originele artikel in pdf - Spoor6

eportage
pijn komt ook voort uit ongelijkwaardige liefdesrelaties. De gemeen-
schappelijke noemer is dat de mensen zich totaal niet gehoord en
ongeliefd voelden. Als iedereen zijn of haar verhaal heeft kunnen
doen, nodigt John de groepsleden uit om in de kring te komen
staan. Weer één voor één mogen ze een stap naar voren doen.
Dit is hun afrekening. Een liquidatie van het verleden. ‘Ik ben
geen het. Ik ben een ik. Ik ben een persoon.’ Sommige groepsleden
huilen, de meeste gezichten vertonen opluchting.
Persoonlijk wonder
Na de sessie praat John nog even na met de groep over wat de
opname in Bloemendal voor hen betekent. Bianca: ‘Dit is mijn
tweede rehab, hiervoor ben ik vijf jaar lang nuchter geweest.
In de eerste kliniek kreeg ik te maken met seksuele intimidatie.
Hier mag ik zijn wie ik ben en hoef ik me niet te verdedigen.
Ik voel me geaccepteerd.’ ‘Heel mijn leven lang ben ik al op zoek
naar hulp’, vult Isabel aan. ‘Hier voel ik me begrepen. Deze opname
voelt aan als een persoonlijk wonder.’ Arnie vindt de behandeling
vooral hard werken aan zichzelf. ‘Deze therapie leert mij om van
mezelf een beter mens te maken.’ Maike heeft al in meerdere
klinieken gezeten. ‘Hier leer ik om eerlijk naar mezelf én naar mijn
omgeving te zijn. Ik begrijp nu ook beter wat mijn eigen aandeel
is geweest in de dingen die mis zijn gegaan. Ik ben een heel
onzeker mens. Ik leer hier om te voelen en mezelf te accepteren.
Maar het belangrijkste dat ik leer is om van mezelf te houden.’
Als laatste neemt John het woord. ‘Ik werk hier nu drie jaar en
ik vind het een privilege om met deze mensen te mogen werken.
Ik ben constant verbaasd over de integriteit van de cliënten en
de kwaliteit van de groepssessies. Ik heb in al die jaren niet één
persoon leren kennen die niet speciaal was. Werken met deze
mensen maakt me nederig.’ Deze dag bestaat het middag-
programma uit groepstherapie en paarden- en creatieve
therapie. Op andere middagen wordt er ook een uur gesport.
Na de avondmaaltijd bezoeken alle cliënten een meeting in een
plaats in de buurt. De dag eindigt rond tien uur met de dagafsluiting.
Daarna gaan één voor één de lichten uit. Het wordt
stikdonker op het platteland van Zuid Afrika. Alleen de geluiden
blijven. Op een tak komt een grote uil tot leven. Met een wijze
blik waakt hij over al het leven op Bloemendal.
www.spoor6.nl
De namen van de cliënten zijn gefingeerd.
‘Ik heb in al die jaren
niet één persoon leren
kennen die niet speciaal was.
Werken met deze mensen
maakt me nederig’
Het nieuwe leven
van Siem Kloprogge
de elfenkoninG
De zakkende zon schijnt verzengend tussen de boomtoppen door.
In de verte klinken geluiden van een veldslag en elders mekkert een
schaap. Siem sjokt over een bospad met in zijn ene hand een boog
en in zijn andere een zakje met - zo is hem verzekerd - magische
kiezelstenen. Hij is de elf Borgolas en daar baalt hij flink van.
Ineens klinkt er luid gekraak en Gert-Jan komt vanachter een stapel
kreupelhout het bospad op gestevend. Hij draagt een berenvel
over zijn schouders en heeft een helm met koeienhoorns op.
‘Mijn vriend Gert-Jan is een larper. Ga anders eens met hem mee’,
zei neef Arne een week geleden tegen Siem. Siem wist niet wat een
larper was.
‘Live Action Role Playing,’ verduidelijkte neef Arne,
‘je bent dan een ridder, of elf, en je gaat op queeste in het bos.’
Siem had nooit de minste behoefte gevoeld op queeste te gaan in
het bos maar hij had neef Arne beloofd voor alles open te staan.
