lo. 28 - 2 AUG. mi KRISTINA SÖ DE R - EYE

A 

. '^Wlp , 

»

in „Verbannen 

(/oto Ufa) 

Indien we ons een terugblik gunnen op de vijf 

jaar, die voorbij gingen, en dus sinds de naam 

Zarah Leander als een komeet aan den Duit- 

schen filmsterrenhemel opdook, beteekent deze 

verschijning werkelijk iets ongewoons, evenzeer 

als haar kunstenaarschap de bekoring van de 

zeldzaamheid bezit. 

Het succes stond eigenlijk met haar eerste 

Duitsche film vast. Men wist nog zoo goed als 

niets van haar leven en haar artistiek verleden. 

Eerst langzaam-aan kwam men te weten, dat 

Zarah Hedberg uit het stille, droomerige plaats- 

je Karlstadt in Värmland stamde, waar haar voor- 

vaderen vele generaties lang geestelijken waren. 

Dank zij de in haar ouderlijk huis, vooral door 

haar vader, veel beoefende muziek, werd in 

haar het verlangen gewekt, niet alleen op Zon- 

dag in den kerkdienst iets voor te spelen of te 

zingen, maar zich met hart en ziel aan de kunst 

te wijden. 

Alle vooroordeelen van haar omgeving tegen 

haar „comediantenloopbaan" overwint zij. Haar 

eerste huwelijk met den tooneelspeler Leander 

brengt haar al in aanraking met de tooneelsfeer. 

Met een volharding en een taaiheid, die soms 

op bezetenheid gelijken, zooals het slechts kan 

voorkomen bij menschen, die zich van hun roe- 

ping bewust zijn, verwerft ze „im Regen stehend 

und wartend", zooals het in een van haar be- 

kende liederen luidt, haar eerste engagement 

bij den grooten Zweedschen tooneeldirecteur 

Ernst Rolf, om kort daarna met Léhars operette 

„Die lustige Witwe" in de hoofdrol een succes- 

tournee van ongekende grootte door heel Scan- 

dinavië te ondernemen. 

Op het oogenblik is haar naam een begrip. 

Haar gelaat is ons uit haar zeven films ver- 

trouwd geworden. En toch is men steeds weer 

verbaasd als men tegenover haar komt te staan. 

Het is de kleur van heur haar, dat prachtig als 

een door zonnestralen beschenen bladerkrans 

glanst, het is de blik van haar groote donker- 

blauwe oogen, die zich steeds weer vragend 

■^HÜ^^^H 

DE CARRIÈRE 

op ons richten, het is de karakteristieke bewe- 

ging, waarmee ze haar hoofd achteroverwerpt, 

het is het vorstelijke in haar verschijning, het is 

haar warme stem, al die dingen, welke tot een 

harmonisch geheel samenvloeien in een indruk, 

welken men niet licht vergeet. 

Ook nu weer bevestigde zij dien indruk, toen 

we Zarah Leander bij de opnamen van haar 

achtste film „Der Weg ins Freie" in de Ufa- 

studio's opzochten. Maar nog iets anders komt 

er bij, dat haar dat innemend-menschelijke ■ 

geeft. Het is haar verbazingwekkende gelaten- 

heid. Niets in haar omgang verraadt de inner- 

lijke spanning, welke haar vervult als ze te- 

midden van de zenuwsloopende voorbereidingen 

voor een opname op haar wachtwoord wacht. 

Zij bezit in hooge mate de gave om door haar 

volstrekte kalmte en door een geestelijke disci- 

pline tijdens het werk in de studio zich door 

niets of niemand te laten afleiden van haar ar- 

tistieke taak. 

Waar ook de voorname gestalte van de 

Zweedsche lusschen de coulissen opduikt, steeds 

treft ons weer het verstarde, portretachtige in 

haar verschijning. 

We weten, dat Zarah Leander niet zonder 

omwegen tot de film kwam en dat ze in haar 

vaderland en in de overige Scandinavische lan- 

den een gevierd actrice was, voor ze, via de 

Weensche • operette, voor de Duitsche film ge- 

wonnen werd. 

Reeds haar eerste rol als Gloria Vane in 

de film „Verbannen" gaf haar gelegenheid, de 

veelzijdige mogelijkheden in haar spel te toonen. 

Met jeugdige onbezorgdheid stort de Zweed- 

sche Astre in de film „La Habanera" zich in 'n 

avontuur met den heerschzuchtigen Spaanschen 

grande Don Pedro D'Avilla. Verstandelijk en 

nadrukkelijk maakt zij ons de omwenteling dui- 

— 

VAN EEN ONGEWONE VROUW EN 

KUNSTENARES 

in „Das Lied der Wüste". i „Es war eine rauschende Ball- 

(foto Ufa.Goldsche) 

nacht". 

{foto Ufa-Baumann) 

* 

Prima donna". in „Vorstentragedie". 

{foto Ufa-L:ndner\ ( fito Ufa-Llidnert 

DE HOOFDROLVERTOLKSTER VAN DE 

NIEUWE UFA-FILM „PRIMA DONNA". 

in „De vrouw met 

den blauwvos". 

(foto Ufa) 

delijk van een jong verliefd en verwend meisje 

tot een volgroeide, teleurgestelde, door heim- 

wee zieke vrouw. 

Zarah Leander, die in Zweden ook Ibsen en 

Strindberg gespeeld heeft, trad ons in de film 

„Onverbreekbare banden" in de rol van Magda 

tegemoet, naar het tooneelstuk „Heimat" van 

Hermann Sudermann. Ook in deze film weet ze 

den strijd om haar kind, het verlangen naar het 

haar jarenlang afgesloten vaderland levendig tot 

uitdrukking te brengen. Uit elk van +vaar vol- 

gende films; „Das Lied der Wüste", „De vrouw 

met den blauwvos", „Es war eine rauschende 

Ballnacht", „Vorstentragedie" is ons een of an- 

dere scène onuitwischbaar in herinnering ge- 

bleven. 

In de nieuwe Ufa-film „Der Weg ins Freie", 

door Rolf Hansen geregisseerd, is wederom, 

evenals in de Tschaikowsky-film „Es war eine 

rauschende Ballnacht" Hans Stüwe haar partner, 

dien ze als gevierde prima donna door haar offer 

den weg naar het geluk effent. Men kan terecht 

groote verwachtingen koesteren omtrent de wij- 

ze, waarop Zarah Leander ons het leven van 

deze groote tooneelkunstenares voorzet. De film 

zal mettertijd door de Ufa in ons land onder den 

titel „Prima donna" worden uitgebracht.

^ 

"JAUL HÖRBIGER 

PAU , Mo Ufa) 

■ ■ , - * 

Paul en Attila heeten de belde broeders Hörbiger, die bij 

het bioscooppubliek goede, oude bekenden zijn en die wij 

niet gaarne van hel witte doek zouden zien verdwijnen. 

Daar behoeft men overigens voorloopig niet bang voor te 

zijn. De familie Hörbiger voelt zich uitstekend thuis en Is zelfs 

min of meer vastgeworleld in het filmbedrijf. Is niet Attila ge- 

huwd met de eveneens zoo bekende en geliefde actrice Paula 

Wessely? Terwijl Pauls echtgenoote de dochter van een theater- 

directeur Isl Men kan zich dan ook voorstellen, dat wanneer 

de beide families bij elkaar op bezoek zijn, het gesprek film 

,,und kein Ende" is. . . 

. 

BF 

«^ 

MT1LA HÖRBIGER | 

.foto Tobis-Ci»"** 

■ ■; ■ 

mm 

bttinUtU 

'M 

•■ 

LKb 

■ 'ifPcÄ- : 

20H£Q'$&)[)£ 

ÊES 

WELKOM 

De première der zomer-revue in het Haagsche 

Scala-theater is al weer een traditie geworden. 

Ook dit jaar. biedt rij een kleurig en fleurig 

schouwspel, waarbij de auteur Jacq. van Tol komische 

situaties schreef. Er zijn er te kust en te keur, soms 

wat flauw, maar dank zij het spel van den onvolprezen 

revue-komiek Lou Bandy, uitstekend bijgestaan door 

Siem Nieuwenhuyzen, blijven zij ons boeien en ter 

dege vermaken. Het hoogtepunt vormt toch het op- 

treden van Lou Bandy in conférences en liedjes. Kos- 

telijk zooals hij dit- 

maal weer babbelt en 

// 

, . 

i ^ 

l K i ' 

L£Ja 

■ ^Êm^r mrm nA ^Ti ^^1 l&I^.V i 'MM 

top] ^H ^81 1 '1 ÊÊm^ 

' 

f: ■HKP t 

■i 

B ES r *^'~-.c*r

De man, die altijd 

trouw is gebleven 

aan het tradltio- 

neele, eerbied af- 

dwingende, zwart 

glanzende hoofd- 

deksel: de aapjes- 

koetsier. 

.,■ ÛK&JW ( 

RADITIEN 

ROMD DEN 

iiooax HOED 

Wij leven in een tijd, die 't niet zoo heel precies meer neemt met allerlei conventloneele 

vormen. Oude tradities worden opzijgezet, strenge voorschriften van Mevrouw Etiquette 

worden veronachtzaamd en onze overgrootouders en waarschijnlijk ook nog wel hun kinderen 

zouden ons met recht kunnen verwijten, dat wij niet meer weten, „hoe 't hóórt"! Toch zijn 

er altijd zaken, die ondanks alles zich weten te handhaven, die tegen de verdrukking in met 

waarlijk verbazingwekkende vitaliteit hun plaats weten te behouden. En onder die traditie- 

getrouwe zaken mogen wij zeker met eere noemen: den hoogen hoed. 

Er is een man, die den hoogen hoed altijd trouw is gebleven, die nooit één moment van 

zwakte heeft gekend, maar die altijd is blijven vasthouden aan dat eerbied afdwingende, 

zwart-glanzende hoofddeksel — die man is de aapjeskoetsier. En juist omdat in deze dagen 

de aapjeskoetsier weer nieuwe glorie beleeft, zijn wij op de gedachte gekomen ook aan zijn 

onafscheidelijk attribuut — in den volksmond zoo oneerbiedig „kachelpijp" genoemd — aan- 

dacht te wijden, als eeresaluut aan een oud-gediende. 

Heeft U er wel eens over nagedacht, welk een voorname plaats de hooge hoed In het 

leven inneemt? Wanneer men zich onderwerpt aan de voorschriften van die strenge Me- 

vrouw Etiquette, is de „hooge zije", dit deftigste lid uit de familie der hoofddeksels, de 

plechtige getuige van alle belangrijke gebeurtenissen In ons verblijf op dit ondermaansche. 

Hoofden met hooge hoeden begroeten ons reeds bij de geboorte en feliciteeren onze 

trotsche ouders; hooge hoeden zijn er, als wij trouwen, en als wij afscheid nemen van dit 

De hooge hoed is niet maar zoo'n ordinaire hoofdbedekking,# 

die men even in een winkel kan gaan koopen. Daarom hoort 

11 

De man, die de hooge hoeden maakt, aan het 

werk. Zijn specialiteit is ook andere buiten- 

nissige hoofddeksels, zooals palfreniershoeden, 

aansprekershoeden, steken, enzoovoort. 

De hoed wordt aangemeten. Dit geschiedt door 

middel van een vreemd hoofddeksel, met stalen 

veeren, die den vorm van het hoofd aangeven. 

de klant zich nogal eens toevoegen: „U heeft een eigenaardig 

hoofd, mijnheer; we zullen u den hoed moeten aanmeten..." 

leven worden wij uitgeleide gedaan in een 

apotheose van hooge hoeden. En buiten dat 

nog de andere officleele gelegenheden: avond- 

feesten, recepties, enz. enz. Waarlijk, de hooge 

hoed verdient onzen eerbied en oprechte be- 

wondering well 

Velen hebben dan ook, 't zij beroepsmatig, 

't zij door andere oorzaken, maar al te vaak 

„nauw" kennis gemaakt met dezen „primus inter 

pares" der hoofdbekleedselen. 't Is ook niet 

maar zoo'n ordinaire hoofdbedekking, die men 

even in een winkel kan gaan koopen. De hooge 

zije stelt zijn zeer speciale eischen. Den een 

knelt hij opzij, bij den ander laat hij voor of 

achter groote openingen tusschen hoofd en 

hoedrand en bij een derde moet hij gepast wor- 

den aan een vreemd gevormd achterhoofd. De 

'menschen van het vak kennen zijn eigenaardig- 

heden en weten, dat men daar terdege rekening 

mee moet houden. Als men beroepshalve ver- 

plicht is, een groot gedeelte van den dag met 

een hoogen hoed te loopen, laat men dezen 

Bij de „strijkboutenkachel" wordt de 

schellak, die den hoed zijn vorm geeft, 

zacht gemaakt om nog een kleine 

verandering te kunnen aanbrengen. 

De keuze kan niet moeilijk zijn, of 

men zou zich van alle evoluties, die 

de „hooge zije" heeft doorgemaakt, 

niets moeten aantrekken en het 

exemplaar links van ruim honderd 

jaar geleden moeten kiezen. 

mmmmmm 

zeer zeker met zorg aanmetenl 

En reeds bij dat aanmeten kan men consta- 

teeren, dat men hier met een buitenbeentje te 

maken heeft. Het is dan ook met een zeker 

plichtsgevoel en met het idee „in een lang ge- 

voelde leemte" te voorzien, dat wij hier een 

serie foto's wijden aan den hoogen hoed in hel 

algemeen en in 't bijzonder aan de vreemde 

manipulaties bij het aanmeten van den „hoogen 

zije"! COR DOKTER. De man, die er pas „een" gekocht 

heeft. Hij is vast overtuigd, dat de .. 

hooge zije den man maakt... 

(Fo

ifattóU 

KLEINE GESCHIEDENISJES. 

De goochelaar had een nieuwen truc bedacht, brengt 

er zijn zoon op den dag vóór de voorstelling van 

op de hoogte en zegt hem, dat hij zijn hulp er bij 

noodig heeft. De zoon moet zich onder hel publiek mengen, 

en als hij, de goochelaar, een jongen vraagt om op hel loo- 

neel te komen, moet hij zich melden. Maar hij moet natuurlijk 

doen, alsof zij elkaar heelemaal niet kennen. 

