IN MEMORIAM PIET ZANDSTRA 1944 - 2010 ... - Sluiskade 11

GEWOON BETER JE BÉST DOEN!
Al heel lang ben ik bemanningslid bij
John Naraat. Binnen de vereniging
was John een markant figuur, enerzijds
door zijn ongeëvenaarde enthousiasme
voor het zeilen, anderzijds door zijn
ongeremde zeilcapaciteiten. Velen hebben
hem meegemaakt met (bijna-) aanvaringen
en zéér merkbare aanwezigheid. Ik ben
dankbaar dat ik met John zoveel jaren heb
mogen meezeilen.
Het begon zo’n twintig jaar geleden toen
ik met mijn broer Jaap meevoer. Steeds
kwamen we in de wedstrijden John tegen
die zeer vaak alleen voer op de Etcetera. Wij
waren toen vaak met zijn vieren. Toen John
vroeg of mijn broer niet iemand kon missen,
was ik “de pineut”. Toch is er
daarna geen moment van spijt
geweest.
Met de Etcetera waren we
nooit kansrijk in de talrijke
wedstrijden. We waren bijna altijd
met zijn tweeën en hebben heel
veel meegemaakt. Één van de
wedstrijden die we samen voeren
was de Eemdelta-wedstrijd. Het
woei toen een dikke 6 wat het
heel moeilijk maakte voor ons.
Maar John was voor de duvel
niet bang en wist ook bij mij het
gevoel van angst weg te nemen.
Als er iets gebeurt gewoon alle
schoten los, dan staat het bootje
altijd weer op. Waar hij echter wel
van wist, was dat de Etcetera
bij zwaar weer water maakte bij
de aanhechting van de kiel. Dat gebeurde
tijdens die wedstrijd dus ook. Toen we na
een halve dag vechten met de elementen
even binnen poolshoogte namen, bleek er
een behoorlijke laag water in de kajuit te
staan. “Gewoon gaan hozen” was de reactie
van John zonder enige paniek in zijn stem.
“En anders zetten we hem gewoon op de
dijk” volgde nog maar dat was niet serieus
bedoeld, merkte ik daarna. We hebben ons
nog afgemeld bij de wedstrijdleiding op het
finishschip na eerst twee boten ruimte te
hebben gegeven. Toen bleek de wedstrijd
ingekort en werden we gewoon afgeblazen.
Kijken naar vlaggen is nooit onze sterkste
kant geweest.
Opruimen was evenmin een goede kant
van ons. We frommelden altijd de Genua
en de spinnaker door het voorluik naar
binnen en trokken deze er de week erop
gewoon weer uit. Maar een plezier dat
we hadden! Ook onze prestaties werden
wat beter. Ik weet nog dat we een keer de
avondwedstrijd wonnen; totaal onverwacht,
maar toch. Hierdoor aangemoedigd werden
we steeds fanatieker. Bij John stond
regelmatig het schuim om de mond. Hij
schold me regelmatig uit als het weer eens
fout ging. Ik liet dat gebeuren, maar werd
door John uit mijn schulp getrokken. “Je
6
moet ook eens tegen mij schelden. Ook ik
maak fouten”, zo zei hij. En zo ging het dus
ook. Maar als je elkaar goed kent en weet
hoe je er allebei in zit, maakt dat niet uit.
Het wordt een uitlaatklep zonder rem die zo
goed voelt omdat je allebei weet dat er geen
enkel kwaad in zit. Voor anderen is dit soms
ongebrijpelijk.
John fanatisme zorgde ook voor de komst
van de Little Too want hiermee zouden
we eindelijk harder kunnen varen dan de
concurrentie, en met name harder dan Ed
Brand met de Balans. John was er altijd op
'gebrand' van Ed te winnen. Vaak ook waren
we voor in het veld te vinden, maar het was
steeds net niet goed genoeg. 'Gewoon beter
je best doen', was dan de reactie van John.
