Denkraam

gemaakt naar het drielandenpunt. Het
bleek een aardige klim te zijn, maar het
was een mooie omgeving. De wandeling
was ongeveer drie kilometer. Telkens
kregen we sms’jes: “Welkom in België”,
“Welkom in Duitsland.” Aangekomen bij
het drielandenpunt konden we even bijkomen
door een bakje koffie te drinken
bij een knapperend haardvuur in een
naburig café. De terugreis was weer
bergaf en ging dus een stuk makkelijker,
er werden nog groepsfoto’s genomen. In
het hotel was het weer feest: na het
lopend buffet wisselden we weer ervaringen
aan elkaar uit. En in de avond
kwam Jan Alblas, directeur van Pameijer,
ook in Valkenburg aan. De avond eindigde
in het centrum van Valkenburg, lekker
buiten op een terras met verwarming,
onder genot van een Irish Coffee.
De volgende dag gingen de meesten
naar het congres, maar daar had ik me
niet voor opgegeven. Ik kreeg aan het
begin van de middag een naar telefoon-
tje dat Rien, een bewoner van mijn BW
was overleden (rust in vrede Rien). Dit
was best een schok, en mijn stemming
was een beetje verziekt, maar ik besloot
toch maar mee te gaan naar de grotten
van Valkenburg, wat uiteindelijk een
mijn bleek te zijn. Daar kwam een begeleider
van Europsy er achter dat hij
claustrofobisch en nachtblind was, dus
die ging niet verder mee. We kregen een
rondleiding met een gids. Er waren zeer
mooie kunstwerken in de mijn aangebracht
van soms wel honderden jaren
oud. Ook was er een gedeelte dat door de
Romeinen was aangelegd.
In de avond was er na het eten een
afsluitend feest waarin de verschillende
deelnemende landen acts opvoerden
met live muziek, gedichten en toespraken.
Ook werd er aangekondigd dat
Europsy in 2010 op Cran Canaria plaats
gaat vinden. Daar zullen de Europese
GGz vertegenwoordigers elkaar dus weer
tegenkomen. Ik hoop daar ook weer bij
te mogen zijn. Ik denk dat er nog een
hoop moet gebeuren in Europa voor de
GGz en de mensenrechten. Wij moeten
waken dat Europa zich naar de Nederlandse
zorg maatstaaf organiseert en dat
wij niet afzakken naar de maatstaven
die er is in andere landen in Europa zijn.
Ook al kost de AWBZ veel geld, we
mogen best wel trots zijn op ons zorgstelsel
(ondanks de privatisering in de
zorg). Europa kan nog een hoop van ons
leren en er kan beter samengewerkt
worden om de mensenrechten in de GGz
te beschermen, stigmatisering tegen te
gaan en om ervaringen uit te wisselen.
Tekst en fotografie Ricardo Mekken.
[33]