ESTINA- ONEN

De kunst van het eieren
eten, goed en goedkoop, is ten-
slotte ook de kunst van het
eieren bewaren.
Voor het inieggen van eieren
bestaan zeer vele methoden, de
een meer, de andere minder
geschikt. De meeningen over
de uitwerking . der toegepaste
middelen loopen notal uiteen.
In de practijk bevindt men zich
steeds het beste bij de behan-
deling, met vaseline, waterglas
of kalk; althans het percen-
tage bedorven eieren is na 5
ä 6 maanden zeer gering of
nihil, mits bij het inleggen de
uiterste zorg wordt betracht.
OS. heeft de versehe smaak
steeds iets geleden, al is dit
bijzonder weinig. In ieder geval
zijn de eieren goed geschikt
om als spiegeleieren genuttigd
te worden en laten zij zich voor
alle soorten gebak en schuim
goed gebruiken. Ongetwijfeld
is de kalkbchandcling de voor-
deeligstc. De kalk — het kalk-
water — laat zich vele jaren
lang opnieuw gebruiken, met
toevoeging van eenige versehe
kalk.
Waterglas is duurder, maar
de eieren blijven verschcr van
smaak, ofschoon ze ook bij het
koken barsten.
Vaseline komt zoo duur, dat
wij deze behandeling achter-
wege zullen laten.
Eieren in kalk.
Neem versehe eieren, neem
in iedere hand tusschen de
\ingers een ei, en tik ze zeer
TWEE KNAPPE MUSICI
Phons Dusch
twee vooraanstaande nederlandschemusici
die 25 Juni naar Ned.-In dië ver trek ken,ten-
einde aldaar een dertigtal concerten te
geven Begin Octoberzullen Francis Koene
(concertmeester van het U.S.O) en Phons
Dusch (de bekende rotterdamsche orga-
nist en pianist, dirigent der R.O.Z.) weer
in Europa terug zijn en onder leiding der
Int. concertdir. Ernst Krauss een tournee
door Nederland, Duitschland enz. maken.
^ ^S^Wf!
Het drentsche dorp Roden
met zijn prachtige wandelwegen en aardige hoekjes.
De tramlijn Maastricht—Gulpen
de eerste echte bergspoor in ons land. Men heeft onder de brug door
een aardig -gezicht op den weg.
voorzichtig tegen elkaar over
de geheele oppervlakte. Zijn de
eieren gebarsten, dan kan men
dit onmiddellijk hooren. Ge-
bruik alleen de heele eieren.
Leg ze in groote potten, niet
lekkende vaatjes, of gemet-
selde putten, met de punt naar
beneden. Zorg dat ze zooveel
mogelijk aaneen sluiten. Plaats
vooral de vaatjes of potten in
een frisschen, donkeren kelder,
of koele kast, waar ze niet ver-
plaatst behoeven te worden.
Zijn ze tot ongeveer 10 c.M.
onder de oppervlakte gevuld
neem dan 1 /4 deel gebiuschte
kalk op 3 /4 deel water en schep
dit voorzichtig op de eieren,
totdat ze roijaal onder staan.
De kalk gaat nu zinken, het
water wordt na eenige dagen
helder en bovenop vormt zich
een dun vlies. Verbreek dit
vlies niet vóórdat ge na eenige
maanden de eieren gaat ge-
bruiken. Treedt de vliesvorming
niet op, strooi dan wat droge
schelpkalk in het water en roer
het voorzichtig door, zonder de
eieren aan te raken. Laat alles
nu rustig staan.
Eieren in deze dagen inge-
legd, zijn na 5 ä 6 maanden
nog uitstekend. Nadat alle
eieren zijn opgebruikt, blijft 't
kalkwater tot een volgend sei-
zoen bewaard. Men schept dan
het kalkwater uit het fust, voegt
wat versehe kalk toe en legt
er, als de eieren goedkoop
zijn, weer versehe in. Het eiwit
van kalkeieren laat zich bij-
zonder goed stijfkloppen.
Eieren die na 5 a 6 maanden
niet frisch meer zijn in de kalk,
waren dit reeds bij het inleg-
gen niet, óf ze hadden reeds
een kneusje of barstje.
Eieren in Waterglas.
Waterglas is bij den drogist
verkrijgbaar. Op lederen liter
waterglas komt 8 l /2 ^ 9 iï ter
water. Deze 10 liter vocht is
voldoende voor 90 ä 100 eieren.
