Jaargang 4, nr. 3, december - Boogh

Gevlucht uit iran,
leven in nederland
Mini-Buitenhof in
Baarn
coluMns
MAGAZINE
Jaargang 4, nummer 3, december 2010

BOOGH MAGAZINE
huisblad van Boogh
3
jaargang 4, nummer 3, december 2010
REDACTIE
Pieter Houtman, Wilco Mons, Gert-Jan van Zetten
REDACTIERAAD
Angela Heins, Maaike de Lange, Paul Verbaarschott
NIEUWSSPOTTERS
Keyvan Ditzel, Joop de Knegt, Juliëtte Verweij
VORMGEVING
Wilco Mons
KOPIJ VOLGENDE NUMMER
Inleveren voor 25 januari 2011.
DIGITALE VERSIE
Boogh magazine is ook digitaal beschikbaar op
www.boogh.nl.
ADVERTENTIE
Ook een advertentie in Boogh magazine plaatsen?
Hier zijn kosten aan verbonden. Stuur dan
een mail naar magazine@boogh.nl voor meer
informatie.
Lezers die het magazine niet meer of juist wel
willen ontvangen kunnen zich melden bij Maaike
de Lange, m.de.lange@boogh.nl
Boogh
Hendriklaan 7
3481 VR Harmelen
telefoon 0348 442466
email magazine@boogh.nl
Inhoud
Gevlucht uit Iran, leven in
Nederland 4
Onbeperkt houdbaar 6
CD Recensie.
Column: Medische perikelen 7
De andere kijk op de wereld waarin wij leven
door Gert-Jan van Zetten.
Handicap in het nieuws 8
Nieuws uit het ‘wereldje’.
Stellingname 10
Lezerspanel reageert op een prikkelende stelling.
Redactioneel
Bij het uitkomen van deze uitgave van Boogh magazine is het jaar
2010 nagenoeg afgelopen. Een jaar waarin er onder premier Rutte
een nieuw kabinet aantrad. Ook het jaar waarin directeur Willy
Bakker na 33 jaar Boogh verliet en werd opgevolgd door Hetty van
Oldeniel. Om Boogh magazine verder te professionaliseren is er
in 2010 een redactieraad in het leven geroepen. De redactieraad
bewaakt de kwaliteit en de huisstijl van het magazine. De
redactieraad wordt gevormd door de leden van de redactie en
verder door Maaike de Lange (communicatiemedewerker van
Boogh), Paul Verbaarschott (medewerker Boogh Activiteiten
Veenendaal) en Angela Heins (Boogh Arbeid). In dit magazine staat
een dubbelinterview met twee vrouwen uit Iran die samen met
hun gezin naar Nederland zijn gevlucht. Het zijn indrukwekkende
verhalen. Beiden, Afsaneh en Massumeh, zijn werkzaam in de
huishoudelijke dienst van Boogh, de een in Amersfoort en de
ander in Veenendaal. Ook hadden we een interview met Chris van
Lottum. Met hem spraken we over de Booghkring, een sociëteit
voor mensen met een hogere opleiding die in de loop van hun
leven zijn getroffen door niet-aangeboren hersenletsel. In het
magazine is ook een portret van De Paraplu te vinden, het cursus-
en ontmoetingscentrum in Utrecht dat dit jaar 40 bestaat en
waar Boogh intensief mee samenwerkt. Het portret is gemaakt
aan de hand van gesprekken met Willem Baas, manager van De
Paraplu, en met Bert Penders die al meer dan 25 jaar bij De
Paraplu komt en momenteel voorzitter van de deelnemersraad
is. Bij Activiteit uitgelicht wordt u door Jan Bulk meegenomen
naar de activiteit Schaken bij Boogh Activiteiten in Harmelen.
Jan is vrijwilliger en een zeer enthousiaste schaker. Verder staat
in het magazine een opinieartikel met de pakkende titel “Leve
het leven” over euthanasie. Nog meer opinies zijn te vinden in
de rubriek Stellingname. De panelleden spreken zich uit over een
eventueel nieuwe locatie van Boogh en of dat al dan niet een
arbeidscentrum zou moeten worden. Natuurlijk ontbreken ook
de rubrieken Handicap in het nieuws en Onbeperkt houdbaar
niet, dat geldt ook voor de columns. Een daarvan gaat over een
‘mysterieuze’ A5 enveloppe. Wij wensen u veel leesplezier en een
heel voorspoedig 2011!
De redactie
Column: A5 11
De andere kijk op de wereld waarin wij leven
door Pieter Houtman.
Mini-Buitenhof in Baarn 12
De Paraplu: al 40 jaar een begrip
in Utrecht 14
Leve het leven! 16
Activiteit uitgelicht 18
Schaken.
Boogh magazine - december 2010

Boogh magazine - december 2010
Gevlucht uit Iran, l
Afsaneh Momin en Massumeh Daneschpour zijn gevlucht uit Iran. Beide
vrouwen zijn werkzaam in de huishoudelijke dienst van Boogh Activiteiten,
de een in Amersfoort, de ander in Veenendaal. We spraken met hen over
hun vlucht naar Nederland en hun leven hier.
Door Pieter Houtman, Wilco Mons en Gert-Jan van Zetten
Wat was de
reden om Iran
te verlaten?
Was je alleen
of met man/
kinderen, andere
familieleden?
Afsaneh: “In
december 1994
ben ik met mijn
man en kinderen
naar Nederland
gekomen. Mijn
man had een
politiek probleem
in Iran. Na een
lange strijd met de regering moest hij het land verlaten,
anders werd zijn probleem nog groter. We zijn toen
gevlucht naar Turkije en vervolgens hierheen gekomen.”
Hoe kwamen jullie in Nederland terecht?
Afsaneh: “Eigenlijk hadden we in eerste instantie het
plan om naar Canada te gaan en niet permanent in
Nederland te blijven. Maar op het laatste moment liep
het mis met een man die ons zou helpen om illegaal
te vertrekken. We hadden namelijk geen paspoort
en moesten met een vals paspoort vanuit Iran naar
Nederland reizen. Hiervandaan zouden we dan naar
Canada gaan. Maar uiteindelijk ging hij ervandoor met
ons geld en al onze papieren. We hadden niets meer. In
Amsterdam met twee kinderen... Een lang verhaal… Maar
hij kwam niet terug.”
Toen je eenmaal in Nederland was, hoe is vanaf dat
moment je leven verlopen?
Afsaneh: “Door de politie zijn we eerst naar Zevenaar
gestuurd om na drie dagen naar Vlissingen te gaan. Alles
verliep heel moeizaam. In Vlissingen verbleven we in
een garage met honderdvijftig mensen van verschillende
nationaliteiten. Overal muizen, ik werd gewoon gek
in die tijd! De kinderen waren klein, een meisje van
negen en een jongen van twee jaar, en we begrepen
de situatie niet. Ik moest vechten voor melk… Na een
maand vertrokken we van de ene op de andere dag
naar Dordrecht. Van daaruit voor een maand naar Assen
en Emmen (in een soort bungalowpark), toen verder
naar asielzoekerscentrum Crailo (voor vier jaar) om
uiteindelijk een verblijfsstatus te krijgen. Na twee jaar
deed de rechter uitspraak en stelde een onderzoek in. Er
werd ons een kort verblijf toegezegd tot het onderzoek
was afgerond. Maar na een week hoorden we van de
politie dat het niet klopte en dat we het land moesten
verlaten, terwijl de rechter iets anders had gezegd…
Na een juridisch gevecht van twee jaar kregen we een
brief van de Immigratie- en Naturalisatiedienst: “Sorry,
wij hebben een fout gemaakt”. Zo was twee jaar van
ons leven weggegooid… Uiteindelijk kregen we de
Nederlandse nationaliteit. Mijn man is een opleiding gaan
volgen en gaan werken. Daarnaast heb ik op verschillende
plekken tijdelijk gewerkt. Via een MEE-project ben ik
bij Boogh terechtgekomen. Terwijl we door Nederland
trokken, probeerde ik Nederlands te leren doormiddel
van een korte cursus, maar vooral door zelfstudie. Ook
door kranten te lezen en de computer te gebruiken.
Inmiddels wonen we nu al meer dan elf jaar in Bussum. In
Nederland is ons gezin met nog een kind uitgebreid.”
Sinds wanneer werk je bij Boogh?
Afsaneh: “Sinds juli 2007 werk ik zestien uur per week bij
Boogh.”
Wat vind je belangrijk in je werk?
Afsaneh: “Hier zijn aardige mensen met wie ik makkelijk
kan praten en lachen! Afgezien van mijn lichamelijke
klachten, zou ik hier mijn leven lang willen werken
tot aan mijn pensioen. Je kunt hier jezelf zijn. In onze
cultuur is het heel normaal om tussen de mensen te
zijn, met familie en vrienden. Het sociale leven vind
ik belangrijk. Mijn familie woont nog in Iran; ik heb
vrienden hier, maar heb nog altijd heimwee naar mijn
familie. Eens in de zoveel tijd zoek ik mijn familie daar
op. Maar ik sta er niet te veel bij stil, ik geniet van mijn
kinderen!”
Hoe gaat men in Iran om met mensen met een handicap?
Afsaneh: “Daar zorgt vooral de familie voor mensen
met een handicap. Als je een zwaardere handicap hebt,
zoals een dochter van mijn zwager die een ernstige
vorm van epilepsie heeft, is het bijvoorbeeld minder
vanzelfsprekend om naar school te gaan. Er bestaan wel
plekken voor mensen met een (zwaardere) handicap zoals
een activiteitencentrum, maar minder dan in Nederland.
In Iran moet je vaak veel betalen omdat voorzieningen
en zorg vaak particulier zijn. Mensen kunnen zich wel
4

