Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
KEY KEYS <strong>CHORDS</strong><br />
&<br />
Het magazine voor de muziekliefhebber met een brede smaak<br />
Keys & Chords<br />
✰ THE THE METAL METAL PAGES PAGES ZIJN TERUG TERUG<br />
✰✰ P.J. P.J. HARVEY HARVEY<br />
✰ CHIC CHIC & & THE THE DISCOPOLITIEK<br />
DISCOPOLITIEK<br />
✰✰ ANDERSON ANDERSON PLAYS PLAYS JETHRU JETHRU TULL<br />
✰✰ E.V.A. E.V.A.<br />
COLIN JAMES OP PEER 2005 © ALFONS MAES<br />
9 / 2005<br />
1
2<br />
HOOFDREDACTEUR / VORMGEVING<br />
EINDREDACTIE<br />
Alfons Maes<br />
KEYS & <strong>CHORDS</strong> IS EEN UITGAVE VAN<br />
Just Watch It !<br />
Zandkapelweg 18<br />
BE 2200 Noorderwijk<br />
Keys & Chords is een gratis online-magazine<br />
dat gedownload kan worden als pdf-formaat,<br />
het magazine verschijnt iedere maand, met<br />
uitzondering van de verl<strong>of</strong>periode van de<br />
ho<strong>of</strong>dredacteur<br />
INHOUD<br />
03 Vlaamse festivalia - R&B Antwerpen & Peer 2005 - Alfons Maes<br />
08 P.J. Harvey - Steven Verhoeven<br />
10 USA Toer: San Francisco - Dirk Vandereyken<br />
13 Everybody Dance: Chic en de discopolitiek - Patrick van de Wiele<br />
18 In concert: Irish C<strong>of</strong>f ee - Daniel Deraeve<br />
• THE METAL PAGES<br />
20 Graspop, een indruk - Basil Cahuzak<br />
23 Octavia Sperati - Gerry Croon<br />
24 CD-Reviews - diversen<br />
28 Ian Anderson plays Jethro Tull - Alfons Maes<br />
30 John Barrowman in concert - Patrick Van de Wiele<br />
31 Smooth Jazz in onze contreien - Patrick Van de Wiele<br />
34 Music Technix - Dirk Vandereyken<br />
37 Vlaamse festivalia - Blue Note Festival - Patrick Van de Wiele<br />
39 CD-besprekingen - diversen<br />
46 CD-besprekingen... op de valreep<br />
• IN MEMORIAM<br />
46 Long John Baldry - Alfons Maes<br />
48 Carlo Little - Eddy Bonte<br />
50/51/52 Concertagenda - redactie<br />
REDACTIE<br />
Patrick Van de Wiele<br />
Frank Beckers<br />
Dirk Vandereyken<br />
Cis van Looy<br />
Eddy Bonte<br />
Bobtjeblues<br />
Gerry Croon<br />
Basil Cahuzak<br />
Steve Verhoeven<br />
Alfons Maes<br />
Dirk Jumpertz<br />
(webmaster)<br />
COLIN JAMES © ALFONS MAES<br />
De meeste van de foto’s in dit magazine<br />
gepubliceerd werden genomen met Canon<br />
en Fuji camera’s.<br />
Keys & Chords
Foto boven: Gary Boner (Roadhouse), foto<br />
onder: John Hammond • © Alfons Maes<br />
Keys & Chords<br />
Vlaamse festivalia<br />
Foto links: Roger Hunt, Bill Hobley en Gary Boner<br />
van Roadhouse. Onderaan links onze medewerker<br />
Cis van Looij • © Foto: Alfons Maes<br />
RHYTHM ‘N’ BLUES FESTIVAL ANTWERPEN - 24/7/2005<br />
Net zoals ieder jaar weet Kid een fantastische affi che te presenteren, maar dit jaar was de<br />
afsluiter iemand waar ik niet op zat te wachten.<br />
Een openluchtfestival heeft altijd af te rekenen met de weergoden en dit jaar was het niet<br />
anders dan vorig jaar. Regen en regen… Vorig jaar kregen we nog enkele opklaringen en<br />
dit jaar gebeurde dat pas rond halftien.<br />
Milk, Cream & Alcohol zijn jongens die hard aan de weg timmeren en die kennelijk hun<br />
passie hebben gevonden in oude blueslegendes zoals Muddy Waters, Willie Dixon en<br />
T-Bone Walker.<br />
Lekkere, pretentieloze blues van eigen bodem en dat wist het publiek kennelijk ook.<br />
Maar de act die hierop volgde is bij het grote publiek niet zo gekend maar werd de<br />
verrassing van het festival.<br />
Roadhouse, met onze vriend Gary Boner, bracht een set blues met een rocktintje en dat<br />
werd door het publiek zeer goed gesmaakt. Enkele nummers van hun cd ‘No Place To<br />
Hide’ werden live nog sterker gebracht dan hun studioversie maar ook de andere nummers<br />
moesten hier niet voor onder doen. Na de set kon je bij Bobtjeblues, die de jongens voor<br />
deze toer promoot, nog wat cd’s kopen. Toch nog even vermelden dat Roadhouse en Britse<br />
band is die pas in 1991 werd opgericht. Zeker een van de toppers van dit festival en dat<br />
werd ook door andere aanwezigen luidruchtig gezegd.<br />
Ondertussen was het beginnen regenen, en het hield niet op. Geen probleem voor de<br />
volgende act, Dr. Feelgood, die al een goede vijfendertig jaar meedraaien (als naam wel<br />
te verstaan). In deze band was geen enkel origineel lid nog aanwezig (nvdr. Lee Brilleaux<br />
was tot in 1982 nog het enige originele lid van deze band en de man overleed op 7 april<br />
1994 aan kanker). Dus niet echt nog een band om maar uit te kijken, ze hadden zich ook<br />
anders kunnen noemen en dan was het misschien nog interessant geweest om hen bezig<br />
te horen. Hun act lag wel in de lijn van de originele Dr. Feelgood en maar goed ook, het<br />
publiek werd nu al bedrogen door het naamgebruik alleen al.<br />
Een wat rustiger moment werd gebracht door een man die al meer dan veertig jaar in<br />
het vak zit en ook een goede vriend van mijn idool, Michael Bloomfi eld, was, John<br />
Hammond. Voordat John op moest kon ik hem enkele persoonlijke vragen stellen en ook<br />
over Bloomfi eld. Bloomfi eld was destijds John’s mentor. John was pas zeventien en Michael<br />
slechts achttien. John liet me weten dat Michael een zeer getalenteerd bluesgitarist was,<br />
een leuke man om met samen te zijn en een kerel was die je veel kon bijbrengen. John<br />
heeft veel van hem opgestoken.<br />
De set van Hammond kon rekenen op een grote opkomst en toch, ondanks de smerige<br />
regen, bleef het publiek, weliswaar met opgestoken regenscherm, staan en zochten ze<br />
3
hun heil niet op in een nabij gelegen<br />
herberg. Grote kwaliteit waarmee John<br />
Hammond zijn set volbracht. Pure klasse,<br />
John Hammond, maar daar waren we reeds<br />
getuige van in 2001 op R&B-festival van<br />
Peer.<br />
Kenny Neal is dan weer zo buitenbeentje,<br />
zo’n man die je niet echt kunt plaatsen. Maar<br />
als je weet dat Neal op zijn zeventiende<br />
reeds bassist was bij Buddy Guy, dan weet<br />
je meteen wat voor een muzikant hier<br />
voor je zal staan. Ook hier kregen we een<br />
keurige set gebracht door muzikanten die<br />
niet aan hun proefstuk bezig waren. Dat<br />
werd meteen duidelijk gemaakt bij de eerste<br />
noten. Maar de verrassing was pas compleet<br />
tot hij James Harman introduceerde. De<br />
échte bluesliefhebbers waren in hun nopjes,<br />
want nu kregen ze wat extra. En het werd<br />
een knappe set: Harman, onverwoestbaar<br />
dat hij, is haalde uit zijn mondharmonica<br />
4<br />
V. l.n.r.: Steve Walwyn (Dr. Feelgood), Kenny Neal en James Harman • © Alfons Maes<br />
wat er uit te halen viel en werd daarbij<br />
knap geassisteerd door Kenny op de gitaar.<br />
Samen brachten ze nog en kele nummers<br />
en het publiek vroeg om meer. Dankzij<br />
deze knappe set waren de toeschouwers<br />
kennelijk de regen even vergeten.<br />
Rond halfacht, en nog steeds in een<br />
druilerige regen, staken The Big Town<br />
Playboys van wal. Van deze band had ik<br />
nog niets gehoord <strong>of</strong> gezien en daarom<br />
werd het een eerste introductie. Van<br />
spektakel was hier geen sprake en van deze<br />
jongens, die sinds 1984 samen op de bühne<br />
staan, had ik eerlijk gezegd ook niet méér<br />
van verwacht. We werden wel getrakteerd<br />
op een lekkere portie swing en R&B en dat<br />
was het dan. Misschien heeft het slechte<br />
weer hier een rol gespeeld want krijg een<br />
publiek maar eens aan ‘t dansen bij zo’n<br />
regenbuien. Moeilijk hoor.<br />
De laatste act, Popa Chubby, is niet écht<br />
de act waar ik me voor verplaats. Hij is<br />
de ontegensprekelijke koning van de New<br />
York blues, wat dat ook mag betekenen,<br />
doch enkele cd’s van hem konden mij<br />
sowieso al niet bekoren. Imposante fi guur,<br />
dat wel, maar <strong>of</strong> zijn muziek zo’n groots<br />
is… Sommigen dwepen met hem, ik niet<br />
en het werd tijd om stilaan in te pakken.<br />
Goed voor Chubby was dat het eindelijk<br />
was gestopt met regenen. Of hij daar baat<br />
bij heeft gehad, weet ik niet.<br />
Het festival zat er op en voor mij waren de<br />
hoogtepunten Roadhouse, John Hammond<br />
en natuurlijk Kenny Neal met James<br />
Harman. Hopelijk mag de editie 2006<br />
rekenen op meer goedgezinde weergoden.<br />
Wij duimen er alvast voor!<br />
Alfons Maes<br />
V.l.n.r.: Popa Chubby, even relaxen voor hij de bühne opmoet, en The Big Town Playboys • © Alfons Maes<br />
Keys & Chords
RHYTHM & BLUES FESTIVAL PEER 2005<br />
15 – 16 – 17 JULI<br />
Dat de organisatie van dit festival keer op keer wil ‘vernieuwen’ is<br />
een feit op zichzelf maar ik vermoed dat ze hun core business uit<br />
het oog aan ‘t verliezen zijn, <strong>of</strong> doen ze dat met opzet?<br />
Hoe dan ook, de affi che had voor iedere muziekliefhebber een<br />
item aan boord, maar de ‘échte’ bluesliefhebber bleef wéér op zijn<br />
honger zitten.<br />
Een veelbesproken affi che, getuige hiervan de vele reacties op hun<br />
website, maar <strong>of</strong> dat allemaal veel belang heeft, ik denk het niet<br />
want Wim Vermeyen heeft toch carte blanche om zijn zinnetje<br />
door te drijven. Of men hier nog van een écht bluesfestival kan<br />
spreken, laat ik in het midden. Ik zal proberen om zo objectief<br />
mogelijk dit festival te beschrijven.<br />
Dit was meteen ook de eerste keer dat ik de vrijdag kon meepikken,<br />
en eerlijk gezegd, het was eigenlijk nog de beste dag van de<br />
drie. Hier kregen we nog échte blues te horen van o.a. Rusty Toots,<br />
Guitar Ray & The Rhythm Dukes, The Swamptones en voor een<br />
éénmalig concert in België, terug bijeen onder originele bezetting,<br />
Keys & Chords<br />
Luke Alexander (The Electric Kings) - The Wild Magnolia’s • © Foto’s: Alfons Maes<br />
The Electric Kings. Toen ik Luke de volgende dag vroeg waarom<br />
ze niet verder gaan onder deze bezetting, werd het mij duidelijk<br />
dat er nog steeds diezelfde spanningen van toen tussen de beide<br />
gitaristen (Luke en Marc T) aanwezig zijn. Maar hij verzekerde mij<br />
dat we The Electric Kings, onder deze bezetting, nog op vele buitenlandse<br />
bluesfestivals zullen ontmoeten.<br />
Rusty Roots, die eigenlijk een thuismatch speelden (zij zijn nl.<br />
van Peer) konden het niet laten om het publiek te adresseren in<br />
het Engels terwijl het toch échte Limburgers zijn. Maar goed, een<br />
beetje internationale ‘touch’ mag wel. Dan kon meteen ook gezegd<br />
worden van Guitar Ray & The Rhythm Dukes. Als je houdt<br />
van instrumentale nummers, zat je gebeiteld bij deze band maar<br />
ik hou toch meer van vocale nummers en die kwamen er maar<br />
mondjesmaat uit.<br />
The Swamptones kwamen regelrecht uit Duitsland maar hun sound<br />
klonk zo origineel dat je begon te twijfelen <strong>of</strong> de Fransen ooit in<br />
Louisiana hebben gezeten. Zij trakteerden ons op onvervalste Tex-<br />
Mex, swamppop en dit voorzien van een lekkere zydeco-sausje.<br />
5
6<br />
V.l.n.r. : Matt Sch<strong>of</strong>ield (Ian Siegal Band) - Sjors Nederh<strong>of</strong> (The Strikes) • © Foto’s: Alfons Maes<br />
Als afsluiter onze eigenste The Electric Kings en nog steeds speelden<br />
zij de blues van op het allerhoogste niveau. Niet moeilijk dat<br />
ze bij de top van Europa hoorden maar helaas ermee gestopt zijn.<br />
Spijtig, want zo’n band verdiend beter.<br />
De vrijdag was een leuke dag. Ik had genoten van de uitstekende<br />
(blues)muziek en keek vol plezier uit naar de volgende dag.<br />
Als opener weer een voortreffelijke band, Blues Lee en na acht jaar<br />
gaven ze hier weer een performance weg om u tegen te zeggen.<br />
Waar we zeker mee verrast werden was een prachtige a-capella<br />
song die je haren ten bergen deed rijzen. Blues Lee had er kennelijk<br />
zin in want ze lieten geen minuut het publiek los en dat werd<br />
ook door het publiek in applaus omgezet.<br />
De laatste jaren treedt er een nieuw fenomeen op: volledige vrouwengroepen<br />
in de blueswereld. Little Jenny & The Blue Beans komen<br />
uit het Hoge Noorden net zoals vele vorige acts van Peer.<br />
Kleine Jenny deed de grootste moeite om het publiek te overtuigen<br />
van haar talenten maar het publiek liep hier niet echt warm voor.<br />
Een portie blues, aangevuld met wat mooie gitaarriffs van Lotta<br />
Partapuoli en meer was het niet.<br />
De volgende gast kondigt zichzelf aan als ‘Guy Davis, bluesman’.<br />
Zo staat het ook vermeld op zijn site. Wie dacht van hier een Richard<br />
Johnson <strong>of</strong> een Bjorn Berge te zien, had het wel degelijk<br />
mis. Davis gaf een leuke set weg, een set die moeizaam op gang<br />
kwam maar van zodra hij meer gas gaf kwam alles op zijn pootjes<br />
terecht. Met ‘New Shoes’, een nummer waarop hij zich alleen met<br />
de mondharmonica begeleidde, zorgde hij voor een daverend applaus.<br />
Achteraf had Radio 1 een interview met hem in hun tent en<br />
daar kregen we nog een extra mini-concertje ten beste.<br />
Over de Bottle Rockers kan ik kort zijn : niet de echt muziek waar<br />
ik op zat te wachten, slechts wat foto’s genomen en wegwezen.<br />
Meer kan ik hier niet van zeggen want de volgende act zou veel<br />
meer in zijn mars hebben.<br />
En ja hoor, The Royal Crown Revue, uit Los Angeles, leek wel een<br />
reïncarnatie te zijn van een band uit het Chicago uit de jaren vijftig.<br />
Hun muziek kon je al horen in de ludieke prent ‘The Mask’ (met<br />
Cameron Diaz als dat je wat meer zegt). Van hun muziek kon je<br />
genieten zonder echt na te denken over het genre dat ze brachten.<br />
Lekker swingende songs die je even de realiteit deden vergeten en<br />
je weer meenamen naar de tijd toen Frank Sinatra en Bing Crosby<br />
nog de plak zwaaiden. The Royal Crown Revue is een type band<br />
dat je overal kunt plaatsen, ze vervullen al je (muzikale) wensen en<br />
de extra touch wordt door hun blazerssectie gegeven.<br />
Wat ook niet ontbrak bij de volgende act, nl. Colin James, waren<br />
de knappe koperblazers. Ik vind dat er altijd op zijn minst een sax<br />
<strong>of</strong> een trompet aanwezig moet zijn.<br />
James, afkomstig uit Canada, en voor de eerste keer is België liet<br />
onmiddellijk in zijn kaarten kijken en wat hij bracht was pure<br />
klasse. Blues, waarop B.B. King jaloers zou zijn. Als je weet dat<br />
er vergelijkingen met Bruce Springsteen en Bryan Adams worden<br />
gemaakt, dan weet je wat pot schaft. Doe daarbovenop nog de<br />
stem van Bonnie Raitt en je naam is gebakken. Hij is dan ook van<br />
diverse markten thuis, getuige hiervan waren de diverse stijlen die<br />
hij in de tent ten gehore gaf. Hij was zelfs zo goed dat hij gezelschap<br />
kreeg van de bassist van The Royal Crown Revue. Gewoonweg<br />
schitterend. Peer heeft daarmee al één van zijn troeven laten<br />
zien, maar zouden er nog volgen?<br />
Met de volgende act was dat zo, maar had niets met blues te maken,<br />
noch is hij een bluesmuzikant. Persoonlijk vind ik Admiral<br />
Freebee niets en eigenlijk is hij ook een pretentieuze kerel. De<br />
fotograven zullen het zich nog wel herinneren van tijdens zijn optreden<br />
in Werchter.<br />
Neen, als ik Neil Young & Crazy Horse wil zien, ga ik wel naar een<br />
concert van Neil maar ik ga zeker niet staan luisteren naar deze<br />
niet-geslaagde imitaties van Young. Maar kennelijk vond de tent dit<br />
een geslaagde act. Ieder zijn meug, en dat voor een bluesfestival?!<br />
Afsluiter van deze avond, en ook weer zo’n act waar ik niet echt op<br />
zat te wachten, Los Lobos. Een grote naam, dat is zeker, maar van<br />
hoe lang geleden? Hun muziek heeft me nooit aangesproken en<br />
dat doet het nog steeds niet. Zelfs niet hun versie van ‘La Bamba’<br />
kon me destijds niet bekoren, geef me dan maar een Tony Cervi <strong>of</strong><br />
een Eddy Wally. Neen, ik had snel mijn rekening gemaakt en dat<br />
gaf me de kans om voor de grote drukte Peer te verlaten richting<br />
Noorderwijk.<br />
We hoopten dat de zondag beter zou worden maar op de affi che<br />
stonden al enkele namen die me zeker niet aanspraken : Nublues<br />
en hekkensluiter Daniel Lanois. Toen ik zondag arriveerde werd ik<br />
erop gewezen dat Nublues het niet gehaald heeft en dat ze ook niet<br />
vervangen werden. Maar algauw stonden The Strikes op het podium<br />
en voor mijn part hadden deze jonge kerels er de ganse avond mogen<br />
blijven staan. Sommige liefhebbers vinden dit maar niks maar<br />
voor mij was het als een openbaring, als<strong>of</strong> een nieuwe god geboren<br />
werd. Wat Big Pete, Sjors en de anderen ons wisten te presenteren<br />
was klatergoud. Want vorig jaar heeft deze band verstek moet<br />
geven omwille van een sterfgeval maar hun herkansing was er één<br />
uit de duizenden. Nog nooit heb ik een jonge band gezien die zo<br />
emotioneel, en zonder al te veel pretentie, bluesnummers bracht<br />
Keys & Chords
als<strong>of</strong> ze reeds dertig jaar op een podium<br />
stonden. Dankzij de annulatie van Nublues<br />
mochten deze jongens extra lang<br />
spelen en dat was maar goed ook want<br />
het zou duren tot laat in de vooravond<br />
voordat we wéér verrast werden op een<br />
potje heerlijke blues. The Strikes wisten<br />
echt hoe ze de goedkeuring van het publiek<br />
moesten krijgen. Want sommige<br />
bezoekers maanden andere aan om<br />
wat stilte te bewaren tijdens een van die<br />
zeer prachtige solo’s van Sjors. En dat<br />
werd ook in dank aanvaard door Sjors<br />
die er nog meer uithaalde dat hij kon.<br />
Als<strong>of</strong> de goden zelf waren neergedaald<br />
om te zeggen : ‘En nu, waarde bluesliefhebbers,<br />
tijd voor échte bluesmuziek.’<br />
Fenomenaal, zou kan je het best de act<br />
van The Strikes omschrijven en dat is<br />
zeker géén overstatement.<br />
Zoals ik reeds zei moesten we wachten<br />
op Ellis Hooks maar ondertussen werd<br />
de bluesfanaat bezig gehouden door<br />
Ash Grunwald. Afkomstig van downunder,<br />
werd hij in een klap bluesman van<br />
het jaar. Van zijn soort muziek moet je wel houden en kennelijk<br />
waren er voldoende bezoekers in de tent die zijn muziek konden<br />
appreciëren. Toch heb ik genoten van zijn versie van ‘Crossroads,<br />
maar daar bleef het ook bij. Voor mij de gelegenheid om een stevige<br />
pint te gaan drinken want ik was daar wel aan toe na al dat<br />
sentimenteel geweld van The Strikes.<br />
Dus nu naar wat op papier weer een verrassing moest worden. Oh<br />
God, ook weer een teleurstelling deze Hooks maar hij had wel<br />
fi jne muzikanten bij waaronder : Muzz (Manuel) Skilligs (bas) die<br />
tot 1992 bij Living Colour heeft gezeten en Leroy Clouden (die<br />
kennelijk bij Steely Dan heeft gespeeld, maar ik kon daar niets van<br />
terugvinden tenzij het om een zeer recente versie van Steely Dan<br />
gaat. Maar <strong>of</strong> die kerels wat met blues te maken hebben, stel ik hier<br />
wel in vraag. Dus ook hier werd snel mijn menig gemaakt. Spijtig,<br />
want Hooks heeft wel enkele uitstekende cd’s gemaakt.<br />
De beste ogenblik om de binnenmens te versterken, leek me tijdens<br />
de act van Rockbottom James & The Detonators. Ook afkomstig uit<br />
het land van Downunder kregen we een portie rock ‘n’ roll en<br />
Keys & Chords<br />
wat mij wel stoorde was het feit dat hun<br />
frontman James Maloney de hebbelijke<br />
gewoonte had om al hun nummers op<br />
eenzelfde monotone manier aan te kondigen.<br />
Dus snel nog even de spaghetti<br />
doorspoelen met een frisse pint bier en<br />
hop naar de volgende act.<br />
Dit was niemand minder dan Ian Siegal,<br />
een man die er vorig jaar ook al bij was<br />
en dus nu een herkansing kreeg. Herkansing<br />
was niet nodig omdat Siegal<br />
een schitterend muzikant is. Voor deze<br />
gelegenheid was zijn band uitgebreid<br />
met Matt Sch<strong>of</strong>i eld aan de gitaar (binnenkort<br />
in Vlaanderen op tournee met<br />
The Backbones). Vermits ik deze man<br />
vorig jaar reeds aan het werk zag, heb<br />
ik van de gelegenheid gebruik gemaakt<br />
om wat rond te lopen op de wei op zoek<br />
naar eventuele bekende zielen.<br />
Wat de volgende act betr<strong>of</strong>, daar had<br />
ik al een en ander over gelezen en dat<br />
sprak me ook niet erg aan. The Wild<br />
Magnolia’s zijn leuk om te zien maar<br />
hun muziek, vul dat zelf maar in, beste<br />
lezer. Mooi uitgedoste kerels in pluimenpakken, een traditie die<br />
kennelijk zijn origine terugvindt in New Orleans. Goed voor het<br />
oog maar mijn hart wilde muziek en die vond ik niet zo goed geslaagd.<br />
Dan maar wachten op de laatste act, en wat voor velen de top-<strong>of</strong><strong>the</strong>-bill<br />
zou moeten zijn. Neen, Daniel Lanois heb ik nooit goed<br />
kunnen pruimen en daarom ben ik niet gebleven tot het einde.<br />
Het is mooi geweest alhoewel de échte blues (weer) veel heeft<br />
moeten inboeten. Hopelijk zal de programmator inzien dat hij echt<br />
van zijn core business aan ‘t vervreemden is en dan wordt het tijd<br />
om het festival een andere naam te geven, niet?<br />
Hoogtepunten voor mij dit jaar waren The Electric Kings, Royal<br />
Crown Revue, Colin James en op zondag The Strikes. Volgend jaar<br />
beter? We zien wel, we hebben nog een jaar te gaan.<br />
Alfons Maes<br />
(L) Ellis Hooks - (B) Colin James - (R) The Royal Crown Revue • © Foto’s: Alfons Maes<br />
7
8<br />
PJ Harvey<br />
PJ Harvey<br />
een ongenaakbare dame op het podium, even geniaal op plaat…<br />
Tien jaar geleden zag ik PJ Harvey voor het eerst live. Het was nog in de jaren dat Rock Werchter op twee<br />
locaties plaats vond en al bij al maar één avond en één dag duurde. Die editie speelde er veel ‘goed volk’.<br />
De veel te vroeg gestorven Jeff Buckley opende op het zijpodium, en ook The Cure en R.E.M. waren dat jaar<br />
van de partij. Maar de zangeres die dat jaar het meest opviel, zelfs alleen al maar door haar verschijning,<br />
was de toen bijna zesentwintigjarige Polly Jean. Haar optreden sloeg me met verbazing. Eerder dat jaar was<br />
‘To Bring You My Love’, haar vierde cd, verschenen, die voorafgegaan werd door de excellente single ‘Down<br />
By The Water’.<br />
Ik kende PJ Harvey als driemansformatie die in 1992 voor het eerst van zich lieten horen op het vasteland<br />
en met ‘Sheela-Na-Gig’ de Afrekening van Studio Brussel en andere lijsten teisterde. Haar mix van punk en<br />
alternatieve rock met blues- en rootsinvloeden spraken een heleboel mensen aan. Zo draaide John Peel haar<br />
debuutsingle ‘Dress’ grijs.<br />
Voor Harvey begon hier haar trip naar de top,niet enkel in de UK, maar wereldwijd, met de USA op kop,<br />
waar ze door het toonaangevende Rolling Stone werd uitgeroepen tot beste songschrijver en beste nieuwe<br />
zangeres.<br />
Niemand kon eerder vermoeden dat deze dame zou uitgroeien tot een icoon van de indie-rock en een<br />
veelgevraagde gastmuzikante. Geboren op 9 oktober 1969, groeide Polly Jean op op de boerderij van haar<br />
ouders in het Engelse Corscombe. Polly’s ouders stelden haar al op jonge leeftijd bloot aan muziek, en door<br />
haar ‘dieet’ van blues, Captain Beefheart en Bob Dylan begon ze op jonge leeftijd sax<strong>of</strong>oon te spelen. Haar<br />
interesses waren veel breder dan enkel muziek<br />
spelen. Ze volgde tevens kunstlessen en beeldhouwen<br />
zal een andere passie van haar worden<br />
(veel van haar beelden werden tentoongesteld<br />
en een aantal werken werden permanent<br />
tentoongesteld op het Yeovil college, tot ze per<br />
ongeluk werden vernietigd tijdens verbouwingen).<br />
Eigenlijk kwam ze in Londen terecht om<br />
zich te vervolmaken in de beeldhouwkunst en<br />
daar een graad in te behalen. Maar haar liefde<br />
voor muziek zorgde ervoor dat haar leven een<br />
andere wending kreeg. Die andere kunsttakken<br />
zijn nog steeds heel belangrijk voor haar<br />
en haar werk: “ Ik ben iemand die de moeite<br />
doet om naar tentoonstellingen te gaan kijken.<br />
Ik probeer zo veel mogelijk dans-, <strong>the</strong>ater- en<br />
fi lmvoorstellingen te zien als ik kan. Dit alles<br />
geeft me inspiratie voor wat ik doe. Ik vind het<br />
enorm fi jn om te zien wat het resultaat is van<br />
de fantasie van mensen en wat daardoor mogelijk<br />
wordt. Het kan verschillende ideeën bij<br />
Keys & Chords
mezelf in gang zetten en me inspireren om hogere doelen te bereiken<br />
met mijn muziek.”<br />
Wanneer de drummer de band verlaat besluit Harvey een andere<br />
koers te zeilen en kiest ze om vanaf dan met andere muzikanten<br />
te gaan werken. Zelf zegt ze hierover in de Amerikaanse pers het<br />
volgende: “Ik wist heel de tijd al dat ik uiteindelijk met andere muzikanten<br />
zou werken. Daarom gebruikte ik ook mijn eigen naam<br />
voor de band.”<br />
Met ‘To Bring You My Love’ bereikt ze dus ook commerciële successen<br />
en vanaf dan begint ze ook samen te werken met een heleboel<br />
andere muzikanten. De eerste samenwerking in een rij van<br />
velen is die met Nick Cave. ‘Henry Lee’ haalt zelfs een plaats in<br />
de UK Top 20. Vorig jaar nog kwam deel 9 en 10 uit van ‘The Desert<br />
Sessions’, een project van Josh Homme (Queens Of The Stone<br />
Age) waarvan ze een heel groot deel voor haar rekening nam. Ook<br />
begint Polly Jean zich toe te leggen op fi lmmuziek en neemt ze<br />
bescheiden rolletjes voor haar rekening.<br />
In 1998 komt het alomgeprezen ‘Is This Desire?’ uit, een rustiger<br />
en sfeervol album dat Polly ook zelf producet met onder andere<br />
de medewerking van John Parrish en<br />
Rob Ellis (de eerste drummer van PJ<br />
Harvey). De cd komt hoog binnen in<br />
de hitlijsten aan beide kanten van de<br />
Atlantische Oceaan en de pers overspoeld<br />
PJ met complimenten voor<br />
haar capaciteiten als liedjesschrijfster.<br />
Voor de derde keer al krijgt ze een<br />
Grammy-nominatie en vertrekt ze op<br />
een ondersteunende wereldtournee.<br />
Polly Jeans succesverhaal blijft maar<br />
doorgaan. In 2000 brengt ze ‘Stories<br />
From The City, Stories From The Sea’<br />
uit, haar beste werk tot dan toe volgens<br />
de verzamelde pers. Met gastoptredens<br />
van Thom Yorke van Radiohead,<br />
met wie Polly dan al lang<br />
bevriend is, en de single ‘Good Fortune’,<br />
wordt de cd een exceptioneel<br />
goed verkopend album.<br />
Keys & Chords<br />
Daarna breekt voor Polly Jean een periode aan waarin het nog harder<br />
gaat. Optreden na optreden en nominatie na nominatie rijgt ze<br />
de prijzen aan elkaar. Een tournee in het voorprogramma van U2<br />
leidt uiteindelijk tot een tournee door de USA met haar eigen show.<br />
Op het einde van 2002 wordt het weer stiller rond haar persoontje<br />
wanneer ze zich terugtrekt om te schrijven aan het volgende<br />
album.<br />
En daar zijn we dus vandaag. Met het ongelo<strong>of</strong>l ijk sterke ‘Uh<br />
Huh Her’ (2004) staat Polly Jean nog steeds waar ze hoort: aan de<br />
top…<br />
Als je van haar muziek uitgaat lijkt ze een ongenaakbaar monster.<br />
Niets is minder waar. PJ gaat tegenwoordig blij en gelukkig door<br />
het leven. “Men gaat er altijd van uit dat ik een zielige zwartkijkster<br />
ben, die in haar eentje een hol bewoont.” , zegt ze zelf. “Ik maak<br />
gewoon de muziek die in me opkomt. Misschien komt het doordat<br />
ik in het dagelijks leven zo aardig ben, dat ik juist in mijn muziek<br />
de donkere kanten onderzoek.”<br />
Wat er ook van zij, deze dame is een grote mevrouw geworden<br />
die in de muziekwereld en ver daarbuiten een grenzeloos respect<br />
geniet. Terecht wordt ze genoemd<br />
als één van de meest individuele<br />
en invloedrijke songschrijvers<br />
van de laatste tien jaar waarin ze<br />
<strong>the</strong>ma’s als seks, liefde en religie<br />
heeft beschreven met eerlijkheid,<br />
zwarte humor en met een verdraaide<br />
<strong>the</strong>atrale knipoog.<br />
Hoe groot ze ook is geworden <strong>of</strong><br />
wat ze al heeft bereikt, nog steeds<br />
als de naam PJ Harvey valt, denk<br />
ik terug aan 1 juli 1995. Die dag<br />
kwam ze op in een roze catsuit<br />
en gaf ze een optreden met haar<br />
band dat mijn wereld even stilzette<br />
en mijn kijk op muziek weer<br />
wat verbreedde…<br />
Steve Verhoeven<br />
9
Hanne en uw ondergetekende recensent besloten al ruim op voorhand<br />
de laatste paar dagen van hun USA tournee door te brengen<br />
in San Francisco, een stad die even beroemd is om zijn kleurrijke<br />
bevolking als om zijn Golden Gate Bridge.<br />
Het is 15 uur rijden met de Greyhound bus vanuit Las Vegas naar San<br />
Francisco. Onderweg zijn we beiden emotioneel, want we weten<br />
dat onze reis er binnenkort op zit. Lang rijden met de bus vinden<br />
we allebei niet erg, en zo nu en dan is het zelfs gezellig. Onderweg<br />
stappen we over in Los Angeles. We grijpen de gelegenheid aan om<br />
nog een keer Hollywood Boulevard te bezoeken, en opnieuw is het<br />
afscheid moeilijk. Er staat echter een andere stad op ons te wachten,<br />
en later op dezelfde dag stappen we uit in San Francisco.<br />
Het is moeilijk om te beschrijven, maar SF heeft een heel eigen uitstraling,<br />
die in niets te vergelijken is met onze badsteden <strong>of</strong> de andere<br />
Amerikaanse plaatsen die we al hebben aangedaan. De stad is<br />
gebouwd op een schiereiland, en alleen al de imposante bruggen<br />
die we moeten doorkruisen voelen erg exotisch en uniek aan. San<br />