Roer water en waterglas goed
dooreen en doe het in het fust,
— keulsche pot, vaatje, etc. —
zet het op een frissche, donkere
plaats, waar het kan blijven
staan. Laat de eieren, na „ge-
tikt te zijn, voorzichtig in het
vocht zakken, totdat het fust
gevuld is. De eieren moeten
ónder staan. Wat boven het
vocht uitkomt, bederft. Na 10
a 14 dagen, wordt de vloeistof
dik als lijm. De behandeling is
hiermede afgeloopen en de.
eieren blijven zeker 10 ä 12
maanden goed. Ook om te
^i* • Ar*'
koken is de smaak bevredigend.
Men prikt met een stopnaald
een of twee gaatjes door de
schaal, alvorens men ze gaat
koken. Ze barsten nu wel, doch
koken niet uit. De prikjes geeft
men bij voorkeur op die plaats
van het ei, waar zich 't lucht-
blaasje bevindt, 'tgeen men
gemakkelijk zien kan, door het
tegen het licht te houden.
De vloeistof kan niet meer
gebruikt worden, zoodat ze
door versehe moet worden ver-
vangen bij ieder seizoen. Van
de verschheid der eieren kan
men zich bij het inleggen
tamelijk wel overtuigen. Neem
een lange bus zonder bodem —
'n Verkade's beschuitbus b.v. —
en leg die plat op een ver-
hooging, in donkere omjgeving.
Plaats voor één opening der
bus een brandende kaars en
houdt aan de andere zijde het
ei tusschen duim en middel-
vinger vast, duim aan 't dikke,
vinger aan het spitse deel.
Camoufleer het licht der kaars
zoo, dat ge zelf in 't donker
zit en het ei, even vooraan in
de bus belicht wordt De
dooier vertoont zich bij een
vefsch ei nu als een donkere
vlek vrijwel in het midden en
men kan veilig tot inleggen
overgaan. Iets afwijking hindert
niet, doch de dooier over-
wegend aan een. zijde gebiedt
voorzichtigheid. Deze twijfelaars
kan men of terzijde leggen voor
spoedig gebruik, 6f bovenaan
in het fust plaatsen, zoodat ze
het eerst aan de beurt komen.
LUCULLES.
TWEE JUBILEA
Henri Morrlen
de talentvolle rotterdamsche acteur.
P. Tartaud
de verdienstelijke acteur-directeur,
die binnenkort jubileert,
Mijn vader was vroeg ge-
storven. Hij was een braaf man
geweest, doch iemand, die
tegen den strijd om het be-
staan niet genoeg gehard was.
Ondanks zijn ijverig werken,
was hi} failliet gegaan. Het ver-
driet, dat deze mislukking hem
had veroorzaakt, was de oor-
sprong van zijn ziekte en het
berin van het einde.
Tevergeefs had hij de hulp
van zijn eenigen broeder inge-
roepen. Want deze had positief
geweigerd hem de reddende
hand toe te steken, ondanks
het feit, dat hij' wel degelijk
in staat zou zijn geweest het
betrekkelijk kleine bedrag te
foumeeren, dat mijn vader zou
noodig hebben gehad om zich,
voorloopig zeker, staande te
houden.
Die broer was juist 't tegen-
overgestelde van mijn vader.
Omtrent zijn moraliteit be-
stond bij de familie geen te
hooge dunk. Hij had een win-
kel in de havenwijk, waar hij
kleeren verkocht en andere be-
noodigdheden voor zeelieden.
Doch men zeide,\dat hij nog
allerlei andere zaken daarbij
deed, dingen die niet altijd het
daglicht mochten zien.
Blijkbaar kwam hij met een
onguur soort menschen in aan-
raking, want eenige jaren na
den dood van mijn vader was
hij op een avond, toen hij
alleen was, aangevallien en op
een vreeselijke wijze mishan-
deld. Een zeeman had hem
eenige ribben kapot geslagen
en met een gebroken been vond
men hem in zijn eigen huis
onder aan de trap liggen.
De aanvaller werd gevat en
tot 15 jaren dwangarbeid ver-
oordeeld.
Direct daarna vertrok mijin
oom naar het noorden van
het land en wij hoorden niets
meer van hem.
Mijn moeder, een zeldzaam
flinke vrouw, had zich na den
dood van mijn vader zoo door
het leven weten te slaan, dat
het haar mogelijk was om mij
een goede opvoeding te geven.
Ik had mijn diploma voor
ingenieur gehaald en dacht er
over om in de kolonies mijn
fortuin te zoeken, toen wij plot-
seling een brief van mijn oom
ontvingen.