even in Nederland
verzekeren, maar als je een goede dokter wilt, ben je
aangewezen op particuliere hulp en zorg.”
Had je voordat je bij Boogh kwam werken al ervaring
met mensen met een handicap?
Afsaneh: “Nee, ik werkte in een bejaardentehuis.
Die mensen waren ook vriendelijk, maar anders. Mijn
collega’s stonden daar ook veel minder open voor mij,
omdat ik van buitenlandse afkomst ben. Dat heb ik als
afstandelijk en ook discriminerend ervaren.”
Wat was de reden
om Iran te verlaten?
Was je alleen of
met man/kinderen,
andere familieleden?
Massumeh: “In
augustus 1995 ben
ik met mijn man en
drie kinderen naar
Nederland gekomen.
Mijn man kreeg in
Iran problemen met
de overheid. Hij is
daar ook achtervolgd
door de politie. Het
komt erop neer dat
hij moest vluchten. Uiteindelijk hebben we besloten om
samen het land te verlaten.”
Hoe kwamen jullie in Nederland terecht?
Massumeh: “Voor Nederland bestonden de beste
mogelijkheden. Via immigratiekantoren hebben we
toen nog wel andere landen benaderd, maar dat is niet
gelukt.”
Toen je eenmaal in Nederland was, hoe is vanaf dat
moment je leven verlopen?
Massumeh: “Als vluchtelingen hebben we eerst drie jaar
en acht maanden in een asielzoekerscentrum in Friesland
(Dokkum) gewoond, en uiteindelijk hebben we een
verblijfsvergunning gekregen, waarna we besloten om in
het midden van Nederland te gaan wonen. Zo zijn we in
Veenendaal terechtgekomen. In Veenendaal heb ik een
inburgeringcursus gevolgd, staatsexamen gedaan en een
diploma Nederlands als tweede taal gehaald. Om hier
te mogen werken moesten verschillende documenten
worden vertaald in het Nederlands en ik heb de
Nederlandse nationaliteit gekregen.”
Sinds wanneer werk je bij Boogh?
Massumeh: “Via een advertentie bij wat vroeger het
arbeidsbureau heette, ben ik in aanraking gekomen
met Boogh. Op die vacature heb ik toen gesolliciteerd.
In januari 2011 werk ik negen jaar bij Boogh.” Op de
vraag of het nog steeds bevalt, antwoordt Massumeh:
“Natuurlijk, het bevalt me heel goed, zeker de omgang
5
met medewerkers en cliënten.”
Wat vind je belangrijk in je werk?
Massumeh: “Sociale contacten, iemand helpen en er
voor iemand kunnen zijn, vind ik belangrijk. Ik zou ook
niet in een fabriek willen werken, met alleen materialen
bijvoorbeeld. Eigenlijk wilde ik met kinderen werken.
In Iran werkte ik voor wat de GGD in Nederland is; ik
onderzocht kinderen op hun gezondheid. Dat heb ik ook
achttien jaar lang op een school gedaan. Hier wilde ik
ook zoiets doen, maar helaas kon dat niet, want daar
moest ik nog een hogere opleiding voor volgen. In Iran
had ik al wel een opleiding gedaan waarvan ik sommige
vakken kon overnemen, maar de meeste moest ik hier
nog volgen. Omdat ik daar niet zoveel zin meer in had,
ben ik met dit werk verder gegaan. Ik heb nog wel
zes maanden als vrijwilliger bij een peuterspeelzaal
gewerkt.” De volgende opmerking geeft in het kort aan
wat Massumeh belangrijk vindt in haar werk, maar ook
hoe ze in het leven staat: “In eerste instantie mens zijn,
niet tégen mensen, maar vóór mensen.”
Hoe gaat men in Iran om met mensen met een handicap?
Massumeh: “Meestal blijven mensen met een handicap in
Iran bij familie wonen, tenzij dit vanwege een zwaardere
beperking niet haalbaar is. Ze gaan ook gewoon dagelijks
naar school of naar een activiteitencentrum. De
acceptatie van mensen met een handicap als volwaardige
burger in de maatschappij is toegenomen, maar de
voorzieningen zijn nog niet zo uitgebreid als hier. Dat is
nog in ontwikkeling. Meestal is de zorg particulier, want
via de overheid komt men vaak in een grote instelling
terecht met heel veel mensen en lange wachtlijsten.
Het is in de Iranese cultuur nog heel gebruikelijk om
bij ouders of familie te blijven wonen. Ook wat vervoer
betreft zijn we in Nederland al veel verder. Terwijl de
mogelijkheden om per bus of trein te reizen hier steeds
beter worden, is dat in Iran nog niet zo vanzelfsprekend.
Er zijn wel bussen, maar die zijn dan eigendom van een
stichting. Maar hoewel het nog niet vaak voorkomt, kent
men bijvoorbeeld wel een elektrische rolstoel.”
Had je voordat je bij Boogh kwam werken al ervaring
met mensen met een handicap?
Massumeh: “In Iran heb ik tijdens mijn studie een stage
gedaan met gehandicapte mensen, ik was daar betrokken
bij verschillende activiteiten.”
Boogh magazine - december 2010

Boogh magazine - december 2010
ONBEPERKT HOUDBAAR
CD Recensie
Mumford & Sons - Sigh No More
Na drie EP’s in eigen beheer uit te hebben gebracht, kwam eind 2009 het
debuutalbum uit van de in 2007 opgerichte band Mumford & Sons. De muziek
die de band speelt, zit in de hoek van de folk, bluegrass. Hierdoor denk je gauw
aan Ierland of Amerika, maar dit is niet het geval. Mumford & Sons komt echter
uit Londen. De banjo hoor je veelvuldig, dit geeft veel sfeer. Verder gebruiken
de vier heren ondermeer de mandoline, accordeon, contrabas en dobro gitaar.
Daarnaast is er veel samenzang wat de iets ouderen onder ons zal doen denken
aan Crosby, Stills, Nash & Young. De leadzanger is Marcus Mumford. Op het
album staan uitbundige nummers, zoals ‘Little Lion Man’ wat de eerste single
was, ‘The Cave’ en ‘Roll Away Your Stone’. Voor mensen die van wat meer
ingetogen nummers houden is er op dit album ook genoeg te beleven. Mumford
& Sons is bij het pop- en rockpubliek ook erg populair. Dit bewees de band
wel met hun optreden op muziekfestival Lowlands afgelopen zomer. De heren
hebben het in zich om als het ware een te worden met hun publiek. Ik was daar
niet bij, maar heb wel de beelden op televisie gezien. Ik kijk uit naar een dvd
met een registratie van een concert van Mumford & Sons. Deze is er nog niet,
maar dat zal een kwestie van tijd zijn.
Door Gert-Jan van Zetten
DIGITALE VERSIE
Boogh magazine is ook digitaal
beschikbaar op www.boogh.nl. Wilt u
de digitale versie liever in uw mailbox
ontvangen stuur dan een mail naar
magazine@boogh.nl.
6

