Wonen in de tuinen - Zeeman Vastgoed

Wonen in de tuinen
de geschiedenis van een nieuwe wijk

Wonen in de
tuinen
de geschiedenis van een nieuwe wijk

Peter Langenberg
Martin Hoiting
Streektuinen: buiten wonen in de stad
Voor de tweede keer heeft Terra Marique een complete woonwijk gerealiseerd binnen
Hoorn. Na het succesvolle woongebied ’t Jeudje aan de rand van de binnenstad,
is nu Streektuinen in Hoorn-Noord bewoond. Een woonwijk waar Terra Marique -
het samenwerkingsverband tussen ZeemanVastgoed en projectontwikkelaar van
IntermarisHoeksteen, Intermaris Projecten bv - met veel genoegen naar kijkt.
Het groene karakter van dit
gebied, waar ooit groententuinen
en fruitboomgaarden waren, is in
Streektuinen gehandhaafd. Het latere
Streekziekenhuis is een herinnering, die
in de naam van de woonwijk terug te
vinden is.
Natuurlijk heeft de ontwikkeling van het
totale gebied heel wat jaren geduurd en
heel wat voeten in aarde gehad. Toch
kijken we met plezier terug op het hele
ontwikkelingsproces. Een proces dat
ook door de slagvaardige opstelling van
de gemeente Hoorn en de provincie
Noord-Holland nergens onnodig
oponthoud heeft gekend.
Peter Langenberg
Directeur ZeemanVastgoed
De uitgangspunten aan het begin van
het traject waren duidelijk: bouwen
in verschillende deelgebieden, onder
een hedendaagse architectuur, huizen
voor zowel huurders als kopers en voor
starters, gezinnen en senioren. Maar
vooral ook huizen en appartementen
met allure. In een wijk waar men graag
wil wonen.
Wij kijken met plezier terug op de
realisering van Streektuinen.
Een plek in de stad waar buiten wordt
gewoond.
Martin Hoiting
Directeur Intermaris Projecten
2 3

Streektuinen:
aantrekkelijk woongebied
Een nieuwe woonwijk van goede kwaliteit en met een formidabele ligging vlak bij de
binnenstad van Hoorn. Daarnaast zit het nieuwe woongebied ook stedenbouwkundig
en architectonisch goed in elkaar. Gelukkig is door de West-Friese invloeden de lokale
identiteit van het gebied behouden en sluit Streektuinen bijzonder goed aan op de
overige bebouwing in de regio.
Kijkend naar de provinciale ontwikkeling
betekent Streektuinen een substantiële
bijdrage aan de oplossing van de
woningbehoefte in de gehele provincie
Noord-Holland. En is voor de regio zelf
ook van groot belang. Immers, veel
mensen uit de regio Hoorn hebben
hier een koopwoning van hoog niveau
in de wacht weten te slepen en wonen
nu dus in een groene omgeving.
Terra Marique heeft veel energie
gestoken in de directe woonomgeving.
Lanen met bomen, een parkachtig
binnenterrein, waterpartijen: het zijn
allemaal elementen die Streektuinen een
natuurlijk karakter geven.
Als verantwoordelijk gedeputeerde
voor ruimtelijke ordening heb ik graag
meegewerkt aan plannen en procedures
voor de realisering van dit project.
En tegelijk heb ik ook bewondering voor
het lef van Terra Marique om binnen
de stad een nieuw woongebied te
ontwikkelen. Je moet met meer dingen
rekening houden; het bouwen binnen
de stad vergt meer geld. Maar ook heeft
zo’n nieuwe wijk een uitstraling naar
voorzieningen in de buurt. Die krijgen
door de komst van nieuwe bewoners
meer bestaansrecht.
Het resultaat van wat vijf jaar geleden
begon, mag er zijn. Terra Marique mag
trots zijn op Streektuinen.
Ton Hooijmaijers
oud-gedeputeerde voor de provincie
Noord-Holland
4 5

6
Groene geschiedenis
Streektuinen in Hoorn: zo’n 250 woningen in een
van oudsher groen gebied. Gelegen in de oksel
van de Provincialeweg, begrensd door Westfriese
Hof, Wabenstraat en Holenweg. Een plek met een
vooral groene geschiedenis.
Waar warmoeziers (tuinders) al in de vroege 17de
eeuw hun groententuinen hadden; waar later
fruitkwekers een rijke oogst uit de boomgaarden
plukten. Een plek in Hoorn waar in de tweede
helft van de vorige eeuw in het Streekziekenhuis
leven werd geboren en eindigde. En waar dus nu
door Terra Marique een levendig woongebied is
gerealiseerd.
‘Huizen tussen groen’
Hier is in alle opzichten - vroeger en nu - de tekst van Wim Sonnevelds
lied ‘Het dorp’ van toepassing: ‘Wat leefden ze eenvoudig toen, in huizen
tussen groen, met boerenbloemen en een heg’. Maar nu wel eigentijds en
comfortabel, terwijl het groene karakter is gebleven.
Terug naar die 17de eeuw. Op praktisch alle kaarten uit die tijd (van onder
andere de kroniekschrijver Velius, de kaartenmaker Johan Blaeu en de
Hoornse landmeter Hendrik Cornelisz. Pott) zijn de Tweeboomde- en
Drieboomde Singel ingetekend met aangrenzende groententuinen.
7

Lusthoven
De twee singels, ook wel lanen geheten, werden zoals de naam aanduidt
omzoomd door twee respectievelijk drie rijen lindebomen. Het waren
in die 17de eeuw vooral ‘vermaeckelyke’ wandelwegen met lusthoven
en fraaie tuinen van rijke Hoornse burgers, die de daarachter gelegen
warmoezierstuinen aan het oog van de wandelaar onttrokken. Ze
liepen door tot de stroomsloot langs ‘Hoolweg’. Op de kaart van het
Dijkgraafschap van Dregterland uit 1723 staat die stroomsloot breed
getekend, waardoor het belang voor de waterhuishouding duidelijk wordt.
Drie molens op de plek waar later een stoomgemaal stond en nu het
huidige gemaal aan de Willemsweg staat, maalden het overtollige water op
de Zuiderzee.
Herberg De Na-dorst
Net aan de andere kant van die Hoolweg stond de oorspronkelijke Herberg
De Na-dorst. Zo’n klassiek doelwit voor zondagmiddagwandelaars.
Oorspronkelijk een stolpboerderij, later een fraaie uitspanning met serre en
waranda (gesloopt in 1954). De in Hoorn geboren dichter Roelof Westerop
beschrijft in bijna 250 tienregelige coupletten in 1728 Hoorns buitensingel,
het gebied buiten de stadswallen. Natuurlijk bejubelt hij ook in een aantal
strofen het buitengebied rondom de Hoolweg en herberg De Na-dorst. Die
duidelijk in een groene omgeving staat. Lees mee met Westerop:
8
Maar zacht, welk aangenaam geluyt
Sweeft langhs het veldt, en door de boomen?
Wy hooren Bas, Fiool en Fluyt;
’t vermeerdeert hoe wy nader koomen.
Zoo ik wel gis, bespeuren wy
Voor uyt een’rei van Mans-perzoonen,
Die in de ruymte zy aan zy
Zich vroolyk door den drank vertoonen,
Waar toe men geldt en tijdt besteedt:
Deez’ Herrebergh de Na-dorst heet.
Misschien om dat de Boeren hier,
Als zy in Dorp of Stadt vernachten,
Hunn Na-dorst met een’ teug van bier,
Of koelen wyn op nieuws verzachten
Of dat een wandelaar verdrooght
Door ’t steken van de Zonnestraalen,
Of door ‘t gebruyk van Visch, beooght
Zijn hert eens lustigh op te haalen
Met een verquikkelyken dronk,
Dien ooit het graan, of wyngaard schonk.
o Na-dorst vaak te veel beschreit!
Al houdt ge u voor een’ tydt verhoolen,
En dat de drank den drank bepleit,
Zo blyven daar noch vuur’ge koolen:
Heel anders is het met den dorst,
Die, wanneer Hel en zonden prangen,
Den Zondaar slaande op zyne borst,
Gelescht wordt in zoet verlangen
Met Hemelsch Nectar van zyn Godt:
Gewis dat is een beter lot.
9

10
Paardentram
De Na-dorst had gedurende maar liefst 32
jaar een ‘eigen’ halte in de lijn Hoorn - Enkhuizen, die met een
paardentram werd uitgevoerd. De door een span van twee paarden
getrokken tram vervoerde in die ruim drie decennia (1886-1918) maar liefst
149.386 reizigers. Het vertrekpunt in Hoorn was natuurlijk de Roode Steen.
Via Grote en Kleine Noord, het station van toen nog Hollands Spoor en
de Spoorsingel ging het richting Koepoortsweg. Via de Nieuwe Weg (de
huidige Provincialeweg) kwamen de passagiers dan 18 minuten na het
vertrek aan bij de Na-dorst.
Direct bij die Na-dorsthalte was ook de remise van de Rotterdamsche
Tramweg-Maatschappij die de lijn tussen Hoorn en Enkhuizen exploiteerde.
Daar stond een deel van het rollend materieel (11 rijtuigen) en waren
de stallen. Wie bij de Na-dorst bleef zitten was na bijna twee uur op de
eindbestemming in Enkhuizen.
Onderweg werd regelmatig gestopt om ook pakjes en goederen in te
laden of te bezorgen. Een pakketje dat minder dan een kilo woog werd
meegenomen voor vijf ouderwetse centen. In Hoorn en Enkhuizen werden
die meegereisde pakjes ‘in de kom’ bezorgd; langs de lijn was dat alleen
maar het geval als de geadresseerde niet verder dan 100 meter van de
trambaan woonde.
Gele brug
In de loop der eeuwen
verandert er niet
veel in dit deel van
Hoorn. Weliswaar maken lusthoven langs de ‘lanen’ plaats voor ‘gewone’
huizen met diepe tuinen, terwijl de warmoezierstuinen plaatsmaken voor
boomgaarden. Fruit is kennelijk lucratiever.
De Tweeboomlaan liep tot in de jaren vijftig van de vorige eeuw tot aan de
Holenweg, waar een geel gekleurde brug over de stroomsloot lag. In die
jaren werd hier begonnen met de verdergaande stadsuitleg van Hoorn. De
Wabenstraat werd aangelegd. De flats aan de Westfriese Hof kwamen er.
En in de boomgaarden is volgens de stedenbouwkundigen van toen best
plek voor het fusieziekenhuis van De Villa en het Stadsziekenhuis. Op 13
december 1967 verhuizen in een paar uur tijd twee ziekenhuizen met alles
erop en eraan én ook nog eens vijftig patiënten. Het Streekziekenhuis maakt
in de loop van 2005 plaats voor Streektuinen.
11

