Pond's Creams
verkrijgbaar in alle goede
zaken in potten van f 1
en f 2 en in tuben van
f 0.50 en f 0.80
Monsters
Pond's Extract Co. A'dam
zendt U twee monsters ,
en Pond's> brochure na \
inzending van 10 et. i
z)e eerste
Herfsttinten
Voor velen beteekenen de eerste
roode herfsttinten een onveilig signaal.
Bescherm Uw temt tegen regen en
wind door van tijd tot tijd en vooral
VOOr het Uitgaan Pond's Vanishing Cream
te gebruiken. En bent U langeren
tijd aan het ruwe weer blootgesteld
geweest, maak Uw huid dan soepel
en reinig ze met Pond's Cold Cream.
Doe dit laatste ook eiken avond voor
U ter ruste te begeven.
Zij, die als eerste aankondigingen
van den herfst des levens rimpeltjes
ontdekken, zullen ondervinden dat het
dagelijksch gebruik van beide Pond's
Creams de huid verjongt, ze soepel
en zacht maakt en aldus de naderende
teekenen van den ouderdom verjaagt.
Verzorgt Uw Teint
Ponds
Vanishing and Cold
Creams
DE (MMm VAN 51PAULI
JENNY TRACHT KLAUS OVER TE HALEN OM ZIJN PLICHT
TE VERZAKEN.
De Carmen van St. Pauli is een nieuw Ufa product onder regie van
Erich Waschneck vervaardigd en waarin de hoofdrol van jenny, de
Carmen van St. Pauli. vervuld wordt door Jenny /ugo en die van
Klaus, den bootsman der „Alexandria", door Willy fritsch.
JD'
e geschiedenis vangt aan
boord van een schip aan,
waar Klaus, de boots
man, de honden wacht vervult;
het is een donkere
nacht. Terwijl hij zoo in t
duister over . de zee staat
te turen, hoort Klaus achter
zich een gerucht en als hij zich
omdraait om naar de oorzaak
te kijken, valt er een tenger gebouwde
jongeman in zijn armen,
die angstig om bescherming
vraagt. Klaus, door medelijden
bewogen, willigt dit verzoek
in en verbergt hem in het
ruim.
Weldra komt de barkas der
douane langszij van de ..Alexandria",
om naar een gevluchten
smokkelaar te zoeken. Klaus beweert
niemand gezien te hebben
en de barkas vaart af.
Als de bootsman naar het
ruim gaat om den vluchteling
voor het gevaar te waarschuwen,
wacht hem een verrassing,
de jongen . .. blijkt een meisje
te zijn.
Zij vertelt hem, dat zij als
hoofd eener smokkelaarsbende
haar bivak heeft opgeslagen in
de haven-herberg, „Ankergrond"
geheetcn. Jenny vertrekt
en na een paar dagen
wordt het Klaus duidelijk, dat
hij verliefd op het meisje is.
Wanneer hij dan ook zekeren
dag gaat passagieren, treedt hij
de herberg „Ankergrond" binnen
en vergeet, onder den invloed
der jonge vrouw naar
boord terug te keeren.
Verschillende leden der
smokkelaarsbende zijn op den
„kapitein" verliefd en wanneer
zij merken, dat hun kans verkeken
is en het meisje wederzijdsch
haar liefde aan Klaus
heeft weggeschonken, enteren
zij in den nacht de „Alexandria"
en stelen de gcheele
lading.
Als na een vroolijken nacht,
Klaus eindelijk naar zijn schip
terugkeert, wacht de gezagvoerder
hem reeds op en wordt
hij, wegens plichtsverzuim onmiddellijk
ontslagen. Nu is goede
raad duur; niets anders
wetende, besluit Klaus naar
Amerika te gaan, maar eerst
moet hij afscheid nemen van
Jenny 1
Jenny heeft, om haar zinnen
te verzetten, kennis aangeknoopt
met een ander en juist
als de bootsman onverrichter
zaken de herberg wil verlaten,
komt zij met dien nieuwen aanbidder
thuis. Den volgenden
morgen wordt die persoon
dood op den weg naar de haven
gevonden en ieder verdenkt
Klaus van den moord.
Hij wordt gearresteerd en
voor den rechter gebracht, waar
weldra blijkt, dat hij niets met
den moord uitstaande heeft.
Deze is bedreven door een
der smokkelaars, die gevat
wordt en zijn schuld bekend.
De film eindigt met de gelukkige
vereeniging van Jenny
en Klaus.
ERWIN.
^ - ^ W ^ ^ ^ H
W/sr Coo OUX3;
Even is het een teleurstelling,
als wij, nadat wij op het echtpaar
Ruys hebben zitten wachten,
alleen de mannelijke helft
zien aankomen.
„Och, Tilly is zoo bescheiden,
ze is gewoon niet te vangen
voor een_ interview", zegt Cor
Ruys.
Ja. mevrouw Ruys is niet
alleen de begaafde", teere, zoo
groote ontroering schenkende
Tilly Lus, de charmante actrice,
zij is een schat van een
moeder voor haar groot gezin,
— vijf kinderen — waarvan de
oudste nu naar het gymnasium
zal gaan. „En," vertelt haar
man ons, ,,Tilly verstaat de
kunst, een goede moeder te zijn,
zonder te overdrijven, een goede
huisvrouw, zonder te verburgelijken.
Zij kan haar kunstenaarsschap
en haar moederschap
tegelijk dienen, zij is vrouw en
artiste.
,,Ik heb een zwak voor Indië,
ik houd veel van Indië. Maar
ik wil ook eens een keer naar
de West. Had een paar jaar
geleden al plannen gemaakt,
maar die zijn niet doorgegaan.