7
Medische perikelen
Dokter kunt u even komen…
Liefhebbers van de band De
Dijk weten hoe het verder gaat,
maar zo ging het niet. Zelfs die
eerste woorden zijn bezijden de
waarheid. De dokter, dokter Ten
Dam, vroeg namelijk of ze bij
mij kon komen. Twee dagen per
week bestiert dokter Ten Dam de
huisartsenpraktijk van dokter Bruijs-
Van Hellemondt, mijn eigenlijke
huisarts. De dokter belde een
van de laatste dagen van oktober
zo tegen het einde van haar
werkdag. Dit in een maand waarin
ik mijn halfjaarlijkse, nachtelijke
ademhalingstest in het kader van
mijn ademhalingsondersteuning
had gehad en mijn jaarlijkse
bezoekje aan mijn cardioloog.
Beide overigens met goed gevolg,
wat altijd weer erg prettig is.
Maar goed, de dokter belde met
de vraag of ze tussen vijf en zes
even langs kon komen om mij de
griepprik te geven. Dit verbaasde
mij enigszins. Ik val weliswaar
binnen de doelgroep, maar omdat
ik de prik al jaren niet neem, ik
krijg zelfs al geen oproep meer, had
ik dit telefoontje niet verwacht.
Het niet nemen van de prik is bij
mij geen principekwestie, maar
nadat ik na mijn tweede griepprik
een week of twee ziek was, heb
ik vanaf toen vriendelijk bedankt
voor deze cocktail. Vorig jaar
heb ik wel twee prikken tegen de
Mexicaanse griep gehad. Ja, ook ik
liet me toen meevoeren met deze
hype. Van diverse kanten hoorde
je alarmerende berichten. Zo erg
dat je dacht dat de Zwarte dood
(bijnaam van de pest), die 650 jaar
geleden miljoenen Europeanen
de dood injoeg, zijn rentree had
gemaakt. De gewone griepprik
heb ik toen niet gehad. Nu de prik
me zo op een presenteerblaadje
werd aangeboden, kon ik moeilijk
weigeren. Dit deed ik dan ook niet.
Rond kwart over vijf ging de
deurbel. Wie ik had verwacht
was het ook. De dokter was in
de veronderstelling dat ik deze
prik al jaren kreeg. Toen ik zei
Gert-Jan van Zetten
Column
dat ik hem al jaren juist niet had
gehad, verscheen er bij haar een
verbaasde blik. Zij zei dat hoe
langer je deze prik neemt, hoe
minder last je ervan zult hebben,
omdat je lichaam aan de stoffen
went. Daar zit wat in. Terwijl
mijn moeder de rechtermouw van
mijn trui tot aan mijn schouder
omhoog deed, prepareerde de
dokter de injectie. Toen ze zover
was, zei ze dat het even pijn kon
doen en hup daar verdween de
naald in mijn bovenarm. Bij het
binnenkomen van het laatste deel
van de cocktail begon ik iets te
voelen dat op pijn begon te lijken,
maar voordat het echte pijn werd,
was de naald er alweer uit. Een
pleister erop en mijn mouw kon
weer naar beneden. Klaar.
Nu de dokter er toch was, kon
ik gelijk wel vragen of ze even
wilde kijken naar de ingegroeide
teennagel van mijn grote teen van
mijn linkervoet. Dit wilde ze wel,
waarop mijn moeder mijn schoen
en sok uitdeed zodat de dokter
haar blik erop kon werpen. De nagel
was zo rond gegroeid dat deze
flink in het vlees zat, waardoor
de teen lichtelijk ontstoken was.
Een pedicure kon er naar haar
mening niets mee. Om de pijn weg
te nemen, schreef de dokter een
antibioticakuurtje van een paar
dagen voor. Als hiermee de pijn zou
verdwijnen en weg zou blijven was
het daarmee klaar, anders moest
er een chirurgische ingreep volgen.
Hierna ging de dokter elders. Omdat
ik de dagen erop wat activiteiten
buitenshuis moest doen en je van
antibiotica last van je buik en
diarree kunt krijgen, besloot ik
de inname ervan uit te stellen.
’s Avonds ging ik op internet op zoek
naar de chirurgische ingreep bij
een ingegroeide teennagel. Na door
middel van twee verdovingsprikken
in de teenbasis plaatselijk verdoofd
te zijn, kan de chirurg, afhankelijk
van de toestand van de teen, de
nagelrand, de halve nagel of zo
nodig de hele nagel verwijderen.
Ook kan de wortel van de nagel
worden versmald zodat de nagel
wanneer deze weer aangroeit ook
smaller blijft. Na de chirurgische
ingreep kun je lichte of matige
napijn krijgen, wat met milde
pijnstillers kan worden bestreden.
Hoewel de ingreep niet ernstig is,
zit je er niet op te wachten. Toen
las ik dat normaal lopen meestal na
twee tot vijf dagen weer mogelijk
is. Dat had ik 35 jaar eerder
moeten weten, dan was de rolstoel
helemaal niet nodig geweest. U
denkt nu vast dat ik deze ingreep
direct heb laten doen. Dat heb ik
niet, omdat ik zomaar het gevoel
heb dat ik bij de mensen hoor op
wie het normaal lopen niet van
toepassing is. De antibiotica heb ik
tot het schrijven van deze column
ook niet genomen. In de dagen na
het bezoek van de dokter is de pijn
weggezakt. Mocht het terugkomen
en de antibiotica niet helpen, dan
zal er wel een ingreep volgen en
dan… wie weet… sta op en wandel!
Boogh magazine - december* 2010

Boogh magazine - december 2010
HANDICAP IN HET NIEUWS
Podiumkunstenaars met een handicap
Half oktober won de 23-jarige pianist Liu Wei de Chinese versie van ’Hollands got Talent’. Het bijzondere is dat
Wei geen armen heeft; hij bespeelt het instrument met zijn tenen. Liu Wei heeft beide armen verloren toen hij op
tienjarige leeftijd werd geëlektrocuteerd. Toen hij achttien was, leerde hij zichzelf piano spelen met zijn voeten.
Liu Wei is niet uniek. Er zijn meer mensen met een handicap die het hoogste niveau bereikten op het podium.
Wereldberoemd zijn natuurlijk Ray Charles, Stevie Wonder en Andrea
Bocelli. In Nederland hebben we de eveneens blinde Vincent
Bijlo, cabaretier van beroep. Minder bekend is Jaap Bressers. Hij
is een stand-up comedian. Als gevolg van een dwarslaesie maakt
hij gebruik van een rolstoel. Bressers noemt zich dan ook wel sitdown
comedian. Uit India komt Sudha Chandran, door een ongeluk
verloor ze haar rechterbeen dat werd vervangen door een kunstbeen.
Ondanks haar handicap is ze nu één van de meest geprezen
danseressen van India. Ze treedt over de hele wereld op en heeft
vele prijzen gewonnen.
Pianiste Lee-Hee-ah uit Zuid-Korea werd met ernstige lichamelijke
beperkingen geboren. Ze heeft geen benen en slechts twee dikke
vingers aan elke hand. Toch werd zij concertpianiste. Met vier vingers
speelt zij klassieke stukken waar anderen met tien vingers moeite mee zouden hebben. De Brit Peter Longstaff
werd bijna vijftig jaar geleden geboren zonder armen. Peter leerde echter al op jonge leeftijd hoe hij dingen
met zijn voeten kon doen. Zo werkte hij op een varkenshouderij. Nu is hij schilder en maakt meesterwerken met
zijn tenen.
Bron: www.ango.nl
Idee fietstaxi enthousiast ontvangen
Toen de Amersfoortse chauffeur, Johan Bogers, jaren geleden met zijn moeder met de rolstoelfiets van het verpleeghuis
in Naarden rondreed, ontstond bij hem het idee om tochten per rolstoelfiets aan te gaan bieden. Het
idee werd door zijn collega’s erg enthousiast ontvangen. Bogers heeft toen meer informatie ingewonnen om zijn
initiatief te kunen starten. Hij heeft zijn werkgever Besseling bereid gevonden deel te nemen in het project. Inmiddels
ondersteunen meer sponsors het project. Het project kreeg ook een naam: Roltrappers.
Een rolstoelfiets kost ruim € 7.000,-. Door het inleveren van verlofuren
van de collega’s van Besseling is het mogelijk geworden de
eerste rolstoelfiets aan te schaffen. Ook zijn diverse collega’s bereid
om mee te trappen, want zonder Roltrappers kan dit project
niet van start. Het project is nu zover dat de fiets vanaf april 2011
door Amersfoort en de omliggende regio gaat rijden. Verzorgingshuizen,
instanties en ook particulieren kunnen zich aanmelden op
onderstaand e-mailadres. Bogers: “Met deze actie kunnen we er
voor zorgen dat mensen die zelf niet kunnen fietsen een keer niet
met de auto of de taxibus hoeven te reizen, maar een leuk (gratis)
tochtje door de natuur kunnen maken, met koffie en gebak onderweg.’’
Bron: www.roltrappers.nl
8