Kalkoenen en konijnen voor de kerst
“We hadden in die boomgaard een
heel stel kalkoenen lopen. Het waren
er wel een stuk of veertig. Een paar
weken voor de kerst ging een aantal
voor de verkoop naar de veemarkt in
Purmerend. Dan hadden we tenminste
een paar centen extra”. Piet Sas, die een
leven lang samen met zijn vrouw Gerrie
aan de Holenweg heeft gewoond, had
in die fruittuinen in Hoorn-Noord ook
nog een stel konijnen rondlopen. “Maar
ja, die kon ik tegen de feestdagen nooit
allemaal te pakken krijgen”.
Piet Sas uit Berkhout en Gerrie
Bijlsma uit Blokker kwamen bij toeval
op de Holenweg terecht. Gerrie:
“Dat spoorhuisje aan de Holenweg
was eigenlijk toegewezen aan mijn
broer. Maar diens verkering raakte
over. Wij zijn toen in september 1955
getrouwd en in dat huisje getrokken”.
Of zoals Piet lachend zegt: “Zo van
het gemeentehuis in Blokker naar de
koffer aan de Holenweg”. Het was één
van de drie spoorhuisjes, die bij de
spoorwegovergang van toen nog de
Nieuwe Weg stonden. De spoorlijn naar
Medemblik was in die jaren alleen nog
in gebruik voor goederenvervoer. Het
echtpaar Sas woonde aan de Holenweg
tot 1996.
Walkanten maaien
“Toen we in dat spoorhuisje kwamen,
was er tussen de Holenweg en de
Koepoortsweg zeg maar één grote
boomgaard. Door sloten verdeeld
in drie stukken die onderling met
betonnen bruggetjes verbonden
waren. Er stonden aan de Holenweg
nog wel meer huisjes, die werden
dacht ik bewoond door werklui van
fruitkweker Oortman Gerlings van de
Koepoortsweg”. Het laatste stuk van
die boomgaard, grenzend dus aan de
Holenweg, werd in de herinnering van
Piet Sas gepacht door Kees van Velzen.
“En voor hem heb ik veel gewerkt. Ik
was melkrijder. Na het werk had ik vaak
wat uurtjes over en dan ging ik in die
boomgaard aan de slag. Walkanten
maaien, fruit plukken, ja ik heb er
eigenlijk van alles gedaan. Mijn vrouw
heeft ook heel vaak appels en peren
mee helpen plukken”. Om makkelijk in
de boomgaard te komen hadden Piet en
Gerrie een bootje overdwars in de langs
de Holenweg lopende sloot gelegd. Dat
bootje werd trouwens ook gebruikt door
de krielkippen die het stel in en rond
het huis, maar ook in de boomgaard
hield. En vanuit het bootje kon Piet ook
makkelijk zijn hengel uitgooien. “Er zat
hier heel wat zeelt. En langs de Nieuwe
Weg liep ik te snoeken”.
Altijd fruit
Piet en Gerrie Sas hadden in de
nabijheid van die boomgaard beslist
geen gebrek aan fruit. “Je at zeg maar
altijd fruit. Vooral de appels van het
ras Present van Engeland waren lekker.
Ik weet nog precies waar die bomen
stonden. Aan de buitenrand, waar nu
dat appartementengebouw staat. Die
appels zie je niet meer”. En voor de
groenten hadden Piet en Gerrie nog een
spoortuin, een eigen ‘bouwtje’ langs de
spoorlijn naar Zwaag.
Piet vertelt ook over de ratten, die welig
tierden in de sloten en de boomgaard.
“Het waren grote beesten”, zegt hij,
terwijl zijn handen een maat aanwijzen
die dat onderstreept. “Soms ging onze
hond achter die ratten aan. Vooral als er
ijs in de sloot lag. Dat ging natuurlijk wel
eens mis en dan werd de hond in zijn
neus gebeten”.
Muziek was wel mooi
De komst van het ziekenhuis, zo
halverwege de jaren zestig, luidde het
einde voor het grootste deel van de
boomgaard in. Gerrie: “Eigenlijk was
het zonde, maar ja dat loopt dan zo”.
Dat er later ook niets meer aan het op
het terrein van het ziekenhuis staande
restant van de boomgaard werd gedaan,
heeft Piet Sas altijd jammer gevonden.
“Ze hebben zelfs nog een deel van de
bomen later gerooid om plek te maken
voor zomerse feesten. We werden wel
gewaarschuwd dat er zo’n feest kwam.
Ach, de muziek was meestal wel mooi”.
12 13

Het Streek: opmaat naar één ziekenhuis
Vijfenveertig vierkante kilometer beddengoed,
twaalfhonderd meter bezemsteel, vijfendertig
typemachines, zestienduizend reageerbuizen
en één gek geworden nachthoofd. Oftewel het
Streekziekenhuis tien jaar na de opening in
1968. Gelegen op de warmoezierstuinen uit
vroeger eeuwen en temidden van restanten
van boomgaarden uit later tijd bepaalde het
ziekenhuis zo’n vier decennia lang het beeld van
wat nu Streektuinen is.
De geschiedenis van het Streekziekenhuis is niet
los te zien van de lange weg die in West-Friesland
tot één regionaal ziekenhuis heeft geleid. Aan
de basis stonden het Stadsziekenhuis en het
ziekenhuis De Villa in Hoorn en het Snouck van
Loosenziekenhuis in Enkhuizen.
Armenzorg
Dat oude Stadsziekenhuis stond aan het
Kerkplein en werd op 1 januari 1868 officieel
geopend. De instelling werd gezien als een
onderdeel van de armenzorg. Het ziekenhuis
was gehuisvest in de gebouwen waar eerder
een zogeheten Zeekantoor (vergaderplek van
de Admiraliteit van West-Friesland en het
Noorderkwartier) en de Bank van Lening waren te
vinden. Katholiek West-Friesland had al heel lang
een ‘eigen’ ziekenzorg: het Sint Jansgasthuis.
In dat Stadsziekenhuis werd in de oorlogsjaren
1940-1945 naast ziekenzorg ook een heel
ander soort ‘zorg’ verleend. Het was met
14 15

16
name directrice zuster Moereels, die een veilig
onderkomen bood aan voor de Duitse bezetters
op de vlucht zijnde Joden. Kinderen vonden in
het ziekenhuis een toevluchtsoord en van vier
verpleegsters werd pas na de oorlog duidelijk dat
zij van joodse afkomst waren.
Dokter Kaiser
In 1896 ontstond in Hoorn een particulier
verpleeghuis. Gesticht in ‘De Villa’, het huis
van kantonrechter Abraham van Akerlaken
aan de Draafsingel. De initiatiefnemer voor de
verpleeginrichting was dokter Kaiser, die zelf aan
Onder de Boompjes een riante dokterswoning
had. Hij was weliswaar vermogend, maar de
exploitatie van een verpleeghuis (waar hij zelf
ook operaties uitvoerde) ging zijn kapitaal ver
te boven. Op zoek naar geld stootte hij zijn
neus bij het katholieke bevolkingsdeel van
Hoorn; reden dat hij zich voornamelijk tot de
andersdenkende of niet gelovige middenstand
richtte. En vanuit die hoek werd een ‘Vereeniging
tot ziekenverpleging te Hoorn’ opgericht.
Het bijeengebrachte geld werd gebruik voor een nieuw gebouw naast
De Villa met operatiekamers, verpleegkamers en zelfs een isoleercel voor
de zielszieken. De Villa ontwikkelde zich in de loop der jaren heel langzaam.
Er werd een constant gevecht geleverd om geld; gebouwen verouderen in
de loop der tijd. ‘De Villa’ haalde nog haar 50ste verjaardag in 1963. Vier jaar
later gaat de deur van het vijftig bedden tellende ziekenhuis dicht.
Wantrouwen
De samensmelting van Stadsziekenhuis en De Villa wordt al ingezet in 1944.
Dan maakt een inspecteur voor de volksgezondheid een losse opmerking in
de richting van één West-Fries ziekenhuis. Het duurt veertig jaar voordat het
zover is.
Eerst komt een proces op gang dat het Stadsziekenhuis en De Villa
samenbrengt in het Streekziekenhuis. Die samensmelting gaat niet
makkelijk. Aan beide zijden heerst enig wantrouwen. Het bij de fusie
verdwijnen van een zeg maar protestants getint ziekenhuis wordt niet door
iedereen geaccepteerd.
In de loop der jaren komen bestuur van De Villa en de regenten van het
Stadsziekenhuis (lees gemeente Hoorn) toch nader tot elkaar. In 1954 wordt
onder leiding van de toenmalige burgemeester dr. mr. B.R. Canneman
een overeenkomst bereikt, waarin de stichting van een Algemeen
Streekziekenhuis (de aanduiding protestants is verdwenen) wordt
vastgelegd.
17

