EKVILIBRO - Birgit Berg

Proloog
Eeuwen geleden…
Mattaus verschoof in de oncomfortabele zetel.
Het enorme geval was uit steen gehakt, evenals de ronde tafel voor hem. Met zijn vingertoppen
streek hij over het ruwe oppervlak. Hij voelde de gravure in het steen en hij volgde even met zijn
vinger de uitgesleten lijn - een cirkel, met daarin drie onderling verbonden bladeren.
Het symbool van de drie-eenheid, ook wel bekend als triniteit…
Mattaus legde zijn handen vlak op tafel en sloot zijn blinde ogen. Het hielp hem beter te
luisteren.
Hij hoorde het geschuifel van voeten; voeten in zwaar schoeisel, waarschijnlijk laarzen, en het
iets zachtere geluid van voeten in sandalen. Terwijl de aanwezigen plaatsnamen aan de grote tafel
in het paviljoen, zongen de vogels in het hen omringende bos een ochtendlied - af en toe
onderbroken door venijnig gekwetter, alsof er van boom tot boom gediscussieerd werd.
Iemand liep achter hem langs en er werd even een hand op zijn schouder gelegd. Mattaus
herkende in die aanraking Leya, de Eerste Telepater, die zich bij hen voegde. Zij was de
verbindende schakel.
Animo…
Hij hoorde hoe Leya plaatsnam op de zetel rechts van hem. Er werd nog wat gemompeld om
hem heen, maar langzaam werd het stil. Alleen de geluiden uit het bos doorbraken op speelse
wijze het gevoel van verwachting, dat plots in de lucht hing.
Hij wist dat ze naar hem keken. Blind, als een mol in het zonlicht, opende hij langzaam zijn
ogen. Hij kon hun blikken bijna letterlijk op zijn huid voelen. Nieuwsgierig, maar ook zorgelijk.
En gelijk hadden ze, want er was alle reden tot bezorgdheid.
Het was voor menselijke – ja, zelfs voor Nhirse begrippen – al zo lang geleden dat Lumo hem
uitverkoren had. Toch was het feitelijk niet meer dan een kleine rimpeling in de zee van tijd.
Mattaus fronste zijn voorhoofd. Maar gedurende die tijd was nog nooit eerder voorgekomen dat
hij een zo helder en tegelijk bedreigend visioen had gehad…
Meestal vervaagden de indrukken van hetgeen hij ‘zag’ tamelijk snel, maar niet dit visioen. Deze
keer stond hem alles nog duidelijk voor de geest. Nog wel, in ieder geval, want hij wist dat dit in
de verre toekomst zou veranderen.
Eeuwen zouden verstrijken…
Mattaus rechtte zijn rug. Ze hadden er een puinhoop van gemaakt. Hij had lang naar de
oplossing gezocht en hoewel deze alles behalve bevredigend was, zag hij geen andere
mogelijkheid. De omvang van zijn plan bleef, evenals het visioen zelf, zo overweldigend dat het
hem duizelde wanneer hij eraan dacht.
De vier elementen, tero, akvo, aero, en fajro, zijn de krachten die samen de basis vormen van al
wat is: aarde, water, lucht, en vuur. Daaruit bestaat alle werkelijkheid, daaruit bestaat Magia.
Het is de enige manier, hield hij zichzelf opnieuw voor. Als ze niets deden, zou al wat leefde
gedoemd zijn. Het was zijn verantwoordelijkheid. Ze hadden geen keus. Hoe legde hij het aan hen
uit?
Een wereld zonder Magia…
Het moest gebeuren. Lumo moest tegen verder misbruik beschermd worden. Hij had de
gevolgen van hun nalatigheid in zijn visioen gezien. Dit was de enige manier. Lumo moest
ingekapseld worden. Hij wist het zeker. Net zo zeker als hij wist, dat hij dit in de toekomst zou
vergeten.
Waarachtig, zonder Lumo zou de Magia langzaam verdwijnen, maar dat was feitelijk de
bedoeling. En natuurlijk zou Mallumo daardoor sterker worden. Het Ekvilibro zou verstoord
worden, Lumo zou op de achtergrond geraken. Leya en haar Telepaters zouden aan dit laatste
aspect bijdragen, door in de komende decennia met hun Talent de herinneringen van het volk te
veranderen.
De Magia zou grotendeels verloren gaan. Alleen de Nhir en de Lupidae zouden, dankzij hun