. Hij schreef, voor zijn doen,
buitengewoon vriendelijk en
vroeg mij om bij hem te'komen.
Wanneer je zoon, de flinke
kerel is geworden, dien hij be-
loofde eens te zullen zijn, zoo
schreef hij aan mijn moeder,
laat hij dan niet aarzelen en
direct afreizen. Het zou hem
berouwen, deze kans te heb-
ben verkeken. De trein die om
9.15 uit Londen vertrekt,
komt 's avonds 7.18 in Dark-
wood aan. Vandaair uit is 't 20
minuten rijden naar Lakefarm,
mijn tegenwoordige woning.
^_^
M'n moeder voelde er weinig
voor, dat ik den onhartelijken
kerel, dien mijn oom altijd was
geweest, op de een of andere
manier zou helpen, doch mij
trok het avontuurlijke, dat ik
in deze geheele gesclyedenis
voelde, aan en ik wisit jnijn
moeder te overreden om mij
haar toestemming te geven.
Den anderen morgen zou ik
dan ook vertrekken. Dien-
zelfden avond ontvingen wij
echter 'n telegram. Laat George
niet in Darkwood, doch in
vroeger station Stapleton af-
stappen. Toen ik den anderen
morgen op het punt stond om
naar het station te rijden, arri-
veerde een tweede tedegram.
Omtrek Lakefarm goed jacht-
terrein, laat George geweer
meebrengen. Ik voegde dus
mijn geweer bij mijn reisbagage
en vertrok.
Een groot deel van den weg
legde ik met den expresse trein
af, die met ^groote snelheid
door het prachtige landschap
der Midlands trok. Doch het
laatste gedeelte moest ik met
een ellendig langzaam op-
schietend boemeitreintje afleg-
gen, dat om de enkele minuten
stilhield. Het landschap, door
de ondergaande zon beschenen,
was troosteloos, een streek vol
moerassen, waar slechts een
enkele hoeve, een kudde met
huiswaarts trekkende schapen
eenige afwisseling boden.
Ik was gelukkig, eindelijk in
Stapleton aangekomen te zijn.
Bij het station stond een
boerenwagen, een ouderwetsch
vehikel, dat aan twee personen
plaats bood, naast het paard
zag ik een boerenman, met een
stompzinnig gezicht.
Isi dit het rijtuig, dat mijn-
heer Horrild heeft gezonden?
Wie ben je, was het eenige
antwootd.
George Horrild, mijnheer z'n
neef.
Hoe weet ik dat ?
Ik liet hem de. labels van
mijn bagage zien en daarmee
scheen hij tevreden.
Wij vertrokken direct nadat
de man mijn bagage op den
wagen had geladen. De weg,
dien wij volgden, kronkelde
tusschen de moerassen, in het
verschiet zag men witte rotsen,
die deden vermoeden, dat de
zee niet ver was, hetgeen ook
uit den scherpen wind, die
over het terrein woei, was op
te maken.
Wij reden zonder spreken
verder. Mijn metgezel scheen
niet veel lust te hebben om
te praten. De weg was ver-
laten, eerst na een tien minuten
rijden zagen we het silhouet
van een man voor ons, iemand
die met breede passen verder
ging. Toen hij het geluid van
den naderenden wagen hoorde,
hield hij stil en wachtte aan
den kant van den weg.
Hola, riep hij ons aan, waar
gaat de tocht heen. Kan ik
meerijden ?
Mijn gezel wees met de
zweep op den wagen en ant-
woordde niets anders dan:
„geen plaats".
Blijkbaar had hij weinig lust
om een gesprek te beginnen.
't Lijkt wel een zeeman,
merkte ik op.
Ja, zei hij, Schoenerbaai ligt
vlak bij.
Toen wij een half uur ge-
reden hadden, zag ik, hoe de
de weg van beide zijden door
krijtrotsen geflankeerd werd,
tusschen twee heuvels kwam bij
een bocht van het pad een
huis te voorschijn. Het bleek
een oude hoeve te zijn.
Hier stappen we uit.
Nemen we een ander rijtuig.
Neen, zei m'n gezel, die m'n
bagage al had aangevat, van
hier naar Lakefarm is het maar
tien minuten loopen.