18
Lang gevecht
Dan ontstaat namelijk een langdurig gevecht
met de rijksoverheid over de financiering van
een nieuw ziekenhuis. Dat moet, zo is wel
duidelijk, gerealiseerd worden aan het einde van
de Tweeboomlaan. Het laatste deel van die laan
is dan trouwens al opgeofferd voor de bouw van
nieuwe woningen. In de jaren vijftig verrijzen de
eerste flats aan de Liornestraat en de Westfriese
Hof. Aan de Wabenstraat wordt gebouwd. Tussen
de restanten van boomgaarden staat her en
der nog een laatste huis van de oorspronkelijke
Tweeboomlaan.
Uiteindelijk wordt op 1 april 1958 het ontwerp
voor een nieuw ziekenhuis met maximaal vier
bouwlagen goedgekeurd. Maar het geld, alleen
al voor de bouw zo’n vijf miljoen, is er nog lang
niet. Dat komt er tenslotte wel en uiteindelijk
gaat op 19 oktober 1964 de officiële eerste - en
in werkelijkheid de honderdzoveelste - van de
ruim negenhonderd nodige palen de grond
in. Pas toen kregen de inwoners van Hoorn
ook een beeld van het ziekenhuis dat daar
aan de Holenweg zou verrijzen. Evenwijdig
aan elkaar een lage polikliniek en een hoog
beddenhuis. Met een totale capaciteit van
161 bedden. Met een apart zusterhuis en een
ketelhuis met kenmerkende schoorstenen.
Nieuwe snufjes zijn er ook. De afdeling
fysiotherapie heeft een eigen oefenbad, er
komt plafondverwarming en alle doktoren
en verpleegkundigen krijgen een draadloos
oproepsysteem. Op 13 december 1967 komen
de eerste patiënten in het Streekziekenhuis.
Ze zijn afkomstig uit de onderkomens van de
fusiepartners: Stadsziekenhuis en De Villa.
In een gladjes verlopende operatie met hulp
van zo’n 150 man van de toen nog bestaande
Bescherming Burgerbevolking, het Rode Kruis en
de plaatselijke politie worden in één klap vijftig
patiënten uit beide ziekenhuizen overgebracht.
Op 16 mei 1968 wordt het Streekziekenhuis ook
officieel geopend. Dat doet commissaris der
Koningin mr. Kranenburg.
Snouck van Loosen
Toch is het verhaal van het Streekziekenhuis
nog niet voorbij. Immers ook het Snouck van
Loosenziekenhuis uit Enkhuizen voegt zich
noodgedwongen bij het fusieziekenhuis. Dat
gebeurt in 1977.
Het Enkhuizer ziekenhuis ontstaat in 1894. Dan
wordt een vereniging voor de verpleging van
zieken opgericht. Een vereniging zonder veel
geld, maar daar wisten de beheerders van het
Snouck van Loosenfonds wel raad op. Dat fonds
was ontstaan na het overlijden op 30 oktober
1885 van Margaretha Maria Snouck van Loosen,
laatste telg van een rijk regentengeslacht, dat
veel geld had verdiend door de handel op Oosten
West-Indië. Margaretha Maria wilde dat
haar geld ten goede zou komen aan ‘weldadige
doeleinden’. En zo’n ziekenhuis viel dus onder
de doelstelling. Het komt uiteindelijk aan de
Vijzelstraat, waar in eerste instantie zestien
bedden komen. In een bijgebouw komen twee
zalen met elk drie bedden voor besmettelijke
ziekten. De inwijding is op 19 oktober 1900.
Het Enkhuizer ziekenhuis heeft decennia lang
binnen de Enkhuizer gemeenschap optimaal
gefunctioneerd. Enkhuizers werden er geboren,
gingen er dood. Maar uiteindelijk bleek het
ziekenhuis te klein om te kunnen overleven.
De 115 bedden waren er in 1967 maar liefst 85
minder dan de norm in de nieuwe wet. Fusie met
of het Streekziekenhuis of het katholieke Sint
Jansgasthuis in Hoorn was de enige optie.
In juni 1975 viel in Enkhuizen het besluit om het
ziekenhuis per 1 oktober van dat jaar te sluiten.
Een polikliniek bleef over. Beheer en exploitatie
van die polikliniek werden op 16 september 1977
overgedragen aan het Streekziekenhuis.
Laatste stap
Resteert nog het samengaan van
Streekziekenhuis en Sint Jansgasthuis in één
groot WestfriesGasthuis. Dat gebeurde eigenlijk
vijf jaar later, op 25 oktober 1982. Toen werd
tussen beide ziekenhuis een fusie-overeenkomst
gesloten, die op 19 december 1984 een vervolg
kreeg. Op die dag besloot het algemeen bestuur
van Stichting Algemeen Streekziekenhuis West-
Friesland de bevoegdheden over te dragen aan
de Stichting Algemeen Ziekenhuis Westfries
Gasthuis. Als locatie Streek zou het ziekenhuis
vervolgens tot begin van dit millennium nog in
gebruik blijven. In 2004 maakte de slopershamer
een einde aan het bestaan.
19

Betere gezondheidszorg door verkoop
“Door het afstoten van het
Streekziekenhuis is de gezondheidszorg
in West-Friesland beter geworden. De
bouw van één nieuw ziekenhuis werd
mogelijk. Maar ook zijn verschillende
specialismen van de zorg tot wasdom
gekomen. Oncologie, vaatchirurgie,
traumalogie, cardiologie: in de
nieuwe situatie hebben ze een sterke
ontwikkeling meegemaakt. Dat was
anders niet gebeurd”. Oud-bestuurder
Bert Vos van het WestfriesGasthuis
noemt vanuit zijn woonplaats
Haaksbergen het afstoten van het
Streekziekenhuis nog altijd een
onvermijdelijke zaak.
Bert Vos kwam in 1989 als - zoals hij
zelf zegt - ‘hulpje van de algemeen
directeur’ naar het Hoornse ziekenhuis.
De adjunct-directeur financiën en
economische zaken moest orde op
zaken stellen. “Het was kort na de
fusie tussen Sint Jansgasthuis en het
Streekziekenhuis niet echt florissant
gesteld met de financiën. Gelukkig
heeft dat niet zo lang geduurd”. In 1994
werd Bert Vos directeur; later vormde
hij samen met Louis Timmer de Raad
van Bestuur. Nu is hij lid van de Raad
van Bestuur van Ziekenhuis Walcheren
in Vlissingen en van het Overschelde
Ziekenhuis in Goes, die per 1 januari
2010 samengaan.
Ruilhandeltje
“Die eerste jaren nam vooral de
concentratie van beide Hoornse
locaties ons in beslag. Het rijk wilde
een ruilhandeltje: een versnelde
bouwprocedure in ruil voor een aantal
bedden. Maar ja, wij hadden hier in
West-Friesland niet veel te ruilen. We
hebben veel moeite moeten doen
om toestemming van het ministerie
voor nieuwbouw te krijgen. Van meet
af aan stond daarbij concentratie van
de zorg tussen Maelsonstraat en Van
Dedemstraat voorop. Met eerst een
nieuw gebouw, dat er nu staat en dan,
na sloop van het oude Sint Jan, een
tweede nieuwbouw. Die tweede fase
had eigenlijk in 2010 klaar moeten zijn”,
vertelt Bert Vos.
Concentratie op één plek moest niet
alleen op grond van efficiëntie, maar
ook om de kwaliteit van de zorg te
verhogen. “Het kwam voor dat een
spoedgeval door de ambulance bij
het Sint Jansgasthuis werd afgeleverd,
terwijl de patiënt eigenlijk naar het
Streekziekenhuis had moeten worden
vervoerd. Concentratie betekende
dus naast besparing ook vooral
kwaliteit en veiligheid. Nee echt, het
Streekziekenhuis moest gewoon worden
afgestoten”.
Nieuwe bestemming
Het afstoten betekende natuurlijk
meteen ook het zoeken naar een nieuwe
bestemming. Bert Vos benadrukt,
dat voor het ziekenhuisbestuur het
vooral belangrijk was om de toch vrij
hoge boekwaarde te verzilveren. “Na
een aantal mogelijkheden te hebben
onderzocht, onder andere kwam een
verpleeghuis in beeld, kwamen we
samen met de toenmalige wethouder
Jaap Schaper uiteindelijk toch uit op
woningbouw. De gemeente stribbelde
eerst nog wat tegen. Men was bang voor
concurrentie van de nieuwe wijk Bangert
en Oosterpolder”.
Vanuit het WestfriesGasthuis
werden vervolgens vijf marktpartijen
gevraagd om een bod op het hele
Streekziekenhuis uit te brengen.
Bert Vos: “Als hoogste kwam toen
Terra Marique uit de bus. Met een
bedrag dat gelukkig boven de nog
altijd forse boekwaarde van het
Streekziekenhuis lag. Zelf had ik altijd
rekening gehouden met een klein verlies
bij de verkoop”.
Goede onderhandelaars
Bert Vos kijkt met veel plezier terug
op de afronding van de verkoop. “Ik
kreeg gewoon goede onderhandelaars
tegenover me, zoals Peter Langenberg
en Martin Hoiting. Mensen die wisten
wat ze wilden, waar ze het over hadden.
Die slagvaardig handelden”.
Terugkijkend noemt Bert Vos de sloop
van het Streekziekenhuis toch pijnlijk.
“Ik ging in die tijd een paar keer per
week tennissen en kwam op weg naar
de baan langs het ziekenhuis. Zag het
stukje voor stukje verdwijnen. Jammer.
Maar ja, nieuw bouwen en oud houden
was onmogelijk”.
20 21

Streekziekenhuis legt het loodje
Onder het motto ‘Niets bestaat om te
blijven’ beginnen slopers in juli 2004 met de
ontmanteling van het Streekziekenhuis. Dat staat
dan pas een paar weken leeg, want halverwege
juni verhuizen de laatste onderdelen naar het
WestfriesGasthuis aan de Maelsonstraat. Ook de
Huisartsenpost heeft in de directe omgeving van
het ziekenhuis daar een plek gevonden.
Net zoals zoveel in de jaren zestig en zeventig
van de vorige eeuw opgetrokken gebouwen,
is ook in het Streekziekenhuis behoorlijk wat
asbest gebruikt; onder andere voor de isolatie
van leidingen en kokers. Dat asbest moet er door
‘ruimtemannetjes’ van een gespecialiseerd bedrijf
zorgvuldig worden uitgehaald. Dat gebeurt onder
toezicht van de arbeidsinspectie. Daarna trekken
slopers het gebouw binnen. Een week of zes
wordt er keihard gewerkt aan het ontmantelen
van de binnenkant van het voormalige
ziekenhuis. Plafonds sneuvelen, houten vloeren
gaan in splinters de containers in, leidingen
worden gesloopt en op materiaal gesorteerd en
ramen zoveel mogelijk heel gedemonteerd.
En dan komen wat later de zware sloopmachines
het terrein op rijden. Kranen met knippende
scharen, omduwende shovels, wegschuivende
bulldozers: ze worden allemaal ingezet om in de
rest van het jaar het Streekziekenhuis met alles
erop en eraan tot geschiedenis te maken.
Tot verdriet van sommige inwoners van Hoorn,
die graag hadden gezien dat bijvoorbeeld de
kenmerkende schoorstenen van het ketelhuis
waren geïntegreerd in het totale bouwplan.
Natuurlijk worden alle materialen die bij de sloop
vrijkomen, gescheiden en zoveel mogelijk weer
hergebruikt.
Bouwrijp maken
Op 1 december 2005, een jaar na de sloop, wordt
begonnen met het bouwrijp maken van het
totale gebied. Ook het aangrenzende Westfriese
Hof wordt heringericht. Dat laatste is een
nogal lastige klus: allerlei kabels en leidingen
én een transformatorstation (zogeheten PENhuisje)
moeten worden verplaatst. En ook de
parkeerplekken worden veranderd.
Op het terrein waar eerder het ziekenhuis
stond wordt een riolering aangelegd, gaat de
benodigde bekabeling de grond in en worden
wegen aangelegd. Natuurlijk nog voorzien van
een werkbestrating, pas na de oplevering worden
de straten in de wijk definitief bestraat. Het zit
de grondwerkers dit keer mee: koning Winter
laat zich nauwelijks zien en vier maanden later,
op 1 maart 2006 kan de eerste paal voor de
carréwoningen de grond in.
22 23

