magazine 06 - Leger des Heils

magazine 06
George
is weer vrij
Achterop vertelt hij over zijn toekomst
Exclusief
buurtdossier:
Het Leger
komt dicht bij u
Eltjo Bos was
drankverslaafd
Met een pistool
door de stad
Steun Frank
Maak hem de
hardloopheld

Beeld Lars van den Brink
2
‘Het is een eer als
je bij onze band hoort’
Jan Nieuwland, bastuba
Blazen zoals Jan
De Amsterdam Staff
Band, huisband van
het Leger onder leiding
van Olaf Ritman,
repeteert wekelijks.
In verband met het
120-jarig bestaan van
de International Staff
Band geven de blazers
met alle staffbands
wereldwijd een
concert op zaterdag
4 juni in de Londense
Royal Albert Hall.
Zondag marcheren
ze over The Mall naar
Buckingham Palace
om op te treden voor
Queen Elisabeth.
32
muzikanten
9
weekenden van het jaar
optredens voor een concert
of om kerkdiensten of
bijeenkomsten muzikaal te
ondersteunen.
49
jaar bestaat de Amsterdam
Staff Band
5000
kaarten voor het concert in de
Royal Albert Hall waren binnen
een paar uur uitverkocht.
Inhoud
9 In uw buurt gebeurt het
Talitha en Jonel missen kinderen om mee te spelen. Echt contact is belangrijk,
vindt ook het Leger des Heils. Daarom: het buurtdossier, dicht bij de mensen.
4
help frank hardlopen
Frank loopt mee met de Heldenrace
2011. Help hem lopen en draag bij
aan het Leger des Heils.
en verder:
5 Haïti een jaar later. Wat komt er terecht van
het geld dat u gaf aan het Leger des Heils?
8 Jongerenwerker Bineke Berkenbos houdt
van kinderen; ze zijn zo heerlijk eerlijk
23 Het Leger opent in 2011 tien nieuwe Bij
Bosshardt-locaties, huiskamers van de
buurt
kIm kötter
6
“Mijn week op straat heeft me ervoor
behoed dat ik die kortzichtige miss werd
die veel mensen denken dat ik ben.”
26 Wie is eigenlijk de baas van het Leger des
Heils? wil Sjantal Riezebosch weten
28 Strikte grenzen stellen is een vorm van
compassie, vindt schrijver Herman Vuijsje
30 Majoors Fred en Anja zetten hun schouders
onder de projecten in Suriname
31 Leger opent tweedehands kledingwinkel
met ‘eigen’ cliënten achter de toonbank
Via het Minnesotaproject
van het Leger leerde Eltjo
‘nee’ zeggen tegen zijn
zucht naar drank. Hij las als
eerste de teksten van Kans
en reageert.
“Nu ik zelf hulp heb gehad van het
Leger des Heils kom ik erachter op
welke grote schaal zij
werken. Tot en met Haïti!
Fantastisch dat je zo Gods naam
groot kunt maken (5)
Goed om te lezen hoe fotomodel
Kim geraakt wordt door zo’n
ervaring op straat. Dat ze het leven
ook eens van een andere
kant heeft kunnen bekijken (28)
Wat fijn dat een artikel over
vermiste personen lezers
inspireert tot het schrijven
van gedichten (31)
Inspirerend, die verhalen over
anderen die net als ik in de
ban van alcohol hebben
geleefd en daarvan bevrijd worden
(32)”
Hoe Eltjo jarenlang als drankverslaafde
leefde? Lees zijn
verhaal op pagina 24
magazine van het Leger des Heils maart 2011 Foto op de cover: Merlijn Doomernik
magazine van het Leger des Heils maart 2011 3

4
Frank is onze held. Nu al!
Zondag 10 juli doet hij mee aan
de Heldenrace, een sponsorloop
voor goede doelen. Zes
kilometer (hard)lopen door het
Amsterdamse bos, voor het
Leger des Heils.
Om aan de startstreep te kunnen
staan moet Frank minimaal
300 euro hebben ingezameld.
Maak van hem een Held en
steun Frank! Zelf meelopen en
geld inzamelen? Dat kan ook.
Ga naar www.heldenrace.nl,
meld u aan als deelnemer of
als supporter van Frank.
(Advertentie)
help Frank
naar de Finish
Foto Frank Ruiter
Haïti Hulp in dagen geleden
61 weken terug
cijfers 12 januari 2010
16.53.09 lokale tijd
25 kilometer ten zuidwesten van de hoofdstad Port-au-Prince, 13 kilometer diep
1,5 miljoen 230.000
mensen dakloos
427
1/6 van de bevolking
1,5 miljoen euro
oa besteed aan
4 waterreinigingssystemen voor 150.000 liter schoon water per dag
Wederopbouw
1,5 miljoen euro te besteden aan
20 scholen
herbouwen of renoveren, en vergroten
7.0 op de schaal van Richter
42
liChtpUntJes BiJ de hUlpverlening
het puin, de sociale onrust, het politiek gesteggel,
cholera. de wederopbouw in haïti verloopt met tegenslagen.
vluchtelingen verlaten maar mondjesmaat de
kampen, ook omdat daarmee hun hulpverlening stopt.
dankzij goede samenwerking met andere organisaties
kent het leger des heils wel lichtpuntjes. Zo verliep
de massavoedselhulp aan ruim 20.000 vluchtelingen
in het kamp delmas 2 overzichtelijker vanaf de dag
naschokken
doden officieel geborgen
Noodhulp
meer dan 700 medewerkers
meer dan
ruim
8000 3000
veldbedden
ruim 2 miljoen
kant-en-klaar maaltijden
voor vluchtelingen in kampen
tenten
13 weken een medisch team met
10 professionals
600 tijdelijke
houten huisjes
traumaverwerking aan 4750KINDEREN
in de vorm van sport, spel, psychologische hulp en naschoolse opvang
dat upS pasjes uitgaf aan ieder gevlucht gezin.
daarop staan alle persoonlijke gegevens die het recht
aangeven op een bepaalde hoeveelheid voedsel.
efficiënt en humaan voor vluchtelingen zelf. na een
half jaar heeft het leger die massahulp afgebouwd en
richt het zich nu weer op het werk dat de organisatie
al jaren verrichtte: educatie, gezondheidszorg, evangelisatie
en natuurlijk de wederopbouw.
ColUMn
Mevrouw W.
wist alles
Zestig jaar geleden was mevrouw
W. hét communicatiecentrum voor
binnenschippers aan de Maas.
Leveranciers en postbodes lieten hun
pakjes achter in het café dat zij en
haar man runden. Als de schippers
aan wal kwamen, stond alles voor ze
klaar. Nieuwsberichten over geboorten,
huwelijken, familieomstandigheden en
overlijden werden vanuit dat café verspreid.
Mevrouw W. kende iedereen en wist alles.
Zij was hard nodig.
Vandaag is dat anders. Kennissen,
vrienden en zakenrelaties zijn verhuisd, niet
meer in staat contact te onderhouden of
overleden. Man en kind zijn lang geleden
gestorven.
Lichamelijk gehandicapt en driehoog
wonend in een flatgebouw zonder lift zit
mevrouw W. gevangen in haar huis. De
televisie staat de hele dag aan. Behalve de
schoonmaakster, iemand van het Leger
des Heils en de alleenstaande vrouw die
naast haar woont ziet zij geen andere
buren. ‘Holbewoners’ noemt ze haar
flatgenoten.
Als stilte schreeuwt, waarom horen wij
het dan niet? Heeft stille eenzaamheid
het gewonnen van stille armoede? Van
alle kerstkaarten van 2010 heb ik er één
bewaard. Daarop staat een tekst van Nico
Tromp: Hoe zou het zijn, als wij elkaar
beminden en in ’t dienen van elkaar onze
grootheid vinden. Liefde zoekt zichzelf
niet, liefde zoekt de ander en geeft hem
bestaansrecht. Zo nodig zijn wij voor elkaar.
Ron Thomlinson
kijkt terug
op 10 jaar bij
‘nalatenschappen’
magazine van het Leger des Heils maart 2011 magazine van het Leger des Heils maart 2011
5