Tijdens de voorstelling verliep alles precies zooals afgespro- 

ken was. Toen de jongen op het tooneel stond, zei de gooche- 

laar tot zijn publiek; „Dames en beeren — wat ik u thans zal 

vertoonen, is een van de schitterendste toeren, die u ooit ge- 

zien hebt. De scherpzinnigste geesten zullen er geen hoogte 

van kunnen krijgen, en ik zou graag uitdrukkelijk willen vast- 

stellen, dat ik mijn truc zonder hulp van iemand, wie dan ook, 

ten uitvoer breng. Deze kleine jongen was zoo vriendelijk, mij 

behulpzaam te zijn. Ik heb hem nooit eerder gezien. — 

Kennen wij elkaar, jongen?" 

„Neen, vader . . ." antwoordt de jongen. 

aarom drink je toch steeds meer dan goed voor je is. 

w Akkerman?" 

„Ik verdrink mijn zorgen." 

„En lukt je dat?" 

„Neen. Mijn zorgen kunnen zwemmen." 

Jasper heeft dorst, heel erge dorst en gaat een café binnen. 

Hij bestelt een glas bier. De kellner brengt hem een heel 

klein glaasje. 

Jasper staart het glas langen tijd aan. Dan heft hij waar- 

schuwend zijn vinger op. 

„Kwajongen," zegt hij. „Zóó klein, en dan al in een café 

komen . . ." 

j/'ijk eens, Annie, de maan heeft een ring vanavond." 

„Ja," zegt Annle onverschillig. En dan opeens, na een kort 

stilzwijgen: „Zeg eens. Jan, weet jij het verschil tusschen de 

maan en mijn vinger?" 

WAAROM OOK NIET? 

I n de Köln. Zeitung lezen wij het volgende: 

O | In 't jaar 1817 deed de burgemeester van Lüdenscheid 

aan den gemeenteraad het voorstel om twee loten te 

koopen in de Berlijnsche Loterij, ten einde „door de loten tege- 

moet te komen aan den financieelen toestand van de stad 

Lüdenscheid, daar er tegenover het mogelijke voordeel weinig 

te verliezen was". In de verdediging van het voorstel heette 

het: „Loterijen zijn wel is waar onzekere, van het toeval af- 

hankelijke geluksspelen, maar hoe onwaarschijnlijk ook, ten 

gevolge van het groote aantal medespelers lederen keer de 

hoop is om een behoorlijken prijs te winnen, zoo is toch de 

mogelijkheid daartoe voorhanden, en in vele gevallen is het 

plicht, het geluk ten minste de gelegenheid te schenken, hem, 

die het noodig heeft, gunstig te zijn." 

„Wraafc /s zoef — ;l(t ben óók (andarts, ziet u/" (DU Koyalle) 

„Waf z/e ik nu, Emmy... Zeef /'// nog? Vijfiig jaar geleden heb je loch 

legen mij gezegd, dat je zonder mij niet kon leven!" (Die Woche) 

DAG EN NACHT... 

Het menschelijke hart, het pompstation dat dag en 

nacht ons lichaam met bloed voorziet, slaat bij den 

volwassene jaarlijks meer dan 36,5 millioen maal. 

Bij een kind zelfs nog vaker. 

Voelt u er soms Iets voor uit te rekenen, hoeveel keer het 

geslagen heeft bij Iemand, die vijftig, zestig of zeventig jaar 

is geworden? 

GOUDVISSCHEN EN ZENUWEN. 

KLEINE FEITEN. 

GEEN HORENS... 

Zenuwachtige menschen, die zich' niet vrij kunnen 

maken van hun zaken of van hun zorgen, wordt het 

houden van goudvisschen sterk aanbevolen. „Men 

zit slechts eenige minuten voor het glas met goudvisschen en 

slaat het kalme doen en laten dezer diertjes gade . . . direct 

zal men dan merken, dat zijn gevoel van onrust verdwijnt." Om 

deze reden zijn ook In wachtkamers van dokters, enzoovoort, 

aquaria geen zeldzaamheidl 

Proefnemingen schijnen te hebben aangetoond, dat 

het toedienen van hormomen aan vrouwtjes-kanaries 

maakt, dat zij gaan zingen. Zooals men weet, is het 

zingen meer de specialiteit van de mannetjes onder deze 

dieren. 

Cxperlmenten hebben bewezen, dat zintuigelijke waarnemin- 

gen door middel van het oor veel sneller worden gere- 

gistreerd dan door het oog — dit, hoewel het bekend is, dat 

het geluid slechts 330 meter en het licht 300.000 meter per 

seconde aflegt! 

Cen staatslaboratorium in Japan Is het gelukt porcelein te 

maken, dat men practisch onbreekbaar zou kunnen noemenl 

Sommige menschen denken, dat de giraffe horens heeft, 

doch dit is niet het geval. De beide uitwasjes op den 

kop zijn slechts twee voorhoofdsbeen-uitsteeksels, 

die precies zooals zijn heele kop, met een gevlekte huid zijn 

overtrokken. De giraffe bedient zich van deze knobbels nooit ter 

verdediging. Als hem gevaar dreigt, gebruikt hij liever zijn 

hoeven. 

WEEST SPAARZAAM 

met gas en electriciteit 

DE FILMSTER 

MARKARÖKK 

(Foto Ui,)

DE INBRAAK! 

Pim, Pim, sta opl" argumenteerde mevrouw 

Dibbes, haar elleboog met een forschen duw 

in de zijde van haar man plantend. „Er is 

een inbreker beneden. Word wakker!" 

„Hè? Wat?" gromde mijnheer Dibbes uit zijn 

humeur. „Hè? Wat? Waar heb je het nu over 

op dezen tijd van den nacht?" 

„Stil toch," zei zijn vrouw, haar elleboog op- 

nieuw als stootwapen gebruikend. „Er is een in- 

breker beneden. Ik heb hem gehoord . . ." Mijn- 

heer Dibbes maakte een neusgeluid. 

„Onzin," weersprak hij haar, door zijn slaap- 

toestand nog niet geheel toerekeningsvatbaar 

voor deze roekelooze daad. „Je hebt vergeten, 

de kat buiten te zetten. Ga weer slapenI" 

„Hoor je dit nou, of ben je soms opeens doof 

geworden, Dibbes?" vroeg zijn vrouw met een 

vreeselijk dreigende stem en hem bij zijn achter- 

naam noemend, iets wat ze alleen maar deed, 

als er iets broeide. „Ben je soms van plan hier 

te blijven liggen en mij te laten vermoorden? 

Dat had ik moeten weten, toen Ik met je 

trouwde. O, wat een mènl Was ik maar 

een manl" 

Mijnheer en mevrouw Dibbes waren, toen 

deze gebeurtenis plaats greep, twaalf Jaar 

getrouwd en ze hadden in dierv tijd nog al 

eens. van meening verschild, maar nu was hij 

het toch roerend met haar eens. Wis je maar 

een man, dacht hij, dan hoefde ik er niet op 

afl Maar ook als je in je tegenwoordige incar- 

natie van vrouw ging, zou ik niet graag in de 

een uu itetluk meel 

plaats van den indringer beneden zijn, als je op 

hem afkwaml Ik heb al vaak genoeg ondervon- 

den, dat jij meer mans bent dan ikl 

Hij zèi dit alles echter'nietl Het doorkruiste 

alleen maar met een vaart van nul komma zoo- 

veel zijn hersens, terwijl hij uit bed stapte en 

een paar pantoffels aanschoot. Hij beefde lich- 

telijk. Niet van kou, maar... nu ja, we kunnen 

niet allemaal even groote helden zijnl En het 

is ook heusch geen pretje, om des nachts om 

vier uur in het donker naar beneden te moeten 

gaan om een, de hemel weet, hoe zwaar gewa- 

pende inbreker te ontmoetenl 

„Waar is . .. waar is mijn revolver?" vroeg 

hij en zijn stem trilde van emotie. 

„In die la daar," wees zijn vrouw. „Maar zij 

is niet geladen; je zei, dat dat te gevaarlijk was. 

Pas er op, dat je de la zachtjes opendoet, an- 

ders hoort hij je en neemt hij de vlucht..." 

Dééd hij het maar, dacht mijnheer Dibbes, de 

la opentrekkend. Hij durfde het echter toch niet 

hard te doen, want (eerlijk is eerlijk, nietwaar?) 

hij was nog niet zoo bang voor den inbreker 

als voor zijn vrouwl 

Met de revolver in de hand liep hij naar de 

deur. Onderwijl bedacht hij, dat hij toch niet 

zou durven schieten. Neen, daar was hij de man 

niet naar, om iemand zoo maar In koelen bloe- 

de te dooden. Hij nam de revolver alleen maar 

mee om den inbreker vrees aan te Jagen. HIJ 

wachtte er zich echter wèl voor, om dit aan zijn 

vrouw te vertellen, bevreesd als hij was, dat ze 

WAM ZIJ HEBBEN EEN VERBORGEN GEBREK. 

Achter die mooie tanden zit het ver- 

raderlijke tandsteen, dat langzaam maar 

zeker de tanden losmaakt en ten slotte 

tot uitvallen brengt. 

Verzorgt zij haar tanden dan niet goed? 

Neen, zij poetst ze geregeld zoowel 

aan den voorkant als aan den achter- 

kant, maar dat is niet voldoende om 

tandsteen tegen te gaan. Tegen tand- 

steen kan men alleen succes verwachten 

fi 

n Itaat tanJii en. 

met een Solidox-verzorging van het 

gebit. Want Solidox-tandpasta is het 

eenige tandmiddel in Nederland, dat 

Sulforicinoleaat bevat, dat volgens proef- 

nemingen van wetenschappelijke onder- 

zoekers de vorming van tandsteen tegen- 

gaat. Poets Uw tanden tweemaal per dag 

met Solidox en ga tweemaal per 'jaar 

naar den tandarts. Dan bent U zeker 

van witte en tevens gezonde tanden. 

i SOLIDOX 

tegen tandsteen 

EEN COMPLEET VERHAAL 

met alle geweld zou eischen, dat hij schoot. . . 

Zelfs al was de revolver ongeladenl Vrouwen 

kunnen immers zoo onredelijk zijnl Of was het 

soms niét onredelijk, om je in het holst van den 

nacht naar beneden te sturen om kennis te gaan 

maken met een inbreker, misschien wel met een 

moordenaar, terwijl je boven in je bed in ieder 

geval toch veel veiliger was, als Je deed, alsof 

je niets hoorde? „Blijf jij maar hier, en wees 

niet bang," zei hij tegen zijn vrouw, zich moe- 

dig voordoend. „Ik zal wel met hem afrekenen!" 

— Als ik Jou meeneem, krijg ik in ieder geval 

herrie, dacht hij. 

„Ja," antwoordde zijn vrouw gehoorzaam, „ik 

zal de deur wel achter Je op slot doen, Pim!" 

Met dezen schralen troost van „eenmaal er 

uit, blijf je er uit," opende mijnheer Dibbes de 

deur en luisterde om den hoek. Hij hoorde niets 

verontrustends en een oogenblik dacht hij aan 

de ongeloofelijk-zalige mogelijkheid, dat ze zich 

vergist hadden en dat er niemand was . .. toen 

er opeens... Ja, nu hoorde hij heel duidelijk 

voetstappen. Zijn hart klopte plotseling min- 

stens zeven etages te hoogl 

En hoor, daar kuchte iemand! En het geluid, 

dat hij daarbij maakte, wees er duidelijk op, dat 

het een mannetjesputter wasl Zóó'n leven kon 

niet uit een schraal corpus komen, stelde mijn- 

heer Dibbes tot meerderen aanwas van zijn on- 

gerustheid vast. Zou hij maar niet teruggaan? 

Neen, dat was onmogelijk; de schepen waren 

achter hem verbrand of, met andere woorden: 

de deur was reeds door zijn vrouw 

achter hem gesloten. . . 

Voorzichtig daalde hij de trap af. 

Hij wist nu waar de indringer was: 

in de eetkamer. Voortdurend hoorde 

hij, hoe daar geluiden vandaan kwa- 

men. Met horten en stooten en ge- 

mengde gevoelens liet mijnheer Dib- 

bes zich de trap afzakken tot hij In 

de gang stond. . . „Mijn eenige kans 

is, hem te verrassen," dacht hij. „Ik 

moet snel de eetkamer binnengaan 

en hem de revolver voorhouden, 

vóór hij de situatie begrijpt!" 

Diep ademhalend en een zonder- 

ling gevoel in zijh onderlichaam met 

man en macht bedwingend, sloop hij 

door de gang^ en wilde zijn hand op 

den knop van de eetkamerdeur leg- 

gen, toen deze !plotseling openging 

en een scherp licht hem verblindde. 

Tegelijkertijd hoorde hij iemand vra- 

gen: „Is u de baas?" 

Eén oogenblik] aarzelde mijnheer 

Dibbes. „Neen," wilde hij zeggen, „de 

baas ligt boven in haar bed," rnaar 

toen bedacht hij zich en slaagde er 

In verstaanbaar te zeggen: „Ja... 

En... en... eh... wie Is ü?" 

„Ik ben van de politie," hoorde 

mijnheer Dibbes tot zijn onuitspreke- 

lijke verlichting zeggen. „Ik zoek 

naar Drievingerlgen Harry, maar hij 

is me, geloof ik, weer ontsnapt. Ik 

hoorde hier verdachte geluiden, ter- 

wijl ik op mijn route was, en zag het 

raam openstaan! Waarschijnlijk zou 

hij het volgende oogenblik naar bo- 

ven gekomen zijn, als Ik hem niet ge- 

stoord had!" 

Mijnheer Dibbes voelde zich nu 

opeens een held. Wat kon hem nu 

nog gebeuren, nu de inbreker ge- 

vlucht was. ÄD- hij. bovendlt» oog de 

assistentie had van een rechercheur? 

„Hoe is hij binnengekomen?" vroeg 

hij, met een heldhaftige intonatie in 

zijn stem. 

„Door de achterdeur. Waarschijn- 

lijk hebt u vergeten die te sluiten. Of 

misschien hebt u ze ook wel geslo- 

ten, want Drievingerige Harry trekt 

zich van geen enkel slot iets aan." 

