ALGEMENE TAALWETENSCHAP II (F460 - Prof. D ... - Babylon

31
De grammaticale opbouw in 1957 ziet er als volgt uit:
HERSCHRIJFREGELS
TRANSFORMATIES
MORFOFONOLOGISCHE
COMPONENT
ZINSSTRUCTUUR
bouwen de boomstructuur op.
verplaatsen takken van de boomstructuur, voegen er toe of
knippen er weg.
zorgt ervoor dat de onderliggende morfemen een
oppervlakterealisatie krijgen.
De grammaticale opbouw in 1965 ziet er als volgt uit:
HERSCHRIJFREGELS
DIEPTE-
STRUCTUUR
TRANSFORMATIES
HERSCHRIJFREGELS
is het resultaat. De structurele beschrijving van een zin.
SEMANTISCHE
COMPONENT
MORFOFONOLOGISCHE
COMPONENT
SEMANTISCHE
REPRESENTATIE
FONETISCHE
REPRESENATATIE
De oppervlaktestructuur is de abstracte syntactische beschrijving van een boomstructuur. De
concrete vorm van de zin vinden we terug in de klankrepresentatie van de zin. De semantische
component wordt vanaf 1965 in de structuur opgenomen. De input ervoor is de
dieptestructuur.
Het model heeft een bijzondere 'esthetische' waarde: het integreert betekenis, syntaxis en
fonologie in één eenvoudig schema, de zin heeft nu zowel een betekenisstructuur, een
syntactische structuur als een fonologische structuur. Deze grammaticaopbouw leidde tot een
Aha-erlebnis. Men had een alomvattende manier gevonden om de grammatica te beschrijven.
Problematisch bleef echter de rol van de transformaties. De constante in de transformaties
(wat behouden blijft) is in de logica de waarheidswaarde van de logische formule (~ ~p = p).
In de taal had de 'Syntactic Structures' in 1957 grammaticaliteit naar voren geschoven als
constante; transformaties zijn welgevormdheidsbehoudend, klonk het. De 'Aspects' echter
stelt de betekenis voor als constante: transformaties zijn betekenisbehoudend, de betekenis zal
dus door de transformaties niet aangetast worden. De consequentie daarvan voor het schema
is eenvoudig: de semantische component grijpt in het model aan op de dieptestructuur. De