitenkant was dat doorgaans
niet te zien. Fleur genoot van haar taak. Proberen twee
187

jongens aan elkaar te koppelen was immers iets nieuws en
dus spannend. Zo onopvallend mogelijk wees ze de jongens
aan waarvoor Dorine en Jelle hier waren.
Er was één jongen, waarvan Jelle meteen helemaal weg
was. Dolf heette hij. Hij had net als Dorine een donkere
huidskleur. Vermoedelijk was hij van Indische komaf. Hoewel
Jelle nauwelijks zijn ogen van hem af kon houden, lukte
het om dat voor Dorine en Fleur verborgen te houden. Maar
toen ze ergens waren gaan zitten om iets te drinken, bekende
hij dat hij een van de jongens erg leuk vond. Meer dan dat
zelfs. Het kostte de twee vriendinnen veel moeite om zijn
naam uit Jelle te trekken. Pas nadat ze hem hadden beloofd
dat ze zijn gevoelens voor zijn keus tussen hen drieën zouden
houden, noemde hij zijn naam. Fleur was direct wild enthousiast:
“Goh, wat leuk. Ik ken hem erg goed. Hij zit evenals ik in de
vijfde. Weliswaar in een parallelklas, maar hij hoort tot mijn
vriendenkring. Ik zal hem even gaan halen.”
“Ben je belazerd! Dat wil ik niet. Je hebt net beloofd aan
niemand anders te vertellen dat ik hem leuk vind.”
“Dat ga ik ook niet doen. Ik haal hem er alleen maar bij.”
“Maar wat ga je dan tegen hem zeggen.”
“Laat dat maar aan mij over. Ik weet wat ik doe. Echt, je zal
er geen spijt van krijgen.”
“Ja, joh, laat Fleur maar haar gang gaan. Ik ken haar langer
dan vandaag,” zei Dorine.
Jelle richtte met gesloten ogen even zijn gezicht naar boven
en zuchtte.
“Oké. Maar beloof dat je op geen enkele manier laat merken
dat ik hem leuk vind.”
“Dat beloof ik. Doei, ik ben zo terug.”
Jelle keek haar na. Hoe was het mogelijk. De twee meisjes
die als enige op de wereld wisten dat hij homo was, barstten
van de initiatieven om hem te helpen. Aan het vermogen van
Dorine bij het nemen van initiatieven was hij intussen gewend.
Fleurs capaciteiten op dat gebied leken zelfs zoveel
groter, dat je van initiatieflust kon spreken. Hij vroeg zich af,
188

of hij blij of rouwig moest zijn dat ze die overmaat had. Aan
het maken van een keuze kwam hij echter niet toe, want toen
kwam Fleur terug met Dolf. Jelle’s hart begon heel hard en
in hoog tempo tegen zijn borstkas te bonken. Even was hij
bang dat die eruit ging springen toen hij de hand van Dolf
schudde bij het kennismaken.
“Ik heb Dolf al verteld dat jij net zoals hij homo bent,” begon
Fleur, “Ik heb ook verteld dat jij er pas kort geleden mee
naar buiten hebt durven gekomen, en dat alleen Dorine en ik
op de hoogte zijn. Dolf weet hoe moeilijk zoiets is, hè Dolf.
Nou, zeg jij dat ook nog eens een keer. Schiet op.”
Fleur stootte hem bij het laatste zinnetje aan, en plooide haar
gezicht of ze al te lang op zijn bijdrage zat te wachten. Jelle,
Dolf en Dorine schoten tegelijk in de lach.
“Oké Fleur. Ik zal het ook een keer zeggen,” zei Dolf.
Hij deed het, en vertelde daarna wanneer hij ontdekte dat hij
homoseksueel was, en hoe hij nadien ermee was omgegaan.
Hij wist Jelle te overtuigen dat open zijn het beste was. Bovendien
was verliefdheid tussen mensen van dezelfde kunne
even mooi als bij hetero’s. Bij liefde moest je enkel naar de
personen kijken; niet naar het geslacht, pleitte hij. Fleur en
Dorine knikten. Ze waren het helemaal met hem eens. Terwijl
ze alle drie naar hem luisterden, keken de vriendinnen
elkaar om de haverklap veelbetekenend aan. Beide viel het
op dat Dolf, terwijl hij sprak, heel intens Jelle in zich opnam.
Omdat Jelle hetzelfde deed, leek het of ze allebei veel meer
dan gewone belangstelling voor elkaar hadden. Toen Dolf op
een zeker moment met zijn verhaal klaar was, vroeg Fleur
aan hem:
“Vind jij Jelle soms een leuke jongen Dolf? Het viel me op
dat je op een bepaalde manier naar hem keek.”
Jelle was perplex, en voelde boosheid in zich opkomen. Hij
kon Fleur wel wurgen, maar zij keek hem heel onschuldig
aan. Jelle besefte dat hij eigenlijk niet boos op haar mocht
zijn; ze had tenslotte niets over zijn gevoelens voor Dolf
gezegd. In ieder geval niet direct. Indirect in zekere zin wel.
189