‘ een week op
straat heeFt
MiJ veranderd’
Kim Kötter (1982), ex-miss,
presentator bij RTL4 en
eigenaar van de organisatie
van Miss Nederland, deed
een jaar geleden mee aan het
televisieprogramma Stinkend
Rijk en Dakloos, waarin
bekende Nederlanders een
week op straat leven. Die
ervaring laat haar niet meer
los.
tekst Pjotr van Lenteren
beeld Merlijn Doomernik
InTIem
“Aan het einde van die week op straat was ik he-le-maal
leeg. Ik heb mijn familie en vrienden in één keer het verhaal
verteld. Daarna wilde ik een tijd niemand meer spreken
of zien. Ik heb mijn telefoon – waar ik aan verslaafd
was – een week niet aangeraakt. Ik kon er niet tegen dat
iedereen tegen mij zei hoe knap het van me was. Knap?
Van míj? Een weekje op straat leven?
Het zwaarste van het daklozenleven is het genegeerd
worden. Toen ik in een park met een kind zat te praten,
kwam de vader haar snel bij me weghalen. Dat is een van
de ergste dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt.
Er is heus een hoop geregeld voor daklozen, je hoeft niet
dood te gaan op straat. Maar als niemand je meer ziet
staan, raak je je menselijkheid kwijt.
Ineens begrijp ik daklozen een stuk beter. Dat ze me
wilden aanraken, hun verhaal vertellen. Mag ik je zachte
handen even voelen, of je wang? Nou, daar heb ik geen
problemen mee. Kom maar op. En eerlijk gezegd kon ik
zelf ook wel een knuffel gebruiken. Een week op straat
heeft mij veranderd. Het heeft me ervoor behoed dat ik
die kortzichtige miss werd die veel mensen denken dat ik
ben. Ik was misschien de laatste tijd wel erg met mezelf
bezig. Ik ben veel in het buitenland, zat bijvoorbeeld met
wereldsterren als Usher te eten. Dat ga je dan normaal
vinden. Mijn vader is ondernemer, had een aantal meubelwinkels.
Met succes: hij kon op zijn 35e met pensioen.
Geluk is iets dat je afdwingt, zegt hij. Ik vind dat ook.
Maar als je dakloos bent is het ontzettend moeilijk weer
een gewoon mens te worden. Voor sommigen is die weg
zo lang, dat ik begrijp dat ze er niet eens aan beginnen.
Die mensen wil ik graag helpen.”
IDeALen
“Maar ja, wat dóe je? Ik ben gewend om hard te werken.
Ik heb overdag mijn bedrijf, ’s avonds mijn televisiewerk
en geef tussendoor samen met topkapper Maikel Assink
les op het ROC. Getalenteerde kappersleerlingen die eigenaar
willen worden van een succesvolle salon in plaats
van er alleen maar te gaan werken, leren we hoe je dat
doet. Het moet zoiets worden als de Kas Spijkers Academie
of de Willem Nijholt Academie.
Sinds mijn straatervaring kijk ik kritischer. We zijn gewend
te kiezen uit mensen van het hoogste niveau, maar
is dat wel eerlijk? Er zou iemand kunnen zijn met enorm
talent, die niet goed kan rekenen. Zo iemand komt nu
niet bij ons en gooit er misschien wel het bijltje bij neer.
Zulke mensen wil ik nu ook bereiken, een kans geven,
omdat ik weet dat het soms kleine, domme dingen zijn
waardoor je niet komt waar je wezen wilt.
Sonja, de buddy aan wie ik gekoppeld werd voor Stinkend
Rijk en Dakloos, spreek ik nog wekelijks. Het gaat
goed met haar. Ze heeft nu een eigen huisje en volgt een
opleiding tot maatschappelijk werker, om andere daklozen
en verslaafden te helpen. Ze is bij mij in Hengelo
geweest, heeft natuurlijk een make-over gehad en mooie
kleren van al mijn familie en vrienden. Dat klinkt misschien
onbenullig, maar het was een wereld van verschil
voor haar. Eindelijk zeiden mensen ‘u’ tegen haar, zagen
haar staan.”
InSPIRATIe
“Ik ben een Kötter en daar ben ik trots op. Of ik met die
naam gepest ben? Dat is echt een vraag voor iemand uit
het Westen. Albert Verlinde dacht dat ook. Maar je moet
bedenken dat wij bijna Duits praten hier. Wij vormen als
familie een front. Ik woonde met veel neven en nichten
in één huizenblok in het dorp. We zaten bij elkaar in de
klas. Als je je niet gedroeg zoals het hoorde, was er altijd
wel een ouder familielid dat zei: je bent een Kötter, gedraag
je ook zo. Een van de belangrijkste regels was dat
je ‘hallo’ zegt tegen iedereen die je tegenkomt op straat.
Ik ben ermee opgegroeid dat alle mensen gelijk zijn en
dat je elkaar helpt.
Ik ben niet het prinsesje dat je denkt te zien. Als kind was
ik one of the boys. Altijd buiten, hutten bouwen. Ik was
ook altijd al een kind dat alles goed wilde doen. Studeren
voor de beste resultaten, niet omdat het gewoon leuk is.
In de brugklas was ik zo faalangstig dat ik geen spreekbeurt
durfde te geven. Mijn vader vond dat vreselijk, dat
hoorde niet bij een Kötter. Inmiddels ben ik net als hij. Ik
wil graag wat dóen, als dat kan. Hoe hopeloos het soms
ook lijkt. Ik ben bezig met twee projecten – ik kan helaas
nog niet zeggen welke – om meer te betekenen voor
daklozen. Bijvoorbeeld door middel van training, zodat
we ze met concrete dingen kunnen helpen om weer mee
te draaien in de maatschappij.”
6 magazine van het Leger des Heils maart 2011 magazine van het Leger des Heils maart 2011
7

8
Wat beweegt mensen,
wat zijn hun drijfveren?
Vier vragen aan Bineke.
‘Kinderen
zijn eerlijk, daar
geniet ik van’
Bineke Berkenbosch weet wat
er in kinderen omgaat. ze is
directeur van twee groningse
basisscholen en zet zich
daarnaast in voor de kinderen
binnen het leger des heils.
elke week tijdens de dienst
vertelt ze iets uit de Bijbel. “ik
doe dit al tien jaar, nog elke
zondag geniet ik er van”
teKSt Sarah Leers
magazine van het Leger des Heils maart 2011
De Bijbel uitleggen aan
kinderen, hoe doe je dat?
“Je moet ze kunnen raken, dicht
bij hun belevingswereld staan. De
Bijbel is geschreven in een lastige
taal. Ik maak het begrijpelijk door een
spiegelverhaal te vertellen, ik koppel
de boodschap aan iets actueels.
Het helpt als ik het beeldend maak.
Zo legde ik een keer uit hoe God
zonden vergeeft. Ik had een knalbus,
zo eentje waar heel veel confetti
uit schiet. Dat maakt natuurlijk een
ontzettende troep. Ik zei: ‘We maken
allemaal rommel; God wil dat we
het opruimen.’ Ik vroeg een van de
kinderen me te helpen. Hij vond dat
niet echt leuk, maar hij deed het wel.
Ik vroeg: ‘Hoe denk je dat God het
vindt als Hij jouw rotzooi moet opruimen?
God vindt dat ook niet leuk,
maar toch zal Hij je jouw zonden
altijd vergeven’.”
Leerde u als kind de Bijbel
ook zo kennen?
“Als kind genoot ik van de verhalen
van broeder Meijer, van wie ik Bijbelles
kreeg. Hij kon prachtig vertellen.
Maar in die tijd werden Bijbelverhalen
minder naar de praktijk vertaald. Dat
probeer ik nu wel te doen. Ik geef de
kinderen vaak een opdracht mee.
Bijvoorbeeld: probeer vandaag eens
drie goede dingen te doen. Het is
leuk dat zelfs de ouders met die
opdrachten aan de slag gaan.”
Waarom werkt u graag met
kinderen?
“In de Bijbel staat: prent uw kinderen
de boodschap in. Wat je kinderen
vertelt, nemen ze hun leven lang
mee. Kinderen zijn eerlijk, maar ook
eenvoudig en puur. Ze geven vaak
direct hun mening of geven een
eigen draai aan wat ik vertel. Die
interactie, daar leer ik van. Ik kan er
mijn creativiteit in kwijt. Ik vertel al tien
jaar elke zondagochtend een bijbelverhaal,
elke keer geniet ik ervan.”
Stellen ze u ook wel eens
teleur?
“Teleurstelling is een groot woord.
Soms nemen pubers afstand van
de kerk. Dat deed mijn oudste zoon
ook. Andere dingen werden belangrijker.
Hij is lang weggeweest van de
kerk. Toch heeft hij op een gegeven
moment, na een periode van inkeer,
bewust de keuze gemaakt om
heilssoldaat te worden. Tijdens een
dienst afgelopen december stak een
puber van veertien een adventskaars
aan. Hij komt nog maar zelden, maar
na afloop van de dienst zei hij tegen
me: ‘Ik heb de dingen die u me
vertelde wel onthouden hoor.’ Het
hoort bij het leven dat ze deze fase
doormaken, alleen zo kan hun keuze
voor het geloof een bewuste keuze
zijn.”
DoSSIER BUURtWERK
Eenzaamheid is de meest onderschatte ‘volksziekte’ van Nederland. Het isoleert mensen,
degradeert hen zelfs en is daarmee veroorzaker van een ketting van problemen. Het Leger des
Heils strijdt tegen eenzaamheid. Daarom richt het zijn aandacht de komende jaren op de buurt.
Kans strijdt mee tegen de eenzaamheid en ging de buurt in om dicht bij de mensen te komen.
‘Nu denken ze:
Tof, die agent lijkt
net een mens’
Cees Walraven is wijkagent
in de Oosterparkwijk
13
wat wij van 9 buren kunnen leren
‘Als jij er niet bent
heb ik niemand
om te spelen’
Jonel tegen buurmeisje
Talitha
19
6,3
geven Nederlanders
hun wijk gemiddeld
(Oosterparkers een 5,8)
19
teSt
Hoe hard
loopt u voor
uw buurman?
22

magazine van het Leger des Heils november 2010
10 dossier met een kans
Hier opent het Leger
des Heils op 28 mei
Bij Bosshardt, de huiskamer
van de buurt
lees verder op p16
De snackbar op deze
hoek werd in december
twee keer overvallen
Hier houdt Enith van
Wolde spreekuur als
advocaat voor de buurt
lees verder op p14
Hier stond het stadion
van FC Groningen waar
Frits vaste F-side supporter
was
lees verder op p15
anatomie van de oosterparkwijk
Nederlanders vinden de buurt
waarin zij leven steeds belangrijker.
De wijk waar jij woont bepaalt je
geluk, sluit aan bij je identiteit.
In de buurt, daar gebeurt het.
Kom, en kijk mee in de beroemdste
wijk van het Noorden: de Oosterparkwijk
in Groningen.
dossier met een kans
Hier staat het bankje
van het Pioenpark, waar
Jeroen van Kooten alle
foto’s maakte
11
Beeld Aerophoto Eelde