9
Nazorg hersenletselpatiënten is een doolhof
De Hersenstichting heeft het initiatief genomen tot een onderzoek naar de inrichting van een Zorgketen Hersenletsel.
Een val of klap op het hoofd kan levenslang gevolgen hebben voor het lichamelijk en vooral cognitief en emotioneel
functioneren. Patiënten hebben grote behoefte aan méér specifieke zorg en begeleiding. Nederland telt naar
schatting 480.000 hersenletselpatiënten. Hersenletsel kent meestal een duidelijk begin, maar een diffuus einde:
het moment van stabiliteit in herstel. In de zorg onderkent men onvoldoende dat er een chronische fase is, dat
de gevolgen langdurig kunnen zijn en dat daarom langdurig specifieke zorg en ondersteuning nodig zijn. Patiënten
dolen vaak lang rond op zoek naar adequate hulp of worden behandeld voor een verkeerde diagnose (psychiatrie,
dementie). De verwachting is dat een adequate zorgketen tot aanzienlijk betere kwaliteit van leven voor de patiënt
leidt. In het onderzoek Zorgketen Hersenletsel staan drie vragen centraal: (a) Wat is de ideale zorgketen voor
hersenletselpatiënten? (b) Kunnen de uiteenlopende zorgvragen in één keten worden samengebracht? (c) Welke belemmeringen
zijn er om tot een ideale keten te komen? Ook moet het onderzoek een stappenplan opleveren hoe
te komen tot realisering van de zorgketen. De resultaten van het onderzoek zullen de basis vormen voor verdere
actie. Het onderzoek wordt uitgevoerd door Conclusion Advies en Management en moet eind januari 2011 gereed
zijn.
Bron: www.hersenstichting.nl
Gehandicaptenbeleid, meer dan zorgbeleid
De komende jaren wordt flink bezuinigd in Nederland. Hierbij zullen mensen met een handicap niet worden ontzien.
De overheid wil vooral fors bezuinigen op langdurige zorg. De gezamenlijke cliënten/ouderen- en gehandicaptenorganisaties
presenteerden inmiddels een hervormingsvoorstel voor deze zorg. Met dit voorstel kan de overheid
2,1 miljard euro besparen.
Jaarlijks gaat veel geld op aan indiceren, toezicht en controle. Cliënten moeten soms langs twaalf verschillende
loketten om alle indicaties te krijgen die ze nodig hebben. In het voorstel gaan de zorgloketten op in één loket,
dat veel efficiënter en effectiever kan vaststellen hoeveel zorg iemand nodig heeft. De Ango pleit daarnaast onder
meer voor het Persoonsgebonden Budget (PGB). Johan Meyer van de Ango: “Hiermee geef je mensen zelf de regie.
Dan krijg je de verfijnde zorg die beter bij de eigen behoefte past. Dat is doorgaans goedkoper dan zorg door grote
zorginstellingen. Dat is een deel van de oplossing als je praat over het verminderen van kosten in de zorg.” Maar
volgens de indieners van het voorstel zijn mensen meer dan hun zorgvraag en moet iedereen mee kunnen doen
in onze samenleving. Meyer: “De treinen en bussen zouden bijvoorbeeld zo snel mogelijk allemaal rolstoeltoegankelijk
moeten zijn en dat geldt ook voor de opstapplaatsen. Maar wat doen we daarvoor in de plaats? Het duurt
allemaal jaren en we regelen intussen taxibusjes en andere vormen van aangepast vervoer. Dat is erg duur.” De
Ango hamert steeds weer op dit verhaal. Mensen met een handicap komen ook nauwelijks terecht op de reguliere
arbeidsmarkt. Zij krijgen een Wajong of een andere uitkering of komen bij de WSW terecht. Meyer: “Plak ze vanaf
hun achttiende geen etiket op hun hoofd en geef ze toegang tot de reguliere arbeidsmarkt.” Meyer snapt dat er
de komende jaren zuiniger met geld moet worden omgegaan maar vindt dat de regering te star is met het zoeken
naar oplossingen.
Bron: www.ango.nl
Vrolijk de regen in
HappyRainyDays is een internetwinkel welke allerlei soorten regenkleding verkoopt.
Jassen, broeken, hoeden en zuidwesters. Nieuw in de collectie zijn rolstoelcapes.
Er zijn vrolijke capes met rood en witte stippen, maar ook stijlvolle capes.
De capes zijn wind- en waterdicht, maar ook ademend en voorzien van een capuchon
en gaten voor de handvatten. Deze capes zijn een welkome aanvulling op
het geringe aanbod dat er was. Producten uit de collectie zijn ook in steeds meer
(thuiszorg)winkels verkrijgbaar. Het voordeel daarvan is dat je de jas of cape zelf
kunt zien en passen.
Bron: www.happyrainydays.nl
Boogh magazine - december 2010

Boogh magazine - december 2010
STELLINGNAME
Een lezerspanel wordt geconfronteerd met een prikkelende stelling. Ieder
panellid geeft zijn of haar mening, voor of tegen. Het panel bestaat uit
deelnemers en medewerkers uit de verschillende locaties van Boogh.
De stelling luidt:
Als Boogh er een nieuwe vestiging bij krijgt, zou het goed zijn om van die locatie een arbeidscentrum te maken. In
dit centrum kunnen Boogh Arbeid en (een deel van) de arbeidsmatige activiteiten worden ondergebracht. Daarnaast
kunnen er nieuwe zaken worden ontwikkeld op het gebied van arbeid. Hierbij denken we bijvoorbeeld aan een
internetwinkel of het bouwen van websites.
Faakje van Veen, maatschappelijk consulent AC Amersfoort
In het kader van het uitgangspunt dat de overheid zich steeds meer richt op het aan het werk krijgen en houden
van mensen en de veranderingen in bijvoorbeeld de Wajong, vind ik dit een goed idee. Je zou ook nog kunnen
denken aan een soort arbeidstrainingscentrum om mensen voor te bereiden op werk of terugkeer naar werk.
Cindy Visscher, cliënt AC Veenendaal
Ik vind dat op zich geen slecht plan. Het zou wel een uitdaging zijn om dat te doen. Ik ben het er mee eens.
Ilse Claessen, arbeidsbegeleider Boogh Arbeid en lid kwaliteitscommissie
Ik vind het een super idee!! Hiermee kunnen we een mooie dienst in de markt neerzetten en vooral onze cliëntgroep
meer bieden. Nu gaan vooral jongeren vaak naar andere organsaties omdat ze daar meer de status van
arbeid kunnen krijgen in plaats van dagbesteding. Om een jonger publiek aan te trekken is het sowieso een goed
idee. Maar ook voor Boogh Arbeid is het een mooie aanvulling. Ik zeg: “We gaan ervoor!!!”
Keyvan Ditzel, deelnemer AC Veenendaal
Een zogeheten arbeidscentrum toevoegen aan het palet van diensten dat Boogh al levert, is op zich een idee. Het
moet echter niet ten koste gaan van de dienstverlening in de activiteitencentra en bij de overige diensten van
Boogh. En er moet voor worden gewaakt dat het ‘verdiende’ geld weer goed wordt besteed.
Juliëtte Verweij, cliënt AC Utrecht
Het huidige kabinet wil meer mensen aan het werk hebben, het mag alleen niets kosten.
Als je hoort dat een aantal sociale werkplaatsen gesloten wordt, draait mijn hart om. In de tijd dat ik nog werkte,
waren er ook mannen van het blindeninstituut uit Zeist die op een sociale werkplaats werkten. Deze werkplaats
ging dicht want zij haalden het gewenste quotum niet; zij werden ontslagen. Tijd is geld voor het kabinet (er moet
productie worden gedraaid) en het zet overal druk achter. Als ik naar mezelf kijk, voel ik mezelf de ene dag beter
en kan meer werk verzetten dan de andere. Tegen druk kan ik al helemaal niet. Het idee van een arbeidscentrum
is erg goed en zal het gevoel voor eigenwaarde wat verbeteren, maar ik vrees dat het toch weer te duur wordt,
terwijl wij allemaal een WAO-uitkering hebben wat ook geld kost maar wat waarschijnlijk weer uit een ander potje
komt. Het bouwen van websites is voor een aantal mensen te hoog gegrepen denk ik.
CONCLUSIE: Een geweldig idee maar ik denk dat er met deze ultrarechtse regering weinig van terecht zal komen.
10

