lees het artikel - Duende

VertrekkerS
EErStE ocEaanovErStEEk
1
“
in de jachthaven van la Gomera splashhhh...”, bruist een golf over de kuiprand.
bereiden we ons voor op de
Druipend zit ik achter het roer. Bram lacht vrolijk.
lange oversteken.
“Nou zeg,” pruttel ik chagrijnig, “net onderweg en
nu al een zoute douche!” Mopperend op mijn eigen naïvi-
2 als aanvulling op de verse teit ga ik me omkleden. Ik had het kunnen weten met die
voorraden vangen we een stevige noordenwind. Maar ik ben er ook blij mee. Einde-
heerlijke dorade.
lijk een stabiele passaat na een maand motoren langs de
Portugese kust. Het is immers al oktober en de hoogste
3 onderweg vinden we vliegende tijd om het Europese vasteland achter ons te laten. Met
vissen aan dek.
een groep van zes boten zijn we zojuist vertrokken uit de
Portugese haven Cascais op weg naar Madeira. Dit
wordt voor ons allemaal de eerste overtocht op de
Atlantische oceaan.
102 oktoBer 2009
we kunnen
alleen proberen
Zo min mogelijk
blauwe plekken
op te lopen
www.zeilen.nl
the little long keel ClaSS
Omdat de drie kleinste boten erg op elkaar
lijken, is er voor de grap een ‘little
long keel class’ in het leven geroepen, die
met een voorsprong op de grotere boten
over de startlijn ging. Via marifoon en radio
houden we elkaar op de hoogte van de
vorderingen. Het helpt om mijn gedachten
te verzetten van de op hol geslagen kermisattractie
waarin we ons bevinden. Met uitgeboomde
kluiver over de ene en gereefd grootzeil
over de andere kant bruist Duende over de golvende
vlakte. Drie etmalen achtereen sluit ze strak af met een
recordbrekende honderdveertig mijl op de teller. De
1
2
3
windvaan stuurt feilloos. Wij kunnen niet veel meer doen
dan proberen zo min mogelijk blauwe plekken op te lopen,
terwijl we door het interieur worden gesmeten. Zou
dit normaal zijn?
“Evaluatieborrel om vijf uur op de Walrus!”, gonst het
over de steiger zodra de laatste boot is gearriveerd.
Sommigen zijn geschrokken van de uitputtende ervaring.
We praten over de drastische keuze van medevertrekkers
die op honderd mijl onderweg naar Madeira
zijn omgekeerd en hun plannen hebben bijgesteld naar
de Middellandse Zee. Nieuwe trends, zoals vrouw en
kinderen over laten vliegen of de boot verschepen, winnen
aan populariteit. Steeds meer dromen worden bijgebogen.
Ik heb het gevoel dat ik er nog niet veel over kan
zeggen na een kleine vier dagen oceaan. “Het wordt vast
beter op de langere oversteken, als je de tijd hebt om in
je ritme te komen”, besluiten we gezamenlijk. Hopen we
tenminste.
grenSpoSt CanarieS
“Wanneer gaan jullie?”, is de belangrijkste vraag op de
steigers van San Sebastian. Via Tenerife zijn we inmiddels
op het Canarische eiland La Gomera terecht gekomen.
In deze allerlaatste marina van Europa bereikt de
spanning een hoogtepunt. Boodschappenkarren vol
voorraden worden over de steigers gereden en alle watersportwinkels
worden systematisch afgestroopt. Familie
en vrienden komen langs nu we vanuit Nederland nog gemakkelijk
te bereiken zijn. We misbruiken ze als persoonlijke
importeurs voor alles wat we in onze hamsterwoede
niet kunnen vinden.
Met het bezoek komt ook het gevoel dat we hier echt afscheid
gaan nemen. Tot nu toe leek onze reis nog veilig
dichtbij huis. Met de volgende etappes via Gambia naar
Brazilië gaan we het onbekende tegemoet, met lange
oversteken naar andere werelddelen.
De moed om de lijnen los te gooien en de oceaan te trotseren,
blijkt hier niet bij iedereen groot genoeg. Hier en
daar staan wasmachines en bloembakken permanent op
de steigers geparkeerd en eens zeewaardige jachten veranderen
in drijvende caravans. Bordjes aan de reling geven
aan dat de bemanning inmiddels een nieuwe carrière
ambieert: kapper, zeilmaker of klusjesman. “Maybe we
go next year...”, wordt er om ons heen verzucht, maar op
dit laatste station raken dromen zoek. Hoogste tijd om de
laatste boodschappen te doen en dit verleidelijke oord
achter ons te laten. We sluiten het oude jaar af met een
swingend dorpsfeest. Daarna is het zover. De stijf geworden
landvasten gaan los. Met het nieuwe jaar begint de
reis naar een nieuwe wereld: Afrika.
ZeeZeilerSdementie
‘”Waarom wilde ik dit ook alweer?”, vraag ik mezelf af,
terwijl ik achter het slingerzeiltje op de bank lig, uitge-
MathijS DijkEMa
DElicatE Dawn (raiDEr 35)
“niet SteedS uitrekenen
hoe Ver het nog iS”
Mathijs mailt ons als we in San Sebastian liggen. Mathijs
zeilde met rosan in twee jaar rond de wereld. Ze zijn in
augustus 2009 thuisgekomen.
“Degenen die niet verder kwamen dan de canaries, waren degenen die ons vertelden
dat ons plan om in twee jaar de wereld te omzeilen onhaalbaar was. Een beetje onzeker
als we toen nog waren, vreten dat soort opmerkingen toch aan je. we hadden
geen flauw idee wat we moesten verwachten. het is spannend zo’n lang stuk oceaan
voor de eerste keer. we durfden niet te hopen op een relaxte oversteek met veel boeken.
je moet je er gewoon op instellen dat het een hele tijd duurt en niet elke dag uitrekenen
hoe ver het nog is.
het zwaarst vond ik de eerste week. De passaat was nog nergens te bekennen en de
windvaan had vooral ’s nachts constant aandacht nodig. wat had ik zin om een ‘vrije
zondag’ te houden en niet elke drie uur op te hoeven. En dat schommelen is tijdens
het koken gewoon irritant. Echt naar ons zin hadden we het dus nog niet en we dachten:
‘Misschien toch maar de wereld rond per vliegtuig!’
Maar na die week vonden we de passaat en ons ritme. De dagen vloeiden ineen. uiteindelijk
is de oversteek ons meegevallen. we hadden gelukkig wel goede wind, meestal
tussen windkracht vier en zes beaufort, waardoor we uitgerust aankwamen. ik ben
niet echt een lezer, maar ik heb zes dikke pillen versleten!”
www.delicatedawn.nl
www.zeilen.nl
oktoBer 2009 103