teksten Galiëne Gerritsen en Ellen Weber Beeld Jeroen van Kooten
12
dossier met een kans
9 BUURtgEnotEn
Frederika, Cees, Frits, Frans, Harry, Samira, Enith en Avjtik.
De beste buur kent zijn buurman bij name. Kans zocht de buren op,
sprak ze aan (bij hun voornaam), maakte een praatje, dronk een kop koffie.
En luisterde naar de buurtverhalen.
1
‘ Mijn buren brengen
soms eten’
Meneer Nieuwenhuis (88)
woont al bijna vijftig jaar in de
Oosterparkwijk.
“Dove kwartel! Versta je me nu nog
niet? Ik zeg: de Oosterparkwijk heeft
een slechte naam. In de krant lees je
over heibel en oplichterij, maar slechte
dingen gebeuren overal. Ik ben niet
gauw bang. Toen ik mijn hond uitliet op
Oudejaarsdag, vroeg ik de jongens of ze
even wilden wachten met hun vuurwerk.
Geen probleem. Voorlopig mag ik van
de dokter de deur niet uit. Dat is nog te
vermoeiend, ik heb net longontsteking
gehad. Sinds veertig jaar rijd ik in een
scootmobiel, mijn linkerbeen is geamputeerd.
Botkanker. Mensen hebben
tegenwoordig zoveel haast. Als ik naar
Grijs Genoegen rijd om koffie te drinken,
snijden auto’s me af. Als ik er iets van
zeg, wijzen ze naar hun hoofd. Sinds
kort heb ik nieuwe buren. Uit Indonesië
komen ze. Soms brengen ze een bakje
eten. Lekker, hoor.”
2 3 4
‘ Ik heb heimwee als ik
hier niet ben’
Frans van den Berg kwam als
Randstadter in de Oosterparkwijk.
“Hier ben ik de patriot. Bij de C1000 is het:
‘Hoi Frans! Hoe is het nou?’ En dan komen
ze terug op wat ik de vorige keer vertelde.
Ik ben jarenlang drugsverslaafd geweest.
Leefde bij anderen, had geen plek. Toen ik
hier kwam kijken voor een huis, ver weg bij
de Randstad, stond de buurvrouw voor het
raam en zwaaide. Ze zwaait de hele dag
naar iedereen, maar ik voelde me vanaf dat
moment welkom. Ik heb contact en aandacht
nodig. Tussen de mensen voel ik dat ik nodig
ben. Mijn zwaaiende buurvrouw had de
wasmachine kapot. Toen riep ik: ‘Je komt
wel naar me toe hoor, ik doe jouw was!’ De
andere buurvrouw is 80, ze moest laatst
naar het ziekenhuis. Ik kon haar niet rijden,
ik heb geen auto en rijbewijs. Maar toen ze
weer terugkwam, ben ik langsgegaan met
een pak koekjes. Kon ze even vertellen wat
haar overkomen was. Voor het eerst heb ik
heimwee als ik een weekendje in Rotterdam
bij familie ben.”
mln. €
mln. €
mln. €
86.000
euro kost een gemiddelde
Koopwoning in de
Oosterparkwijk
‘ nu denken ze: tof, die
agent lijkt net een mens’
Cees Walraven is wijkagent in de
Oosterparkwijk.
“Als iemand van buiten problemen heeft met
een Oosterparker, dan heeft hij problemen met
de hele buurt. Die trots heeft te maken met het
voetbalstadion. In de Oosterparkwijk gebeurde
het. Natuurlijk zijn er ook problemen. Huiselijk
geweld komt voor, alcoholmisbruik en drugsoverlast.
Kantoren hebben last van insluipers
en de Chinese snackbarhouder is voor de
tweede keer deze maand overvallen. Als wijkagent
moest ik door drie fasen: eerst geaccepteerd
worden, dan aan het vertrouwen werken
en pas dan heb je krediet. Na twaalf jaar zit ik in
die laatste fase. Inmiddels komen bewoners uit
zichzelf naar me toe en kan ik ook minder leuke
boodschappen verkondigen. Hoe ik dat voor
elkaar heb gekregen? Ik laat mensen in hun
waarde. Als ik een bromfietser bekeur wegens
het rijden zonder helm, dan vindt hij me een
eikel. Geef ik hem een waarschuwing en maak
ik een praatje, dan denkt hij: ‘Tof, die agent lijkt
net een mens.’ Een goed gesprek zet meer
zoden aan de dijk dan een boete.”
10 43
woningen
woningen zijn geschikt
voor bejaarden; 344
worden daadwerkelijk
bewoond door bejaarden
‘ Sommigen laten hun
hond in de tuin poepen’
Samira Medema werd op haar
zeventiende moeder van Rilana.
“In de nieuwbouw woont kak. Als ik door het
Oosterpark – hun uitzicht - loop, kijken ze me
raar aan. Toen ik hier vijf jaar geleden kwam
wonen, was de wijk knusser. Nu is iedereen
op zichzelf. Alles wat de wijk een wijk maakt,
verdwijnt: de bakker, de cadeauwinkel en
de sigarenboer. Er zit alleen een dure Spar,
voor tweeverdieners uit de koopwoningen.
De huizen in mijn straat zijn oké, maar het
verpaupert wel. Sommige bewoners laten
hun hond gewoon poepen in hun achtertuin.
Mijn dochter Rilana heeft een gedragsstoornis.
Het zou goed voor haar zijn om meer
onder leeftijdsgenoten te komen. Helaas is er
weinig voor twaalfjarigen in de wijk. Ik ben net
klaar met de opleiding nagelstyliste. Nu wil ik
werkervaring opdoen en een kappersdiploma
halen, zodat ik voor mezelf kan beginnen. Het
zou leuk zijn om in deze wijk te ondernemen.
Maar als de buurt achteruit blijft gaan,
is het voor mij niet zinvol om er energie in te
steken.”
10.826
inwoners
5346 5480
mannen vrouwen

14
dossier met een kans
5
‘ Een goede buur
zoekt intimiteit’
Harry van der Werff schoffelt als
werkloze vrijwilliger de tuintjes
“Ik woon drie hoog. Mijn buren hebben
wel eens over me geklaagd toen mijn
wasmachine kapot was en het water
door de vloer lekte. Dat is twee keer
gebeurd hoor, vaker niet. Vroeger was
ik kok, maar nu trek ik dat niet meer. Ik
had moeite structuur aan mijn dagen
te geven. Sinds ik als vrijwilliger twee
keer per week tuintjes schoffel, lukt het
weer. Soms breng ik het grof vuil weg
voor die ander. Of ik maak een praatje.
Een goede buur zoekt intimiteit. Dat
heb je hier gemakkelijk, een buurt met
oude huizen leeft. Nieuwbouw bevordert
kapitalisme, daarmee maak je de
structuur van een wijk kapot. Het gaat
me aan het hart hoe de Oosterparkwijk
warmte verliest. Vroeger had ik de
sleutel van de onderburen, maar sinds
die kapotte wasmachine is het contact
verwaterd. Laatst kwam de buurvrouw
aan de deur; ze had een TNT-pakje
voor me aangenomen. Dat vond ik
aardig.”
6
‘ Door dichtbij te zijn
voorkom ik zorgen’
Enith van Wolde, advocaat met
inloopspreekuur
“Als je het goed doet, krijg je meer
dan dankbaarheid. Sinds afgelopen
december houd ik samen met een collega-advocaat
juridisch spreekuur voor
mensen in de Oosterparkwijk. Veel van
hen leven onder het minimum; ze hebben
te maken met schulden, problemen
met de buren of hun gezondheid.
Door dicht bij hen te zijn hoop ik dat ik
grotere zorgen voorkom. Ik wil mensen
een stem geven. Laatst kwam hier een
vrouw die vrijwilligerswerk wilde doen,
maar omdat ze geen contactpersoon
had bij de Sociale Dienst, kreeg ze
geen voet aan de grond bij de Gemeente.
Ik ben met haar meegegaan.
Toen lukte het wel. Ze moet nog kiezen
wat ze gaat doen. Straks heeft ze 60
euro per maand meer te besteden; als
ze het een half jaar volhoudt mag ze
voor 300 euro een cursus uitzoeken.
Een Oosterparker is zuinig met vertrouwen,
maar als het er is, ben jij het
helemaal voor hem.”
7
‘Buurman Piet stuurt altijd een vakantiekaartje’
Avjtik Esayan verruilde Armenië voor Nederland om
medische hulp voor zijn slechte nieren.
“Sneeuw schuiven, zout strooien, de heg snoeien. Oude mensen en gehandicapten
uit de buurt help ik met hun tuin. Of mensen die net uit het ziekenhuis komen
en hun tuin zelf niet kunnen onderhouden. Vier jaar woon ik nu in de Oosterparkwijk.
Ik ben naar Nederland gekomen omdat ik nierpatiënt ben, hier krijg ik
medische hulp. Terug gaan naar Armenië is een te groot risico: ik heb een nieuwe
nier en nu is ook mijn tweede nier kapot. Mijn vrouw en dochters (26 en 29)
wonen nog wel in Armenië. Eens per jaar zie ik mijn gezin, tijdens mijn vakantie.
Dat is weinig, maar ik bekijk het van de positieve kant. Doordat ik hier woon, leef ik
nog. Misschien moet het zo zijn dat ik hier woon, en zij daar. In de Oosterparkwijk
wonen goede mensen. Het is gezellig, overal zie ik bekende gezichten. Hier kan ik
normaal wonen, lachen en helpen. Wie goed doet, goed ontmoet. Mijn buurman
heet Piet. Soms nodigt hij mij uit voor een bakje koffie, dan praten we over politiek.
Zijn huissleutel heb ik niet. Maar als mijn buurman op vakantie is, krijg ik een
kaartje.”
8
‘ Met zoveel verschillen
ben ik geen uitzondering’
Frederika de Vries is
beeldend kunstenares
“Er gebeurt hier nog wel eens wat. Brand.
Een wietplantage. Af en toe een blote buurman
voor het raam die soms het spoor bijster
is. Maar ik laat niet zomaar dingen gebeuren.
Toen het zo koud was, stonden bij hem de
bloemen permanent op de ruiten. Ik maakte
me zorgen. Toen hij niet open deed, heb ik
9
7
6
5
Cees gebeld, de wijkagent. Typisch
Oosterparks is de sociale samenhang.
De mensen uit mijn deel van de straat
zorgen voor elkaars boodschappen
als er iemand ziek is, we eten af en toe
samen en geven elkaars katten eten
als iemand een paar dagen van huis is.
Met zoveel verschillen tussen mensen
ben ik geen uitzondering. Ik ben kunstenares,
maak beelden van diverse
8
soorten steen en geef cursussen en
workshops. Mijn atelier ligt net buiten
de wijk, maar met dat wat ik kan, wil
ik ook iets voor de buurt betekenen.
Daarom ben ik als vrijwilliger betrokken
bij de Talentenbank van stichting Stiel/
Stip. Er is een kaartenbak samengesteld
met competenties van mensen,
die we zouden kunnen koppelen aan
een vraag van een buurtgenoot. Ik vind
het belangrijk ergens bij te horen.”
731
personen zijn
werkzoekend
6529
studenten
9
‘ Het stadion-verbod was de
ergste straf’
Oud-hooligan Frits Tiebackx is nu
jongerenwerker in de Oosterparkwijk.
“Als 6-jarige zat ik al met mijn vader achter het
doel van FC Groningen. Later ging ik met vrienden.
Doordeweeks werkte ik bij een boekbinderij,
in het weekend had ik een uitlaatklep nodig.
Op zondagmorgen ontmoetten we elkaar in de
kroeg. Als de eerste spelersbussen arriveerden,
hadden wij al een paar biertjes op.
Dik zes jaar geleden liep het echt uit de hand. Ik
was helemaal klaar met mijn club: 8-0 verliezen
van PSV, hoe bestaat het! Vanuit de bosjes waar
ik verstopt zat gooide ik vier ramen van de bus in.
De politie betrapte me op heterdaad. Dat geintje
heeft me zesduizend euro gekost, een rechtszaak
en een taakstraf. Maar het ergste was het
stadionverbod: een jaar lang mocht ik niet naar
mijn club.
Toen het stadionverbod afliep was ik 33 jaar.
Mensen van het supportersproject vroegen of ik
wilde meehelpen de problemen rond het stadion
terug te brengen. Ik mocht de opleiding Maatschappelijk
Juridische Dienstverlening volgen.
Nu ik als jongerenwerker met die boefjes werk,
kijken ze tegen me op.
Dat het voetbalstadion is verplaatst, voelt alsof
mijn arm is afgerukt. Door het stadion werd onze
wijk vaak genoemd op televisie, dat maakte ons
trots. Ik heb niks over voor het Nederlands elftal;
de rest van het land interesseert me niet. Als ik
na vakanties terug kom in de Oosterparkwijk,
denk ik: Ah, ik ben weer lekker thuis.”