“Fleurtje, Fleurtje, jij kan in elke situatie onverwacht direct
zijn. Als ik je niet zo goed kende, zou ik misschien boos
worden. Maar ik ken jou en waardeer jouw directheid. En als
je het zo graag wil weten. Ja, ik vind Jelle een hele leuke
jongen om te zien. Misschien ben ik zelfs een beetje verliefd
op hem.”
Jelle’s mond viel open. Dat Dolf dat zomaar durfde te bekennen.
Hij kreeg echter geen tijd om van zijn verbazing te
bekomen. Aan Fleurs directheid bleek nog lang geen einde te
zijn gekomen.
“Nou dat komt goed uit, want Jelle is ook helemaal weg van
jou, hè Jelle? Dat kan dus iets heel moois worden tussen
jullie twee,” zei ze giechelend.
Jelle vervloekte haar, en voelde woede in zich opkomen. Ze
had beloofd dat niet te zeggen. Nu kon hij terecht kwaad op
haar worden. Maar toen hij naar Dorine keek, zag hij haar
lachend naar Fleur kijken. Ook Dolf lachte en keek hem met
een warme blik aan. De kwaadheid vloeide even snel weg als
die was opgekomen. Dit was geen reden om kwaad te worden.
Moest hij Fleur juist niet dankbaar zijn? Met een minimum
aan handelingen en woorden had ze iets voor elkaar
gekregen, waar hij al jaren naar verlangde. Hij stond op het
punt om een vriend te krijgen. Van mahoniehout, wat hij nog
niet zolang geleden vurig wenste. Dankbaar keek hij naar
Fleur. Zijn twijfel van krap tien minuten geleden, over de
vraag of hij blij of rouwig moest zijn over haar initiatieflust,
kon hij nu beantwoorden.
“Poeh, dit gaat me allemaal een beetje te snel,” zei Jelle,
“Tot gisteren wist alleen Dorine over mijn seksuele geaardheid.
Vanavond heeft dat aantal zich verdrievoudigd. En of
dat niet genoeg is, zit ik nu al met Dolf verliefdheden uit te
wisselen. Ik weet echt niet wat me overkomt.”
Jelle voelde zich opeens volkomen uitgeblust en leeg. Waarom
snapte hij niet. Zou hij niet juist heel erg blij moeten
zijn? Hij wist zich geen raad met zijn gevoelens. Dolf legde
een arm op zijn schouder en zei:
190

“Zullen we samen buiten een eindje gaan wandelen. Ik begrijp
je verwardheid. Ik heb zoiets ook meegemaakt. Intussen
heb ik al een paar vriendjes gehad, waarvan één bijna een
jaar.”
Dolf stond op en keek naar Fleur en Dorine.
“Jullie vinden het toch niet erg dat we jullie hier achterlaten
om wat te wandelen?”
“Nee, hoor. We vinden het juist leuk dat het zo loopt, hè
Dorine?”
Dorine knikte, maar keek niet echt opgewekt. Jelle begreep
waarom. Even later vertrok hij met Dolf.
Eenmaal buiten en een eindje van school verwijderd, pakte
Dolf een hand van Jelle vast. Zwijgend liepen ze hand in
hand verder. Jelle was zo verward dat hij niets kon zeggen.
Het leek wel of hij alle controle over zijn tong en kaakspieren
had verloren. En eigenlijk ook over de rest van zijn lijf,
dat behoorlijk gammel aanvoelde.
Gelukkig was dit niet het geval bij Dolf. Hij begon over allerlei
persoonlijke belevenissen te vertellen. Zoals over de
vriendjes die hij gewoon mee naar huis had genomen. Zijn
ouders accepteerden hem zoals hij was. Ze vonden het zelfs
prima toen hij met de vriend met hij bijna een jaar verkering
had regelmatig naar bed ging. Allerlei lekkere dingen hadden
ze met elkaars lichamen gedaan, maar niet alles. Dolf vond
het daarvoor nog wat te vroeg, omdat hij niet verliefd genoeg
was op die jongen. Jelle verbaasde zich over zijn openheid.
Maar was het inderdaad niet beter zo?
Toen de twee jongens weer bij Dorine en Fleur terug waren,
vertelde Jelle dat ook hij zijn seksuele geaardheid wilde
openbaren. Alleen leek het hem beter daarmee te wachten tot
na het eindexamen. Zijn ouders mochten voorlopig nog niets
weten. Ze waren veel minder tolerant dan Dolfs ouders. Nou
nee, verbeterde hij meteen zichzelf, ze waren volkomen onverdraagzaam.
Hun intolerantie was zo optimaal, dat je er
een spreekwoord van kon maken.
Dolf en de meisjes waren het met hem eens om voorlopig
te wachten. Na zijn eindexamen ging hij toch studeren. Zijn
191

ouders konden hem dan niet meer dwarsbomen. Zelfs niet
door hem een financiële studiebijdrage te onthouden, wat ze
bij Stella hadden gedaan. Met zijn basisbeurs en wat bijverdienen,
dacht hij prima rond te kunnen komen. Dit had hij al
eens uitgerekend. Hulp van zijn ouders had hij niet nodig,
maar hij zou het wel erg vinden wanneer het daarop uit ging
draaien, want dit betekende het einde van zijn band met hen.
Bij Stella was het op vergelijkbare wijze gegaan.
Dolfs ouders bleken inderdaad totaal anders dan de zijne,
ontdekte Jelle in de week na de ontmoeting met hem. Ze
ontvingen hem warm, en toonden zich oprecht verheugd dat
Dolf weer een vriend had. En vanzelfsprekend vonden ze het
dat ze met elkaar naar bed gingen. Tijdens de lichamelijkheden
die hij met Dolf bedreef, bleef zij pik keihard. Een lichte
aanraking van hem, soms slechts handcontact was voldoende
om een stijve te krijgen. Alles wat lekker was, probeerden ze
uit. Ze waren allebei verliefd genoeg om geen enkele verwennerij
buiten te sluiten.
Jelle besloot zich voor het eerst met Dolf in het openbaar te
laten zien op het eindexamenfeest dat hij met enkele klasgenoten
op school wilde organiseren. Slechts één van hen nam
hij van dat besluit in vertrouwen: Anja. Nu hij zeker wist dat
er meer homoseksuele scholieren bestonden, durfde hij het
haar alsnog te vertellen.
Anja had door haar natuurlijke, vrije gedrag een bijzondere
aantrekking op al haar medescholieren. Iedereen wist dat je
bij haar terecht kon voor intimiteiten waarover je nergens
anders je hart kon luchten. Hierdoor was zij de enige die
weet had over alle bijzondere gebeurtenissen die zich tijdens
en na schooltijd afspeelden. Dit bracht haar op het idee om
op het eindexamenfeest een groepje personen bijeen te brengen
die het afgelopen jaar op het gebied van gedragsnormen
gedurfd baanbrekend bezig waren geweest. Niet om het positieve
effect ervan naar voren te brengen als iets bijzonders,
maar als iets gewoons. Misschien konden ze op die manier
192