— - • .-, 

Mijnheer Dibbes maakte een beweging om 't 

licht aan te draaien. „Neen, mijnheer. Geen 

licht maken, alstublieft. Ik hoop, dat hij zal te- 

rugkomen, als hij denkt, dat het valsch alarm 

is geweest. Hij is zoo overhaast gevlucht, dat hij 

een en ander heeft moeten achterlaten en hij 

zal zeker nog wel moeite doen, het te krijgen I" 

„Maar heeft hij u dan niet zien binnenko- 

men?" vroeg mijnheer Dibbes. 

„Neen. Het is aarde-donker buiten en met 

deze rubberzolen en de oefening, die we in 

zachtjes loopen hebben, heeft hij me niet gezien 

of gehoord. Ik stootte echter tegen een stoel en 

toen nam hij de beenen." 

„O," deed mijnheer Dibbes begrijpend. 

„Schiet u nu vlug uw kleeren aan, maar 

maak In geen geval licht. Ik zal bij de deur de 

wacht houden en den agent aanroepen, die hier 

surveilleert. Als hij dan terugkomt, zullen wij 

tweeën hem overvallen en dan komt u ook zoo 

gauw mogelijk naar beneden en maakt lichtl Als 

die kerels gesnapt worden en licht zien, zijn ze 

meteen koest!" 

Mijnheer Dibbes knikte. Gelukkig kreeg hij 

niet het gevaarlijkste baantje, dacht hij, en toch 

zou hij morgen op kantoor den held kunnen uit- 

hangen en zou er zelfs In de couranten komen 

te staan, dat hij bij de arrestatie geholpen had... 

„Goed," zei hij naar de deur gaand. „Maar 

hoe lang zal Ik boven wachten?" 

„Net zoolang tot u leven hoort. Want dat is 

het teeken, dat we hem overvallen, en u is dan 

toch gauw genoeg beneden, nietwaar?" 

„Ja-Ja," zei mijnheer Dibbes gretig, blij in het 

vooruitzicht boven te mogen blijven tot het ge- 

vaar geweken was... En achteloos met zijn re- 

volver spefend om zich een air van onverschrok- 

kenheid te geven, verliet hij de eetkamer... 

Terwijl hij zich aankleedde, vertelde hij zijn 

vrouw wat er was gebeurd, zijn eigen rol na- 

tuurlijk flink aandikkend. Toen hij klaar was, ging 

hij op den rand van zijn bed zitten. En wacht- 

te. Een kwartier. Een half uur. Een uur... , 

„Het duurt nogal lang, voordat ze hem arres- 

teeren," vond zijn vrouw voor den zooveelsten 

keer. 

„Ja," antwoordde hij mismoedig. De reactie 

was nu gekomen en het staren In de duisternis 

werkte enerveerend en vermoeiend. 

„Pim," kwam het even later uit bed. 

„Ja, lieve?" 

„Als hij niet gauw komt. Is het te laat. Het 

wordt al dag." 

Het was waar. Het ochtendlicht siepelde al 

tusschen de gordijnen door. Nog een paar minu- 

ten en Drievingerige Harry kwäm niet meer. De 

rechercheur was te optimistisch geweest. 

Plotseling kreeg mijnheer Dibbes een In- 

geving. 

„Misschien zijn ze hem op het spoor en ach- 

tervolgen ze hem!" opperde hij. 

„Als we niet gauw Iets hooren, ga ik zilf kij- 

ken," antwoordde zijn vrouw. 

Dibbes zei niets ... 

Om negen uur zond mijnheer Dibbes een 

boodschap naar zijn kantoor, dat hij ten gevolge 

Dag Kareïaen, hoe gaat het. 

Kom hier zitten. Leege 

coupé.' 

van een huiselijke moeilijkheid, niet vóór 

's middags kon komen. Toen ging hij naar het 

politiebureau. 

„Ik kom eens informeeren, of er al iets nieuws 

bekend is over de Inbraak?" zei hij den inspec- 

teur, die hem ontving. 

„Inbraak?" vroeg deze. „Welke inbraak?'' 

Mijnheer Dibbes legde alles haarfijn uit en 

vertelde wat er gestolen was. 

De inspecteur keek ongeloovig, kreeg toen 'n 

dik boek en begon te zoeken. 

„Niets van een inbraak bekend," zei hij na 

eenige minuten. „De menschen, die vannacht in 

uw wijk gesurveilleerd hebben, zijn allemaal al 

thuis en hebben niets gerapporteerd. U is beet- 

genomen," zei hij meer Juist dan vleiend. „De 

dief heeft zich voor een rechercheur uitge- 

gevenl" 

„Maar. . . maar Drievingerige Harry dan?" 

vroeg mijnheer Dibbes, die totaal de kluts kwijt 

was, want hij dacht aan hetgeen zijn vrouw zou 

peggen, als hij met die boodschap thuiskwam. 

Oh ja, maar dit ia rooken 

hè? 

Natuurlijk. Jjj was vroeger 

toch ook een zware rookerT 

Jawel, maar ik moet in den 

laatsten tijd m'n stem erg 

sparen... 

Volksdracht in het 

land der poesta's. 

( : oto Archief Rolr.\ 

„Drievingerige Harry?" zei de ander met op- 

getrokken wenkbrauwen, niet-begrijpend. 

„Nou, die rechercheur... eh, die man zei, 

dat Drievingerige Harry bij me had ingebroken. 

Bestaat Drievingerige Harry dan óók niet? Hij 

zal zeker maar drie vingers hebben aan . . ." 

De inspecteur stak zijn hand naar voren en 

spreidde zijn vingers uit. 

„Kijk!" zei hij toen. „Eén, twee, drie vingers... 

een pink en een duim. Er zijn dus net zooveel 

Drievingerige Harry's als er... Harry's zijnl 

Goeden morgen, mijnheerl U neemt me niet 

kwalijk? Ik heb nog meer te doen, ziet ui" 

Toen- mijnheer Dibbes thuiskwam - hij wist 

niet, hoe hij er gekomen was — en verslag van 

zijn wedervaren had uitgebracht, zei zijn 

vrouw .'.. 

Maar ja, dat zou een afzonderlijk verhaal 

worden, want u begrijpt, nietwaar, dat wat Dib- 

bes' vrouw zei, niet in een paar regels is af 

te doenl 

Maar man, dan neem je wat 

Wybertjes! Gebruik ik ook. 

Wybert-tabletten voorko- 

men heeschheid, hoest en 

keelpyn.

, 1 

"' 

— ^^^ — 

MENSCHEN ONDER WATER 

ê jonge Weener Hans Hass en zijn beide 

kameraden en landslieden Jörg Böhler en 

fvon Wurzian lijn snel bekend ge- 

fidat zij iets nieuws ondernamen dat 

gelukt is: ze zijn onder de reuze- 

Tvan de wereld-zee „gegaan", hebben 

geleefd en gedoken, gingen hen met 

ben te lijf en hebben hen gekiekt en 

gefilmd./Acht maanden lang leefden zij in de 

Caraïbiithe Zee, dag aan dag, alles bij elkaar 

genonfn, vier tot vijf uur onder water — dat 

zijn Xiikrecords in de diepte der wereldzee, die 

nogßnooW door iemand anders gepresteerd zijn! 

AlWen dit feit is reeds een daad van geweldige 

sportiviteit, maar daar komt dan nog bij de in- 

teressante wetenschappelijke prefatie om als 

eerste mensch zonder duiker- 

klok of eenig ander hulpmid 

del de visschen in hun ele- 

ment gade te slaan en te 

fotografeeren, en — als het 

hard legen hard gingl — met 

den harpoen in de hand 

strijd tegen hen te leveren en hen te verslaan. 

Hoe ziet een mensch er uit, die maanden- 

lang onder visschen heeft geleefd? Ziet men 

hem dit opwindende leven onder water aan? 

Eerlijk gezegd; neen, maar indien men Hans 

Hass wat nader bekijkt, dan ziet men toch 

zekere kenteekenen, die aan den diepzee-duiker 

herinneren, en 'andere, die den koenen zwem- 

mer verraden. Komt het door de kleur van het 

Sporthemd, dat zijn huid zoo rose-achtig lijkt? 

Misschien wel een beetje, maar feit is toch: 

deze huid heeft een geheel andere kleur ge- 

kregen; ze is door de zon en het zoute water 

van de Caraïbische Zee als het ware gelooid. 

En dan die mond . . . Heeft die niet een beetje 

een „vischhouding" gekregen? Hass bevestigt 

het glimlachend... ,,lk dook altijd met mijn 

mond open; ik was het zoute water zoo gewend, 

dat ik het dronk. Mijn kaken zijn, doordat ik 

iederen dag eenige uren onder water zwom, 

dan ook een beetje anders gaan staan. Mijn 

vrienden hebben het ook gezien en mij voor- 

speld, dat ik den een of anderen dag ook nog 

eens . . . vinnen zou krijgenl" 

Hoe hij er toe kwam, hoe zoo plotseli/ig het 

besluit in hem rijpte om in de verre wereldzee 

den strijd tegen de reuze-visschen te gaan op- 

nemen, hen in hun element te gaan opzoeken 

en fotografeeren? 

Hass' oogen beginnen te schitteren als hij het 

antwoord geeft: ,,lk heb een oom, die ontdek- 

kingsreiziger is. Hij is geruimen tijd in Tibet ge- 

weest en heeft ook als diepzee-onderzoeker 

gewerkt voor het Wetenschappelijk Instituut te 

Monaco. Maar dit alles heeft beslist maar zoo'n 

beetje ,,in mijn onderbewustzijn" gesluimerd, 

want ik heb mijn oom eigenlijk pas goed leeren 

kennen toen Ik uit de Caraïbische Zee terug- 

keerdel Eigenlijk ben ik tot mijn onderneming 

gekomen door zuiver sportieve overwegingen. 

Ik vond het interessant de visschen in hun on- 

derwater-wereld te bestudeeren en hen ... te 

glad af te zijn. Dit laatste vjel vanzelfsprekend 

niet mee, want zij hebben daar beneden, In 

vergelijking met de menschen, natuurlijk alle 

voordeelen aan hun kant, en de mensch kan 

slechts zijn intelligentie en zijn tegenwoordig- 

heid van geest tegenover hen stellen. En dan 

gaat het nog meer om tegenwoordigheid van 

geest en om moed dan om intelligentie, want 

anders zouden immers alle intelligente men- 

schen onder water jacht op haaien kunnen ma- 

ken! En u begrijpt, dat dit niét zoo Is... 

Toen ik mijn vrienden vertelde, dat ik naar 

:_ ■- 

de Caraïbische Zee wilde gaan om daar met 

reuze-visschen te gaan vechten en hen te foto- 

grafeeren, lachten zij mij uit. Ik bleef echter 

bij mijn voornemen. Het is waar, dat ik als 

jongen reeds uitstekend kon zwemmen en dat 

ik altijd in sportieve training ben gebleven-; om 

deze reden rook en drink ik ook niet. Dahsen 

doe ik trouwens evenmin . . . Eigenlijk heb ik 

maar één liefhebberij: Reuze-visschen, visschen 

uit de diepzeeën waarnemen, bestudeeren en 

fotografeeren en als het zoo moet zijn, een 

ridderlijken strijd van man tegen man met hen 

uitvechten. En ik betreur deze liefhebberij niet... 

Hel resultaat van mijn onderneming heeft aan- 

getoond, dat ik geen slechte keuze heb gedaan: 

ik heb kunnen vaststellen — en ik ben pas aan 

OP LEVEN EN DOOD 

EEN REEKS SPANNENDE AVONTUREN NAAR WAARHtlD VERTELD 

het begin - dat men de wereldzeeën op een 

geheel nieuwe manier kan onderzoeken. Hel 

parool moet. zijn: zélf er heen gaan, naar de 

visschen, naar de bloemen en planten, en ze 

op de gevoelige plaat vastleggen zooals i; ir 

hun element leven en sterven . . ." 

En dan vertelt Hass van zijn beide vrienden, 

die lief en leed tijdens de Caraïbische dagen met 

hem hebben gedeeld. 

„We hebben elkaar aangevuld op een wijze, 

als we niet beter hadden kunnen verlangen en 

beslist is hieraan ook voor een groot deel ons 

succes te danken. We zijn alle drie Weeners. 

Ik ben zoöloog, Jörg medicus en Wurzian jurist. 

Er kon ons dus niets gebeuren. Jörg 

Böhler is echt een type, dat alles aanpakt - 

in den goeden zin van het woord! Die nooit 

spelbreker is. Ik zei tegen hem: „Laten we naar 

de Caraïbische Zee gaan. . ." — „Goed. . ." zei 

hij. Ik zei: „Laten we de haaien zwemmend met 

den harpoen te lijf gaan." - „Goed," ant- 

Koralen-zoeken op den bodem der zee, in 

ongeveer acht meter diep water. 

De Jong« Wecnsche 

diepzee-duiker en zee- 

reporter Hans Hat», 

heeft met twee kame- 

raden in de Caraïbische 

Zee jacht niet den 

harpoen gemaakt op 

haaien en andere reuze- 

visschen. Het resuitaat 

van hun avonturen on- 

der water hebben zij 

voor de Ufa vastgelegd 

op een film, die tot titel 

heeft „Jacht onder wa- 

ter". — Hier ziet men 

Jörg Böhler,een der bei- 

de kameraden van Hass, 

met een kleinen Barra- 

koede, dien hij onder 

water heeft geharpoe- 

•< > neerd. 

Het filmen van een koraalfandschap met 

behulp van een statiefcamera, op tien meter 

diepte. 

woordde hij. Op alles wat ik voorstelde, zei hij: 

„Goed!" En hij is meegegaan en heeft het 

„goed" gemaakt . . . 

Wurzian is een kerel uit één stuk, over wiens 

moed ik telkens weer verbaasd heb gestaan. 

Terwijl Jörg en ik reeds onder water den strijd 

met de visschen aan de Dalmatische kust had 

den beoefend, ging Wurzian om zoo te zeg- 

gen op staanden voet met ons mee in de Caraï- 

bische Zee de diepte in. 