Francisco ligt vlakbij de San Andreas breuklijn en is dus geregeld<br />
slacht<strong>of</strong>fer van zware aardbevingen, zoals de zware beving uit 1906.<br />
Daarom zien de huizen er vaak niet alleen mooi, maar ook erg stevig<br />
uit. Ze moeten immers gebouwd worden volgens een aantal stringente<br />
voorwaarden.<br />
San Francisco wordt aan drie kanten omringd door water, maar eenmaal<br />
aangekomen in het busstation hebben we vooral aandacht voor<br />
de andere twee typische kenmerken van de stad: de vele heuvels en<br />
de kabeltrams. De hele stad is immers gebouwd op meer dan veertig<br />
heuvels, waarvan sommige vrij steil zijn, al lijken de vele au<strong>the</strong>ntieke<br />
kabeltrams daar weinig last van te hebben.<br />
Zij maken deel uit van Muni, dat waarschijnlijk<br />
een van de beste openbare transportsystemen<br />
van de Verenigde Staten is. Muni verzamelt<br />
niet enkel kabeltrams, maar ook bussen,<br />
elektronische trolleys, en straatauto’s. Verder<br />
is er ook nog BART (Bay Area Rapid Transit)<br />
en (voor wie tussen San Francisco, San Jose,<br />
en Gilroy wilt reizen) de treinen van Caltrain.<br />
Het weer is erg aangenaam, en blijft tijdens<br />
ons bezoek eigenlijk onveranderd: er heerst<br />
een tyisch mediterraans klimaat, met bijwijlen<br />
harde winden, die de aangename temperaturen<br />
echter enkel aan de kustlijn merkbaar<br />
naar beneden halen. Door de combinatie van<br />
de Californische hitte en het koude zeewater<br />
wordt de stad tijdens de zomermaanden<br />
vaak gehuld in mist, maar het is inmiddels<br />
bijna half september en daardoor hebben we<br />
10<br />
USA TOUR REPORT<br />
DEEL VI : SAN FRANCISCO<br />
daar nu maar weinig last van.<br />
We moeten maar een achttal minuutjes rijden voor we ons hotel<br />
bereiken. Daar hebben we echter onmiddellijk een discussie met<br />
de receptionisten, en moeten we de baas laten roepen vooraleer we<br />
de kamer kunnen betrekken. De Amerikanen verstaan immers niet<br />
dat we geen kredietkaarten bij ons hebben en eisen zomaar eventjes<br />
een waarborg van ruim 500 dollar – zowat ons hele overgebleven<br />
budget! Na lang onderhandelen geraken we er vanaf met 150 dollar,<br />
zodat we nog voldoende geld hebben om van onze laatste paar dagen<br />
in de Verenigde Staten te kunnen genieten. Na onze kamer geinspecteerd<br />
te hebben (waarbij we ontdekken dat zelfs de landkaart<br />
die we daar vinden wordt verkocht aan de belachelijk hoge prijs<br />
van 15 dollar), besluiten we om het gebied<br />
te leren kennen. Al snel maken we kennis<br />
met de leuke, gemoedelijke eetgelegenheden,<br />
Japantown en Chinatown. Deze twee<br />
wijken zijn groter dan de meeste dergelijke<br />
wijken in de andere Amerikaanse steden,<br />
en we worden tijdens ons bezoek geregeld<br />
overvallen met ‘fl yers’ die ons Chinees eten<br />
beloven dat zo goedkoop is dat we maar<br />
besluiten ons niet aan een dergelijk diner te<br />
wagen.<br />
Hanne krijgt nog een paar schoenen in de<br />
gaten die uw recensent zeker zou moeten<br />
kopen, maar voorlopig wordt de geldbeugel<br />
nog niet aangeraakt. En dus gaat het richting<br />
kade.<br />
San Francisco is met bijna 800.000 inwoners<br />
en de op een na hoogste bevolkings-<br />
Tweemaal Dirk : In een cel op Alcatraz, een plaats waar hij meer tijd zou moeten slijten en (R boven) op de tram in SF.<br />
Keys & Chords
Ashbury / Haight : het hippiedom van weleer en foto rechts, de hippies!<br />
dich<strong>the</strong>id in de Verenigde Staten (New York City staat op nummer<br />
een) de vierde grootste stad in Californië, maar dat is niet te merken<br />
wanneer je langs de kade stapt. De sfeer is vrij ontspannen, en<br />
dat komt zelfs tot uiting in de vele snoepwinkels, waar Hanne mij<br />
telkens binnensleurt. De favoriete snoep lijkt hier een soort zachte<br />
blokjes op basis van zeezout te zijn, die in tientallen smaken zoals<br />
groene appel beschikbaar zijn en in de meeste winkels gepresenteerd<br />
worden in grote vaten.<br />
De pieren van San Francisco zijn indrukwekkend, en op verscheidene<br />
pieren staan tal van attracties. Natuurlijk ontbreken ook de<br />
restaurants, die zich specialiseren in zeevruchten, niet, maar aangezien<br />
Hanne vegetariër is, trekken we meestal in een grote boog<br />
rond de schaaldieren (voornamelijk krabben) die buiten uitgestald<br />
en verkocht worden.<br />
Als toerist kan je jezelf moeilijk vervelen in San Francisco, en al<br />
snel hebben we een mentaal lijstje gemaakt van dingen die we<br />
nog willen doen: een comedy optreden bezoeken, een boottocht<br />
met gids maken, Alcatraz bezoeken en gezien de vroegere chocoladeverslaving<br />
van Hanne mag ook een bezoek aan de befaamde<br />
Chocolate Factory niet ontbreken. Meer daarover in het volgende<br />
nummer.<br />
San Francisco is het thuis van heel wat goede muziek. Niet alleen<br />
jazz wordt goed vertegenwoordigd in deze stad: SF is in tegenstelling<br />
tot de zevenenvijftig andere gemeentes in Californië niet enkel<br />
Keys & Chords<br />
een stad, maar ook een gemeente, en vormt het centrum van de<br />
zeven miljoen inwoners tellende Bay Area. Wie iets van metal kent,<br />
weet dat dit de geboorteplaats was van heel wat goede muziek, en<br />
dat een specifi eke stijl binnen het genre ook wel Bay Area metal<br />
wordt genoemd. Bands als Metallica, Megadeth, Exodus en Testament<br />
kenden hier hun eerste successen. Voor we in de volgende<br />
‘Keys & Chords’ hier dieper op ingaan, is het echter noodzakelijk<br />
eens terug te gaan in de tijd om zo te begrijpen hoe het komt dat<br />
San Francisco een dergelijk unieke sfeer uitademt.<br />
10.000 tot 20.000 jaar voor de eerste Europeanen in 1542 de San<br />
Francisco Bay Area ontdekten, werd dit gebied bewoond door de<br />
Ohlone (wat ‘westelijke mensen’ betekent). De baai werd voor het<br />
eerst in kaart gebracht in 1775, en een jaar later vestigde Juan Bautista<br />
de Anza al het Presidio en de Mission San Francisco de Asis<br />
(nu in de volksmond ‘Mission Dolores’ genoemd). Wat nu bekend<br />
is als ‘downtown’ heette vanaf 1822 Yerba Bueana, en werd ontwikkeld<br />
door de Engelse walvisvaarder William Richardson.<br />
De stad kende een enorme groei tijdens de goudkoorts van 1848-<br />
1849, en de bevolking evolueerde van 1000 naar 25.000 ho<strong>of</strong>den.<br />
Omstreeks deze periode trokken ongekend veel Chinezen naar dit<br />
gebied, en ook nu heeft Chinatown de grootste concentratie Chinezen<br />
van eender welke stad buiten China zelf. De stad is dus altijd<br />
al een smeltkroes geweest, en dit ondanks het verbannen en zelfs<br />
executeren van burgers door de Committee <strong>of</strong> Vigilance in 1861 en<br />
1856 als reactie op de toen heersende corruptie en misdaad. Om-<br />
11
streeks deze tijd werd de stad een van de eerste gemeentes in Californië,<br />
en in 1855 werd de University <strong>of</strong> San Francisco gesticht.<br />
In 1900 werd een gebied van vijftien blokken in Chinatown in<br />
quarantine geplaatst als gevolg van de pest, die de stad werd binnengrbacht<br />
door een Chinees schip dat geïnfecteerd was met ratten.<br />
Nauwelijks bekomen van dit incident, sloeg in 1906 een verwoestende<br />
aardbeving toe. Moderne wetenschappers schatten de<br />
kracht van deze natuurramp op 8.25 op de schaal van Richter, en<br />
ondanks het feit dat er <strong>of</strong>fi cieel ‘maar’ 478 doden werden geteld,<br />
vermoed men dat het werkelijke aantal minstens zes tot zeven keer<br />
hoger ligt. De motivatie voor deze onderschatting was wellicht politiek<br />
van aard, want waarschijnlijk probeerde men zo de reputatie<br />
van San Francisco niet teveel schade toe te brengen. Tien jaar later<br />
werd de herbouwde stad in de spotlights gezet tijdens de Panama-<br />
Pacifi c Exposition.<br />
De volgende decennia waren vooral interessant door de architecturale<br />
verwezenlijkingen: de San Francisco-Oakland Bay Bridge<br />
werd geopend in 1936 en de beroemde Golden Gate Bridge volgde<br />
in 1937. San Francisco was het belangrijkste bevoorraadingspunt<br />
op het vasteland tijdens de Tweede Wereldoorlog, en in de vroege<br />
jaren vijftig begon Caltrans aan een agressieve snelwegenbouwpolitiek,<br />
die een halt werd toegeroepen toen bleek dat de lelijke<br />
‘double decker freeways’ (zo gebouwd om ervoor te zorgen dat<br />
niet teveel mensen zouden moeten ontvreemd worden) structureel<br />
niet al te stabiel waren. Tegenwoordig heeft enkel Los Angeles een<br />
slechtere reputatie op het vlak van fi les en verkeershinder.<br />
Ook in deze periode begon de aan Harvard afgestudeerde Justin<br />
Herman grote delen van de stad te vernieuwen, maar toen de zwarte<br />
Amerikanen hierdoor verplicht werden vanuit het Fillmore jazz<br />
district te verhuizen naar nieuwe projecten als Hunter’s Point <strong>of</strong><br />
zelfs andere steden (zoals Oakland) werd Herman beschuldigd van<br />
racisme. Ondanks het platleggen vn Western Addition en buurten<br />
in Japantown, leidde zijn aanpak wel tot de creatie van het Embarcadero<br />
Center, de Embarcadero Freeway, Japantown, de superblokken<br />
van Geary Street (waar ook ons hotel gelegen was) en de<br />
mooie Yerba Buena Gardens.<br />
Belangrijker voor dit magazine is echter dat San Francisco vaak<br />
een magneet is geweest voor de Amerikaanse tegencultuur. Zo was<br />
de City Lights Bookstore tijdens de jaren vijftig een belangrijke uitgever<br />
van beatnik literatuur (zo genoemd door de controversiële<br />
schrijver Jack Kerouac), en tien jaar later was San Francisco het<br />
centrum van de hippiecultuur. Dit leidde tot de creatie van een<br />
heel specifi eke ‘San Francisco sound’, waar rockbands die ook folk<br />
12<br />
en jazz in hun muziek verwerkten als Jefferson Airplane en The<br />
Grateful Dead bijhoren. In het toepasselijke jaar 1966 werd hier<br />
de Church <strong>of</strong> Satan gesticht, en tijdens de jaren tachtig en negentig<br />
werd SF zeer belangrijk voor de Noord-Amerikaanse (en internationale)<br />
punk en rave scene (met in 2004 de eerste Love Parade<br />
buiten Berlijn). Dankzij zalen als de On Broadway konden bands<br />
als de Dead Kennedy’s, The Avengers en MDC doorgroeien naar<br />
zeer invloedrijke groepen, en magazines als Maximum Rock and<br />
Roll zorgden ervoor dat de punkgeest ook in de jaren negentig<br />
bands als Green Day, Operation Ivy, Filth, Crimpshrine, en Spitboy<br />
in bezit nam. De jaren tachtig waren dus ook een geweldige periode<br />
voor de metal, en de grootste bands uit die tijd boezemen ook<br />
nu nog ontzag en respect in (al is Metallica ondertussen natuurlijk<br />
al jaren de weg kwijt).<br />
Nadat San Francisco de reputatie had gekregen erg homovriendelijk<br />
te zijn (voornamelijk omdat heel wat homoseksuele oorlogsveteranen<br />
die elders werden verstoten onderkomen wisten te vinden<br />
in de wijken die verlaten waren door de Ierse Amerikanen die ondertussen<br />
waren verhuisd naar de buitenwijken), brachten de late<br />
jaren zestig een toevloed aan radicalere lesbiënnes en homo’s. Zij<br />
waren de drijvende motor voor de Gay Liberation en leefden vaak<br />
in communes. Ondanks een aantal daaropvolgende spanningen<br />
bestaat de bevolking van San Francisco inmiddels voor ongeveer<br />
15 procent uit homo’s. In 2003 trad de nieuw verkozen burgemeester<br />
Gavin Newsom zelfs de staatwet met de voeten door van<br />
San Francisco de eerste stad in de Verenigde Staten te maken waar<br />
huwelijkscontracten tussen twee personen van hetzelfde geslacht<br />
kunnen afgesloten worden. Deze man startte ook het ‘Care Not<br />
Cash’ initiatief (waarbij de cheques die de daklozen vroeger konden<br />
ontvangen worden verwisseld met vouchers) om de dakloze<br />
bevolking, die stevig aangegroeid is tijdens de jaren tachtig (ten gevolge<br />
van aardbevingen, economische en sociale veranderingen,<br />
het op de markt verschijnen van nieuwe en erg verslavende drugs,<br />
en de toevloed van Vietnam veteranen), een helpend handje toe<br />
te steken.<br />
Het is dan ook niet verwonderlijk<br />
dat San Francisco<br />
ook de wieg is voor heel<br />
wat verschillende muziekstijlen...<br />
Volgende maand: onze allerlaatste<br />
USA Tour Report!<br />
Dirk Vandereyken<br />
Keys & Chords
EVERYBODY DANCE – CHIC EN DE DISCOPOLITIEK<br />
De voormalige Black Pan<strong>the</strong>r activist Nile Rodgers en zijn kompaan,<br />
de huisvader Bernard Edwards, zijn beter bekend als het<br />
brein achter de groep Chic. Vorig jaar nog had ik tijdens de<br />
eerste editie van Belfortrock in Aalst, een gesprek met Nile (zie<br />
Keys & Chords oktober 2004). Tijd voor de geschiedenis nu van<br />
deze ondergewaardeerde groep!<br />
Het boek ‘Everybody Dance - Chic And The Politics Of Disco’<br />
van de Engelse auteur Daryl Easlea, onderzoekt de geschiedenis<br />
van deze band, wiens doorbraak plaats vond tijdens de discoperiode.<br />
Hun invloed op de black music kan vergeleken worden<br />
met die van Chuck Berry op The Rolling Stones. De combinatie<br />
van gezongen harmonieën en een waterdichte ritmesectie<br />
werd een succesformule. Met als ingrediënten de strijkers van<br />
de Philadelphia sound, en de elegante orkestraties van Barry<br />
White en Gene Page, werd sophisticated synoniem voor R&B.<br />
Ze lieten een pak hits op ons los, leidden en innoveerden disco,<br />
haalden het uit het modale, maar toen disco begon te wankelen,<br />
luidde dat ook het einde van de groep in. Beide frontmannen<br />
begonnen toen aan een solocarrière, gekoppeld aan het produceren<br />
van een rits andere artiesten. In 1992 kwam de groep<br />
weer bijeen, oogstte succes met live optredens, tot Bernard in<br />
1996 stierf. Nile draagt nu de fakkel, en zoals we vorig jaar in<br />
Aalst konden zien, brandt die nog steeds met hetzelfde vuur!<br />
Nile Rodgers werd geboren op 19 september 1952 in New York,<br />
in de South Bronx als “Baby Boy Goodman”. Zijn vader was<br />
een pr<strong>of</strong>essionele muzikant, maar die liet al gauw zijn moeder<br />
stikken. Nile werd dus opgevoegd door zijn moeder. Het eerste<br />
optreden dat hij zag was dat van James Brown, en dat zinderde<br />
bij hem zo na, dat hij besloot ook muzikant te worden. Later<br />
verhuisde Nile naar Greenwich Village. Bernard Edwards zag<br />
het levenslicht op 31 oktober 1952 in Beaver Dam, North Carolina.<br />
Op tienjarige leeftijd verhuisde zijn familie naar New York.<br />
Op school leerde hij muziek spelen (tenorsax en basgitaar). Op<br />
latere leeftijd werkte hij in een postkantoor in New York, vlak<br />
naast de moeder van Nile’s toenmalige vriendin. Die zorgde<br />
voor een vluchtig telefonisch contact tussen beiden, maar het<br />
Keys & Chords<br />
klikte niet. Het eerste bandje waarin Nile meespeelde heette<br />
The Tom Murray Blues Band, en dat werd later New World Rising.<br />
Ze speelden een mengeling van acid-fuelled folk-bluesrock.<br />
In 1968 sloot Nile zich aan bij de Black Pan<strong>the</strong>rs omdat<br />
hij wilde opkomen voor de zwarten. Na het Woodstock festival<br />
werd New World Rising ontbonden. In 1969 kon hij meespelen<br />
in de begeleidingsband van het kinderprogramma ‘Sesame<br />
Street’, waar hij de nu overbekende zanger Lu<strong>the</strong>r Vandross,<br />
zijn vriend Fonzi Thornton en hun groep Listen My Bro<strong>the</strong>r ontmoette.<br />
Met dat groepje werd in 1971 een tournee ondernomen.<br />
Het jaar daarop vervoegde Nile het huisorkest van het<br />
Apollo Theatre, waar hij in 1972 George Clinton en Aretha<br />
Franklin begeleidde. Hier hadden alle belangrijke zwarte acts<br />
opgetreden. Nile wou een tweede Jimi Hendrix worden, maar<br />
men vertelde hem dat hij de band moest ondersteunen, en niet<br />
zo aan zichzelf denken. Overdag had hij verschillende baantjes<br />
om in leven te blijven. En ‘s avonds speelde hij in nachtclubs.<br />
Daar ontmoette hij Bernard, niet beseffende dat het dezelfde<br />
man was met wie hij een telefoongesprek gehad had. Deze keer<br />
klikte het echter wel.<br />
Er bestaat discussie over wat nu moet beschouwd worden als de<br />
eerste discoplaat. Sommigen gaan zelfs terug tot ‘Soul Makossa’<br />
van Manu Dibango. In de New Yorkse homobars en clubs fl oreerde<br />
disco tussen 1971 en 1974 als een echt underground<br />
fenomeen en kunstvorm. De groep New York City had in 1973<br />
een hit met het nummer ‘I’m Doin’ Fine Now’ (een productie<br />
van Thom Bell uit Philadelphia). Bernard speelde basgitaar in<br />
de begeleidingsgroep, en stelde voor om Nile ook aan te nemen.<br />
Nile’s sound verbeterde nadat hij Jerome Smith (KC & The<br />
Sunshine band) ontmoet had. Maar Bernard hielp hem ook een<br />
handje. Lu<strong>the</strong>r Vandross en Carlos Alomar zongen mee in de<br />
tourband van David Bowie, die zichzelf onderdompelde in de<br />
muziek van zijn jeugdjaren: R&B. Zo nam Bowie in 1975 de elpee<br />
‘Young Americans’ op, waaruit de hitsingles ‘Fame’ en ‘Golden<br />
Years’ getrokken werden (weer een stukje puzzel van mijn<br />
muziekgeschiedenis die op zijn plaats valt, want indertijd kocht<br />
ik de single ‘Golden Years’ en eigenlijk kon ik aan mezelf niet<br />
13
14<br />
verklaren, waarom ik als black music fan een single van Bowie<br />
kocht!). Als resultaat daarvan werd Lu<strong>the</strong>r een platencontract<br />
bij het Atlantic label Cotillon aangeboden, en zijn carrière kon<br />
starten. Ondertussen hadden hits als ‘The Hustle’ (Van McCoy),<br />
‘Rock Your Baby’ (George McCrae), ‘Boogie Shoes’ (KC & The<br />
Sunshine Band) en ‘Never Can Say Goodbye’ (Gloria Gaynor)<br />
het discogenre helpen defi niëren. Voeg daarbij nog Giorgio Moroder/Donna<br />
Summer, Silver Convention’s ‘Fly Robin Fly’, Johnnie<br />
Taylor’s ‘Disco Lady’, en Barry White’s ‘Love’s Theme’ en<br />
disco kon starten in de vorm waarin het internationaal bekend<br />
werd (een eenheid van Motown en Philadelphia soul).<br />
In 1976 breidde dj en auteur Tom Moulton voor de eerste maal<br />
drie singles van Gloria Gaynor aan mekaar, en de eerste discomix<br />
was geboren! Nile dacht toen niet dat disco zo groots zou<br />
worden, en dus besliste hij om rockmuziek te spelen (semi-decadent<br />
met glamour à la Roxy Music, maar dan in een zwart jasje),<br />
en dat werd The Big Apple Band. Samen met Bernard werkten<br />
ze met Carol Douglas (‘Doctor’s Orders’), en rekruteerden<br />
ze Robert Sabino (keyboards), Bobby Cotter (zang), en Tommy<br />
Thompson (drums). Eerste keuze Omar Hakim als drummer was<br />
toen nog te jong, maar die zou later inspringen. Tegelijkertijd<br />
speelde Nile met Lu<strong>the</strong>r’s band mee. The Big Apple Band speelde<br />
R&B covers, disco covers, maar idealiseerde Kiss, en dus helden<br />
ze over naar rock. Nog datzelfde jaar ontsloegen ze Cotter.<br />
Het jaar daarop gaf dj Robert Drake hun tijd om in zijn studio<br />
demo’s op te nemen. Als tegenprestatie speelden ze op demo’s<br />
voor BT Express en Brass Construction. Eén van die demo’s was<br />
‘Everybody Dance’ met Lu<strong>the</strong>r, en achtergrondzangeressen Alfa<br />
Anderson en Diva Gray. ‘Dance, Dance, Dance (Yowsah, Yowsah,<br />
Yowsah)’ werd de tweede track, als b-zijde voor een single<br />
van het New York Tourism Offi ce. Dit nummer was gebaseerd<br />
op de dansmarathons in de fi lm ‘They Shoot Horses Don’t They’.<br />
Ze kozen voor de naam Chic. Het duo Ashford & Simpson bewonderde<br />
hun muzikaliteit en vroegen hen om hun nummer<br />
‘Don’t Cost You Nothing’ te voorzien van arrangementen. Als<br />
gevolg daarvan tekenden ze een deal met Buddah Records voor<br />
promotie van singles, maar Buddah deed daar verder niets mee.<br />
In de plaats daarvan nam Atlantic hen op, en fabriceerde witte<br />
promo exemplaren. ‘Dance, Dance, Dance (Yowsah, Yowsah,<br />
Yowsah)’ werd in oktober 1977 als eerste single uitgebracht, het<br />
werd een wereldhit en verdiende zelfs een Grammy nominatie<br />
in 1978. De song defi nieerde het Chic patroon: strijkers, subtiele<br />
blazers en een koortje. Daarvoor waren vijf vocalisten aangeworven:<br />
Norma Jean Wright, Alfa Anderson, Diva Gray, David<br />
Lasley en Lu<strong>the</strong>r. De song steeg naar nummer één in de disco<br />
charts en Atlantic drong aan op een elpee. Die kwam er dan ook<br />
op 22 november 1977. Robert Sabino bleef verder meespelen<br />
op keyboards in de studio, maar wou niet mee op tournee. Op<br />
de hoes van de elpee stonden twee modellen, zodat het gezicht<br />
van de groep vaag bleef. Luci Martin werd aangenomen als zangeres.<br />
Als look werd gekozen voor haute couture. In 1978 kwam<br />
‘Everybody Dance’ uit als tweede single.<br />
Op 26 april 1977 was in New York de bekende disco<strong>the</strong>ek Studio<br />
54 open gegaan. De fi lm ‘Saturday Night Fever’ in regie van<br />
John Badham, en productie van Robert Stigwood, werd een<br />
kassucces, en de dubbelelpee ervan bevatte zeventien tracks,<br />
waarvan er elf op single uitgebracht werden. Disco was in volle<br />
bloei. The Bee Gees maakten disco toegankelijk voor blanken,<br />
en de soundtrack ging naar nummer één in de UK, en bleef daar<br />
achttien weken hangen! Andere disc<strong>of</strong>i lms volgden in dat spoor:<br />
‘Thank God It’s Friday’ (met Donna Summer), ‘The Music Machine’,<br />
‘The Stud’, ‘The Bitch’, ‘Roller Boogie’, ‘Rollermania’, ‘The<br />
Disco Godfa<strong>the</strong>r’, de pornoversie ‘Saturday Night Beaver’, en de<br />
dansvloer parodieën in ‘Love At First Bite’ en ‘Airplane!’. Andere<br />
artiesten haakten op de rage in: Rod Stewart met ‘Do You Think<br />
I’m Sexy’, The Beach Boys met ‘Here Comes The Night’, Frank<br />
Sinatra, Dolly Parton, The Roling Stones met ‘Miss You’, Giorgio<br />
Moroder en Pete Belotte met Donna Summer. Atlantic releaste<br />
zelfs een Led Zeppelin elpee met discocovers, Walter Murphy<br />
bewerkte klassieke muziek in ‘A Fifth Of Beethoven’, Mike Oldfi<br />
eld bracht de 12-inch single ‘Guilty’ uit en er was zelfs een ‘Sesame<br />
Street Fever’. Disco verenigde alle minderheden: zwarten,<br />
homo’s, Spanjaarden en Joden. Tijdens deze explosie ging iedereen<br />
spontaan aan het dansen, en dat werd de ultieme expressie<br />
van vrijheid. Maar Chic werd niet au serieux genomen door<br />
soulmuziek fans. Nog een pittige anekdote: op oudejaarsavond<br />
1977 waren Nile en Bernard door Grace Jones uitgenodigd voor<br />
het feest in Studio 54. De portier liet hen echter niet binnen, dus<br />
Keys & Chords
gingen ze gefrustreerd naar Nile’s appartement en bouwden hun<br />
eigen feestje. Terwijl ze jamden, zongen ze in het refrein “Aaaah,<br />
fuck <strong>of</strong>f!”. “Fuck” werd later “Freak” en “<strong>of</strong>f” werd “out”!<br />
Toen The Isley Bro<strong>the</strong>rs, The Trammps en Rufus in 1978 toerden,<br />
speelde Chic in hun voorprogramma. Wegens moeilijkheden<br />
met hun productiefi rma, besloten ze om hun eigen maatschappij<br />
op te starten. Zangeres Norma Jean verliet de groep om een solocarrière<br />
te beginnen. Nile en Bernard produceerden haar solo<br />
album op het Warner label Bearsville. Alfa Anderson nam haar<br />
plaats in. Geïnspireerd op de Franse verfi jning (wat overigens al<br />
zijn weerklank vond in de groepsnaam en hun kledij) schreven<br />
Nile & Bernard de single ‘Le Freak’. Die verkocht op zes miljoen<br />
exemplaren alleen al in de USA, ging platina, en werd de best<br />
verkopende plaat ooit voor Atlantic. De song bezette zes weken<br />
de eerste plaats in de USA, en veroverde overal ter wereld<br />
een gouden plaat. De elpee ‘C’est Chic’ volgde vlug. Het werd<br />
een huwelijk van de Phillysound met de funk van The JB’s en<br />
de P-funk van George Clinton. Daarop stonden de singles ‘Chic<br />
Cheer’ (een rapsong voor zijn tijd, die talloze malen gesampled<br />
is), ‘I Want Your Love’ en ‘At Last I’m Free’.<br />
Nile en Bernard wilden bewijzen dat ze meer in hun mars hadden<br />
en vroegen in 1979 aan Atlantic om een andere groep te<br />
produceren. Daarbij verzochten ze om een onbekende groep,<br />
om op die manier te bewijzen dat ze ook die konden populair<br />
maken. De keuze viel op het meisjeskwartet Sister Sledge. De<br />
vier zusjes hadden daarvoor al twee elpees opgenomen. Het<br />
resultaat werd de elpee ‘We Are Family’, de meest opgewekte<br />
up-tempo plaat die Chic ooit produceerde. U kent zeker ‘He’s<br />
The Greatest Dancer’ (waarop net als in ‘Saturday Night Fever’<br />
de dansvloer een microkosmos, een heilige plek is), ‘Lost In Music’<br />
(eigenlijk over Nile & Bernard zelf), en ‘We Are Family’ (dat<br />
later een strijdlied voor de rassenbeweging, homo’s en feministen<br />
werd). De plaat bezit een “joie de vivre” en oh ja, Lu<strong>the</strong>r<br />
zingt in het achtergrondkoor. U kon al lezen dat ons duo Roxy<br />
Music bewonderde, en die bewondering was wederzijds, want<br />
onder de naam Roxy brachten ze de 12-inch single ‘Angel Eyes’<br />
uit, een nummer à la Chic. In de UK verscheen de elpee ‘Très<br />
Chic’, een heruitgave van ‘C’est Chic’ plus de twee eerste singles<br />
‘Dance, Dance, Dance (Yowsah, Yowsah, Yowsah)’ en ‘Everybody<br />
Dance’. Maar niet iedereen was met disco opgezet. Dj<br />
Steve Dahl organiseerde in juli in de USA, de “anti-disco record<br />
burning” op een sportterrein. Het liep zo uit de hand dat het<br />
Keys & Chords<br />
de media haalde. Maar deze “disco demolition”, die Nile aanvoelde<br />
als een Nazi boekverbranding, was slechts de start voor<br />
Chic als producers voor rockstars. Chic was nu eenmaal meer<br />
dan disco met Nile zijn roots in jazz, Bernard en Tony breed<br />
muzikaal geïnteresseerd. Ook werd het aangevoeld als een vorm<br />
van racisme tegen zwarten. Voor hun derde elpee ‘Risqué’ had<br />
Lu<strong>the</strong>r geen tijd meer, en Fonzi Thornton nam het samen met<br />
Michelle Cobbs over. De single ‘Good Times’ daaruit was een<br />
subtiel huwelijk van verleden en heden. Deze “disco noir” reikte<br />
terug naar de dagen van de depressie. De song werd gebruikt op<br />
hoeken van straten als achtergrond voor hiphop, meer nog, die<br />
song werd de aanzet ervan. De elpee is een eerbetoon aan de<br />
Harlem Renaissance (Duke Ellington, Count Basie, enz.) met een<br />
Agatha Christie <strong>the</strong>ma (wie heeft de moord gepleegd?). Opvolgers<br />
werden de singles ‘My Forbidden Lover’ en ‘My Feet Keep<br />
Dancing’. Dat jaar nog verscheen de greatest hits compilatie ‘Les<br />
Plus Grands Succès Du Chic’.<br />
Alhoewel ‘Good Times’ duidelijk gesampled was voor ‘Rapper’s<br />
Delight’ van The Sugar Hill Gang, werd Chic niet vermeld als auteur.<br />
Nile spande in 1980 een rechtszaak aan. Queen’s ‘Ano<strong>the</strong>r<br />
One Bites The Dust’ ging nog verder. Het was een reconstructie<br />
van die song. Nile & Bernard werden door het duo Fred Petrus en<br />
Mario Malavassi benaderd om de groep Change te produceren.<br />
Door tijdsgebrek weigerden ze. Petrus & Malavassi deden het<br />
dan maar zelf. Hun debuutelpee ‘The Glow Of Love’ is eigenlijk<br />
een “best album” dat Chic nooit gemaakt heeft, een eerbetoon.<br />
Lu<strong>the</strong>r zong erop mee. Ook het Britse duo Linx had Chic’s invloed.<br />
De tweede plaat van Sister Sledge ‘Love Somebody Today’<br />
haalde niet het succes van de eerste. Er waren ook geen<br />
andere achtergrondzangers op aanwezig. Diana Ross ging naar<br />
een Chic concert en legde backstage contact met de groep. Nile<br />
& Bernard produceerde haar volgende elpee ‘Diana’. Tijdens de<br />
opnamen vertelde Nile haar dat ze te plat zong. Diana was razend,<br />
en ze verzocht om remixen. Nog was ze niet tevreden met<br />
het resultaat, en zonder medeweten van het duo remixte ze die<br />
zelf. Ze wou ze meer Ross en minder Chic-ish laten klinken. Dit<br />
werd haar laatste plaat bij Motown en die haalde platina, met de<br />
singles ‘Upside Down’ en ‘My Old Piano’. Miss Ross vroeg hen<br />
daarna ook voor haar volgende plaat, maar dat wezen ze uiteraard<br />
af. Ze speelden er wel op mee, en Bernard leverde de fan-<br />
Onze medewerker Patrick in gesprek met Nile Rodgers.<br />
© Foto: Ivo van Cleemput<br />
15
16<br />
tastische single ‘Telephone’ af. Het jaar daarvoor waren ze ook<br />
al benaderd door zangeres Sheila uit Frankrijk. De single ‘Spacer’<br />
kon rekenen op succes, maar de elpee ‘King Of The World’ was<br />
een vlug samenraapsel, een eenmalige uitstap. Chic’s volgende<br />
plaat moest een duidelijk signaal geven naar het publiek: ze<br />
werden afgeschilderd als een pure discogroep, dus zouden ze<br />
een discoplaat afl everen! ‘Real People’ bevatte de single ‘Rebels<br />
Are We’. De plaat was echter te moeilijk en te complex voor<br />
de massa. Hij luidde het begin van het einde in. Datzelfde jaar<br />
nog speelde de groep op de Miss America Contest, als de eerste<br />
zwarte groep om dat te doen.<br />
In 1981 produceerden Nile & Bernard de plaat ‘I Love My Lady’<br />
voor zanger Johnny Mathis. Zijn platenfi rma dacht echter dat de<br />
Chic stempel Mathis’ zijn sound zou vervreemden, en besliste<br />
om de opnamen op de plank te laten liggen. De samenwerking<br />
met Debbie Harry (de zangeres van Blondie) ging echter wel<br />
door. Haar elpee ‘Koo Koo’ was een fusie van rock en R&B, maar<br />