16
dossier met een kans
boodschappenlijst
José, 54, gescheiden, levend van de bijstand, wonend in
de Oosterparkwijk, mantelzorger van haar demente vader,
heeft opvoedproblemen bij haar twee puberzoons. Voor
welke hulp kan ze het Leger bellen?
‘10’ Voor toekomst
Maatschappelijk werk in multiprobleemgezinnen
grijs genoeg(en)
Allerhande hulp aan ouderen die dreigen te
verwaarlozen
InterWonen
Onderdak en intensieve woonbegeleiding aan
mensen die niet zelfstandig kunnen wonen
RIBW Boshuis en noach
Woonvorm voor mensen met psychiatrische
problemen
Vast & Verder
Woonvoorziening voor 15- tot 26-jarigen die met
justitie in aanraking zijn geweest
B6t
Binnen 6 weken Thuis, crisisopvang aan ouders en
hun kinderen die tijdelijk uit huis geplaatst moeten
worden
gezinsopvang
Pleegzorg voor 6- tot 18-jarigen die door grote
problemen (tijdelijk) niet thuis kunnen wonen
Stabiel
Verplichte gezinsondersteuning in
multiprobleemgezinnen
Kenter
Ambulante ondersteuning aan jongeren in
probleemsituaties
Korps het Leger des Heils
Iedere zondagochtend om half 10 een kerkdienst
Bij Bosshardt
Huiskamer van de buurt, inclusief een winkel met
tweedehands kleren
Beste Bijbelse
Buurtwerkers
Paulus
begaf zich als
tentenmaker
onder de gewone
mensen;
sprak de taal
van de Joden
én de romeinen
en stichtte
gemeenten om
mensen samen
te brengen.
Jezus
trok langs de
huizen; at bij
hoeren en
tollenaars, genas
lammen en
blinden, voedde
duizenden toehoorders
met
5 broden en
2 vissen.
Lydia
purperverkoopster;
was als
bekeerde vrouw
het voorbeeld
voor haar
medemensen
door onderdak
te bieden aan
paulus en andere
christenen.
nieuw in de buurt
Nu al staan de deuren dagelijks open, maar de geboorte van Bij Bosshardt
in de Irisstraat in Groningen moet nog gevierd worden. Zaterdag 28 mei
wordt een feestelijke dag, met diverse festiviteiten in en rondom de huiskamer
van de Oosterparkwijk. Zondag 29 mei zet de vreugde zich voort in
een samenkomst in de kerk aan de Dirk Huizingastraat, die begint om
half tien. Bij Bosshardt is er voor iedereen die even op adem wil komen,
om een praatje verlegen zit of gewoon zin heeft om even te komen buurten.
Aan het buurtcentrum zit ook een tweedehands kledingwinkel vast.
MeisjesdroMen
Jonel: “In onze flat wonen weinig
kinderen, daarom wilde ik verhuizen.”
Talitha: “Ja, hier wonen vooral
oma’s en studenten. Saai!”
Jonel: “Als jij er niet bent, heb ik
niemand om mee te spelen.”
Talitha: “Kom, we kruipen door het
gat in de heg. Naar de speeltuin
achter onze flat.”
Jonel: “Er zitten grote jongens op
het bankje. Dat vind ik eng.”
Talitha: “Laten we in de boom klimmen.”
Jonel: “Kijk, onze namen staan er
nog steeds in. En die van Noah,
mijn zus. Zij zit altijd bovenin.”
Talitha: “Ik krijg wel een natte kont
zo. Laatst was ik ook al helemaal
vies. Met mijn rubberbootje ging ik
het water op, voor ons huis. Toen
had ik zin om erin te springen.”
Jonel: “Met de sneeuw was het ook
leuk. Kon je zo met de slee van de
helling afglijden.”
Talitha: “En schaatsen!”
Jonel: “Eigenlijk is de wijk best leuk.
Al lopen er ook gekke mensen rond.
Laatst vroeg een man of mijn vriendinnetje
en ik verkering hadden.”
Talitha: “Ieh! Later als ik groot ben,
wil ik in een dorpje wonen. De flat is
Talitha van essen (11)
en Jonel Carrot (9)
missen buurkinderen
om mee te spelen.
te klein, mensen wonen hier te dicht
op elkaar.”
Jonel: “Later wil ik dichtbij het centrum
wonen, zodat ik een kledingwinkel
kan openen.”
Talitha: “Ik wil zangeres worden,
want ik hou van zingen. Of actrice;
toneelspelen is ook leuk. En ik
wil meedoen aan de Olympische
Spelen, want ik heb elf zwemdiploma’s.”
Jonel: “Ik zou nog een jonger broertje
of zusje willen. Maar dat kan niet
meer: mijn ouders zijn te oud.”
Talitha: “Mijn grote droom? Ik zou
willen vliegen!”

18
dossier met een kans
gLaDIoLEn VooR MoEDER
Als geboren Oosterparker kent Bram de Bloemenman het verhaal achter iedere voorbijganger.
De buurt centraal is het motto van de kiosk waar hij de ‘rotzooi’ van de
buurtbewoners verkoopt. Daarom wil hij niet op de foto. Een middagje buurten aan het
Wielewaalplein, dat mag wel.
tekst Ellen weber beeld Jeroen van Kooten
het gratis is, komen de Oosterparkers
wel. Schooiers!” Al 23 jaar
“als
is Bram de bloemenman een vast
gegeven van de Oosterparkwijk. Vanuit zijn kiosk
groet hij toevallige passanten, hoort hij de
verhalen aan van bezoekers van zijn winkeltje
en neemt hij in een paar zinnen de wereldproblematiek
door. De aanloop valt vandaag
wat tegen. Alle tijd dus om beklag te doen
over de stedenbouwkundige ontwikkelingen
aan het Wielewaalplein. De spraakwaterval is
er zeker van: de gemeente en de vastgoedeigenaar
hebben de buurtwinkeltjes bewust
laten verpauperen, zodat de boel plat kon.
Op de kale plek verrijst nu een woontoren.
Ook Bram vreest de shovel. “De gemeente
wil overal eenheidsworst van maken; mijn
bloemenstal past niet in dat plaatje. De bedrijfsleider
van de Spar hiernaast had een tekening
gekregen van de gemeente. Stond het
nieuwe bushokje precies op de plek van mijn
kiosk!” Gezwaai bij de brievenbus dempt een
opkomende woede­uitbarsting. De grijsaard
wijst op de twee gleuven. “Binnen Grunn’,
welke kant is dat?” Bram kent iedereen, zo
ook deze fietsenmaker. “Rechts, Sjors!”
Fraude
Gegniffel stijgt op uit de boekenhoek. Een
jong stel vindt de handleiding voor een rijker
seksleven, tussen de kinderboeken over Jaap
en zijn eekhoorn. “Slechte seks maakt meer
kapot dan armoede”, onderwijst de vijftiger.
Trouwe klanten brengen lectuur, serviesgoed
en zelfs bh’s, in ruil voor een lach en
een dankjewel. En als ze geluk hebben een
bosje bloemen. “Als de plantenverkoop weer
aantrekt, keil ik die rotzooi eruit. Dat is het
voordeel: kleine ondernemers zijn flexibel.”
Van de kou heeft Bram geen last. “Een mens
kan veel hebben. Je moet niet direct mauwen
en een uitkering aanvragen.” Het startsein
voor een relaas over fraude. Uitkeringstrekkers
die een handeltje drijven, zijn een
doorn in zijn oog. “Denk maar niet dat mijn
concurrenten ook maar één cent belasting
afdragen.” En als de hardwerkende ondernemer
even niet oplet, verdwijnen er ook nog
plantjes in de jaszakken van winkeldieven.
gladiolen
Een bonkige man zwaait uit de Spar. Het is
Ron. De kennis biedt Bram een voorverpakte
sandwich aan. “Elke week koop ik gladiolen
voor mijn moeder!” Lachend schudt Bram zijn
hoofd, zijn blauwe ogen twinkelen. “Die vent
moet je niet geloven hoor.” Bram, opgegroeid
in de Oosterparkwijk, kent het verhaal achter
elke voorbijganger. “Mijn dochters zouden
hier voor geen goud willen wonen, maar ik
houd van deze gemêleerde buurt.” Alleen de
import die zich opwerpt als redder van de
wijk, terwijl hun kinderen elders naar school
gaan, dáár kan hij niet tegen. “Ik heb een
hekel aan mensen die zichzelf op de borst
kloppen. Als ik dood ga, hoop ik dat mensen
ontdekken: Goh, heeft Bram dat allemaal
gedaan?”
Een zwaaiende vrouw trekt zijn aandacht.
“Bram, mijn auto wil niet starten. Help je me
even?”
Bram de bloemenman zet liever de klant centraal: “Ik probeer mensen op te beuren. Dat werk doe ik op de achtergrond,
daarom wil ik niet op de foto.”
€ mln.
Buurtmonitor
In de Oosterparkwijk
voelt 20% zich onveilig in
de wijk klaagt 11% over
drugsoverlast zegt 8%:
jongeren veroorzaken
overlast is 55% gehecht
aan de buurt ervaart 90%
de buurt als prettig.
Bron: Buurtmonitor, 2009
geven Oosterparkers aan hun wijk.
In het algemeen geven nederlanders
hun buurt een 6,3.
Bron: rapport Sociale Cohesie, 2009
quote
‘Nait stil stoan,
moar veuroet
goan. Is ‘t goud
west? ’t Zel nog
beter worden’
Aldus heilssoldaat en ‘Grunnegse Mollebone’ Gerda, op
haar website www.mienwebstee.nl
tekst Hilde Duyx beeld Jelle Hoogendam
Hoe belangrijk is het om
ergens bij te horen?
“Van levensbelang! De mens is een
sociale diersoort. Je hebt solitaire
dieren, zoals tijgers. Die banjeren
heel gelukkig in hun eentje rond in
het bos. Maar een wolf in z’n eentje?
Dat wordt niks. Die moet samenwerken
om een karibu te vangen, want
hij wil eigenlijk meer dan hij in z’n
eentje aankan. Wij zijn net zo. Maar
daar heb je meteen een probleem
te pakken. Want als die wolven hun
prooi eenmaal gevangen hebben,
begint het egoïstische gevecht om
de verdeling.”
Zijn wij net zo
egoïstisch als die wolf?
“Ja. Evenwicht en samenwerking aan
de ene kant, maar aan de andere
kant opkomen voor je eigen belangen.
Het blijft een gevecht. Ben je te
vaak alleen, dan wil je graag bij een
groep horen. Maar soms wil je graag
in je eentje zijn terwijl je omringd bent
door mensen. Dat heb ik vaak. Ik lijd
aan veelzaamheid!”
Geldt in de dierenwereld het
gezegde ‘Beter een goede buur
dan een verre vriend’ ook?
“Zeker. Als een mannetjesaap
bijvoorbeeld uit de groep wordt
gezet, heeft hij veel moeite om
aansluiting te vinden in een nieuwe
Mensen
Zijn neT
WoLVen
4 vragen aan midas dekkers
Mensen zijn sociaal maar ook vol van eigen
belang, zegt Midas Dekkers, auteur en bioloog.
groep. Mannetjesolifanten worden
als ze twaalf jaar oud zijn uit de groep
gezet, omdat olifanten in kuddes
leven van vrouwen en hun jongen.
Die mannetjes begrijpen er niets van
als ze worden achtergelaten. Dat
is echt hartverscheurend. En dan
moeten ze ook nog eens aansluiting
zien te vinden in een mannengroep,
wat niet gemakkelijk gaat. Binnen de
groep gaat het nog wel, maar één
van de manieren om je verbonden te
voelen met elkaar is om je als groep
af te zetten tegen andere groepen
en vreemden van buiten. Dat is bij de
mens precies zo.”
Hoe ga je dan eenzaamheid
te lijf?
“Dat is dus erg moeilijk. De maatschappij
werkt niet mee, die laat
mensen te vaak alleen. De enige
troost die ik kan bieden is dat je echt
pech hebt als je eenzaam bent. Je
kunt er zelf niets aan doen. Wat is
geluk? Dat je aangepast bent aan
de omgeving om je heen, zo simpel
is het. Maar niet iedereen heeft het
karakter, de genen dus, om zich
zo makkelijk aan te passen. Dat
verander je niet zomaar. Wat te doen
dus? Ga zelf op zoek naar mensen
met wie je iets leuks kunt doen,
bijvoorbeeld bij je in de buurt. Er zit
niets anders op. Als de maatschappij
jou niet zoekt, ga dan zelf op zoek!”

