Frank Cool 'Alleen het verzet dat overal in de stad opduikt ... - Roularta

▲
België Het Schipperskwartier
‘You look so...’
Een Nigeriaanse kijkt me recht in de ogen en wijst naar mijn
kruis. Ik schud het hoofd. Baan me een weg door dansende zwarte
meisjes.
Ze schudden met hun kont. Een paar barkrukken verder zitten
een paar blanke mannen. Arm in arm met een Nigeriaanse. Ze wrijven
wat over elkaar.
‘Meer mogen ze hier niet doen’, lacht cafébaas Sim Teunis. ‘Of
ze moeten het café verlaten. Af en toe loopt hier een klant kwaad
terug binnen. ‘‘Zeg, die Nigeriaanse, wat voor één is dat? Die is
gaan lopen.... Ik wil mijn geld terug. ” “Die werken helemaal niet
voor ons”, antwoord ik dan. “Die is hier klant. Net als gij. ”’
Sim was ooit handelaar in kaskes, speelautomaten. Tien jaar geleden
nam hij ’t Keteltje over. Het café waarover Patrick Janssens
ooit zei: ‘We zijn het liever kwijt dan rijk. Als zij ons pesten, moeten
ze weten dat wij hen ook kunnen pesten.’
‘Toen ik dat las, viel ik bijna van mijn stoel. Ik, hen pesten? Ik
heb alles gedaan wat de stad gevraagd heeft: geluidsbegrenzers
geplaatst, een dubbele deur, zeventien camera’s... Intussen is dit
het veiligste café van het land. Maar het zijn die Nigeriaanse vrouwen,
hè. (haalt de schouders op) Wat moet ik doen? Een bord voor
de deur hangen: ‘Verboden toegang voor illegalen’? Of beter: ‘Verboden
toegang voor zwarten’? Want het staat niet op hun voorhoofd
geschreven, dat ze illegaal zijn. Ik maak me geen illusies: ze zouden
niet liever hebben dan dat ik de wet op het racisme overtreed.
‘Over mij doen de wildste geruchten de ronde. Behalve voor
pedofilie ben ik intussen voor zowat alles ondervraagd: moord,
witwaspraktijken, mensenhandel.... Nooit hebben ze mij ook maar
iets ten laste kunnen leggen. Nooit. En dat stoort hen verschrikkelijk.
Vergelijk het met een vrouw die ten onrechte denkt dat haar
man vreemdgaat. Ze achtervolgt hem voortdurend, maar die man
doet niets verkeerds. Die vrouw wordt ook altijd maar kwader en
kwader.
‘Hoeveel razzia’s hier geweest zijn... Ik ben de tel intussen kwijt.
Drie weken geleden was het weer van datte. Zo’n razzia, dat gaat
tegenwoordig zo: eerst komen de camera’s
van VRT, VTM en ATV. En dan
komt de politie, in ware Hollywoodstijl.
Met sirenes en heel de santenboetiek.
Ik moet mijn camera’s stilleggen.
En dan worden die meisjes op
een beestachtige manier bijeengedreven.
De volgende dag staat dan in grote
letters in de gazet: “31 illegalen opgepakt
in ’t Keteltje. ” (cynisch) Ik denk
dan: allez mannen, proficiat. En zo gaat
dat maar door. Mijn voordeur ging
langs de verkeerde kant open. Noem
mij één café dat voor zo’n futiliteit
gesloten wordt. Eén! Behalve... Nog
zoiets. Ik zwaans graag. Een tijd geleden vroeg een klant: “Zeg
Sim, maar van waar haalde gij toch al die zwarte grieten?” “Ik
kweek die in mijn kelder”, zei ik. Een paar uur later stonden de
flikken hier: huiszoeking in de kelder. (zucht) Ik kan een boek
schrijven over die invallen.
‘De laatste tijd worden de methodes almaar driester. De politie
heeft mij altijd gezegd: “Bel ons voor het minste. ” In het café
gebeurt nooit iets, maar op straat wel. Geen klanten, maar lallende
Hollanders die naar de hoeren willen. En dat mondt weleens uit
in een gevecht. Ik bel dan plichtsgetrouw de politie. Maar op het
einde gebruiken ze dat wel tegen u. “Ah, mijnheer Teunis, we
zijn zoveel keer moeten komen voor u. U bent het probleem. ” Dat
3 8 K N AC K 1 1 J U N I 2 0 0 8
‘Elke morgen als ik naar
het Kwartier vertrek,
zeg ik tegen mijn vrouw:
“Ik ga naar het front.”’
vind ik pervers.