oogstte geen succes. Chic leunde nu meer over naar rock en hun<br />
volgende plaat ‘Take It Off’ was dan ook meer rockgetint. De<br />
groep trad samen met The Clash en Blondie aan op Broadway.<br />
Fonzi Thornton werkte mee aan Roxy Music’s elpee ‘Avalon’.<br />
Hiphop bleef Chic samplen bvb. ‘The Adventures Of Grandmaster<br />
Flash On The Wheels Of Steel’ was een mix van ‘Good Times’<br />
en ‘Ano<strong>the</strong>r One Bites The Dust’. Nile zat nu sterk aan cocaïne en<br />
het boterde niet zo goed meer. Voor Fonzi werd een solo elpee<br />
klaargestoomd, maar die werd niet uitgebracht. Samen met Robert<br />
Sabino speelden Nile & Bernard mee op de track ‘Toge<strong>the</strong>r’<br />
op de elpee ‘Happy Toge<strong>the</strong>r’ van Odyssey. Daarnaast werkten<br />
ze voor Carly Simon aan ‘Why’. Ook deden ze een cameo rolletje<br />
in de fi lm ‘Soup For One’, waarvoor ze de soundtrack samenstelden<br />
uit vorige hits en een paar nieuwe nummers.<br />
Nile stond al een tijdje op goede voet<br />
met de groep Duran Duran, die eigenlijk<br />
een combinatie was van Chic en<br />
The Sex Pistols. Keyboardspeler Raymond<br />
Jones verliet Chic in 1982. Hun<br />
volgende elpee ‘Tongue In Chic’ benaderde<br />
de D-Train sound met de single<br />
‘Hangin’’, maar kon nooit de magie<br />
van weleer doen herleven. Nile &<br />
Bernard begonnen apart te componeren,<br />
en beiden begonnen te werken<br />
aan solo elpees. Toen Nile met<br />
David Bowie samenwerkte aan de<br />
single ‘Let’s Dance’ werd dat de<br />
doodsteek voor Chic. Bowie had<br />
in 1975 gehoopt dat MFSB zou<br />
meespelen op ‘Young Americans’,<br />
maar nu kreeg hij de restanten<br />
van Chic. Hij update de<br />
song ‘China Girl’ en bracht Stevie<br />
Ray Vaughan mee. Met zijn<br />
elpee ‘Let’s Dance’ deed Nile<br />
hem in aanslaan bij een breder<br />
publiek. De single ging<br />
platina in de USA. Hij had<br />
een rimpeleffect op rock, en<br />
was een hybride van blues,<br />
Britse artrock en R&B. Bernard’s elpee ‘Glad To Be Here’ kwam<br />
uit en benaderde de Chic sound, terwijl Nile’s album ‘Adventures<br />
In The land Of The Good Groove’ er juist van wegging. Beide<br />
platen faalden echter. Nile deed nog sessiewerk voor Paul Simon<br />
en voor INXS ‘The Original Sin’. Chic hield op te bestaan, en<br />
Nile en Bernard spraken niet meer met mekaar. Tony Thompson<br />
ging drummen voor Bowie. Fonzi bracht toch zijn solo elpee uit.<br />
Alfa ging verder zingen bij Lu<strong>the</strong>r en Luci nam haar taak als verpleegster<br />
weer op. De laatste Chic elpee ‘Believer’ met de single<br />
‘You Are Beautiful’ ging de mist in.<br />
Toch bleef Nile niet stilzitten. In 1984 produceerde hij Madonna’s<br />
tweede plaat ‘Like A Virgin’, waarvan naast de titelsong, ‘Material<br />
Girl’, ‘Angel’ en ‘Dress You Up’ brokken maakten. Sabino (syn<strong>the</strong>sizer),<br />
Thompson (drums), Nile (gitaar) en Bernard (bas) speelden<br />
er samen op. Nile jamde met The Honeydrippers (waarin<br />
ook Robert Plant, Jeff Beck en Jimmy Page zaten). Hij herwerkte<br />
‘The Refl ex’ voor Duran Duran, en dat werd hun grootste hit.<br />
Ook hun volgende single ‘Wild Boys’ van een product van hem.<br />
Daarnaast vatte hij het werk aan Mick Jagger’s solo elpee ‘She’s<br />
The Boss’ aan. Is het dan verwonderlijk dat hij dat jaar verkozen<br />
werd als “Rock And Roll Producer Of The Year”?<br />
‘She’s <strong>the</strong> Boss’ werd in 1985 uitgebracht en behaalde platina<br />
in de USA. Bernard van zijn kant produceerde Nona Hendryx’s<br />
‘The Heat’ en de prachtige song ‘Telephone’ op Diana Ross’ elpee<br />
‘Swept Away’. John en Andy Taylor van Duran Duran wilden<br />
een zijdelings project opstarten, in een productie van Bernard<br />
met zanger Robert Palmer en drummer Thompson. Dat werd<br />
uiteindelijk The Power Station en hun sound werd techn<strong>of</strong>unk.<br />
Bernard produceerde in samenwerking met John Barry ook de<br />
song ‘A View To A Kill’ (uit de gelijknamige Bond fi lm) voor Duran<br />
Duran. Nile’s tweede solo elpee ‘B-Movie Matinee’ kwam uit<br />
en deed niets. Het was een hommage<br />
aan de sciencefi ctionfi lms<br />
uit de jaren ’50 en ’60. Bernard<br />
produceerde voor Robert Palmer<br />
‘Addicted To Love’ en dat nummer<br />
stormde in de USA naar nummer<br />
één. De opvolger daarvoor werd ‘I<br />
Didn’t Mean To Turn You On’, een<br />
bewerking van een Cherelle nummer.<br />
Nile en Duran Duran werkten<br />
samen aan ‘Notorious’.<br />
In 1986 had Tony Thompson een ernstig<br />
auto-ongeluk en het kwam nooit<br />
meer goed. Bernard produceerde ABC’s<br />
singles ‘When Smokey Sings’ en ‘The<br />
Night You Murdered Love’, beiden terug<br />
te vinden op de elpee ‘Alphabet City’.<br />
In 1987 vormde Nile een nieuwe groep,<br />
The <strong>Out</strong>loud, en werkte verder samen<br />
met Laurie Anderson, Jeff Beck, Sheena<br />
Easton, Grace Jones, The Thompson Twins,<br />
Philip Bailey, Peter Gabriel, Al Jarreau, Howard<br />
Jones, Cindy Lauper enz. Ook werkte<br />
hij weer samen met Sister Sledge aan ‘Frankie’.<br />
Samen met Bryan Ferry werkte hij aan<br />
de soundtrack voor de fi lm ‘The Fly’. Bernard<br />
Keys & Chords
van zijn kant werkte met Jody Watley en Rod Stewart. In 1988<br />
ging Alfa Anderson terug haar beroep van lerares uitoefenen.<br />
Aan het begin van de jaren ’90 werkte Nile met The B-52’s en<br />
Paul Young. Bernard deed het met Cathy Denis, The Triplets, The<br />
Hunter-Ronson band. Voor de 36 ste verjaardag van Nile kwam de<br />
band weer samen, en Nile en Bernard spraken weer met mekaar.<br />
Ze besloten de groep opnieuw op te richten met nieuw personeel<br />
(o.a. zangeressen Sylver Logan Sharp en Jenn Thomas). De cd<br />
‘Chic-ism’ zag het levenslicht in 1992 met de single ‘Chic Mystique’.<br />
Het werd geen trendsetter en de comeback werkte niet.<br />
Nile produceerde Bowie’s cd ‘Black Tie, White Noise’, maar dat<br />
werd geen tweede ‘Let’s Dance’. Ook produceerde hij David Lee<br />
Roth’s ‘Your Filthy Little Mouth’ en Robbie Dupree’s ‘Walking On<br />
Water’. Hiphop werd het speelterrein voor gesamplede Chic hits.<br />
In de Uk stak een disco nostalgie de kop op met Kylie Minogue.<br />
Bernard keerde terug naar The Power Station voor de cd ‘Living<br />
In Fear’.<br />
Vanuit het verre Japan kreeg Nile in 1996 een telefoontje. Japan<br />
Tobacco wilde hem in Tokio bekronen met de Super Producers<br />
award. Hij vroeg Bernard om met de groep mee te gaan. Gasten<br />
Simon LeBon, Stevie Winwood, Slash en Kathy Sledge waren<br />
ook van de partij. In april traden ze tweemaal op in het Budokan<br />
<strong>the</strong>ater. Het tweede concert werd opgenomen als een tvspecial<br />
en uitgebracht als de cd ‘Live at The Budokan’. De dag<br />
nadien, op 18 april, overleed Bernard in zijn hotel.<br />
Het jaar daarop was Chic opnieuw in Tokio voor een optreden<br />
en nu verving Jerry Barnes Bernard op bas. In 1998 moest hun<br />
optreden in Tramps in New York hun laatste worden, maar ze<br />
gaan nog steeds door! Twee jaar geleden stierf Tony Thompson<br />
aan kanker. Op 29 november 2003 had het zilveren Chic jubileum<br />
plaats in New York. Nile lijkt onverwoestbaar, omdat<br />
hij de mogelijkheid bezit om zich aan te passen, hij heeft een<br />
“open mind”. Over de carrière van Chic zegt hij: “The original<br />
records don’t need remixes”. Verder wordt hij constant gevraagd<br />
als schrijver en producent en beheert hij een muziekdis-<br />
Keys & Chords<br />
tributiemaatschappij. Hij is een levende legende, maar niet zo<br />
bekend als David Bowie <strong>of</strong> Madonna dat geworden zijn. Ook<br />
de uitspraak “Labelling Chic as disco, was like mistaking Dom<br />
Perignon for Babycham” is van hem.<br />
Vorig jaar trad Chic voor de derde aan als onderdeel van ‘The<br />
Best Disco In Town’, een disc<strong>of</strong>estijn in de Wembley Arena in<br />
Londen. Ook waren ze die zomer te zien op het Montreux Jazz<br />
Festival. Nile plant een nieuwe Chic cd met Bernard erop. Bernard<br />
zei dat hij veel geleerd had van Gamble en Huff (Philadelphia).<br />
Producer Terry Lewis vertelde Bernard hoeveel hij en<br />
Jimmy Jam geleerd hadden van hem en Nile. Hun muziek is<br />
tijdloos en daarbij werd geen technologie gebruikt, maar echte<br />
instrumenten. Samen met James Brown en George Clinton<br />
behoren ze tot de meest gesamplede artiesten. Disco was nu<br />
eenmaal de soundtrack voor de bevrijding van de wereldbevolking,<br />
en tegelijk veel meer dan “good times”.<br />
Het boek waaruit ik al deze informatie haalde is fantastisch!<br />
Auteur Daryl Easlea beschreef prachtig de geschiedenis van<br />
Chic. Voor dit boek had hij dan ook talloze interviews, behalve<br />
met Johnny Mathis die weigerde, en met Lu<strong>the</strong>r Vandross die<br />
toen een beroerte had.<br />
Bronnen:<br />
- ‘Everybody Dance – Chic And The Politics Of Disco’ geschreven<br />
door Daryl Easlea. (Uitgeverij Helter Skelter Publishing;<br />
paperback; 2004; 315 Blz.; £ 14; ISBN: 1-900924-56-0)<br />
- Mijn eigen verzameling<br />
Meer info:<br />
www.helterskelterbooks.com<br />
www.nilerodgers.com<br />
www.wearefamilyfoundation.org<br />
www.chic-tribute.com<br />
www.c-chic.com<br />
Patrick Van de Wiele<br />
17
Ieper • Grote Markt • 19<br />
juli 2005<br />
Blijkbaar kruipt het bloed waar het niet anders kan,<br />
want ik had mij voorgenomen om tijdens mijn drie weken<br />
verl<strong>of</strong> geen concert en/<strong>of</strong> festivalverslag te schrijven.<br />
Dan toch maar gewapend met mijn fototoestel,<br />
notaboekje en balpen trok ik op dinsdag 19 juli naar de<br />
Grote Markt van Ieper, alwaar er terug een editie plaats<br />
vond van de “Muzikale Dinsdagen”. Dit is een jaarlijks,<br />
gratis gebeuren en organisatoren hiervan is de crew van<br />
bistro-kaffee ‘t Klein Stadhuis. Zij doen dit nu al voor het zevende<br />
jaar op rij en elke dinsdag van de maanden juli en augustus kan je<br />
er door hun toedoen tal van artiesten en bands gaan bewonderen.<br />
Is het nu pop, rock, reggae, blues, je noemt het maar… alle genres<br />
komen aan bod.<br />
Bewust kiezen ze voor de meer onbekende bands. Enerzijds om<br />
deze mensen een kans te geven, anderzijds blijft het op die manier<br />
nog allemaal betaalbaar… en gelijk hebben ze. Was het eerste jaar<br />
een kennismakingsronde, nu kan je gerust spreken van succesformule.<br />
Zo gingen in het begin de concerten door op het kleine terras,<br />
nu is bijna de helft van de Ieperse markt ingepalmd, inclusief<br />
groot podium, drankstandjes… tot zelfs een voorprogramma (met<br />
lokale band) toe.<br />
18<br />
In Concert<br />
Irish C<strong>of</strong>fee, <strong>of</strong> hoe de legende van begin jaren zeventig nog steeds even legendarisch<br />
is...<br />
(v.l.n.r.) Hugo Verhoye (drums), Franky Cooreman (bas), William Souffreau (zang, gitaar),<br />
Luc De Clus (solo-gitaar), Stany Van Veer (keyboards). Nog steeds een band om<br />
De in maart van dit jaar opgerichtte, West-Vlaamse bluesrock band<br />
What’s The Name, kregen de eer als opwarmer dienst te doen. Jammer<br />
genoeg was ik van dit feit niet vooraf op de hoogte gebracht,<br />
zodat ik de jongens alleen maar kon strikken voor een groepsfoto.<br />
Nieuwsgierig als ik altijd ben (toch als het hem om blues gaat),<br />
peilde ik bij de omstanders naar wat reacties. Het bleek dat het<br />
trio: John Mortelez (gitaar/zang), Stijn Brunooghe (drums) en bassist<br />
Dirk Delmaere, wel degelijk wat in hun mars hebben om indruk<br />
na te laten. Uitspraken van “Die zie keigoe” en “Uze West-<br />
Vloamingen kun der nog a twuk van” mogen ze dan ook in hun<br />
palmares gaan schrijven.<br />
Omstreeks kwart voor negen (vijftien minuten voor schema) werd<br />
de ho<strong>of</strong>dact Irish C<strong>of</strong>fee aangekondigd. Meteen werd één en an-<br />
Keys & Chords
der rechtgezet, want volgens het programmaboekje ging het hem<br />
om een coverband, wat dus helemaal niet zo is. Mooi zo… zowel<br />
ikzelf, de fans, evenals de band hebben deze rechtzetting zeker<br />
weten te waarderen.<br />
Hier in mijn thuisbasis Ieper kreeg ik de jongens dan uiteindelijk<br />
toch te zien. De band waar vroeger zoveel te doen om is geweest<br />
(denk maar aan de song ‘Masterpiece’), sloeg mij van de ene verbazing<br />
in de andere. Wat een klasse, wat een stijl… wat een vakmanschap<br />
deze heren tentoonstelden. Dat Frontman William Souffreau<br />
rockverslaafde is in hart, lever en nieren bewees hij in overvloed<br />
op de Grote Markt van Ieper. Al vanaf de eerste noot raakte ik in de<br />
ban het fenomenale geluid dat deze heren voortbrachten. Je moet<br />
natuurlijk wel in zijn voor een fl inke dosis ‘late sixties en seventies<br />
hardrock’, maar wie mij een beetje kent weet, dat ik nog voor ik de<br />
blues ontdekte, een echte hardrockfan was. Ik zag en beleefde het<br />
volgende. William met zijn eerder kleine gestalte bewees over een<br />
koppel stembanden te bezitten om ‘U’ tegen te zeggen. Sologitarist<br />
Luc de Clus beroerde zijn Gibson als geen ander, de rockakkoorden<br />
vlogen ons dan ook om de oren. De ongelo<strong>of</strong>l ijke samenhang<br />
van de ritmesectie deed haar werk. Het accurate drumwerk van<br />
Hugo Verhoye, de uitstekende baslijnen van Franky Cooreman en<br />
het niet afl atende jong talent Stany Van Veer beroerde de toetsen<br />
van zijn keyboard als<strong>of</strong> de duivel hem op de hielen zat. Dit was<br />
warempel te mooi om waar te zijn.<br />
Ik keek rond en zag fans van het eerste uur zalig glimlachen…<br />
ja het was goed, meer dan goed. Dat de heren William, Luc en<br />
Hugo ouder geworden zijn was nergens te bemerken. Eenmaal ze<br />
op het podium hun ding mochten doen was het net als<strong>of</strong> ik drie<br />
jonge snaken aan het werk zag. Nieuwelingen Stany en Franky<br />
volgden als<strong>of</strong> ze nooit anders hebben gedaan. Oké, niet bepaald<br />
iedereen liep nu warm voor dit nochtans fantastische optreden en<br />
ergens kan ik dit wel begrijpen. Hun muziek kon bij momenten<br />
vrij zwaar op de maag liggen. Deze muziek heeft nu eenmaal de<br />
eigenschap van tijd tot tijd vrij moedeloos (zeg maar somber) over<br />
te komen. Maar wie in de zeventiger jaren bands als Led Zeppelin,<br />
Deep Purple, Focus, Dr. Feelgood, Uriah Heep en The Who wist te<br />
waarderen zal het beamen… Irish C<strong>of</strong>fee moet voor hen zeker niet<br />
onderdoen. De jongens hebben in 2004 een nieuwe titelloze cd<br />
uitgebracht en uiteraard kregen we hier heel wat werk uit te horen.<br />
Songs zoals ‘Brand New Day’ en ‘Apocalypse’ wisten mij in grote<br />
mate te boeien. Maar ook oudere songs wilden ze de fans niet<br />
onthouden. ‘The Beginning Of The End’, ‘The Show’ (wat een pak-<br />
Keys & Chords<br />
kend nummer!) en uiteraard ‘Masterpiece’ waren voor mij onvergetelijke<br />
belevenissen. Een label op deze band kleven zou hen dan<br />
ook oneer aan doen. Hun geluid is dan ook door zoveel genres uit<br />
de zestigerzeventiger jaren beïnvloed, ze smelten deze invloeden<br />
samen en zo ontstaan unieke nieuwe songs… m.a.w: Irish C<strong>of</strong>fee<br />
songs! Als toegiften (om het wat herkenbaar te houden) brachten<br />
ze enkele covers, waaronder ‘Almost Cut My Hair’ (Crosby, Stills,<br />
Nash & Young).<br />
De verrijzenis van deze superband mag dan ook als geslaagd bestempeld<br />
worden. Dat ze na een dergelijke lange periode weer<br />
helemaal van onderaan moeten beginnen zal hen waarschijnlijk<br />
worst wezen. Irish C<strong>of</strong>fee heeft er plezier in, zoveel is zeker. Een<br />
nieuwe fan hebben ze er alvast bij.<br />
• Meer info:<br />
‘t Klein Stadhuis Ieper: www.kleinstadhuis.be<br />
Contact - What’s The Name: dirk.delmaere@hotmail.com<br />
Irish C<strong>of</strong>fee: www.irish-c<strong>of</strong>fee.be<br />
Bobtjeblues + © Foto’s<br />
19
• TThe<br />
20<br />
ages •<br />
he Metal etal PPages<br />
Graspop 2005<br />
St<strong>of</strong>fige Heavy Metal en<br />
Metal ikonen ikonen.<br />
Door het prachtige weer op de zaterdag was het<br />
genieten ten top!! Lekker weer, ʻlightʼ bier (je<br />
kon zoveel je drinken als je wou je werd niet<br />
dronken, gemakkelijk want ik moest nog rijden) en<br />
leuke optredens. Dit is jammer genoeg alleen een<br />
verslag van de zaterdag maar dat was voor mij de<br />
beste dag temeer omdat keys & Chords niet op de<br />
guestlist stond.<br />
Als opener was er Skitsoy, voor elke Metal Belg<br />
onder jullie die Channel Zero onwijs goed vindt,<br />
is dit het vervolg. Franky Desmet Vandamme is terug<br />
met deze band en speelt het verlengde van het<br />
tien jaar terug vergane Channel Zero. Het optreden<br />
is zoals elke opener, even zoeken naar de juiste<br />
knoppen. Al gauw is het geluid goed en gaat het<br />
optreden over in een lekker ontwaken op de wei.<br />
Het swingt de pan uit met lekkere stevige grooves.<br />
De band krijgt een goede reactie van het publiek<br />
en Skitsoy is duidelijk in zijn nopjes. Soilwork<br />
is dan al weer een vroege topper. Het is nog niet<br />
echt dringen vooraan, wat niet erg is want dan is<br />
er teminste tijd voor een paar goede fotoʼs. Deze<br />
Zweden hakken er met hun vijven lekker op los. Ze<br />
spelen een melodieuze Death Metal en ze doen het<br />
goed. Wat wel opvalt is dat het geluid ongel<strong>of</strong>elijk<br />
luid staat. (ik weet het, ik word oud). Deze<br />
Simone Simons (Epica) • © Foto: Basil Cahuzak<br />
Metalkoek gaat er goed in bij het publiek. Na dit<br />
optreden werd het tijd om richting tent te trekken<br />
(Lees: sauna) om Behemoth te aanschouwen. Deze<br />
band is al een paar jaar actief en dat merk je ook<br />
aan hun performance. De stijl is in loop der jaren<br />
fl ink wat veranderd, in hun voordeel.<br />
Na het uitbrengen van ʻDemigodʼ in 2004 is het<br />
snel gegaan met dit Pools gezelschap. Ze spelen<br />
vette Death Metal met kille en zwarte neigingen.<br />
Wat mij altijd opvalt bij dit soort optredens is<br />
dat het op cd altijd veel ontoegankelijker is dan<br />
live. Live staat de laatste cd als een huis en<br />
gaat het goed samen met het oude werk. Kortom:<br />
lekkere tentopener (ook hier weer problemen met de<br />
knoppen, gelukkig snel verholpen).<br />
Dan was het weer tijd om uit je tent te rennen<br />
want Epica had de openingstune ʻConsign to Oblivionʼ<br />
ingezet. Achteraf krijgen we nog ʻDance <strong>of</strong><br />
Fateʼ. Simone Simons moest even aan het st<strong>of</strong> wennen<br />
denk ik, want sommige passages haalde ze net<br />
niet, wat me soms kromme tenen bezorgde. Wat wel<br />
opviel is dat het laatste album live veel beter<br />
klinkt dan ʻThe Phantom Agonyʼ. Gelukkig spelen<br />
ze veel nummers van ʻConsign to Oblivionʼ. Simone<br />
had er duidelijk zin en was zeer onder de indruk<br />
van de massa die haar en Mark Janssen aan het werk<br />
wilde zien. Ze hebben me zeker verrast met dit<br />
lekkere optreden.<br />
Terug aangekomen in de tent maakten we ons klaar<br />
voor de terugkeer van Nederlandse Metal trots<br />
Gorefest! Zoals jullie vorige maand al konden lezen<br />
in het interview met de band hebben ze alleen<br />
maar oud werk gespeeld. De cdʼs ʻFalseʼ en ʻEraseʼ<br />
komen ruimschots aan bod en zelfs één nummer van<br />
ʻChapter 13ʼ. Helaas niets van ʻSoul Survivorʼ<br />
maar je kan niet alles willen? Het optreden is superstrak<br />
en is zeker één van de vele hoogtepunten<br />
van de dag. Jan-Chris speelt weer met heel veel<br />
plezier en dat zie je. Ze maakten trouwens bekent<br />
dat op 11 november de nieuwe cd in de winkel ligt<br />
en dat hij hard en vet zal klinken. Tot die tijd<br />
kan ik wel even teren op dit concert. Na Gorefest<br />
geen rust voor ons en we snelden naar de mainstage<br />
voor Kamelot. Mijn verwachtingen waren hoog van<br />
de band. Ik had ze pas leren kennen door mijn collega<br />
Dirk. Ik was er niet meteen weg van maar de<br />
laatste cd is wel een blijvertje geworden. ʻThe<br />
Black Haloʼ is een zalig goede plaat van deze Amerikanen.<br />
Het is dan ook bijzonder jammer dat die<br />
Keys & Chords
Keys & Chords<br />
TTHE HE METAL METAL<br />
PAGES PAGES<br />
Sirenia • © Foto: Basil Cahuzak lijk, ze zijn goed bezig en het publiek was massaal<br />
naar voren getrokken om ze goed te zien. Het klonkt<br />
ook allemaal erg vet en strak. Voor de liefhebbers<br />
van het genre een topper daar ben ik zeker van. De<br />
band waar ik zeer hoge verwachtingen van had was<br />
Samael. Deze Zwitserse voorvaders van de dansbare<br />
Metal zijn er eindelijk!! Het laatste album ʻReign<br />
<strong>of</strong> Lightʼ is zeker één van hun dansbaarste cdʼs geworden<br />
maar het publiek vindt dat niet erg. Helaas<br />
is het weer knudde bij de knoppen want de zang van<br />
Vorp is nauwelijks te horen. Dit euvel is trouwens<br />
wel weer snel verholpen. Wat mij opviel was dat veel<br />
liedjes een andere intro kregen. Zo was ʻBaphomets<br />
Throneʼ er opeens zonder dat ik het besefte. Een<br />
leuk weetje is misschien dat er bij dit optreden<br />
geen gebruik werd gemaakt van een drumstel maar van<br />
een paar bongoʼs en een syn<strong>the</strong>sizer. En dat ik voor<br />
het eerst op Graspop een zanger heb zien dansen! Ik<br />
stond ook niet stil, zeker niet bij de toegift ʻThe<br />
Ones Who Came Beforeʼ. Na dit onvergetelijk stukje<br />
feest was het weer even tijd om wat te eten en te<br />
drinken. Dat kon je maar niet genoeg doen vandaag!<br />
Terwijl Udo en kompanen de weide op stelten zette<br />
(Accept) hebben wij dit vanop een afstand bekeken.<br />
Naast de bekende klassiekers ʻMetal Heartʼ en ʻBalls<br />
to <strong>the</strong> Wallʼ herkende ik weinig van deze veteranen.<br />
Het klonk allemaal heel zuiver en het leek wel <strong>of</strong><br />
ze nooit waren weggeweest. Om twintig over acht be-<br />
verwachtingen niet waar gemaakt konden worden. Voor gon Sirenia in de tent. Doordat we deze band nu al<br />
Dirk was dit een prachtig optreden maar voor mij en drie keer gezien hadden dit jaar was de verrassing<br />
mijn medefestivalgangers een dikke tegenvaller. Mu- er een beetje af. Helaas speelden ze hun liedjes zo<br />
zikaal is het allemaal dik in orde, het gitaarspel anders dat je bijvoorbeeld ʻAt Sixes and Sevensʼ<br />
is perfect. Niks op aan te merken, maar het <strong>the</strong>a- gewoonweg niet meer herkende. Ik was gelukkig niet<br />
trale gedoe van frontman Roy Khan werd ons op een alleen, mijn vrouw (een grote fan van deze band)<br />
gegeven ogenblik toch wel iets te veel. Onze Roy was bevond zich in dezelfde positie. Een opvallend feit<br />
dan ook nog niet echt goed bij stem en miste vaak de was wel dat, hoewel de zang van zangeres Henriette<br />
plank compleet. De hoge uithalen die we kennen van Bordvik wat bedeest overkwam, het wel zeer zuiver<br />
hem op de cd haalde hij absoluut niet. Gelukkig is klonk. Iets waaraan de andere zangers en zangeressen<br />
op ʻThe Black Haloʼ minder ruimte voor zulke hoog- een groot voorbeeld kunnen nemen. En het blijft een<br />
tes zodat die cd enigszins goed door het optreden feit, de zuivere zang blijf je missen. Die is niet<br />
kwam. Zoals verwacht waren er meerdere gastoptre- overgenomen door de nieuwe gitarist. Op het spel<br />
dens. Natuurlijk Simone Simons. Zij zong mee op ʻThe zelf niks aan te merken alleen hebben we ze al veel<br />
Hauntingʼ en Mark Janssen zong mee op ʻ The March <strong>of</strong> beter gezien. Na dit iets wat tegenvallend concertje<br />
Memphistoʼ Hij nam het over van Shagrath van Dimmu is het tijd voor Slayer, een band die ik zo vaak<br />
Borgir die het op de cd voor zijn rekening nam. En gezien heb, maar nooit verveelt. De band is zichzelf<br />
net als enkele maanden geleden in Brussel kwam het vandaag. Tom Araya, nu mét baard, dat is het enige<br />
met Mark Janssen veel beter tot zijn recht. (dank verschil met wat ik de vorige keer gezien heb in de<br />
aan Dirk voor de wijze woorden). Natuurlijk is er Brabanthallen van Leuven. En zoals de vorige keer<br />
op dit festival ook ruimte voor echte stoere Viking gingen ze met een razend tempo door de setlist heen.<br />
Metal!! De mannen van Amon Amarth stonden al klaar Ze speelden zestien liedjes in een goed uurtje. Een<br />
toen we aankwamen. Van het begin tot het eind waren nieuw record, dacht ik. Het aantal was zo hoog omdat<br />
deze Vikingen sterk bezig. Tijdens Hatebreed hebben Slayer de lange, maar o zo herkenbare introʼs ach-<br />
we een wel verdiende rustpauze ingelast om ons vocht terwege liet. Enigszins jammer maar aan de andere<br />
gehalte eens fl ink omhoog te halen. Deze gasten heb kant krijg je nu meer Slayer voor je geld. Halver-<br />
ik aan het werk gezien tijdens de tour van Slayer en wege de set zijn we voor het eerst naar de Marquee<br />
Slipknot. Daar het mijn band niet is, had ik geen 2 tent gegaan voor Anthrax. Gelukkig maar want na-<br />
zin om ze terug eens te zien. Maar eerlijk is eer- dat Slayer was afgelopen, zat de tent zo vol dat ze<br />
21
22<br />
TTHE HE METAL METAL<br />
PAGES PAGES<br />
bijna uit haar voegen barstte. Vanaf het begin van<br />
de show kregen we allen een nostalgisch gevoel over<br />
ons heen. We waanden ons terug in het jaar 1987.<br />
De show was ongel<strong>of</strong>elijk.. De speelvreugde lag hoog<br />
en een uurtje nostalgie was dan al snel voorbij.<br />
Maar je blijft je toch afvragen wat er zal gebeuren<br />
met John Bush en de andere leden van Anthrax anno<br />
2005? Blijft de band is deze formatie <strong>of</strong> verandert<br />
het weer terug met John Bush aan de micr<strong>of</strong>oon? Het<br />
geheel heeft toch een wrange nasmaak, want na Joey<br />
Belladonna heeft de band ook nog interessante songs<br />
gemaakt. Denk alleen al aan de complete ʻSound <strong>of</strong><br />
White Noiseʼ-cd en de laatste ʻWeʼve Come For You<br />
Allʼ wat ook geen slechte cd is. Maar goed, de<br />
tijd zal het leren. En ja Slipknot... Die hebben<br />
we niet meer gezien, daar hadden we echt wel geen<br />
zin meer in. Het schijnt dat het een goed optreden<br />
is geworden.<br />
Alleen vind ik het vreemd dat zoʼn band een festivalavond<br />
afsluit die alleen berustte op de ʻoude<br />
bekendeʼ als Megadeth, Slayer, Iron Maiden en Anthrax.<br />
De tent was veel te klein voor een band als<br />
Anthrax. Raar dat die niet als afsluiter waren geboekt!!<br />
Maakt het voor Graspop dan ook al uit wie<br />
er veel cdʼs verkoopt? Want met de tour van Slayer,<br />
Slipknot en Hatebreed was het net zo, wie de meeste<br />
cdʼs verkocht in dat land mocht afsluiten. In België<br />
dus Slipknot en in Nederland Slayer. Ach ja,<br />
het draait toch allemaal maar om één ding in het<br />
leven…<br />
Verder rest mij nog enkele woorden van l<strong>of</strong> te melden.<br />
Het festival was zeer goed geregeld. De par-<br />
Kamelot • © Foto: Basil Cahuzak<br />
Zanger Mark (Kamelot) • © Foto: Basil Cahuzak<br />
king van de ééndaagse bezoekers was voor een keer<br />
niet eens een halfuur lopen maar lekker een vijf<br />
minuten en geen problemen met fi les. TOP Graspop!!<br />
Doe zo verder.<br />
Tot de volgende Graspop.<br />
Tekst en Fotoʼs: Basil Cahuzak<br />
Keys & Chords
Keys & Chords<br />
TTHE HE METAL METAL<br />
PAGES PAGES<br />
- VROUWEN AAN DE TOP<br />
OCTAVIA SPERATI<br />
Metalwereld is een mannenwereld. De meeste Metal bands bestaan<br />
bijna volledig uit langharig tuig inclusief fallus. Maar Octavia<br />
Sperati wil dit cliché doorbreken. En terecht! Dit Noorse Gothic<br />
Doom Metal combo bestaat uit sextet vrouwen. Na ʻOmaʼs aan de topʼ<br />
van K3 verwacht ik spoedig de hit ʻVrouwen aan de topʼ. Dit korte<br />
artikel wil u laten kennis maken met deze intrigerende band.<br />
De band pist niet naast de pot. Hun debuutalbum ʻWinter Enclosureʼ<br />
verscheen op het label Candlelight, eentje met een goede naam en<br />
behoeder van een hele resem goede acts, zoals Emperor. De gok die<br />
het label hiermee waagt, duidt aan dat ze onmiddellijk in de kwaliteiten<br />
van Octavia Sperati geloven. Een neus voor de Metalmarkt,<br />
zo blijkt. Het winterdebuut is immers zeer goed ontvangen bij zowel<br />
pers als Metaladepten.<br />
Van in het begin was het duidelijk dat Octavia als een meidenband<br />
door het leven zou gaan. De zes leden waren steeds al Metallievende<br />
vriendinnen die op dag het tijd vonden om hun bijdrage te leveren<br />
aan de alternatieve muziekindustrie. Heden is echter drumster Hege<br />
vervangen door jawel een man. Deze Christ<strong>of</strong>fer kan vanaf nu als<br />
vast bandlid bestempeld worden.<br />
Qua stijl kan de sound omschreven worden als Doom Metal met Gothicinvloeden<br />
en een hoog Rockpotentieel. Vaak wordt dit gezelschap<br />
catalogiseert naast bands zoals Candlemass, Nightwish en The Third<br />
and <strong>the</strong> Mortal, het Rockgehalte negerend weliswaar. De veelzijdigheid<br />
heeft allicht te maken met het feit dat de groepsleden ieder<br />
een eigen genre prefereren. Van grote invloed voor zangeres Silje<br />
is zeker de zang van Anneke van de Nederlandse band The Ga<strong>the</strong>ring.<br />
Beide frontdames zingen in dezelfde toonhoogte. Maar echte voornamelijk<br />