In een prachtige kameraadschappelijke har 

monie hebben wij met ons drieën daar in de 

Caraïbische Zee geleefd, leder had zijn bepaalde 

taak, om boven water voor ons lichamelijk hei! 

zorg fe dragen. De een trancheerde en be- 

reidde de visschen voor ons menu, de ander 

zorgde voor het hout waarop ze aan den kook 

gebracht of gebakken moesten worden, de derdo 

zorgde er voor. dat het vuur nooit uitging 

Wurzian was onze „lijf-kok", en zijn specialiteit 

was soep nog eens soep en altijd maar soep, 

waarin alles terecht kwam, wat hij in zijn han- 

den kon krijgen. Wij leefden bijna uitsluitend 

van visschen. Reeds het ontbijt ving daarmede 

aan; dan des middags visch en 's avonds wèèr 

visch . . . Maar wat voor visch! Buiten de Caraï- 

bische Zee heb ik ze nooit zoo lekker gegeten! 

Vlee-ch hebben wij nooit geproefd, ofschoon 

het op Curagao van wilde geiten wemelde. En 

dat is eigenlijk wel grappig: terwijl wij den haai 

mei het mes of den harpoen te lijf gingen, had- 

den wij niet den moed een geit te dooden! 

Hoe verklaart men zooiets nu? Ach, er is heele 

maal geen verklaring voor — het was alleen 

maar zoo! Op een keer hadden wij een jonq 

geitje gevangen, dat voor een feestdag bestemd 

was. Maar wie zou het slachten? Niemand van 

ons drieën had er den moed toe, ofschoon wij 

toch alle drie herhaalde malen strijd hadden 

geleverd met de monsters der diepzee! 

Ja . . . en dan hebben wij het koud geha had, 

o 

Filmen onder water uit de vrije hand, zooals 

Hass het voor den eersten keer met succes 

heeft toegepast. 

Een zwerm visschen scheert 

koraalboom. 

over een 

(Fofos U/a) 

héél erg koud! Zoo koud als menschen in de 

tropen het nog nooit gehad hebben! Ofschoon 

het water iederen dag meer dan dertig graden 

was, maar . . . wees maar eens dagelijks ver- 

scheidene uren onder water, acht maanden 

lang . . . Dan verliest t lichaam steeds meer van 

zijn warmte en wij hadden dan ook reeds het 

gevoel, alsof wij visschenbloed in onze aderen 

hadden. Neen . rillend zijn wij door de tropen 

getrokken, maar wat wij ook allemaal hebben 

doorgemaakt — het heeft de moeite geloond! 

Wij hebben op enorme visschen en haaien on 

der water jacht gemaakt en hen gefotografeerd; 

we hebben „den tijger der zee" uit zijn rust 

opgeschrikt doordat wij hem tegemoet zwom 

men terwijl hij vóór dien tijd nog nooit een 

menschelijk wezen zwemmend en levend had 

ontmoet ... 

Geheel uit eigen middelen hebben wij rle 

kosten der expeditie bestreden — ja, ik heb 

mijn aandeel bijeengebracht uit mijn zakgeld, 

door dsn verkoop van kostbare sportprijzen en 

het honorarium van artikelen in couranten en 

tijd?.'.hriften. Cn mijn vrienden hebben het op 

dezelfde manier voor elkaar gebracht. En de 

terugreis hebban wij gefinancierd door hande! 

te drijven in . . . visch, door den verkoop van 

curiositeiten, trofeeën en reis-souvenirs. Wij 

hebben de geweldige visschen, die wij hadden 

geharpocneerd, verkocht aan de koks van luxe 

hoie': r , in Curacao, en later, op de terugreis, 

hebben " ij onzen buit: kleine bonte koraal- 

visschen, steke!s van stekelroggen, den rugge- 

g-aat v;i i haaien die als wandelstok gebruikt 

wordt, >'oor kMnkenden munt aan den liefhebber 

gebracht! Honderden foto's, die onder water 

werden gemaakt en de cultuurfilm voor de Ufa, 

hebben wij meegebracht . . . 

Ja, wij zijn best tevreden over onze onder- 

neming en we hebben slechts één verlangen 

er zoo gauw mogelijk wèèr op uit te trekken ,."

DE STRIJD TEGEN DE BOLSJEWISTEN 

De resten van 

een militairen 

transporttrein 

der Sovjets, die 

door de > Duit- 

sche pantser- 

strijdwagens 

ertf remtetigd.- 

(Associated 

Press / Reelat 

Erger nog dan dieren, moeten de Sovjets tegen de on 

schuldige Oekrainers te Lemberg te keer hebben gegaan, 

want nog steeds worden uit de verschrikkelijke G.P.Oe 

gevangenissen van deze stad talrijke lijken tevoorschijn 

gehaald, die vaak op waarlijk bestiale wijze zijn verminkt. 

Dagenlang moeten _de familieleden van de gemartelde 

mannen, vrouwen en kinderen naar de stoffelijke resten 

van hun verwanten zoeken. (Weltbilt/Recla) 

%!: 

-Ä^^ 

Duitsche pioniers tijdens hun op- 

treden met vlammenwerpers tegen 

Sovjet-bunkers. 

(Associated Press / Recla)

Mijnheer Van Wijngaard keek naar zijn 

kleine tuintje, dat vriendelijk in het volle 

zonlicht lag, en voelde zich buitengewoon 

tevreden. 

Zijn huisje lag even buiten de stad, en langs 

den smallen strook grond, die er bij hoorde, liep 

een stroompje, waarin hij dolgraag vischte. Zijn 

leven ging rustig en plezierig voorbij. Om hem 

heen groeiden bloemen in kwistigen overvloed, 

want mijnheer Van Wijngaard was een voortref- 

felijk tuinier en dol op bloemen. Hij stond juist 

te bedenken, wat hij vandaag nu eens hef eerste 

in zijn tuin zou gaan doen, toen plotseling zijn 

dochter achter hem stond en haar armen om 

zijn nek sloeg. 

„Wel, meiske," zei mijnheer Van Wijngaard, 

„wat wil je hebben? Een nieuwe jurk soms? Of 

wil je ergens gaan dansen, terwijl je weet, dat 

je het beter niet kon doen?" 

Hij glimlachte, terwijl hij zijn dochter aan- 

keek, want Rita Van Wijngaard was inderdaad 

een dochter om groolsch op te zijn. 

„Neen, vader," zei ze. „Lekker mis! Er is 

binnen een heer, die u wil spreken. Hij zegt, 

dat hij uit een andere stad komtl" 

Mijnheer Van Wijngaard fronste zijn wenk- 

brauwen. Hij hield er niet van, dat zijn landelijke 

rust verstoord werd. Maar tegelijkertijd kwam er 

een nieuwsgierige trek op zijn gezicht. 

„Wat voor soort man is het, kind? Hoe oud 

ongeveer? Jong, oud, rijk, arm, of wat is hij?" 

„Ik zou zeggen rijk, vadertje," antwoordde 

het meisje, „rijk en oud. Over de zestig in elk 

geval." 

Met een nadenkend gezicht ging mijnheer 

Van Wijngaard zijn huis binnen en zag een 

grootén man met een puntbaard en een dure 

overjas, die eerbiedig boog toen hij binnen- 

kwam. 

^Mijnheer Van Wijngaard?" vroeg hij. 

De aangesprokene knikte en maakte eveneens 

een korte buiging. 

„Ik zou u graag even willen spreken," ging 

de onbekende voort. „Maar — onder zier 

oogen." 

„Goed, dat kan," zei mijnheer Van Wijn- 

gaard. „Wilt u mij dan maar even volgen?" 

Hij bracht zijn bezoeker naar zijn kleine stu- 

deerkamer. 

„U wilt me zeker niet kwalijk nemen," zei 

mijnheer Van Wijngaard rustig, terwijl zij plaats 

namen, „dat ik u, vóór u mij de reden van uw 

bezoek meedeelt, zeg, dat ik mij teruggetrokken 

heb uit mijn vroegeren werkkring en mij niet 

meer inlaat met beroepswerk of iets dergelijks. 

Misschien zal dat tijd sparen . . ." 

De ander maakte een afwerend gebaar met 

zijn hand. 

,,lk ben niet gekomen om uw hulp in te roe- 

pen, mijnheer Van Wijngaard," zei hij. „In- 

tegendeel." 

„Het spijt me," zei mijnheer Van Wijngaard, 

misschien wat kort, „maar ik heb niet de eer u 

te kennen . . ." 

De bezoeker glimlachte. „Neen, en als u me 

excuseeren wilt en nog een beetje geduld wilt 

hebben, wilde ik nog even onbekend voor u 

blijven!" 

Mijnheer Van Wijngaard keek zijn gast door- 

dringend aan en wachtte. 

„Ik heb het genoegen gehad, uw gedenkschrif- 

ten te lezen," vervolgde de man met de dure 

I .,:,./^.::,. ..1JM.; :: ,, J_.1:i,U; 

EEN COMPLEET VERHAAL 

overjas, „en ik moet u mijn compliment er over 

maken. Het is een werk, dat wetenschappelijk 

zéér hoog staat, en tegelijkertijd tóch boei- 

' end is." 

„Dank u," zei mijnheer Van Wijngaard, „maar 

ik geloof te mogen aannemen, dat u niet heele- 

maal hierheen gekomen bent om over mijn ge- 

denkschriften te praten?" 

„Ja — en neen," was het antwoord. „Mijnheer 

Van Wijngaard, als één van de grootste speur- 

ders van uw tijd, hebt u me eens een buitenge- 

woon grooten dienst bewezen. Misschien her- 

innert u het zich?" 

Mijnheer Van Wijngaard keek zijn bezoeker 

met stijgende belangstelling aan. 

„Het spijt me te moeten zeggen," zei hij be- 

leefd, „dat ik me nóch den dienst, nóch de ge- 

legenheid, waarbij Ik het genoegen had u te 

mogen ontmoeten, kan herinneren." 

„Dat verbaast me niet," zei de ander. „Het is 

een heele tijd geleden en ik ben In al die jaren 

heel erg veranderd!" 

„Wacht eens even," viel mijnheer Van Wijn- 

gaard hem in de rede. ,,lk ben er, geloof ik. U 

bent Fré Donders, Is het niet?" 

„Juist, hoewel het mijn begrip te boven gaat, 

waaraan u -nij herkend hebt. Ja, ik ben Fré 

Donders, den man dien u uit de gevangenis red- 

de door uw nauwgezet, verstandig en geduldig 

onderzoek." 

Mijnheer Van Wijngaard glimlachte. „Dat is 

een heele tijd geleden," zei hij. „Ongeveer 

twintig jaar, denk Ik. Maar het was gemakkelijk 

genoeg, hoewel het een feit is, dal er bewijzen 

te over tégen u waren om twintig man in de 

gevangenis te brengen, maar . . ." 

„Maar u was het, die ontdekte, dat de moord 

alleen gepleegd kon 'zijn door iemand, die 

linksch was," viel Donders hem in de rede. „Mijn- 

heer Van Wijngaard, ik heb heel wat aan u te 

danken — aan u, uw bekwaamheid en uw ver- 

stand! U bewees, dat ik niet schuldig kón zijn 

aan die misdaad, omdat ik niet linksch was. Als 

u er niet geweest was, zou ik beslist 'veroor- 

deeld zijn . . . misschien wel tot levenslang . . ." 

Mijnheer Van Wijngaard knikte peinzend. 

„Het was in dien tijd mijn dagelijksche werk, 

mijnheer Donders," zei hij. „En ik heb er altijd 

voor gevochten, dat er geen onschuldigen in de 

gevangenis kwamen!" 

De ander knikte. „Ik las uw verklaring van de 

zaak in uw gedenkschriften en daarom ben ik 

hier gekomen, mijnheer Van Wijngaard. In de 

dagen, dat u mij door uw ijverig en nauwgezet 

onderzoek gered hebt, was ik niet in de ge- 

legenheid u mijn dankbaarheid te toonen. Nu 

ben ik dat wel. Zonder te overdrijven kan ik 

zeggen, dat ik millionnair ben; het resultaat van 

heel, heel hard werken en een dikwijls boven- 

menschelijke inspanning. En nu wilde ik u mijn 

dank toonen op een wijze, die misschien heel 

goed te pas komt voor ui" 

„Dat is heelemaal niet noodig," begon de 

ex-speurder, maar zijn bezoeker was van een 

andere meening. 

„Mijnheer Van Wijngaard," zei hij, „Ik heb 

meer geld, dan ik ooit zal kunnen gebruiken — 

en u heeft mijn leven gered — want in de ge- 

vangenis, zou ik het zeker niet hebben kunnen 

uithouden. U bent niet rijk, hoewel u hier heel 

genoeglijk en gezellig woont met uw dochter, 

uw bloemen en uw visschen en uw verdere 

liefhebberijen. Maar als ik u een cheque mag 

geven, bent u in staat u ook eens eenige luxe 

te veroorloven — of uw dochter een grooteren 

bruidsschat te geven ..." 

Mijnheer Van Wijngaard dacht na. Er waren 

verschillende dingen, die hij graag voor zijn 

dochter zou willen doen, als hij wat meer geld 

had . . . 

„Ik stel u voor, u als klein bewijs van mijn 

dankbaarheid een cheque te mogen aanbieden 

van vijftigduizend gulden." 

Mijnheer Van Wijngaards hoofd duizelde. Vijf- 

tigduizend gulden! Een bruidsschat voor zijn 

dochter! En alle mogelijke comfort voor de rest 

van zijn leven. Visschen . . . bloemen . . . 

„Het is erg vriendelijk van u," begon hij, 

maar Donders had zijn chequeboek en zijn vul- 

pen reeds voor den dag gehaald en begon te 

schrijven. 

,,U is werkelijk heel vriendelijk, maar ik kan 

hel niet aannemen . . ." zei mijnheer Van Wijn- 

. gaard. , 

De ander hield op met schrijven en keek hem 

stom-verbaasd aan. 

„U kunt hel niet aannemen?" zei hij. „Dal 

wil zeggen, dat u weigert die vijftigduizend gul- 

den van mij te accepteeren?" 

„Ik stel uw goede bedoeling bijzonder op 

prijs," zei mijnheer Van Wijngaard opslaand, 

om een eind aan het onderhoud te maken, 

„doch het heeft werkelijk geen nut nog langer 

op deze kwestie door te gaan. Ik kan en mag 

uw geld niet aannemen . . ." 