‘Elke morgen als ik naar ’t Keteltje vertrek, zeg ik tegen mijn
vrouw: “Ik ga naar het front. ” Maar onlangs gebeurde er iets
vreemds. Het was de zoveelste inval. Via Radio Trottoir hadden ze
gehoord dat er te veel volk in ’t Keteltje zou zitten. Ze wilden het
café weer voor een week sluiten. Toen heb ik er een deurwaarder
bij gehaald. En we zijn beginnen te tellen. Een, twee, drie...’
Het werd heet.
Zoals deze nacht. De Nigeriaanse meisjes schudden nog altijd
met hun kont. Er komen nog een paar mannen binnen. Onbegeerd
en illusieloos.
Na die laatste inval in ’t Keteltje werden twee inspecteurs uit de
Cel Prostitutie, Jan Piedfort en Patrick Aerts, overgeplaatst naar
de Cel Linkeroever. ‘Toeval’, zegt Sven Lommaert van de Antwerpse
politie. ‘Bij politiediensten gebeurt het wel vaker dat mensen
roteren. Zeker bij de Cel Prostitutie is het belangrijk dat er af
en toe nieuwe mensen komen met een frisse kijk op de zaak.’
Er is nog iets. In Sint-Andries, ver weg uit het Schipperskwartier,
vinden op dit moment opnames plaats voor de VTM-serie Zone
Stad. In zaal Aalmoezenier wordt een café nagebouwd. Nigeriaanse
actrices schudden er met hun kont. Het café heet ‘Black Ketel’,
de cafébaas is een mensenhandelaar.
Zone Stad haalt gemiddeld een miljoen kijkers.
De volgende ochtend. ‘Ze zullen het zover drijven dat heel de
stad in stoet met brandende fakkels richting ‘t Keteltje loopt.’
Frank Cool — een oud-sleepbootkapitein, lang haar en doorrookte
stem — zucht en schenkt koffie uit. Jaren geleden stampte
hij De Ketelpatrouille uit de grond. Een vrijwilligersorganisatie
die Nigeriaanse prostituees helpt met bijbels, condooms en eten.
‘Ik kon de miserie niet meer aanzien.’
Drie jaar geleden liet de stad — uit hygiënische redenen —
het pand van De Ketelpatrouille sluiten. En verkocht het aan een
bordeeleigenaar. Die er direct een bordeel van maakte.
‘Ik daag u uit’, zegt Cool. ‘Vindt het
prostitutiebeleidsplan van de Stad Ant-
werpen. Dat bestaat dus niet meer. Zo’n
razzia in ‘t Keteltje: dat is één grote
show voor de vastgoedwereld. In Antwerpen
kun je geen dossier openslaan
of de vastgoedmarkt zit ertussen. De
betonmaffia regeert hier de stad. Die
Nigeriaanse prostituees moeten weg
waar het geld zit. Het gaat alleen om de
locatie, die vrouwen zijn echt wel het
laatste van hun zorgen.
‘Natuurlijk haalt het niets uit. Binnen
de kortste keren zit de Ketel weer vol.
Twee weken na de laatste razzia, kreeg
ik een sms van een vaste klant: ‘We kunnen weer lachen in de Ketel.
44 tetten.’ In elke Europese stad zitten Nigeriaanse prostituees. Het
is niet omdat je ze op de ene plaats bant dat ze plots verdwenen
zijn.
‘Die Nigeriaanse prostitutie, dat is trouwens geen grote maffioze,
piramidale organisatie. Maar het zijn wel vrouwen die allemaal
geld betaald hebben om tot hier te komen. Een Nigeriaanse
zei me ooit: “Tot 20.000 euro beschouwen wij dat niet als
uitbuiting, maar als een kans op een toekomst. ” Ze moeten die
som afbetalen. Maar iemand die hier een huis koopt, moet ook
afbetalen, hè. Pas op, ik keur dat niet goed. Maar het is er nu eenmaal.