uit vrouwen bestaande bands kan Octavia Sperati niet als<br />
voorbeeld aanhalen.<br />
De naam Octavia verwijst naar de zuster van keizer Augustus, die<br />
door iedereen bewonderd werd. Maar snel ontdekten de meiden van Oc-<br />
23
24<br />
TTHE HE METAL METAL<br />
PAGES PAGES<br />
tavia Sperati dat er in Bolivia nog een groep actief<br />
was dat onder dezelfde naam door het leven ging.<br />
Vandaar de toevoeging Sperati. Nu blijkt dat er in<br />
de 18de eeuw een legendarische actrice, verbonden<br />
aan het Nationaal Theater van Noorwegen, opereerde<br />
onder de naam Octavia Sperati. Het wordt gezegd dat<br />
zij nog steeds in het <strong>the</strong>atergebouw rondspookt. Dat<br />
geeft het geheel nog een extra donker tintje.<br />
De albumtitel ʻWinter Enclosureʼ is niet zomaar<br />
gekozen. De vrouwen van Octavia Sperati ervaren de<br />
Scandinavische winters als een periode van rust en<br />
bezinning, maar ook van creativiteit. De winter is<br />
het meest dominerende seizoen van de vier daar hoog<br />
in het Noorden. De dames wonen in Bergen, gelegen<br />
in het westen van Noorwegen. Alles is er rustig<br />
in dit seizoen en ligt meters ondergesneeuwd te<br />
wachten op de eerste zonnestralen van de herfst.<br />
De dagen zijn kort en vooral heel donker. Ideaal<br />
dus om aan het componeren te slagen. Dit wil niet<br />
zeggen dat de andere seizoenen niet creatief benut<br />
worden, maar de zomer is zo verdomd kort dat de inwoners<br />
van het Noorden dan terecht optimaal wensen<br />
te genieten van de zon en langere dagen. De winter<br />
is dus deels noodzakelijkerwijs de meest aangewezen<br />
periode om songs te schrijven en te repeteren. De<br />
teksten, voornamelijk geschreven door Silje, willen<br />
een beeld geven van welke emoties deze Noorse<br />
BESEECH<br />
SUNLESS DAYS<br />
Napalm Records<br />
NPR 170<br />
Distr.: SPV<br />
CD-Reviews<br />
winters oproepen.<br />
Maar hoe zou het nu komen dat er zo weinig vrouwen<br />
betrokken zijn binnen Metalbands, laat staan volledig<br />
uit dit geslacht bestaan? Gyri Losnegaard<br />
(gitaar) heeft hier een stelling rond geponeerd:<br />
“Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat<br />
meisjes van jongs af aan met poppen spelen. Jongens<br />
daarentegen worden reeds vroeg aangemoedigd om gitaar<br />
te spelen en een Rockband op te richten. Dit<br />
is volledig normaal voor een jongen. Ik kan me nog<br />
herinneren dat mijn vader mijn broer aanmoedigde<br />
gitaar te leren, iets wat hij bij mij niet gedaan<br />
heeft. Ik hoop dat stilaan meer en meer vrouwen de<br />
Metal gaan spelen. Women can do, too.” Opgepast<br />
voor de (mannelijke) groupies, dames!<br />
Line-Up:<br />
Silje Wergeland (zang)<br />
Gyri Losnegaard (gitaar)<br />
Bodil Myklebust (gitaar)<br />
Trine Johansen (bas)<br />
Tone Midtgaard (keyboards)<br />
Christ<strong>of</strong>fer Risbakk Vegsund (drums)<br />
Meer info:<br />
www.octavia-sperati.com<br />
Gerry Croon<br />
‘Sunless Days’, zo heet het derde studioalbum<br />
van dit Noorse gezelschap. Zo naar buitenblikkend,<br />
blijkt het net een beschrijving te zijn van een<br />
zomer in Belgenland. Maar in Noorwegen zijn de<br />
dagen niet anders. Track zeven heet ‘Last Obsession’<br />
en hier wordt dan ook als laatste obsessie<br />
gepoogd de zon te bereiken. In een ver verleden<br />
speelde Beseech lome Doom Metal (‘Souls Highway’).<br />
Opvolger ‘Drama’ van vorig jaar maakte<br />
reeds duidelijk dat er meer Rock aan te pas kwam<br />
en dit is nu niet anders. Een tiental melancholische<br />
Gothic Rock/Metal tracks staan op de nieuweling<br />
verzameld. Een eerste luisterbeurt geeft onmiddellijk<br />
te kennen dat deze schijf stevig is. De songs<br />
klinken erg strak. Er wordt terug meer ruimte geschonken<br />
aan keyboard, in vergelijking met de<br />
voorganger, al blijft het toch een secundair instrument.<br />
Ook wordt er gebruik gemaakt van allerlei<br />
electro-achtige geluidjes. Geen vrees, het over-<br />
heersende aspect blijft wel de gitaar en de zang<br />
van het duo Erik Molarin en Lotta Höglin. Een cover<br />
werd niet geschuwd. Danzigs ‘Devil’s Plaything’<br />
wacht op u in een opgepoetste Rockversie. Nummer<br />
zes ‘Lost’ (neen, dit is geen cover van Anouk)<br />
is een pianoballade en een gepaste pauze tussen<br />
gitaargeweld. Persoonlijk ben ik meer begeesterd<br />
door het oude werk, maar dit klinkt echt wel lekker.<br />
Verwacht geen bijster originele composities. Alles<br />
straight, los erdoor zou ik zeggen. Op de markt<br />
vanaf 5 september. Een eerste digipackuitgave verschijnt<br />
met twee bonusliedjes.<br />
Meer info:<br />
www.napalmrecords.com<br />
Gerry Croon<br />
Keys & Chords
SIEBENBÜRGEN<br />
DARKER DESIGNS & IMAGES<br />
Napalm Records<br />
NPR 171<br />
Distr.: SPV<br />
Opener ‘Darker Designs’ zet de toon van het nieuwe,<br />
donkere maar sfeervolle album van Siebenbürgen.<br />
Opgericht in 1994 door frontman Marcus<br />
Ehlin (gitaar & zang) is deze grimmige vampirische<br />
Death Metalformatie toe aan haar vijfde langspeelplaat.<br />
De formule bijft dezelfde als op voorganger<br />
‘Plagued be Thy Angel. Instapklare Death Metal<br />
met nodige aandacht voor keyboards. Een beetje<br />
meer tempowisselingen had wel welkom geweest.<br />
Door het aanhoudende stuwende tempo lijken<br />
de elf nummers wel één lange track te vormen.<br />
Het gevaar van het één oor in, het andere weer uit<br />
komt hier op de proppen. Wat me treft is dat de<br />
teksten door Marcus, ondanks het feit dat hij grunt,<br />
toch zeer verstaanbaar overkomen. Niet altijd evident<br />
bij Metalmuziek. De aahs en oohs van de sopraan<br />
zijn er echter soms een beetje over en met<br />
de haren getrokken. Afgezien van ‘Skuggor’ dat in<br />
het Zweeds opgesteld is, zijn alle andere nummers<br />
Engelstalig. De <strong>the</strong>matiek lijkt me deze keer sterk<br />
aan te leunen bij de apocalyptische gemoedsaandoening<br />
van het laatste Dimmu Borgir album. De<br />
titels maken dit duidelijk: ‘Rebellion’, ‘Legion Rise’,<br />
‘Harvest for <strong>the</strong> Devil’, … In zijn geheel geen slecht<br />
album. Maar ik denk dat we het er over eens kunnen<br />
zijn dat Siebenburgen vooral scoort op een<br />
podium en minder thuis in de huiskamer terwijl de<br />
schoonmoeder op bezoek is.<br />
Meer info:<br />
www.siebenburgen.net<br />
Gerry Croon<br />
TRISTANIA<br />
MIDWINTER TEARS<br />
Napalm Records<br />
NPR 168<br />
Distr.: SPV<br />
Deze uitgave wil de meute nieuwe Tristaniafans<br />
de kans geven om hun cd-collectie te vervolledi-<br />
Keys & Chords<br />
gen. Het minialbum ‘Midwinter Tears’ (1997), de<br />
singel ‘Angina’ (1999) en de video ‘Widow’s Tear’<br />
(1998) staan hier op een cd en een dvd verzameld.<br />
In totaal staan op de cd drie nummers die niet<br />
op de eerste twee studioalbums ‘Widow’s Weed’<br />
(1997) en ‘Beyond <strong>the</strong> Veil’ (1999) gebrand werden:<br />
de sfeervolle opener ‘Sirene’, het melancholische<br />
‘Cease to Exist’ en het totaal betekenisloze ‘Saturnine’.<br />
Daarnaast krijgt u nog een oerversie te horen<br />
van de grootse composities ‘Midwintertears’ en<br />
‘Pale Enchantress’. Verder krijgt u de hit ‘Angina’ en<br />
een radio edit van ‘Opus Relinque’ voorgeschoteld.<br />
Maar ik ben vooral verheugd door de dvd met een<br />
concert uit 1998, allicht ergens in Noorwegen. Zes<br />
rauwe Gothic Metal songs brengen me terug naar<br />
de Vooruit in Gent, anno 1998, toen ik voor het<br />
eerst kennis kon maken met Tristania (als voorprogramma<br />
van Lacrimosa). Nostalgie roert me. Vijf<br />
jonge knapen en de immer begeerlijke zangeres<br />
Vibeke Stene voor een goed gevulde zaal. Zowel<br />
voor het publiek als voor de band is dit nieuw. Ik<br />
kijk licht geamuseerd toe hoe Einar Moen zich zelf<br />
een beetje onwennig poogt te handhaven achter<br />
de keyboard en hoe de sopraan met gracieuze<br />
bewegingen de aandacht weet te trekken. Maar ik<br />
geniet vooral van het rauwe, ongepolijste sound<br />
van zowel zanger Morten Veland als van het gitaarspel.<br />
Beeldig heerlijk.<br />
Meer info:<br />
www.napalmrecords.com<br />
Gerry Croon<br />
ZERO GRAVITY<br />
PASSAGES<br />
Eigen beheer<br />
De jonge Belgische band Zero Gravity zal u nog<br />
niet kennen. Daar wil deze cd-recensie iets aan<br />
verhelpen. Deze Progressieve Metalband werd<br />
in 2001 opgericht door bezielers Pieter Belmans<br />
(drums), Marc Beckers (keyboards & gitaar) en Dirk<br />
Vollon (bas). Door toevoeging van Sven Dupon<br />
(zang) en Alex Vanhaesendonck (gitaar) anno 2003<br />
werd een vaste line-up opgesteld. Onder deze<br />
bezetting werd het 30-minuten durende album<br />
‘Passages’ enkele maanden geleden opgenomen.<br />
En het resultaat mag er echt wel wezen. Met een<br />
beperkt budget en slechts een opnametijd van<br />
vijf dagen weet deze ‘Passages’ snel te overtuigen.<br />
Het geluid valt zeer zeker mee (misschien afgezien<br />
van de basdrum) en dit voor slechts (?) een demo.<br />
Vier nummers prijken op dit album. De speelduur<br />
wisselt tussen de vijf en de tien minuten. Iets wat<br />
ze allen gemeen hebben is een enorm creatieve<br />
songwriting. Geen enkele song verraadt waar het<br />
heen wil. Ingenieuze doorwerkingen maken dat u<br />
na vele luisterbeurten nog nieuwe dingen ontdekt.<br />
Mijn lievelingstrack is opener ‘Passages’: geweldige<br />
opbouwen, goed melancholisch refrein, piano-intermezzo,<br />
gitaarsolo, hardere stukjes, spoken word<br />
fragmenten, spacy klinkende keyboards. Dit is echt<br />
schitterend materiaal. De zanger staat trouwens<br />
sterk in zijn schoenen en klinkt clean en overtuigend<br />
(knappe Engelse uitspraak trouwens). Maar<br />
elke muzikant beheerst zijn instrument uitstekend<br />
en dat hoor je. Petje af! Surf naar Zero Gravity’s<br />
website en schaf u ‘Passages’ aan. U zult het u niet<br />
beklagen. Belo<strong>of</strong>d.<br />
Meer info:<br />
www.zerogravity.be<br />
www.destudio.be<br />
Gerry Croon<br />
MIKE PORTNOY<br />
PRIME CUTS: MAGNA CARTA SESSIONS<br />
Magna Carta<br />
MAX 1004-2<br />
Distr.: PIAS<br />
Ik weet niet <strong>of</strong> ik deze wel zou moeten verslaan <strong>of</strong><br />
gewoon moet overslaan. Volgens de website van<br />
25
de heer Mike Portnoy, is hij helemaal niet zo blij<br />
met deze uitgave en overweegt hij een rechtzaak<br />
tegen het platenlabel. Ongewenst heeft dit label<br />
deze cd samengesteld en uitgegeven. Hij zegt zelf<br />
op zijn forum: “Dit album komt uit zonder mijn toestemming<br />
<strong>of</strong> goedkeuring. Ik zie hier ook geen cent<br />
van terug. Ik vind deze werkwijze van Magna Carta<br />
niet alleen respectloos, maar ronduit crimineel. Ik ben<br />
compleet sprakeloos.” Aldus de zeer aangeschoten<br />
Mike. Deze cd is dan ook niet meer dan een verzameling<br />
van verschillende cd’s. De ho<strong>of</strong>dbezigheid<br />
van deze artiest is drummen bij Dream Theater,<br />
maar in zijn vrije tijd speelt hij graag wat andere<br />
muziekstukken. Zo vind je twee covers van Rush<br />
(‘Working Man’ en ‘By-tor and <strong>the</strong> Snow dog’). Deze<br />
cd bevat niet alleen instrumentale nummers zoals<br />
de ‘Mad March’ en Freedom <strong>of</strong> Speech’ maar ook<br />
(gelukkig) nog wat zang zoals op de Rush tributes.<br />
De nadruk blijft echter altijd wel bij de instrumenten<br />
liggen. Het blijf natuurlijk wel zo dat alles wat<br />
er hier op staat wel van een bepaalde klasse is.<br />
Deze cd is (al was het op een andere manier uitgegeven)<br />
een leuke verzamelaar als je nog niks van<br />
deze artiest heb.<br />
Meer info:<br />
www.mikeportnoy.com<br />
www.dream<strong>the</strong>atre.com<br />
www.magnacarta.net<br />
Basil Cahuzak<br />
STEVE MORSE<br />
PRIME CUTS: MAGNA CARTA SESSIONS<br />
Magna Carta<br />
MAX 1003-2<br />
Distr.: PIAS<br />
Steven J. Morse is geboren op July 28, 1954 in Hamilton,<br />
Ohio, USA. En al snel wist hij dat hij gitaar<br />
wilde spelen. Zijn moeder, een pianiste steunde<br />
hem meteen daarin. Rond zijn twintigste begon<br />
hij met zijn eerste groepje. Samen met zijn broers<br />
richtte hij Dixie Grid op. Een voorloper op zijn<br />
meest succesvolle band The (Dixie) Dregs. Na het<br />
succes bij deze band is hij de solo tour op gegaan<br />
en heeft hij onder de naam ‘The Steven Morse<br />
Band’ een paar cd’s en succesvolle tournees gemaakt.<br />
In 1994 vervangt hij Richie Blackmore bij<br />
26<br />
Deep Purple, waar hij volgens zijn biografi e nog<br />
steeds bij is. Deze cd is een leuk overzicht op het<br />
werk van deze speciale gitarist en bevat een paar<br />
leuke covers onder andere van Rush (La Villa Stragiato)<br />
en Yes (The Clap). De rest van de liedjes zijn<br />
afkomstig van zijn soloalbums: The Steve Morse<br />
Band, Vapourspace en van gastoptredens bij onder<br />
andere Jordan Rules. Voor de echte liefhebber<br />
van instrumentale cd’s is dit waarschijnlijk de max,<br />
maar voor mij persoonlijk niet echt. Plus dan is er<br />
nog de vraag <strong>of</strong> Steve Morse wel zo blij is met deze<br />
release? Want er zijn al veel artiesten bij dit label<br />
vertrokken door dubieuze praktijken van het management,<br />
onder andere: Magellan, Shadow Gallery<br />
en Mike Portnoy.<br />
Meer info:<br />
www.stevemorse.com<br />
www.guitarshow.com.au<br />
www.magnacarta.net<br />
Basil Cahuzak<br />
STEVE WALSH<br />
SHADOWMAN<br />
Frontiers Records<br />
FR cd 249<br />
Distr.: Rough Trade<br />
Ok, clichématig zal ik openen met wie kent ‘Dust<br />
in de Wind’ van Kansas niet? Deze belegen hit dateert<br />
al van 1978. Wat heeft dit met Steve Walsh te<br />
maken vraag je je af? Alles dus, hij was niet alleen<br />
frontman van Kansas maar ook heeft hij een paar<br />
soloalbums op zijn naam staan. Na ‘Glossolalia’ is<br />
het nu de beurt aan ‘Shadowman’. Deze cd is doorspekt<br />
met hedendaagse muziekstijlen. ‘Hell is Full<br />
<strong>of</strong> Heroes’ zit vol met electronica en de beats blazen<br />
je om de oren, niet dat het slecht is maar niet<br />
echt mijn stijl. Verder luistert deze cd gewoon lekker<br />
weg en de titeltrack ‘Shadowman’ is gewoon<br />
klassieke AOR die we van hem gewend zijn. Leuk<br />
weetje, op ‘After’ speelt oud collega David Ragsdale<br />
(Kansas) een lekker stukje viool mee op dit bijna<br />
tien minuten durende epos, zalig gewoon. De hele<br />
cd klokt een kleine zeventig minuten af en is dus<br />
lekker volgepropt met zalige zang, gitaren en violen.<br />
Deze grijze duif loopt al 54-jaar op deze wereld<br />
rond en maakt al sinds 1970 de podia onveilig.<br />
Ik denk dat hij nog wel een paar jaartjes mee zal<br />
draaien in de business. Zoals hij onlangs liet zien<br />
op Arrow Rock in Nederland is hij nog altijd niet<br />
versleten en rockt hij als de nete!!!<br />
Meer info:<br />
www.stevewalsh.com<br />
www.frontiersrecords.it<br />
Basil Cahuzak<br />
WHITE SPIRIT<br />
WHITE SPIRIT<br />
Castle Records<br />
Cmedd 1143<br />
Distr.: Sanctuary Records<br />
Deze cd zal de hartjes van menig NWOBHM fan<br />
bekoren!! Eindelijk na 25 jaar is deze plaat op cd<br />
verschenen. White Spirit werd beschouwd als een<br />
van de grondleggers van het genre, samen met<br />
vele andere natuurlijk. Maar het blijft een speciale<br />
band, alleen al omdat er een paar bekende koppen<br />
meespeelden. Janick Gers die we uiteraard kennen<br />
van eerst Gillian en daarna de vaste gitarist (lees:<br />
gitarist/clown) van Iron Maiden. En Brian Howe<br />
kennen we als zanger van Bad Company. Brian is<br />
wel een bandlid geweest, maar deze cd is ingezongen<br />
door Bruce Ruff. Of Howe ooit wat opgenomen<br />
heeft met de band is onbekend. De cd begint zeer<br />
sterk met ‘Midnight Chaser’ naar mijn mening het<br />
beste wat de band geschreven heeft, en het bevat<br />
alle ingrediënten van de NWOBHM. ‘Red Skies’ is<br />
dan aan de beurt en dat is ook al zo een dijk van<br />
een lied. De band heeft als grote voorbeeld Led<br />
Zeppelin en dat hoor je door onder andere de<br />
Hammond orgel. Met ‘High upon High’ (lied drie)<br />
neemt de band wat gas terug en schakelen ze over<br />
op lekker in het oor liggende Rock and Roll, en die<br />
snelheid houden ze aan tot aan het einde. In totaal<br />
heeft deze cd maar zeven liedjes maar de jongens<br />
van de industrie hebben hun huiswerk gedaan<br />
en hebben er een tweede cd tegen aan gegooid<br />
waarop al hun demo’s en zeldzame tracks.<br />
Meer info:<br />
www.santuaryrecords.com<br />
Basil Cahuzak<br />
RUSSELL ALLEN / JORN LANDE<br />
THE BATTLE<br />
PLACE VENDOME<br />
PLACE VENDOME<br />
Frontiers Records<br />
FRCD 257/260<br />
Distr. Soul Food<br />
Keys & Chords
Een tijdje geleden kregen we op de redactie een<br />
split promo-cd toegestuurd. Van het album ‘The<br />
Battle’ van Allen/Lande en van ‘Place Vendome’ van<br />
Place Vendome staan hier elk vier tracks/excerpts<br />
verzameld. Russell Allen kent u als zanger van<br />
Symphony X die tot heden een live- en zes studioalbums<br />
uitgebracht heeft. Samen met zanger Jorn<br />
Lande van Masterplan brengen ze deze ‘The Battle’<br />
uit, waarvan het artwork verzorgd werd door<br />
Rodney Mat<strong>the</strong>ws (van onder andere Diamond<br />
Heads ‘Borrowed Time’). De nummers die ik hier<br />
hoorde verraden hun vaders: progressieve Metal.<br />
De nummers ‘Ano<strong>the</strong>r Battle’, ‘Wish for a Miracle’,<br />
‘My own Way’ en ‘The forgotten Ones’ die ik horen<br />
kon klinken direct en maken dankbaar gebruik van<br />
de twee getalenteerde stemmen.<br />
De grote naam achter die van Place Vendome is die<br />
van Michael Kiske, frontman van Helloween. Deze<br />
bezige bij heeft tevens zijn stem geleend aan de<br />
Rockopera’s ‘Avantasia’ en ‘Aina’, om maar aan te<br />
tonen hoe bekend zijn stembanden klinken. ‘Place<br />
Vendome’, genoemd naar het vernieuwde Parijse<br />
wereldplein, opgericht door Frontiers Records<br />
baas Serafi no Perugino bevat elf tracks. Volgens<br />
Kiske komt de melodische Rocksound in de buurt<br />
van die van bands als Foreigner <strong>of</strong> Journey. Straight<br />
dus! Kiske kreeg voor dit album hulp van drummer<br />
Kosta Zafi riou en gitarist Uwe Reitenauer (beide<br />
van Pink Cream 69) alsook van Gun<strong>the</strong>r Werno op<br />
keyboards (Vandenplas). Een beetje Franse ho<strong>of</strong>dstad<br />
in uw kast? Dat kan.<br />
Meer info:<br />
www.frontiers.it<br />
Gerry Croon<br />
CARPTREE<br />
MAN MADE MACHINE<br />
Inside<strong>Out</strong> Music<br />
IOMCD 223<br />
Distr.: SPV<br />
De titel van dit album wordt u meteen duidelijk als<br />
u de spiegel achter de geblinddoekte vrouw op de<br />
cover aanschouwt. Het visuele blijkt al dik in orde<br />
te zijn! Het Zweedse duo Niclas Flink (zang) en Carl<br />
Westholm (keyboards) vormen samen Carptree.<br />
Deze ‘Man made Machine’ verschijnt twee jaar na<br />
het goed onthaalde ‘Superhero’. Ik kende Carptree<br />
niet, maar dit klinkt echt wel goed. Ik durf het te<br />
omschrijven als symfonische progressieve Pop/<br />
Rock. Een resem bevriende muzikanten, die schuil<br />
gaan onder de naam No Future Orchestra, zorgen<br />
voor gitaar, bas, drums, percussie en achtergrondgezang.<br />
Nummer ‘The weakening Sound’ verbaast<br />
me ronduit door een dynamische opbouw en het<br />
frivole pianogeklater. Ik ben dol op symfonische<br />
muziek, niet verwonderlijk dus dat het rustige ‘The<br />
Man you just became’ met een geladen strijkerinzet<br />
me onmiddellijk behaagd. Iets verder tijdens<br />
dit nummer hoort u zelfs een beetje koperblazers.<br />
Keys & Chords<br />
Het donkere ‘Man made Machine’ met lage pianoaanslagen<br />
en een woekerende ritmiek op de<br />
toms vormt de topper van dit album. In het korte<br />
en ludieke ‘The Recipe’ tovert Carl een accordeon<br />
uit zijn toetsen. Het acht minuten durende ‘This is<br />
Home’ is een waardige afsluiter van dit geniale album.<br />
Elk nummer valt aan te prijzen en heeft iets<br />
waardoor het blijft hangen. Variatie en dynamiek<br />
zijn troef. Muziek begint met een goede songwriting,<br />
iets waar dit duo perfect in geslaagd is. Conclusie:<br />
ik ben fan.<br />
Meer info:<br />
www.insideoutmusic.com<br />
Gerry Croon<br />
DIVING FOR PEARLS<br />
TEXAS<br />
Atenzia Records<br />
02016<br />
Distr.: Atenzia Records<br />
Verwarrende cover: twee stieren die tegen elkaar<br />
aanbotsen en zo tot een gemuteerde symbiose<br />
omgevormd worden. Cowboys, het Wilde Westen,<br />
Sioux? In ieder geval wel Bush zijn homeground<br />
‘Texas’. Ergens in 1989 verscheen Diving for Pearls<br />
voor het eerst op de wereld met een nu nog<br />
steeds erg gezochte release. Daarna werd het erg<br />
stil rond stichter en zanger Danny Malone. Deze<br />
‘Texas’ maakt een einde aan deze stilte. Diving<br />
for Pearls, genoemd naar een passage uit het Elvis<br />
Costello nummer ‘Shipbuilding’,raakt met dit<br />
nieuwe studioalbum het hart van de trouwe Melodic<br />
Rockfanaten. ‘Texas’ steekt meteen van wal<br />
met ‘Thinking about things that will never be’, een<br />
stevig Rocknummer. Niet veel later bouwt de ballade<br />
‘The Thruth is’ een moment van rust in. ‘Broken<br />
Man’, onmiddellijk gevolgd door ‘Heaven only<br />
knows’, doet me eventjes denken aan de populaire<br />
formatie The White Stripes. Een gitaarsolo hoort<br />
u tijdens ‘Lonely is <strong>the</strong> Dark’. Een ander opvallend<br />
nummer is afsluiter ‘Stop <strong>the</strong> world from turning’<br />
dat ergens wel bluesy klinkt. Ik bombardeer deze<br />
tot mijn lievelingstrack. Alle twaalf nummers moeten<br />
het vooral hebben van een catchy melodie en<br />
de indringende zang van Danny. Vele plotse wendingen<br />
in de songs moet u niet verwachten. Al snel<br />
merkt u waar de song heen wil. De teksten lijken<br />
soms al eens eerder gehoord te zijn. Toch best een<br />
aardig schijfje.<br />
Meer info:<br />
www.atenzia.com<br />
Gerry Croon<br />
JUKKA TOLONEN BAND<br />
JTB<br />
Lion Music<br />
LMC 144<br />
Distr.: EAN<br />
Jukka Tolonen, geboren te Helsinki in 1952, is<br />
niet alleen Finlands nationale gitaarheld maar<br />
pr<strong>of</strong>i leert zich tevens als één van de werelds meest<br />
gerespecteerde gitarist. Hij kan zijn mannetje<br />
staan, dit zowel binnen een blues, rock <strong>of</strong> zelfs<br />
jazzomgeving. In 1969 besteeg hij voor het eerst<br />
het podium samen met andere getalenteerde<br />
Finnen. Samen vormden ze de populaire rock/jazz<br />
formatie Tasavallan Presidenti, met wie hij vier<br />
albums registreerde. Terzelfder tijd, met een andere<br />
band eenvoudig weg Wigwam genaamd, nam hij<br />
nog eens twee andere geroemde studioalbums<br />
op. Om maar aan te tonen hij bezig deze bij wel is.<br />
Maar deze JTB-uitgave dateert van 1977 en wordt<br />
als één van Jukka’s beste albums ooit omschreven.<br />
Een gezellige sound, zo klinkt me deze uitgave.<br />
Ideaal om een etentje thuis mee op te fl euren. Een<br />
tiental kleurrijke nummers staan hier verzameld.<br />
De tijd heeft geen vat op zulke muziek. Gezapige<br />
ritmes, frisse gitaar- en sax<strong>of</strong>oonsolo’s die heel<br />
eenvoudig willen beginnen maar enorm complex<br />
eindigen (bijvoorbeeld in ‘Riven Cocos’), een<br />
ondersteunend maar facetrijk blaaswerk, strakke<br />
tempwisselingen. Naast de meer dwepende<br />
songs, komen er ook rustige, sfeervolle nummers<br />
voor (‘Ping Pong’). Aangename muziek dus. Als<br />
je disgenoot links van u zich niet kan houden en<br />
luchtgitaar begint te spelen, dan weet u zeker dat u<br />
de gepaste muziek hebt opgezet. Een geslaagd en<br />
reeds op voorhand als legendarisch bestempeld<br />
etentje wacht op u.<br />
Meer info:<br />
www.lionmusic.com<br />
Gerry Croon<br />
27
Wie van de goede sixties-muziek houdt<br />
zal ongetwijfeld deze man wel kennen.<br />
Ian Anderson, <strong>of</strong>tewel de duizendpoot<br />
van de moderne rockwereld.<br />
Zyx bracht een knappe cd en gelijkaardige<br />
dvd op de markt en als ik zeg knap<br />
dat bedoel ik dit ook tenvolle.<br />
Ian Anderson leidt al een goede zesendertig<br />
jaar de legendarische rockgroep Jethro<br />
Tull, die begin jaren zestig zeer snel<br />
aan populariteit won dankzij hun schitterende<br />
langspelers, zoals ‘Benefi t’, ‘Stand<br />
Up’, ‘This Was’, ‘Aqualung’ en vooral hun<br />
meesterwerk ‘Thick As A Brick’ wat nog<br />
steeds beschouwd wordt als hun knapste langspeler. Niet alleen<br />
werden ze beroemd door hun uitmuntende langspelers maar ook<br />
dankzij hun schitterende vertolkingen op de bühne. Ikzelf kan me<br />
hun sixties-concerten, die ze destijds in Vorst-Nationaal ten beste<br />
gaven, nog zo voor de geest halen. Ik zie het allemaal nog gebeuren.<br />
Dit waren momenten die je echt niet kon vergeten en die<br />
permanent in je geheugen gebrand staan. Maar nog steeds trekt Tull<br />
volle zalen, ongeacht waar, wanneer en de capaciteit van de zaal<br />
speelt geen rol. Het zijn steeds uitverkochte zalen. En dan spreek ik<br />
niet van Club 100 (Londen), de Vooruit te Gent <strong>of</strong> de Elisabethzaal<br />
in Antwerpen maar over serieuze concertzalen zoals Hammersmith<br />
Odeon, Royal Albert Hall enz. De chemie is nog steeds aanwezig<br />
28<br />
IAN ANDERSON PLAYS THE ORCHESTRAL JETHRO TULL<br />
WITH THE FRANKFURT NEUE PHILHARMONIE ORCHESTRA<br />
en ik denk dat dit nog wel enkele jaren<br />
Jethro Tull 2001:<br />
zal blijven doorgaan.<br />
Maar tussen al dat werk door heeft Ian<br />
nog wat tijd gevonden voor iets nieuw.<br />
En dat is waar deze cd en dvd over gaat.<br />
Anderson speelt met zijn band, bestaande<br />
uit hemzelf aan de akoestische<br />
gitaar, fl uit, bamboefl uit en zang, James<br />
Duncan (drums), David Goodier (bas),<br />
John O’Hara (keyboards , accordeon<br />
én dirigent) en Florian Opahle (gitaar),<br />
voornamelijk nummers van Jethro Tull<br />
en heeft voor deze gelegenheid een goede<br />
twintigtal songs geselecteerd die voor<br />
deze gelegenheid geschikt waren.<br />
Uiteraard ontbreken enkele Tull-knallers niet op het appél : ‘Bourée’<br />
(hun sixties-hit bij uitstek en nog steeds een veel gedraaid<br />
nummer), ‘Mo<strong>the</strong>r Goose’, ‘Aqualung’, ‘My God’ en natuurlijk hun<br />
tweede megahit ‘Locomotive Breath’.<br />
Verwacht je niet aan de ‘normale’ versie van deze nummers, neen,<br />
daar ging het niet om. Het was om een klassieke indruk weer te<br />
geven van de Jethro Tull-nummers. De nummers worden door Ian<br />
zelf aan elkaar gepraat en die man beschikt niet alleen muzikale<br />
talenten maar weet op een échte Engelse én ludieke manier zijn<br />
introducties waar te maken. Je kan naar deze man blijven luisteren,<br />
zelf ook zonder muziek. Maar voor alle duidelijkheid, de melo-<br />
Keys & Chords
dieën blijven herkenbaar.<br />
Het publiek weet dit zeer<br />
goed te appreciëren want<br />
handgeklap stijgt ten hemel<br />
bij de eerste noten van ieder<br />
nummer.<br />
Op het tweede schijfje staan<br />
zowat de meest bekende<br />
nummers, zoals ‘Aqualung’,<br />
‘My God’ en ‘Locomotive<br />
Breath’.<br />
Voor de gelegenheid krijgen<br />
we een schitterende, lange<br />
versie van ongeveer tien minuten<br />
van ‘Aqualung’, met<br />
een knappe intro van het<br />
groot orkest en de dwarsfl uit<br />
van Ian. Wat volgt is pure<br />
klasse. Weer bewijst Ian nog<br />
steeds één der allergrootste<br />
dwarsfl uitisten ter wereld te<br />
zijn.<br />
Het nummer ‘My God’ ondergaat<br />
dezelfde metamorfose als ‘Aqualung’ en wordt nu bijna<br />
negen minuten lang. Ook hier weer een prachtige aanloop naar het<br />
uiteindelijke nummer dat zacht wordt ingezet op de akoestische<br />
gitaar en net zoals bij het origineel na de tweede str<strong>of</strong>e de volledige<br />
back-up krijgt van band en orkest. En gelo<strong>of</strong> me, dit is geen<br />
eenvoudig nummer.<br />
Het snoepje van de avond, en het nummer werd onmiddellijk herkend<br />
door het publiek dat nu wild werd, was ‘Locomotive Breath’.<br />
Neen, ik ga me niet meer herhalen, nee, koop deze dubbel-cd en<br />
dvd en (her)beleef weer deze ontzettend leuke momenten die je<br />
tijdens de jaren zestig ook beleefd hebt. Misschien kan een jointje<br />
je hierbij helpen alhoewel dat niet echt noodzakelijk is, want deze<br />
muziek werkt nog steeds even verslavend zoals destijds.<br />
De dvd is dezelfde muziek maar met beeld en hierop vind je ook<br />
enkele interviews met Ian Anderson. Hij spreekt over diverse din-<br />
Keys & Chords<br />
ZYX Records<br />
ZYX 20723-2<br />
DVD 3082<br />
Jethro Tull omstreeks 1976: Ian Anderson<br />
(zang, fluit) John Evans (keyboards), Martin<br />
Barre (gitaar) • © Alfons Maes<br />
gen en hoe je tegenwoordig<br />
voor minder geld even<br />
hoogwaardige cd’s kunt<br />
maken dan toen je daarvoor<br />
nog naar een grote<br />
studio moest. Anderson<br />
heeft begin jaren tachtig<br />
zijn Londense studio’s verkocht<br />
en heeft nu thuis,<br />
ergens op het Engelse platteland,<br />
een volwaardige<br />
studio gebouwd.<br />
Ian beweegt nog steeds<br />
met diezelfde stijl en gratie<br />
zoals hij dat ook de afgelopen<br />
zesendertig jaar heeft<br />
gedaan. Bij zijn intro’s<br />
spaart hij niets <strong>of</strong> niemand<br />