Donders stopte zijn chequeboek en zijn vul- 

pen weer weg en stond eveneens op, zich ten 

zeerste verbazend omdat iemand zoo dom kon 

zijn, een klein fortuin af te slaan. 

Eenigen tijd later was mijnheer Van Wijn- 

gaard weer in zijn tuintje terug bij zijn dochter 

en zijn bloemen. Hij zag bleek en zijn gewone 

kalmte en zekerheid schenen hem te hebben 

verlaten. 

„Wat wilde die man van u, vader?" vroeg 

zijn dochter, haar arm door den zijne stekend. 

„Niets vah beteekenis, kindje," zei hij, zich 

bukkend om zijn dochter niet te hoeven aan- 

kijken en wat onkruid tusschen de roode stee- 

nen van het paadje uittrekkend. 

Zijn dochter keek hem verbaasd aan. „Toen 

ik voorbij de kamerdeur kwam," zei ze, „hoor- 

de ik hem iets zeggen over vijftigduizend gul- 

den, die u niet wilde aannemen. Heb ik dat 

misverstaan, vader?" 

„Neen, kind," antwoordde mijnheer Van Wijn- 

gaard. „Hij wilde me inderdaad zooveel geld 

geven . . ." 

„En u . . . weigerde?" 

„Ja . . ." 

Zijn dochter zette groote oogen op. — 

„Waarom?" 

Mijnheer Van Wijngaard antwoordde niet di- 

rect. En zijn slem klonk mal, toen hij eindelijk 

zei: „Ik was op het punt zijn aanbod aan te 

nemen, kind, maar toen hij de cheque wilde on- 

derteekenen, zag ik dal hij dit met zijn linker- 

hand wilde doen en dat was voor mij het bewijs, 

dat ik mij twintig jaar geleden ernstig had ver- 

gist en een gevaarlijk misdadiger aan zijn ge- 

rechte straf onttrokken heb. . . Kom, ik zal de 

rozen maar eens gaan opbinden . . ." 

tn 

Modellen Vobach

IS"- «t . ' ii.i'i.n ' .. -a.j. i i i# :■ ' -"r—-■ '" ' 

MARIA ANDERGAST 

. {Foto Ufa) 

. 

JASPER VAN OERTZEN 

(Fo/o Ufa)

Met stramme, witte vingers van de kou 

knipte Thea de pit gelijk van de petroleumlamp, 

die op tafel stond. Ze had een lief, 

maar ernstig gezichtje. Alleen bij de hoeken van 

haar welgevormden mond trilde er, bijna onmerkbaar, 

een glimlach. Omdat zij wist en 

begreep . . . 

Langzaam hief ze haar hoofd op en zag den 

onrustigen, angstigen blik in de oogen van den 

man tegenover haar. 

„Hoe lang denk je weg te blijven, Sirma?" 

vroeg zij. 

Hij gaf niet direct antwoord, maar ze zag, 

dat hij rilde. 

„Wat was dat?" vroeg hij kort, terwijl hij 

gejaagd naar de deur keek. 

Kalm antwoordde ze: „De sneeuw, die van 

het dak gleed." 

Verlicht slaakte de man een diepen zucht. Hij 

liep naar den spijker boven den kachelpijp en 

er zijn dikke bontjas afhalend, wierp hij ze over 

zijn schouders. Toen begaf hij zich naar den 

kachel en stak met een brandenden houtspaander 

zijn pijp aan. De hand, waarin hij het vuur 

hield, trilde nerveus. 

„Hoe lang?" vroeg hij toen, het vermijdend 

zijn vrouw aan te zien. „Dat weet ik nog niet. 

Dat hangt er van af." 

„Waarvan dan?" 

De man maakte een ongeduldig gebaar met 

zijn schouders. 

„O, van heel veel dingenl Het weer bij voorbeeld 

is heel onzeker. We krijgen, geloof ik, 

nog meer sneeuwl" 

De vage, zonderlinge glimlach trilde opnieuw 

bij de hoeken van haar mond. 

„Nog meer sneeuw, Sirma? Waarom vertrek 

je dan zoo overijld? Waarom wacht je dan 

niet liever nog wat?" 

Ze keek hem onderzoekend aan en zag, hoc 

zijn gezicht door een lichten blos werd gekleurd. 

„Wat geeft wachten?" — Zijn stem klonk 

ruw, bijna twistziek. „We hebben brandstof en 

mondvoorraad noodig en als ik langer wacht, 

wordt het weer misschien zóó slecht, dat ik niet 

eens meer kan vertrekken." 

„O... ja... juist..." De jonge vrouw sprak deze 

woorden berustend. „Jij weel natuurlijk wel, wal 

het beste is, Sirma," voegde ze er toen malglimlachend 

aan toe. 

„Je vindt het toch niet erg alleen te zijn, 

Thea?" 

Er was nu een zachtere klank in zijn stem en 

Thea had moeite haar tranen in te houden. 

Sirma hield dus nog steeds van haar, en dat 

FRITZ REUTER 

OIDIPLOMIEID VIOOLBOUWER 

PAPE8TSAAT 28 

Telefoon 

DEN HAAG 

116 8 8 7 

Specialiteit in toonverbetering 

Voor viool .... f 7.50 

Voor cello .... f 15.— 

Attesten ter Inzage van beroemde 

solisten, o.a. van Jan Kubellk 

ADVIES GRATIS 

' ~^^ " 

was het eenige, waar het op aankwam: zijn 

liefde voor haar! 

„Neen, Sirma, ik vind het niet erg. Ik ben 

gewend aan de stilte en aan de eenzaamheid 

van mijn Zweedsche vaderland Ik ben er nu aan 

gewend." 

Hij knikte verlicht en ging naar de deur, de 

lange zweep losjes in zijn linkerhand houdend. 

Eenigen tijd bleef hij roerloos als een stand- 

beeld in het gat van de deur staan, maar zijn 

bleek-blauwe oogen, waarin een groote angst 

te lezen stond, zochten speurend de onafzien- 

bare, glinsterend-witte vlakte af, die zich tus- 

schen de hul en Sventa uitstrekte. 

Naast het kleine roodgloeiende potkacheltje 

stond, teer en fragiel, Sirma Fermens' Jonge 

vrouw en keek hem aan met 'n blik vol mede- 

lijden in haar zonderlinge, bijna fatalistische oogen. 

Ze wist, dat Sirma keek of hij Beka Bender 

niet zag. Reeds eenige weken had Sirma op 

diezelfde, onrustige manier naar hem uitge- 

keken, naar Bender, den grimmigen wreker van 

zijn vermeend onrecht. Want Sirma Fermens 

was bang geworden. Hij vluchtte voor Beka 

Bender. Zijn bewering, dat er nieuwe voorraad 

noodig was, was niets anders dan een laf voor- 

wendsel. Een paar dagen geleden had een 

reiziger, die zich op zijn langen tocht over de 

barre vlakte aan hun vuur had gewarmd, de 

tijding meegebracht, dat Beka Bender in Kola 

was gezien. Sirma was, toen hij dit hoorde, 

doodsbleek geworden. Beka was dus al dicht- 

bij en den een of anderen dag zou hij stellig 

hooren, dat Sirma Fermens en zijn jonge vrouw 

-Ie Saragloe woonden, ingesloten door de scha- 

duwlooze muren van de wjtte eenzaamheid. En 

dan. . 

Dat was de reden, waarom Sirma Fermens 

plotseling had verklaard, dal er nieuwe voor- 

raad noodig was — of noodig zou zijn, wan- 

neer het slechte weer aanbrak! Dèt was de 

reden, waarom hij zenuwachtig en gejaagd dien 

dag zijn ruwharige honden voor de slede had 

gespannen om een overhaasten langen tocht te 

gaan ondernemen. Sirma had natuurlijk naar 

Kola moeten gaan om de levensmiddelen en 

brandstoffen te halen, die, afgaande op hetgeen 

hij zei, binnenkort zoo dringend noodig zouden 

zijn. Maar in plaats daarvan was hij naar Sventa 

gegaan. Dertig mijl verder en een veel gevaar- 

lijker weg . . . ! Maar het was een weg, die in 

tegengestelde richting leidde van dien, welken 

Beka Bender binnenkort zou volgen . . . Beka 

Bender, met zijn grimmige wraakgedachten . . . 

Thea wist dit alles. Maar Sirma hoefde niet 

te weten, dat zij het wist. 

„Sirma, het zal hier natuurlijk eenzaam zijn, 

als jij weg bent, maar je hoeft je daarom niet te 

haasten om terug te komen. Waarom blijf je 

niet een poosje in de stad? Afleiding zou je 

goed doen," zei Thea opeens. 

Sirma Fermens, die naar buiten was gegaan, 

keek door de dwarrelende sneeuwvlokken heen 

naar zijn vrouw, die in het gat van de deur 

stond. Ze keek hem ernstig en kalm aan. 

„Je bent een echte goeierd, Thea! Misschien 

word ik wel opgehouden in de stad. De oude 

Peterson vertelde mij den vorigen keer, dat hij 

heel wat moeite had gedaan om alles bij elkaar 

te krijgen wat hij noodig had, en als het nog 

harder gaat sneeuwen ..." 

Ze hoorde in de geluidlooze stilte duidelijk, 

hoe zijn stem trilde. Ze zei echter niets, maar 

het was heel even alsof ze bloosde. Moed was 

altijd de karakter-eigenschap geweest, die zij 

het meest had bewonderd en ze had nooit dur- 

ven denken, dat er eens een dag zou komen, 

waarop Sirma zou toonen een lafaard te zijn. 

Sirma mocht echter niet welen, dat zij het 

wist. Al leed zij er zelf nóg zoo onder — de 

vernedering moest Sirma bespaard blijven. En, 

■Ifjèfe 

echt vrouwelijk, had zij nu reeds de noodige 

verontschuldigingen voor zijn lafheid gevonden: 

de stilte en de eenzaamheid der sneeuwvelden 

— het wachten — het vermoeden — de on- 

zekerheid. Hierdoor waren Sirma's moed en 

weerstand gebroken, en niét omdat hij bang 

was voor Beka Benderl Zoo redeneerde zij om 

de waarheid voor zichzelf en voor Sirma te 

verbergen, want ze wist heel goed, dat als Sir- 

ma begreep, dat zij het wist, zijn schaamte hun 

liefde voor elkaar voorgoed zou vernietigen. Sir- 

ma's lafheid zou een geheim blijven, dat voor 

eeuwig verborgen bleef in de diepte van haar 

liefhebbend hart. 

Sirma was vertrokken en de eenzaamheid 

scheen zich als een hooge, dreigende muur 

rondom Thea op te trekken. Toch was zij niet 

bang. Eenzaamheid beteekende niets voor haar. 

Ze was zoo vaak alleen en ze was er aan ge- 

wend geraakt. Ze trok het gordijn voor het 

smalle venster naar beneden en volgde met 

haar gedachten Sirma en zijn honden op hun 

tocht door de witte vlakte. Ze kende lederen 

meter van het pad naar Sventa — zoo goed als 

van dat naar Kola. 

Ze liep naar de planken welke bij wijze van 

kast aan een der wanden van de hut waren aan- 

gebracht en begon de kannen met olie, die er 

op stonden, te rangschikken en te tellen. Met 

olie moest men in het afgelegen deel van de 

wereld, waar zij woonden, heel voorzichtig zijn. 

Als er brand kwam, was er niets meer te red- 

den . . . Sirma had er haar dikwijls op gewezen. 

Ze bleef opeens onbeweeglijk staan. Eenige 

oogenblikken had zij de werkelijke reden van 

Sirma's overhaast vertrek vergeten. Nu moest 

zij er opeens weer aan denken en de 

herinnering ging door haar heen als een scherp 

zwaard . . . Sirma was een lafaard. De man, 

dien zij met heel haar hart en ziel beminde . . . 

Langzaam begaf zij zich naar de tafel en ging 

zitten in het licht van de lamp. Ze dacht aan 

Beka Bender; dat was een man, die zijn eed 

gestand zou doen . . . 

Ze haalde diep-zuchtend adem. Beka Bender 

had veel geleden, maar het was onrechtvaardig 

van hem, daar Sirma de schuld van te geven. 

Jaren geleden waren Sirma Fermens en Beka 

Bender compagnons geweest. Er was iets tus- 

schen hen gebeurd — Sirma had Thea nimmer 

verteld, wèt het precies was geweest — en Beka 

was plotseling vertrokken. Zelfs nu nog herin- 

nerde zij zich levendig welk een sensatie zijn 

onverwachtsch verdwijnen had veroorzaakt. 

Sirma had Thea net genoeg verteld, om haar 

het gebeurde, van zijn standpunt uit gezien, dui- 

delijk te maken. Beka Bender had iets gedaan, 

wat door de wet nèt niet werd toegestaan. Nèt 

niet! En Sirma, die niet „met een oneerlijken 

compagnon wilde samenwerken", had hem ge- 

dwongen zich uit hun onderneming terug te 

trekken. Zonder een cent vergoeding. „Dat 

was zakelijk," had Sirma gezegd, maar Beka 

had het iets anders genoemd en had het nooit 

vergeten. Zijn vrouw was van verdriet en ont- 

bering gestorven en dat was wel hoofdzakelijk 

de reden, waarom hij het nooit had vergeten. 

Sirma had zich, zoo dacht Thea vaak, edelmoe- 

diger tegenover zijn compagnon moeten gedra- 

gen, maar als het geval andersom was geweest, 

zou Beka precies hetzelfde tegenover Sirma 

hebben gedaan. Had'Sirma haar dit niet dikwijls 

verzekerd? 

Het vuur in het potkacheltje zakte en Thea 

stond op om er nieuwe kolen op te gooien. 

Plotseling bleef ze onbeweeglijk staan. Een ijs- 

koude windvlaag sloeg tegen haar rug. Lang- 

zaam keerde ze haar hoofd om. 

In het gat van de deur stond een man. Zijn 

oogen gloeiden als vurige kolen in zijn hoofd. 

Voor het ontharen van de teere 

huid der DAMES VAN STANDING 

zijn alleen de 

ontharingsplaatjes 

geschikt, omdat deze verkrijgbaar 

zijn in twee soorten, fijn en extra fijn. 