24
25

Goed overleg, goed resultaat
Mart Sijm, één van de bewoners van
de vier huizen aan de Holenweg en dus
directe buurman van Streektuinen, is er
kort over. “Wij zijn door Terra Marique
gevraagd om als buren van Streektuinen
en dus direct belanghebbenden te
praten over de plannen voor de nieuwe
woonwijk. Wij zijn dat overleg ingegaan
met de intentie om een mogelijke
conflictsituatie te vermijden. Wij hebben
geen moment de hakken in het zand
willen zetten. En ik moet zeggen, dat
wij voor onze problemen en wensen
bij Terra Marique een luisterend oor
hebben gevonden”.
Met name de steeds toenemende
geluidsoverlast van het verkeer
op de Provincialeweg irriteerde de
bewoners van het ‘trappel-end’ van
Hoorn. Mart Sijm: “Al in 1985 hadden
we de gemeente gevraagd om een
geluidsscherm neer te zetten. Dat
wilde de gemeente niet. Als pleister
op de wond kwamen er wel extra
26
geluidswerende voorzieningen aan
onze huizen”.
Samen opgetrokken
Toen eenmaal duidelijk was dat
Terra Marique op het terrein van
het oude ziekenhuis ging bouwen,
heeft wethouder Henk Hansen zich
ingespannen om die geluidsoverlast
bij de projectontwikkelaar aan te
kaarten. Mart Sijm: “In het structurele
overleg dat vervolgens met Terra
Marique op gang kwam, hebben we als
bewoners meteen de geluidsoverlast als
belangrijkste punt genoemd”.
Mart Sijm benadrukt, dat de bewoners
van de vier woningen van meet af aan
samen zijn opgetrokken. “Terra Marique
gaf ons de kans om meer wensen te
uiten. Wij zijn toen bij elkaar gaan zitten
en hebben nog wat verlangens op papier
gezet. Een aansluiting op het kabelnet
bijvoorbeeld. Die hadden we hier op de
Holenweg niet. En we wilden graag een
groenvoorziening voor onze huizen”.
Op de eerste overlegbijeenkomst
werden de bewoners geconfronteerd
met een maquette waarop het
appartementengebouw aan de kant
van de Holenweg maar liefst negen
verdiepingen hoog was. Mart Sijm:
“Daar schrokken we enorm van. En we
hebben dan ook aangekondigd tegen
zo’n plan bezwaar te gaan maken. Dat
bleek tenslotte niet nodig. Het plan is
aangepast. Maar we zijn wel een jaar in
positieve zin aan het steggelen geweest,
voordat alles in kannen en kruiken was”.
Koffie met gebak
Het heeft Mart Sijm veel werk en
inspanning gekost, maar uiteindelijk
heeft het overleg toch resultaat
gehad. “Op 25 april 2005 hebben wij
als bewoners van de Holenweg een
overeenkomst met Terra Marique
getekend. Onze verlangens werden
ingewilligd en wij zagen af van onze
mogelijkheden om bezwaar te maken of
planschade te eisen”.
Mart Sijm illustreert de goede sfeer van
het overleg met: “En natuurlijk was er
gebak bij de koffie”.
27

Streektuinen: levendig en chic
De toenmalige minister van volksgezondheid
Els Borst geeft op 24 juni 1999 het Hoornse
fusieziekenhuis WestfriesGasthuis toestemming
om aan de Maelsonstraat een nieuw ziekenhuis
neer te zetten. Dat moet samen met een
psychiatrisch centrum en een parkeergarage voor
200 miljoen euro op het terrein van de locatie
Sint Jan worden gebouwd. Met die toestemming
wordt ook meteen duidelijk dat de locatie Streek
van het ziekenhuis aan de Wabenstraat op termijn
dicht moet.
En dat betekent dus een nieuwe bestemming
voor dit deel van Hoorn. Er komen verschillende
plannen boven water drijven. Er is sprake van
vestiging van een zorgcentrum, de gemeente
wil in dit deel van Hoorn graag kantoren
laten realiseren en laat daarvoor ook een nota
met uitgangspunten maken, verschillende
projectontwikkelaars hebben ook wel zin om
hier iets te doen. Als minister Gerrit Zalm op
14 maart 2001 de eerste paal slaat voor dat
nieuwe ziekenhuis aan de Maelsonstraat, is nog
steeds niet duidelijk wat er met het Streek gaat
gebeuren.
Kogel door de kerk
Twee jaar later, eind april 2003, gaat de
spreekwoordelijke kogel door de kerk.
ZeemanVastgoed en Intermaris Projecten bv
kopen het hele terrein inclusief het later
overbodige ziekenhuis. In oktober van hetzelfde
jaar maken de twee bekend onder de vlag van
Terra Marique een nieuwe woonwijk te realiseren
en wordt Zorggroep de Omring bij de plannen
betrokken om op de plek van het Liornehuis
een nieuw zorgcentrum met een wijkfunctie
te ontwikkelen. Bij de planontwikkeling zijn
meerdere steden bouwkundigen, architecten en
landschapsarchitecten betrokken. Zij komen van
Inbo Architecten en Stedenbouwkundigen uit
Woudenberg en Zeeman Architekten BNA uit
Hoorn. Eén van de eersten die is gaan kijken op
het terrein van het te slopen ziekenhuis is Peter
van Woerkom.
Enthousiast
De coördinerend architect en stedenbouwkundige
reageert enthousiast. “Het was mooi weer
en door de groene omgeving leek het of het
ziekenhuis in de bossen lag. Toen we het
ziekenhuis zeg maar even ‘weggetekend hadden’
kwam al snel het thema groen naar boven.
Daarop hebben we in de eerste schetsen ook
de nadruk gelegd. Pas toen we de bomen en
het water hadden ingetekend zijn we begonnen
met de bebouwing een plek en vorm te geven.”
Peter van Woerkom is nog steeds tevreden over
de gekozen volgorde. “Die is gewoon bijzonder.
Eerst creëer je een groene omgeving en dan
zet je huizen en appartementengebouwen op
zijn papieren plek. Zo’n ontwikkeling zie je niet
vaak”. Architect Jan van Gils van Inbo: “Op de
eerste schetsen is de bebouwing op een losse
manier ‘neergestrooid’. Het totaalplaatje moet
gewoon kloppen. Sfeer en gevoel staan in mijn
beleving daarbij centraal. Wie ergens gaat wonen,
moet niet alleen het nieuwe huis, maar ook de
omgeving leuk vinden”.
Chique uitstraling
Peter van Woerkom vertelt verder dat bewust
rekening is gehouden met de nabijheid van
de Provincialeweg. “We hebben bewust stil
gestaan bij de vraag hoe het gebied er uit zou
komen te zien vanuit de auto. Ook hebben we
geprobeerd om de woningen in Streektuinen
een chique uitstraling te geven. En als ik nu het
totaal zie dan mag ik gerust concluderen dat dat
streven is gelukt”.
Landschapsarchitect
Martijn Tillema
van Inbo
Stedenbouwkundigen
& Landschapsarchitecten
vult
het ‘groene plan’
voor Streektuinen
daadwerkelijk in.
“Leuk daarbij was dat
ik moest werken met
drie verschillende
woonmilieus op een relatief kleine oppervlakte.
Ik heb steeds gezocht naar een goede aansluiting
op de architectuur. Zo keert de kenmerkende
grijstint van de gevels van de carréwoningen
terug in de bestrating en ontstaat een
harmonieus straatbeeld”. De binnentuin van de
carréwoningen noemt Tillema ‘het pareltje van
het plan’. “Die ademt echt de sfeer uit van een
natuurlijk ogende parktuin”, stelt hij vast.
Het plan Streektuinen omvat in de
oorspronkelijke opzet verschillende elementen.
Het hart wordt gevormd door de zogeheten
carréwoningen die in een rechthoek rondom
een lager gelegen fraai en vooral groen park met
wandelpaden en speelplekken liggen. In dat park
28 29

30
ook een achttal parkwoningen. Aan de noordrand
van het plan ligt het appartementencomplex
Triomphe met verspringende en in hoogte
verschillende woongebouwen. De watervilla’s
aan de oostrand hebben niet alleen een statige
uitstraling door de gekozen lessenaarsdaken,
maar hebben ook tuinen en terrassen die direct
aan het water grenzen.
Woonzorgcomplex
In Streektuinen moet nog een nieuw
woonzorgcomplex van de Omring worden
gerealiseerd. Dat komt op de plek van het
Liornehuis, dat de laatste vijftien jaar als tijdelijke
opvang voor bewoners van te moderniseren
woongzorgcentra heeft gefungeerd. Vanuit dat
nieuwe complex kan in de toekomst ook onder
voorwaarden zorg worden verleend aan de
bewoners van de appartementen in Triomphe.
Het hier te vestigen servicecentrum gaat later ook
dienst doen als wijksteunpunt. Het is overigens,
bij het ter perse gaan van dit boek, nog steeds
niet duidelijk op welke termijn het Liornehuis
wordt gesloopt en door een nieuw complex wordt
vervangen.
Verrijking
Als de plannen eenmaal op tafel liggen reageert
iedereen enthousiast. De op dat moment
verantwoordelijk wethouder Henk Hansen van
Hoorn noemt in november 2004 Streektuinen
‘een verrijking voor Hoorn’. “Eerst dacht de
gemeente nog aan kantoorpanden, maar toen
Terra Marique in 2003 met het plan kwam
om vrije sectorwoningen te combineren
met senioren appartementen met eventuele
zorg vanuit de Omring, was het College van
Burgemeester en Wethouders en ook de
gemeenteraad onmiddellijk enthousiast”, zegt
Hansen. Hij is dan ook onder de indruk van de
manier waarop de ontwikkelaars invulling geven
aan de herontwikkeling van het vrijgekomen
gebied. “Het wordt echt schitterend”, verwacht
hij in november 2004.
31

32
Snelle ontwikkeling
Natuurlijk moeten ook voor de realisering van
Streektuinen de nodige spelregels worden
gevolgd. In de laatste maanden van 2004 wordt
de procedure voor de bouwvergunning gestart.
Dat betekent ook dat iedereen bezwaar tegen
de plannen kan maken. Dat gebeurt niet. De
hele procedure verloopt eigenlijk heel soepel.
De gemeente, maar ook de provincie oordeelt
positief over de plannen. De vergunningen
worden verleend.
En dan gaat het snel. Er is op 10 september 2005
een eerste verkoopbijeenkomst in de foyer van
Schouwburg en Congrescentrum het Park. Op
1 december van dat jaar start het bouwrijp maken
van het terrein en op 1 maart 2006 gaat daad-
werkelijk
de eerste
paal de grond
in. Die wordt
geslagen door
gedeputeerde
Ton Hooijmaijers
van de provincie
Noord-Holland
en wethouder
Henk Hansen van de
gemeente Hoorn. Zij
onthullen samen, onder
toeziend oog van een paar
honderd genodigden, ook
nog een bord waarop de bouw
van de 90 carréwoningen wordt
aangekondigd. Die genodigden
zijn met de stoomtram vanaf
het station Hoorn naar de ‘halte
Streektuinen’ vervoerd. Een voor de
Stoomtram Hoorn-Medemblik prima
lonende klus, want Terra Marique schenkt
de toeristische attractie ter gelegenheid
van die eerste paal meteen maar 10.000
euro. Waarmee de projectontwikkelaar
meteen ook invulling geeft aan het begrip
‘maatschappelijk ondernemen’.
33

