MIJN OLYMPISCHE MISSIE - Pauw & Witteman
MIJN OLYMPISCHE MISSIE - Pauw & Witteman
MIJN OLYMPISCHE MISSIE - Pauw & Witteman
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Nonnekes. Ze scholden je helemaal verrot als je een fout maakte. En als de stoppen<br />
echt doorsloegen bij hen, dan kregen ook de scheidsrechters de volle laag. Later<br />
begreep ik wel, dat ze me op die manier beter wilden maken, harder. In zekere zin<br />
heeft het me ook wel gehard. Het versterkte mijn straatvechtersmentaliteit. Maar<br />
ze gingen soms wel héél ver.<br />
Coach Izaak Hofman steunde die gasten altijd onvoorwaardelijk. Regelmatig liet<br />
hij de ouderen tegen de jongeren spelen. Samen met Arno Havenga (in Beijing<br />
teammanager van de Oranjedames), Jason Gast, Leon de Kleer, Andy Miranda<br />
en andere junioren nam ik het dan op tegen de gevestigde orde, waaronder Hans<br />
Westerwoudt, Paul Gast, Rob Meijer én de gebroeders Nonnekes. Het gebeurde<br />
niet vaak, maar een paar keer kwamen we dicht in de buurt van de overwinning.<br />
Dat was voor onze coach het teken, om de ‘oudjes’ een handje te gaan helpen. Hij<br />
liet ze altijd winnen. We konden dat maar moeilijk verkroppen. Op de fiets terug<br />
naar huis foeterden we op alles en iedereen, niet te kort.<br />
Jaren daarna heb ik er eens met Hofman over gesproken. Lachend vertelde hij, dat<br />
hij die processen bewust zo stuurde, om ons mentaal sterker te maken. En ik moet<br />
hem nageven, dat is aardig gelukt. Stuk voor stuk zijn de jongeren van toen goed<br />
terechtgekomen, in de sport en in de maatschappij.<br />
In de zomer van 1989 werd nadrukkelijk een beroep gedaan op mijn mentale hardheid.<br />
Tijdens een training, bij een internationaal jeugdtoernooi in Griekenland,<br />
bezette ik de midvoorpositie. Niels Joor, van De Zijl/LGB, verdedigde me als midachter.<br />
Ik wilde een backhand schieten. Niels zette zijn hand op mijn triceps, blokkeerde<br />
mijn actie en ik hoorde een knak in mijn schouder. Ik zocht direct de kant<br />
op, om me te laten behandelen.<br />
Volgens de fysiotherapeut was mijn schouder een fractie van een seconde uit de<br />
kom geweest. Het gewricht had speling, doordat mijn schouderkapsel was gescheurd.<br />
Ik wist dat ik het al vaker had gevoeld. Desondanks speelde ik het toernooi<br />
uit en ik lag zelfs een paar weken later nog in het water, bij het EJK onder de<br />
zeventien jaar in Turkije. Het geluk van de knappe zesde plaats die we daar behaalden<br />
woog niet op tegen de fysieke en mentale pijn van de terugkerende schouderkwetsuur.<br />
Eind 1989 werd ik twee keer geopereerd. Eerst een kijkoperatie en een maand later<br />
werd het kapsel ingekort. Zo kon de schouder niet meer uit de kom schieten. Na de<br />
ingreep moesten mijn hele bovenlichaam en mijn rechterarm een maandlang in het<br />
gips. Dat was een drama. Ik kon mijn jas niet dichtdoen met één hand, ik kon mijn<br />
veters niet strikken, ik had bij de kleinste dingen hulp nodig. Zes, zeven maanden<br />
10<br />
‘Mijn olympische missie’