anderen helpen. Toen zij haar idee aan de medeorganisatoren
van het feest voorlegde, gingen die meteen akkoord.
Met de warme, stimulerende steun van Dolf haalde Jelle zijn
eindexamen. Hij slaagde zelfs als beste van de school. Zijn
ouders waren opgetogen over dat resultaat, en toonden zich
trots. Dit veranderde nog dezelfde dag radicaal, nadat hij had
verteld dat hij homoseksueel was en een vriend had met wie
hij dikwijls sliep. Hij moest toen meteen uit huis vertrekken.
Voor Jelle was dat geen probleem, want tot hij een kamer
had gevonden in de stad waar hij ging studeren, mocht hij bij
Dolf thuis komen wonen.
Het eindexamenfeest werd een evenement waarover vast nog
jarenlang gepraat zou worden. Hiervan waren alle aanwezigen
overtuigd. Rondom het groepje baanbrekers, waaronder
Tessa als enige docent, ontspon zich een sfeer van openheid
die er op een schoolfeest nooit eerder was geweest. Niemand
leek meer iets verborgen te hoeven houden. Over van alles
kon met iedereen gepraat worden. Aan het openlijk knuffelen
van Jelle en Dolf stoorde niemand zich. Het was alsof men al
jaren van hun relatie wist. Hun liefkozingen verschilden niet
met die van jongens en meisjes die zo bezig waren. Er waren
ook meisjes die met meisjes dansten en zoenden. Zolang je
met vrijheden anderen niet benadeelde of bewust stoorde,
meende iedereen, was geen enkele relatie en handeling verkeerd.
193

ORCHIDEEVLINDERS
Om het eindexamenfeest nog eens dunnetjes over te doen,
organiseerde Anja halverwege de maand augustus bij haar
thuis een nazomerfeest, zoals ze het benoemde. Eigenlijk was
het meer een reünie, omdat ze enkel het groepje baanbrekers
uitnodigde. Het leek haar leuk om met hen nog eens terug te
kijken naar alles wat het eindexamenfeest onvergetelijk had
gemaakt. Voorts wilde ze nagaan of na drie maanden er nog
iets significant was veranderd. Het moment om dat nu te
doen, was omdat enkele personen in het groepje binnenkort
een nieuwe levensfase ingingen met een universitaire opleiding.
En het gaf haar de kans om iets te vertellen over wat zij
in de nabije toekomst wilde gaan doen.
Zij had besloten om het komende jaar, en mogelijk langer,
met een minimum aan bagage en geld door Europa te gaan
zwerven om het leven van een totaal andere kant te ervaren.
Hierbij wilde ze een andere identiteit aannemen, wat betekende
dat ze een beetje toneel moest spelen met heel Europa
als podium. Dit leek haar ‘kicken’. Ze wilde hiermee echter
tevens de onzinnige en kwalijke kanten van alle gevestigde
zedelijkheidsnormen aan de kaak stellen, door met vergaand
vrijmoedig gedrag te experimenteren. Van alles moest in de
wereld radicaal veranderen, meende ze.
Wel wilde ze met haar uitdagende experimenten kieskeurig
zijn. Zo stond ze bijvoorbeeld zeer kritisch tegenover sommige
gedragingen die leeftijdgenoten een vorm van vrijheid
vonden. Zoals veel neuken met dikwijls een andere partner.
Prestatieneuken noemde ze dat. Deze bezigheid vond ze juist
onvrij omdat het al jaren een hype was. Echt afkeuren deed
ze het overigens niet. Ze wilde er zelf alleen niet aan meedoen.
Ook kritisch stond ze tegenover de provocerende en
choquerende vrijheden waarmee pornofilmsterren en eroti-
194

