Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

De volgende dag staan we vroeg op, want reeds om acht
uur zouden ze arriveren. Het wordt halfnegen, negen uur,
niets te zien. Eindelijk, om halftien zien we ze in de verte
aankomen over het gazon. `Ze zijn er,' roepen we verbaasd
en gelukkig tegen elkaar. Atting roept al van verre iets terug.
Ze is gekleed in een oogverblindende Europese jurk,
dichterbij gekomen blijkt ze voornamelijk te zuchten en
steunen over het zware gewicht van de meegebrachte
boodschappen, wat ik niet zo goed begrijp want zo overdadig
ziet het er nu ook weer niet uit, al zit er wel een tros
bananen bij. Odda loopt bescheiden en broos achteraan.
Wij hebben al tevoren besloten niet over de gemaakte
vergissing te beginnen, we gunnen ze het geld van harte.
Enkele dagen later is het standaardpatroon ontstaan, dat
ons geleidelijk aan tot rechts-reactionaire, om niet te zeggen
puur koloniale reacties brengt. Zo tegen tien uur, half
elf komt het duo aanzetten, Atting begint knorrig met potten
en pannen te gooien, waarbij wij het contact met het
hoofdgebouw moeten verzorgen voor de zo broodnodige
watervoorziening, want onze bedienden zijn Soendanees
en Siti is Javaanse en dat gaat niet samen. Odda werpt zich
met mierevlijt op de was en stelt zich de resterende tijd in
dienst van de keuken. We zien haar alleen voorbijschieten
als het regent en de kleren weer binnengehaald moeten
worden. Onze forse Hollandse kinderen boezemen haar
zoveel angst in dat we alleen de jongste aan haar kwijt kunnen
en alleen als we het vragen omdat we dringend ergens
heen moeten. Direct na terugkeer krijgen we hem weerom.
De hele ochtend en een groot deel van de middag brengen
we door op de galerij omdat de keuken achter de kamertjes
ligt en alle deuren dus open moeten blijven om Atting aan
frisse lucht te helpen.
Van het veelbezongen middagdutje komt dan niets terecht,
omdat Atting er meestal pas tegen drie uur, halfvier
in slaagt het middageten op tafel te brengen, en al die tijd
het huis monopoliseert. Na een week kom ik tot de conclusie
dat wáár Attings talenten ook mogen liggen, ze zeker
niet op het culinaire vlak gezocht moeten worden, want de
drie gerechten die ze na uren gemopper op tafel brengt kan
ik met mijn linkerhand in een halfuur klaarmaken. De
eeuwige zoute vis begint ons ook snel te vervelen, te meer
omdat we heerlijk riekende eettentjes in de buurt ontdekt
hebben. Na een paar weken hakken we de knoop door en
vragen kokki om alleen maar voor zichzelf en de kinderen
iets klaar te maken, terwijl wij ons heil zoeken in de stad.
Het biedt maar een gedeeltelijke oplossing, want ook deze
danig verminderde opdracht blijkt haar tot drie uur in de