Als het op communiceren aankomt - Nederlands Genootschap van ...

10
bijeen. De voorzitter gaf aan dat zo’n immense operatie nu eenmaal ‘landelijk’ moet worden aangestuurd en
gecoördineerd. Dit gold ook voor ‘de communicatie’, maar voegde daar in één adem aan toe dat ‘onze regio naar de
eigen doelgroepen toe daarin ook een eigenstandige verantwoordelijkheid heeft en deze zeker niet uit de weg gaat.’
Nadat de vergadering nog enige tijd had gesproken over de implicaties van de ophanden zijnde evacuatie,
kwam na een korte koffiepauze om 11.00 uur de Communicatieadviseur RBT aan het woord om de
vrijdagmiddag toegezegde communicatieaanpak te presenteren.
“De achter ons liggende dagen is het al begonnen en ook terwijl wij hier de afgelopen uren hebben zitten
delibereren, zijn er vele honderden mensen uit ons gebied vertrokken naar veilige oorden. En ik kan u zeggen
dat vele duizenden gepakt en gezakt klaar staan om dit voorbeeld te volgen. Tijdens onze pauze van daarnet
meldde mijn Actiecentrum Communicatie mij dat er tientallen veewagens af en aan rijden, dat honderden
caravans, auto’s met aanhangers, bestelbusje, vrachtauto’s en wat dies meer zij zijn gesignaleerd. Bij 112,
de gemeentehuizen en alles wat maar naar overheid riekt, komen tientallen telefoontjes binnen. Opvallend
is het aantal mensen dat aangeeft, dat ze onder geen enkel beding huis en haard zullen verlaten. Op radio en
televisie gaat het over niets anders dan de ophanden zijnde dreiging en de vergaderende overheid. Kort en
goed, de informatiebehoefte onder de mensen is immens en zijn naarstig op zoek naar informatie waarop zij
hun keuze om ‘te gaan’ of ‘te blijven’ kunnen baseren. Het voorliggende communicatievraagstuk is niet ‘wat
we gaan communiceren als het evacuatiebesluit wordt genomen?’, maar ‘wat is onze communicatieaanpak
nu de bevolking massaal in de benen komt om een veilig heenkomen te zoeken?’.” De communicatieadviseur
klonk zelfverzekerd en toonde zich vastberaden om het antwoord te gaan geven.
Uw mond viel open. Dat had u na vrijdagmiddag niet verwacht van die communicatiedame. U was benieuwd
naar de rest van haar inbreng toen de voorzitter de communicatieadviseur onderbrak met de mededeling
dat hij de vergadering moest schorsen, omdat hij om 12.00 uur in Den Haag werd verwacht voor een overleg
met de minister. Na zijn vertrek bleef op uw aandringen de vergadering bijeen om het vervolg van het
communicatiebetoog te horen.
“Dank u”, zo vervolgde de communicatieadviseur, “want het is goed dat u kennis neemt van wat we op
dit moment allemaal aan het doen zijn.” Wat volgde was een samenhangend betoog waarin ze aangaf dat
ondanks alle goede voornemens er geen sprake was van een landelijk aangestuurde communicatieaanpak
volgens welke de burgers zouden worden geïnformeerd en gedraginstructies zouden ontvangen. “Ook in