34 35

Bouwen en opleveren
Binnen vier jaar wordt Hoorns nieuwste wijk in
de oude stad gerealiseerd. Snel dus, want het
gaat bij elkaar toch om zo’n 250 woningen die
gebouwd worden. Op 1 december 2005 wordt
begonnen met het bouwrijp maken van het
terrein. Eind juni 2009 is het totale complex,
met uitzondering van het nog door de Omring te
realiseren zorgcentrum, gereed.
Het bouwen in stedelijk gebied vergt extra aandacht. Immers, er moet
gebruik gemaakt worden van een bestaande infrastructuur. Willem Bakker,
projectcoördinator civiel & milieu van ZeemanVastgoed begeleidde voor
Terra Marique het hele traject van bouwrijp tot woonrijp maken. Het civiele
plan daarvoor werd uiteraard in nauwe samenspraak met de gemeente
gemaakt. Willem Bakker: “Je hebt te maken met bestaande wegen, die ook
gebruikt worden door zeg maar gemakshalve de buren. En dergelijke wegen
kun je natuurlijk niet zomaar afsluiten. Je moet dus zowel bij het bouwrijp
als bij het woonrijp maken van zo’n groot en toch ingewikkeld plan de
overlast voor de buurtbewoners tot een minimum beperken”.
Dat weet natuurlijk ook Hans Kunst, de man die namens Terra Marique de
directie voerde over het project Streektuinen. Hij is in samenwerking met
hoofdopzichter Bas Haakman (Zeeman Architekten BNA) en project leider
Rex Veldman (IntermarisHoeksteen) eindverantwoordelijk geweest voor de
gehele uitvoering en stuurde als directievoerder ook de hoofdaannemers
aan. “De afwisseling in woningen maakte dit project heel levendig.
Daarnaast vind ik het toch altijd weer spannend als de steigers gaan zakken.
Dan wordt een tekening werkelijkheid. Dat moment geeft mij altijd een
warm gevoel. Dan merk ik waarvoor ik bezig ben geweest”.
Spannende start
Voor de bewoners van de negentig carréwoningen in Streektuinen begon
hun verhuisavontuur op zaterdag 10 september 2005. Op die dag wordt
de allereerste verkoopmanifestatie gehouden in de foyer van Schouwburg
36 37

en Congrescentrum het Park. En het is daar
meteen druk. Spannend druk. De drukte wekt
bij oudere inwoners van Hoorn beelden op uit
de jaren zeventig van de vorige eeuw. Zodra
een nieuwbouwproject in de verhuur of verkoop
kwam, sloegen mensen (woningzoekenden in
het kader van de ‘overloop’ uit Amsterdam)
soms letterlijk hun tenten dagenlang op voor
de deur van de oude schouwburg aan de
Westerdijk. Op die tiende september 2005 staan
in de foyer verschillende informatiestands.
Ook zijn er grote informatieborden waarop alle
plattegronden staan en aan de muur hangen
grote overzichtstekeningen. En er zijn maquettes.
De medewerkers van Zeeman Makelaars en
van IntermarisHoeksteen hebben het druk. De
directie van Terra Marique is de hele dag in touw.
Voor alle bezoekers is er een tasje met verse
appels als symbool van de fruitbomen die eens in
Streektuinen stonden.
Doorslaand succes
De verkoopmanifestatie wordt een doorslaand
succes. De potentiële kopers konden telefonisch
op maandag 12 september 2005 een optie nemen
op het huis van hun keuze. De belangstelling
was zo groot, dat aan het eind van de avond alle
opties zijn uitgedeeld. In principe zijn dan alle
woningen in één klap verkocht.
De verkoop (en later ook verhuur) van de
appartementen in het complex Triomphe gaat
deelsgewijs en start met een verkoopmanifestatie
op 27 mei 2006. Ook hier is over belangstelling
niet te klagen. Regelmatig wordt besloten om
een deel sneller dan gepland in de verkoop te
brengen. De grote belangstelling verbaast Martin
Hoiting van Intermaris Projecten, die samen
met Peter Langenberg van ZeemanVastgoed de
directie van Terra Marique vormt, in het geheel
niet. “De plek, daar ging het om. Streektuinen
ligt binnen de oude ring van Hoorn. Dat zorgt
voor een historische beleving. Bovendien zijn
de appartementen levensloopbestendig”. Peter
Langenberg vult aan: “Het complex is daarnaast
kwalitatief hoogwaardig met een chique
uitstraling. Het uitnodigende gebouw geeft
verder een gevoel van comfort en veiligheid”.
Overweldigend
En terwijl de carréwoningen nog worden
gebouwd komt op 14 oktober 2006 alweer de
volgende verkoopmanifestatie. Nu voor het derde
deel van Streektuinen: de 44 watervilla’s. Weer
is het Park het decor; weer is de belangstelling
38 39

overweldigend. Een half jaar later heeft meer
dan de helft van die watervilla’s een eigenaar
gevonden.
Een grote nieuwbouwwijk bouwen kent altijd
meerdere gedenkwaardige momenten. Eerste
palen van deelplannen, hoogste punten,
opleveringen, sleuteluitreikingen: de directie
van Terra Marique had het er in de loop van de
jaren druk mee. En betrok ook telkens weer de
(toekomstige) bewoners daarbij.
Eerste paal
Natuurlijk was die eerste paal voor de
carréwoningen de ultieme mijlpaal in het
project. Die gaat onder toeziend oog van zo’n
200 genodigden (onder hen veel kopers ook)
op 1 maart 2006 de grond in. In eendrachtige
samenwerking geslagen door gedeputeerde Ton
Hooijmaijers en wethouder Henk Hansen. Frank
Visser, makelaar van IntermarisHoeksteen is er
ook bij. Hij heeft tijdens de verkoopmanifestatie
veel kopers informatie verstrekt. “Velen van hen
hebben echt naar die eerste paal toegeleefd.
Logisch want ze kozen doelbewust voor deze plek
en woning. Dichtbij het centrum en toch zo de
stad uit”.
De eerste sleutel van de carréwoningen is
op 24 januari 2007 voor de familie Kunst.
Wethouder Jack van Es overhandigt de sleutel. De
familie Kunst krijgt een boek met luchtfoto’s van
Hoorn. Met daarin uiteraard een recente foto van
Streektuinen. Ook latere bewoners krijgen zo’n
boek. De laatste carréwoning wordt in juni 2007
opgeleverd.
Eenhoorn in binnentuin
Met de oplevering krijgt ook de binnentuin
definitief z’n vorm. Landschapsarchitect Tillema
komt niet vaak tegen dat projectontwikkelaars
zo veel aandacht besteden aan de openbare
ruimte. “Vaak wordt bezuinigd op beplanting
van plantsoenen en op erfafscheidingen, maar
dat is hier zeker niet het geval”. Tillema koos
voor een tweedeling in zijn ontwerp. In het
stedenbouwkundig plan lagen de contouren
van het park weliswaar al vast, maar voor de
invulling kreeg hij de vrije hand. Het ene deel
van de binnentuin kreeg een ‘actief’ karakter,
waar bijvoorbeeld kinderen zich uitermate
goed kunnen vermaken; het andere deel is een
‘passieve’ tuin voor de rustzoekers. Tijdens
een groot festijn op 3 oktober 2007 wordt de
40 41

42
binnentuin officieel geopend door wethouder
Jack van Es. De opstijgende ballonnen onthullen
een eenhoorn, geschenk van Terra Marique aan
de bewoners en de gemeente Hoorn.
Dixielandklanken
De beeldonthulling maakt deel uit van een
drievoudig feestje in Streektuinen. Ook de
bouw van de watervilla’s gaat officieel van
start. De eerste paal wordt onder de tonen van
Bill Sousa’s Happy Dixie Band geslagen. In de
heimachine dit keer koper Menno Horjus en zijn
tienjarige dochter Julia. Grote wolken confetti in
de Terra Mariquekleuren gaan de lucht in. Het
appartementencomplex Triomphe steekt dan al
een flink stuk boven het maaiveld uit. Maar ook
hier is nog een officiële handeling op 3 oktober
2007. De oudste koper van een appartement
de heer Braxhoofden giet een betonnen rand
op de parkeergarage. Een maandje later al, op
31 oktober 2007, gaat letterlijk de vlag in top. Het
hoogste punt van het appartementencomplex
is op het eerste (en hoogste) van het uit zes
bouwdelen bestaande complex bereikt.
De eerste sleuteluitreiking voor een appartement
in het complex is op 30 september 2008.
Peter Langenberg en Martin Hoiting van
Terra Marique geven de sleutel aan het echtpaar
Jan en Alida Kiewiet. In dezelfde periode worden
ook de eerste watervilla’s overgedragen aan de
nieuwe bewoners.
Resteert het woonrijp maken van Streektuinen.
Dat gebeurt in de laatste maanden van 2008 en
het begin van 2009. De gemeente Hoorn zorgt
vervolgens voor een complete renovatie van de
Wabenstraat.
43

44 45

Duizenden stopcontacten, kilometers pijp
“Je praat toch gauw over duizenden
stopcontacten, meer dan zestig
kilometer pijp en een veelvoud aan
draad. Misschien wel 180 kilometer
draad hebben we gebruikt”. Joey
Sjaardema van Gebr. Kok bv
Installatietechniek uit Hoogkarspel is
zo’n anderhalf jaar bezig geweest met
de aanleg van alle electrotechnische
installaties in het appartementengebouw
Triomphe. “Een geweldige klus, waar
heel veel bij kwam kijken. Geen klus van
‘effe doen’. Nee, we moesten echt alle
zeilen bijzetten”.
Samen met Jan Laan gaf de 29-jarige
Joey Sjaardema leiding aan een in
samenstelling sterk wisselende ploeg
installateurs. Soms waren ze met z’n
tweeën aan het werk, vaker was er een
man of acht tegelijk bezig. “Meestal
waren we in twee bouwdelen van het
appartementencomplex tegelijk actief”.
Joey belandde als 17-jarige meteen na
zijn opleiding aan een technische school
bij het installatiebedrijf in Hoogkarspel,
dat naast electrotechnische installaties
ook mechanische ventilatiesystemen
installeert en actief is als loodgietersbedrijf.
“Je loopt er stage en blijft er
dan”, verklaart de ooit uit het Friese
Franeker met zijn ouders mee naar
West-Friesland gekomen bouwvakker.
Ingewikkelde klus
Dat de electrotechnische installatieklus
in het appartementencomplex nogal
ingewikkeld was, verklaart Joey met:
“Elk appartement was eigenlijk anders.
Ook omdat veel bewoners extra wensen
hadden. Een extra stopcontact hier, een
extra schakelaar daar. Geen woning was
uiteindelijk gelijk. Je moest echt een dag
voordat je in een woning aan de slag
ging, alle tekeningen goed bestuderen. Dan pas kon je ook
daadwerkelijk beginnen. Dat meerwerk maakte de hele klus
ook extra leuk”.
Blowers voor garage
Maar het waren niet alleen de appartementen die moesten
worden geïnstalleerd. Ook al het electrotechnische
installatiewerk voor de andere ruimten werd door de ploeg van
Joey Sjaardema en Jan Laan aangelegd.
“En daar waren veel zaken bij die je niet dagelijks tegenkomt.
We zijn echt op de keldervloer begonnen. In de parkeergarage
hebben we bijvoorbeeld blowers geïnstalleerd voor het
verwijderen van de uitlaatgassen. Daarnaast hebben we heel
veel aparte lampen moeten installeren. Zeg maar het luxere
spul. Wat dat betreft was het toch echt een opvallend project”.
Terugkijkend noemt Joey Sjaardema het project een goed
lopende klus. “Er kwamen ook regelmatig bewoners even
kijken hoe de vlag er in hun appartement bijstond. Dat waren
altijd aardige mensen. Ik heb heel wat klussen in de afgelopen
twaalf jaar gedaan, maar het contact met de toekomstige
bewoners was hier wel erg plezierig”.
46 47