en luister vooral naar de intro<br />
van Boris (Yeltsin) Dancing.<br />
Voortreffelijk!<br />
Laat je zeker niet misleiden<br />
bij de intro van ‘Aqualung’.<br />
Het is als<strong>of</strong> hij de Deep Purple-richting wil uitgaan maar niets is<br />
minder waar.<br />
Dankzij de splitscreen-technologie wordt het geen saaie dvd om<br />
naar te kijken, maar ook zonder die technologie was het voor mij<br />
een ware belevenis.<br />
Ach, noem het maar een rockconcert met groot orkest, alhoewel<br />
dit niet de opzet was van Anderson, maar voor mij was het een<br />
‘klassiek’ rockconcert gebracht door muzikanten die perfect de<br />
sfeer van Jethro Tull hebben kunnen weergeven. En dat alleen al<br />
maakt dit concert zéér opmerkelijk. Wanneer krijgen wij dit spektakel<br />
hier in België te zien?<br />
Meer info:<br />
www.zyx.de<br />
Alfons Maes<br />
29
30<br />
UK import cabaret project<br />
Dinsdag 12 juli 2005, Feestzaal Stadhuis,<br />
Aalst<br />
Een internationale musicalster die op zo<br />
maar een zomeravond naar onze keizerlijke<br />
stede afzakt, om een eenmalig <strong>the</strong>aterconcert<br />
te geven? Inderdaad, de wonderen zijn de<br />
wereld nog niet uit!<br />
Hier bij ons is hij niet zo bekend, maar toch<br />
zat de feestzaal bijna vol. Een internationaal<br />
publiek uit de UK, Nederland, Duitsland<br />
en uiteraard België vulde de zitjes.<br />
Musicalliefhebbers kennen hem natuurlijk<br />
al jaren, door zijn ho<strong>of</strong>drollen in musicals/<br />
toneelstukken in het Londense West End<br />
en op Broadway in New York. Enkele titels:<br />
‘Anything Goes’, ‘Sunset Boulevard’, ‘Hair’, ‘Beauty And The<br />
Beast’, ‘The Phantom Of The Opera’, ‘Chicago’, ‘Love’s Labours<br />
Lost’, ‘Company’, ‘Putting It Toge<strong>the</strong>r’, ‘Miss Saigon’, ‘Matador’,<br />
‘Evita’, ‘Aspects Of Love’, ‘Rope’. Daarnaast was hij te zien in de tvshows<br />
‘Central Park West’, ‘Titans’, ‘Stop At Nothing’, momenteel<br />
als captain Jack in de sf-reeks ‘Dr. Who’ (voor de lezers van ons<br />
zustermagazine), en in de bioscoopfi lms ‘De-Lovely’ (zie een vorig<br />
nummer), ‘Shark Attack III’, ‘Megalodon’, ‘Method’ en binnenkort<br />
‘The Producers’. John presenteerde ook programma’s op de BBC<br />
zoals ‘Live And Kicking’, ‘Electric Circus’, ‘The Movie Game’<br />
en voor Channel 5 ‘5’s Company’. Voor zijn rol in Sam Mendes’<br />
productie ‘The Fix’ werd hij zelfs genomineerd voor een Olivier<br />
Award.<br />
En alhoewel hij een echte Schot is van geboorte (uit Glasgow),<br />
verhuisde hij met zijn familie naar de USA, waar hij een opleiding<br />
Musical Theatre volgde. De Chicago Tribune schreef over hem:<br />
“John Barrowman established that it’s possible to look like Tom<br />
Cruise and sing like a dream”. Ondertussen heeft hij overal ter<br />
wereld al optredens gegeven, o.a. met de Boston Pops, Indianapolis<br />
Symphony Orchestra, de London Symphony Orchestra en de<br />
National Symphony Orchestra. In Aalst werd hij begeleid door zijn<br />
vaste pianiste, de Amerikaanse Beverly Holt.<br />
John heeft ook enkele solocd’s uitgebracht zoals ‘John Barrowman<br />
Swings Cole Porter’, ‘John Barrowman: Refl ections From Broadway’,<br />
‘John Barrowman: Aspects Of Andrew Lloyd Webber’ en ‘The<br />
Music Of Andrew Lloyd Webber’.<br />
Na een informele entree begon John met ‘Love Changes<br />
Everything’, gevolgd door ‘Fools Rush In’. Tussendoor grapte hij<br />
er op los, ondermeer over zijn informele kledij (zijn schoenen bij<br />
zijn kostuum was hij vergeten). ‘Where Or When’ en een Schots<br />
JOHN BARROWMAN<br />
John Barrowman en Beverly Holt<br />
liedje naar Robert Burns volgden, waarna ‘Give My Regards To<br />
Broadway’ en een medley uit ‘Yankee Doodle Dandy’ kwamen.<br />
John herinnerde ons aan de onschuld die wij koesterden voor<br />
de aanslagen van 9/11, en combineerde ‘Try To Remember’ met<br />
‘Hero’ (Enrique Iglesias). Cole Porter’s muziek heeft een grote<br />
impact op hem, dus bracht hij ‘Anything Goes’. Een beeld van New<br />
York dat hem bijbleef was Audrey Hepburn op een trap, en ‘Moon<br />
River’ koppelde hij daaraan. Uiteraard is John bezeten van movie<br />
musicals, en ‘Miss Otis Regrets’ (weerom van Cole Porter) bewees<br />
dat. Shirley Bassey’s ‘I Am What I Am’ was het laatste nummer.<br />
Na enkele minuten kwam John weer op voor de bisnummers: hij<br />
vertelde ons over zijn workshop voor kinderen ‘The Dreamers’, en<br />
zong het <strong>the</strong>ma daaruit. Daarna volgde een song uit een Stephen<br />
Sondheim productie, een tune uit de tv-show ‘Bobby’, en tot slot<br />
combineerde hij de Amerikaanse spiritual ‘Amazing Grace’ met het<br />
Schots volksliedje ‘Bonnie Bands Of Loch Lomond’.<br />
Het was een opmerkelijk optreden, van hoogstaand niveau. Iets<br />
waar we veel te weinig van krijgen!<br />
Met dank aan Musical Solo Productions.<br />
Meer info:<br />
www.musicalsolo.com<br />
Patrick Van de Wiele<br />
Keys & Chords
Smooth Jazz (eindelijk) in onze contreien<br />
Mijn smaak qua favoriete muziekgenre is de<br />
laatste jaren geëvolueerd naar smooth jazz, dat<br />
zullen de attente lezers van dit magazine al wel<br />
ondervonden hebben. Vroeger zweerde ik bij<br />
soul, disco, funk, jazzfunk enz. Eigenlijk allemaal<br />
muziekgenres die nu met de term R&B<br />
aangeduid worden. Maar waar komt smooth jazz dan vandaan?<br />
In het nummer 0 van dit magazine schetste ik in het kort de geschiedenis<br />
van smooth jazz. Jazz is eigenlijk het muzikale genre waarin<br />
een muzikant zich het creatiefst kan uitleven. Improvisatie is trouwens<br />
een onderdeel dat eigen is aan jazz. Maar bij de term jazz denken de<br />
meeste nog aan de hoogdagen van Louis Armstrong, Duke Ellington<br />
enz. Nochtans is jazz geëvolueerd in verscheidene modernere richtingen,<br />
zoals fusion, contemporary jazz en smooth jazz. Over deze verschillende<br />
benamingen bestaan hele discussiegroepen op het internet.<br />
Zijn dergelijke discussies wel nodig, want ‘what’s in a name’?<br />
Waar jazzpuristen zeer lang weigerachtig tegenover stonden, is het<br />
feit dat jazzmuziek in de jaren ‘60 achteruit boerde. Het fenomenale<br />
succes van de popmuziek met groepen als The Beatles en de vitaliteit<br />
van de rockmuziek waren hiervoor verantwoordelijk. Een deel van de<br />
jazzmuzikanten begon te experimenteren met elementen uit rockmuziek,<br />
en die in hun muziek in te brengen, te fusioneren. Zo ontstond<br />
jazzrock <strong>of</strong> fusion. Fusion heeft een goede beat, heel wat solo’s en<br />
improvisatie. Denk hierbij aan Miles Davis, Chick Corea en Wea<strong>the</strong>r<br />
Report. Carlos Santana moet vermeld worden als diegene die een grote<br />
invloed had op het kruispunt van progressieve rock en fusion. Toen<br />
echter in het midden van de jaren ‘70 de rock artistiek achteruit ging,<br />
stond fusion voor een mengeling van jazz met easy-listening popmuziek<br />
en lichte R&B. Van die kant waren er traditionele jazzmuzikanten<br />
zoals George Benson, Ramsey Lewis, en Grover Washington die elementen<br />
uit R&B groepen (zoals Earth, Wind and Fire) overnamen. Dit<br />
leidde tot jazzfunk (wat soms ook fusion genoemd wordt). Het moet<br />
wel gezegd worden dat voorheen al artiesten als Bro<strong>the</strong>r Jack McDuff<br />
en Booker T een mengeling van soul en jazz speelden. Maar laten<br />
we de Jazz Crusaders niet vergeten, die later hun naam afkorten tot<br />
The Crusaders. Nog meer artiesten uit dit subgenre zijn Mezz<strong>of</strong>orte<br />
& Herbie Hancock. Dit was eigenlijk ook eigentijdse jazz, en gezien<br />
er toen nog geen sprake was van smooth jazz, bevatten hun platen<br />
een mengeling van echte jazz, up-tempo tracks maar ook meer zachte<br />
R&B. Hoe dan ook zowel contemporary (eigentijdse) als smooth jazz<br />
zijn beide uitvloeisels geworden van die fusion. Contemporary jazz<br />
groeide uit een combinatie van fusion en progressieve rock. Hier ligt<br />
de nadruk op de song zelf, op de melodie, wat maakt dat je de songs<br />
Keys & Chords<br />
opmerkt zoals een pop- <strong>of</strong> rocksong. De term was commercieel gezien<br />
een succes, maar jazzpuristen riepen luid dat dit geen jazz meer<br />
was! Veel van de muzikanten hadden hun kunst omgevormd in een<br />
vorm die toegankelijker was voor een eigentijdser publiek, een crossover.<br />
Artiesten: Rippingtons, Spyro Gyra, Yellowjackets, Lee Ritenour,<br />
Acoustic Alchemy, David Sanborn.<br />
Contemporary Jazz is eigenlijk een term die de verschillende variaties<br />
van populaire, mainstream jazz uit de ‘80s en de ‘90s omvat.<br />
Instrumentale contemporary jazz is gewoonlijk samengesteld uit een<br />
combinatie van a) fusion, met de nadruk op rock en funk ritmes; b)<br />
pop-jazz, met de nadruk op herkenbare melodieën; c) smooth jazz,<br />
waar ik het hierna over heb; en d) cross-over jazz en contemporary<br />
funk, met een gepolijste productie en R&B invloeden. Niet alle contemporary<br />
jazz artiesten zijn schuw van improvisatie, maar de meeste<br />
instrumentalisten leggen de nadruk op een gepolijste productie, melodie<br />
en toegankelijkheid. Bij vocale jazz is er ook weinig improvisatie,<br />
en de opnames getuigen van verfi jning, al dan niet een combinatie<br />
van pop, R&B en jazz. Hier prijkt Sade als trendsetter met haar ‘Your<br />
Love Is King’ uit 1984.<br />
Van fusion tot cross-over<br />
Maar nu komt de kat op de koord! Wat is nu smooth jazz? Wel bovenstaande<br />
artiesten vulden de eerste contemporary jazz radioshows die<br />
meestal ‘s avonds laat uitgezonden werden. De sfeer situeerde zich<br />
in een luxueus ingericht penthouse in de stad, met gedimde lichten,<br />
een rode bedsprei, kortom een relaxte omgeving, waarin de zachtere<br />
songs van deze artiesten tot hun recht kwamen. Dat was de basis van<br />
het smooth jazz formaat. De elpee ‘Breezin’’ van George Benson is<br />
de roots van smooth jazz. Met dit album uit 1976, dat platina haalde<br />
en bekroond werd met een Grammy Award, werd hij een pop superstar.<br />
Het merendeel van deze elpee is een zachtere variatie van zijn<br />
werk op het CTI label, waar zijn toenmalige band de funk elementen<br />
inpompte. En toch is het de enige vocale track, nl. een cover van<br />
Leon Russell’s ‘This Masquerade’ (één van mijn lievelingsnummers),<br />
ook weer bekroond met een Grammy, waarin George zijn nieuw<br />
handelsmerk tentoonspreidde. Hij scatte samen met zijn gitaarsolo’s.<br />
Het album bereikte de top van de pop elpee charts. Voor Benson was<br />
dit niet zozeer een doorbraak, maar wel een koersverandering, want<br />
31
de gitaar stond nog steeds<br />
centraal.<br />
Smooth jazz werd defi nitief<br />
op punt gesteld door<br />
Kenny G met de elpee<br />
‘Songbird’. Maar de radiostations<br />
in de US (zoals<br />
Wave, KKSF, WNUA,<br />
enz.) hadden geen naam<br />
voor deze muziek. Voor<br />
vele luisteraars was dit<br />
geen probleem. Het probleem<br />
stelde zich echter<br />
bij de verkoop en de publiciteit.<br />
Hoe adverteer je<br />
een product en verkoop je<br />
het wanneer er geen naam<br />
voor bestaat? Tijdens een<br />
enquête onder de luisteraars<br />
kwam de term<br />
‘Smooth Jazz’ naar boven.<br />
Bij smooth jazz is het meer de sfeer die telt dan de song zelf, je hoort<br />
niet zoveel catchy melodieën, het is meer een groove met af en toe<br />
een solo, maar die er nooit echt bovenuit steekt. Het is aangenaam<br />
om naar te luisteren, en het geheel wordt omgeven door strijkers <strong>of</strong><br />
syn<strong>the</strong>sizers om de sound nog zachter te maken. Smooth Jazz legt dus<br />
de nadruk op de gepolijste kant van de muziek. Het genre moet het<br />
meer hebben van ritmes en grooves dan van improvisaties. Het woord<br />
‘smooth’ zelf impliceert dat het zacht is. Je kan smooth dus een uitgroei<br />
van contemporary noemen, maar uiteraard zijn er weer substijlen.<br />
En dan is er de new age van jazz, een mix van contempo/smooth,<br />
wat men in de USA ook N(ew) A(dult) C(ontemporary) noemt. Toen<br />
Kenny G zijn elpee ‘Songbird’ en volgende uitbracht, was ik onmiddellijk<br />
in de ban van zijn nieuwe sound. Ik kende hem al van in zijn<br />
jazzfunk periode toen hij speelde met Kashif en Jeff Lorber. Met deze<br />
nieuwe sound verkocht hij wereldwijd miljoenen elpees en cd’s. Toch<br />
is hij hier in België niet zo bekend. Kenny G(orelick), die trouwens<br />
het wereldrecord op zijn naam staan heeft om de langste noot aan te<br />
houden, speelt sax<strong>of</strong>oon zoals geen ander. Hij nam de lichtste vorm<br />
van fusion en mengde die met een vleugje Quiet Storm uit de jaren<br />
‘70, wat resulteerde in een suikerzoete, verleidelijke en zachte instrumentale<br />
sound. Sax<strong>of</strong>oon is misschien het meest gebruikte instrument<br />
in smooth jazz, maar evengoed kan dat klassieke en elektrische gitaar,<br />
piano, keyboards, klarinet enz. zijn. Artiesten van deze cross-over<br />
zijn: Kenny G, Dave Koz.<br />
Dus denk eraan… het geluid, het gevoel, de stemming komt eerst.<br />
Maar wie kan het wat schelen? Eigenlijk zijn er slechts twee soorten<br />
muziek: goede en slechte (<strong>of</strong> waar je van houdt en waarvan niet).<br />
Licht in de duisternis<br />
Smooth jazz muziek is ons onze contreien zo goed als onbekend.<br />
Mijn pogingen om platenfi rma’s en concertorganisaties warm te maken<br />
voor dit soort muziek in ons land draaiden op niets uit. Meer dan<br />
eens geldt het motto: onbekend is onbemind! Toch zijn er enkele lichtpuntjes<br />
in het duister. In Antwerpen draait het radiostation CROOZE.<br />
fm sedert maart van vorig jaar op 104.2 FM haar uitzendingen als lifestyle<br />
radiostation. De muziekgenres smooth jazz, nu-soul, funk en s<strong>of</strong>t<br />
pop kregen een onderkomen. Het is een radio met muziek en informatie<br />
met stijl voor luisteraars met stijl die houden van de goede en de<br />
mooie kanten van het leven. CROOZE.fm zit nu nog in de startblok-<br />
32<br />
ken, maar binnenkort zullen<br />
we er nog veel van horen.<br />
Lokaal werd het muziekstation<br />
zeer gesmaakt, en via<br />
de webstream kon de rest<br />
van Vlaanderen ook kennismaken.<br />
Ik ontdekte ze<br />
enkele maanden geleden,<br />
en was aangenaam verrast<br />
toen ze de eerste Belgische<br />
smooth jazz compilatie ‘Jacuzzi<br />
Jazz’ realiseerden.<br />
Ondertussen promoten ze<br />
ook een smooth jazz cruise<br />
naar de Caraïben.<br />
Meer info:<br />
www.crooze.fm<br />
Een tweede lichtpuntje is<br />
de Nederlandse band <strong>Out</strong><br />
Of The <strong>Box</strong>. Ik kwam via het<br />
internet met hen in contact. De band bestaat uit Inge Wenzel (keyboards,<br />
vocals en drum programming), Marijn Eland (basgitaar, vocals<br />
en drums), en Douwe Laansma (alt en sopraansax<strong>of</strong>oon). Sinds kort<br />
is daar ook gitarist Aart van Overmeir bijgekomen. Marijn volgde tussen<br />
zijn achtste en zijn achttiende vioolles. Maar op zijn veertien<br />
à vijftiende speelde hij drum en basgitaar in een pop/cover/soulfunk<br />
bandje. Zelf bezat hij echter die instrumenten niet. Op zijn achttiende<br />
maakte hij een single met Marcel Van de Singel. Later maakte hij in<br />
een latin/popband kennis met Inge Wenzel. Met haar zou hij vanaf<br />
1989 blijven samenspelen. Uiteindelijk kocht hij in 1998 een basgitaar.<br />
Na zijn idolen van het eerste uur zoals Earth, Wind & Fire,<br />
Mezz<strong>of</strong>orte, en Level 42, evolueerde hij naar het basspel van Marcus<br />
Miller. Het was overigens precies deze gitaarklank die hem tot de aankoop<br />
van een Fender jazz bas deed overgaan.<br />
Inge Wenzel is een heel ander verhaal. Zij komt uit een muzikale<br />
familie en speelde op haar achtste al op een Bontempi orgel. De volgende<br />
twee jaar volgde ze orgelles, en daarna deed ze zo’n zes jaar<br />
aan zelfstudie. Op haar zestiende ging ze naar de muziekschool en<br />
speelde er verschillende stijlen. Daar leerde ze Marijn als percussionist<br />
kennen in een latin/popband. Op haar negentiende trok ze naar<br />
het conservatorium, waar ze vijf jaar elektrisch orgel en daarna ook<br />
keyboards studeerde. Dit laatste kwam via de invloed van Marijn die<br />
haar met o.a. met platen van The Yellowjackets liet kennismaken. In<br />
1992 studeerde ze af als docerend musicus voor elektrisch orgel, en<br />
in 1996 voor keyboards. Tussendoor trad ze op onder de naam Brainwave<br />
met easy-listening muziek. Tussen 1998 en 2000 zat ze met Marijn<br />
(op basgitaar) in de groep Mind The Gap. Hier werd soul gespeeld<br />
plus de betere onbekende tracks van o.a. Jeffrey Osborne, Chic, Lisa<br />
Stansfi eld en Tavares. De band ging uiteen door meningsverschillen<br />
over het leiderschap. Dat moest normaal immers aan Inge toekomen!<br />
Inge gaf overdag les op de muziekschool. Tegelijkertijd splitte de<br />
groep Soul Power, waarvan Douwe de ex bandleider was. Toevallig<br />
ontmoette het trio mekaar, het gesprek kwam op smooth jazz en de<br />
rest is geschiedenis. Inge werkt (en praat) momenteel in een sneltreinvaart.<br />
Zij wijdt haar creatief proces aan een vrijmaking van de jaren<br />
opgekropte frustraties.<br />
Ook vindt ze het leuk om te horen en te zien dat tijdens het componeren<br />
van stukken, ze vanzelf in een bepaalde richting gaat zonder<br />
Keys & Chords
dat ze er erg in heeft. Inspiratie moet echt komen, en komt soms door<br />
hele “vreemde” dingen. Zo kreeg ze inspiratie door het ritme van een<br />
duif op het dak. Binnen een half uur ontstond zo een nieuwe track!<br />
Beelden werken ook op haar fantasie, voornamelijk de natuur. Inspiratie<br />
komt door een bepaald gevoel <strong>of</strong> geluid dat ze hoort, <strong>of</strong> via een<br />
bepaalde artiest op radio <strong>of</strong> cd. Dat wordt dan weer beïnvloed door<br />
de stijlen waarmee ze is opgegroeid (voornamelijk soul en ballades)<br />
en wat ze dagelijks hoort. Onder haar muzen rekent ze Koinonia,<br />
Mezz<strong>of</strong>orte, Yellowjackets (de oudere cd’s), Brian Culbertson, David<br />
Benoit, en verder de soul van James Ingram, Jeffrey Osborne, George<br />
Duke, EW& F. enz.<br />
Toen Marijn in 2003 aanvaard had om op het bedrijfsfeestje van zijn<br />
werkgever zijn <strong>Out</strong> Of The <strong>Box</strong> te spelen, werden op enkele weken<br />
tijd zo’n vijftien nummers ingestudeerd. Marijn had vooraf al beslist<br />
om met zijn drieën te blijven en af en toe gastmuzikanten aan te nemen.<br />
Douwe Laansma is dus de sax<strong>of</strong>onist van de groep. Hij bespeelt zowel<br />
de alt- als de tenorsax. Hij studeerde aan het conservatorium in<br />
Arnhem en zat in de jaren ’80 in heel wat bands. Met de jazzrock<br />
formatie Midnight Straphanging geraakte hij zelfs tot in de fi nale van<br />
de Heineken Crossover-award. Maar ook blues, disco, soul, funk en<br />
bigband zijn hem niet vreemd. Douwe werd aangemoedigd om meer<br />
op de voorgrond te treden en dat lukte.<br />
Ondertussen is op 10 juni jl. hun eerste cd ‘Steppin’ <strong>Out</strong>’ in eigen<br />
beheer uitgekomen. Ik laat Inge even aan het woord: “Anders dan<br />
bij andere muziekstijlen is o.a. een belangrijk aspect van de smooth<br />
jazz dat de “sound” in orde is (transparan<strong>the</strong>id). We hebben bij Emiel<br />
van Egdom er ontzettend hard aan moeten trekken om dit te bereiken.<br />
Vooral omdat we met eigen eenvoudige middelen de opnames<br />
gemaakt hebben en ermee naar Emiel gegaan zij, die het mixen en de<br />
master-productie voor zijn rekening nam, wat letterlijk dag en nachtwerk<br />
is geweest om het de juiste sfeer te geven. Ook hebben we ontzettend<br />
veel geleerd bij Emiel zowel op muzikaal als mentaal gebied!<br />
Het was een genot om deze man te zien werken en horen vertellen<br />
wat hij heeft meegemaakt en wat hij ons heeft geleerd! Een ontzettende<br />
leerzame ervaring en we hebben de smaak te pakken om in de<br />
toekomst hiermee door te gaan!”<br />
OUT OF THE BOX<br />
STEPPIN’ OUT<br />
Eigen beheer<br />
OOTB0501<br />
Distr.: eigen beheer<br />
Opener is het autobiografi sch up-tempo nummer ‘<strong>Out</strong> Of The <strong>Box</strong>’,<br />
waarna het rustigere ‘Bali Woman’ volgt, een song in de trend van The<br />
Yellowjackets. ‘Drifting Clouds’ is een kort zacht intermezzo. ‘Breeze’<br />
is voor mij één van de topnummers. Een relaxt, optimistisch zuiders<br />
nummer waarop Inge vocalen zingt. ‘Forever You’ is het eerste eigen<br />
nummer dat Inge componeerde. Het zachte ‘In Between’ wordt nu<br />
gebruikt als afsluiter bij optredens. Ze houdt van open eindes, dus…<br />
Tussen de 2 songs zitten verschillende jaren, en ze verschillen dan ook<br />
van mekaar. Zelf vindt Inge de stijl van het laatste nummer, iets waar<br />
ze nog meer wil mee doen. ‘Duke Of Blues’ is funky, en Douwe’s<br />
sax op ‘One Moment’ doet me ergens aan Kenny G denken. Hekkensluiter<br />
is ‘Highway Nights’, een aangenaam nachtelijk ritje over<br />
de snelweg. Alle songs werden door Inge gecomponeerd en voorzien<br />
Keys & Chords<br />
van arrangementen, behalve ‘One Moment’ (samen met Douwe) en<br />
‘Drifting Clouds’ (samen met Douwe & Marijn). En ja, ondergetekende<br />
leverde de titel van deze cd. Zo is het ook een beetje mijn kindje.<br />
Toch kan ik niet anders dan deze cd aanbevelen, al was het maar om<br />
smooth jazz bekender te maken!<br />
Meer info:<br />
www.out<strong>of</strong><strong>the</strong>box-smoothjazz.nl<br />
Op vrijdagavond 2 september as spelen ze op het Rhinetown Jazz<br />
festival in Wageningen, en de dag daarna tijdens Swing op de Brink in<br />
Muiderberg. Dat wordt ook een belangrijke promotiedag, zowel voor<br />
de band als voor smooth jazz. En zo kom ik tot mijn derde lichtpunt:<br />
Sinds enkele maanden bestaan de portaalsites smoothjazz.startpagina.be<br />
en de Nederlandse tegenhanger ervan <strong>of</strong> smoothjazz.pagina.nl.<br />
Hierop vind je van alle informatie over smooth jazz gitaristen, sax<strong>of</strong>onisten,<br />
trompettisten, tijdschriften, bands, zangers en zangeressen,<br />
evenementen en zo maar door. Een goudmijn dus! Wanner je bovendien<br />
op de Belgische site over een naam scrolt, verschijnt een foto<br />
en wat uitleg. Bezieler Dimitri is daarnaast de laatste maanden druk<br />
bezig met het opstarten van een smooth jazz Internet radio (iets wat<br />
je normaal alleen in de States tegenkomt). Uiteraard hou ik u van het<br />
verder verloop op de hoogte.<br />
Op voornoemd festival Swing op de Brink zal smoothjazz.pagina.nl<br />
aanwezig zijn met een standje om ons geliefd muziekgenre verder te<br />
promoten.<br />
Ten vierde vermeld ik ook nog het Duitse platenlabel Wave Music.<br />
Hierover schreef ik al een artikel in een van de vorige nummers van<br />
dit tijdschrift. Regelmatig brengen ze nieuwe compilaties uit.<br />
Meer info:<br />
www.wavemusic.de<br />
En ja, dit jaar stond voor het eerst smooth jazz geprogrammeerd op<br />
het North Sea Jazz Festival. Er is dus duidelijk licht aan het einde van<br />
de tunnel!<br />
Patrick Van de Wiele / © Foto’s <strong>Out</strong> <strong>of</strong> <strong>the</strong> <strong>Box</strong>: Patrick Van de Wiele<br />
33
In deze Music Technix gaan we het niet hebben over intrinsieke<br />
karakteristieken van een gitaar <strong>of</strong> een versterker die de klank beinvloeden,<br />
maar over (secundaire) effecten die een specifi eke vervorming<br />
veroorzaken, waardoor tal van verschillende geluiden<br />
kunnen geproduceerd worden met een elektrische gitaar. Het gaat<br />
hierbij bijna altijd om ‘solid body’ gitaren. Deze gebruiken elektromagnetische<br />
elementen, en hangen niet af van de resonantie<br />
die geproduceerd wordt door een ‘hollow body’ gitaar. Het aldus<br />
elektrische geluid kan op tal van manieren beïnvloed worden.<br />
Veel muzikanten zweren bij analoge effecten, en het moet gezegd:<br />
heel wat digitale effecten klinken niet natuurlijk <strong>of</strong> organisch. Toch<br />
is de kwaliteit van de digitale apparatuur de laatste jaren enorm<br />
gestegen, en het wordt steeds moeilijker om het verschil tussen<br />
analoog en digitaal met het blote oog te horen. Een ander voordeel<br />
van digitale vervorming is dat er gewoonlijk heel wat verschillende<br />
geluiden kunnen geproduceerd worden met een doosje, terwijl je<br />
daarvoor meerdere analoge tegenhangers voor nodig hebt. Maar<br />
wat voor effecten bestaan er eigenlijk zoal (los van het reproduceren<br />
van bijvoorbeeld specifeke versterkers)?<br />
Gewoonlijk verdelen we effecten in twee categorieën: apparatuur<br />
die zorgt voor een hervormen van het oorspronkelijke signaal, en<br />
apparatuur die zorgt voor een versterking van het signaal.<br />
34<br />
1. Hervormen van het signaal<br />
Overdrive en distortion<br />
Vroeger werden vooral buizenversterkers gebruikt om het elektrische<br />
signaal van een gitaar met elementen over te brengen. Zoals<br />
het geval is bij elke versterker, hadden deze apparaten een maximum<br />
versterking waarboven de toppen van de geluidsgolven werden<br />
‘afgesneden’. Dit was een grote kopzorg voor heel wat geluidsingenieurs,<br />
maar heel wat muzikanten hielden van het geluid en<br />
versterkten opzettelijk hun instumenten zo sterk dat de toppen van<br />
de geluidsgolven werden afgevlakt.<br />
Overdrive staat gewoonlijk voor ‘s<strong>of</strong>t clipping’. Dit betekent dat de<br />
‘gain’ (dit is de hoeveelheid overdrive) wordt gereduceerd boven<br />
het ‘clipping point’. Je krijgt dus een afgeronde top. Distortion staat<br />
voor ‘hard clipping’. Hierbij wordt de geluidsgolf volledig afgevlakt<br />
op het clipping point, waardoor je een rechte lijn en geen ronding<br />
bekomt. Distortion klinkt harder, en wordt vaak gebruikt voor rock<br />
<strong>of</strong> metal. Overdrive klinkt natuurlijker, en komt het dichtst in de<br />
buurt bij de allereerste ‘fuzz’ pedalen.<br />
Buiten een knop om de gain te bepalen, hebben de meeste overdrive<br />
en distortion apparaten ook knoppen voor ‘tone’ (om de extra<br />
hoge tonen die door het afsnijden van de geluidsgolven worden<br />
geproduceerd te reduceren), ‘volume’ (om meer balans te brengen<br />
tussen het volume van het effect en het overschreden niveau, vaak<br />
gebruikt om het signaal sterker te maken voor solo’s), en soms ook<br />
extra opties voor de tonen (zoals bass, mid en treble).<br />
Overdrive en distortion maskeren de klankkleur van de gitaar wat,<br />
maar vele muzikanten houden ervan deze zoveel mogelijk intact<br />
te houden. Wanneer meerdere noten tegelijk gespeeld worden,<br />
wordt er door s<strong>of</strong>t <strong>of</strong> hard clipping een extra noot geproduceerd.<br />
Deze zorgt ervoor dat volle akkoorden (waarbij zes noten worden<br />
gespeeld) vaak klinken als een brij, en dat het zo soms moeilijk<br />
wordt de exacte noten die gespeeld worden te bepalen. Dit effect<br />
is echter een zegen voor wie power chords speelt, want hierdoor<br />
klinken deze akkoorden (waarbij maar een paar noten worden<br />
voortgebracht) veel voller. Bij ‘string bending’ om een noot om te<br />
buigen tot een andere moet er echter opgepast worden, want de<br />
hierbij geproduceerde extra lage noot klinkt vaak storend. Dit kan<br />
gedeeltelijk gecompenseerd worden met de tone knop voor bas.<br />
Sologitaristen gebruiken vaak overdrive voor hun solo’s, en halen<br />
dan de gain omlaag wanneer ze akkoorden spelen.<br />
Compressors<br />
Soms wilt een muzikant niet dat het geproduceerde signaal boven<br />
een bepaalde limiet gaat. Als je dit door clipping zou bewerkstelligen,<br />
krijg je distortion <strong>of</strong> overdrive. Maar wanneer je de versterking<br />
van het binnenkomend signaal progressief reduceert, bekom<br />
je compression. Het totale bereik wordt dus beperkt door de gain<br />
Keys & Chords
van de lage amplitudes te behouden en de gain van de hoge amplitudes<br />
te onderdrukken. Luide stukken kunnen dan stiller klinken en<br />
zachte passages luider. Dit effect wordt bijvoorbeeld vaak gebruikt<br />
voor zangers die alternerend luid en zacht moeten zingen. Dankzij<br />
compression kan hun stem goed in de mix blijven. Door de gain<br />
hoog te zetten en het output signaal op een min <strong>of</strong> meer constant<br />
niveau te houden, kunnen snaarinstrumenten meer sustain krijgen.<br />
Wel is het zo dat compressors gewoonlijk even tijd nodig hebben<br />
om te reageren op een noot, en soms is het dan ook moeilijk om<br />
ze zo te confi gureren dat de natuurlijke ‘attack’ van jouw gitaar er<br />
niet onder lijdt.<br />
Ring modulation<br />
Hierbij wordt er een tweede signaal, voortgebracht door een plaatselijke<br />
oscillator <strong>of</strong> geluidsbron, toegevoegd aan het oorspronkelijke<br />
geluid dat voortgebracht wordt door het instrument. Deze twee<br />
signalen worden gecombineerd om de som en min frequenties te<br />
produceren die dan de output van het instrument vormen. De oorspronkelijke<br />
tonen worden dus ‘verplaatst’. Ring modulation was<br />
erg populair in de jaren vijftig.<br />
Pitch shifters<br />
Pitch shifters werken met microprocessors en verleggen de basisfrequentie<br />
van een geluidssignaal. Er wordt dus eigenlijk een staal<br />
