in Dalfsen. - Atlantis

Kinderen van politiemensen staken
over op voor die gelegenheid aangelegde
zebrapaden. Vrijwilligers en
mensen van de gemeente werkten
volop mee om het examen goed te
laten verlopen. Niet alleen de schooljeugd
werd getraind op veilig verkeersgedrag.
Ook voor volwassenen
werden cursussen opgezet. De belangstelling
hiervoor was groot. Op
vier plaatsen in de gemeente werden
de zogenaamde “Sleutelcursussen”
gehouden. De diploma’s werden aan
het eind van een succesvol afgelegde
cursus uitgereikt door de burgemeester
tijdens een feestelijke bijeenkomst.
De politiemensen gaven de cursussen
met veel plezier en onderhielden zo
opnieuw hun contacten met de bevolking.
De politie zag voor zichzelf ook een
taak bij allerlei sportgebeurtenissen.
Een voetbalwedstrijd werd regelmatig
bijgewoond, maar ook als er ijs lag
was er werk voor de politie. De Berger
Aa van het landgoed Den Berg
was een geliefde schaatsplek, maar
niemand mocht in die dagen het ijs op
voordat de politie het ‘veilig’ had verklaard.
▲
Poolwinnaars van het Paasvoetbaltournooi
1962 met de organisatoren, v.l.n.r. v.d. Werf,
van Lenteren, de Oude, Wieringa, Zelle en
Brouwer.
Foto: coll. M.S. van Lenteren
Paasvoetbaltournooi
Het personeel van de groep Dalfsen
organiseerde al sinds jaar en dag
het Paasvoelbaltournooi. In de Paasvakantie
was er voor de schooljeugd
niet veel te doen, dus nam adjudant
R. Zelle, (vader van vier tamelijk temperamentvolle
zonen) het initiatief
voor het tournooi. Alle scholen deden
enthousiast mee. Politiemannen verschenen
in de korte broek als scheidsen
grensrechter. Let wel, dit geschiedde
in de vrije tijd; de politiezorg
mocht er niet onder lijden.
Ondertussen smeedde de politie wel
banden voor het leven met tientallen
voetballertjes. Het tournooi werd ook
gesponsord door de zuivelfabriek die
gratis chocolademelk verstrekte, dat
tijdens de rust werd geschonken aan
de voetballertjes.
Natuurlijk was het belangrijkste werk
de dagelijkse surveillance. Ook toen
was het verkeerstoezicht belangrijk.
Vooral op de gevaarlijke Hessenweg,
zonder fietspaden, werd vaak gecontroleerd.
Bij zo’n controle deden zich
weleens grappige dingen voor. Op
een herfstachtige avond, het was
schemerdonker, troffen we een wielrijdster
‘zonder licht’. Toen zij hierop
attent werd gemaakt vroeg zij verwonderd
sinds wanneer verlichting
verplicht was. ‘Een half uur na zonsondergang’
kreeg zij ten antwoord,
waarop zij verontwaardigd reageerde
met de opmerking: ‘Heel de dag heeft
de zon niet geschenen, hoe kan ik dan
weten wanneer die ondergaat?’ Het is
ondenkbaar tegenwoordig dat in die
periode van tijd tot tijd snelheidscontrole
werd gehouden met een
‘handchronometer’. Veel tijd moest
worden besteed aan het behandelen
van verkeersongevallen. Vooral de
Hessenweg was berucht. De wegbreedte
bedroeg ongeveer zes meter,
met aan weerszijden bomen en een
klein slootje. Er ging bijna geen week
voorbij of er moest assistentie worden
verleend bij een vaak zeer ernstig ongeluk.
Onze voormalige doktoren
kunnen daarover meepraten en niet
te vergeten de bewoners langs de
weg. Welhaast in ieder huis is weleens
een gewonde binnengebracht en
eerste hulp verleend. Na de ingrijpende
verbetering van de infrastructuur
is de weg aanmerkelijk veiliger
geworden en zijn er minder ernstige
verkeersongevallen.
Cafésluiting
Een vast onderdeel van een late surveillancedienst
was -voornamelijk in
het weekend- het ‘sluiten’ van de
cafés. Het sluitingsuur was in die tijd
op 23.00 uur gesteld. De burgemeester
kon bij bijzondere gebeurtenissen
verlenging van dat sluitingsuur verlenen.
Voor die tijd heel normaal,
RONDOM DALFSEN 41 859