Het groene hart van Streektuinen
Middenin Streektuinen ligt het carré. Negentig zogeheten
carréwoningen omringen in een mix van eengezinswoningen,
hoekwoningen en tweekappers de riante, parkachtige binnentuin van
het woongebied. Otto Heck, architect bij Zeeman Architekten BNA
is verantwoordelijk voor het ontwerp van het carré. De binnentuin is
ontsproten aan het brein van landschapsarchitect Martijn Tillema van
Inbo Stedenbouwkundigen en Landschapsarchitecten.
Otto Heck is enthousiast over dit deel van
Streektuinen. “Het is een fantastisch woongebied
voor Hoorn en wijde omgeving. Vaak moet je als
architect - naarmate je dichter bij een centrum
komt - de bouwdichtheid verhogen. Dus meer
woningen per hectare ontwerpen. Maar dat geldt
zeker niet voor de opzet van Streektuinen. Hier
laat de opzet ruimte voor mensen om te leven.
Kijk maar eens naar de tuinen. Bij de meeste
woningen zijn die vijftien meter diep”.
Diversiteit
Aan de diversiteit van de woningen heeft Otto
Heck veel tijd besteed. “Zo hebben we voor zowel
het lagere als het midden en hogere prijssegment
woningen ontworpen. Uitgangspunt was
telkens, dat een woning minimaal twee volledige
verdiepingen kreeg, minstens vier kamers en
een zolderkap. Met uitzondering dan van de vier
hoekwoningen, die hebben drie verdiepingen
met eventueel een dakterras. De keuze was dus
erg groot”.
De woningtypen
van de tekentafel
van Otto Heck
kregen allemaal
namen van
appelrassen: Elstar,
Jonagold, Gloster,
Winston, Odin,
Melrose, Elise,
Benoni, Spartan en
Elan. Dat laatste
woningtype is te vinden in het door het carré
omsloten park, dat ongeveer een voetbalveld
groot is. Otto Heck: “Het zijn acht woningen,
die met nadruk ook in een andere stijl zijn
ontworpen. Je zou kunnen zeggen, dat die acht
woningen in dat park ‘te gast’ zijn. Ik heb hier
bewust gekozen om de woonkamer één hoog
te situeren. Gewoon omdat de bewoners dan
optimaal van het park kunnen genieten. Op de
begane grond is een garage met een aan de tuin
grenzende woonkeuken”.
48 49

Lichte steen
De architect benadrukt, dat de carréwoningen
van zijn hand moesten passen in het totale
plaatje met het statige appartementengebouw
en de watervilla’s. Heck: “Dat betekende onder
andere de toepassing van een vrij lichte steen.
Daarnaast zie je dat in de carréwoningen een
aantal duurzame materialen is toegepast. Zinken
daken bijvoorbeeld, die tientallen jaren meegaan.
Of neem de volkunststofprofielen die voor de
gevelbeschieting zijn gebruikt. Onderhoudsarm
en je ziet nauwelijks het verschil met het uiterlijk
van houten geveldelen”.
Al met al is Otto Heck uitermate tevreden met
het resultaat. “Streektuinen is een rijk plan
geworden. Een woongebied met een groen
50
karakter, waaruit statige woningen verrijzen.
Gewoon chic dus”.
Veel vrijheid
Landschapsarchitect Tillema kreeg alle vrijheid
om het park te ontwerpen binnen de contouren
die in het stedenbouwkundige plan waren
vastgelegd. “Die vrijheid gaf me de kans om
- luisterend naar wensen van de bewoners -
de tuin in twee delen te splitsen. Een passief
deel waar mensen kunnen zitten, praten,
genieten, lezen en picknicken en een deel, dat
ik zeg maar ‘actief’ heb ingericht. Daar kunnen
kinderen spelen, daar staan ook de samen met
de bewoners uitgekozen speeltoestellen van
duurzaam hout”.
Tillema projecteerde in het park verder de
schanskorven die aan de straatzijde geparkeerde
auto’s deels voor het oog verbergen. De parkvilla’s
worden er als het ware door ommuurd.
“Een verwijzing ook naar vroeger. Toen was
immers een muur de grens tussen stad en land,
tussen cultuur en natuur”.
De carréwoningen liggen trouwens met de
bijbehorende tuinen boven het niveau van straat
en park. “De privacy van de binnentuin wordt er
door versterkt en vanuit de eigen tuin kunnen
daardoor de bewoners bijvoorbeeld spelende
kinderen in de gaten houden”, aldus Martijn
Tillema.
51

Met acht man bellen voor droomhuis
De avond van 12 september 2005 staat
Hüseyni en Arife ¸Senol nog helder voor
de geest. Alleen op die avond konden
belangstellenden een optie nemen
op één van de 90 carréwoningen in
het hart van Streektuinen. Hüseyni:
“Je had ons die avond moeten zien.
Met acht telefoons zaten we te bellen.
We kwamen er eerst niet doorheen.
Uiteindelijk kreeg mijn broer contact
met één van de twee telefoons die hij
aan zijn oren had. Hij wist zelf niet met
welke. Voor onze eerste keuze waren
we al te laat, maar gelukkig konden
we wel een optie krijgen op ons eerste
alternatief”. En in dat huis woont de
familie ¸Senol nu.
Opgegroeid in slagerij
Hüseyni is in Hoorn vooral bekend als
mede-eigenaar van slagerij Anadolu
Kasabi (letterlijk Anatolische Slagerij)
aan de Turfhaven. “Mijn vader kwam in
1970 vanuit Turkije naar Hoorn en werd
slager bij de vleesfabriek van Groot aan
het Nieuwe Noord. Twee jaar later ben
ik als kind samen met mijn moeder
hiernaar toe gekomen”. Op 1 mei 1981
opende vader Hassan een eigen slagerij;
in 1993 werd zoon Hüseyni vennoot. “Ik
werkte als 13-jarige al mee in de slagerij.
Ben zeg maar rustig opgegroeid met het
bedrijf”.
Meer dan 25 jaar heeft Hüseyni in
Hoorn-Noord gewoond. Eerst bij zijn
ouders, later met zijn vrouw Arife, die
hij op een bruiloft in Turkije ontmoette
en met wie hij in 1989 trouwde. Het
gezin met inmiddels de kinderen Cem,
Ceren en Eren verhuisde in het begin
van deze eeuw naar de Kersenboogerd.
Arife: “Maar al onze vrienden bleven in
Hoorn-Noord. Die miste ik. Eigenlijk
wilde ik al snel wel weer terug”. Hüseyni
valt haar bij. “Naarmate we langer in de
Kersenboogerd woonden, werd duidelijk
dat Arife gelijk had. We moesten
gewoon terug. Zij is opgegroeid in een
volksbuurt in Turkije, ik in Hoorn-Noord
en de Kersenboogerd is dan toch echt
een slaapwijk. De gezelligheid ontbrak”.
Pleit snel beslist
Toen Arife de aankondiging van
de verkoopmanifestatie voor de
carréwoningen zag, was het pleit
snel beslist. Arife: “We zijn daar op
10 september 2005 geweest, hebben de
brochures en natuurlijk de prijslijsten
meegenomen en in het weekeinde
hebben we onze keus bepaald”. En die
maandagavond dus viel het echtpaar
¸Senol in de prijzen. “We waren dolblij”,
zegt Arife.
Eenmaal terug in de vertrouwde
omgeving van Hoorn-Noord
constateert Hüseyni dat het ‘ons buurtje
is’. “Met alles dicht bij de hand. Ook
lekker dicht bij de binnenstad en de
slagerij”. En dus weer in de nabijheid
van familie, vrienden en kennissen. In
de carréwoningen wonen – zo heeft
Arife geteld - nog een tiental allochtone
families. Het onderlinge contact is goed.
“We wonen hier met veel plezier. Alleen
jammer, dat de tuin bij onze woning
geen uitgang heeft”, zegt ze. Hüseyni
ervaart met name het in de uitbouw
achter de garage gerealiseerde kantoor
als heel plezierig. “Daar kan ik lekker
rustig zitten werken”.
52 53

Blikvangers in groen jasje
Prettig wonen in een parkachtige omgeving, vlak bij de stad en met
servicefaciliteiten dicht bij de hand. Ziehier de uitgangspunten voor het
appartementencomplex Triomphe aan de noordzijde van het woongebied
Streektuinen. Een indrukwekkend complex van zes geschakelde,
verspringende en in de hoogte variërende woongebouwen. Architect Jan van
Gils van Inbo Architecten en Stedenbouwkundigen is er de bedenker van.
“De nadruk ligt in het ontwerp op het totale plaatje.
Sfeer en gevoel staan centraal; duurzame kwaliteit
speelt een belangrijke rol”, aldus Jan van Gils, die
mede aan de wieg stond van Streektuinen. Een
project waar hij nu na de afronding nog steeds
enthousiast over is. “Als je ergens gaat wonen, moet
je naast je huis ook de omgeving leuk vinden. Het
landschappelijk karakter van het woongebied stond
vast en dan moet zo’n appartementengebouw daar
naadloos in passen. Geen massale wand dus, maar
zes kleinere woongebouwen, wel geschakeld, maar
onderling verschillend in hoogte”.
Vriendelijke uitstraling
Elk gebouw heeft een eigen ingang en een centrale
hal. Nodig in de visie van architect Jan van Gils
omdat door deze bouwwijze lange galerijen
worden voorkomen. “Op deze manier konden we
ook volstaan met kleinere portieken, waardoor
de uitstraling vriendelijker wordt en voor de
bewoners iets eigens krijgt”, aldus Van Gils.
54 55