20
dossier met een kans
Hulp aan junks? Prima, maar niet in mijn straatje
HEt BozE
BUREnVERzEt
Een rechtszaak werd het net niet, maar de komst van een
woonvoorziening van het Leger des Heils in Groningen is
voorlopig uitgesteld. Reden: verzet van boze buren. Zij riepen
wat anderen denken: hulp bieden aan verslaafden? Prima!
Maar niet in mijn straat. Hoe worden vijanden toch vrienden?
Op bezoek in Servicecentrum Hoogeveen.
een inloop van daklozen onder een seniorenflat.
Hoe verzin je het?! Dat dachten de bewoners aan
het Beukemaplein in Hoogeveen ook in eerste
instantie. De emoties liepen hoog op toen het
Leger des Heils samen met de wethouder de plannen voor
de komst van het Servicecentrum kwam ontvouwen. Een
honk voor thuislozen, laagdrempelig, zodat ze eenmaal in
contact met medewerkers van het Leger des Heils, geholpen
zouden kunnen worden aan zelfstandige woonruimte.
Nobel, maar eng. Dus onveilig. De 82­jarige Jef, Amsterdammer
van oorsprong en bewoner van het complex, was
uiteindelijk gerustgesteld bij de verzekering dat het niet om
verslaafden ging. Maar zijn buren knepen tot een half jaar
geleden nog de kat in het donker.
Lossere schroeven
Onbekend maakt onbemind. Letterlijk. Niet zelden loopt
het Leger op tegen verzet van omwonenden. Verslaafden
helpen? Prima, maar niet in mijn straatje. Ze ‘lijden’ aan
het NIMBY­syndroom: Not In My Back Yard (niet in mijn
achtertuin). Jongste voorbeeld is de nieuwe locatie van Vast
& Verder in de Groningse Moesstraat, een woonvoorziening
voor dertig ex­criminele jongeren. Voorlopig uitgesteld, door
protesten van de buren.
Diana Kroeze, communicatieadviseur van het Leger des
Heils in de noordelijke provincies, maakt het spanningsveld
vaker mee. “Als ik de buurt al benader terwijl de komst van
een vestiging nog onzeker is, is de kans groot dat het Leger
ILLUStRatIE Joep Bertrams
des Heils er helemáál niet komt. ‘Vestig je maar ergens anders’,
hoor je dan. Informeren we buren in een later stadium,
dan hebben ze het idee dat je iets door hun strot duwt.”
Hoewel Diana begrip heeft voor de reacties van buurtbewoners,
stuit het haar soms ook tegen de borst. “Het gaat
om ménsen. Ze hebben een steun in de rug nodig. Je
moet eens weten hoe vernietigend het effect is van alleen
WAT IN groNINgeN
NIeT LUKT, LUKTe WeL
bIj De hoogeveeNse
bUreN
maar een krantenkop met woorden als ‘moordenaar’ en
‘verkrachter’. Dat zet hen meteen weer op achterstand.”
Uit een flitspeiling in opdracht van het ministerie van VROM
onder 913 respondenten blijkt dat mensen meer moeite
hebben met de vestiging van dak­ en thuislozen, alcohol­ of
drugsverslaafden en ex­gedetineerden, dan met de vestiging
van (ex­)psychiatrische patiënten en mensen met een
beperking. Meest genoemde reden voor die antigevoelens:
het is gewoon geen fijn idee.
“Als buurtbewoners iemand uit de doelgroep voor zich zien
staan, zien ze dat het ook gewoon om mensen gaat”, meent
Diana Kroeze. Het liefst stuurt ze daarom al in een vroeg
stadium aan op ontmoeting. Of, zoals een jongere van het
Groningse Vast & Verder zelf zei: ‘Ik wil gewoon zélf vertellen
dat ik een leuke buurjongen ben. Dan hoeft de buurt zich
geen zorgen te maken.’
Buurtbarbecue
Terug naar Hoogeveen. Want sinds het inloopcentrum daar
een gegeven is, is alles koek en ei. Geen wanklank over
overlast, weg met het onveilige gevoel. Janny Zijlstra, coördinator
van de inloop, zette vanaf het begin in op vertrouwen.
Ze organiseerde een ‘etentje voor de buurt’, samen
met cliënten. ‘Tijdens de maaltijd spoorde ik iedereen aan
open en eerlijk te zijn. Heb je ergens last van? Trek aan de
bel.’
Een jaar later heeft Janny nog geen klachten ontvangen.
Integendeel. Afgelopen zomer organiseerde het Servicecentrum
een buurtbarbecue waar zo’n honderd bezoekers
op af kwamen. Ook Jef was van de partij. En hoe! Als hij op
zeker moment de microfoon grijpt, uit hij, ook namens alle
buren, met lovende woorden zijn blijdschap. “We hebben
geaccepteerd dat het Servicecentrum er is en we hebben
nooit enige vorm van overlast gehad. Bedankt dat jullie dit zo
op poten hebben gezet.”
Sjoelbak
Die sfeer hangt in Hoogeveen nog steeds. Tegen twaalven
loopt Piet (62) binnen, een van de vaste bezoekers. Stilletjes
pakt hij een kopje koffie; je kunt je voorstellen dat bezoekers
als Piet geen geluidsoverlast veroorzaken. Sinds een paar
jaar werkt de zestiger niet meer in de haven van Rotterdam.
“De grote stad verpaupert, daarom ben ik terug gegaan
naar Hoogeveen.” Piet woont nu op kamers bij een ver
familielid. Behalve de hond uitlaten heeft hij weinig te doen.
Daarom komt hij in het Servicecentrum voor een praatje bij
de sjoelbak.
Jef maakt doorgaans geen gebruik van de voorziening,
maar voor het interview met Kans komt hij even langs. Groot
is zijn verbazing als hij zijn buurvrouwen ziet zitten, die gezellig
meedoen met de buurtbingo. Een initiatief van het Leger
des Heils om eenzaamheid tegen te gaan. Jef, op fluistertoon:
“De felste tegenstanders strijden nu om bingoprijzen.”

