Diagnose MS

Vervoer
De auto van mijn buurvrouw
Vanaf het moment dat ik slecht ging zien werd
vervoer een probleem voor me. Eerder kon ik
nog prima autorijden. Het bedienen van de
pedalen, het schakelen en het sturen lukken
me nog steeds wel, maar mijn zicht valt niet te
corrigeren.
Met de bus gaan is geen optie. De bushalte
is te ver voor me om te lopen en bovendien
is mijn ervaring dat de buschauffeur niet
wacht met optrekken tot ik zit, ook niet als
ik dat vraag. Met de rolstoel lukt me ook
niet. Eigenlijk durf ik dit niet. Inmiddels zijn
de bushaltes verhoogd, zodat de aangepaste
bussen rolstoelers kunnen meenemen. Met
een uitschuifbare opgang kunnen ze de bus
in rollen. Horrorverhalen doen de ronde dat
in onze stad de buschauffeurs doorrijden
als er een rolstoeler zit te wachten. Dit
uitschuifsysteem kost ze tijd en soms moeten
ze zelfs te hulp schieten.
De trein dan? Met de rolstoel heb ik trips
gemaakt met de Thalys en Eurostar. Dat
was een geweldige ervaring, prima geregeld.
Totdat we weer terug kwamen in Nederland.
In Amsterdam aangekomen weigerde de NS
medewerker de verrijdbare brug op het perron
uit te klappen, omdat hij de fax uit Utrecht
niet ontvangen had. Iedereen stond te zwaaien
met de reservering voor mijn assistentie, maar
hij had de fax niet gehad. Ook zijn er nog
stations in Nederland waar geen lift is. Ik moet
dan wachten op een NS medewerker die me
meeneemt op een lange alternatieve route. Het
spoor over, door een tunnel die met hekken
afgesloten is, hij heeft de sleutel.
Bovendien moet ik altijd nog van mijn
huisadres naar het station. Op het hoogtepunt
van mijn paniek ontstond iets moois in de
straat. Mijn buurvrouwen die aanboden me
overal heen te rijden. Naar het station, naar het
ziekenhuis, de fysiotherapie, de gemeente, etc.
Als de rolstoel mee moet, leggen ze deze in
hun auto alsof ze nooit anders gedaan hebben.
Beter een goede buur…