De zes delen van Triomphe tellen drie tot acht
bouwlagen. Met over de hele oppervlakte van
het complex een ruime parkeergarage. Die steekt
iets boven de grond uit en de bovenzijde van de
garage vormt meteen een geweldige daktuin,
waardoor wandelpaden naar de ingangen
lopen. De achterzijde van de appartementen
grenst aan de Provincialeweg. Die kant heeft
ook een gesloten structuur met toch een speels
uiterlijk door het telkens terugkerende verticale
accent op de plek waar de centrale hal van
elk gebouw zich bevindt. Ook de zogeheten
(uitstekende) bloemkozijnstroken ter plaatse
van de slaapvertrekken werken mee aan het
verrassende uiterlijk. Jan van Gils: “De gevel
aan de binnenzijde van het plan heeft een open
structuur gekregen. Veel glas, grote balkons.
Transparantie is hier belangrijk. Alle woonkamers
liggen ook aan de zuidzijde. Met uitzicht op het
park en vanaf de hoger gelegen appartementen
op de Hoornse binnenstad en het IJsselmeer”.
Iets eigens
Jan van Gils: “Als architect probeer je elk
ontwerp een eigen karakter mee te geven. Dat
is hier denk ik goed gelukt door het trapvormige
ontwerp. Naarmate je hoger komt worden
de woningen specifieker. Met natuurlijk op
de hoogste verdieping van elk woongebouw
een schitterend, overkragend penthouse. Een
woning met veel glas en een groot dakterras,
van waar het uitzicht helemaal geweldig is”.
In het ontwerp sluiten zowel de hoge kant van
het appartementencomplex als de lage goed
aan op de omringende woonomgeving. Het
uiterlijk wordt grotendeels bepaald door een
crèmekleurige strakke baksteen in combinatie
met antracietkleurige aluminium puien en
terrasborstweringen. De overkragende woningen
op de topverdiepingen geven elk bouwdeel
een krachtig uiterlijk. De zes verschillende
bouwdelen dragen de namen Fondante, Emile,
Désiree, Concorde, Brederode en Alexandrine.
De woningtypen zijn verbonden aan de namen
van - soms ook vergeten - perenrassen: Gieser
Wildeman, Clapps Favorite, Doyenne du comice,
Conference, Durondeau en Charneux.
Zorg in de toekomst
In Streektuinen is na de toekomstige sloop van
het Liornehuis (dat dan jarenlang gebruikt is
voor de opvang van bewoners van zorgcentra
tijdens verbouwingen) ruimte voor een nieuw
centrum van de Omring. De appartementen
in Triomphe krijgen daardoor een nog meer
levensloopbestendig karakter. Immers, na
realisering van dit zorgcentrum kunnen bewoners
van de appartementen gebruik maken van het
daarin gevestigde wijksteunpunt. Nu al kunnen
zij gebruik maken van het uitgebreide zorgpakket
van de Omring.
56 57

Nieuwe start in Streektuinen
Wil en Ruud Jansen ervaren hun verhuizing naar het
huurappartement in Streektuinen als een nieuwe start.
Direct naast de entree in het gebouw Fondante ligt hun
ruime huurappartement. Het echtpaar (hij bij de
verhuizing 70 lentes jong en zij nog een paar jaar
jonger) heeft bewust gekozen voor een woning in het
appartementencomplex. “Het is levensfasebestendig
en dat geeft ons meteen een stukje rust voor de
toekomst”, vertelt Ruud.
Het tweetal is nog altijd volop actief. Ruud
ontvangt als gastheer in het theaterseizoen
een paar avonden per week de bezoekers in
Schouwburg en Congrescentrum het Park en
bezoekt zelf graag jazzconcerten. Wil staat in
de zomermaanden regelmatig op de tennisbaan
en regelt als bestuurslid van de Stichting
Oosterkerk de inzet van vrijwilligers in het multiculturele
centrum. “Op die manier kan ik mij
maatschappelijk ook blijven inzetten”, vertelt de
oud-secretaresse bij onder andere de gemeente
Hoorn en de Woningstichting Hoorn (voorloper van
IntermarisHoeksteen, één van de partners in Terra
Marique).
Juiste moment
Het project Streektuinen kwam voor
Ruud en Wil Jansen kennelijk op het
juiste moment. “Het voelde meteen als
een uitgelezen kans. Een plan met een
mooie uitstraling, sportmogelijkheden
om de hoek en dichtbij het centrum”,
aldus Ruud. Het was de bedoeling, dat
Wil en Ruud samen met hun buurvrouw
naar Streektuinen zouden verhuizen.
“Die woonde al 35 jaar naast ons in de
Schout. En ze was echt enthousiast om
met ons mee te gaan. Maar jammer
genoeg heeft ze de gezamenlijke
verhuizing niet mee mogen maken.
Ze is een maand voordat het zover
was overleden en we missen haar
regelmatig”, vertelt Wil. Hun oude
woning was overigens snel verkocht aan
haar broer.
Kookeiland
Aan de nieuwe start heeft het
echtpaar Jansen ook zoveel mogelijk
daadwerkelijk inhoud gegeven.
Natuurlijk is een heel stel dierbare
spulletjes mee verhuisd naar
Streektuinen.
“Maar daarnaast hebben we ook veel
mooi vormgegeven meubelen en
lampen nieuw gekocht”, vertelt Ruud.
Vanuit de sfeervol ingerichte woonkamer
heeft het echtpaar uitzicht op daktuin en
ingang naar de parkeergarage.
“Daarnaast zijn wij verschrikkelijk blij
met onze nieuwe keuken”, aldus Wil. En
dat laatste is trouwens terecht, want het
kookeiland dat in het huurappartement
is geïnstalleerd biedt de amateurkok
allerhande mogelijkheden om op hoog
niveau een meergangenmenu te maken.
“Heerlijk vind ik dat”, zegt Wil die haar
kookkunsten onder andere leerde bij
kookschool De Eenhoorn in het centrum
De Huesmolen. Dat Ruud een goed
oog heeft voor mooie wijnen is een
plezierige bijkomstigheid.
De twee andere kamers (één
ingericht als slaapkamer en de andere
multifunctioneel) in het appartement
voldoen in alle opzichten. Alleen de
uitstekende kozijnen met ramen in die
twee kamers zijn voor Wil en Ruud (en
voor vele andere kleinere bewoners)
onhandig. Openzetten kan eigenlijk
alleen maar staande op een klein trapje
of stoel. “Maar ja, dat is ook echt het
enige”, roept het echtpaar in koor.
Groene oase
Het appartement van de Jansens
heeft een ruim, aan de daktuin op de
ondergrondse parkeergarage grenzend
terras. Dat een paar maanden na
de verhuizing al is omgetoverd tot
een groene oase waar het met een
vastlopend zonnetje van vroeg in de
lente tot laat in de herfst goed toeven
is. “We voelen ons hier echt al helemaal
thuis”, besluit het echtpaar Jansen.
58 59

Villa’s met voorname uitstraling
De derde en meteen ook laatste fase die Streektuinen heeft voltooid
wordt gevormd door 44 zogeheten watervilla’s aan de oostkant van het
woongebied. De ooit hier langs de Hoolweg (later Holenweg) lopende sloot
vormt de basis voor een fraaie waterpartij die grenst aan de ruime tuinen.
De villa’s zijn grotendeels per twee aan elkaar geschakeld, een aantal is
- behoudens de garages - vrijstaand.
Drie wooneilanden
Een groot aantal villa’s is gesitueerd op een drietal
gecreëerde door water omringde wooneilanden
met elk een eigen toegang. Negen villa’s liggen
met de voorzijde aan de Wabenstraat. Van
deze villa’s grenzen tuin en terras wel aan het
water. Alle 44 watervilla’s hebben een duurzaam
hardhouten vlonder. Natuurlijk vormen de
watervilla’s samen met de carréwoningen en het
appartementencomplex een duidelijke eenheid.
Bijvoorbeeld door gebruik van de crèmekleurige
baksteen en de toepassing van onderhoudsarme
aluminium kozijnen en daken met zink bekleed. De
gekozen lessenaarsdaken geven de woningen een
statig uiterlijk.
Maar ook in dit deel van Streektuinen is weer veel
aandacht geschonken aan het motto ‘wonen in
het groen’. Dat wordt duidelijk aan de kant van die
Holenweg, waar hoge bomen boven een openbaar
groengebied oprijzen.
60 61

62
Schanskorven
Aan de voorzijde van de watervilla’s is telkens
een tuinmuur van de ook elders in het plan
toegepaste schanskorven met natuursteen. Door
de situering van de daken hebben alle woningen
een dakterras op het zuiden. Wonen aan het water
in een groene omgeving en toch dichtbij het oude
stadscentrum van Hoorn: de watervilla’s in dit deel
van Streektuinen beantwoorden volledig aan dit
uitgangspunt bij de totale planontwikkeling.
De woningen in dit deel van Streektuinen hebben
de namen meegekregen van vier pruimenrassen,
die hier ooit in de boomgaarden stonden: Opal,
Ontario, Victoria en Valor.
63

’t Was een gouden greep
Frits en Marion Stracke zeggen het met
overtuiging: “De aankoop van onze
watervilla in Streektuinen is een gouden
greep geweest. Een leuke woning met
een goede indeling op een absolute
topplek in Hoorn”. Na dertig jaar in
de Grote Waal te hebben gewoond,
verhuisde het echtpaar samen met de
zoons Jorit en Jasper naar Streektuinen.
Dochter Annegré woonde inmiddels al
op zichzelf.
Frits Stracke is in Hoorn vooral
bekend als uitbater van het restaurant
De Bontekoe aan de Hoornse haven.
Veertien jaar geleden volgde hij daar
zijn vader Ernest op, die een kwart eeuw
de zaak bestierde. Voordat Frits in de
Bontekoe kwam was hij een jaar of tien
actief in de Eethoorn aan het Kerkplein.
Precies op tijd
Hij vertelt dat het plan Streektuinen
voor hem en zijn gezin precies op
tijd kwam. “Voordat ik Marion leerde
kennen, kocht ik een jaar of dertig
geleden een huis in de Grote Waal.
Marion komt uit de Baarsdorpermeer
en miste het vrije uitzicht. Maar we
zijn al die jaren in de Grote Waal
blijven hangen. Vooral ook omdat onze
kinderen daar naar een fantastische
basisschool zijn gegaan. Toen de jongste
die school, De Wichelaar, verliet, werd
het tijd om te verhuizen”. Het echtpaar
Stracke liet in mei 2007 het oog vallen
op twee watervilla’s in Streektuinen. In
september 2007 werd een definitieve
keuze gemaakt. Het werd de laatste
watervilla aan de Wabenstraat. “Een
ideale plek. We kijken vrij uit over de
waterpartij richting Provincialeweg, met
de fiets kunnen we via de Holenweg
werkelijk alle kanten uit en we hebben
een aan drie kanten vrijstaand huis”.
Maximale maat
Frits en Marion Stracke maakten
optimaal gebruik van de mogelijkheid
om hun nieuwe aanwinst te vergroten.
Waar de standaardmaat 10 bij 6 meter
is, is hun woning uitgebouwd tot de
maximale maat van 12 bij 8 meter.
“We hebben de woning casco laten
opleveren en hebben zelf voor een
schitterende woonkeuken en een
kamer-en-suite gekozen. Op de plek
van de oorspronkelijke keuken, aan de
zijde van de Wabenstraat, hebben we
de vloer laten verhogen, waardoor we
een eetkamer kregen met uitzicht op
de altijd levendige Wabenstraat”. Niet
alleen geniet Frits (met een goede fles
wijn) in de nachtelijke uren van het
soms toch wel erg op de fiets zwalkende
uitgaanspubliek dat naar huis terugkeert,
maar ook van de overdag regelmatig
langs rijdende stoomtram, die al fluitend
voor de nodige reuring zorgt.
“Het is echt geweldig om hier te wonen.
En op de fiets zijn we ook zo in de stad.
Wil je wel geloven dat ik in de eerste drie
maanden dat we hier wonen al meer heb
gefietst dan in al die jaren in de Grote
Waal? De binnenstad ligt zeg maar om
de hoek”, zo besluit Frits Stracke.
64 65