22
dossier met een kans
1
2
3
BonUS-
PUnt
4
5
6
7
BonUS-
PUnt
12
Keer ja
Hoe Hard
LoopT u Voor
de grote kans buren-quiZ
de buren?
Groet u de buurman* als u hem
tegenkomt op straat?
Weet u hoe hij
heet?
Weet u wanneer
hij jarig is?
Staat hij bij u op de
verjaardagskalender?
Hebt u wel eens een ladder of
heggenschaar van hem geleend?
Veegt u in de herfst of winter
zijn stoepje schoon?
Geeft u de planten water als hij op
vakantie is?
Drinken jullie koffie
bij elkaar?
Is dat tenminste 1 keer
per maand of vaker?
U bent werkelijk een geweldige
buur! Hebt u nog geen standbeeld?
Dan verdient u ‘m meteen.
Wat?! Knikte u ja? Minpuntje, de
perfecte buur laat zich kenmerken
door bescheidenheid, zelfs als hij
gelauwerd wordt.
8 /11
Keer ja
8
9
3
BonUS-
PUnt
10
BonUS-
PUnt
4
BonUS-
PUnt
11
12
uiTsLag
Dank u wel voor uw inzet. Wist u
dat achter 3 van de 10 voordeuren
eenzaamheid schuilt? Met
uw burenliefde helpt u erger
voorkomen.
Doet u boodschappen voor uw buurman
als hij ziek is?
Heeft u zijn
huissleutel?
Heeft u zelfs van meer
buren de huissleutel?
Chauffeurt u de buurman naar een afspraak,
bijvoorbeeld de dokter of het ziekenhuis?
Is dat tenminste 1 keer
per maand of vaker?
Kijken jullie het WK- of EK-voetbal
bij elkaar in de tuin?
Organiseren jullie samen de
buurtbarbecue?
* de buurman = onzijdig; als u alleen een buurvrouw
heeft, bedoelen we met hem ook haar.
4/7
Keer ja
U bent niet voor niets gesteld op
uw privacy. Dat mag, maar een
klein gebaar kan voor een ander
heel veel betekenen. Aandacht
voor elkaar verdrijft afstand.
0 /3
Keer ja
U staat op het standpunt: Beter
een verre vriend, dan een goede
buur? Wat jammer, u moest eens
weten hoe hard u de ander nodig
kunt hebben als het erop aan
komt.
ILLUStRatIE Jelle Hoogendam
Kom Kom bij ons ons
op de koffie koffie
Lekker leuten in
Heerhugowaard
Bakkie troost halen
in Drachten
Even ’n baksie doen
in Papendrecht
Een wolks bakske drinken in
Den Bosch
’n tas koffie opsjödde
in Roermond
Dicht bij de mensen, met warme betrokkenheid. Dat is het Leger des Heils.
Met 48 korpsen en 10 ‘buitenposten’ midden in de steden en dorpen. En nu
ook in steeds meer wijken met een Bij Bosshardt, de huiskamer van de buurt.
Ook even langskomen? Kijk voor een ontmoetingsplek bij u in de buurt op
www.legerdesheils.nl/in-de-buurt of bel 036 - 5398 134.
Tegen inlevering van de tegoedbon ontvangt u bij één van onze locaties
een gratis cd van de Amsterdam Staff Songsters.
Een loodje koffie
in Den Helder
Een bakkie pleur in
Rotterdam
Sterke bak
drinken
in Haarlem
Effe rustig aan doen in Utrecht
Verslaafd aan het
zwarte goud in
Amsterdam
Eam’n ’n köpke koffie
dreenk’n in Hengelo
Kom effe bij in Den Haag
magazine van het Leger des Heils maart 201119

Zijn vrouw Bianca stelde hem
voor de keus: je gezin of je
verslaving. Eltjo Bos koos voor
het laatste. Hij scheidde, maar
hertrouwde twee jaar later. Met
Bianca. “Alcoholist blijf ik mijn
leven lang.”
tekst Caroline Togni beeld Ruben Timman
Met getrokken
pistool door
de stad
ook op verhaal
komen
achter deze
mok?
U kunt ‘m bestellen.
kijk daarvoor op de
antwoordkaarten
midden in dit blad.
eerste joint was op het
schoolplein. Ik was 15 en er
gebeurde heel wat met me.
“Mijn
Wow, wat was dit lekker! Weliswaar
kende ik een gelukkige jeugd, toch was ik een
onzeker verlegen jochie. Als mijn moeder boodschappen
deed – al was het in de winkel aan de overkant
– wachtte ik bij de voordeur tot ze terugkwam. Het
was veilig thuis; mijn ouders scheidden toen ik 9 was,
maar daar had ik niet veel last van. Op de middelbare
school was ik eerst meegaand. Maar in mijn onzekerheid
deed ik graag mee met de stoere jongens. Zo
werd ik van school gestuurd en ging ik van de ene
LTS naar de andere.
Ik volgde twee dagen per week de opleiding tot
assistent-verkoopmedewerker en werkte daarnaast in
een buurtwinkel. Het werk achter de toonbank was
simpel. Net zo simpel als het achterover drukken van
geld. Ik begon met vijf of tien gulden per dag, maar
dat werd natuurlijk meer. Blowen kost wat.
Overval
Het gokken kwam twee jaar later. In de koffieshop,
met verkeerde vrienden. Ik haalde steeds meer geld
uit de kassa, tot wel driehonderd gulden per dag.
Toen ik thuis kwam te zitten, ging het bergafwaarts.
Leende geld, stal fietsen, verkocht de videorecorder
toen mijn moeder op vakantie was. Inbraken
leverden niet genoeg op, dus pleegde ik een overval,
meer dan eens. Zo liep ik uiteindelijk op twintigjarige
leeftijd met een getrokken pistool door Groningen.
Op een dag stonden er zeven politiewagens voor de
deur.
Toen ik vrij kwam, kwam ik voor het eerst in aanraking
met cocaïne. Als ik veel drank op had, werd ik fit
van de coke. Inmiddels was ik 25 en maakte niks van
mijn leven. Het was ikke ikke en de rest kon stikken.
In die tijd liep ik ook weer met een pistool over straat;
dat gaf een machtig gevoel.
Enveloppen
Toen zag ik Bianca. Op de boot van Schiermonnikoog
terug naar de wal. Ze was met haar zus op het eiland
geweest. Wat doe jij hier, hoe is jouw leven? Daar
hadden we het over tijdens die eerste ontmoeting.
Ik vroeg haar telefoonnummer. We zagen elkaar snel
weer en werden een stel. Ik vertelde haar niets over
die andere Eltjo. Ze wist alleen dat ik wel eens blowde.
Ik trok bij haar in; zo zou ik alles achterlaten. Dat viel
tegen, de enveloppen van schuldeisers achtervolgden
me. Ik kon, ondanks Bianca, mijn oude leven niet
uitschakelen. Nuchter zijn ging niet, ik wilde niet
voelen. Dan was ik niemand meer. Die spanning werd
te groot. In 2005, na de zoveelste crisis, stelde Bianca
mij voor de keus: je gezin of je verslaving. Ik koos het
laatste, ik kon niet anders, zei ik.
Zo zakte ik verder weg. Gescheiden, alleen in een
caravan waar ik door mijn verslaving de kinderen
niet meer mocht zien. Totaal mislukt. Op een nacht
kreeg ik een droom. Mijn oma loopt op de wolken. Ze
geeft mij een hand en zegt: ‘Ga met me mee, jongen.
Zo gaat het niet goed met jou…’ In de verte zie ik een
boerderij met van die speciale raampjes.
Een paar dagen later kreeg ik van iemand een folder
van ’t Lichtpunt, een evangelische instelling voor
verslaafden. Bij het openslaan van de folder zag
ik het meteen: een foto van die boerderij met de
stalraampjes. Ik vertelde het Bianca, met wie ik nog
contact had. Ik ga erheen en zorg dat het goed met
me komt, zei ik haar.
Hertrouwd
Daar liet God mij zien dat mijn leven anders moest,
dat het anders kón. Het hoeft niet in één keer goed, ik
mag elke dag opnieuw beginnen. Zo kwam ik terug
bij Bianca. Ze gaf me het vertrouwen weer en in 2007
zijn we hertrouwd. Afgekickt van drugs en gokken,
maar nog wel aan de alcohol. Via het Minnesota-project
van het Leger des Heils – een zelfhulpgroep voor
Anonieme Alcoholisten – heb ik geleerd te erkennen
dat ik machteloos sta tegenover drankgebruik. Sinds
januari vorig jaar drink ik geen druppel meer. Maar
alcoholist blijf ik mijn leven lang.
Iedere week bezoek ik de AA-bijeenkomst. Het is fijn
dat ook Bianca naar een zelfhulpgroep gaat. Dat is
het belangrijkste nu, dat we elkaar begrijpen. Ik kan
geven. Dat heb ik nooit gedaan.”
open dag
minnesota is een nieuwe project binnen ontwenningscentrum de
wending van het leger des heils. op 19 maart - open dag voor
de Zorg – kunnen bezoekers onder leiding van een gids een kijkje
nemen in het onderkomen waar onlangs nieuwe afdelingen werden
geopend. adres: hoenderloseweg 108, 7339 gk ugchelen
magazine van het Leger des Heils maart 2011 magazine van het Leger des Heils maart 2011
25