ADVERTENTIE?
Ook een advertentie in
Boogh magazine plaatsen?
Stuur dan een mail naar
magazine@boogh.nl voor
meer informatie.
11
A5
Een enkel poststuk dat door
mijn brievenbus glijdt, schept
een (hoopvolle) verwachting. Zo
ook die keer in april waarbij het
logo op de enveloppe mij er toe
bracht om deze vrijwel direct
open te maken. Terwijl je jezelf
bij sommige post kunt afvragen
of het überhaupt de moeite loont
om dat te doen. Daar doe ik mee
wat de meeste mensen met het
telefoonboek doen, of in het
gunstigste geval, blijft de enveloppe
een paar dagen onaangeroerd op
tafel liggen… Maar dat scenario
gaat nu dus niet op. Het is gewoon
zo’n standaard A5 enveloppe dus
u moet zich er niet teveel bij
voorstellen, maar toch, er hangt
voor mij het een en ander vanaf…
Met een resolute beweging rits ik
de enveloppe open met de vraag
of deze dicht gelikt of geplakt
zou zijn? Dan schuif ik de brief uit
zijn jasje en vouw hem open. Mijn
gelaatsuitdrukking verandert van
het ene moment in het andere.
Waar ik totnogtoe nog een serieuze
verwachting van de brief had
en gefocust mijn blik over het
onderwerp laat gaan, verandert die
blik plots in een cynische grimas van
oor tot oor! Geef me een momentje
voor ik u het onderwerp onthul…
De brief is afkomstig van de
gemeente Amersfoort, sector
Stedelijke Ontwikkeling en
Beheer. Boven de aanhef staat
“Ons kenmerk” waarbij ik mezelf
altijd afvraag waar deze dit keer
weer naar te herleiden valt. Dan
volgen datum en onderwerp:
Onderwerp: uitnodiging
scootmobielcursus 2010
Pieter Houtman
Column
De eerste alinea luidt vervolgens:
“Sinds enige tijd bent u bestuurder
van een scootmobiel. Dit zal een
hele verandering voor u zijn. Aan de
ene kant bent u meer in staat om u
buiten te kunnen verplaatsen, maar
aan de andere kant maakt het (uw)
deelnemen aan het verkeer met de
scootmobiel u enigszins onzeker”.
Laat u niet afleiden door de
formulering. Ik heb deze ook
maar gewoon overgenomen uit
de brief! Maar de strekking klinkt
geruststellend, althans wanneer men
ouderen en gehandicapten weer
eens op één hoop lijkt te gooien…
Maar begrijp me niet verkeerd, daar
heb ik op zich geen onoverkomelijk
probleem mee. Echter verwacht
ik het nog niet op mijn leeftijd
(34), zo’n scootmobielcursus.
Al kan ik daar nu door het intensieve
gebruik van mijn Pendel, dus géén
scootmobiel, ook wel eens aan
twijfelen… Want geloof het of
niet, in de periode waarin deze
column tot stand kwam, ben ik
ironisch genoeg in het bezit van
een “leenmiddel” zoals dat in het
jargon wordt genoemd. Een Pendel
als “leenmiddel” is in de praktijk
een lastig te nemen drempel,
zo blijkt wederom. Dus ben ik ¬
terecht of niet - aangewezen op
dat vervoermiddel waar ik u al het
een en ander over heb verteld.
Nadat ik mij tegen wil en dank
in deze machine heb weten te
manoeuvreren (het grote verschil
met een Pendel is dat ik nu niet
in mijn rolstoel kan blijven zitten)
doe ik ermee wat ik altijd doe, de
‘snelheidsmeter’ voluit zetten. Ik
weet nog dat ik dacht: “Is dit alles?”
Waarnaar ik er achter kom dat ik
het knopje nog iets verder open kan
draaien. Zou dit (in de circa 15 jaar
dat ik een Pendel, en daarom ook
wel eens een “leenmiddel” had) de
aanleiding zijn geweest waarom ook
ìk deze geruststellende woorden
toegestuurd heb gekregen? Want
niet veel later gebeurt er waar
men mij waarschijnlijk voor heeft
willen behoeden… Het telepathisch
vermogen van de gemeente
Amersfoort valt te waarderen!
Boogh magazine - december 2010

Boogh magazine - december 2010
Mini-Buitenh
Booghkring is een sociëteit voor hogeropgeleiden
met niet-aangeboren hersenletsel. Chris van
Lottum is een van de inmiddels 18 cliënten die
gebruik maakt van deze vorm van dienstverlening.
Door Pieter Houtman en Wilco Mons
Boogh houdt maandelijks
bijeenkomsten voor
hogeropgeleiden met nietaangeboren
hersenletsel (NAH) in
het activiteitencentrum van Boogh
Activiteiten in Baarn. Deze
bijeenkomsten zijn voor mensen
met een gelijksoortige sociale
achtergrond die in de loop van
hun leven getroffen zijn door NAH.
Begin 2009 is Boogh met deze
bijeenkomsten gestart. Het project
kreeg de naam Booghkring.
Vanuit welk idee is Booghkring
gestart?
Chris: “Dan moet ik even terug
in de geschiedenis. Toen ik werd
gevraagd door Lavinia, regiomanager
in Amersfoort, om daaraan mee te
doen, kwam ik er pas achter wat
het precies inhield. Dat was voor
mij ook een verrassing, maar wel
erg leuk! Officieel (Chris refereert
aan de website) staat Booghkring te
boek als een sociëteit voor mensen
die hogeropgeleid zijn. Maar dat
is iets wat je mee krijgt als je
daarvoor bent uitgenodigd. Ik heb
er nooit zo bij nagedacht als het
om hogeropgeleid gaat. Ik vond het
leuk om met mensen over allerlei
dingen te kunnen praten en mee te
mogen praten. Ik heb begrepen dat
het idee nog twee jaar op de plank
heeft gelegen maar Willy Bakker
(voormalig directeur) heeft het in
haar achterhoofd gehouden en zo
kreeg het initiatief vorm. Daarnaast
begreep ik dat Margreet Timmers
(coördinator NAHderkring) er ook
enige bemoeienis mee heeft gehad.
Het zou niet netjes zijn als zij niet
werd genoemd (Chris heeft zijn
papier met aantekeningen binnen
handbereik). Bij Booghkring komend
dacht ik dat een ieder ook een
eigen bijdrage moest leveren, maar
dat bleek een misverstand. Maar
om even op de geschiedenis terug
te komen, Booghkring is ontstaan
doordat Joke Rutgers van Roozenburg
(partner van een cliënt) een keer
tijdens een zomerfeest had geopperd
om een kring te maken van mensen
met niet-aangeboren hersenletsel die
een meer geschoolde achtergrond
hadden.”
Maar juist over deze benaming
(hogeropgeleid) hebben jullie intern
wel gesproken, toch?
Chris: “Ik moet eerlijk zeggen dat
er wat mij betreft geen drempels
opgelegd zouden moeten worden
als het gaat om opleiding en dat
soort dingen. Je kunt ook mensen
hebben die zo’n maatschappelijke
participatie hebben gehad en zoveel
te vertellen dat ze interessant
zijn voor de groep. Iedereen die
voelt dat hij iets te brengen heeft,
een meerwaarde kan geven, moet
kunnen deelnemen en naar mijn idee
kan dat ook iemand met een andere
opleiding zijn.”
Wat is voor jou de meerwaarde van
Booghkring ten opzichte van het
activiteitencentrum?
Chris: “Om diepgaand over
onderwerpen in een rustige omgeving
12