Leider zonder naam
Een symbool van pure kracht en trots. Zo omschrijft kunstenaar
Frans Bodner uit Hoofddorp zijn eenhoorn, die in Streektuinen staat.
Het kunstwerk, een geschenk van Terra Marique aan de bewoners, werd op
3 oktober 2007 onthuld door wethouder Jack van Es. Hij gaf het sein om
de ballonnen, die tot dan toe de eenhoorn aan het oog van de genodigden
hadden onttrokken, los te laten.
In de zomermaanden van 2007, het jaar waarin
Hoorn haar 650ste verjaardag als stad vierde,
maakte het mythologische dier, symbool van
Hoorn ook, deel uit van een kunstmanifestatie
in de binnenstad. Daar was door de stichting
1 Hoorn ART een route uitgezet langs
35 eenhoorns, die door verschillende kunstenaars
een eigen uiterlijk hadden gekregen. Nadat de
eenhoorns maandenlang in de stad (ook op
pontons in het water) veel belangstelling hadden
getrokken, werd de kunstmanifestatie besloten
met een veiling van de kunstwerken in de
Hoornse Oosterkerk. Daar viel op 30 september
2007 maar liefst 35 keer de veilinghamer ten
teken dat een eenhoorn een nieuwe eigenaar
had gevonden. De totale opbrengst – vooraf
geraamd op zo’n 70 mille – bleek aan het einde
van die middag maar liefst netto 220.000
euro te bedragen. Een bedrag dat in twee jaar
tijd is uitgekeerd aan een aantal instellingen,
stichtingen en verenigingen in Hoorn.
Liefdesmoleculen
Terra Marique ‘veroverde’ op die veiling dus
het kunstwerk van Frans Bodner met de titel
‘Nobilles Notum’ (Leider zonder naam). Hij
zegt in het speciaal voor de kunstmanifestatie
uitgebrachte boek over het door hem gekozen
uiterlijk voor de eenhoorn: “Liefdesmoleculen,
zichtbaar gemaakt en tot uitdrukking gebracht
door kleurrijke puntjes, kringetjes en cirkels
die staan voor voortplanting, symboliseren het
samensmelten tot een kleurvlak, als individuen
in een stad die zich samensmelten tot een
grote gemeenschap”. Hij gaat verder met:
“De kleurvlakken geven in hun felle kleuren
de multiculturele samenleving weer met hun
verschillende karakters. Deze kleurvlakken samen
vormen dan het grote geheel, in dit geval de
eenhoorn, symbool van pure kracht en trots”.
En Frans Bodner besluit met de opmerking: “In
een stad is de anonimiteit groter dan waar ook,
zovele onbekende gezichten, ieder gaat zijn
eigen weg. In iedereen schuilt een soort leider,
vaak tegen wil en dank, het leven is hard en je
moet vechten om aan alle maatschappelijke
verwachtingen te kunnen voldoen”.
Eigenlijk staat die eenhoorn van Frans Bodner
middenin Streektuinen wel op de juiste plek. Een
naamloze leider, symbool voor een samenleving
van veel verschillende mensen. Zoals Hoorn
eigenlijk al eeuwenlang is.
66 67

Respect is een sleutelwoord
“Als je mensen met respect benadert,
krijg je dat respect ook van hen
terug”. Sim de Vries, medewerker
leefbaarheid van woningcorporatie
IntermarisHoeksteen, werkt al een jaar
of elf in de wijk Hoorn-Noord. Hij was
daarvoor als buurtmeester actief in de
Grote Waal. “Ik wil mensen altijd in
hun waarde laten. Iedereen heeft zijn
eigen hebbelijkheden. Allochtoon en
autochtoon. Maar uiteindelijk willen alle
bewoners van Hoorn-Noord hetzelfde.
Een wijk, waar veilig gewoond kan
worden in een prettige woonomgeving”.
Sim de Vries noemt daarbij drie
pijlers die van belang zijn. “Het klinkt
misschien wat ouderwets, maar orde,
rust en netheid zijn van groot belang om
die prettige en veilige woonomgeving
te creëren. Daar spannen wij ons dus
dagelijks voor in”.
Werk gericht op mensen
In zijn functie als medewerker
leefbaarheid bemiddelt De Vries
bij voorkomende conflicten, let
hij op ongewenste vervuiling van
de woonomgeving, signaleert hij
vandalisme en komt hij in actie bij
overlast door bijvoorbeeld geluid. In
zijn functie heeft hij veel contact met de
wijkagent, met de Stichting Netwerk en
zorginstellingen.
“Ons werk is vooral op mensen gericht.
Daar ligt ons belang. Wij willen graag
weten op welke manier mensen in
het leven staan. En als het niet goed
gaat, dan willen wij bemiddelen in de
richting van de hulpverlening. En dan
niet alleen gevraagd, maar soms ook
ongevraagd. Dat gaat dan altijd wel in
overleg met onze coördinator en andere
deskundigen”, aldus De Vries.
Rustige wijk
Hoorn-Noord is een relatief rustige
wijk. “We hebben natuurlijk wel
genoeg probleempjes, maar kennen
bijvoorbeeld nauwelijks hangjongeren in
de wijk. Alles in Hoorn-Noord is redelijk
handhaafbaar. Er wonen hier nog veel
mensen die in de jaren vijftig en zestig
van de vorige eeuw in Hoorn-Noord
een nieuwbouwwoning zijn gaan huren.
Die beginnen zich zo langzamerhand te
bekommeren over de woonomgeving
en de kwaliteit van de woningen. En
daar moet je dus als medewerker
leefbaarheid gewoon een open oor
voor hebben”. Eén van de initiatieven
van Sim de Vries in Hoorn-Noord sluit
op die ontwikkeling naadloos aan: de
oprichting van huurdersverenigingen.
“Inmiddels is één huurdersvereniging
al definitief opgericht, drie andere
volgen binnenkort. Daardoor komt
de bewonersparticipatie in Hoorn-
Noord beter van de grond”, stelt hij
tevreden vast.
Harmonieus samengaan
Met betrekking tot Streektuinen
constateert Sim de Vries dat een
harmonieus samengaan met het
naastgelegen Westfriese Hof en de
Backflat zijn streven is. “Hier leven
mensen uit de sociale woningsector
vlak naast woningbezitters en huurders
van appartementen in Streektuinen.
Onderling zal dat naar mijn mening
weinig problemen opleveren. Maar
als het nodig is kan ik in ieder geval
bemiddelend optreden. Door je functie
heb je enige autoriteit gekregen.
Daarnaast kan je - gedekt door de wet -
soms enige dwang uitoefenen. Maar het
uitgangspunt blijft dat mensen plezierig
met en naast elkaar in dezelfde wijk of
buurt kunnen wonen. En mocht er ooit
eens iets zijn, dan moet je met respect
voor alle betrokkenen zo’n probleem
proberen op te lossen. Gewoon in het
belang van iedereen”.
68 69

70
Algemene gegevens
Ontwikkeling
Terra Marique, Hoorn
Architecten
Peter van Woerkom, Jan van Gils en
Martijn Tillema, Inbo Architecten en
Stedenbouwkundigen, Woudenberg
Otto Heck, Zeeman Architekten BNA, Hoorn
Projectleiding
Hans Kunst, ZeemanVastgoed
Willem Bakker, ZeemanVastgoed
Peter Letschert, ZeemanVastgoed
Bas Haakman, Zeeman Architekten BNA
Jos Lambregts, IntermarisHoeksteen
Rex Veldman, Intermaris Projecten bv
Infrastructuur
Ooms Construction, Scharwoude
Bouwkundige aannemers
Scholtens Bouw, Wognum
BAM, Alkmaar
Verkoop/verhuur
Zeeman Makelaars, Hoorn
IntermarisHoeksteen, Hoorn
Omvang
90 Carréwoningen
117 Appartementen
44 Watervilla’s
Tijdsverloop
Aankoop terrein en opstallen: april 2003
Aanvang sloop Streekziekenhuis: juli 2004
Verkoopmanifestatie carréwoningen: 10 september 2005
Bouwrijp maken vanaf: 1 december 2005
Start bouw carréwoningen: 1 maart 2006
Start verkoop appartementen: 27 mei 2006
Start verkoop watervilla’s: 14 oktober 2006
Eerste oplevering carréwoningen: 24 januari 2007
Start bouw appartementen: 1 februari 2007
Opening binnentuin: 3 oktober 2007
Start bouw watervilla’s: 3 oktober 2007
Hoogste punt appartementencomplex: 31 oktober 2007
Start verhuur appartementen: juni 2008
Eerste oplevering watervilla’s: 28 augustus 2008
Eerste oplevering appartementencomplex: 30 september 2008
Woonrijp maken: eind 2008 - begin 2009
Woonwijk gereed: juni 2009
71

Inhoud Colofon
Streektuinen: buiten wonen in de stad; Peter Langenberg en Martin Hoiting . 3
Streektuinen: aantrekkelijk woongebied; Ton Hooijmaijers . . . . . . . . . 5
Groene geschiedenis . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
Kalkoenen en konijnen voor de kerst . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12
Het Streek: opmaat naar één ziekenhuis . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14
Betere gezondheidszorg door verkoop . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .20
Streekziekenhuis legt het loodje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22
Goed overleg, goed resultaat . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .26
Streektuinen: levendig en chic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .28
Bouwen en opleveren . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Duizenden stopcontacten, kilometers pijp. . . . . . . . . . . . . . . . . .46
Het groene hart van Streektuinen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .48
Met acht man bellen voor droomhuis . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .52
Blikvangers in een groen jasje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .54
Nieuwe start in Streektuinen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58
Villa’s met een voorname uitstraling . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .60
’t Was een gouden greep . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .64
Leider zonder naam . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .66
Respect is een sleutelwoord . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .68
Algemene gegevens . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .70
Inhoud en colofon. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 72
72
Uitgave: Terra Marique
Tekst: Hans Rijswijk
Grafische verzorging: Bert Schaper
Drukwerk: Zwarthoed grafische communicatie
Fotografie en illustraties: o.a.: Hélène de Bruijn,
Catch Communicatie, Jaap Woets, Klaas Laan,
Bert Schaper, Aviodrome, ZeemanVastgoed,
Intermaris Projecten, lnbo, WatWasWaar,
Regionaal Archief Alkmaar
Belangeloos ter beschikking gesteld materiaal door:
Vereniging Oud Hoorn, Vereniging Oud
Enkhuizen, Baas’ Papierwaren, Westfries
Archief Hoorn