sche podiumkunstenaars zich amuseren. Zoals de vrouwenrockgroep
Rock Bitch, die op hun concerten niet enkel naakt
op het podium staan, maar tijdens het optreden zichzelf en
elkaar orgasmen bezorgen.
Zich eraan storen, deed ze niet. Ze vond zulk soort publiekelijke
vrijmoedigheden alleen veel teveel showelementen
hebben, waardoor het prestatiegericht werd. Aan geen enkele
vrijheid die naar prestatiedrang neigde, hoe gering ook, wilde
ze meedoen. Je vrijmoedig gedragen, kon ook heel ingetogen,
meende. Op deze wijze wilde ze onder meer het onzinnige
verbod op openbare naaktheid tarten. Dit vond ze zo'n
beetje het stompzinnigste verbod dat bestond, want het hield
in dat ieder mens zich verplicht voor het eigen lichaam moest
schamen? Belachelijk vond ze dat! Compleet gestoord zelfs.
Schamen moest je je voor geweld, intimidatie, bedriegen en
liegen. Maar deze gedragingen werden wereldwijd op grote
schaal bedreven en amper bestraft.
In de maanden mei en juni had ze via internet leeftijdgenoten
van verschillende nationaliteiten leren kennen. Samen
met hen had ze in juli met vrij gedag al wat geëxperimenteerd.
Bewust hadden ze zich ingehouden, met slechts af en
toe naakt winkelen in toeristenplaatsjes langs de zuidkust van
Frankrijk. Ze hadden voor die plek gekozen omdat het daar
zomers lekker warm was, en vrouwen er vrijelijk topless op
stranden en terrasjes konden zitten. Met haar nieuwe vrienden
en vriendinnen was ze slechts een klein beetje verder
gegaan, door de laatste, onnozele stukjes textiel uit te trekken.
Vrijwel niemand had zich daaraan geërgerd, en de politie
keek meestal een andere kant op. Met enkele van die
vrienden wilde ze zo vrijmoedig flaneren de komende tijd
overal in Frankrijk gaan doen. Voor hen was dat een nodig
vervolg op het experiment aan de kust.
Anja dacht dat ze zo’n totaal ander leven pas echt goed kon
ervaren als ze gedurende het vervolgexperiment een Franse
identiteit aannam. Nadat ze genoeg daarvan had geleerd,
wilde ze misschien een universitaire studie beginnen. Maar
het kon ook gebeuren dat ze iets creatiefs ging doen. Wat
195

wist ze nog niet precies. Wellicht acteren in controversiële
toneelstukken, of hiervoor scripts schrijven.
Bijna alle baanbrekers waren naar het nazomerfeest gekomen.
Alleen Tessa niet. Zij meende dat op een reünie als
deze enkel Anja’s leeftijdgenoten moesten komen. Iedereen
vond dat eerst erg jammer, omdat zij met haar projecten een
van de trekkers van de vele positieve ontwikkelingen was.
Maar achteraf gaven ze haar toch gelijk. Het was inderdaad
leuker om zoiets met uitsluitend je leeftijdgenoten te doen.
Anja’s ouders, even begripvol als Tessa, waren ergens anders
heen gegaan.
Omdat iedereen alles over iedereen wilde weten, gingen ze
in een grote kring op het gras in de achtertuin zitten. Zo konden
ze tijdelijk de wereld nog kleiner maken dan de goed
afgesloten tuin al deed. Om beurten vertelden ze hierna hoe
het de afgelopen maanden was gegaan. Bijna iedereen had
een relatiedraad lopen naar een ander in de kring, waardoor
gaandeweg onzichtbaar een soort web werd geweven. Ogenschijnlijk
chaotisch, maar door een eigen orde toch ook weer
niet. Vanaf het begin ervoeren ze hun samenzijn hier als een
geheel in balans, ook was de verdeling tussen jongens en
meisjes ongelijk. Er zaten vijf jongens en elf meisjes in de
kring. Toch kon het niet harmonieuzer, vonden Robert, Cees,
Karel, Jelle, Dolf, Anja, Doris, Stella, Ingrid, Karin, Joke,
Michèle, Mélani, Simone, Dorine en Fleur.
Om het kringgesprek op gang te krijgen, besloot Anja de
spits af te bijten. Tenslotte had zij het initiatief tot deze reunie
genomen. Ze vertelde over haar experimentele zwerfplannen,
en waarom ze de gevestigde gedragsnormen aan de
kaak wilde stellen. Al jaren vroeg ze zich af, of de mensheid
zich niet voor de verkeerde dingen schaamde. Nu gebeurde
publiekelijk elkaar lichamelijk pijnigen in onthutsend veel
gevallen overal straffeloos. Niet alleen in oorlogssituaties.
De inzet van geweld was onder meer bij vechtsporten en in
films nergens in de wereld verboden, en slechts beperkt aan
196

anden gelegd. In best veel landen toonden overheden zich
ongeremd agressief als ze vonden dat er aan hun machtsbelangen
werd geknaagd. Executies en lijfstraffen werden aldaar
vaak in het openbaar uitgevoerd. Echter, publiekelijk
jezelf en elkaar zinnelijk verwennen was overal in de wereld
verboden. Dit hield dus in, dat geweld werd verheerlijkt en
lichamelijk genieten veroordeeld. Een kwalijke situatie die
natuurlijk totaal moest veranderen.
Anja hoopte, dat seksuele misstanden als incest, verkrachting
en ieder ander lichamelijk misbruik zou afnemen, en
mettertijd verdwijnen, wanneer het lukte om die krankzinnige
schaamtenorm om te draaien. Iedereen in de kring was het
helemaal met haar eens. Ze hadden veel lof voor haar experimenten
met naakt winkelen. Allemaal vonden ze het ‘vet
dapper’ dat zij en haar vriendenschaar dat durfde. Hoewel ze
lieten blijken best wel mee te willen doen met dergelijk gewaagde
acties, was tevens duidelijk dat de meeste nu nog
niet zover waren.
Dit bleek toen Anja vertelde dat ze zo’n bloot experiment
al vorig jaar op school had willen uitvoeren. Ze zat toen nog
in de vijfde klas. Min of meer in het verlengde van haar geslaagde
optreden in het toneelstuk, had ze in de maand juni,
die erg warm was, naakt op school willen komen om lessen
te volgen. Vooraf had ze Tessa erover gepolst, en die raadde
het haar af. Niet omdat ze vond dat het om fatsoensredenen
niet kon.
Anja’s drijfveer om met haar actie het naakttaboe proberen
te doorbreken vond ze prima. Echter dit op school beproeven,
leek haar te vroeg. Ze herinnerde Anja eraan, dat hoewel
de reacties op haar ontklede optreden in het toneelstuk
overwegend positief waren, er ook negatieve kritieken kwamen.
Bloot de lessen volgen, zou volgens Tessa meer ouders
kunnen ontrieven, en zelfs kwaad maken. Zeker wanneer
andere leerlingen haar voorbeeld gingen volgen, wat een
belangrijk aanvullend doel voor Anja was.
Wat dat laatste betreft, schatte Tessa in, zouden vermoedelijk
niet veel scholieren haar voorbeeld durven volgen. Een
197