of in Baarn
te kunnen spreken, ook langere tijd,
zonder dat ik onderbroken word
door allerlei andere dingen. Wij
kunnen daar leuk met elkaar praten
onder het genot van een hapje en
drankje. Dan zijn de mensen toch
wat gemoedelijker. In de pauze op
het activiteitencentrum doe je dat
niet. Daarnaast zit je in de activiteit
waar iedereen zich ermee bemoeit,
waardoor je dus ongeleide discussies
krijgt. Booghkring is een soort
eh, ja… ‘mini-Buitenhof’(politiek
discussieprogramma op
zondagmiddag)!”
Hoe ziet een bijeenkomst van
Booghkring eruit?
Chris: “We beginnen om vijf uur
eerst met een kop koffie met een
versnapering erbij. Dan hebben we
een gesprekje en geeft de persoon
die we hebben uitgenodigd het
eerste gedeelte van de lezing. Dan
gaan we een hapje eten (wat Pim
heeft voorbereid). Vervolgens gaat
de spreker weer verder tot een uur
of half acht, acht uur. We praten nog
wat na over het onderwerp en tegen
die tijd staat de taxi alweer voor de
deur. Met een voldaan gevoel ga ik
dan naar huis!”
Waar gaan de lezingen zoal over?
Chris: “Wat op mij een zeer grote
indruk heeft gemaakt was de
voordracht van mevrouw Uit den
Boogaard over Georg Friedrich
Händel uit het boek van Stefan
Zweig. Deze mevrouw had een
uitzonderlijke kwaliteit van
declameren, zo mooi. Dat had ik echt
niet willen missen. Ik heb zelden
zoiets interessants gehoord, zelfs
13
niet in het theater! De sprekers
doen dat pro Deo. Ze krijgen een
bloemetje en dat is toch leuk?! Je
hebt dus mensen die kennis van
zaken hebben over onderwerpen
die wij graag willen bespreken.”
Daarnaast noemt Chris nog een
lezing van een vogelliefhebber
en van een mevrouw die vertelde
over Waterschap Eemland, over het
ontstaan van de waterschappen.
In zijn enthousiasme vat Chris het
verhaal nog eens samen! “Het
gaat erom dat er diepgaand over
onderwerpen wordt gesproken.
Daar heb je natuurlijk ook wel enige
kennis en achtergrondinformatie voor
nodig, dus daar kan niet iedereen
aan deelnemen. De onderwerpen
zijn dusdanig specialistisch dat niet
iedereen daarvoor zou voelen.”
Zijn er zaken die nog verbeterd
kunnen worden?
Chris: “Het probleem met dit soort
zaken is dat je van te voren niet
weet of een spreker goed is of niet.
Dat is helaas niet te voorkomen.
Verder ben ik totnogtoe geen zaken
tegengekomen waarvan ik vind dat
het verbeterd zou moeten worden.”
Tot slot hecht Chris er veel waarde
aan om personen die veel voor
Booghkring hebben gedaan en nog
steeds doen bij naam te noemen. Dit
zijn Mirjam Brouwer, Pim van Veen
en Nel Huese (een drietal mensen
die ontzettend veel voorwerk
verrichten), Margreet Timmers,
Willy Bakker (ik zou haar hier niet
bij willen missen, want ik vind haar
essentieel in dit verhaal) en Joke
Rutgers van Roozenburg. Er is een
eigen bijdrage geleverd door: Nico
Vlaar, Ron Bos en Chris zelf.
Booghkring wordt iedere laatste donderdag van de maand van 17.00 tot 20.00 uur gehouden bij Boogh Activiteiten
in Baarn. Voor de maaltijd wordt een kleine vergoeding van € 2,50 gevraagd. Als u interesse in de Booghkring hebt,
dan kunt u dat kenbaar maken via het secretariaat van Boogh Activiteiten in Baarn (035 542 60 43) of via een van
de overige secretariaten van Boogh Activiteiten.
In navolging van Baarn komt er een Booghkring in Utrecht in het Barholomeus Gasthuis. In Amersfoort bestaan ook
plannen om een Booghkring op te zetten.
Boogh magazine - december 2010

Boogh magazine - december 2010
De Paraplu: al 40 jaar
Afgelopen voorjaar vierde De Paraplu haar 40-jarig
bestaan. Sinds een aantal jaar werkt dit cursus-
en ontmoetingscentrum van mensen met een
lichamelijke functiebeperking en/of chronische
ziekte intensief samen met Boogh. Twee goede
redenen voor een portret van De Paraplu.
Door Gert-Jan van Zetten
Op 20 mei 1970 werd stichting
De Paraplu officieel opgericht.
Het duurde echter nog vier jaar
voordat de officiële opening van
het gebouw aan de Burgemeester
Norbruislaan in Utrecht plaatsvond
en De Paraplu haar naam verkreeg.
In 1997 werd het gebouw door
brand verwoest. Na zo’n anderhalf
jaar op een leegstaande afdeling
van een verpleeghuis te hebben
doorgebracht, verhuisde De Paraplu
naar de huidige locatie aan de Van
Bijnkershoeklaan 10. Dit jaar bestaat
De Paraplu dus 40 jaar. De Paraplu
heeft een breed en gevarieerd
aanbod van activiteiten. Mensen
met een functiebeperking zijn direct
betrokken bij de invulling van het
activiteitenaanbod, bij de vorming
van het beleid en de uitvoering van
diverse taken binnen de organisatie.
Daarbij zijn beroepskrachten en
vrijwilligers ter ondersteuning
aanwezig.
Met Willem Baas en Bert Penders
sprak ik over het verleden, het
heden en de toekomst van De
Paraplu. Willem is sinds september
2007 manager. Bert is ruim 25 jaar
in verschillende hoedanigheden
bij De Paraplu betrokken. Op dit
moment is hij voorzitter van de
deelnemersraad. Met Bert belanden
we 25 jaar terug in de tijd. Bert:
“Via een vriend van mij van de
mytylschool raakte ik bekend met
De Paraplu. Op een dag ging ik
een avond naar De Pierewaai (de
toenmalige jongerengroep van
De Paraplu). Wat me die eerste
keer opviel was de leuke sfeer en
zodoende bleef ik komen. Er werden
diverse activiteiten georganiseerd.
We gingen ook wel eens een weekend
weg of hadden een uitje zoals een
keer een boottocht over de Vecht.”
Later ontstond Drempelloos, ook
een jongerengroep. Deze groep had
een bestuur waarvan Bert voorzitter
werd. Bert: “Belangrijk voor mij
was dat de activiteiten vooral door
de leden zelf werden verzonnen,
vandaar ook een eigen bestuur. We
kregen ook een eigen budget. Twee
keer per maand op vrijdagavond
kwamen wij bij elkaar. Er was een
eetgroep en daarnaast organiseerden
we van alles: een quiz, speurtocht,
filmavond, spellenavond, uiteten.”
Later heeft Bert deelgenomen aan
een cursus kunstgeschiedenis en een
cursus fotografie. Ook is hij in het
kader van het scholenproject voor
basisscholen gastdocent geweest.
Met behulp van de Handicaprace, een
soort ganzenbord, worden kinderen
uit groep 7 en 8 bekend gemaakt met
mensen met een handicap. Naast
voorzitter van de deelnemersraad is
Bert nu als gastdocent actief op ROC
en Hbo-opleidingen, hier staat het
verhaal meer centraal.
Aan zowel Willem als Bert stel ik de
vraag wat de meerwaarde van De
Paraplu is.
Willem: “Bij De Paraplu ‘mag je zijn
wie je bent’. Er is ruimte, mensen
nemen de tijd en deelnemers kunnen
activiteiten en cursussen doen op
hun eigen niveau en tempo.” Bert:
“Het gebouw is goed toegankelijk,
er zijn mensen die kunnen helpen
bij ADL en voor veel deelnemers
is De Paraplu een vertrouwde
omgeving.” Bij de vraag of iets De
Paraplu typeert, zegt Willem: “De
Paraplu kijkt naar mensen en hun
mogelijkheden, niet naar datgene
waar men beperkt in is. Ons streven
is dat iedereen zich welkom moet
kunnen voelen. De Paraplu wil
mensen ondersteunen zodat zij zich
verder kunnen ontwikkelen.”
We spreken verder over de
deelnemersraad. Willem: “Ik vind
het zeer belangrijk dat het werk
van De Paraplu gedragen wordt door
een afvaardiging van deelnemers.
Uiteindelijk zijn het de deelnemers
die moeten bepalen op welke wijze
De Paraplu kwaliteit kan bieden. Dus
wat mij betreft is de deelnemersraad
een kritische volger waarmee we
samen de koers uitzetten, en ook
14