Wie bent u, als betrokken gever van het
Leger des Heils? In deze rubriek geven
we het woord aan de donateur. Zij vertelt,
en o ja, ze heeft ook nog een vraag…
teKSt Saskia Klaassen Beeld Ruben Timman
toen Sjantal klein was,
gooide zij altijd het muntje in
de collectebus van het
Leger des Heils bij de Albert
Heijn in Voorthuizen. Dan kreeg ze
van de heilssoldaat een kleurplaat.
Nu gaat ze niet meer mee naar de
supermarkt maar ze ziet het Leger
nog wel staan, als ze op weg is naar
een van haar bijbaantjes bij het
Kruitvat en een pizzeria. “Mijn ouders
geven nog steeds, ook als ik er niet
bij ben.”
Sjantal doet een
mbo-studie
International Business
Studies in Utrecht.
Toen ze een
werkstuk moest
maken over een
goede doelenorganisatie,
vroeg
ze zich af: wie is
eigenlijk de
eigenaar van het
Leger? “Van mijn
nicht weet ik dat
het Leger een grote
kernwoorden van Sjantal en Hans
BehUlpzaaM
organisatie is. Zij werkt er als maatschappelijk werkster in
Utrecht en helpt gezinnen met problemen. Ik wilde wel meer
weten.” Sjantal maakte een organogram en vergeleek de
doelstellingen met een ‘gewoon’ bedrijf als Hennes &
Maurits. “Daar is het doel winst maken, bij het Leger worden
alle inkomsten gebruikt om andere mensen te helpen.”
Sjantal omschrijft zichzelf als een luisteraar. Ze neemt niet
snel het voortouw. “Ik wacht liever even, voordat ik het
woord neem. Waarom? Dat weet ik niet, ik ben altijd zo
geweest.” Behulpzaam is een andere belangrijke waarde.
“Een vriendin van wie de ouders gaan scheiden, help ik
verder. Dat zou ik zelf ook willen als ik er niet uitkom, dat een
ander voor me klaarstaat.”
Naast haar mbo-studie, twee bijbaantjes en het voetbalteam
is er geen tijd voor vrijwilligerswerk. Ze koos voor de
administratieve richting omdat het een brede studie is,
waarmee ze straks alle kanten op kan. Vastomlijnde
toekomstplannen heeft ze niet. “Nooit gehad. Klasgenootjes
wilden juf worden of iets anders, ik wist het niet.”
Kinderen, die wil ze wel. “Die zijn echt van jezelf.” Daarover
heeft ze het, met haar vriend Nick. Maar dat is voor later.
Waar ze nu blij van wordt? “Als anderen om me heen blij
zijn.” Ze heeft snel door als iemand niet lekker in zijn vel zit.
Een vriendin of een van de meiden uit het voetbalteam.
“Als ze erover willen praten, ben ik er voor ze.” Maar niet
iedereen heeft daar behoefte aan, weet ze. “Dan is het
beter om de aandacht af te leiden en het over iets anders te
hebben.”
‘ Wie is de eigenaar
van het Leger?’
Dit is Sjantal Riezebosch
Zij is 16 jaar
Woont met haar ouders en broers
(12 en 19) in Voorthuizen
Maakt een werkstuk over het Leger des Heils
inlevend soCiaal dienstBaar saaMhorig
Leger des Heils krijgt geregeld vragen van
scholieren via de mail. Maar de vraag wie
bij ons de baas is, werd niet eerder gesteld.
“het
Het antwoord is best ingewikkeld, want het
Leger des Heils is bijzonder georganiseerd. We zijn zowel
een kerk als een welzijns- en gezondheidszorgorganisatie,
georganiseerd in een aantal verschillende stichtingen. Alle
entiteiten zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden in het
Leger des Heils, met uiteindelijk dezelfde opdracht en missie.
Sinds 1 juni vorig jaar sta ik aan het hoofd van het Leger
des Heils in Nederland. Op de baan als commandant kun
je niet solliciteren. Een commandant wordt aangesteld door
het Internationaal Hoofdkwartier in Londen.
Dat bepaalt waaraan je als officier de grootste bijdrage kunt
leveren. Dat kan bijzondere wendingen geven aan het leven
van een luitenant-kolonel. Zo werd ik met mijn vrouw totaal
onverwacht uitgezonden naar Papoea Nieuw-Guinea. Ook
de benoeming tot hoofd van het Nederlandse Leger kwam
als een verrassing. Het hoort erbij. Je weet dat als je wordt
geroepen tot het officierschap, je je leven in handen legt van
God. Eigenlijk is God de baas van het Leger des Heils. Het
Leger wordt gemaakt door mensen en is er voor mensen,
maar komt voort uit de liefde van God voor deze wereld.
In januari kwam de Hoge Raad bijeen in Londen om een
nieuwe wereldleider te kiezen. De Hoge Raad telt 109
commissioners en kolonels (57 vrouwen en 52 mannen),
werkzaam in 123 landen. Commissioner Linda Bond is
uiteindelijk gekozen, zij volgt de Engelsman generaal Shaw
Clifton op. Hij was vijf jaar generaal van het internationale
Leger des Heils.
Voor veel mensen is het best verwarrend dat we zowel
een kerk als een maatschappelijke- en gezondheidszorgorganisatie
zijn. Die juridische scheiding bestaat sinds
1988, omdat de overheid dat zo wilde. Een kerk kan geen
subsidie krijgen, maar een welzijns- en gezondheidszorgorganisatie
komt wel in aanmerking voor ABWZ-gelden.
Ook onze fondsenwerving brachten we in die tijd onder in
een aparte stichting. Sinds de splitsing heeft de maatschappelijke
tak van het Leger zich vergaand geprofessionaliseerd.
Wat begon als vrijwilligerswerk vanuit de kerk,
is nu een professionele
welzijnsorganisatie.”
Dit is Hans van Vliet
Hij is 58 jaar
Is commandant van het Leger des
Heils in Nederland sinds juni 2010
‘Eigenlijk is God
de baas’
26 magazine van het Leger des Heils maart 2011
magazine van het Leger des Heils maart 2011
27

e S S a Y
zero tolerance
De sociale panelen van Nederland verschuiven. Gedogen is uit, lik-op-stuk is 2011. Wat
betekent die verandering voor de groep mensen voor wie het Leger des Heils zich inzet?
Herman Vuijsje, onafhankelijk journalist, editor en schrijver van onder andere
Pelgrim zonder god, boog zich over deze vraag.
Foto ANP
Lof der onaangepastheid. Zo heette het boek van Herman
Milikowski dat verplichte kost was toen ik eind jaren zestig
sociologie studeerde. Wilde je mensen onder aan de maatschappelijke
ladder meer kansen geven, dan moest je om te beginnen
respect opbrengen voor hun levenswijze.
Milikowski’s gedachtegang stond haaks op de tot dan toe gangbare
ideeën over ‘onmaatschappelijkheid’. Die kwamen erop neer dat
de bovenklasse een ‘beschavingsopdracht’ had te vervullen: mensen
uit achterbuurten moesten worden opgevoed zodat ze zich
zouden aanpassen aan de burgerlijke normen van arbeidzaamheid,
spaarzaamheid en huiselijkheid. Een hele reeks afgezanten
van die zindelijke Hollandse fatsoenscultuur zag daarop toe: van
meneer pastoor en de bezoekende ouderling tot de controleur van
de werklozensteun en de inspectrice van de woningbouwvereniging.
Als die laatste constateerde dat ’s middags de bedden nog
niet waren opgemaakt, zwaaide er wat.
In de jaren zestig kwamen begrippen als ‘controle’, ‘inspectie’ en
‘aanpassing’ in een kwaad daglicht te staan.
Waarom zou de ene cultuur beter zijn dan de
andere? Ieder moest voortaan zelf maar uitmaken
hoe hij wilde leven. Dat klonk progressief,
maar was het dat ook? De praktijk kwam erop
neer dat mensen die er niet in slaagden hun leven
behoorlijk op de rails te krijgen, aan hun
lot werden overgelaten. Schizofreniepatiënten
zwervend op straat waren op zichzelf aangewezen
omdat ze klaarblijkelijk ‘zo wilden leven’.
Dat die levenswijze voortkwam uit hun ziektebeeld,
werd verdoezeld. Hulpverleners verkochten
hun terughoudende opstelling als het summum van tolerantie,
maar in de praktijk kwam het vaak neer op onverschilligheid.
Je hoort mij dan ook niet klagen dat het rad van verandering nu
een nieuwe draai maakt. Controleurs en inspecteurs zijn weer
volop actief in het leven van ‘mensen in achterstandssituaties’,
zoals de onaangepasten tegenwoordig heten. Huismeesters en medewerkers
van de Sociale Dienst komen kijken hoe het achter de
voordeur gaat. Gaan de kinderen wel naar school? Moet de jongen
die daar zo stilletjes op de bank zit, niet aan het werk? Zijn er tekenen
van verwaarlozing en verslaving? Nog niet zo lang geleden
zou het een schandelijke schending van de privacy zijn geweest
om deze vragen alleen al te stellen.
Ook in andere opzichten geeft de overheid in haar beleid ten opzichte
van ‘onaangepaste’ mensen blijk van een hardere opstelling.
Wat vroeger ‘gedoogd’ werd, wordt nu niet meer gepikt. Wie sjoemelt
met zijn uitkering, wordt hard aangepakt. Wie hulpverleners
hindert bij hun werk, krijgt te maken met supersnelrecht en hoge
strafeisen. En wie naar Nederland komt maar ten enen male weigert
zich aan te passen aan hier geldende normen en gebruiken,
kan niet meer op stilzwijgende adhesie rekenen. Zo is bijna drie­
‘Juist omdat ik
sociaal denkend
ben verwelkom
ik de straffere
benadering’
kwart van de Nederlandse bevolking vóór een boerkaverbod.
Deze ontwikkeling wordt nogal eens beschreven als een ‘ruk naar
rechts’. Voor je het weet “gaat het de verkeerde kant op”. Vergelijkingen
met de opkomst van het fascisme in de jaren ’30 zijn niet
van de lucht. Voor mij is dit soort bezwaren moeilijk te begrijpen.
Ik houd er al mijn hele leven linkse denkbeelden op na en ben juist
blij met dit nieuwe realisme. Betekent dit dat ik nu van m’n geloof
gevallen ben?
Integendeel. Juist omdat ik sociaal denkend ben verwelkom ik de
straffere benadering. Het is goed dat ‘onaangepasten’ niet meer
aan hun lot worden overgelaten. Het is goed dat daders snel en
stevig worden bestraft. Het is goed dat er meer aandacht is voor
slachtoffers van normoverschrijdend gedrag. In de jaren ’60 klonk
het nog progressief om de Lof der onaangepastheid te zingen. Nu
weten we beter.
Wat hebben de afgelopen decennia ons geleerd? Dat maatschappelijk
onaangepasten niet een homogene groep vormen van zielige
mensen die alleen maar gediend zijn met
ons begrip en onze toegeeflijkheid. Onaange­
pastheid is te lang gezien als een individuele
levensstijl, een soort hobby die je kunt beoefenen
zonder dat anderen er last van hebben. Het
is ook vaak een vorm van hufterigheid, die een
negatieve invloed heeft op de kwaliteit en de
veiligheid van de openbare ruimte en het openbaar
vervoer.
En wie zijn degenen die het meeste te lijden
hebben van die verhuftering? Dat zijn de zwaksten
in de samenleving, degenen die zich niet
kunnen terugtrekken in hun particuliere woning en eigen auto.
Dat zijn de mensen die fietsen of lopen en de tram nemen; die in
gehorige huurhuizen wonen. Degenen dus voor wie we horen op
te komen, of we ons nu links of christelijk noemen.
Daarmee is nog niet alles gezegd. Ook hufters en andere onaangepasten
zelf zijn gediend met een harde hand. Onaangepastheid is
in veel gevallen immers helemaal niet het resultaat van een eigen
keuze, zoals Milikowski in zijn onschuld meende. Vaak is er juist
sprake van afglijden naar een leven dat je niet had gewild. Daarom
getuigt het van compassie als de samenleving zich daar niet bij
neerlegt en grenzen stelt.
Als ik terugkijk naar het midden van de vorige eeuw, zeg ik: het
ging met vallen en opstaan, met rare schokken en tijdelijke overdrijving,
maar het is per saldo de goede kant op gegaan. Mensen
die buiten de boot van het normale burgermansleven vallen, krijgen
hulp en begeleiding, zo nodig met drang en dwang, maar niet
meer op de betuttelende en bevoogdende manier van vroeger. De
grenzen die nu worden gesteld, gelden niet de onaangepastheid
zelf, maar de last en de schade die ermee wordt veroorzaakt. Last
en schade voor de omgeving, maar ook voor de betrokkene zelf.
28 magazine van het Leger des Heils maart 2011 magazine van het Leger des Heils maart 2011
29