goede aanname naar nu bleek, want in de kring baanbrekers
zei iedereen dat als Anja die actie vorig jaar had ondernomen,
ze zeker niet hadden meegedaan en mogelijk zelfs raar
gevonden. Nu zouden ze zo’n experiment prijzen. Echter, op
de vraag of ze op school eraan mee zouden doen, was de bereidheid
verdeeld.
Doris en Stella zeiden onmiddellijk ‘ja’. Michèle, Mélani
en Simone resoluut ‘nee’; bloot in huis en op naaktstranden
was hun limiet. Robert en Ingrid zouden het evenmin doen;
behalve samen op hun kamers of met seksegenoten na sporten
onder de douche waren ze met anderen erbij nog nooit
naakt geweest. De andere helft van de kring twijfelde. Naakt
zijn te midden van meer personen kenden ze wel en vonden
ze oké. Echter of ze in een omgeving als school in een gemengde
setting al hun kleren uit zouden durven trekken,
betwijfelden ze.
Nu achteraf, te midden van de baanbrekers, zei Anja blij te
zijn dat Tessa het had afgeraden, en zijzelf dit advies na lang
aarzelen aanvaard. Tessa verbood het niet, maar liet de beslissing
aan haar. In de zomer van dat jaar had ze wel een
paar keer geëxperimenteerd met naakt toeven op stranddelen
waar vrouwen topless waren, en zowel mannen als vrouwen
in tanga’s rondliepen. Bijna niemand was haar volledig ontklede
staat opgevallen. Dit jaar had ze dat experiment met
haar buitenlands vrienden flink uitgebreid.
Als laatste bijdrage aan het kringgesprek vertelde Anja nog
over haar seksuele ervaringen. Ze had inderdaad een keer
met haar vader geneukt. Zestien was ze toen. Het gebeurde
onverwacht en onbedoeld. Bij haar thuis logeerde op die dag
iemand die ze geen van beide mochten, en daarom de stuipen
op het lijf wilden jagen.
Het plan was naakt op elkaar in haar bed gaan liggen, en
net doen alsof ze aan het neuken waren. Echter, ondanks de
openstaande deur van haar kamer, zag de logee die scene niet
toen die langsliep. En dus mislukte het pesterijtje. Wel raakten
ze beide kort erna onbeheersbaar opgewonden, omdat
Anja hem toen nadrukkelijk vroeg om in haar te komen. Zijn
198

pik stond hartstikke stijf en ze wilde dat ding graag heel even
in haar voelen. Echter, vrijwel meteen was er aan beide kanten
geen houden meer aan. Bij die enkele keer bleef het.
Anja had best vaker gewild omdat ze het heel erg lekker had
gevonden. Lekkerder dan de keren die ze met een leeftijdgenoot
had geneukt. Maar haar vader wilde niet meer. Die ene
keer vond hij al één teveel. Haar moeder, aan wie ze het onmiddellijk
vertelden, beschouwde het als incidentje, en had
er geen moeite mee gehad.
Ongeveer een jaar later, Anja was toen zeventien, kreeg ze
gedurende ruim een half jaar een seksuele relatie met een
goed ogende vijftiger. Na het incidentje met haar vader had
ze tot dan niet meer geneukt. Niet omdat ze er geen zin meer
in had, maar omdat met leeftijdgenoten wippen haar niet
meer trok. De seks met de vijftiger vond ze niet alleen uitzonderlijk
lekker, maar ook leuk en gezellig.
Neuken met een oudere vent uit een goed oogstjaar, grapte
ze, ging onwijs goed samen met fijne gesprekken en veel
lachen. Daarom sprak ze in zo’n setting niet over een oudere,
maar een rijpere man. Dit vond ze positiever klinken. Voor
alle baanbrekers in de kring was de onthulling dat zij tot nu
toe met slechts drie mannen seks had gehad een enorme verrassing.
Door haar experimenten met lichamelijke vrijmoedigheden
had ze de reputatie het vaker te hebben gedaan, ook
al wist iedereen dat ze erg kieskeurig was.
Na Anja kwam Karel aan de beurt om over zijn complexe
relatieweefsel met Robert, Ingrid, Stella en Doris te vertellen.
Elk van het kwartet deed dat in de eigen woorden erna
nog eens over. Met Robert was hij goede vrienden geworden
en hierdoor ook met Ingrid. Doris was zijn vaste vriendin.
Hij had er geen enkele moeite mee dat zij ook met Stella een
liefdesrelatie had. Met Stella was hij gewoon goede vrienden,
al sloot hij niet uit dat er meer inzat. Verlegen lachend
bekende hij dat ook te hopen.
Robert en Ingrid spraken als met één mond. Aan het spinnen
van de stevige relatiedraad die hen verbond, waren ze de
199

