MIJN OLYMPISCHE MISSIE - Pauw & Witteman

het vooraanstaande lid van de bezoekende vereniging dan ook vriendelijk doch
dringend om een andere plek op de tribune te zoeken.
Je had zijn gezicht moeten zien...
“Ik wil je bedanken,” begon hij plechtig. “Bedanken, hoezo?” reageerde ik verrast.
“Ik wil je bedanken voor het feit dat mijn dochter blijft waterpoloën.”
Na een teleurstellend seizoen in Zaandam, had Marjan inderdaad overwogen om er
een punt achter te zetten. “Natuurlijk had ik graag gezien dat ze bij Nereus was
blijven spelen. Maar liever bij DONK in het water, dan dat ze helemaal stopt met
de sport. Ik hoop dat ze er weer zoveel plezier in krijgt, dat ze zich ook weer beschikbaar
stelt voor Oranje. De Olympische Spelen van 2000 mag ze toch eigenlijk
niet missen na al die jaren?”
Marjan speelde een aantal fantastische seizoenen in Gouda. Bondscoach Jan
Mensink haalde haar terug bij de nationale selectie, in 1999 werd ze uitgeroepen
tot beste midvoor van de wereld en ze verdiende een plek in het All Star Team van
de wereldzwemfederatie. In 2000 behaalde ze met Nederland een vierde plaats op
de Olympische Spelen in Sydney.
Na twaalf maanden ‘verkering’ vroeg ik Marjan ten huwelijk. In december van het
jaar, waarin dat eerste olympische waterpolotoernooi voor de dames had plaatsgevonden,
trouwden we. Op den Velde senior werd mijn schoonvader. We bouwden
een heel speciale band op samen.
Bijna bij Oranje
In 1998 kwam ik al even in de buurt van mijn olympische droom. Ik was bezig
aan mijn tweede seizoen bij DONK, toen damesbondscoach Jan Mensink mij belde
met de vraag of ik interesse had in een baan als assistent-coach bij de nationale
vrouwen selectie. Mensink speelde open kaart. Hij legde alle mitsen en maren op
tafel en vertelde me dat hij moest kiezen tussen Marcel ter Bals en mij. Omdat
hij Ter Bals al goed kende, ging de voorkeur uit naar een samenwerking met zijn
streekgenoot. Ik kwam eigenlijk alleen maar in aanmerking, als ik me per direct
beschikbaar zou stellen. Ter Bals wilde namelijk pas aan het einde van het seizoen
zijn functie als coach van Het Ravijn opgeven.
Ik wilde natuurlijk maar wat graag naar de Olympische Spelen. Dit was een grote
kans. En ik had ook echt het gevoel dat ik van toegevoegde waarde was voor het
bestaande begeleidingsteam. Jan Mensink en Marcel ter Bals leken veel op elkaar.
In mijn ogen was het goed om iemand te kiezen die complementair was aan de
hoofdcoach. Maar net als Ter Bals, wilde ik mijn clubteam niet middenin het seizoen
laten vallen. Ik had het naar mijn zin, Marjan was net op mijn verzoek naar
20
‘Mijn olympische missie’