een begrip in Utrecht
een belangrijke initiatiefnemer.”
Bert: “Ik vind het belangrijk dat
deelnemers via de deelnemersraad
kunnen laten weten wat ze willen.
De raad praat mee over het beleid
en kijkt kritisch naar bepaalde
zaken. We hebben bijvoorbeeld
aangekaart om te onderzoeken
of deelnemers meer op eigen
gelegenheid naar De Paraplu kunnen
komen in plaats van gebruik te
maken van het vervoer van De
Paraplu. Dat mensen daar meer
eigen verantwoordelijkheid in
nemen.”
Sinds een aantal jaar werkt De
Paraplu intensief samen met Boogh.
Dit is het meest zichtbaar aan het
Afasiecentrum dat in De Paraplu is
gevestigd. Ook bij de NaHderkring
in Woerden wordt samengewerkt.
Verder is er veel contact op niveau
van de regiomanagers. Willem: “De
samenwerking met Boogh verloopt
goed. Boogh is een professionele
organisatie met een bijzondere
uitstraling waar De Paraplu graag
bij aansluit. De Paraplu wil wel
graag haar eigen karakter en naam
behouden, maar dagbesteding van
Boogh en vrijetijdsbesteding van
De Paraplu’ kunnen elkaar prima
aanvullen.”
In de week van 20 mei 2010 is het
40-jarig bestaan van De Paraplu
feestelijk en uitgebreid gevierd.
Beide heren kijken hier met veel
genoegen op terug. Bert: “Erg
leuk. Er waren optredens van
een pianist en een close harmony
koor, er werd een film vertoond
en aan het eind van de week,
op vrijdagmiddag, was er een
druk bezochte receptie. Willem:
“Het was zeker een bijzondere
gebeurtenis! Leuk om met elkaar
te vieren en het gaf weer nieuwe
energie voor de komende jaren.
Van de deelnemers ontving
De Paraplu een zonnewijzer
die gericht is op een zonnige
toekomst.”
15
Met het oog op de bezuinigingen
kent De Paraplu ook haar zorgen
voor de toekomst, maar het wordt
ook als uitdaging gezien. Willem:
“Natuurlijk moet De Paraplu ook
wel eens puzzelen om de financiën
goed op orde te houden of zuiniger
aandoen. Maar deze organisatie
heeft al jaren het motto “met
weinig middelen veel willen doen”!
En dan blijft het ook een uitdaging
om creatief om te gaan met het
beschikbare budget.”
Bij De Paraplu zitten ze niet stil.
Er is een aantal zaken waaraan
Willem, medewerkers en de
deelnemersraad werken om deze
te veranderen, te verbeteren. Zo
wil De Paraplu nog intensiever
met Boogh samenwerken, meer
nieuwe deelnemers ontvangen en
nieuwe activiteiten organiseren.
Daarbij is de wens om De Paraplu
een moderne uitstraling te geven.
Met nieuwe deelnemers worden
ondermeer jongeren bedoeld. Om
jongeren meer naar De Paraplu te
trekken, moeten meer activiteiten
gericht op jongeren worden
georganiseerd. Voor De Paraplu is
het ook belangrijk om activiteiten
te organiseren waar mensen met
en zonder handicap samenkomen.
Dit om de integratie te bevorderen.
Bert juicht dit toe: “Opvallend
verschil tussen de tijd toen ik bij
De Paraplu begon en nu is dat er
toen meer mensen zonder handicap
bij waren. Ik zou het ideaal vinden
als de activiteiten breder worden
getrokken met mensen zonder
beperking erbij. Dit kan mijn
inziens door meer samenwerking
te zoeken. Je zou bijvoorbeeld
met een kaartclub uit de stad een
gezamenlijk klaverjastoernooi
kunnen organiseren.” Willem
zegt dat het organiseren van
activiteiten voor mensen met en
zonder handicap wel gebeurt, maar
te weinig. Willem: “ De activiteit
Dansplezier is wel een goed
voorbeeld. Daarin treffen mensen
met en zonder beperking elkaar.
Voor activiteiten bij het 40-jarig
bestaan hebben we ook mensen uit
de buurt uitgenodigd. Hier gaf een
aantal mensen gehoor aan.”
Met het moderniseren van De
Paraplu wordt gedoeld op de
inrichting van het gebouw,
maar ook op aandacht voor het
aanbieden van nieuwe activiteiten
zoals meditatie, cursus opkomen
voor jezelf, samenwerking met
sportorganisaties, enzovoort.
Tot slot zegt Willem het volgende:
“Complimenten voor de uitgave
van Boogh magazine! Het ziet
er altijd mooi en verzorgd uit.
Misschien ook wel iets voor een
samenwerkingsproject….?”
Boogh magazine - december 2010

Boogh magazine - december 2010
Leve het leven!
In Nederland hebben we sinds 1 april 2002 een
euthanasiewet. Het is goed dat deze wet bestaat.
Ik ben er wel terughoudend in, zeker nu je
regelmatig hoort over eventuele uitbreiding van
de euthanasiewet. Daarbij kijk ik liever naar het
leven, de andere kant van de dood.
Door Gert-Jan van Zetten
Als ik mensen in een gesprek,
al dan niet op televisie, hoor
zeggen dat voor hen het leven
niet meer hoeft wanneer ze
gehandicapt zouden raken en/of
aan de beademing moeten, dan kijk
ik daar altijd een beetje vreemd
van op. Volgens mij kun je dat pas
echt voor jezelf beoordelen als
je zelf in een dergelijke situatie
terechtkomt. Ik hoop voor niemand
dat het ooit zover komt, maar mocht
het onverhoopt toch gebeuren,
dan kan ik zeggen dat je ook met
een handicap en beademing een
goed leven kunt hebben. Mijn hele
leven heb ik al een zware handicap
waarvan bijna de helft inclusief
ademhalingsondersteuning. Het
draait natuurlijk allemaal om
‘kwaliteit van leven’ en ‘uitzichtloos
en ondraaglijk lijden’. Iedereen
hanteert daar weer andere criteria
voor. Met een handicap gaan meestal
andere normen gelden. Er wordt wel
geprobeerd, vooral door medici, om
‘kwaliteit van leven’ en ‘uitzichtloos
en ondraaglijk lijden’ objectief te
benaderen. Dat dit onbegonnen werk
is, blijkt wel uit het verhaal van Sam
Galesloot. Televisiemaker Ria Bremer
heeft een documentaire over hem
gemaakt. Zij volgde Sam vanaf 1992,
hij was toen zeven, acht jaar.
Sam
Als Sam drie jaar is, openbaart bij
hem een progressieve spierziekte.
Hij wordt al snel doof, blind en kan
niet meer lopen of kruipen. Ook is
duidelijk dat hij beademd zal moeten
worden. Wanneer Sam hard achteruit
gaat, hebben zijn ouders Anne en
Henk een gesprek met de arts over
de kwaliteit van het leven van hun
zoon. De vraag komt op tafel of
Sams leven nog wel zin heeft als hij
straks permanent aan de beademing
moet. De arts heeft het over zinloos
medisch handelen, Henk wil niet
dat Sam permanent wordt beademd
en Anne vraagt zich hardop af wie
zij is om daar een beslissing over te
nemen. Anne geeft dan ook geen
toestemming om Sam toekomstige
beademing te onthouden. Ook al
praat de arts op haar in: “Als je
ziet wat er nog mogelijk is, dan is
het toch wel beperkt.” Desondanks
gaat het leven door en als Sam niet
meer zelfstandig kan ademhalen
en aan de beademing moet, is daar
geen discussie over. Of zoals zijn
moeder zegt: “Je verlegt je grenzen,
ik heb geen keus.” Communiceren
met Sam gaat via een speciaal
ontworpen hand-/wangalfabet.
Daardoor kan hij naar school en kan
hij zijn enorme honger naar kennis
stillen. Zijn zestiende verjaardag is
een hoogtepunt. Hij is dan juridisch
wilsbekwaam en voortaan de baas
over zijn eigen leven. In een gesprek
met de arts geeft Sam aan dat hij
wil leven. Sam is inmiddels 26 jaar,
woont zelfstandig, krijgt 24 uur
verzorging en heeft altijd een tolk
naast zich die de krant met hem
leest, televisie met hem kijkt en die
hem in de nabije toekomst bij zijn
rechtenstudie zal begeleiden.
Depressie
De vragen “Wanneer is er nog
kwaliteit van leven?” en “Wat is
uitzichtloos en ondraaglijk lijden?”
moeten dus door ieder persoon
afzonderlijk worden beantwoord.
Totnogtoe gaat het over lichamelijk
zware omstandigheden waardoor
iemand het recht heeft om
euthanasie toe te laten passen. Maar
hoe ga je als maatschappij om met
mensen die zwaar depressief zijn en
niet meer verder willen leven, zij die
alleen de dood als oplossing zien?
Moeten die mensen ook het recht
op euthanasie krijgen? Ik vind dat
moeilijk. Want in hoeverre kunnen
medicatie en therapieën tot genezing
bijdragen? En is er een moment
vast te stellen wanneer iemand als
“uitbehandeld” wordt gezien?
Zeventig plus
Meer moeite heb ik nog met het idee
van de initiatiefgroep Uit Vrije Wil.
Deze groep wil dat alle Nederlanders
boven de 70 jaar die het leven moe
zijn, zij die vinden dat hun leven is
‘voltooid’, met professionele hulp
een einde aan hun leven moeten
kunnen maken. Eerst zou een
professionele hulpverlener, waarbij
wordt gedacht aan verpleegkundigen,
psychologen of geestelijk verzorgers,
een serie gesprekken met de oudere
moeten hebben om de vraag om
stervenshulp te controleren. Pas na
een bevestigende second opinion van
een andere hulpverlener kunnen de
dodelijke middelen worden verstrekt.
Hoe doordacht dit plan ook mag zijn,
ik blijf veel moeite houden met de
termen ‘levensmoe’ en ‘voltooid
leven’. Ik vraag mij af welke invloed
de samenleving heeft op deze
termen. Er wordt nogal op gehamerd
dat je pas meetelt als je werkt. Na
je 65ste, over een tijdje 67ste, hoef
je niet meer te werken en hoor je
er niet meer echt bij. En als het dan
ook nog lichamelijk en/of geestelijk
wat minder wordt en iemand heeft
wat hulp nodig of moet in een
verzorgingshuis gaan wonen, dan
kan dat gevoel van het er niet meer
bijhoren worden versterkt. Daarbij
kunnen mensen zich als last voor de
16