gemaakt van het oorspronkelijke geluid dat vervolgens opnieuw<br />
wordt geconstrueerd op een andere frequentie.<br />
Een goed voorbeeld van een pitch shifter is de harmoniser. Harmonisers<br />
voegen een <strong>of</strong> meer noten toe bij wat je al aan het spelen<br />
was. De eerste harmonisers verdeelden octaven, waardoor er een<br />
vervormd signaal werd geproduceerd dat een <strong>of</strong> meerdere octaven<br />
lager was dan wat er eigenlijk werd gespeeld. Het probleem was<br />
dat deze enkel werkten op een enkele noten. Moderne harmonisers<br />
gebruiken digitale opslag- en ophaaltechnieken om de toon en<br />
de klankkleur van jouw spel te vrijwaren. Het blijft gemakkelijker<br />
om harmonieën te creëren met enkele noten, maar voor gitaren is<br />
het belangrijk dat dit ook kan met meerdere noten tegelijkertijd.<br />
Harmonisers kunnen gebruikt worden met een vast in te stellen<br />
interval, maar vele moderne apparaten zijn ‘intelligent’, waardoor<br />
je het interval kunt bepalen door een zelf ingestelde muzieksleutel<br />
en de gespeelde noot. Tegenwoordig is het vaak ook mogelijk om<br />
te kiezen voor willekeurige variaties en verbeteringen. Dit wordt<br />
meestal gebruikt om vocale harmonieën realistischer te laten klinken.<br />
Flanging<br />
2. Versterken van het signaal<br />
Flanging wordt gewoonlijk beschreven als een wervelend, draaiend<br />
geluid. Het wordt geproduceerd door het oorspronkelijk signaal<br />
te mixen met een kopie van dat signaal, dat licht (meestal 5<br />
tot 15 mS) vertraagd is.<br />
Wanneer dit gedaan wordt met een lage resonantie, lijkt het geluid<br />
op wat geluidsingenieurs in de jaren zeventig soms produceerden<br />
door twee identieke bandopnames tegelijk te laten lopen, maar<br />
Keys & Chords<br />
een opname aan de fl ens (rand) aan te raken, waardoor deze niet<br />
meer synchroon met de oorspronkelijke band verliep. Een fl ens<br />
heet in het Engels ‘fl ange’, vandaar ook de naam van dit effect.<br />
Door de resonantie hoog in te stellen, krijg je een geluid dat wel<br />
wat lijkt op dat van een straalvliegtuig.<br />
Phaser<br />
Een phaser produceert een geluid dat wel wat lijkt op dat van een<br />
fl anger. Bij fl anging ontstaan echter veel verplaatsingen van de frequentie,<br />
die allemaal muzikaal gerelateerd zijn, terwijl bij phasing<br />
dit minder gebeurt en de verplaatsingen netjes verdeeld zijn.<br />
Chorus<br />
De ‘echte’ chorus, zoals we die kennen van analoge pedalen, werkt<br />
op dezelfde manier als fl anging. Het voegt een tweede signaal toe<br />
aan het oorspronkelijke signaal, maar dit tweede geluid wordt vertraagd.<br />
De vertraging zelf is variabel, en langer dan het geval is bij<br />
fl anging. Zo krijg je een warmer, voller geluid, maar toch blijft de<br />
delay kort genoeg om een aparte echo te kunnen horen. Omdat er<br />
ook nog eens weinig <strong>of</strong> geen feedback is, bekom je zo een subtiel<br />
effect, waarbij het klinkt als<strong>of</strong> meerdere instrumenten tegelijk<br />
hetzelfde deuntje aan het spelen zijn. Wie beschikt over een goed<br />
geluidsysteem, krijgt zo al snel een krachtig ‘surround effect’. Omdat<br />
het geluid ‘dikker’ klinkt, heeft chorus ook wel raakvlakken met<br />
de reverb.<br />
Gewoonlijk kunnen bepaalde parameters apart bepaald worden,<br />
zoals ‘rate and depth’, pre-delay; tone, intensity (ook wel ‘effect’ <strong>of</strong><br />
‘mix’ genoemd) en soms ook resonance.<br />
Digitale effecten mengen het oorspronkelijke geluid gewoonlijk<br />
met een signaal dat iets hoger <strong>of</strong> lager klinkt, en lichtjes vertraagd<br />
is. Dit zorgt voor een veel sterker chorus, maar alles klinkt vaak<br />
lichtjes vals en daarom gebruiken heel wat muzikanten liever de<br />
oorspronkelijke chorus apparaten.<br />
Reverb<br />
Reverb zorgt voor talloze kopieën van het oorspronkelijke signaal,<br />
die zo kort vertraagd worden dat je ze niet met het blote oor kunt<br />
horen. Het resultaat klinkt als<strong>of</strong> je in een kamer met harde oppervlakten<br />
bent die zorgt voor een uitstekende akoestiek. Het is dus<br />
als<strong>of</strong> het signaal enkele keren weerkaatst wordt op de muren, het<br />
35
plafond en de vloer voor het uitsterft.<br />
Gewoonlijk kan je de decay (hoe lang het duurt voor het geluid<br />
wegsterft), de level (het volume) en de tone van de reverb zelf bepalen.<br />
Geavanceerde reverb effecten gooien daar nog tal van opties<br />
bij, zodat je bij wijze van spreken eender welke soort ruimte<br />
met eender welke soort oppervlakten kunt simuleren.<br />
Phil Collins was degene die als eerste (drummer) reversed reverb<br />
gebruikte, waarbij de intensiteit van de reverb wordt opgebouwd<br />
voor het opeens stopt. Dit geluid werd legendarisch, maar de brave<br />
man lijkt maar weinig erkenning te genieten voor deze vondst.<br />
Delay<br />
Delay werd vroeger bekomen door de geluidsband meerdere keren<br />
door een loop te laten gaan voor het geluid werd gewist. Tegenwoordig<br />
wordt het oorspronkelijke signaal digitaal in een buffer<br />
opgeslagen en opnieuw gespeeld, zodat er een echo geproduceerd<br />
wordt. Wat je net gespeeld hebt, wordt zo dus een <strong>of</strong> meerdere<br />
keren herhaald.<br />
Je kunt zelf de delay time, delay level en feedback instellen, en<br />
vaak zijn er aparte knoppen voor tone, en kan je met andere opties<br />
heel wat verschillende stereo-effecten instellen.<br />
Een korte delay (van bijvoorbeeld 50 mS) op hetzelfde niveau als<br />
het oorspronkelijke signaal veroorzaakt een schijnbare verdubbeling,<br />
zodat het klinkt als<strong>of</strong> twee muzikanten exact hetzelfde aan het<br />
spelen. Een langere delay (van bijvoorbeeld 100 mS) veroorzaakt<br />
een echt echo effect.<br />
36<br />
3. Het beroemdste effect<br />
Het is tegenwoordig bijna onmogelijk muziek in te beelden zonder<br />
reverb, chorus <strong>of</strong> delay. Toch is het bekendste effect ooit er eentje<br />
dat beroemd werd dankzij gitaristen als Jimi Hendrix (foto linksonder):<br />
het wahwah-effect. Hierbij wordt een piek in de ‘frequency<br />
response’ op en neer het frequentiespectrum begeven. Dit gebeurt<br />
gewoonlijk via een voetpedaal, maar er zijn ook heel wat wahwaheffecten<br />
beschikbaar die worden gecontroleerd door de intensiteit<br />
waarmee gespeeld wordt.<br />
De frequentie wordt gewoonlijk bewogen tussen 400 Hz en 2 Khz.<br />
Oude wahwah-pedalen zijn zeer gegeerd, voornamelijk omdat<br />
men meent dat foutjes in de oorspronkelijke ontwerpen zorgen<br />
voor de heel specifi eke geluiden die ermee geproduceerd worden.<br />
Digitale effecten zijn vaak veel te precies, waardoor ze niet dezelfde<br />
klankkleur kunnen bekomen.<br />
Dirk Vandereyken<br />
Keys & Chords
Keys & Chords<br />
Vlaamse festivalia (2)<br />
BLUE NOTE FESTIVAL 2005<br />
Het tweede deel van de vierde uitgave van dit Belgische festival<br />
met internationale allures, stond in het teken van All That Jazz?<br />
In dit luik kwamen de meer dansbare mengvormen zoals met<br />
blues, funk, rock, wereldmuziek enz. uitgebreid aan bod. Ik trok<br />
op woensdag 20 en donderdag 21 juli naar de Bijlokesite om de<br />
sfeer op te snuiven.<br />
Woensdag 20/07<br />
Vroeger recenseerde ik het boek ‘Pop – Een halve eeuw beweging’<br />
van Gert Keunen (u weet wel, die docent Popgeschiedenis aan de<br />
Fontys Rock Academy in Tilburg), en dit jaar opende hij met zijn<br />
groep Briskey, de eerste dag van All That Jazz? Ik zag hem echter<br />
niet aan het werk, daarvoor was het te vroeg.<br />
Om haar debuut ‘Salt’ uit 2003, werd Lizz Wright bejubeld als<br />
“one <strong>of</strong> <strong>the</strong> year’s most promising new voices”. Zij werd de volgende<br />
act. Lizz komt uit het gezin van een dominee uit het zuiden<br />
van de VS, en begon ooit met een eerbetoon aan Billie Holiday. Op<br />
haar vijfentwintigste heeft ze al twee jaar een platencontract met<br />
Verve/Forecast erop zitten. Ze bracht die woensdagavond ho<strong>of</strong>dzakelijk<br />
een mengeling van blues en soul. De ho<strong>of</strong>dbrok was voor<br />
haar eigen songs zoals ‘Eternity’, ‘Silence’, ‘Lead The Way’, ‘When<br />
I Close My Eyes’, en de titelsong van haar nieuwe cd ‘Dreaming<br />
Wide Awake’. Maar ze vertolkte tevens covers zoals ‘Stop’ (dat<br />
voorheen door Madonna gecoverd werd), ‘A Taste Of Honey’ (een<br />
vroege Beatles hit), en ‘Old Man’ van Neil Young. Ze werd begeleid<br />
door Mike Moreno (gitaar), Anthony Peterson (gitaar), Massimo Bialcoti<br />
(bas) en Jonathon Rix (drums).<br />
Wright deelt de liefde voor de blues met de zangeres van de vol-<br />
Solomon Burke (foto genomen tijdens Bluesfestival van Peer 2003 2003 • © Alfons Maes)<br />
gende act, Cassandra Wilson. Zij komt uiteraard ook uit het zuiden<br />
van de VS. Van haar recenseerde ik de cd ‘Glamoured’, en hieruit<br />
zong ze heel wat songs. Maar er was ook plaats voor nieuw werk.<br />
Cassandra heeft duidelijk podiumvas<strong>the</strong>id en zingt zich probleemloos<br />
doorheen covers als ‘Lady Lay’ (Bob Dylan), ‘I Wants To Be<br />
Loved’ (Muddy Waters), ‘Fragile’ (Sting), ‘Brown Sugar’ (d’Angelo)<br />
en ‘Redemption Song’ (Bob Marley). Toch vond ik dat het allemaal<br />
een beetje op mekaar leek. Of was dat omdat Cassandra in<br />
de lijn ligt van Lizz? Cassandra werd begeleid door Brandon Ross<br />
(gitaar en banjo), Marvin Sewell (gitaar), Jeffrey Haynes (percussie)<br />
en Reginald Veal (bas). Het heeft vier jaar geduurd om haar op<br />
dit festival te krijgen, en ze liep in haar bisnummers dan ook een<br />
halfuurtje uit.<br />
Maar de kers op de taart moest nog komen, en die was weggelegd<br />
voor het soulfenomeen Solomon Burke. Solomon is misschien bij<br />
de grote massa onbekend, maar draait toch al sinds de tweede<br />
helft van de jaren ’50 mee in de muziekwereld. Ooit maakte hij<br />
samen met Wilson Pickett, Joe Tex en Ben E. King, deel uit van de<br />
Soul Clan. Solomon heeft zijn eerste roeping, die van predikant<br />
in de kerk, nooit opgegeven, en oefent dit nog steeds uit. Op zijn<br />
vijfenzestigste is hij nog bijzonder actief, zo runt hij samen met<br />
zijn dochter een begrafenisonderneming, begeleidt hij de muzikale<br />
carrière van zijn kroost, en treedt hij nog veel op. Burke is<br />
de stamvader van zeven zonen, veertien dochters, vierenzeventig<br />
klein- en dertien achterkleinkinderen! Voor zijn optreden werd een<br />
enorme rode zetel centraal op het podium geplaatst, die speciaal<br />
voor hem hier gemaakt werd (dat eist hij namelijk in zijn contract).<br />
Na een spectaculaire intro van zijn band nam hij dan ook op die<br />
troon plaats. Wat volgde was zo’n twee uur onvervalste sixties soul<br />
en R&B, met aan de lopende band herkenbare hits en eigen nummers,<br />
zoals ‘I Need Some Lovin’’, ‘If I Had A Hammer’, de ballade<br />
37
‘Soul Searchin’’ (waarop zoon<br />
Burke rozen uitdeelde), ‘Georgia<br />
On My Mind’, zijn eerbetoon aan<br />
“friends from <strong>the</strong> past”: ‘Sittin’<br />
On The Dock Of <strong>the</strong> Bay’, ‘Fafa-fa-fa-fa-fa’,<br />
‘Spanish Harlem’,<br />
‘Stand By Me’, en de medley<br />
‘He’ll Have To Go/I Can’t Stop<br />
Loving You/Let The Good Times<br />
Roll/Having A Party/A-men/What<br />
A Wonderful World/Proud Mary’.<br />
Tussendoor bracht dochter Candy<br />
een overtuigende coverversie van<br />
Gloria Gaynor’s ‘I Will Survive’.<br />
Vader zag dat het goed was. De<br />
zoon droogde van tijd tot tijd<br />
vaders kletskop af met een washandje,<br />
en Solomon inviteerde<br />
vrouwelijke toeschouwers uit om<br />
naast hem te dansen. Hij nam er<br />
zelfs één op schoot, en vervolgde<br />
met de ballade ‘Don’t Give Up<br />
On Me’, het rocknummer ‘Have Some Fun Tonight’ en de Little<br />
Richard covers ‘Lucille/Tutti Frutti’. Deze nog levende soullegende<br />
sloot af met een gospelsong en de meestamper ‘Everybody Needs<br />
Somebody’. Knap wat die man op zijn leeftijd nog doet, en hij<br />
bezit meer soul dan al die hedendaagse neo-soul artiesten! Ik geef<br />
nog even de line up mee: Solomon (zang), Solomon Jr.(zang), Candy<br />
Burke (zang), Elliot Deutsch (trompet), Carle Vickers (trompet,<br />
sax), Josep Kalet (sax, harmonica), Diego Borotti (tenorsax), Josh<br />
Lampkins (trombone), Brett Farkas (gitaar), Will Cleveland Smith<br />
(orgel, keyboards), Eddie Blue (bas) en Tony Austin (drums).<br />
Voor, tussen en na de optredens speelden de Belgische dj’s ‘Krewcial<br />
& Lefto’.<br />
Donderdag 21/07<br />
Op onze nationale feestdag moet verplicht de “drasj national” vallen,<br />
en die viel, ook al was het pas later op de avond. De optredens<br />
van Nouvelle Vague en Louie Vega & The Elements <strong>of</strong> Life misten<br />
ik wegens andere verplichtingen. Voor de swamp music van Tony<br />
Joe White waas ik wel in positie. Het blues gitaarwonder uit Bayou<br />
country speelde eerst enkele nummers solo op gitaar en mondharmonica,<br />
zonder begeleiding, maar wanneer drummer Jeff Hale<br />
aansloot, werd het pas interessant. Hij wisselde eigen nummers af<br />
met bekende hits als ‘A Rainy Night In Georgia’ (maar eigenlijk was<br />
dat in Gent, want het regende toen), ‘Polk Salad Annie (ooit nog<br />
een hit geweest voor Elvis), en ‘Steamy Windows (wat hij schreef<br />
voor Tina Turner). De Louisiana sound bleek het opgekomen publiek<br />
te bevallen, en White had er duidelijk plezier in. Hij gaat na<br />
een tijdje wel eentonig klinken, maar ja, ik ben nu eenmaal niet<br />
38<br />
Tony Joe White (Foto genomen<br />
tijdens het Bluesfestival van<br />
Peer 2004.<br />
© Alfons Maes<br />
zo’n bluesliefhebber. Toch verliet hij de set iets te vroeg.<br />
Onze eigen Belgische groep Vaya Con Dios is zo’n tien jaar buiten<br />
werking geweest, maar die avond stonden ze er terug, en hoe! Tegen<br />
een achtergrond van enorme luchters trad de groep aan. Frontzangeres<br />
Dani Klein bracht ons ‘Get It Over’, ‘Don’t Deny Me’,<br />
Spaanse en Franse songs, ‘No One Can Make You Stay’, ‘Don’t<br />
Cry For Louie’, ‘Just A Friend Of Mine’, ‘Johnny’, ‘de fantastische<br />
meezinger ‘Puerto Rico’ (die de tent op zijn kop zette), een Duits<br />
nummer, ‘Nah Neh Nah’ en uiteraard haar topsucces ‘What’s A<br />
Woman’. De groep speelt een mengeling van soul, blues, rock,<br />
chanson en wereldmuziek, en het publiek kende de liedjes goed.<br />
Het was overduidelijk dat Klein de kunst verstaat om een publiek<br />
te bespelen. De bezetting van de groep zag er uit als volgt: Dani<br />
Klein (zang), Maria Lekranty (achtergrondzang), Ad Cominotto<br />
(keyboards), Thierry Van Durme (gitaar), Carmelo Prestigiacomo<br />
(gitaar), Philippe Allaert (drums), Wim Ramon (bas), Red Gjeci (viool)<br />
en de fantastische trompettist Tim De Jonghe. Net zoals bij<br />
Solomon Burke de dag voordien kon je op de koppen lopen!<br />
Voor, tussen en na ieder optreden speelde het dj collectief ‘Urgent.<br />
fm: Beyond Jazz’.<br />
Reden te meer om volgend jaar ook eens dit festival te komen opzoeken!<br />
Meer info:<br />
www.bluenotefestival.com<br />
Patrick Van de Wiele<br />
Volgende maand gaan The Night Of The Proms-concerten weer van start in het Antwerpse<br />
Sportpaleis. We hopen in ons oktober-nummer hier wat meer aandacht aan te kunnen besteden.<br />
Wie ditmaal de superverdetten zullen zijn, is nog een vraagteken maar wie er zeker weer zal bijzijn<br />
is onze meester-muzikant John Miles en natuurlijk ook dit magazine.<br />
Wij kijken er alvast naar uit. En U?<br />
Keys & Chords
ATOMIC SWINDLERS<br />
COMING OUT ELECTRIC<br />
Eigen beheer<br />
Zonder nr.<br />
Distr.: www.cdbaby.com<br />
Herinnert u zich nog de tijd toen David Bowie en<br />
zijn Spiders From Mars hun glam-rock brachten?<br />
Wel, deze band uit Rochester, N.Y. grijpt terug naar<br />
die era en trekt zich hoegenaamd niets aan van<br />
eigentijdse muziektrends. Hun werk aan deze eersteling<br />
begon in 2003, en bevat songs rond “nongender-judgmental<br />
sex, love, time-travel escapades<br />
and intergalactic mayhem” op een kosmische<br />
groove. Zangeres April Laragy komt over als een<br />
Barbarella en naast haar telt de band 2 gitaristen,<br />
een bassist, een drummer en een keyboardspeler.<br />
De melodieuze songs bezingen allemaal space<br />
en sciencefi ction<strong>the</strong>ma’s, zoals de zachte opener<br />
‘Float (my electric stargirl)’, waarvoor animator/illustrator<br />
Joel Trussell de video regisseerde. Op de<br />
“enhanced cd” kan je dat ‘Samurai Jack’-achtig<br />
lesbisch liefdesverhaal op je pc bekijken, maar<br />
hij is ook op hun website te zien. Uiteraard stond<br />
zangeres April als inspiratiebron voor het ho<strong>of</strong>dpersonage.<br />
‘Wonderlove’ en ‘Underground Love’<br />
zijn traag space melodrama, terwijl ‘Space Bandit’<br />
en ‘Sex66’ snelle rocksongs zijn. Het mooie<br />
‘Drag’ doet me denken aan Blondie, en ‘Diamond<br />
Dreamer’ heeft Dire Straits trekjes. De ballade ‘Intergalactic<br />
Lesbian Love Song’ zegt genoeg over<br />
de grenzen die in deze toekomst overschreden<br />
worden. Afsluiter ‘Stars In My Pocket’ neemt zijn<br />
eerste zin letterlijk over uit de roman van Chip Delaney.<br />
Indien u via een spacewarp terug wil naar<br />
niet pretentieuze 70’s rock ’n roll, die bovendien<br />
binnen het sf-genre blijft, wel koop dan deze cd.<br />
Meer info:<br />
www.atomicswindlers.com<br />
www.cdbaby.com/<br />
Patrick Van de Wiele<br />
Keys & Chords<br />
CD-Reviews<br />
BRIAN EVANS<br />
THE LAS VEGAS SPECIAL EDITION<br />
Crooner, Inc.<br />
Zonder nummer<br />
Distr.: www.cdbaby.com<br />
Brian Evans werd geboren in Massachusetts in<br />
de jaren ’70, maar startte een carrière als acteur<br />
in L.A. Na rolletjes in shows als ‘Beverly Hills<br />
90210’ en ‘Full House’ verhuisde hij naar Canada,<br />
waar hij over gans het land crooners zong.<br />
In 1998 debuteerde hij in The Desert Inn in Las<br />
Vegas, en nam er een cd op. De burgemeester<br />
beloonde hem met een proclamatie. Nadat hij tekende<br />
bij de manager van The Beach Boys, trad hij<br />
overal ter wereld op, en als opener voor ‘The Jay<br />
Leno Show’, voor Dionne Warwick, Lou Rawls,<br />
Franki Valli. In 2004 deed hij een gooi naar de<br />
voorverkiezing van de US Senate in Hawaï, en<br />
eindigde tweede. Daarop keerde hij terug naar<br />
Las Vegas. Hijzelf zegt erover: “It’s about <strong>the</strong> ride.<br />
I’ve had a lot <strong>of</strong> mileage in my life in a short time,<br />
and I have always marched to <strong>the</strong> beat <strong>of</strong> my own<br />
drum. My ups have been great, my downs were<br />
mostly caused by myself, but you live and learn.<br />
If you haven’t lived <strong>the</strong>se songs, you don’t have a<br />
lot <strong>of</strong> business singing <strong>the</strong>m”. Zijn debuutcd bevat<br />
21 songs in big band stijl: klassiekers als ‘Witchcraft’,<br />
‘Singing In The Rain’, ‘Summerwind’, ‘The<br />
Last Waltz’, ‘The Lady In Red’, ‘Don’t Worry Be<br />
Happy’, ‘She Drives Me Crazy’, ‘Funny Familiar<br />
Forgotten Feelings’; maar ook nieuwe songs. Zijn<br />
doel is nu een major platencontract te bemachtigen.<br />
Meer info:<br />
www.brianevansonline.com<br />
www.cdbaby.com/cd/evansb2<br />
Patrick Van de Wiele<br />
CASSANDRE McKINLEY<br />
BARING THE SOUL – THE MUSIC OF MARVIN GAYE<br />
Drexi Records<br />
DR113<br />
Distr.: www.cdbaby.com<br />
Deze artieste maakt al 10 jaar deel uit van Boston’s<br />
jazzscène, en begon haar carrière als zangeres,<br />
danseres en actrice, zonder een extreme<br />
keuze te maken. Na diverse baantjes en enkele<br />
zangsessies, nam ze alle zangwerk aan. Maar de<br />
jazz sprak haar het meest aan, omwille van de<br />
vrijheid. Met haar invloeden als Dinah Washington,<br />
Anita O’Day, Miles Davis, Sam Cooke, Marvin<br />
Gaye, Cat Stevens, Ray Charles, Stevie Wonder,<br />
Nancy Wilson, en zelfs Elvis in gedachten,<br />
ontwikkelde ze een unieke stijl. Haar soulvolle<br />
mengeling is eenvoudig maar verfi jnd. In 2002<br />
begon ze een zoektocht naar de ziel van de dingen.<br />
Twee jaar later was dit werk van liefde af.<br />
Cassandre levert hier een jazz doordongen eerbetoon<br />
af aan de muziek, de composities en de<br />
muzikale collaboraties van soul icoon Marvin<br />
Gaye. Ik citeer: “When I listen to Marvin Gaye,<br />
<strong>the</strong>re is a strong message that runs through me.<br />
It could be something powerful that turns me<br />
inside out or something simple and sensual that<br />
just plain turns me on - but it’s never subtle”.<br />
Ze blijft trouw aan haar jazzsound en voegt er<br />
haar eigen sensuele romantiek aan toe. Bekende<br />
songs als ‘Trouble Man’, ‘I Want You’, ‘Let’s Get It<br />
On’, ‘Pride And Joy’, staan zij aan zij naast ‘Your<br />
Precious Love’, waarop ze samen met zanger<br />
John Pagano dit Marvin Gaye/Tami Terrell duet<br />
zingt. Zeer geslaagd!<br />
Meer info:<br />
www.cdbaby.com/cd/cassandre3<br />
www.cassandremckinley.com<br />
www.baring<strong>the</strong>soul.com<br />
Patrick Van de Wiele<br />
39
COMUS<br />
SONG TO COMUS<br />
Castle Records<br />
CMEDD 1121<br />
Distr.: Sanctuary Records<br />
Deze undergroundgroep noemde zich naar de<br />
heidense koning-tovenaar Comus uit een toneelstuk<br />
van John Milton uit 1634. De groep brengt<br />
dan ook haast heidense muziek met donkere teksten<br />
over moord, verkrachting en hekserij. Met<br />
hun acid folk waren ze absoluut geen commerciële<br />
groep.<br />
Deze dubbelcd bevat het volledig oeuvre van<br />
de groep. Hun debuutelpee ‘First Utterance‘ uit<br />
1971 levert de eerste zeven liedjes van de eerste<br />
cd, aangevuld met drie songs van een maxisingle<br />
en een zevenminutenlang onuitgebracht<br />
nummer ‘All The Colours Of The Darkness’. Wie<br />
iets anders dan het gewone wil, komt met deze<br />
vreemde, maar originele muziek vol duistere<br />
horror aan zijn trekken. Toch zal Comus ook<br />
vandaag slechts een beperkt publiek aanspreken.<br />
Maar wie er van houdt, draagt hen op handen.<br />
De tweede cd heeft een heel andere stijl, die indertijd<br />
sommige fans van ‘First Utterance’ deed<br />
afhaken. In 1974 kwam de groep opnieuw bijeen<br />
in een gewijzigde bezetting en bracht ‘To Keep<br />
From Crying’ uit. Hier gaan ze meer de poptoer<br />
op, hoewel de psychedelische folk nog af en toe<br />
opduikt. O.a ‘Childeren Of The Universe’ is een<br />
leuk nummer. Het album besluit weer helemaal<br />
anders met het latinodeuntje ‘Fiesta Fandango’<br />
dat frontman Roger Wootton in 1974 solo op single<br />
uitbracht.<br />
Deze uitgave van Sanctuary Records biedt de<br />
kans om in een klap de volledige discografi e<br />
van Comus te ontdekken. David Wells doet de<br />
groepsgeschiedenis uitgebreid uit de doeken op<br />
de inlay. Zelf vond ik deze groep een boeiende<br />
ontdekking.<br />
Meer info:<br />
www.sanctuaryrecordsgroup.com<br />
Frank Beckers<br />
40<br />
DON ALEXANDER<br />
WAKE UP TO LOVE<br />
As-Is Productions<br />
AIP7850<br />
Distr.: www.cdbaby.com<br />
Don Alexander is een multi-instrumentalist, die<br />
uit Louisiana afkomstig is. Zo bespeelt hij zowel<br />
de sax<strong>of</strong>oon als keyboards, en zingt hij. Op deze<br />
cd kiest hij echter voor pure sax instrumentals,<br />
maar dat wil niet zeggen dat zijn volgende project<br />
geen funky Louisiana blues band kan zijn.<br />
Don houdt er nu eenmaal van om live op te treden<br />
en werkt momenteel in en rond Las Vegas.<br />
Waarom dan een sax cd? Wel omdat hij er nood<br />
aan had. Fans vroegen hem meermaals erom,<br />
en Don wou zelf een cd die niet luidruchtig,<br />
maar comfortabel en ontspannend aanvoelde.<br />
Hij schreef alle songs zelf, met uitzondering van<br />
‘Music <strong>Box</strong>’, een nummer van Mariah Carey en<br />
Walter Afanasieff; en van ‘Sign Your Name’ een<br />
song van Maitreya Sananda (beter bekend als Terence<br />
Trent D’Arby). Don deed bijna alles zelf:<br />
componeren, uitvoeren, arrangeren, programmeren,<br />
opnemen en produceren. Het resultaat is<br />
smooth jazz, s<strong>of</strong>t rock, ballades en latin ritmes.<br />
Zijn vrouw inspireerde hem tot het merendeel<br />
van de songs. ‘Easy Now… (Easy Does It)’ wordt<br />
gezongen door Joni M. James, Christina Alexander<br />
& Don zelf. Hij vraagt op de cdcover om<br />
hem in te lichten wat je ervan vond, en wat je<br />
van hem in de toekomst zou willen horen. Een<br />
aangename laatavond cd!<br />
Meer info:<br />
www.cdbaby.com/cd/alexanderdon<br />
www.donalexandermusic.com<br />
Patrick Van de Wiele<br />
FAIRPORT CONVENTION<br />
A LASTING SPIRIT. THE COLLECTION<br />
Sanctuary Records<br />
SMETD 190/1, 190/2 en 190/3 (3Cd’s)<br />
Distr.: Sanctuary Records<br />
De 38-jarige carrière en de ontelbare bezettingen<br />
in acht genomen, is het geen sinecure om<br />
een overzicht van Fairport Convention samen te<br />
stellen, zelfs niet met de 47 nummers op deze<br />
driedubbele cd. Maar Sanctuary brengt u zo’n<br />
overzicht. Althans: een overzicht van het repertoire<br />
en niét van het oeuvre zoals het vanaf hun<br />
eerste optreden op 27 mei 1967 werd uitgebouwd.<br />
Dat komt omdat driekwart van de nummers<br />
uit de jaren negentig stamt, waarvan 21 van<br />
het Cropedry-festival van 1997 alleen al. Ik heb<br />
moeite met een “collection” die klassiekers als<br />
“Reynardine” en “Matty Groves” brengt zonder<br />
Sandy Denny, maar in een live-versie met gastzangeres<br />
Vicki Clayton (die dat overigens niet<br />
slecht doet). Daarnaast hebben we recht op een<br />
half dozijn losse studi<strong>of</strong>l odders uit de jaren ’80<br />
(criteria?) die eerder verkrijgbaar waren en ongeveer<br />
evenveel nummers uit de jaren ’90 van onduidelijke<br />
komaf. Natuurlijk is Fairport altijd even<br />
pr<strong>of</strong>essioneel, dus daarvoor hoeft u zich niet in te<br />
houden. Op een <strong>of</strong> andere wijze zijn bijna alle<br />
grote Fairport-namen vertegenwoordigd, zoals<br />
Simon Nicol <strong>of</strong> Dave Swarbrick. Schiet over: een<br />
negental outtakes uit de jaren zestig die op een<br />
soms aandoenlijke wijze aantonen hoe Fairport<br />
ooit begon als imitatiegroepje van de toenmalige<br />
nieuwste rage, de Amerikaanse folkrock van Joni<br />
Mitchell, Bob Dylan en… Leonard Cohen. Bronnen<br />
en bezettingen zijn helaas vaak onduidelijk.<br />
Een bepaald soort Engelse journalistiek bestaat in<br />
het spuiten van mist door onvolledige informatie<br />
te geven en een verhaal dusdanig op te bouwen<br />
dat elke historiek zoek is.<br />
Meer info:<br />
www.sanctuaryrecordsgroup.com<br />
Eddy Bonte<br />
GARY FUSTON<br />
UNWIND<br />
G. House Productions<br />
GHP-06423<br />
Distr.: www.cdbaby.com<br />
Gary Fuston is niet alleen een getalenteerd componist<br />
en multi-instrumentalist (piano syn<strong>the</strong>sizer,<br />
keyboard, bas, elektrische gitaar & rhythm<br />
program) uit El Reno, Oklahoma, maar ook producer.<br />
Hij startte oorspronkelijk als percussionist,<br />
maar stapte over naar gitaar in een soul/funk<br />
band. In 1999 stelde hij zijn eerste muziek beschikbaar<br />
op het Internet. Na dit debuut kreeg hij<br />
aandacht van andere groepen, en begon hij hun<br />
Keys & Chords
verschillende muzikale projecten (hiphop, R&B,<br />
en contemporary jazz) te produceren. Zijn eigen<br />
collectie ‘The Best Of G. Fuston’ kwam uit in<br />
2003, en leverde goede feedback op. Zijn sound<br />
is smooth jazz, en de openingstrack ‘Unwind Interlude’<br />
laat je horen hoe hij van zijn werk thuiskomt<br />
en begint te onspannen. En deze muziek<br />
is daar ideaal voor! Gary schreef uiteraard alle<br />
songs zelf. De titelsong ‘Unwind’ zet de toon, gevolgd<br />
door romantische laidback, instrumentale<br />
tracks als ‘To Know You’, ‘Think About It’, ‘On<br />
The Radio’, ‘Take It Down’, ‘Soulful Thankful’,<br />
‘On To The Next’, ‘After The Rain’, en het vocale<br />
‘Smooth Cruise’. Iets meer groove kan je horen<br />
op ‘It’s Up To You, ‘Funky Mr. Johnson’ en op<br />
‘Gruv Zone’ (op de 2 laatste speelt Maurice Johnson<br />
gitaar). Dit is nu zeker al één van de coolste<br />
ontdekkingen van dit jaar, want Gary maakt via<br />
zijn “Groove-laxation” spanningen los! Hij zoekt<br />
nu naar een deal met één van de majors. Succes<br />
gewenst!<br />
Meer info:<br />
www.cdbaby.com/cd/gfuston2<br />
www.ghouseproductions.net<br />
Patrick Van de Wiele<br />
JEFF KASHIWA<br />
PEACE OF MIND<br />
Native Language<br />
NLM-0943-2<br />
Distr.: J&S Music<br />
Smooth jazz insiders kennen sax<strong>of</strong>onist Jeff Kashiwa<br />
al van zijn werk bij de hitformatie The Rippingtons,<br />
die hij zes jaar geleden verliet voor een<br />
solocarrière. Jeff begon klarinet te spelen toen hij<br />
tien werd. Twee jaar nadat hij de impact van de<br />
sax gezien had in jazz, besefte hij dat dit zijn instrument<br />
was. Zijn doorbraak kwam echter toen<br />
hij The Rippingtons in 1989 vervoegde. De jaren<br />
daarop speelde hij samen met ex-Rippingtons<br />
keyboardspeler Dave Kochanski. Op zijn derde<br />
cd voor dit label (en zijn vijfde solo release) bewijst<br />
hij dat hij nog lang niet uitgeblazen is. Zijn<br />
cd staat bol met tien originele, pretentieloze,<br />
melodieuze, topklasse songs. Voor de productie<br />