dag na zijn spreekbeurt begonnen. Op zijn initiatief. Het
applaus van de klas, de tien van Tessa en de vele loftuitingen
van buiten de klas hadden hem genoeg moed gegeven om de
stap naar Ingrid te wagen. Zij bleek al een hele tijd verkikkerd
op hem te zijn. Maar ze dacht door haar passieve houding
als hij werd gepest, dat hij haar nooit aardig zou kunnen
vinden, laat staan verliefd worden. Over hun relatiedraad
naar Karel waren ze allebei nog altijd verbaasd. Ze hadden
nooit gedacht dat iemand als hij in korte tijd compleet kon
veranderen. Hij had zich ontpopt tot een hartstikke aardige
jongen. Tot een goede vriend zelfs. Robert en Ingrid waren
niet de enige die de metamorfose van Karels karakter nog
steeds verbaasden.
Stella bevestigde de uitspraak van Karel over de kans op
een liefdesrelatie met hem. Samen met Doris en hem hadden
ze al een paar keer ‘s nacht naakt in een tweepersoonsbed
doorgebracht. Karel keek dan toen toe hoe Doris met haar
vrijde, en als hij het met Doris deed sloeg zij hen gade. Zelf
wilde ze voorlopig nog geen seks met een man. Ze hoopte
aldus emotioneel afstand te kunnen nemen van haar hoerenverleden.
Dit had voor haar nog altijd een bittere nasmaak;
vooral door de gewelddadigheden aan het eind. Tot slot vertelde
ze nog dat het contact tussen Jelle en haar weer helemaal
was hersteld en beter dan ooit. Iedereen vond het grappig
dat zij allebei het ouderlijk huis waren uitgezet, en bij
hun liefdespartner in huis woonden. En dat beide samenhokkende
stelletjes van hetzelfde geslacht waren. Ook op dat
punt toonden ze zich echte tweelingen.
Doris kon over de relatie met haar twee geliefden slechts
herhalen wat Karel en Stella reeds hadden gezegd. Maar dit
deed ze op haar eigen beeldende wijze zo humoristisch, dat
het voor iedereen nieuwe informatie leek. Omdat ze er allemaal
hartelijk om moesten lachen, bracht ze een vrolijke
noot in de kring. Tot dat moment waren de verschillende
gespreksbijdragen best wel onwennig, en gingen ze met een
flinke hoeveelheid verlegenheid gepaard. Het was voor de
meesten best moeilijk om in een grote groep over intimitei-
200

ten te praten. Alleen Anja lukte dat zonder schroom en volkomen
ontspannen. De vrolijke noot die Doris inbracht, verminderde
de verlegenheid bij alle andere.
Evenals Robert en Ingrid, spraken ook Jelle en Dolf als met
één mond. Hun bijdrage kenmerkte zich door een lawine aan
enthousiasme en energie. Overal waar ze samen waren, liepen
ze hand in hand; voorts zoenden ze elkaar openlijk op de
mond. Dus ook gewoon op straat. Hoewel dit kennelijk niet
iedereen zon en soms rotopmerkingen tot gevolg had, viel
dat laatste eigenlijk wel mee. In ieder geval lieten ze zich er
niet door hinderen. Alle baanbrekers moedigden hen aan er
mee door te gaan. Ze erkenden dat een homoseksuele relatie
nog steeds erg moeilijk was om open over te zijn. Nog moeilijker
dan een relatie tussen personen van verschillende rassen,
waarmee zij ook nog te maken hadden. Er moest in de
wereld heel veel veranderen voor het overal was als hier in
hun kringetje.
De speciale, hechte relatiedraad tussen Jelle en Dolf enerzijds,
en Dorine en Fleur anderzijds bestond nog steeds. Dorine
was helemaal afgekickt van haar verliefdheid voor Jelle
en intussen op een andere jongen verkikkerd geworden. Echt
contact met hem had ze alleen nog niet. Het was voorlopig
op afstand. Bij Fleur speelde met een andere jongen precies
hetzelfde. Beide waren optimistisch dat het wel goed zou
komen, want er was al wel oogcontact met de jongens geweest.
Jelle en Dolf hadden hen aangeboden om te helpen.
De twee vriendinnen hadden dat tenslotte ook voor hen gedaan.
Maar van Fleur en Dorine hoefde dat niet. Gezien hun
enorme vermogen bij het nemen van initiatieven leek dat ook
niet nodig. Te lang wachten, verzekerden ze, wilden ze geen
van beide.
In het web baanbrekers waren twee driehoeksrelaties verweven,
die elk onderling met stevige relatiedraden verbonden
waren, maar in het resterende deel met zwakkere. Stevige
relatiedraden liepen enkel naar Anja. Met haar was iedereen
201