Het was intusschen stikdon-
ker geworden. Sombere wolken
onderschepten het licht der
sterren. Volg me op den voet,
sprak mijn gezel. Het was
wel noodig, dat ik hem ge-
hoorzaamde, want zonder hem
had ik nooit een weg gevon-
den in de moerassige streek,
welke wij nu doorgingen. Er
was een atmosfeer van geheim-
zinnigheid om mj^ heen, die
onwillekeurig op mij in werkte.
De man scheen een gevaar te
v-reezen, dat merkte men uit
zijn omzichtig voortgaan en zijn
vermijden van elk plekje, dat
nog eenig licht op ons kon
werken. Plotseling greep hij
mijn hand en trok mij terug.
De bruuske manier waarop hij
handelde, deed mij onmid-
dellijk begrijpen, dat stilzwijgen
noodzakelijk was.
Eenige minuten verliepen,
alvorens ik begreep wat hem
had doen schrikken. Toen
hoorde ik, wat zijn geoefend
oor reeds vroeger had gemerkt,
het zwakke geluid van voet-
stappen in den zachten veen-
grond.
Een man hield vlak voor
ons stil, hij stak zijn pijp met
een lucifer aan. Wij stonden
buiten den kleinen cirkel van
"het licht, doch vanuit mijn
schuilplaats kon ik het gezicht
van den man onderscheiden.
Blijkbaar was dit ook een
matroos. Hij was groot, sterk
gebouwd, met een eigenaardig
lang, barsch gezicht, een rood
lidteeken liep dwars over zijn
rechterwang tot aan zijn neus.
Een gezicht vol sluwheid, dat
men niet licht zou vergeten.
Hij ging verder.
Toen hij buiten ons gehoor
was, zetten wij onzen tocht
voort.
Wie was dat, vroeg ik fluis-
terend aan mijn compagnon.
Weet ik niet, antwoordde
deze met zijn eigenaardigen
stompzinnigen toon. En ik kon
het voor mij zelf niet duidelijk
maken of deze onwetendheid
gehuicheld was of waar.
Ik had geen tijd om er lang
over na te denken, want uil
de duisternis rees een oud hui^
voor ons op. Een licht branddt^
aan het venster, blijkbaar daai;
neergezet om ons als baak Kj
dienen. De man klopte aan (k
zware deur. Een luikje gin§
open en een barsche sten:
vroeg: ,,Wic is daar"?
Ik, mijnheer Horrild, i|
breng don reiziger. '
Een lantaarn werd bij he^
luik gebracht, blijkbaar om zcx
beter te kunnen controleerer
of het antwoord waar was er
kort daarop hoorden w;ij he«]
geluid van weggeschoven gren
dels en het knarsen van eer
slot.
Mijn oom verscheen. Hij leel
op de beschrijving, welke mdjir
moeder mij van hem had ge
geven, een korte, zware man
met een rond, bijkans kaa
hoofd.
Hier, John, is een gulder
voor de moeite, zei m'n oont
tegen den knecht, die mij, vel
gezeld had, zet de bagage maai
vlug neer. Adam zal ze we
naar binnen brengen.
Adam bleek de oude knech
van mijn oom te zijn, eer?
tanige man, die zonder eeii
woord te zeggen, zijns mees;
ters bevel opvolgde.
John, mijn metgezel, ver:
dween, de deur werd wieer meï
groote zorg gesloten en ge:
grendeld. Daarna ging mijr
oom mij voor naar een groot*
kamer, waar een tafel gedek'f
stond,
In een hock van de kamer
dicht bij de deur, stond eer?
aantal koffers en pakken ge:
reed, alsof alles klaar wasï
gemaakt voor een spoedig veri;
trek.
Het avondeten, dat hij vooimij
liet opdienen, was een
voudig doch voldoende, kovK
vleesch, brood en een glas biexi
Toen ik klaar was, gaf mijr;
gastheer Adam order mijn gel
weer uit het étui te halen.
Is het geladen, vroeg hij mij!
Ik antwoordde bevestigend^
daarop zette de knecht het bij
twee andere geweren, van an:
tieker maaksel, die reeds tegerj
den wand stonden, dicht bii
de koffers.
Kom hier bij me zitten, ze::
m'n oom, hier, niet tegenoveii
dat venster, daar ben ik ban^j
voor, meer op zij. Ik zal j<
nu alles vertellen, want ik zif
wel, dat je een jongen bent
dien ik vertrouwen kan.
Direct toen ik binnenkwam.
was mij opgevallen, hoe mijr
oom een gebrek had, zijn een<
been was korter dan het ander
Blijkbaar was dit het gevolg
van den aanval, die op hen