samenleving gaan zien. Dat is niet zo
gek als anderen in de maatschappij,
waaronder politici, continue
zeggen dat de vergrijzing een groot
probleem is, dat het veel, heel veel,
teveel geld kost en dat mensen
door grote personeelstekorten in de
toekomst niet meer goed verzorgd
kunnen worden. Het kan bijna niet
anders dat dit invloed heeft op een
aantal ouderen die daardoor eerder
hun leven moe zijn of hun leven als
voltooid zien. Ook denk ik dat er
ouderen zijn die hun leven voortijdig
willen beëindigen om zwaardere
lichamelijke gebreken voor te blijven.
Niemand wil iets mankeren, maar
als je dingen niet meer of minder
kunt dan zie ik het als een onderdeel
van het leven om daar mee om te
leren gaan. Dat is vergelijkbaar met
mensen met een handicap.
Dure behandeling
Geld, of liever gezegd een
geldtekort, mag geen reden zijn om
euthanasie, zowel actief als passief,
uit te voeren. De overheid mag dat
nooit als ‘pressiemiddel’ gebruiken.
Zo vind ik ook dat de politiek nooit
mag bepalen wanneer er geen
kwaliteit van leven meer is. Ik maak
me dan ook zorgen om één van de
17
plannen van oud-ministers Vermeend
(PvdA) en Van Boxtel (D’66). Om de
zorg betaalbaar te houden, bepleiten
deze heren om af te zien van dure
medische behandelingen bij zeer
oude patiënten. Die behandelingen
kosten vele tienduizenden euro’s
per geval en leiden naar hun mening
tot “een (zeer) beperkte verlenging
van het leven”. Daarbij vragen ze
zich ook af of die verlenging een
acceptabele kwaliteit van leven
oplevert voor de betrokken patiënt.
Of die kwaliteit er is, kan alleen
de patiënt bepalen of als die het
niet meer kan, zijn of haar familie.
Als de patiënt nog voldoende
kwaliteit ziet dan moet er behandeld
worden. Want als er een keuze is
om te sterven, moet ook voor leven
gekozen kunnen worden. Ook dringt
de vraag: “Wat is de volgende stap?”
zich bij me op.
Leven
Om de keuze voor de dood wat
meer op de achtergrond te plaatsen,
moet ook de maatschappij en
daaraan vast de politiek haar best
doen om het leven van ouderen en
gehandicapten aantrekkelijker te
maken. Er moeten bijvoorbeeld veel
meer kleine verzorgingshuizen komen
met veel persoonlijke aandacht voor
de bewoners. Indien wonen in een
verzorgingshuis of andere instelling
niet nodig is, moet de nodige zorg
in de thuissituatie worden verleend.
Als er al bezuinigd moet worden,
dan moet dit veel zorgvuldiger
gebeuren. Nu jaagt men met alle
plannen de mensen de stuipen op het
lijf. Het eigen risico gaat omhoog,
er komen meer eigen bijdragen voor
medicijnen en voorzieningen. De
tweede helft van 2010 was er een
pgb-stop, in 2011 wordt het pgb met
drie procent verlaagd, de individuele
begeleiding en dagbesteding gaan
op de schop, in instellingen moeten
mensen steeds meer gaan betalen
voor van alles. Ook deze zaken
dragen ertoe bij dat mensen zich
een last voelen. Er moet veel meer
gestimuleerd worden dat mensen
een binding met elkaar krijgen, ook
met mensen die oud zijn en/of een
handicap hebben. Want ook oud of
met gebreken ben je waardevol voor
de samenleving. Daarom: Leve het
leven!
Boogh magazine - december 2010

Boogh magazine - december 2010
1
ACTIVITEIT UITGELICHT
In iedere uitgave van Boogh magazine wordt
een activiteit uit het programma van de
activiteitencentra of de NaHderkring in de
schijnwerpers gezet. We richten ons vizier dit keer
op de activiteit Schaken bij Boogh Activiteiten in
Harmelen.
Door Jan Bulk
Schaken is net als zwemmen,
als je het eenmaal kent, heb
je je hele leven er wat aan! Dus
wordt bij Boogh in Harmelen
ieder dinsdagochtend enthousiast
geschaakt. Booghschakers spelen tot
12.00 uur spannende partijen om
daarna lekker uit te rusten.
Hoe is dit begonnen?
In 2006 waren er bij Boogh Harmelen
twee schakers, Florentine en Henk.
Zij speelden al jaren tegen elkaar
en wilden wel eens tegen iemand
Schaken
anders schaken. Boogh Harmelen
nam contact op met Stichting Welzijn
Ouderen in Woerden die weer
contact op nam met de schaakclub
Woerden waardoor ik in beeld kwam.
En zo is het gekomen...
Met Florentine en Henk was het heel
plezierig schaken. Maar naar verloop
van tijd ging Henk weg en weer
enige tijd later verliet Florentine
Boogh. Gelukkig werden hun plaatsen
vrijwel direct ingenomen door Hans
en Willem. Dit jaar zijn John en Ron
erbij gekomen, zodat nu van een
echte Booghschaakclub kan worden
gesproken.
Wellicht zijn er nu lezers die ook
willen schaken bij Boogh in Harmelen
of op een andere Booghplek. Neem
gerust contact op met een van de
activiteitencentra of met mij en
we kijken wat we kunnen doen.
Misschien is er wel plaats voor een
jaarlijks Booghschaaktoernooi of
Booghschaaksimultaan. Kortom, als
het schaken betreft, sta ik open voor
alle mogelijke suggesties. Kom maar
op lezers, jullie zijn aan zet!
Meer informatie: Jan Bulk
iedere dinsdagochtend: 10.00 tot
12.00 uur (Boogh Harmelen) of per
mail: janbulk@hotmail.com
Jan Bulk is een van de vele vrijwilligers die actief is binnen Boogh. Om bij dit artikel te blijven: vrijwilligers zijn
belangrijke pionnen in het geheel. Zonder de inzet van deze mensen zou Boogh niet meer kunnen. Jan (1944)
is geboren in Boskoop, is getrouwd met Mieke en heeft drie volwassen kinderen. Van 1969 tot 2002 was Jan
bankbediende.
Jan: “Mijn tweelingbroer Fred en ik hebben van mijn vader schaken geleerd. Vanaf 1952 spelen wij jaarlijks mee
met de eendaagse schaakwedstrijd van Internos in Boskoop. Wij zijn geen goede, maar wel zeer enthousiaste
schakers. Het leven is een groot schaakspel. Ik vind het belangrijk om met zo veel mogelijk mensen dit spel te
spelen. Het traint de hersenen, het is sociaal want je hebt een ander nodig om het te kunnen spelen en je kunt
het op alle niveaus tot op hoge leeftijd blijven spelen. Als je dan door Boogh wordt gevraagd om met schakers
bij Boogh te schaken, sluit dat naadloos aan bij mijn idee over het schaakspel. Iedere dinsdagochtend ga ik met
plezier naar Boogh. Bedankt Boogh!
18