door een solide draad verbonden. De ene driehoek bestond
uit Karin, Cees en Joke; de andere uit Michèle, Simone en
Mélani.
De relatie tussen Karin, Cees en Joke ontwikkelde zich als
Karin had gehoopt en gepland. Ze hadden al heel wat keren
met z'n drieën dicht tegen elkaar aan naakt op bed gezeten.
Cees' opstandige onderdaan schrok Joke niet af. Ze durfde
hem zelfs al vrij snel aan te raken. Wat daarbij hielp, was het
verklappen door Karin van zijn naam: ‘Zijne Hardheid’. Een
naam die Joke natuurlijk ook mocht gebruiken, en controleren
of die terecht was.
Samen met Karin had ze meermaals met de opgewonden
vorst gehonkbald en gewichten getild. En een paar keer hadden
ze hem ultiem verwend, waarbij hij beide meisjes besproeide.
Karin onthulde Joke al haar plannen die zij voor
hen drieën had bedacht. Maar voor Joke was het voor seks
nog te vroeg. Ze speelde erg graag en onbevreesd met ‘Zijne
Hardheid’, maar wilde die nog niet in haar hebben. De onaangename
herinneringen aan dat ding van haar vader, meer
een onding feitelijk, verhinderde dat. Ze was allang blij dat
ze niet meer bang was voor een stijve pik.
Tegelijk met ‘Zijne Hardheid’ verklapte Karin de titel van
haar eigen adellijke onderdeel. Ze opperde toen om ook Joke
plaatselijk in de adelstand te verheffen. Cees stelde ‘Hare
Zachtheid’ voor. De naam die ze aanvankelijk ‘Hare Vochtigheid’
hadden willen geven. Cees vond die titulatuur bij
Joke’s karakter passen. Zij vond dat zo lief, dat zij hem direct
toestond om ‘Hare Zachtheid’ te tongzoenen, en vond
dat extreem lekker. Het was voor het eerst dat ze op die plek
intens gevoelens van genot ervoer.
De laatste tijd lukte het Cees om in Joke meervoudige orgasmen
op te wekken door de inzet van zijn tong, vingers en
een vibrator. Desondanks was Joke nog niet toe aan echte
seks. Wel keek ze toe als Karin en Cees daarmee bezig waren.
Ze had van heel dichtbij toegekeken en het gaaf gevonden.
Ontroerend gaaf, omdat de sfeer waarin het plaatsvond
202

volledig tegengesteld was met toen haar vader het met haar
deed. Karin was verrukt over Joke’s beleving van hun intimiteiten.
Ze hoopte dat ook zij zoiets zou ervaren als Cees met
Joke eens seks bedreef, en zij dan toekeek.
Michèle, Simone, en Mélani waren in bepaald opzicht een
beetje apart van de rest. Als jongste in de groep hadden nog
geen van drieën een echt seksuele ervaring gehad. Michèle
openbaarde haar experimenten met haar vaders pik. Iedereen
in de kring vond dat geen seks, maar een intieme massage;
evenals haar ouders dus. Men vond het een vanzelfsprekende
en natuurlijke manier om wat over een lichaamsdeel te weten
te komen dat je zelf niet had en nieuwsgierig naar was. In
familie- en vriendenkring moest zoiets kunnen. Michèle had
haar vriendinnen voor het eerst op het eindexamenfeest erover
verteld. In de euforie van openheid toen, durfde ze haar
intieme experimenten thuis tot meer oren toe te laten dan
enkel die van Anja. Wel bleef het tot vandaag beperkt tot de
gehoorgangen van het Frio.
Na Michèle’s openheid op het eindexamenfeest bekende
Simone dat zij degene was die Eric in de paalhoudgreep had
genomen. Echter, zover als Michèle met hem was gegaan,
wilde zij niet. Mélani wel. Zij liet zelfs merken dat zij best
verder zou willen gaan, maar kon niet zeggen hoever. Tot nu
toe had zich nog geen gelegenheid voorgedaan om die grenzen
te onderzoeken, maar neuken met Eric sloot ze niet uit.
Michèle gaf haar daarvoor weinig kans omdat ze pas vijftien
was. Ze vertelde dat haar vader elke intimiteit die verderging
dan wat zij met hem had gedaan met iemand jonger dan zestien
wilde vermijden.
Mélani vond dat onzin. Maar de maanden tot haar zestiende
kon ze nog wel wachten, voegde ze giechelend eraan toe.
Michèle zei dat de kansen dan beslist gunstig waren, en verklapte
wat haar vader had onthuld over Mélani’s lichamelijke
kwaliteiten. En zijn snode plannen zodra ze zestien was, die
hij op een dol moment uitte. Voor Mélani was die informatie
aanleiding om zelfverzekerd aan te kondigen, dat ze nu er
203

alles aan wilde doen om voor haar zestiende met hem te
wippen. Dit leek haar een spannend, persoonlijk doel. Alle
baanbrekers vonden dat ook, en wensten haar veel succes.
Maar of Mélani dat succes echt wilde, was zichtbaar twijfelachtig,
want ze oogde na de bijval uit de kring plots een stuk
minder zeker.
Het Frio had als eenheid nog een echt nieuwtje te vertellen.
Ze hadden iets gedaan waarvan ze vonden dat het veel leek
op een experiment à la Anja, zoals ze het noemden. Ze waren
er duidelijk trots op. In een kringetje hadden ze, gezeten
op krukjes of geknield op de grond deze zomer zichzelf
meermaals intiem gemasseerd. Dit was hetzelfde als masturberen,
legden ze uit, maar ze noemden het liever intiem masseren
omdat ze masturberen een rotwoord vonden. Mélani
was de initiatiefneemster geweest. Ze had gelezen dat gezamenlijk
jezelf verwennen erg spannend en lekker was. Veel
intenser dan in je eentje. Overal in de wereld werden allerlei
soorten masturbatiebijeenkomsten georganiseerd. Ze was
ervan overtuigd dat als zij het met z’n drieën samen gingen
doen, ook Michèle en Simone een orgasme zouden krijgen.
Beide was dat met eenzame zelfverwennerijen nog nimmer
gelukt. Hun eerste poging slaagde meteen. Dit succes beviel
hen alle drie zo goed dat ze het nadien alweer tientallen keren
hadden herhaald.
Anja kon zich volledig inleven in de euforische ervaringen
van het Frio. Zij bevredigde zichzelf ook dikwijls in gezelschap.
Tot nu toe deed ze dat echter alleen in gezinsverband.
Soms als zij met intiem masseren begon, en haar vader of
broer erbij waren, raakten zij meestal ook opgewonden, en
deden dan met haar mee. Daarom stelde ze het Frio voor om
hun collectieve intieme massage eens in aanwezigheid van
Eric uit te voeren als ook hij naakt was. Evenals haar broer
en vader zou hij dan vast opgewonden raken, en mee gaan
doen. Het Frio kon het hierna vast zo sturen dat ze met hem
konden experimenteren op een manier die elk graag wilde.
Alle drie vonden ze dat een puik idee. Vooral Mélani zag het
helemaal zitten. Het spannende, persoonlijke doel dat ze met
204