Ook tijdens de Grote Oost lagen Ed en
wij helemaal vooraan in het veld - toen onze
mast naar beneden kwam. Achteraf gezien is
het gek te ervaren dat noch John noch ik in
paniek raakten. Ed kwam terugvaren omdat
hij ineens onze spinnaker miste achter zich.
We hebben rustig alles geanalyseerd, de
mast met zeilen geborgen en doorgevaren
naar Hoorn - gesleept door Ed.
Ondanks deze ervaring en steeds
wisselende bemanning, dank ook aan
o.a. Rob, Willem en Guido, bleven we de
randen van de mogelijkheden zoeken. Dit
veroorzaakte ook soms het vertrek van het
bemanninglid omdat die niet met de risico’s
overweg kon. We hebben wel vaak schade
opgelopen, maar persoonlijk (bijna) nooit
verwondingen opgelopen. Hoe vaak gingen
we niet “plat”, maakten we een chinese gijp
en liepen we uit het roer. Doordat het altijd
weer goed afliep, hebben we een mateloos
vertrouwen in de Little Too gekregen.
Slechts eenmaal ging het mis! We zaten
op het Markermeer toen ik na een overstag
niets hoorde uit de kuip. Ik riep naar John
waarna hij een bloedende mond toonde. Hij
vertelde dat hij die week had gelezen dat je
IN MEMORIAM JOHN NARAAT
bij een overstag naar je windex moest kijken
(dus omhoog) om te zien wanneer voltooid
was. Dat had hij nu ook gedaan, maar
kreeg hierbij het uiteinde van de giek tegen
zijn mond; gevolg: twee tanden eruit. Maar
klagen? Nee, dat nooit.
Ook successen hebben we meegemaakt. We
zijn zelfs een keer clubkampioen geweest.
Ook de Grote Oost hebben we wel eens
gewonnen. Dit gaf John wel veel voldoening,
maar steeds weer werd de lat hoger gelegd.
Niet in het minst doordat iedereen binnen de
vereniging steeds beter ging zeilen, maar ook
omdat er steeds snellere bootjes bijkwamen
waar we ons mee wilden meten. Het werd
wel steeds moeilijker mee te komen - maar
dan hadden we gewoon niet genoeg
ons best gedaan...
Problemen waren er ook vaak.
Als er weer eens een val in de mast
was getrokken, klom John gewoon
tijdens de wedstrijd de mast in om
de val weer op te halen. Ook hadden
we tijdens de Nacht van Spakenburg
de spinnaker om het grootzeil heen
zitten. Na overleg besloten we een
rondje te draaien in een poging
de spinnaker weer vrij te krijgen;
kappen van de val kan altijd nog. Dit
lukte! Waarna we ook nog eens de
hoogste snelheid gehaald hebben
van al die jaren: 15,9 knopen. Helaas
kwamen we uit bij een verkeerde
boei. Ach, ook kaartlezen was niet
ons sterkste punt. Geen succes dus,
maar wel veel belevenis. En dat is
dan ook wat John betekend heeft voor mij,
en iedereen die hem kende.
Bijna vier jaar geleden kreeg John bericht
dat hij kanker had. Eerst leek dat redelijk
onschuldig, maar na enkele maanden werd
het zeer ernstig met een levensverwachting
van nog slechts drie maanden. Ook nu
klaagde hij niet, maar ging vechten. Met alles
wat hij in zich had vocht hij terug. Steeds
weer was er een nieuw experiment waaraan
hij mee mocht en wilde doen. En iedere keer
werd hij iets beter, maar zakte ook weer
verder terug. Het zeilen bleef hem ook nog
steeds bezig houden. En slecht deden we het
ook nog steeds niet. Zeilen was zijn lust en
zijn leven. Ik mocht daar deel van uitmaken
en ben daar heel dankbaar voor. Trouwens
niet alleen voor het zeilen, maar ook door de
manier waarop hij mij heeft gevormd.
Donderdag 4 februari 2010 is John, na een
jarenlange strijd tegen zijn ziekte, overleden.
Hij zal echter voor altijd een plek in mijn hart
houden.
John, bedankt voor alles.
Ben Banis
APRIL 2010 SLUISKADE NR 28