tekenden een aantal gekende producers uit<br />
het genre: Brian Bromberg (die ook op de helft<br />
van de tracks meespeelt, en ze co-arrangeerde),<br />
Keys & Chords<br />
Mike Ricchiutui, Chuck Loeb en Jeff zelf. Speciale<br />
gastmuzikanten als Jeff Lorber (keyboards &<br />
programming) kan je horen op ‘Ecstasy’ (alweer<br />
de derde single uit dit album) en op ‘Stay With<br />
Me’, Dan Siegel (akoestische piano) op ‘Homeward<br />
Bound’, ex-Rippingtons baas & gitarist Russ<br />
Freeman op ‘My Fantasy’, en The Sax Pack uit de<br />
formatie Pieces Of A Dream samen met Jeff, Kim<br />
Waters en Steve Cole op de bonustrack ‘My Lovin<br />
(You’re Never Gonna Get It)’. Uit dit album<br />
ontsproten al twee radiohits: ‘Here And Now’ en<br />
de titelsong. Dit is een cd die je gewoon moet<br />
hebben: barstend van smooth jazz wereldklasse!<br />
Meer info:<br />
www.jeffkashiwa.com<br />
www.nativelanguage.com<br />
www.Jazz-n-soulmusic.com<br />
Patrick Van de Wiele<br />
JOE BROWN<br />
ON STAGE<br />
Sanctuary Records<br />
CMRCD1044<br />
Distr.: Sanctuary Records<br />
Als ‘A Picture Of You’ u niets zegt, bracht u 1962<br />
wellicht door als brave katholieke scout in een<br />
bevriende bergrepubliek. Want dik veertig jaar<br />
geleden leerden Bill Fury, Marty Wilde en Joe<br />
Brown de Engelsen wat rock and roll eigenlijk<br />
betekent. Brown werd met een handvol hits zo<br />
populair dat hij in 1991 nog volle zalen trok.<br />
Een cluboptreden uit dat jaar verschijnt hier als<br />
heruitgave (oorspronkelijk: JETCD 1002). Om u<br />
meteen gerust te stellen: enkele hits ontbreken<br />
niet, maar Brown recycleert geenszins. Hij klinkt<br />
integendeel zeer hedendaags. De reden: Brown<br />
onderscheidde zich van de andere “jeugdsterren”<br />
omdat hij een rasechte artiest is: Joe Brown<br />
componeert, weet een publiek echt te boeien,<br />
beschikt over een knappe stem en speelt benevens<br />
gitaar ook viool, mandoline en ukelele. Op<br />
‘On Stage’ hoor je waar Brown en zijn tijdsgenoten<br />
de mosterd vandaan haalden. Van het<br />
landelijke Noord-Amerika dus. Op ‘It’ll Be Me’<br />
klinkt hij even sec als Carl Perkins. Dan gaan we<br />
up- en midtempo verder met een eigenzinnige<br />
mix van afgeleiden uit country, folk en R&B, zoals<br />
‘That’ll Be The Day’ (Buddy Holly, met dank<br />
aan Bo Diddley), ‘Get Rhythm’ (Johnny Cash),<br />
‘Sea Of Heartbreak’ (bekend van Don Gibson)<br />
en een eigen compositie zoals ‘Dragonfl y’. Ik<br />
herinner me Brown en zijn groep The Bruvvers<br />
van een handvol singles op Piccadilly en Pye die<br />
in mijn platenkast staan, maar dit optreden verrast<br />
oprecht. O ja, Pete Brown (o.a. tekstman van<br />
Cream) stond achter de knoppen en dat levert<br />
een prachtig geluid op.<br />
Meer info:<br />
www.sanctuaryrecordsgroup.com<br />
Eddy Bonte<br />
LIN ROUNTREE<br />
GROOVETREE<br />
BDK Records<br />
8 25346 83362 0<br />
Distr.: eigen beheer<br />
De nieuwste revelatie uit Detroit is smooth jazz/<br />
R&B trompettist Lin Rountree, en man, dit is de<br />
top! Lin startte met trompet spelen in Alexandria,<br />
VA, toen hij elf was. Na zijn graduaat aan<br />
de Duke Ellington School in Washington, begon<br />
zijn liefde voor jazz. Uiteindelijk verkaste hij<br />
naar Detroit, omwille van al de legendarische<br />
muzikanten die daar leven. Met zijn band was<br />
hij daar te zien op talloze festivals, en in top<br />
jazzclubs. Dikwijls treedt hij aan als huisorkest<br />
voor Detroit’s smooth jazz radiostation V98.7.<br />
Recent speelde hij nog in Cancun, Mexico op<br />
een festival. Voor deze cd schreef hij alle songs<br />
zelf, <strong>of</strong> samen met anderen. Zijn trompetsound<br />
is zeer zacht, ingetogen en kan best vergeleken<br />
worden met het werk van collega sax<strong>of</strong>onisten<br />
Rick Braun, Chris Botti en Greg Adams. De openingstrack<br />
‘For Your Love’ is tevens de eerste hitsingle,<br />
waarop gitarist Tim Bowman meespeelt.<br />
Die kwaliteitsstandaard wordt echter doorheen<br />
de ganse cd gehandhaafd. Je kan zijn sound sensueel,<br />
soulvol en ingetogen funky noemen. Ik sta<br />
verbaasd van de maturiteit van deze muzikant.<br />
‘Everyday’, ‘Into The Night’ deinen rustig op en<br />
neer en brengen je in een knusse sfeer. De titeltrack<br />
is up-tempo en trekt je mee in zijn groove.<br />
De enige vocale song is het soulvolle ‘The Message’<br />
waarop Leslie Nelson de zangpartij voor<br />
haar rekening neemt. Ook prachtig zijn ‘Candie’<br />
met zijn catchy urban ritme en het slaapliedje<br />
41
‘Lullaby For Renata’.<br />
Meer info:<br />
www.linrountree.com<br />
Patrick Van de Wiele<br />
NICK CUDA<br />
MATTINA DE CAFFE<br />
Eigen beheer<br />
RDRCD-8695<br />
Distr.: Music Media Network<br />
De bespreking van Nick’s twee vorige cd’s ‘Cichi<br />
(A Beautiful Woman)’ en ‘The Guitar In The<br />
Window’ kon u hier al lezen. Hier is zijn derde<br />
release, en die brengt een intuïtieve kijk op zijn<br />
leven. Geboren in Toronto, Canada, uit Italiaanse<br />
ouders, ontdekte hij al heel jong zijn voorliefde<br />
voor muziek en gitaar. Hij spendeerde heel wat<br />
uren aan studie, en is ondertussen al meer dan<br />
20 jaar bezig. Nick trad vorig jaar aan op de Canadian<br />
Music Week 2004 en brengt regelmatig<br />
live optredens in Toronto en omstreken. Hij is<br />
zowel thuis in ballades, blues, latin als disco.<br />
De cd start met een voor hem ongewone instrumentale<br />
cross-over song ‘The Guitar Homie’,<br />
waarin zijn nylon snarengitaar met twee nieuwe<br />
hiphop/rap artiesten gecombineerd wordt. Deze<br />
track begon als een humoresk muzikaal advies<br />
aan zijn teenager zoon, en resulteerde in a mix<br />
van smooth jazz en hiphop/rap. Op het einde<br />
wordt de song nog eens in een rap mix herhaald.<br />
Aan de titelsong van zijn eerste cd werden Engelse<br />
en Spaanse teksten toegevoegd, wat twee<br />
nieuwe songs opleverde. De gezongen song ‘The<br />
Gypsy Woman’ schreef hij na een déjà vu ervaring<br />
volgend op een bezoek aan een waarzegster.<br />
De titelsong van deze cd is een viering van ieder<br />
ochtendgloren, het mysterie wat die dag gaat inhouden,<br />
en de ochtendk<strong>of</strong>fi e. Verder leuke melodieuze<br />
gitaarmuziek met een latin tintje.<br />
Meer info:<br />
www.jazzpromo.com<br />
Patrick Van de Wiele<br />
42<br />
ROBIN BECK<br />
DO YOU MISS ME<br />
Frontiers Records<br />
FR CD 251<br />
Distr.: Frontiers<br />
Robin Beck is vooral bekend in AOR-kringen.<br />
In 1988 maakte deze Amerikaanse zangeres de<br />
commercial ‘First Time‘ voor Coca Cola. Bovendien<br />
scoorde ze een hit met de langere versie<br />
van dit reclamedeuntje. Zowat tien jaar bleef het<br />
stil rond haar. In 2003 stond ze er weer met de<br />
cd ‘Wonderland’. Ditmaal heeft ze niet zo lang<br />
gewacht met haar volgende album ‘Do You Miss<br />
Me’.<br />
Op de achtergrond zingen haar man James<br />
Christian van ‘House Of Lords’ en Lida Delballo.<br />
Producer Fabrizio Grossi speelt bas. Robin Beck<br />
kiest voor zuiver commerciële poprock van de<br />
jaren 1980. De mooi ogende zangeres heeft de<br />
geschikte, zuivere stem met dat tikkeltje rauwheid<br />
dat heel wat fans appreciëren. De hele cd<br />
wordt dan ook door Robin Becks stem gedragen.<br />
Goed, maar zoek op deze plaat geen verrassingen.<br />
De songs ‘Do You Miss Me’ en ‘Bring It<br />
Back’ mogen er gerust zijn. Toch mist het album<br />
een echte hit. Jammer genoeg zijn er te weinig<br />
momenten op ‘Do You Miss Me’ waarin Robin<br />
Beck het verschil met andere AOR-zangeressen<br />
maakt. Bijgevolg verwacht ik niet dat ‘Do You<br />
Miss Me’ haar grote doorbraak - <strong>of</strong> moet ik eerder<br />
schrijven come-back - zal betekenen. Wie alleen<br />
maar een degelijke AOR-plaat zoekt zonder<br />
grote uitschieters vindt bij de muziek van Robin<br />
Beck zijn gading. Wie iets originelers wenst, zal<br />
deze liedjes te commercieel en iets te oppervlakkig<br />
beoordelen.<br />
Meer info:<br />
www.frontiers.it<br />
www.robinbeckrocks.com<br />
Frank Beckers<br />
SUZANNE CIANI<br />
SILVER SHIP<br />
Seventh Wave Productions<br />
SWP 7010-2<br />
Distr.: www.cdbaby.com<br />
Suzanne Ciani is componiste, artieste, en pionier<br />
in elektronische muziek en sound design. Elf<br />
albums met originele muziek heeft ze al uitgebracht,<br />
in een brede waaier: puur elektronisch,<br />
solo piano, piano met orkest, en piano met jazz<br />
ensemble. Haar muziek zou romantische, helende,<br />
en es<strong>the</strong>tische kwaliteiten bezitten. In<br />
1995 vestigde ze zich in Noord Californië, waar<br />
ze haar eigen label opzette. Met haar productiemaatschappij<br />
Ciani-Musica, Inc. scoorde ze<br />
tv-spots en de soundtrack voor de fi lms ‘The Incredible<br />
Shrinking Woman’ en ‘Mo<strong>the</strong>r Teresa’.<br />
Ondertussen werd ze al vijfmaal genomineerd<br />
voor een Grammy Award voor Best New Age<br />
Album, kreeg ze een Indie nominatie voor Best<br />
New Age Album, verscheidene Clio’s, een Golden<br />
Globe, en de vermelding New Age Keyboardist<br />
<strong>of</strong> <strong>the</strong> Year. Tijdens één van haar trips naar<br />
haar familie in Italië, kwam haar muze, die al vijf<br />
jaar ingeslapen was, weer tot leven. Ze bleef alleen<br />
op het platteland met piano en espressomachine,<br />
en ging per zilver schip op weg naar een<br />
plek van schoonheid. Deze cd werd opgenomen<br />
met de hoogst mogelijk kwaliteit, 192 Khz/24bit<br />
resolutie. Hij bevat tien nieuwe songs, die een<br />
syn<strong>the</strong>se van Ciani’s klassieke akoestische en<br />
elektronische roots vormen. Suzanne speelt met<br />
haar groep The Wave een mengeling van New<br />
Age, modern klassiek, romantische fi lmmuziek<br />
en lichte jazz. ‘Stromboli’, ‘Capri’ en ‘Sargasso<br />
Sea’ spreken tot de verbeelding. Het gezongen<br />
slaapliedje ‘Silver Ship’ bezit een ware sereniteit.<br />
Laat Suzanne u meenemen naar die mooie muzikale<br />
plaatsen!<br />
Meer info:<br />
www.cdbaby.com/cd/ciani9<br />
www.sevwave.com<br />
www.suzanneciani.com<br />
Patrick Van de Wiele<br />
Keys & Chords
WILL WHEATON<br />
OLD SCHOOL SOUL<br />
Platinum Bass Records<br />
Zonder nummer<br />
Distr.: www.cdbaby.com<br />
Vorig jaar besprak ik Will’s cd ‘Sensual Grooves<br />
For All Your Sexual Moods’, en ik was in de<br />
wolken over zijn warme soulstem, die me deed<br />
denken aan Isaac Hayes, Barry White en Lu<strong>the</strong>r<br />
Vandross. Will werd geboren in Mississippi,<br />
maar groeide op in L.A. Door de gospelsongs<br />
van zijn moeder werd hij zeer jong tot muziek<br />
aangetrokken. Het kerkkoor was de volgende<br />
logische stap. Later zong hij background vocals<br />
bij sterren als Michael Bolton, Natalie Cole,<br />
Coolio, Celine Dion, Michael Jackson, Quincy<br />
Jones, Barbara Streisand, Montel Jordan, Kenny<br />
Loggins, Whitney Houston, Diana Ross, Chaka<br />
Khan, enz. In 1992 won hij Dick Clark’s talent<br />
competition USA Music Challenge, en tekende<br />
hij bij MCA. Met producer David Foster werkte<br />
hij in 1995 aan de cd van een nieuwe groep Next<br />
Millennium. Maar alhoewel zijn songs links en<br />
rechts gebruikt werden in fi lms, is Will vooral<br />
een zanger die het moet hebben van zijn live optredens.<br />
Tevens schreef hij songs voor andere artiesten,<br />
zoals Earth, Wind & Fire, Will Downing,<br />
Tevin Campbell & Koko, en Anastacia’s ‘Not That<br />
Kind’! Deze cd is een echte aanrader geworden.<br />
De titelsong is een ode aan de “old school soul”<br />
(een liefde die Will en ik delen). ‘Come On Everybody’<br />
is up-tempo, en wordt op het einde in<br />
een club mix gegoten. T<strong>of</strong>fe dansfunk! De overige<br />
songs zijn laidback, mid, en ‘Do My Thang’<br />
is zelfs een eerbetoon aan Barry White.<br />
Meer info:<br />
www.willwheaton.com<br />
www.cdbaby.com/cd/willwheaton2<br />
Patrick Van de Wiele<br />
CHRIS SPEDDING<br />
CLICK CLACK<br />
SPV Recordings<br />
SPV 80000862<br />
Distr.: Rough Trade<br />
Chris Spedding is al sinds de jaren zestig een<br />
Keys & Chords<br />
van de meest gevraagde – en volgens velen ook<br />
veelzijdige – Britse sessiegitaristen. De man heeft<br />
eigenlijk nog nooit een echte hit gescoord, maar<br />
werkte wel samen met artiesten als Alan Price,<br />
Paul Jones, Elton John, Nilsson, de Sex Pistols,<br />
The Cramps, Tom Waits en nog vele anderen. Op<br />
‘Click Clack’ geen punk, wel een mix van rock,<br />
jazz, blues en (een heel klein beetje) gospel. Zowat<br />
alle songs zijn vrij rustig, en dat is ook waarbij<br />
Speddings vocalen het beste bij passen. Een<br />
groot bereik heeft deze muzikant niet, en na een<br />
aantal songs klinkt alles niet echt speciaal meer,<br />
maar hij klinkt op zowat elk liedje passend cool<br />
en – vooral – matuur. Spedding schreef de helft<br />
van de songs op ‘Click Clack’ zelf, en speelde bovendien<br />
zelf de gitaar-, keyboard-, viool-, bas- en<br />
harmonicalijnen in. Hier en daar droegen andere<br />
muzikanten (vrouwelijke) vocalen, sax<strong>of</strong>oon, bas<br />
en mandoline bij, en Bryan Ferry van Roxy Music<br />
verzorgde de mooie harmonicasolo op ‘Hear<br />
Your Daddy’. Verder vinden we hier songs van<br />
Bobby Charles, Captain Beefheart, Ornette Coleman<br />
en The Vipers terug, maar telkens is de<br />
keuze volledig te rechtvaardigen en sluiten deze<br />
liedjes naadloos aan bij het materiaal van Spedding<br />
zelf. Ondanks het zoals gezegd beperkte<br />
bereik van deze gitarist zit er zeker meer dan<br />
voldoende variatie tussen de songs onderling, en<br />
is ‘Click Clack’ zeker niet onaangenaam om naar<br />
te luisteren. Vakwerk, niets meer <strong>of</strong> minder.<br />
Meer info:<br />
www.spv.de<br />
Dirk Vandereyken<br />
STRING CHEESE INCIDENT<br />
ONE STEP CLOSER<br />
SCI Fidelity Records<br />
SPV 085-48522 CD<br />
Distr.: Rough Trade<br />
String Cheese Incident startte in 1993, toen mandolinespeler<br />
en violist Kang, bassist Moseley,<br />
pianist Hollingsworth, drummer Travis en gitarist<br />
Nerschi in Colorado de muzikale ho<strong>of</strong>den bij<br />
elkaar staken. String Cheese Incident bouwde al<br />
snel een reputatie op als een veelvuldig toerende<br />
jam band, die velen spontaan deed denken aan<br />
The Grateful Dead. ‘One Step Closer’ is al het<br />
vijfde studioalbum, en wijkt in meerdere opzich-<br />
ten af van wat we in het verleden voorgeschoteld<br />
kregen. Onder producer en gids Malcolm Burn<br />
(o.a. Bob Dylan), die ook heeft meegeschreven<br />
aan het album, werden er dertien liedjes opgenomen<br />
waarvan geen enkele zes minuten lang<br />
is. Er werd gekozen om echte songs te schrijven,<br />
met een kop en staart, en dat is iets waar heel<br />
wat recensenten en muziekliefhebbers al heel<br />
lang op wachtten. Elk bandlid heeft twee <strong>of</strong> drie<br />
liedjes geschreven voor ‘One Step Closer’, en Jim<br />
Lauderdale, John Perry Barlow en Robert Hunter<br />
(de banden met The Grateful Dead zijn via deze<br />
laatste twee heren erg duidelijk) droegen een<br />
steentje bij aan de teksten. Hoewel ‘One Step<br />
Closer’ alweer warm onthaald zal worden, kan<br />
dit album deze recensent toch niet van begin tot<br />
einde boeien. Het lijkt wel als<strong>of</strong> er minder spirit<br />
in de songs zit nu de muzikanten van String<br />
Cheese Incident binnen een vaster raamwerk<br />
moeten spelen, en bovendien betreft het hier<br />
voornamelijk rustige liedjes, waardoor de liedjes<br />
op ‘One Step Closer’ beter geschikt zijn als achtergrondmuziek<br />
dan als hitsingles.<br />
Meer info:<br />
www.stringcheeseincident.com<br />
Dirk Vandereyken<br />
FUNKER VOGT<br />
NAVIGATOR<br />
Syn<strong>the</strong>tic Symphony<br />
SPV 63862<br />
Distr.: SPV<br />
Het populaire electrocombo Funker Vogt, gesticht<br />
in 1995 door Gerrit Thomas (muziek) en<br />
Jens Kästel (stem) brengt op 5 september het<br />
nieuwe album ‘Navigator’ uit. Op de cover prijkt<br />
een duikboot. Zou het de gezonken Koersk <strong>of</strong> de<br />
lang vergeten K19 uit de jaren ’60 kunnen zijn?<br />
Met dit gezelschap weet je nooit. De teksten zijn<br />
ook deze keer gepend door Kai Schmidt. Opnieuw<br />
luidt het centrale <strong>the</strong>ma oorlog/leger/militarisme.<br />
Iedereen die al eens een optreden van<br />
Funker Vogt heeft mogen meemaken, weet dat er<br />
op het podium met de hulp van Björn Böttcher<br />
(keyboards) en Frank Schweigert (gitaar) als het<br />
ware een oorlog uitgevochten blijkt te worden.<br />
Tanks en granaatinslagen worden niet geschuwd,<br />
hele bataljons soldaten lijken voor je ogen te mar-<br />
43
cheren. Ook deze ‘Navigator’ is niet anders: hier<br />
worden apocalyptische fantasieën uitgevochten.<br />
Naast de direct met oorlog gerelateerde <strong>the</strong>ma’s<br />
zoals in ‘Reject’, ‘Killing Ground’ en ‘Friendly<br />
Fire’, worden ook meer intieme onderwerpen<br />
behandeld (‘House <strong>of</strong> Sorrow’, ‘No Tomorrow’<br />
en ‘Für Dich’), gebaseerd op eigen observaties.<br />
In vergelijking met vorige releases krijgt de gitaar<br />
een meer dominante rol toebedeeld, zoals<br />
in ‘Vorwärts’ en ‘Starfi ghters’. Persoonlijk ben ik<br />
niet zo opgezet met zulke kille electro. Na enkele<br />
nummers heb ik er de buik van vol, maar daar<br />
sta ik redelijk alleen in: Funker Vogt is nog nooit<br />
zo populair geweest als heden ten dage. Dit van<br />
Rusland tot Zuid-Amerika. Bombs away!<br />
Gerry Croon<br />
TERRY BOZZIO + METROPOLE<br />
CHAMBER WORKS<br />
Favored Nations Entertainment<br />
FN 2530-2<br />
Distr.: NPS<br />
Reeds zeer vroeg bleek de muzikale aanleg van<br />
Terry Bozzio. Toen hij zes jaar was knutselde hij<br />
drumsets in elkaar met lege oude k<strong>of</strong>fi epotten.<br />
Op zijn dertiende zag hij de The Beatles aan het<br />
werk tijdens een afl evering van The Ed Sullivan<br />
TV Show en smeekte zijn vader om drumlessen.<br />
Daarna valt het aantal bijdragen niet meer te tellen.<br />
In onnoemelijk vele bands zorgde hij voor<br />
het slagwerk. Deze ‘Chamber Works’ bevat een<br />
zes nummers tellende tracklist met alles behalve<br />
lichtverteerbare muziek. Ondanks het feit dat hij<br />
gebruik maakt van een heus orkest met stijkers,<br />
trompetten, trombones, fl uiten, hobo’s, klarinetten<br />
en nog veel meer, worden de nummers sterk<br />
gedomineerd door drums en allerhande slagwerk.<br />
Ingewikkelde ritmes volgen elkaar razend<br />
snel op en laten weinig ademruimte. Opener ‘Tenemos’<br />
zet de toon (<strong>of</strong> beter gezegd het ritme?).<br />
Alles komt nogal psychedelisch, soms nerveus<br />
over. ‘Hypnotic’ met een speelduur van over de<br />
tien minuten krijg ik maar niet verteerd. Korte<br />
hypnotische melodietjes sleuren zich door een<br />
stuwend veld vol ritmiek. Zo het anders zijn op<br />
de overige vier songs? Me don’t think so en ik<br />
krijg al snel gelijk. Op ‘Untiteld’ krijg ik Chinees<br />
aandoende akkoorden gepresenteerd. Voor mu-<br />
44<br />
ziekliefhebbers die complexiteit niet schuwen<br />
en onoplosbare ritmes verafgoden is ‘Chamber<br />
Works’ een must. Ik zeg u wel: deze muziek valt<br />
niet aan te raden vlak voor het slapen gaan. Gij<br />
weze gewaarschuwd!<br />
Meer info:<br />
www.terrybozzio.com<br />
www.favorednations.com<br />
Gerry Croon<br />
DAYVE STEWART<br />
FEEL ME<br />
Eigen beheer<br />
Zonder nummer<br />
Distr.: www.cdbaby.com<br />
Ze blijven steeds jonger worden, die debuterende<br />
muzikanten! De eenentwintigjarige sax<strong>of</strong>onist<br />
David Alexander Stewart is net afgestudeerd aan<br />
de universiteit van Florida, en lid van het FSU<br />
Jazz ensemble en het Jazz Combo. Daarnaast behaalde<br />
hij hoge cijfers aan de Howard W. Blake<br />
High School <strong>of</strong> <strong>the</strong> Performing Arts in Tampa.<br />
Hij is overigens ook al sinds zijn twaalfde bezig<br />
met optredens met Sonny La Rosa and America’s<br />
Youngest Jazz Band, die op het Montreux Jazz<br />
Festival in 1995 optraden. Met de Blake Jazz<br />
Band mocht hij in 1999 aantreden op het Essentially<br />
Ellington Festival in het Lincoln Center in<br />
New York. Daarna toerden ze door elf Japanse<br />
steden als onderdeel van Florida’s Cultural Exchange<br />
programma. David mocht ook als één<br />
van twaalf studenten in de USA aantreden op<br />
het Vail Jazz Festival in Colorado. Hij was de<br />
winnaar in 2001 en 2004 van de Center Florida<br />
Jazz Society competitie en mocht in 2001 tevens<br />
de zilveren medaille in ontvangst nemen op de<br />
NAACP National Competition in New Orleans.<br />
Al die verwezenlijkingen deden hem belanden<br />
in het jaarboek 2001 van ‘Who is Who Among<br />
American High School Graduates’. Vorig jaar<br />
werd hij geselecteerd om mee te spelen in The<br />
Disney All-star Collegiate Band. Recent startte<br />
hij zijn eigen DASRITE productions. Zijn sax<strong>of</strong>oonspel<br />
doet me denken aan dat van wijlen<br />
grootmeester Grover Washington, Jr. en aan Kirk<br />
Whalum (geen kleintjes dus). Funky jazz, neigend<br />
naar smooth jazz.<br />
Meer info:<br />
www.cdbaby.com/cd/dayve<br />
www.dayvestewart.com<br />
Patrick Van de Wiele<br />
ERIC BURDON & THE ANIMALS<br />
ATHENS TRAFFIC LIVE<br />
SPV Records<br />
SPV 80000898<br />
Distr. Rough Trade<br />
Nog en oudje dat al jaren meedraait is deze Eric<br />
Burdon. Zij die de man niet volgden, dachten<br />
misschien dat hij gestopt was maar niets is minder<br />
waar. Hij is zelfs actiever dan pakweg twintig<br />
jaar terug, en dat bewijst hij met deze schitterende<br />
live-cd.<br />
Verwacht geen nieuw materiaal, neen, het zijn<br />
allemaal klassiekers die je nog wel bekend in de<br />
oren zullen klinken. Maar zijn grootste hit, ‘The<br />
House Of The Rising Sun’, en andere Animalsklassiekers,<br />
staan hier niet op.<br />
Toch kunnen we lekker genieten van nummers<br />
als ‘When I Was Young’, ‘Boom Boom’, ‘Factory<br />
Girl’, ‘Little Queenie’ en een bijzondere versie<br />
van de klassieker ‘Tobacco Road’.<br />
Met Bernie Pershey (drums), Dave Meros (bas),<br />
Dean Restum (gitaar) en Martin Gerschwitz (keyboards<br />
en viool) maakte hij deze live-cd en nog<br />
steeds maakt hij grappen over zichzelf, zoals zijn<br />
ouderdom, <strong>of</strong> zijn gezondheidstoestand. Maar<br />
zijn stem is nog steeds perfect en dat hoor je duidelijk<br />
in alle songs.<br />
De fi nale (voor de koper, zoals jij dus) cd (plus<br />
dvd) komt uit in boekvorm en de dvd bevat diverse<br />
extra’s waaronder Home Made Video’s,<br />
een drumsolo, foto-galerie,… Wij hebben helaas<br />
alleen de cd maar gekregen. Maar deze cd zou<br />
zijn geld waard zijn geweest hadden we hem<br />
zelf moeten aanschaffen.<br />
‘A<strong>the</strong>ns Traffi c Live’ is een onderhoudende cd die<br />
je zeker niet zal vervelen… als je echt van livepresentaties<br />
houdt (op cd).<br />
Meer info:<br />
www.ericburdon.com<br />
Alfons Maes<br />
Keys & Chords
THE HOLLYWOOD BLUE FLAMES<br />
SOUL SANCTUARY<br />
Delta Groove<br />
DGPCD102<br />
Distr. Munich Records<br />
Wie Hollywood Fats niet meer kent, moet maar eens in de geschiedenisboeken<br />
van Hollywood snuffelen. Michael Mann (aka Hollywood Fats)<br />
startte met de Hollywood Fats Band, met Al Blake (zang, harmonica, akoestische<br />
gitaar), Richard Innes (gitaar), Fred Kaplan (keyboards) en Larry Taylor<br />
op de bas. Het was Fats die de band naar een bepaald niveau kon brengen<br />
maar na vijf jaar gingen ze elk hun eigen weg tot ze in 1986 terug bij<br />
elkaar kwamen en opnieuw samen muziek maakten. Helaas overleed de<br />
dag nadien Fats en uit respect voor hem veranderden ze hun naam in Hollywood<br />
Blue Flames, en voegden Kirk ‘Eli’ Fletcher (gitaar) hier aan toe.<br />
Dit is een zuivere bluescd zonder veel verrassingen maar wel échte<br />
zachte bluesnummers zoals ze gemaakt werden tijdens de jaren veertig<br />
en vroege jaren vijftig. We onthouden vooral het prachtige ‘You’re Sweet’,<br />
met Kim Wilson, ‘Jo Angelyn’ en ‘The Land Of Calio’. De meeste van<br />
de songs zijn eigen producten en <strong>of</strong> het hier nu gaat om nieuw materiaal<br />
<strong>of</strong> vorige Fats-songs, laat ik in het midden, want eerlijk gezegd heb<br />
ik de muziek van The Hollywood Fats Band nooit op de voet gevolgd.<br />
Toch is deze ‘Soul Sanctuary’ een aangename schijf geworden, lekker geschikt<br />
om bij te relaxen na een zware werktaak want sommige nummers kwamen<br />
zeer rustgevend over. En dat is iets wat we toch echt nodig hebben, niet?<br />
Meer info:<br />
www.hollywoodbluefl ames.com<br />
www.munich-records.com<br />
Alfons Maes<br />
Keys & Chords<br />
TINSLEY ELLIS<br />
HIGHWAY MAN<br />
Alligator Records<br />
ALCD 49041<br />
Distr.: Munich Recordss<br />
Tinsley Ellis mag dan in het verleden enkele uitstekende studio-albums gemaakt<br />
hebben, live kon hij mij niet echt bekoren. Ik heb de man nog nooit<br />
op een podium gezien maar als hij live klinkt, net als op deze live-cd, zal<br />
hij mij nooit aan het podium zien.<br />
Opgenomen in de Premier Blues Club/Steakhouse (en deze naam is leuk<br />
gevonden) Chord On Blues (<strong>of</strong> lees Cordon Blue) is dit een cd geworden<br />
met twaalf nummers waarvan geen enkel me écht aansprak maar die wel<br />
een ruim publiek zullen aanspreken. Dit is het probleem met een live-cd :<br />
<strong>of</strong>tewel vind je dat uitstekend, <strong>of</strong>tewel steekt dat tegen en mij was was dat<br />
het laatste.<br />
Maar toch staan er enkele leuke (lange) nummers op die best te pruimen<br />
vallen: ‘Double Eyed Whammy’, ‘Real Bad Way’, ‘The Last Song’ en ‘Pawnbroker’.<br />
De fans van Ellis krijgen dus waar voor hun geld en een extra- aanwinst<br />
voor hun bluescollectie maar voor mij was het snel drukken op de fast forward<br />
toets. Voor mij geld dan ook één regel: niet alles van Alligator is schitterend<br />
te noemen, alhoewel sommigen bij deze regel wel durven zweren.<br />
Meer info:<br />
www.tinsleyellis.com<br />
www.chordonblues.com<br />
www.munich-records.com<br />
Alfons Maes<br />
45
46<br />
CD-beprekingen... op de valreep<br />
DELBERT MCCLINTON<br />
COST OF LIVING<br />
New West<br />
NW0079<br />
Distr.: Sonic<br />
In de analen van het grote muziekboek staat McClinton vermeld als de man die<br />
ene John Lennon mondharmonica leerde spelen. Tijdens een Britse tournee met<br />
Bruce ‘Hey Baby Channel’ speelde McClinton Lennon enkele licks voor die even<br />
later opdoken op o.a. ‘Love Me Do’. In zijn eigen ruim dertig jaar omspannende<br />
muzikale loopbaan staat de Texaan met de uitgerafelde soepele stem bekend<br />
als hardwerkende roadhouse rocker met de bijhorende onwrikbare livereputatie.<br />
Het is inderdaad vooral op het podium dat McClinton imponeert met<br />
zijn onnavolgbare honky tonk blues. Luister nog maar eens naar het stomende<br />
‘Live From Austin’ (Alligator) uit ’89 en het twee jaar geleden in Noorwegen<br />
geregistreerde concert op ’Delbert Mcclinton Live’ (New West). Op het nochtans<br />
voortreffelijke studio-oeuvre ontbrak meestal iets. De laatste tijd manifesteert<br />
Delbert zich meer en meer als songwriter, meestal in samenwerking met gitarist<br />
en producer Gary Nicholson. Dit verbond leverde al fraai resultaat op in het<br />
verleden.(‘One Of The Fortunate Few’ en ‘Nothing Personal’). Op ‘The Cost<br />
Of Living’ wordt de samenwerking nog verfi jnd en fi gureert voor het eerst de<br />
nagenoeg voltallige tourband. Het resultaat: de vertrouwde stijl klinkt spontaner<br />
en frisser dan ooit. ‘I’ll Change My Style’ de enige cover, is een soulblues in de<br />
stijl van Guitar Slim. ‘Your Memory, Me And The Blues’ zou niet misstaan in<br />
het repertoire van de betreurde Otis Redding. McClinton zingt het met dezelfde<br />
emotionele betrokkenheid. Het van tragiek gedrenkte ‘Down Into Mexico’ en<br />
‘Midnight Communion’ zijn rake observaties en vormen samen met ‘Kiss Her<br />
Once For Me,’ een schrijnend verhaal over gemiste kansen en mijmering over<br />
vervlogen tijden, de absolute hoogtepunten. Om het leed wat te verzachten volgt<br />
er nog een enthousiaste zydeco ‘Two Step Two’. ‘I’ve Got Everything I Need’<br />
zingt Delbert McClinton in de meeslepende afterhours pianoblues ‘That’s Allright<br />
With Me’ Een besluit waarmee we ons onvoorwaardelijk mee verzoenen.<br />
Cis Van Looy<br />
JOHN HIATT<br />
MASTER OF DISASTER<br />
New West<br />
NW0076<br />
Distr.: Sonic<br />
De laatste tijd verschijnen regelmatig niet onaardige schijfjes van John<br />
Hiatt. In zijn stijlvolle repertoire vermengt de man country, blues, folk en<br />
rock tot een organisch geheel. En het vakmanschap van The Goners onder<br />
leiding van de onvolprezen Sonny Landreth staat buiten kijf. Toch bleek<br />
de laatste tijd de spirit er een beetje uit. Voor zijn nieuwste worp zocht<br />
Hiatt Jim Dickinson op, de befaamde producer die destijds Screamin’ Jay<br />
Hawkins, Big Stars en The Replacements op het juiste spoor zette en o.a.bij<br />
The Rolling Stones en Ry Cooder actief was. Jim’s zonen, gitarist Lu<strong>the</strong>r<br />
en Cody (drums), die de kern van de North Misssissippi Allstars vormen,<br />