En zodoende banjert Siem op deze kleffe zondagavond door het
mulle zand van een afgezet duingebied, op zoek naar een kist vol
plastic dukaten. Of, zoals ene Joost het aan het begin van de dag
verwoord heeft, ‘de schat van Drakonym’. Siem neemt een slok
water uit zijn veldfles. Vijf jaar lang heeft hij zich van de planeet
gezopen en gesnoven en nu heeft zijn zoektocht naar een invulling
van ‘het leven erna’ hem hier gebracht. In het ‘rijk Tyriana’, waar
tussen de tweekampen door broodjes ham geserveerd worden
en het verboden is om hobbits om te duwen.
‘Het bloed van de wolvenkinderen!’ schreeuwt Gert-Jan.
Een klein vogeltje maakt zich klapwiekend uit de voeten.
‘Hallo’, zegt Siem.
‘Ik wens te spreken met Dragolan, de elfenkoning! Waar is hij?
Spreek, elf!’, buldert Gert-Jan, en hij zwaait met een grote
knots. Siem heeft geen idee wie Dragolan is.
‘Is dat Joost?’ vraagt hij. Gert-Jan laat
zuchtend zijn wapen zakken.
‘Siem , je moet niet steeds
iedereen bij zijn echte
naam aanspreken,
dat is niet leuk’.
sieM's (32) eerste,
aarzelende stappen
in pril herstel
‘O’, zegt Siem. Hij denkt aan een feest
in een of ander kraakpand waar hij ooit
stomdronken op een bank terecht-
kwam naast een zekere Harold
die alleen met ‘Tekno Fucker’
aangesproken wenste te worden.
Toen Siem voorzichtig
informeerde naar wat er mis was met ‘gewoon Harold’ werd zijn
halveliterblik lauwe pils uit zijn hand geslagen. Tekno Fucker
brulde iets woedends over kapitalistische erfzonde en de Tweede
Kamer - die hij in de fik ging zetten - en Siem maakte zich
zwalkend uit de voeten.
‘Nou, Elf! Waar is Dragolan?’ roept Gert-Jan weer. Siem zucht.
‘Ik weet niet waar Dragolan is, Thorben Wolvendoder,’ mompelt
hij en hij slaat een soort kruis, maar dan omgekeerd, zoals Gert-Jan
hem geleerd heeft.
‘Lieg niet, Borgolas, zoon van Zorgolas!’ stampvoet Gert-Jan.
‘Ik lieg niet,’ zegt Siem, ‘maar als je Joost bedoelt: die zag ik
daarstraks met zijn tengels in het slipje van Galendra de woudheks
grabbelen, in de bosjes daarginds.’
‘In het drakennest?’ informeert Gert-Jan, die ‘bosjes daarginds’
duidelijk een veel te vage omschrijving vindt. Siem knikt,
al zouden die bosjes even goed de Donkere Ruïnes of
het Dwergenkerkhof kunnen wezen.
Hij denkt terug aan het kraakfeest. Na zijn aanvaring met
Tekno Fucker had hij van een knauwende tiener een tweetal pillen
gekocht en ze allebei met een flinke teug in zijn mik gekieperd.
Een uur later stond hij met zijn kop vol liefde en zijn kaken zo
strak als een scheerlijn tegen een box aan te rijden en noemde
hij ieder meisje dat passeerde ‘prinsesje’.
Ironisch, mijmert Siem, als ik hier in dit godvergeten bos nou
stijf van de feestpillen zou staan dan werd het misschien nog
wat met die klote-queeste. Dan zouden die officemanagers
in harnas nog eens wat beleven, met hun woudheksen en hun
draken en hun klamme koffiebroodjes.
Maar hij staat niet stijf van de feestpillen. Hij zal nooit meer stijf
staan van wat dan ook ter wereld.
‘Kom Borgolas’, roept Gert-Jan, ‘we gaan Galendra bevrijden.’
En hij stormt met zijn knots geheven de bosjes in.
‘Ik wil niet’, zegt Siem, maar er is niemand die hem hoort.
Tekst: Lucas de Waard
22 23