Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

woning was, doch deze verstond mij niet en dreigde mij met zijn wapen. Hij beweerde dat er in het
dorp geschoten was en dat ik mee moest. Ik moest mijn armen in de hoogte houden en dacht: mijn
laatste oogenblik is gekomen. Aanstonds stonden er een groot aantal moffen rond mij; dezen duwden
mij met den kolf van het geweer vooruit tot verder in het dorp. Daar werd ik tegen den muur geplaatst
aan de zijde van een anderen dorpsgenoot: A.B. Toen wij daar stonden met den schrik op het lijf en
doodsbleek, kwam nog een andere groep moffen met mijn vader dien zij ook bij ons plaatsten. Een
groep Duitschers hield de wacht voor ons, maakte zich schietens gereed. Ik verwekte in stilte een akte
van berouw daar ik dacht: mijn laatste uur is geslagen. Wij werden afgetast en ze vroegen ons of wij
hadden geschoten en of er nog Franschen waren. Wij zegden dat wij niets wisten en dat de
Franschen al weg waren. Toen werden wij verder het dorp ingeleid. De brandspuit stond op den weg
en de moffen deden ze ons van den weg trekken en ze bij een dorpsgenoot in de poort plaatsen. A.B.
sprong naar voren, ik en mijn oude vader, elk aan een wiel; we konden ze bijna niet binnen krijgen
daar de poort met puinen van het bombardement bedekt was.
Ik spande al mijn krachten in om de brandspuit op haar plaats te krijgen en hoopte zoo mijn leven te
redden. Toen werden wij weer tegen den muur geplaatst; de dorpsgenoot A. keek door zijn poort maar
ging aanstonds terug daar hij het ergste vreesde en dacht dat wij den kogel zouden krijgen. Toen
kwam nog een andere dorpsgenoot, een ouderling die ons toesprak, hij zegde: "Er zijn er veel,
mannen!"Hij wist niet dat wij verplicht waren daar te gaan staan; de Duitschers schreeuwden tegen
hem dat hij moest weggaan, wat hij dan ook aanstonds deed. Toen werden wij weer op een andere
plaats tegen den muur geplaatst; ik dacht dat ze de geschikte plaats niet konden vinden om ons neer
te schieten. Daar lieten ze ons alleen, maar zegden dat wij daar moesten blijven. Ik vroeg aan B: "wat
zullen ze met ons doen?" Deze zegde: "Wij zijn er aan." Mijn vader stookte ons op om te gaan
vluchten, wat ik hem afkeurde, want ik zegde: "Als we gaan loopen dat zijn wij er zeker aan". Hoelang
wij daar gestaan hebben, weet ik niet: de minuten geleken uren. Eindelijk kwam een Duitscher te
paard aangereden die ons vriendelijk toesprak en zegde: "Pardon! gaat naar huis, kameraden".
Niemand kan de blijdschap begrijpen die mij toen overkwam, maar in plaats van naar huis te gaan,
ging ik naar mijn oom en vertelde wat ik in het dorp had meegemaakt. Daar ben ik nog met mijn
ouders gebleven totdat alles rustig was en daarna zijn wij huiswaarts gekeerd.