BOBELO-ontharingsp laatjes 

zijn beslist reukeloos en pijnloos. 

Imp.: H. J. O. JJUPIM. AMSTERDAM 

ROSSFILMKAARTEN, PLATEN. 

1 MAPJES,FILMKALENDER. 

in geheel nieuwe uitvoering. 

In den boekhandel verkrijgbaar. 

N.V. Luxe Papierwarenhandel 

v.h. ROUKES & ERHART, Baam 

Zijn gezicht was zonder uitdrukking, 

maar zijn oogen stonden wreed, en 

om zijn mond lagen diepe groeven. 

Langzaam wendde Thea zich om. 

„U bent Beka Bender," zei ze. 

Het klonk meer als 'n onverschil- 

lige opmerking, dan als een vraag, 

en haar stem trilde absoluut niet. 

Langen tijd bleef ze onbeweeglijk 

staan, wachtend op zijn antwoord. 

Maar dat kwam niet. Groot en breed 

bleef hij zonder een woord te zeg- 

gen, maar dreigend door zijn hou- 

ding, in de deuropening staan. 

,,U bent Beka Bender," zei ze op- 

nieuw. 

Hij antwoordde wèèr niet, maar kwam lang- 

zaam het vertrek binnen. Terwijl hij liep, vielen 

de glinsterende sneeuwvlokken voortdurend van 

zijn dikke bontjas. Vlak voor de tafel bleef hij 

staan, keek haar recht in de oogen en zei toen: 

„Juist, ik ben Bender." 

Ze knikte slechts. „Ik ben alleen," zei ze 

toen. 

Ze zag dat hij zijn voorhoofd fronste. „Al- 

leen? — Woont Sirma Fermens dan niet hier?" 

„O ja! Ik ben zijn vrouw." 

De ander scheen verbaasd, misschien ook wel 

geamuseerd. „Zijn vrouw? Ik wist niet, dat Sir- 

ma Fermens getrouwd wasl Wat een vreemde 

plaats om er de wittebroodsweken door te 

brengen!" 

„We zijn al drie jaar getrouwd. Ik ben er al 

aan gewend . . . aan dit leven hier." 

Hij liep naar het raam en keek naar buiten. 

Thea volgde hem met haar blikken en ze zag 

de sterren schitteren aan den donkeren hemel. 

Het sneeuwde blijkbaar niet meer. Ze sloeg den 

man nieuwsgierig gade. Steeds had ze geweten, 

dat hij zóó zou komen. 

Hij keerde zich langzaam om en keek haar 

met zijn doordringende blikken geruimen tijd 

zwijgend aan. „Waar is Sirma? Weg?" vroeg 

hij toen. 

„Ja." En ze loog volkomen kalm: „Twee da- 

gen geleden is hij vertrokken — om proviand 

te gaan halen te Kola. — Het is. een heel eind 

hier vandaan." 

Hij lachte cynisch. „Kola? Hoe zonderling! ik 

kom er juist vandaan!" 

„Werkelijk?" Ze scheen lichtelijk verbaasd. 

„Maar. .'. hoe komt het dan, dat u Sirma niet 

hebt gezien?" 

„Dat begrijp ik ook niet," merkte hij ironisch 

op. „U scheen me te verwachten?" 

Son) 

BREEKT HET RECORD 

V00RB0RDEN- 

WASSCHEN 

VET-EX, HET NIEUWSTE 

PRODUCT, 

dat de scheikundigen van de Sunlight-fabrieken ten dienste 

van de Naderlandsche huisvrouwen hebben samengesteld, 

is het ideale middel voor vatenwasschen I Vet-Ex spaart 

zeep, die de huisvrouw thans voor haar linnengoed zoo 

broodnoodig heeft! Porselein en aardewerk, lepels, vorken, 

messen, hoe vel ook, komen in een oogwenk prachtig 

glanzend uit de Vet-Ex-oplossing. Met Vet-Ex is naspoelen 

niet meer noodig. Vet-Ex breekt het record voor vaten- 

wasschen, wat tijd, doelmatigheid en voordeeligheid betreft. 

Er is geen middel, dat het van Vet-Ex wint. En... niet alleen 

geeft Vet-Ex in een oogwenk een prachtig resultaat, maar 

bovendien kan Vet-Ex niets aantasten: geen metaal, geen 

glas of houtwerk. Alles is veilig In de Vet-Ex-oplossing. Voor 

vatenwasschen voortaan uitsluitend Vet-Ex I 

GEEN ZEEP MEER VOOR DE VAAT 

NEEM VET-EX THANS TE BAAT 

Een pak is voldoende voor 

25 keer vatenwasschen 

79f**n 

* . 'i 

Tl -A 

f2Q c 

** 

f en nieuw proäuetäer Sunllgl mrieken 

„Dat niet direct, maar Sirma heeft het dik- 

wijls over u. U en hij zijn toch vroeger com- 

pagnons geweest?" 

Zijn oogen vernauwden zich tot spleetjes en 

er kwam een wreede trek om zijn mond. Door- 

dringend keek hij haar aan, maar ze doorstond 

zijn blik dapper. „Heeft hij je dan nooit verteld, 

wat er is gebeurd?" vroeg hij bruusk. 

„Hij heeft me alleen verteld, dat jullie om de 

een of andere ... eh . . . kleinigheid uit elkaar 

zijn gegaan." 

„Kleinigheid!" Hij schreeuwde het woord bij- 

na uit „Dus hij noemde het een kleinigheid? 

Zou jij het óók een kleinigheid noemen als je 

er hulpeloos bij stond, wanneer je vrouw van 

gebrek en' zwakte omkwam? Alleen omdat. . . ?" 

Hij zweeg abrupt. Zwaar en moeilijk ging zijn 

ademhaling. 

Thea huiverde lichtelijk. In haar hart voelde 

zij medelijden met dezen grooten, bruten man, 

die zoo geheimzinnig zwijgend het lange pad 

door de witte sneeuwvelden was gekomen om 

een waanzinnige wraak te volvoeren. 

„Het... het spijt me," zei ze stamelend. „Ik 

wist niet. . ." Ze liep naar de lamp en draaide 

het licht wat hoöger op. „Maar Sirma kon dat 

toch zeker niet helpen, is het wel? Ik heb hem 

altijd edelmoedig en vriendelijk gevonden . . ." 

Hij gaf geen antwoord, maar naar den muur 

gaand, waaraan hij eenige spijkers had ontdekt, 

begon hij zijn zware jas uit te trekken en hing 

deze met zijn bontmuts er aan op. 

„Ik vermoed, dal u Sirma ergens over wilt 

spreken?" 

Hij lachte kort. „Ja, dat is nogal natuurlijk! 

Wanneer komt hij terug?" 

„Niet gauw, denk ik. Hij blijft gewoonlijk 

eenigen tijd in de stad." 

Ze voelde zijn stekende blikken op haar ge- 

licht. „Een mooie manier van doen tegenover 

een vrouw! Vind je het niet erg om alleen te 

zijn?" 

„O, neen! Ik ben er immers aan gewend!" 

Een zachte trek scheen plotseling zijn gezicht 

te verhelderen. Langzaam kwam hij naar haar 

toe. „Je moet wel veel van hem houden, om 

zoo'n leven te kunnen leiden!" 

Ze bloosde. „O, het beteekent niets, werke- 

lijk niet. Sirma . . . Sirma zou me direct mee 

naar de stad nemen, als ik ook maar één keer 

klaagde!" 

„Natuurlijk!" Hij zei dit woord op zoo'n 

viiendelijken toon dat Thea er verbaasd door 

was. „Ik bewonder moed in een vrouw méér 

dan wat ook! En jij hebt zéker moed!" zei hij. 

Het scherpe zwaard scheen weer dwars door 

haar heen te gaan. Moed! Ja, ze moest zeker 

iets van moed hebben! Maar er waren zooveel 

verschillende soorten van moed. Er was bij voor- 

beeld moed voor noodig om te strijden tegen 

de stilte en de eenzaamheid, maar er werd een 

heel ander soort .moed vereischt om de geheime 

schande te dragen, die zij nu deelde met den 

niets vermoedenden Sirma. j Maar dal was een 

geheim van haar eigen hart — een geheim, dat 

zij nóóit aan een ander mocht toevertrouwen. 

„Hel zal, denk ik, wel geruimen tijd duren eer 

hij terugkomt," zei ze. En dit keer was het voor 

het eerst, dat haar stem trilde. 

Hij was bij de kachel gaan zitten, zijn beenen 

er naast uitgestrekt. Zwijgend keek hij haar aan. 

„Als u hem zóó dringend moet spreken, kunt 

u dan niet beter morgenochtend vroeg terug- 

gaan naar Kola? U moet hem daar dan vinden. 

Sirma haast zich nooit." De glimlach, dien zij 

met alle geweld wilde forceeren, deed haar 

bijna pijn. 

De man antwoordde niet en bleef onbeweeg-

lijk zitten. Zijn gezicht stond vastberaden en 

grimmig. 

„Nu?" vroeg ze daarom. 

„Ik wacht hier," antwoordde hij kort. 

De ochtendschemering brak aan na een ein- 

deloozen nacht, dien Thea, woelend op haar 

bed in het kleine achtervertrek van de hut, sla- 

reeds 

Verkrijgba 

deburenhoesten^^ 

büApothekersenDrogistenl 

perdag 

50 

VOOR SLECHTS % CENT 

noodig om deze annonce uitgeknipt in open enveloppe als drukwerk 

aan ons op te zenden, ontvangt U uitvoerige brochures over het 

HERSTEL VAN uw HAARGROEI 

Vermeldt uw naam en adres op de achterzijde der enveloppe en 

c 't adresseert aan : 

^ Dr. H. NANNING's Pharm. Fabriek N.V., DEN HAAG 

peloos en denkend aan Sirma en zijn honden, 

had doorworsteld. Toen ze eindelijk opstond en 

de woonkamer binnentrad, vond ze het vertrek 

leeg. Ze ging naar de deur en keek angstig 

over de witte vlakte. In de sneeuw zag ze dui- 

delijk de sporen van'"B^ka's schoenen, die naar 

de wazige verte varltepen, de wazige verte, 

welke lag tusseherr' "hun hut en ... Svental 

Mechanisch begon zij 

het ontbijt klaar te ma- 

ken. Ze was er nog 

niet mee gereed, toen 

de deur openging en 

Beka Bender voor haar 

stond. Hij deed alsof 

hij haar niet zag, liep 

het vertrek door en 

hing zijn jas en muts 

weer aan den spijker. 

Er was een zonderlinge 

blik in zijn oogen toen 

hij zich aan tafel zette 

en begon te eten. 

Voor het eerst maak- 

te 'n gevoel van vrees 

zich van Thea meester. 

Wist Beka Bender het? 

Had hij de sporen van 

Sirma's honden en sle- 

de gezien en wist hij 

dus, dat deze naar 

Sventa en niet naar 

Kola Was gegaan? 

Traag, zonder dat er 

iets gebeurde, kroop 

de dag voorbij. Den 

meesten tijd zat Thea 

zwijgend naast de 

kachel, haar handen in 

haar schoot gevouwen. 

Af en toe waren haar 

blikken naar de olie- 

kannen gedwaald, die 

ze den vorigen avond 

netjes op de planken 

had gerangschikt, lede-, 

ren keer had ze er' 

even naar gekeken om 

dan weer peinzend 

voor zich uit te staren. 

Sirma had een berg- 

plaats op eenigen af- 

stand van de hut — 

een diep gat in den 

grond, dat met zware 

blokken hout voor de 

wolven was afgesloten. 

Deze bergplaats en de 

kannen olie op de plan- 

ken schenen in Thea's 

gedachten op zonder- 

linge wijze verbonden. 

Beka Bender kwam 

binnen en zette zich 

eveneens naast de 

kachel. De grimmige 

uitdrukking was niet 

van zijn gezicht ge- 

weken. 

„Bent u van plan 

nog langen tijd te 

wachten?" 

Hij keek haar niet 

aan maar antwoordde 

kort: „Net zoo lang tot 

Sirma terug is." 

„Hij kan wel twee 

weken, misschien nog 

wel langer weg blij- 

ven." 

„Dat geeft nietl" Ter- 

wijl hij deze woorden 

zei, zag ze het blin- 

ken van zijn groote 

gele tanden. Tanden als 

van een roofdier, dacht 

ze. 

Stilte. .. langen tijd 

stilte... toen een lang- 

gerekt gehuil... 

Beka keek lang- 

zaam op. 

„Wolven," zei Thpa onverschillig. 

De man. keek haar, aan. Haar kalmte en haar 

vastberadenheid schenen hem te imponeeren. 

„Ben je nooit bang — zelfs niet voor wolven?" 

Ze glimlachte raadselachtig. „Neen, Ik geloof 

niet, dat. ik ooit bang ben geweest." 

Hij stond op. „Je bent 'n wonderlijke vrouwl'' ■ 

„Ik zie er niets wonderlijks in, als je nooit 

bang bent. Het is heel gewoon!" 

Hij keek haar zwijgend aan, maar zijn oogen 

verrieden duidelijk, dat hij het niét gewoon 

vond. 

Toen verviel hij in gepeins, maar waaraan hij 

dacht, zou Thea niet hebben durven gissen... 

De morgen kwam; voor Thea na een slape- 

loozen nacht. En een andere nacht volgde. En 

wéér werd het morgen. 

Thea stond op en terwijl er een raadselachtige 

glimlach om haar vastopeengeklemde lippen 

was, begon ze langzaam haar kleeren van bont 

aan te trekken. Een geweer stond in den hoek 

van het kleine slaapvertrek. Ze nam het mee 

naar de zitkamer en laadde het met vaste hand; 

Een aantal patronen liet ze in den zak van haar 

bontjas glijden. Toen, nog steeds een en al 

kalmte — Beka Bender was buiten — ging ze 

naar de planken, waarop de kannen met olie 

stonden ... 

Beka Bender stond met zijn rug tegen een 

boom en staarde voor zich uit. Er speelde een 

glimlach om zijn lippen en het was alsof zijn 

gezicht milder stond . . . Misschien kwam dit, 

omdat hij dacht aan een kleine, fragiele vrouw 

— een meisje bijna nog — dat eenzaam was 

temidden van de oneindige sneeuwvelden ... 