Eric voor had, zou dan ook vast lukken, zei ze. Hierbij keek
ze veel zekerder dan toen ze dat de eerste maal aankondigde.
Simone liet tot ieders verrassing merken dat zij mogelijk dan
haar voorbeeld ging volgen. De voornemens van haar
vriendinnen maakten Michèle heel erg blij.
Anja gooide plots de lijfkreet van Doris en Stella in de kring:
’Nude is beautiful’ en begon zich meteen uit te kleden. Het
was vandaag heerlijk warm, zei ze, en de tuin voor gluurders
hermetisch afgesloten. Kleren waren niet dus nodig. Stella en
Doris volgden direct haar voorbeeld, en na een korte aarzeling
ook Michèle, Simone, Mélani en Dorine. De anderen
hadden wat meer tijd nodig. In zo’n groot verband als hier
gemengd naakt zijn, was voor hen heel erg ongewoon en dus
even wennen.
Toen ze allemaal bloot waren, stelde Anja voor om op te
staan en elkaar een hand te geven. Symbolisch sloten ze aldus
in hun tijdelijke wereldje een soort vrijheidsovereenkomst,
opperde ze. Omdat niets geesten beter kan binden dan
muziek, weekte ze zich even los uit de kring om de cd Itaipu
van Philip Glass in haar soundblaster te schuiven. Hierop
selecteerde ze haar favoriete nummer The Lake. Ze verzekerde
dat het een prachtig stuk meeslepende muziek was, wat
iedereen nieuwsgierig maakte. Met Anja weer terug in de
kring sloot deze zich, waardoor in hun midden alleen nog
muzieknoten doordrongen.
Het orkest begon kalm en sereen. Op de achtergrond was
een vrouwenkoor te horen, dat na circa twee minuten bijval
kreeg van een mannenkoor. Dit ging een poosje door. Op
toerbeurt sloot iedereen af en toe even de ogen. Gestimuleerd
door de opwekkende muziek, maar ook doordat in de kring
ruim twee keer zoveel meisjes stonden als jongens, met wie
ze ook nog eens hand in hand stonden, raakten Robert, Karel
en Cees opgewonden. Alle drie kregen ze vrijwel tegelijk een
erectie. Opgetogen over zoveel onverholen oprechtheid
volgden Jelle en Dolf hun voorbeeld. Doris vond dat zo gaaf
om te zien, dat ze er een zinnetje voor bedacht en als altijd in
205

het Engels goot: “Nude is beautiful and erections are also
beautiful”. Hieraan voegde Anja in het Nederlands de woorden
toe: “Alles kan plezierig anders!” Iedereen in de kring
vond dat stukje tekst zo sterk, dat ze het als slogan wilden
gaan uitdragen. Stella stelde voor om die leus aan te scherpen
tot:“Alles moet plezierig anders!” Hierna zei niemand
meer iets.
Toen het geluidsvolume van orkest en koren na een poosje
snel aanzwol, liet elk de eigen gedachten de vrije loop. Meegevoerd
en opgestuwd door de muziek vulde de kring zich
met gedachten. Als water in een stuwmeer liep dit langzaam
vol, en na een poosje over. Hierdoor kreeg hun gedachtegoed
de kans om naar de rest van de wereld te vloeien. In veelvoud
wervelde door deze stroom de vraag die Anja zich al
jaren stelde: schaamt de mensheid zich niet voor de verkeerde
dingen? Als direct antwoord hierop wervelden voorstellen
mee met hoe het allemaal anders zou kunnen en moeten. Op
initiatief van het Frio voerden ze één daarvan uit. Alle zestien
knielden ze neer op het gras, en gingen vervolgens zichzelf
intiem verwennen.
Versmolten met de opzwepende muzieknoten voerde dat
naar een symbiose die ze geen van allen ooit eerder hadden
ervaren. Dit leverde een beeld op van een zwerm uitgelaten
orchideevlinders, op dartele drift naar collectieve euforie.
206

207

Onze titels met tussen haakjes jaartallen waarin de papieren en elektronische
versies (p-boeken/e-boeken) uitkwamen.
Het meer van herinneringen (2008/2013)
Wensdroom (2008/2013)
De belofte aan mijn kleine (2009/2013)
Terugblikken in de toekomst (2009/2013)
Oproep voor massale ongehoorzaamheid (2010/2013)
Familierimpeling (2010/2013)
Orchideevlinders (2011/2013)
Een zwerk vol aardse en onaardse verhalen (2011/2013)
Beslisbomen met lef (2013/2013)
--------------------------------------------------------------------------
Alle negen boeken zijn volkomen op zichzelf staande werken, maar
ze zijn met elkaar verbonden door gedurfd andere visies op wezenlijke
aspecten in het leven van alledag.
208

209

210