bevolkten samen met Muscle Shoals-bassist David Hood The Ardent Studios<br />
in Memphis. Een en ander resulteert in vaak fraai muzikaal werk zoals het<br />
intimistische ’Cold River’. Ook de no-nonsense fi ngerpicking bluessong<br />
‘Back On The Corner’ klinkt overtuigend. De fors rockende titeltrack<br />
en ‘Love’s Not Where We Thought We Left It’ kunnen eveneens op onze<br />
welwillende goedkeuring rekenen. De rest blijkt nogal wisselvallig van<br />
kwaliteit. Niet zo erg als de titel doet vermoeden, maar te zwak voor iemand<br />
van het kaliber van John Hiatt. We kunnen er niet omheen. De vergelijking<br />
met ‘Riding With The King’, ’Bring The Family’ en ’Slow Turning’ is een<br />
pijnlijke confrontatie. Anno 2005 beschouwd een schitterende hattrick die<br />
wellicht niet meer geëvenaard wordt. Anderzijds is ‘Master Of Disaster’<br />
Hiatt’s beste werk in jaren.<br />
Cis Van Looy<br />
Keys & Chords
DWIGHT YOAKAM<br />
BLAME THE VAIN<br />
New West<br />
NW0075<br />
Distr.: Sonic<br />
Bijna twintig jaar geleden leverde de uit Ohio afkomstige en in California<br />
opgegroeide Yoakam zijn eerste werkstuk af. ‘Guitars, ’Cadilacs, Etc, Etc’<br />
vormde de perfecte aanloop naar ‘Hilbilly Deluxe, ‘Buenas Noches From A<br />
Lonely Room’ en ‘If There Was A Way’.<br />
Met deze indrukwekkende trilogie openbaarde de jonge muzikant zijn<br />
geïnspireerde Cowcountryrock in het kielzog van streek- en geestesgenoten<br />
Blasters en Los Lobos.<br />
Country is bij Dwight geen synoniem voor de vaak stereotiepe Nashville-stuff<br />
die gretig geconsumeerd wordt in luidruchtige saloons waar onvermoeibare<br />
linedancers de plankenvloer slijten. Op zijn vroegere werk versmolt de<br />
typische Bakersfi eld-country naadloos met eigen werk. In zijn thuisland werd<br />
Yoakam met platina beladen en verscheen hij regelmatig op de fi lmset. Na<br />
een uitgebreide tournee met gitarist Keith Gattis en zijn ritmesectie gevormd<br />
door Mitch Marine en bassist David Roe, voordien bij Johnny Cash actief, leek<br />
de tijd rijp voor nieuw studiowerk. Op ‘Blame The Vain’ wijkt de troubadour<br />
uit California enigszins af van de geijkte paden. Niet echt verwonderlijk, zijn<br />
vaste buddy, de gerenomeerde gitarist en producer Pete Anderson is nergens<br />
te bespeuren. De twangende Telecaster van de getalenteerde Gattis opent<br />
nieuwe perspectieven. Taras Prodaniuk, de vroegere bassist van Yoakam,<br />
onderbrak zijn drukke touragenda met Lucinda Williams even en trok<br />
samen met pianist Skip Edwards de studio in. Zonder zijn countryroots te<br />
verloochenen opteert Yoakam, die zelf de akoestische gitaar hanteert, voor<br />
een breder georiënteerde stijl in het volledig zelfgeschreven materiaal.<br />
Het resultaat is ronduit indrukwekkend. De titeltrack opent meteen met<br />
forse countryrock, die onwillekeurig herinnert aan het betere werk van The<br />
Beatfarmers en in het fraai opgebouwde ‘When I First Came Here’ schuilen<br />
onmiskenbaar Springsteen-elementen. Liefhebbers van meer traditionele<br />
country hoeven niet af te haken. Er rest nog genoeg onversneden materiaal<br />
van hoge kwaliteit, zoals ‘I’ll Pretend’, ‘Just Passing Time’ en ‘Lucky That Way’<br />
ondubbelzinnig illustreren. In het smartelijke ‘Does It Show’ legt de man met<br />
de onafscheidelijke Stetson zijn diepste zielleven bloot met een intensiteit<br />
die we voordien alleen bij Merle Haggard aantr<strong>of</strong>fen. De afsluiter ‘The Last<br />
Heart In Line’, een onvervalste ode aan songsmid Jimmy Webb, toont een<br />
bijzonder poëtische Yoakam. Eindigen in schoonheid noemen we dat.<br />
Cis Van Looy<br />
Keys & Chords<br />
STEPHEN BRUTON<br />
FROM THE FIVE<br />
New West<br />
NW0077<br />
Distr.: Sonic<br />
De uit Forth Worth afkomstige Stephen Bruton experimenteerde in zijn<br />
jeugdjaren in het studiootje van hartsvriend T-Bone Burnett. Als jonge snaak<br />
oefende hij ingewikkelde bluegrass op zijn gitaar. In de plaatselijke clubs<br />
en vader’s platenwinkel ontdekte hij blues en soul. Later schuimde hij met<br />
Kris Krist<strong>of</strong>ferson de podia af en werkt hij voor Bonnie Raitt, Elvis Costello<br />
terwijl zijn songs opgenomen werden door artiesten als Willie Nelson,<br />
Johnny Cash en Waylon Jennings. In ’93 verscheen zijn eerste soloproject<br />
’What It Is’. De terugkeer naar Texas , meer bepaald Austin, was cruciaal<br />
voor zijn verdere ontwikkeling als songwriter.<br />
Evenals zijn vorige cd’s voor het New West-label bevat ‘From The Five’<br />
een boeiende melange van blues, rockende country en meer intimistische<br />
singer-songwriters-vlijt.<br />
Niet onbelangrijk verschil is dat zijn krakende, nasale stemgeluid<br />
opmerkelijk expressiever klinkt op Bruton’s vijfde werkstuk. Beluister er het<br />
emotioneel geladen ‘Fading Man’ er maar eens op na. ‘Walk By Faith’ heeft<br />
opvallende trekjes van de vroegere Little Feat. De piano van Bill Payne,<br />
die ook als componist een handje toestak op ’Put Me <strong>Out</strong> Of Your Misery’,<br />
is hier niet vreemd aan. In de meer ingetogen nummers zoals ’The Halo<br />
Effect’ en de slotsong ‘In The Wind’ p<strong>of</strong>i leert Bruton zich als een volwaardig<br />
ambachtsman in de beste singer-songwritertraditie. Tussendoor omzeilt<br />
de Texaanse gitarist behendig eentonigheid met de obscure soulkraker<br />
‘Ordinary Man’, helemaal in de stijl van Sam & Dave met sterke samenzang<br />
van Glen Clark. Het mysterieuze parlando in ‘The Clock’ een sociaal<br />
geangageerde doemsong aangedreven door een hitsig wah wah-gitaartje<br />
herinnert onwillekeurig aan John Trudell.<br />
Ongetwijfeld het strafste wapenfeit van Stephen Bruton tot dusver. Een<br />
schijfje om te koesteren en bovendien steeds beter klinkt bij elke nieuwe<br />
luisterbeurt.<br />
Cis Van Looy<br />
47
48<br />
LONG JOHN BALDRY (1941 - 2005)<br />
Let <strong>the</strong> heartache begin (again)...<br />
De naam Long John Baldry stond garant voor blues, en meer<br />
bepaald, blanke blues. Hij werd niet voor niks de vader van<br />
de blanke blues genoemd.<br />
John Baldry werd geboren in East Maddon (GB) in 1941. Al<br />
vrij vlug kreeg hij zijn bijnaam ‘Long’ omdat hij niet van de<br />
kleinsten was. Hij was ongeveer 1.95 m lang.<br />
Het duurde niet lang <strong>of</strong> de muziekmicrobe had hem te pakken<br />
want begin jaren zestig was de R&B-scène in Engeland<br />
nog niet wat ze jaren later zou worden. Hij was een van de<br />
grote ‘vernieuwers’.<br />
Vooraleer hij zich met de blues<br />
zou inlaten, speelde Baldry in<br />
diverse Dixielandbands, maar<br />
omdat dat niet echt was wat<br />
hij zocht, trok hij zich uit deze<br />
muziekstroming terug en probeerde<br />
het als folkmuzikant. Dit<br />
leek meer op wat hij eigenlijk<br />
wilde doen, en schuimde diverse<br />
folkclubs af met Rambling’<br />
Jack Elliott en ook een tijdje met<br />
Derroll Adams voor die zich defi<br />
nitief in België kwam vestigen.<br />
Dit vond allemaal plaats tussen<br />
1957 en 1961.<br />
Tot eind 1962 maakte Baldry<br />
deel uit van Alexis Korners<br />
Blues Incorporated, die toen<br />
bestond uit Jack Bruce, Mick<br />
Jagger, Ginger Baker en Charlie<br />
Watts. Samen met een jazzbandje<br />
toerden ze doorheen Duitsland. Als je toevallig in<br />
de buurt van de Crawdaddy Club in Ealing was, had je 95%<br />
kans dat Alexis Korners Blues Incorporated daar optrad.<br />
Toen hij terug in Engeland was, kwam er net een plaatsje vrij<br />
bij Cyril Davis R&B All Stars. Maar dat gaf hem weer niet die<br />
échte voldoening, en wanneer Cyril Davies in 1964 komt te<br />
overlijden, aan de gevolgen van leukemie, rekruteert Baldry<br />
vanuit de All Stars muzikanten voor zijn eigen band, de<br />
Hoochie Coochie Men. De bezetting van deze groep kan je<br />
het best omschrijven als zeer vloeibaar, enkel Rod Stewart<br />
was een vaste waarde, maar ook pianist Ian Armit. Ook deze<br />
formatie was vrij succesrijk in het clubcircuit destijds. Wist<br />
je trouwens dat Baldry Rod Stewart heeft ‘gevonden’, ergens<br />
op een platform van een station onder een berg afval terwijl<br />
Rod rustig een deuntje op zijn mondharmonica blies.<br />
Maar nog steeds had Baldry zijn draai niet gevonden, en het<br />
jaar daarop vervoegde hij én Stewart Steam Packet. Deze<br />
groep mocht je gerust als één van de eerste supergroepen betitelen,<br />
want als je de bezetting van deze formatie kende, kon<br />
je niets anders doen dan dit toe te geven. Wat dacht je van :<br />
Julie Driscoll (zang) (tegenwoordig heet ze Julie Tippett, de<br />
vrouw van Keith Tippett, keyboardsman op haar solo-albums),<br />
Brian Auger (keyboards), Micky Waller (drums), Mick Briggs<br />
(gitaar) en Rod Stewart (zang). De groep heeft het slechts<br />
één jaar vol gehouden en de reden was dat er in de groep<br />
te véél bazen waren en te weinig muzikanten, en ook het<br />
feit dat er niet één maar twee vocalisten waren. Het publiek<br />
werd destijds door deze dingen<br />
op een zijspoor gezet en vroeg<br />
zich eigenlijk af wie de ster<br />
van de groep was waarmee zij<br />
zich konden identifi ceren. Toen<br />
Steam Packet uit elkaar ging,<br />
besloten Brian Auger en Julie<br />
Driscoll Trinity te formeren, en<br />
gingen de psychedelische kant<br />
op (Streetnoise, e.a.). Later zou<br />
hij zijn Oblivion Express aan de<br />
wereld voorstellen.<br />
Baldry viel op door zijn mondaine<br />
kostuums die hij steeds<br />
tijdens zijn optredens droeg,<br />
iets dat eigenlijk voor die tijdsgeest<br />
wel ongewoon was. Maar<br />
naarmate hij zich meer toespitste<br />
op zijn (hardere) blueswerk,<br />
begon het pak en het nette kapsel<br />
plaats te maken voor een afgedragen jeans en baard.<br />
In 1966 leek hij kennelijk dan toch gevonden te hebben waar<br />
hij allang naar op zoek was, en dit was het begin van Bluesology,<br />
waarin dat kleine ventje, dat later zéér groot werd, zijn<br />
opwachting maakte : Reg Dwight (Elton John). Als vocaliste<br />
werd Marsha Hunt aangetrokken, maar vrij vlug verliet Elton<br />
John de groep om het solo te proberen. John werd vervangen<br />
door iemand die al met Baldry had gespeeld, nl. Ian Armit.<br />
In 1968 had Long John Baldry dan zijn eerste Top 20-succes<br />
: ‘Let The Heartaches begin’, een nummer dat we allemaal<br />
nog wel kennen.<br />
Zijn tweede hit, ‘Mexico’, bereikte in 1968 de 15de plaats in<br />
de Britse Top 20. Dat jaar waren het de Olympische Spelen<br />
in Mexico. Zou dat iets aan de platenverkoop geholpen hebben<br />
?<br />
Maar in 1971 zou hij zich defi nitief tot de blues bekeren.<br />
Keys & Chords
Met ‘It Ain’t Easy’ (verkocht helaas niet zoals verwacht was),<br />
geproduceerd door Elton John/Rod Stewart, bereikte hij een<br />
plaats in de Amerikaanse Top 100 singles.<br />
Enkele jaren gaan voorbij en het gaat bergafwaarts met de<br />
mentale stabiliteit van Baldry. Hij moet voor enkele maanden<br />
opgenomen worden in een psychiatrische instelling. Maar in<br />
1976 scoort hij met ‘Baldry’s <strong>Out</strong>’, waarmee hij meteen refereert<br />
naar zijn ontslag uit het instituut. Maar sinds dan verdwijnt<br />
hij uit de populariteit.<br />
In 1980 wijkt hij uit naar Canada (Vancouver) waar hij de Canadese<br />
nationaliteit verkrijgt.<br />
Datzelfde jaar maakt hij een comeback-elpee ‘Long John Baldry’.<br />
Uit deze langspeler vloeide het succesnummer ‘Morning<br />
Dew’ waarmee hij wereldwijd scoorde. De andere nummers<br />
van dit excellente werk zijn allemaal parels. Daarom nam Daniel<br />
Lanois de productie voor zijn rekening. En wanneer wordt<br />
zo’n prachtig ding eindelijk op cd uitgebracht ? Dit is één van<br />
de allerbeste albums die ik ooit gehoord heb. Echt de moeite<br />
om aan te schaffen, als je dit nog niet gedaan hebt.<br />
In 1993 heeft hij zich eindelijk laten overhalen om nog één<br />
ding te doen wat hij nog nooit eerder had gedaan : een liveplaat<br />
maken. Op dit solowerk liet hij zich (weer) begeleiden<br />
door Kathi McDonald, die toch een uitstekende vocaliste is,<br />
en Papa John King aan gitaar, weer zo’n onderschat gitaarvirtuoos.<br />
We onthouden zeker de prachtige versie van ‘I’d Ra<strong>the</strong>r<br />
Go Blind’. Je krijgt er weliswaar kippenvel van, en dat gebeurt<br />
zelden bij mij.<br />
Keys & Chords<br />
Long John Baldry overleed op onze nationale feestdag 21<br />
juli 2005 in het Vancouver General Hospital, Vancouver,<br />
Canada.<br />
• Discografi e :<br />
1964: Long John’s Blues<br />
1966: Looking At Long John<br />
1968: Let The Heartaches Begin<br />
1968: Let There Be Long John<br />
1969: Wait For Me<br />
1971: It Ain’t Easy<br />
1972: Everything Stops For Tea<br />
1974: Heartaches (Golden Hour)<br />
1976: Baldry’s <strong>Out</strong><br />
1976: Welcome To The Club Casablanca<br />
1977: Good To Be Alive<br />
1980: Long John Baldry<br />
1981: Rock With The Best<br />
1982: The Best Of Long John Baldry<br />
1990: Beat Goes On<br />
1993: It Still Ain’t Easy<br />
1993: Baldry Live<br />
1997: Right To Sing The Blues<br />
???? : Long John Baldry & The Hoochie Coochie Men<br />
???? : A Thrill’s A Thrill: The Canadian Years<br />
Alfons Maes<br />
49
50<br />
CARLO LITTLE (1938 - 2005)<br />
Drummer par excellence ...<br />
Op 6 augustus verloor drummer Carlo Little , geboren Carl<br />
O’Neil<br />
Little, zijn strijd tegen keelkanker. Maanden terug mailde<br />
zijn vrouw me dat de dokters hem nog een paar… dagen gaven.<br />
Carlo was in zijn jonge tijd de wildste en hardste drummer<br />
van het Verenigd Koninkrijk.<br />
In de tijd dat muzikanten<br />
nog moesten vechten om een<br />
plaats te veroveren en vooral<br />
om die plaats te behouden.<br />
Carlo Little was ook de man<br />
op wie Brian Jones zijn oog<br />
had laten vallen voor zijn<br />
bluesgroepje-in-wording, later<br />
bekend geworden als The<br />
Rolling Stones.<br />
Op zijn vijftiende koopt Carlo<br />
een simpel drumstel. In 1960,<br />
na zijn legerdienst, besluit de<br />
21-jarige Little pr<strong>of</strong>essioneel<br />
muzikant te worden. In het<br />
leger heeft hij zijn tijd niet<br />
verdaan, want hij mocht daar<br />
– letterlijk – de trom toeren.<br />
Hij vond algauw zijn stek<br />
als drummer van The Savages, de<br />
begeleidingsgroep van de excentrieke<br />
Screaming Lord Sutch. Sutch<br />
en zijn Savages scoorden van<br />
zijn leven geen enkele hit, maar<br />
trokken overal volle zalen als de<br />
wildste en hardste groep van het<br />
eiland. Die reputatie hadden ze<br />
voor een groot stuk te danken aan<br />
Carlo Little: in het interview dat<br />
ik twee jaar terug van hem afnam,<br />
noemde hij zich de “wildest, <strong>the</strong><br />
hardest hitting drummer”. Anderen<br />
noemden hem “het kanon” <strong>of</strong><br />
“de bom”. Hij was ook de “drummer’s<br />
drummer”. Carlo: “Elke<br />
avond stonden een aantal jonge<br />
drummers op de voorste rij om te<br />
kijken naar mijn stijl”. Onder hen<br />
een snotneus met de naam Keith<br />
Moon, aan wie Carlo kort erna effectief de beginselen van<br />
de trom aanleerde. De wildheid van Carlo bleek besmet-<br />
telijk te zijn: als drummer van The Who, mepte Keith Moon<br />
zijn hele drumstel naar de kloten.<br />
Little zou op een tweede manier zijn plaats in de rockgeschiedenisboekjes<br />
veroveren. Toen bluespionier Cyril Davis<br />
wegging van Alexis Korner om<br />
eind 1962 zijn eigen band op<br />
te richten, kocht hij The Savages<br />
van Lord Sutch integraal<br />
over! Zo kwam Little in de<br />
wereld van de blues terecht<br />
en bij purist Davis was dat<br />
elektrische twaalfmatenblues<br />
uit Chicago, punt uit. De Cyril<br />
Davis R&B All Stars waren de<br />
eerste niet-Amerikaanse (en<br />
blanke!) groep die elektrische<br />
Chicago speelde, daarmee een<br />
beweging in gang zettend die<br />
zou leiden tot de bluesboom<br />
van Yardbirds, Animals, Stones,<br />
Manfred Mann, Pretty Things,<br />
etcetera. Little was de drummer<br />
van deze pioniersbende.<br />
Maar zijn defi nitieve plaats in<br />
de rockgeschiedenis verwierf hij<br />
omdat Brian Jones hem eind december<br />
1962 vroeg te komen drummen<br />
in zijn bluesgroepje. Little<br />
verdiende zo goed zijn brood, dat<br />
hij wel moest weigeren. Little: “Ik<br />
verdiende £20 per week en Brian<br />
kon me er 2 bieden”. Maar vriendelijk<br />
en behulpzaam als altijd, wilde<br />
hij wel invallen. Een pr<strong>of</strong>essionele<br />
drummer moet nu eenmaal zijn<br />
brood verdienen en op vrije avonden<br />
stelde Little zich tevreden met<br />
het karige honorarium van deze<br />
beginnelingen. Kort erna, begin<br />
1963, bezette ene Charlie Watts<br />
het drummerszitje. Toen Watts in<br />
april 1963 een BBC-opname moest<br />
missen, werd Carlo als vervanger<br />
gebeld. Het zou meteen zijn laatste<br />
Stones-optreden worden.<br />
Keys & Chords
Toen The Savages in onmin vielen met Cyril Davis puristische<br />
koers en weer naar Lord Sutch overstapten, was diens<br />
rijk voorbij. Little hield het nog een tijdje uit als freelancer,<br />
zelfs van The Flowerpot Men, en hij begon ook een<br />
paar eigen roepen. Zijn muzikaal inkomen moest hij toen<br />
al aanvullen met een job als zelfstandige en in 1985 borg<br />
hij zijn sticks helemaal op. Hij werd in 1998 “herontdekt”<br />
toen bleek dat de hamburgerverkoper buiten het Wembley<br />
Stadion ooit had gedrumd voor de groep die op dat moment<br />
Wembley opnieuw had doen vollopen: The Rolling<br />
Stones. De Stones gingen in op de interviews die Little aan<br />
alle mogelijke media gaf en nodigden hem backstage uit.<br />
Carlo’s zestigste verjaardag werd aldus onverwacht een all<br />
starsfeestje! Little richtte gauw nog een groepje op en nam<br />
drie jaar terug veertien songs op voor een cd die niemand<br />
wenst uit te brengen, hoewel Long John Baldry, Ron Wood<br />
en Jeff Beck gewillig voor gast speelden! De enige gebrande<br />
kopie werd in dit blad besproken.<br />
Carlo was zich bewust van zijn status als legende, maar<br />
was ook te veel een vriendelijke family man om naar die<br />
legende te leven.<br />
In juli overleed ook Long John Baldry, die net als Carlo deel<br />
uitmaakte van de Cyril Davis R&B All Stars. Na de dood van<br />
Cyril Davies, nam Baldry de hele bende over en herdoopte<br />
ze tot de Hoochie Coochie Men. Little werd in juni 1964<br />
hun drummer, maar de groep viel algauw uiteen en Little<br />
werd freelancer.<br />
Rouwbetuigingen kunnen worden overgemaakt aan Carlo’s<br />
weduwe, Iris: mail@carlolittle.com<br />
Eddy BONTE<br />
Keys & Chords<br />
• Meer info vind je op de uitstekende<br />
website<br />
www.carlolittle.com<br />
• In de Keys and Chord-reeks “De<br />
voetnoten van The Rolling Stones”,<br />
werden deel drie (8/2004) en deel<br />
4 (10/2004) aan Carlo Little gewijd.<br />
In deel 4 vind je ook de recensie<br />
van Carlo’s cd “Never Stop<br />
Rockin’”. Het verhaal van Carlo<br />
doorkruist ook dat van gitarist Ge<strong>of</strong>f<br />
Bradford, die we in de delen 1<br />
en 2 van die reeks opvoerden.<br />
51
52<br />
2005<br />
• SEPTEMBER<br />
06-09: Frotting Blues - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Pain Of Salvation - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
07-09: Bob Mould Band - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Frotting Blues - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Steve Lucky & The Rumba Bumps - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
09-09: The Rhythm Junks – cc De Wildeman / Herent<br />
Hormonia Live – De Zuiderkroon / Antwerpen<br />
Tribute to Red Hot Chili Peppers by C<strong>of</strong>fe Shop - Spirit <strong>of</strong> ’66<br />
Verviers<br />
Shotgun Shadow - Den Bonten Os / Baarle-Hertog/Nassau<br />
10-09: The Walkabouts - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Tribute to The Bee Gees by Massachusetts - Spirit <strong>of</strong> ’66<br />
Verviers<br />
11-09: Tom Russell & Andrew Hardin - Ancienne Belgique / Brussel<br />
12-09: Dark Age / Torment / Paragon - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
Tom Russell & Andrew Hardin - live in Lier / www.ripspique.be<br />
13-09: Cocorosie - Ancienne Belgique / Brussel<br />
14-09: Echolyn - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
15-09: Jan Michiels & Inge Spinette - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Crucifi ed Barbara / American Dog - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
16-09: Thks2y - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
17-09: Arena - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
19-09: Wim Mertens - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Flanders - Ancienne Belgique / Brussel<br />
20-09: Wim Mertens - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Rothko & DJ Set by Mark Beazle - Ancienne Belgique<br />
Brussel<br />
21-09: Bryan Adams – Sportpaleis / Antwerpen<br />
23-09: Tribute to Janis Joplin by Janis Joplin Revival Band - Spirit <strong>of</strong><br />
’66 / Verviers<br />
24-09: Convention Progresiste: Madelgaire / Ex-Vagun / Quidam /<br />
Focus - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
25-09: Convention progresiste: Knight Erea / La Maschera Di Cera /<br />
Riverside - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
26-09: Stephen Malkmus - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Ian Parker Band - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
28-09: Kris De Bruyne - Ancienne Belgique / Brussel<br />
The Heart <strong>of</strong> Georgia Satellites - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
29-09: The Seatsniffers - live in Lier / info: www.ripspique.be<br />
30-09: Laura Veirs & The Tortured Sou - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Barclay James Harvest - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
• OKTOBER<br />
01-10: Hea<strong>the</strong>r Nova - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Tribute to The Blues Bro<strong>the</strong>rs by Heart & Soul - Spirit <strong>of</strong> ’66<br />
Verviers<br />
Shakedown - Den Bonten Os / Baarle-Hertog/Nassau<br />
02-10: Tom McRae - Ancienne Belgique / Brussel<br />
05-10: Mr. D - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
06-10: Liquid Scarlet - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
Johnny Boston Quartet - live in Lier / info: www.ripspique.be<br />
07-10: Admiral Freebee - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
08-10: Spock’s Beard - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
09-10: Branford Marsalis - Ancienne Belgique / Brussel<br />
10-10: Aynsley Lister - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
11-10: dEUS - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Royal Hunt - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
12-10: dEUS - Ancienne Belgique / Brussel<br />
13-10: dEUS - Ancienne Belgique / Brussel<br />
14-10: Mercedes Peon & Ialma - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Freak Kitchen - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
17-10: Lizz Wright - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Danny Bryant’s RedEye Band - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
18-10: Damien Jurado - Ancienne Belgique / Brussel<br />
19-10: The Muffi n Men - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
20-10: Night Of The Proms – Sportpaleis / Antwerpen<br />
Dionysos - Ancienne Belgique / Brussel<br />
21-10: Night Of The Proms – Sportpaleis / Antwerpen<br />
Spinvis - Ancienne Belgique / Brussel<br />
22-10: Night Of The Proms – Sportpaleis / Antwerpen<br />
22-10: Betty Serveert – Crosswood Festival / Kruishoutem<br />
Ezio - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
23-10: Night Of The Proms – Sportpaleis / Antwerpen<br />
24-10: Vincent Venet - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Claude Bourbon – De Blauwe Wolk / Zottegem<br />
25-10: Ray Davies - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Michael Hill’s Blues Mob - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
26-10: Sarah Lee Guthrie & Johnny Iri - Ancienne Belgique / Brussel<br />
27-10: Night Of The Proms – Sportpaleis / Antwerpen<br />
Möterhead - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Take The Duck - live in Lier / info: www.ripspique.be<br />
28-10: Night Of The Proms – Sportpaleis / Antwerpen<br />
Stef Bos - Ancienne Belgique / Brussel<br />
29-10: Night Of The Proms – Sportpaleis / Antwerpen<br />
Wild ‘T’ & The Spirit – De Blauwe Wolk / Zottegem<br />
The Quireboys - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
31-10: The Coal Palace Kings – De Blauwe Wolk / Zottegem<br />
• NOVEMBER<br />
03-11: The Believers - live in Lier / info: www.ripspique.be<br />
04-11: Night Of The Proms – Sportpaleis / Antwerpen<br />
Mass Hysterie - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Tribute to Yes by Fragile - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
05-11: Night Of The Proms – Sportpaleis / Antwerpen<br />
Maria Farantouri - Ancienne Belgique / Brussel<br />
I.Q. - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
07-11: Millencolin, Flogging Molly, U - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Ben Granfeld Band - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
08-11: Pink Martini - Ancienne Belgique / Brussel<br />
09-11: Anouk - Sportpaleis / Antwerpen<br />
Brian Auger Oblivion Express - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
10-11: Night Of The Proms – Sportpaleis / Antwerpen<br />
11-11: Raphael - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Tony Spinner Band - Spirit <strong>of</strong> ’66 / Verviers<br />
Matt Sch<strong>of</strong>i eld & The Backbones - Den Bonten Os / Baarle-<br />
Hertog / Nassau<br />
12-11: Night Of The Proms – Sportpaleis / Antwerpen<br />
Muzikantendag - Ancienne Belgique / Brussel<br />
13-11: Simply Red - Sportpaleis / Antwerpen<br />
The Machine plays Pink Floyd – Le Forum / Luik<br />
14-11: The Mark Arshak Band – De Blauwe Wolk / Zottegem<br />
15-11: Anouk - Sportpaleis / Antwerpen<br />
18-11: Freek De Jonge & Band - Ancienne Belgique / Brussel<br />
19-11: Freek De Jonge & Band - Ancienne Belgique / Brussel<br />
22-11: Charles Aznavour – Sportpaleis / Antwerpen<br />
Louise Attaque - Ancienne Belgique / Brussel<br />
25-11: Thomas Fersen - Ancienne Belgique / Brussel<br />
29-11: Clouseau – Sportpaleis / Antwerpen<br />
30-11: Clouseau – Sportpaleis / Antwerpen<br />
Amadou & Mariam - Ancienne Belgique / Brussel<br />
Keys & Chords
Antwerpsestwg. 84 - Vosselaar<br />
KALENDER<br />
MON<br />
15 AUG<br />
FRI<br />
26 AUG<br />
SUN<br />
28 AUG<br />
SUN<br />
16 OCT<br />
SAT<br />
29 OKT<br />
www.biebob.com<br />
(0032) 014/61.64.31<br />
Keys & Chords<br />
AMON AMARTH<br />
CATARACT<br />
IMPIOUS<br />
doors 19h<br />
begin 19.30h<br />
JEFF SCOTT SOTO<br />
+ support<br />
doors 20h - begin 20.30h<br />
MACABRE<br />
Prostitute Disfigurement<br />
Flesh Made Sin d. 19h - b. 19.30h<br />
MON<br />
29 AUG ME FIRST AND THE<br />
doors<br />
19.30h<br />
begin<br />
20.15h<br />
FRI<br />
9 SEP OPETH<br />
+ support<br />
doors<br />
19.30h<br />
begin<br />
20.15h<br />
SAT “HARVEST FESTIVALS 2005”<br />
10 SEPNILE UNLEASHED<br />
HATE ETERNAL<br />
BEHEMOTH<br />
INCANTATION<br />
BLOOD RED THRONE<br />
doors<br />
16.00h<br />
begin<br />
17.00h<br />
GIMME GIMMES<br />
+ support<br />
in co-operation with cc luchtbal<br />
HOF TER LO - ANTWERP<br />
in co-operation with cc luchtbal<br />
HOF TER LO - ANTWERP<br />
in co-operation with cc luchtbal<br />
HOF TER LO - ANTWERP<br />
FRI<br />
23 SEP SONATA ARCTICA<br />
+ 2 supports<br />
doors<br />
19.00h<br />
begin<br />
19.30h<br />
in co-operation with cc luchtbal<br />
HOF TER LO - ANTWERP<br />
SAT<br />
1 OCT STEVE VAI<br />
ERIK SARDINAS<br />
doors<br />
19.00h<br />
begin<br />
20.00h<br />
SOILWORK<br />
+ support<br />
begin 19.00h<br />
DEICIDE d. 19h - b. 19.30h<br />
VISCERAL BLEEDING + support<br />
SAT<br />
10 DEC HELLOWEEN<br />
+ support<br />
doors<br />
19.30h<br />
begin<br />
20.15h<br />
in co-operation with cc luchtbal<br />
HOF TER LO - ANTWERP<br />
SAT<br />
15 OCT SAXON<br />
doors<br />
19.00h<br />
begin<br />
20.15h<br />
SAT "MONSTER METAL MADNESS TOUR"<br />
5 NOV STRATOVARIUS<br />
doors<br />
19.00h<br />
begin<br />
19.30h<br />
CHINCHILLA<br />
in co-operation with cc luchtbal<br />
HOF TER LO - ANTWERP<br />
HAMMERFALL<br />
+ support<br />
in co-operation with cc luchtbal<br />
HOF TER LO - ANTWERP<br />
SAT<br />
26 NOV AFTER FOREVER<br />
doors “Cd launch party” + support<br />
19.00h<br />
in co-operation with cc luchtbal<br />
begin<br />
20.00h HOF TER LO - ANTWERP<br />
in co-operation with cc luchtbal<br />
HOF TER LO - ANTWERP<br />
53
54<br />
André Denoel & Gérard Drouot<br />
stellen voor:<br />
ELTON JOHN & BAND<br />
Maandag 12 december 2005 om 20u30<br />
Al meer dan 30 jaar is deze man een echte internationale pop legende :<br />
ELTON JOHN:<br />
heeft wereldhits, platina platen en meerdere prijzen achter zijn naam staan.<br />
ELTON JOHN:<br />
speelt een uniek concert in het Sportpaleis te Antwerpen<br />
op 12 december !<br />
Hét evenement van het najaar ..<br />
Tickets<br />
070 – 345 345<br />
&<br />
www.teleticketservice.com<br />
© Foto: Steve Hall<br />
Keys & Chords
Change language