Met een stoel is
Suriname al geholpen
Vlak voor Kerst ruilden de majoors Fred en Anja Nieuwland het koude Nederland in voor het warme
en vooral arme Suriname. Geroepen om te helpen. Met de kerk als basis geven ze voortgang aan
bestaande projecten. Kans wilde weten: wat heeft de meeste prioriteit? Een kijkje in de – krakkemikkige
– keuken van Paramaribo.
Waterzuiveraar
Elke dinsdag ontvangen Fred en Anja zo’n tachtig
ouderen voor de seniorenmorgen. Sommigen
maken een lange voetreis, anderen wachten
meer dan een uur op de bus om samen te kunnen
bidden en zingen. Fred: “Willen we hen thee
of stroop (aanlenglimonade) aanbieden, dan
moeten we dat schuldig blijven. De kerk heeft
een oude, vieze keuken. Voor het water heb je
een filter nodig. Het zit vol beestjes en zand, dat
kun je zo niet drinken. De keuken heeft urgentie,
inclusief een waterzuiveraar.”
Stoelen en bedden
Ramoth is een tehuis waar dertig kinderen
wonen. Mirilva (11) woont er sinds kort. Ze komt
uit de buurt van Brokopondo, haar moeder had
geen geld om haar naar school te sturen. Anja
heeft als adjunct-directeur van het tehuis een
plaatsje op een school weten te regelen. “Er is
in Ramoth veel nodig. Niet alleen kleding, maar
ook meubels en keukenspullen. Je weet gewoon
niet waar je moet beginnen. Er zijn onlangs
Hoezo Suriname?
70% van de ruim 500.000 Surinamers leeft in armoede.
15% heeft minder dan 1,25 dollar per dag te besteden.
Het Leger des Heils is actief in 123 landen. Met ontwikkelingsland
Suriname bestaan van oudsher goede banden.
nieuwe wc’s gebouwd. Maar het meubilair in de
eetzaal en de bedden van de kinderen zijn oud
en versleten. Het deksel van de vriezer is eraf.”
Fiets
Na zes weken in Paramaribo hebben Fred en
Anja beiden een fiets gekocht. Een dag later is
een van de twee gestolen. Balen! Anja: “De fiets
is onmisbaar om huisbezoeken af te leggen.
Inmiddels heeft de politie ‘m weer gevonden. We
waren ontzettend blij!” Dus gauw nog even naar
huize Emma gependeld, een bejaardenhuis waar
het Leger al 63 jaar ‘zetelt’. Mevrouw Cornielje
Arietja woont er in een één-persoonsappartementje.
Ze wilde niet meer bij haar dochter
wonen, kon de ruzies niet verdragen. Door de
liefde en rust die ze in ‘Emma’ geniet, straalt ze
weer. Binnenkort komt een groep heilssoldaten
uit Canada het huis grondig renoveren. “Op
eigen kosten, want zelfs voor een wasmachine is
geen geld.”
In 2009 steunde Nederland Suriname met ruim 57 miljoen
euro. Dit kabinet schrapt 20% van alle ontwikkelingsuitgaven
(5 miljard euro). Budgetten van hulporganisaties
worden met bijna 40% gekort (van 576 naar 375 miljoen).
teKSt Maureen Land
ColoFon
kans is een uitgave van Stichting leger
des heils fondsenwerving, bestemd voor
donateurs en andere betrokken gevers.
onze activiteiten worden voor circa 90
procent bekostigd via overheidsregelingen.
de gelden kunnen alleen worden besteed
aan doelen die de overheid aanwijst.
verder betaalt een aantal cliënten een
eigen bijdrage. er zijn echter nog steeds
mensen die buiten de boot vallen. het
leger des heils blijft daarom zoeken
naar nieuwe vormen van hulpverlening, in
aanvulling op het nederlandse zorgstelsel.
omdat deze projecten (nog) niet binnen de
subsidieregels vallen, zijn wij afhankelijk van
donaties, giften en nalatenschappen.
dit magazine geeft donateurs en relaties
die de organisatie steunen een gevarieerd,
maatschappelijk relevant, hedendaags
en zinvol beeld van het leger des heils.
het blad wil een relevante kennisbron zijn
over maatschappelijke issues waarmee
het leger zich bezig houdt. het laat ook
zien dat het leger zijn beloften inlost: er
onvoorwaardelijk zijn voor mensen zonder
vangnet, geïnspireerd door het christelijk
geloof.
territoriaal
CoMMandant
hans van vliet
hooFdredaCtie
will van heugten
Coördinatie
/eindredaCtie
Irene belkum
redaCtie
margreet kramer-Schutte
harm van teijlingen, wim kanis,
Jurjen Sietsema
ConCept
/eindredaCtie
maters & hermsen Journalistiek,
fred hermsen, galiëne gerritsen
teksten
/vorMgeving
maters & hermsen Journalistiek,
maters & hermsen vormgeving
lithograFie
/drUk
mark boon,
Senefelder misset doetinchem
reageren?
leger des heils,
t.a.v. redactie kans
postbus 3006, 1300 eh, almere.
kans@legerdesheils.nl
www.legerdesheils.nl
gEEF ooK!
Wilt u ons helpen?
Stort uw gift op bankrekening
70.70.70.171 of word donateur.
kijk daarvoor op www.legerdesheils.nl
onder het kopje ik wil helpen.
Of bel: 036 53 98 134
Sommige lezers van Kans raken
geïnspireerd door de inhoud van het blad.
Zo ook donateur Petra Hermans uit Berkel
- Enschot. Ze schreef een gedicht naar
aanleiding van het verhaal van Helmut
Molsbeck (Kans 5, december 2010),
die dankzij het team Vermiste Personen
van het Leger des Heils zich kon verzoenen
met zijn vader en zus.
Vergeven.
Vergeven is ook
energie weggeven,
Die je angstvallig,
Zelfs gewoontegetrouw
Als vanzelfsprekend, bijna,
maar vooral boosaardig
Vasthield,
tot een breekpunt
Van inzicht en
mededogen;
Zie je, dat je jezelf
Bijna al die tijd,
had voorgelogen.
leger opent
eigen winkel
Dubbel goed doel. In Amsterdam Zuid-Oost opende het Leger
des Heils onlangs een 50|50 Store. Een winkel voor nieuwe en
tweedehands (merk)kleding, gerund door cliënten van het Leger
des Heils, samen met professionele verkopers.
De 50I50 STORE is de eerste van een aantal winkels die het
Leger des Heils in Nederland van plan is te openen. Doel: mensen
waarde geven en een plek om hun leven weer in structuur te
krijgen. Cliënten die voor de 50I50 STORE in Amsterdam Zuid-
Oost werken, sorteren bijvoorbeeld de kleding en etaleren de
winkel. Zo doen ze werkervaring op en hebben ze straks meer
kans op een baan.
dag In dag uIt
Onlangs keurde het Nederlands
Dagblad diverse dagboeken
op leesbaarheid,
creativiteit, betrouwbaarheid,
theologie en originaliteit.
Het dagboekje Dag in dag
uit, waarvan het Leger des
Heils een van de initiatiefnemers
is, kwam als beste
uit de bus. Pluspunt: korte,
kernachtige meditaties,
goed geschreven, zonder
pretenties. Met ruimte voor
eigen bespiegeling. Aldus
de jury.
365 dagen met overdenkingen
die tot nadenken
stemmen, bemoedigen,
vertroosten en het Woord
van God te laten spreken.
Bestellen? Gebruik de
antwoordkaart uit dit blad.
Dag in dag uit kost € 3,-
inclusief verzendkosten.
des Heils vorig jaar
aan legaten en
nalatenschappen.
Daarmee konden we
onder andere dak- en
thuislozen van maaltijden
voorzien. Ook
uw zorgen uit handen
geven over uw
testament? Stuur de
antwoordkaart op
middenin dit blad
om meer informatie
te krijgen over
nalatenschappen.
€ 10.500.000ontving het Leger
30 magazine van het Leger des Heils maart 2011 magazine van het Leger des Heils maart 2011
31
Gratis
Schrijf u in voor de Heldenrace
op zondag 10 juli in het Amsterdamse
bos en ontvang een Leger des
Heils-zweetbandje cadeau. Ga naar
www.heldenrace.nl en schrijf
u meteen in.

Zeventien maanden
zat George (42) in de
cel van Penitentiaire
Inrichting Ter Apel.
Dankzij hulp van het
Leger des Heils kreeg
zijn leven weer richting
toen hij vrij kwam.
Sinds kort leert hij
lezen en schrijven.
teKSt Galiëne Gerritsen
Beeld Merlijn Doomernik
In elke Kans vertellen
de mensen van
de voorkant hier de
achtergrond van
hun verhaal.
GEorGE kan nu
zijn EiGEn naam
ScHrijVEn
Per dag dronk George twee flessen
whisky. Om de stemmen in zijn hoofd
eronder te houden en nachtmerries
te vergeten. Van zijn 17e tot z’n 22e
was hij soldaat in de burgeroorlog van
Liberia. Teveel gezien en daardoor te
zwaar belast. “Toen mijn moeder voor
mijn ogen doodgeschoten werd, ben
ik gevlucht naar Nederland.” Dat was
in 1994. Meer dan eens klopte hij aan
voor hulp, maar niemand luisterde
écht naar zijn verhaal.
Door een aantal onfortuinlijke gebeurtenissen
kwam George in aanraking
met de politie. Vanaf die dag volgde
elke handeling de ander snel op.
Hij werd opgepakt, veroordeeld en
zeventien maanden vastgezet. In de
cel is de dag zo lang als een maand.
George voelde zich ‘niemand’. Kort
voordat hij zou vrijkomen kwam hij
in contact met Prison Gate Office
(PGO), een initiatief van het Leger des
Heils, opgezet in samenwerking met
Penitentiaire Inrichting Veenhuizen. Ze
regelden huisvesting in de Breehof,
een 24-uursvoorziening, waar George
dezelfde dag dat hij uit de gevangenis
kwam, terecht kon. “Het is moeilijk in
balans te komen als je vastgezeten
hebt. De dag dat ik vrij kwam, sloeg ik
een kruis, keek naar de wolken en zei:
“God, dit wil ik nooit meer.”
George kreeg hulp bij schuldsanering,
traumaverwerking en het verlengen
van zijn verblijfsvergunning. “Ik woon
nu in een tijdelijke woonvoorziening
van het Leger des Heils. Een huis
waar ieder z’n eigen problemen heeft.
Als er conflicten zijn, doe ik de deur
dicht. Ik wil geen problemen meer, ik
wil vooruit denken.”
Als hij met Nederlandse les klaar is,
wil hij werken. Maakt niet uit wat, als
hij zelf zijn pinpas maar kan gebruiken.
“Doordat ik nooit onderwijs heb
gehad, kan ik niet lezen en schrijven.
Een boek is nieuw voor mij, maar ook
sms’en, internetten, een brief lezen.
Nu ik naar school ga, tel ik mee.”