Eindelijk wendde hij zich om, langzaam, als 

iemand, die in diep nadenken is verzonken. 

Maar plotseling richtte hij zich met een ruk 

hoog op en staarde ... staarde ... Het was on- 

gelooflijk. Onmogelijk! 

Vóór hem, in de witte oneindigheid, brandde 

de hut van Sirma Fermens als een geweldigen 

brandstapel ... 

„Ik heb het gedaan," zei Thea kalm, toen hij 

haar genaderd was. 

Verbaasd Staarde Beka haar aan. 

, Jij? Heb jij het gedaan? Maar waarom?" 

Ze deed alsof ze zijn laatste vraag niet hoor- 

de. „Ik heb wat olie over de kachel gegoten en 

over de tafel en stoelen ... Het vatte direct 

vlaml" 

Hij greep haar bij de schouders. „Waarom?" 

vroeg hij, haar dwingend hem aan te zien. 

Ze deed een poging zich los te rukken uit 

zijn greep. Haar gelatenheid vervulde hem met 

nieuwe verbazing. „U wilde wachten op Sirma 

— u wilde hem dóoden, als hij kwam!" 

„Dus dat wist Jij? Waarom loog je dan tegen 

me? En wat denk je met dien onzin,' om de hut 

in brand te steken, te bereiken?" 

Ze zweeg. 

„Ik zie niet In," vervolgde hij, „dat je nu 

beter af bent. Ik denk, dat Sirma het meest van , 

belang is voor joul Dat je mij kwijt raakt, is 

toch zeker van ondergeschikt belang!" 

„Natuurlijk!" Ze keek lichtelijk verwonderd. 

„O. natuurlijk. Ik dacht heelemaal niet aan me- 

zelf!" 

Met een gebaar, dat bijna één verontschuldi- 

ging leek, liet hij haar'los. „Het spijt mei Heb 

ik je beleedigd?" 

„Mij? Welneenl Maar kunnen we niet beter 

direct weggaan? Er is maar heel weinig voedsel 

in de bergplaats. Sirma bewaart er nooit veel - 

net genoeg misschien voor ons beiden, om zon- 

der van den honger om te komen. Kola te be- 

reiken — als we voortmaken." 

• „Waarom Kola? Wie zei, dat we daar heen- 

gingen?" 

Ze schrok. Voor het eerst scheen hij iets als 

angst in haar oogen te kunnen lezen. „Natuur- 

lijk moeten we naar Kola gaan. Waar anders 

heen?" 

„Naar Svental" 

Hij zei het kort en ze kromp ineen, alsof hij 

haar geslagen had. Met bovenmenschelijke in- 

spanning slaagde ze er in, zich te beheerschen. 

„Sventa Is honderddertig mijl, Kola slechts 

honderd. Die dertig mijl maken een groot ver- 

schil, misschien een fataal verschil in onze om- 

standigheden I" 

— 

«■ 

„Maar je vergeet het doel van mijn tochtl Ik 

zou Sirma misloopen als ik naar Kola ging en 

dat zou jammer zijn.. ." 

Ze keek hem recht in de oogen. „Maar Sirma 

Is Immers naar Kolal Dat weet u tochl" 

„Hij is naar Svental" viel hij ruw uit. „Ver- 

koop geen onzin en wees flink. Ik begrijp heel 

goed, waarom je de hut in brand hebt gestoken. 

Je wilde ons noodzaken hier weg te gaan opdat 

ik Sirma niet zou ontmoeten. Ik bewonder je 

durf, maar het baat je niet." 

Ze zette zich op zijn slee — had ze soms 

alleen moeten achterblijven en omkomen van 

den honger, zonder Sirma te kunnen redden? 

— en eenlge oogenblikken later sulsden ze 

over de onafzienbare sneeuwvlakte... 

Lang voor de dag voorbij was, verwonderde 

Beka Bender zich andermaal over haar moed, 

haar vastberadenheid en zelfbeheersching. Nooit 

nog had hij zóó'n vrouw ontmoet. Ze was een 

nieuwe sensatie voor hem en Beka Bender hield 

van nieuwe sensaties. 

Terwijl ze samen voortgleden over de glinste- 

rende witte velden, voelde Beka Bender de 

haat langzaam uit zijn ziel vloeien. En nu, ge- 

zeten bij het vuur, dat hij had aangelegd om 

er hun avondeten op te koken, zag hij haar 

oogen — haar kalme, rustige oogen, die ze 

voor de zijne niét neersloeg. 

„Waarom is Sirma naar Sventa gegaan om 

proviand te helen?" vroeg hij opeens. 

Thea staarde voor zich uit in het vuur. 

„Hij had er eenlge zaken te doen. Gewoon- 

lijk gaat hij naar Kola." 

Hij zweeg ... Om hen heen was de stilte van 

de witte eenzaamheid, onderbroken door het 

gehuil van de wolven... _._„. 

Toen Thea zich tusschen haar dekens had uit- 

gestrekt, drukte zij de nagels van haar vingers 

in de palmen van haar hand. Beka Bender zou 

nooit de waarheid hooren. Nooit zou hij weten, 

dat Sirma voor hem was gevlucht. 

Dien nacht ontwaakte zij verschrikt. Het vuur 

was uitgegaan. De wind, die over de bevroren 

oppervlakte van een groot meer streek, sneed 

als een scherp mes in haar gezicht. Iets plats, 

met vurige oogen, kwam uit de omringende 

duisternis naar hen toe sluipen. Andere oogen 

gloeiden er om heen.. . Wolvenl 

Vóór zij den tijd had om na te denken of om 

zich te bewegen, was een der dieren toege- 

sprongen op den man, die roerloos tusschen 

zijn dekens lag. Met een kreet van angst vloog 

Beka Bender overeind. Het dier had hem bijna 

bij de keel, toen Thea schoot. Het viel neer en 

rolde een paar keer om, bij zijn hopelooze po- 

gingen zich op te richten. Woedend beet het 

in de rulle sneeuw, die rood gekleurd werd 

door het bloed, dat uit de wond in zijn borst 

vloeide. Toen strekte, het zijn pooten uit en 

bleef onbeweeglijk liggen. De andere dieren 

waren verschrikt weggevlucht toen zij het schot 

hoorden. 

Terwijl ze op haar knieën in de sneeuw zat, 

zei Thea, het geweer nog steeds In haar hand: 

„Maak het vuur weer aan, als u kuntl Ik geloof, 

dat er heel wat van die ondieren om ons heen 

zijn!" Haar stem klonk rustig en beheerscht. 

Beka Bender wierp zijn dekens van zich af. 

Zijn kleeren waren bij zijn schouders gescheurd 

en Thea zag duidelijk, dat hij bloedde. 

Kalm vuurde ze op een anderen wolf, die 

hen opnieuw uit de duisternis wilde bespringen 

en eer het vuur brandde, schoot ze. nóg een 

keer... En telkens was haar schot raak... 

Toen de ochtend kwam, wist Beka Bender, 

dat hij zijn tijd verknoeide. Het was hem na 

lang en vaak smartelijk nadenken duidelijk ge- 

worden, dat hij het leven niet kon nemen van 

den man, wiens vrouw hem, zijn-ioekontStTgen 

moordenaac, het leven had geredl Hij had zijn 

wraak letterlijk uit zich. moeten scheuren, maar 

toen ze samen hun ontbijt nuttigden, was er 

een vriendelijke glans in zijn oogen en had zijn 

stem een bijna weeken klank. De goedheid en 

de moed van een vrouw hadden zijn gevoelens 

van haat en wraak vernietigd, zooals niets an- 

ders ter wereld het zou hebben kunnen doen. 

En toen hij haar aankeek moest hij slikken, met 

moeite slikken, om een brok weg te krijgen, dat 

In zijn keel zat. . > 

„Er loopt «en eenzaam, oud pad dwars over 

het meer," zei Thea. 

„Zouden we niet pro- 

beeren of het begaan- 

baar Is? We hebben 

niet veel voedsel meer 

en... 

„Ik weet wat beters," 

zei hij en vermeed 

haar aan te zien. „Op 

een paar mijl afstand 

van hier woont een 

vriend van mij. Hij is 

op het oogenblik af- 

wezig. Ik zal je naar 

zijn hut brengen.. ." 

„En u dan?" 

„Ik ga terug... Ik zal 

voedsel meenemen. Je 

vindt het toch niet erg 

om alleen in de hut 

achter te blijven?" 

Alsof ze begreep, 

welke verandering zich 

in hem had voltrokken, 

en wat er de oorzaak 

van was, zei ze een- 

voudig: „Ik zal erwach- 

ten op... Sirmal" 

Hij bracht haar naar 

de leege hut en toen 

ze afscheid namen keek 

hij haar lang en dank- 

baar in de oogen... 

Het sneeuwde, toen 

Sirma eindelijk kwam 

en de sporen van den 

man, die terug was ge- 

keerd waren verdwenen. 

Thee zag -Sirma -en - 

zijn honden in de verte 

de hut passeeren en ze 

riep hem. Verbaasd 

kwam hij naar haar toe. 

„Jij? Hier?" vroeg hij. 

„Ik weet niet hoe het 

gebeurd is..." vertelde 

Thea. „Ik werd midden 

in den nacht wakker en 

merkte, dat de hut in 

brand 'stond. Een van 

de oliekannen moet 

hebben gelekt... Sirma, 

ik was zoo bang!" 

„Verduiveldl" mom- 

pelde hij geheel ver- 

bijsterd. 

„Ik wist eerst niet 

wat ik doen moest. 

Toen vond ik het maar 

het beste, jou tegemoet 

te gaan. .. Ik heb hier 

op je gewacht... Ik 

ben zoo blij, dat je te- 

ruggekomen bent... Ik 

begon mij zoo eenzaam 

te voelen..." 

Hij drukte haar tegen 

zich aan. Toen zei hij 

opeens: „Ik ben langer 

In de stad moeten blij- 

ven dan ik had ge- 

dacht. . . anders was ik 

wel eerder teruggeko- 

men. .. Maar wat denk 

je, Thea? Ze zeggen, 

dat Beka Bender ver- 

dwenen is. . . Hij moet 

weer terug zijn naar 

zijn woonplaats. Ieder- 

een wist het in Sventa. 

Ik laat me hangen als 

ik er iets van begrijp!" 

Thea zei niets. Al- 

leen speelde er even 

een zonderlinge glim- 

lach om haar lippen. 

Héél even maar. 

En het geheim blééf 

rusten in haar hart. dat 

zoo vol was van liefde 

voor den man, die haar 

nog steeds in zijn ar- 

men hield... 

Huidverzorging 

thans in het teeken 

vitamine F 

van 

Duizenden vrouwen, die zich afvragen, wat er 

toch aan haar teint schort, ontvangen thans ant- 

woord van de wetenschap. Vet-arm voedsel neeft 

een gebrek aan vitamine F teweeg gebracht, en 

zonder vitamine F verlept de huid. U lijdt toch 

niet reeds aan de eerste waarschuwende symp- 

tomen: brosse nagels, dof wordende haren? 

Neem tijdig Uw maatregelen. Ga over op 

Dobbelman's Castella crèmes. ledere tube bevat 

2000 eenheden vitamine F. Zij hergeven de weef- 

sels hifn vitaminen-rijkdom, hun jeugd en hun 

veerkracht! 

CZbJUU 

COLD CRÈME 

VANISHING CRÈME 

VITAMINE F CRÈMES 

Maak je niet zoo bezorgd 

over }e teint. Vitamine F 

helpt! 

Het lijkt of je tien jaar 

jonger bent geworden! 

Weer zoo'n goed DÄBBELM^N-product!

HUMOR 

NJ 

,,Hier is het verjaarscadeau, dat ik namens jou voor mezelf heb gekocht. Wil je er 

even je kaartje aan hangen?" (Das III. Blatt) 

Jongen, jongen, wat hebben wij een vaart, zeg!" 

(Die Koralle) 

.Hier . . . telefoon voor jel" 

■ -.J^T.. ;— 

(Mare Aurelia) 

„Kom eens gauw, Heinl Er zit er een van 

minstens twintig pond aanl" (Hamb. lil.) 

„Morgen ga ik er uit. .. uit de Vereeni- 

ging voor Dierenbescherming!" 

(Das III. Blatt) 

■ 

r — 

—■' 

_ 

FOTO-NIEUWS 

1—3. Overal in het land zijn In de afgeloopen week groote spandoeken, 

landkaarten en affiches bevestigd, welke een V voorstellen: Victorie, 

want Duitschland wint voor Europa op alle frontenl Opnamen, gemaakt 

te 's-Gravenhage (1), Rotterdam (2) en Utrecht (3). 

(Foto's Schimmelpenningh) 

Verleden week werd aan Frau Dr. Seyss-lnquart door mevrouw De.Ruiter 

namens de Nationaal-Socialistische Vrouwen Organisatie een bedrljg van 

zeventigduizend gulden overhandigd, bestemd voor het Duitsche Roo« 

Kruis. De overhandiging geschiedde ten huize van den Rijkscommissaris 

ie 's-Gravenhage. 

(Foto Schimmelpenningh) 

■ ■ 

^tev¥îii^f^#ifi"#f#iiÉË 

■ 

•

\. 

I 

v 

i 

De meeste acteurs en actrices, 

die wij op het witte doek te 

zien krijgen, vertegenwoordigen 

een bepaald type. Slechts in en- 

kele gevallen komt het voor, dat 

één persoon meer dan één type 

kan uitbeelden en dat beteekent 

dan voor de filmmaatschappij, waar- 

bij hij o( zij werkzaam is, een 

groot voordeel en voor het publiek 

telkens weer een verrassing! 

Een voorbeeld van een derge- 

lijke tweezijdigheid is Anneliese 

Uhlig. Zij speelt zoowel de „in- 

genue", het jonge, onschuldige 

Een eenvoudig, on- 

gekunsteld jong 

meisje... 

(Foto Ufa-Baumam) 

,; - 

rnJ 

w -. 

, Maar dit is een, 

^vrouw, die het leven 

kent! (foto Ufa)' 

Wat zou er slui- 

' meren achter die 

, raadselachtige oogen?, 

(Foto Ufa-Schul2)l 

■„'«,.. . ■ ,^v ! 

