Teelthandleiding wintertarwe - Inleiding en inhoudsopgave

3.3. Bladziekten
Tot de bladziekten wordt een groot aantal schimmels gerekend, welke voor de bloei bladeren
en stengels aantasten. Reeds vroeg in het voorjaar kunnen meeldauw (Erysiphe graminis) en
bladvlekkenziekte of bladseptoria (Septoria tritici) voorkomen. Tijdens de fasen van
stengelstrekking en uitaren kan tarwe door gele roest (Puccinia striiformis), bruine roest
(Puccinia recondita), kafjesbruin (Septoria nodorum) en, in mindere mate, door de
sneeuwschimmel (Gerlachia nivalis) worden aangetast. De laatste jaren wordt steeds vaker
ook de gele bladvlekkenziekte (Drechslera triticirepentis) op tarwe aangetroffen. Het
voorkomen van elk dezer schimmels is sterk afhankelijk van weersomstandigheden (vocht,
temperatuur) en de structuur van het gewas.
Meeldauw toont zich bij een jonge aantasting als puistjes met witgrijs schimmelweefsel op
bladeren en bladscheden. Later verkleurt dit bruinachtig en in het schimmelweefsel ontstaan
kleine, zwarte bolvormige vruchtlichamen. De sporen kunnen met de wind over grote afstand
worden verspreid. Meeldauw is sterk gespecialiseerd; dit betekent dat meeldauw niet van de
ene naar een andere graansoort kan overgaan. Meeldauw wordt het meest aangetroffen in
haarden, gekenmerkt door een hoge plantdichtheid en/of een zware gewasstand. Meeldauw
kan zich vooral snel uitbreiden in perioden met warm en droog weer. Later kan ook de aar
aangetast worden.
Meeldauw kan de korrelopbrengst van tarwe aanzienlijke schade toebrengen. De aantasting
van meeldauw kan worden tegengegaan door te kiezen voor mindergevoelige rassen. Ook
chemisch kan meeldauw goed worden bestreden.