Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

23. De kabelwacht (Adriaan Dekkers)
Poppel, ons rustig gelegen grensdorp heeft ook geleden onder de gruwelen van den vijand. Reeds in
1940 bij den inval, viel de eerste ramp ons op 't lijf: ons gezin werd uiteengerukt, en na een 14daagsche
vlucht, uit Frankrijk weergekeerd, vond ik Gode zij dank, vrouw en kinderen behouden
terug. Verder verliepen de oorlogsjaren in troebele omstandigheden die ten zeerste verergerden toen
in 1943 wij verplicht werden het werk in Holland neer te leggen om in Duitschland te gaan werken. Alle
pogingen tot vrijstelling bleven vruchteloos: ik was dus voortvluchtig en bleef het gedurende twee
jaren. Ondertusschen was de groote kabel gelegd die op een kleinen meter diepte door den grond
loopt en de lijn vormt Holland-België-Frankrijk. Deze kabel passeert ons dorp langs de baan: Tilburg-
Turnhout. Deze kabel werd op Duitsch bevel door burgers aangelegd; op regelmatige afstanden werd
een put geruimen tijd open gelaten om er, mijns dunkens, de verbindingswerken te verrichten. De
volksmond nochtans beweerde dat deze putten werden gevuld met springstoffen en daar er ook juist
zich een put bevond op den Boulevard, zoo beweerden de menschen dat moest ooit de Duitscher
gaan loopen, heel de Boulevard alsdan in de lucht zou vliegen. Zooals op meerdere plaatsen het
geval was, verrichtte de Witte Brigade hier in den omtrek reusachtig werk: in de omgeving van Tilburg
werd deze kabel menigmaal doorgeknipt en de bevolking die er de wacht moest optrekken had het
hard te verduren. Allerlei geruchten deden de ronde, doch niets deed vermoeden dat het hier zoo'n
vaart zou nemen. Ik had mij nochtans misrekend: zekeren herfstavond van mijn werk weergekeerd,
merkte ik al dadelijk dat er iets ernstigs aan de hand was; de Witten hadden den kabel doorsneden en
het bevel werd afgekondigd dat er elken nacht 20 personen de wacht moesten optrekken om hem te
bewaken. De straf die op de gemeente werd gedrukt zou er de ergste gevolgen van dragen indien
zulks zich nog voordeed. Er moest op dit oogenblik dus, zonder meer, den mof in de hand worden
gewerkt. Het wacht-op-trekken vond ik minder belangrijk: dit was immers voor de jongeren, zoo dacht
ik, en toch had ik een zekere vrees daar ik overtuigd was dat er onder de wachters vele Witten waren
die zich door den mof niet om den tuin lieten leiden. Slapeloos bracht ik de twee eerste nachten door
die nochtans kalm en rustig verliepen. Den volgenden morgen werd er op de deur geklopt, een bode
trad binnen zeggende: "Dezen nacht te 12 uur, kabelwacht aan paal 12-13", gaf dan een briefje en
vertrok. Ik huiverde van schrik. Wat! ik! Voortvluchtige, zonder papieren en de wacht optrekken!?
Sabotage! Controle! Dit deed mijn hart sidderen. Aarzelend verliep de dag. Ik begaf mij vroeg te bed
om te 12 uur op post te zijn.
Het was 11.30 uur toen ik ontwaakte. Het weder was guur, pikdonker en doodstil. Bevend van schrik
begaf ik mij naar mijn post in de richting van Weelde: passeerde de kerk en groette in stilte. Enkele
passen verder hoorde ik voetstappen en eene brutale stem riep: Halt! Halt! Wie daar! Ik schrok doch
riep kordaat: "Kabelwacht". Ik toonde alsdan mijn briefje en vervolgde mijn weg. Na een kilometer
afstand te hebben afgelegd, werd ik gerust gesteld: zekeren vriend Frans die van de wacht huiswaarts
keerde en te kennen gaf dat mijn maat Jan reeds met ongeduld stond te wachten. Opgebeurd
wenschte ik Frans goeden nacht en versnelde mijnen weg. Het was inderdaad alzoo! Jan kwam mij
reeds tegemoet. Hier werd alle lief en leed uiteengezet: het was immers een oud-schoolkameraad en
dit gaf stof om veel te praten. Wij wandelden dan in druk gesprek terug in de richting Poppel en op
wacht houden werd niet veel meer gedacht ... Plots hielden wij stil, wij hoorden voetstappen en
gesprek. Nogmaals stil geluisterd stelden wij ons gerust: het moesten ongetwijfeld de wachters zijn die
den vorigen kilometerpaal bewaakten. Wij waren nieuwsgierig wie het zouden zijn en gingen op hen
aan. Bij elkaar genomen merkten wij aanstonds dat het Fons en Jefke waren. Fons een kerel, van alle
markten thuis en Jefke, een oud-soldaat waarmede ik gediend had. Onder het rooken van een cigaret
werd hier heel wat uiteengedaan: Jefke vroeg zich af wat er zou gebeuren moesten ze op dit
oogenblik sabotage plegen; mijn maat Jan gaf geen antwoord dat hij er zijn hand niet om verdraaide,
want al zie ik dat ze aan den gang gaan dan ga ik er nog niet op af. Jan was dus een geruste ziel en ik
bedank nogmaals de overheid die mij zulken maat gaf. Nu viel Fons in de rede: hij vroeg of dit
spelletje lang zou duren en merkte op dat er een groot verschil bestond in 't aanduiden der personen
met de wacht gelast. Zoo ging ons gesprek: er kwam een beetje bloeddruk bij en we geraakten niet
uitgepraat. Wij hadden, elk met zijn maat, nog eens op en neer gewandeld en zijn dan in den vroegen
morgen, te 6 uur, huiswaarts gekeerd.