7 

\ 

)Hier is Anneliese 

geheel het onschul- 

dige, onbedorven 

kind, dat naar haar 

eerste bal gaat . . . 

(Foto Ufa') \ 

meisje, als de ervaren, geraffineer- 

de vrouw. Natuurlijk komt een be- 

langrijk deel van deze verscheiden- 

heid op rekening van de grime, 

het kapsel en de kleeding; maar 

toch moet men een groote be- 

wondering hebben voor deze 

vrouw, die de kunst verstaat zulke 

totaal uiteenloopende karakters op 

zoo meesterlijke wijze voor ons 

tot leven te brengen. 

Door de foto's op deze pagina 

zal het U duidelijk zijn, op welke 

frappante wijze Anneliese's wezen 

kan verschillen. 

J

■. 

—— — 

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND 

23 JULI 1941 

OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL 

A L M 1 

0 S A 1 L L 1 E 1 

M E T N E E D A K 

T E R E S T E R 

S A R 0 W 6 A R A 

A L E M A B ft A 

P E E S K R A T E R 

U 1 T e N K A S 

U R M V A L A K 0 

1 D A A L D E R P 

e R S T 

OPLOSSING ROULETTERAADSEL 

STRAALBUNDEl 

OPLOSSING 

KAMRAADSEL 

OPLOSSING 

PUNTEN- 

RAADSEL 

R K l 

A 

A A 

A R 

L U I 

u I 

n 

Sm ■■ gm ft ^2 iSB ^ 

w IJ i ^ E e E E R T £ 

E 

L 

V 

A 

R 

E 

M 

o 

9 

R 

E 

1 

0 

E 

n 

IJ 

I 

R E M 

L E 

E 0 

M 

£ 

V 

K 

T 

1 

E 

L 

l 

£ 

n 

0 

i 

u 

r 

5 

c 

H 

£ 

n 

K 

OPLOSSING 

VERGELIJKINGS- 

RAADSEL 

planeeren rivier 

neer 

en 

nevel 

vel 

tabak 

bak 

C 

L 

J_ 

K 

n 

T 

vier 

udometer 

do 

meter 

mode 

ode 

PLANETARIUM 

OPLOSSING FILMSTER-VERBINDINGSRAADSEL 

Haar — ïnkt — lood — deur — ei — Kool — rust — 

aard —/hoor — lepel 

HILDE KRAHL 

KRUISWOORDRAADSEL 

PAARDENSPRONG- 

PUZZLE 

F T E 1 

H 

T £ 0 1 

D ü U 0 

T T E E 

B T M 1 

D E R D 

E T 6 L 

N E E £ 

Imlicn U, te beginnen bij de 

niet I genummerde letter, met 

{Jen paardensprong van het 

schaakspel alle letters langs 

gaat, krijgt l' een bekend ge- 

zegde. 

* 

i 

■ 

■ 

1. the op het land 

werkt 

2. tocht 

3. pluisjes 

4. melkproduct 

5. regel 

6. smalle strook 

7. water door land 

omgeven 

8. flink 

9. jongensnaam 

10. haar op de bovenlip 

11. gedeelte van een 

bloem 

12. slim 

13. deel van een schip 

14. bereide dierenhuid 

RUITENRAADSEL 

Horizontaal: 

I. muziekinstrument 

5. huidbekleeding 

9. aanloop 

10. eind 

11. meisjesnaam 

12. insect 

13. muzieknoot 

14. laatstleden (atk.) 

15. potderpeil (afk.) 

17. verzegelde rem in eei 

trein 


20. voertuig 

22. bijwoord 

24. hoofddeksel 

25. lidwoord (Fransch) 

26. denkvermogen 

28. zoogdier 

30. ontkenning 

31. ellende 

Verticaal: 

1. manspersoon 

2. boom 

3. uitroep 

4. uiteenloopen 

5. pratende doorbrengen 

6. voegwoord 

7. gemeente in Gelder- 

land 

8. restant 

14. plukje haar 

16. voorzetsel 

18. binnenste van iets 

21. betaalmiddel 

23. hert 


27. lidwoord 


boordsel van ge- 

vlochten draad 

16. nauwe doorgang 

boven het strotten- 

hoofd 

17. als 12 

18. traag 

19. eenmaal rond- 

draaien 

20. vreemd 

21. huidbekleedsel van 

vogels 

22. trede 

23. bemestingsmiddel 

24. pleizier 

25. twee bij elkaar be- 

hoorendc dingen 

VIERKANTRAADSEL 

'A A 

2 

A A 

3 

A 

h A A 

5 A A 

i. lichaanisslagader 

2. rookgerei 

^^ 

CIRKELRAADSEL 

3. gretig i. wandelweg 

9, 

4. gebouw voor besmette- 

lijke zieken 

5. strydperk 

Horizontaal: t 

1. naam van een filmster 

Verticaal: 

1. een met een lans gewapende ruiter 

2. omhoog halen 

3. verschaffen 

4. vergadering 

5. bediende in een hotel 

De te gebruiken letters: a, a, a, e, e, e, 

e, e, e, e, e, e, g, h, i. i, i, k, 1, 1, 1, 1, 1, 

n, n, n, n, n, o, p, r, r, r, s, s, t, t, v, z. 

Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en 

tien filmfoto's beschikbaar om te verdec- 

len onder de goede oplossers. Antwoorden 

in te zenden vóór 13 Aug. aan Dr. Puzze- 

laar, Noordeinde 8, Leiden. Op enveloppi 

of briefkaart a.u.b. duidelijk vermelden: 

Filmpuzzle 13 Aug. Deze puzzle kan tege- 

lijk met de andere ingezonden worden, doch 

liefst op een apart velletje papier. 

2. 

3. voornemen 

wortel 


5. deel van een schip 

6. kleverige vloeistof 

7. persoonlijk voornaamwoorc 

8. strak 

FILMSTER-KAMRAADSEL 

6 

10. 

11. 

12. 

13. 

14. 

15, 

16. 

deel van een voet 

duinpan 

wat gesproken wordt 

dierenverblijf 

deel van een gezicht 

weekdier 

vertaler 

mctselspecic 

-^^ ^^ vm ^^ 

1 2 J k 5 

% ^M^TZUIR-BETECTI VX 

'T-jiin»ii> ^ 

'V? : - "'^M^ 

\A/la van onze speurders kan 

* * ons zeggen wat de dame op 

deze foto doet? (foto Ufa) 

- 

Wij zullen weer een prijs van f. 2,50 

benevens twee troostprijzen verdeelen 

onder hen, die ons een goed antwoord 

zenden. De verdeeling der prijzen ge- 

schiedt op een manier, waarbij a tie in- 

zenders van goede oplossingen gelijke 

kansen hebben op het verkrijgen van een 

dei prijzen. U gelieve Uw antwoord in te 

zenden vóór 13 Augustus aan Mr, Detec- 

tive, Noordernde 8, Leiden. Op briefkaart 

of enveloppe vermelden: Amateur-Detect/ve 

13 Augustus. 

4 

De oplossing van het 

voorlaatste foto-probleem. 

Wij plaatsen hierbij de foto nogmaals, 

doch nu in haar geheel. {Foto Roio) 

De hooldpr ijs werd deze week verworven 

door: den het-r B. Doyer te Bussum. 

De troostprijz en vielen 

ten deel aan: den heer 

J. Stehouwer, te Schiedam , 

den heer C. D. Waleveld, 

te Haarlem. 

VOOk? ELKE 

VE 

DE PRIJSWINNAARS 

De hoofdprijzen werden deze week verwor 

ven door: 

mevrouw M. Rougiers, Rotterdam; 

den heer E. Mellema, Rotterdam; 

den heer J. Cramer, Amsterdam; 

den heer M. v. Ikelen, Umuiden; 

den heer W. Slavenburg, Rotterdam. 

De troostprijzen konden worden toegekend 

aan: 

mevrouw D. Morel, 's-Gravenhage; 

mevrouw G. Bult, Appingedam; 

mevrouw M. v. Doorne, Wassenaar; 

mejuffrouw F. Kroeze, Amsterdam; 

mejuffrouw C. v. Bockel, Rotterdam; 

mejuffrouw N. A. Zomerhuis, Deventer; 

mejuffrouw v. Wezel, 's-Gravenhage; 

mejuffrouw B. Jansen, Deventer; 

den heer N, v. Wijngaarden, Rotterdam; 

den heer G. Oomen, Rotterdam; 

den heer C. T. de Groot, Schoonhoven; 

den heer J. v. Oeveren, Amstelveen; 

den heer H. Nieuwstraten, Rotterdam; 

den heer H. Paardekooper, 's-Gravenhage; 

den heer A. Tuite, Rotterdam; 

den heer J. v. Eek, Rotterdam; 

den heer L. Kroon, Rotterdam; 

den heer S. Felix, De Bilt; 

den heer J. Langeraar, Gouda; 

den heer T. Wiebenga, Balkbrug. 

Den hoofdprijs van de filmpuzzle verwierf: 

de heer B. v. d. Linden, Gouda. 

De troostprijzen vielen ten deel aan: 

mevrouw C. Donselaar, Amsterdam; 

mejuffrouw V. Buurman, Z.O.-Beemster; 

mejuffrouw H. v. Leeuwen, 's-Gravenhage; 

mejuffrouw R. Hesseling, Rotterdam; 

den heer H. J. Bouckaert, Zeist; 

den heer M. W. v. Vuren, Zwijndrecht; 

den heer P. Oosterhof, Rotterdam; 

den heer J. Faber, Rotterdam; 

den heer J. Edens, Winschoten; 

den heer P. v. Wijk, Schiedam. 

ONZE PRIJZEN. 

Voor goede oplossingen van iedere 

puzzle, stellen wij een prijs van 

ƒ2.50 benevens vier troostprijzen 

beschikbaar. In totaal dus deze week 

7 prijzen van ƒ2.50 elk, 

22 troostprijzen en 

10 filmfoto's. 

DE OPLOSSINGEN 

op de in dit nummer voorkomende 

puzzles, enzoovoort, gelieve men 

vóór 13 Aug. 1941 in te zenden aan 

Dr. Puzzelaar, Noordeinde 8, Leiden. 

Op enveloppe of briefkaart vermelde 

men duidelijk: 

Oplossingen Zoek en Vind 

13 Augustus 1941.

'I m ■ 

M. H. du Croo 

(Bram met je), 

de dichter. Cor 

Ruys, de zing- 

zegger, en Han 

Beuker, de com- 

ponist, op het 

terras van -het 

Zomertheater 

teScheveningen. 

Fo«o 

Sc/ii'm me/pen n / ng/i 

DE MALLEMOLEN DRAAIT... 

De toekomst van het tooneel Is aan de jon- 

geren I Hieraan heeft Cor Ruys ongetwijfeld 

eveneens gedacht, toen hij zijn nieuwe pro- 

gramma samenstelde en voor twee jonge artisten, 

die hun sporen reeds hebben verdiend, een 

plaats inruimde. Ank van der Moer en Guus 

COR RUYS' ZOMERTHEATER 

Oster, die reeds In een één-acter „Hel huwelijks- 

aanzoek" — wij kenden reeds deze fijne schets, 

die een tafereel is uit het orgineele iooneelstuk 

„Onze stad" destijds door het Nederlandsch 

tooneel gebracht — door subtiel spel van hoog 

gehalte toonen welk een voortreffelijke artisten 

wij aan hen bezitten, zien wij in dit Zomer- 

theater ook eens zooals velen hen nog niet 

kennen. Guus Oster confereert en hij doet dit 

zonder overdrijving, eenvoudig en aangenaam, 

terwijl Ank van der Moer in eérr zelfvervaar- 

digde schets „De dansles" mono-tooneel brengt. 

Geheel alleen, zonder requisieten, speelt zij 

een één-acter en door kleine nuances in stem, 

een oog-opslagje of een handgebaar, die een 

heele situatie voor den toeschouwer duidelijk 

maken, weet zij alles aannemelijk te maken en 

vergeten wij, dat zij alleen op het tooneel staat. 

Uit eenigè werkjes, die zij schreef, koos zij 

voor de badplaats de komische schets,. De dans- 

les", waarin zij de naïeve, soms ook coquette 

gevoelens van een jeugdige bakvisch van dertig 

jaar geleden tijdens een dansavond van heel 

jonge menschen, weergeeft. Zij toont hierdoor 

hoe rijk gevarieerd haar talent is en door haar 

suggestieve mimiek blijft zij doorloopend boeien. 

Natuurlijk ontbreekt Cor Ruys zelf niet en 

wij genieten weer van de knappe wijze van 

voordracht, de geestig geschreven liedjes van 

„Brammetje", waarachter zich de schrijver M. 

H. du Croo verschuilt en de niet minder knap 

gecomponeerde muziek van Han Beuker. Een 

triumviraat, waarop inderdaad de woorden 

„veni, vidi, vlei" van toepassing zijnl 

De referendaris Vaji Nooten en de kolonel 

Van der Pooten verma- 

ken ons, mèt hun trou- 

Guus Oster, die wen Anton, - wij be- 

ats conferencier de- hoeven hier geen namen 

buteerde. meer te noemen I — we- 

Fo(o Ymn Eijsd»n\Kahle derom met hun beslom- 

Ank v. d. Moer in „De dansles". 

O 

fo(o Godfried de Groot 

meringen, terwijl Tilly en Willy Ruys in een 

aardige schets hun aandeel in het succes van 

den avond bijdragen. May Borghols zingt liedjes 

volgens eigen composities en doet dit heel. ver- 

dienstelijk, terwijl ook de dans niet ontbreekt, 

die ditmaal wordt vertegenwoordigd door de 

Nederlandsch-lndische Hindoe-danseres Saba. 

Door haar fijnzinnige, plastische weergave maakt 

zij legendarische dansen tot zichtbare literatuur. 

De muzikale begeleiders brengen ditmaal nieu- 

we composities en Beuker en Denijs weten hier- 

mede weer hun reputatie te bevestigen. 

Het Scheveningsche Kleinkunstseizoen biedt 

ons dit jaar wel afwisselingl 

Henri A. van Eijsden Jr.

•■^tefijiMSh 'i 'i

lo. 28 - 2 AUG. mi KRISTINA SÖ DE R - EYE

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template ?