Toch zal ik na mijn Oost
Indisch tournee serieus gaan
werken om ook de West eens
te bezoeken.
Wat wilt u van mij weten ?
Och, maak u er een gezellig
praatje van, er is zoo weinig
belangrijks van mij te vertellen.
En Cor Ruys lacht een
beetje verlegen. Hij is en doet
gewoon, deze man moet veel
vrienden hebben, omdat hij zoo
gul, zoo gevoelig is en zoo
heerlijk lachen kan. Hij heeft
een verbazend flair voor talen,
trouwens ook zijn uiterlijk is
onhollandsch, hij heeft veel
van een franschman, maar zijn
aard is hollandsch, trouwhartig,
een taaie, onvermoeide
werker.
„Ik ben zoo van de H. B. S.
naar het tooneel gegaan", vertelt
hij verder. „Vader dacht
over verdere studies, maar ik
wilde niet. Leende een broek
van den ouden heer, kon toch
niet een cmplooy zoeken met
mijn korte schoolbroek aan,
VERTELDE:
en toog naar Van Eysden te
R'dam. Ik moest wel telkens
de broek vastsjorren, maar Van
Eysden voelde er wat voor.
Maar er kwam niets van, ik
begon bij Van der Horst, waar
toen ook een Tcrnooyspel was.
Zes jaar lang heb ik er serieus
en hard gewerkt. Ik speelde
natuurlijk kleine figurantenrollen,
maar Van der Horst
lette streng op je verschijning
en zoo leerde je heel goed
schminken, iets, dat natuurlijk
van groot belang is. Ik zou
eiken beginneling willen aanraden
: zie aan een gezelschap,
liefst aan een klein te komen,
je moet leeren, door te zien
spelen. Ik voel ook niets voor
een tooneelschool. Het is toch
al te gek, ze laten daar de
jonge menschen op het eindexamen
rollen spelen, die ze in
het gunstigste geval, niet voor
hun dertigste jaar te spelen
zullen krijgen. Wat heb je er
dan aan? Dat is toch geen
maatstaf voor je kunnen ? Algemeene
ontwikkeling ? Talen
leeren ? Zeker, dat heb je hard
noodig, om een goed acteur
te zijn, maar dat leer je toch
op school? Behoef je toch niet
naar een aparte tooneelschool.
De practijk is de beste leerschool,
je moet om je heen
kijken. Heb je een klein gezelschap,
dan heb je meer kans
om wat te doen te krijgen. Ik
ben nu al drie en twintig jaar
aan het tooneel, wat een tijd,
hé f Het aanstaande seizoen zal
Tilly weer optreden, ik heb
schitterende stukken voor haar
vastgelegd.
Ik ben na Van der Horst nog
een jaar bij Prot geweest, onder
leiding van Chrispijn, de régisseur
par excellence. Ik heb daar
een goeden tijd gehad. De
menschen vinden liet blijspel
minder kunst dan een tragedie,
maar dat is toch verkeerd
gezien. In een tragedie is de
situatie gemakkelijker, de
schrijver geeft de pakkende
COR RUYS IN VERSCHILLENDE ROLLEN
Maar bij hst bfl
het stramien zelf^fordurën, zelf
wat maken:
Weet u, wat jammer is? Dat
er onder de jongeren geen
goede krachten zijn, die de
ouderen later zullen kunnen
vervangen. Want de economische
toestand van het tooneel
wordt beter. De bioscoopwoede
neemt wat af. Nu is de radio
de concurrent van het tooneel.
Maar ik geloof, dat radio een
modeartikel is. Weet u, wat
schitterend was ? Toen Tilly
en ik op oudejaarsavond met
Indië gesproken hebben. Dat
was een groote emotie en Tilly
was zoo ontroerd, dat zij niet
begreep, hoe zij 't er nog zoo
goed had afgebracht.
Nu weer verder, na dat jaar
bij Prot ben ik in 1912 met
Bouwmeester naar Indië gegaan.
En gek is het, maar ik
voelde onmiddellijk: hier zal
een groot deel van mijn carrière
liggen.
Daarna ben' ik een jaar bij
Verkade geweest, Enny Vrede
leefde nog en met hen naar
Indië.
In 1919 en in 1926 ben ik
ook in Indië geweest, veel
succes. Volgend jaar vier ik
^^^^
M^ J
P^H J
«^ J^%» J
ft» Jm
\ »'f*%'A*
H 4
' t r
^^tt. * % ■ lii
\
^J
Hjnm^H
^ii
^LdÉP^I
w&f'JBP'-.*
' Het
*S' Indië
üüftst te !üpngen. Eerst
was^ ik van plan "geweest een
permanent indisch tooneel te
vestigen, maar ik ben daarvan
afgestapt. Je moet frisch
blijven, je geen stukken laten
sturen en alleen lezen, je moet
zelf kunnen zien, zelf kiezen.
Nu hebben wij het Ned.Indisch
tooneel en gaan wij om het
jaar naar Indië, dus toch iets
permanents. Wij brengen het
moderne repertoire, ons gezelschap
is niet groot, tien menschen
maar. En heb ik eens
een grootere bezetting noodig,
in Indië kan ik dat gemakkelijk
aanvullen. Er zijn in Batavia
amateurs, die vakacteurs van
hier in de schaduw stellen.
Ons plan is, dat Tilly volgend
jaar aan het eind van
onze tournee naar Indië komt.
In wat voor stuk treedt uw.
vrouw in 't aanstaande seizoen
op?
In een paar stukken, maar
het eerst in Young Woodley,
van John van Druten, een
engelschman, van hollandsche
afkomst, een buitengewoon, fijn,
psychiologisch ding.
Ons speelplan zit prachtig in
elkaar, zoo, dat wij niet heep
en weer behoeven te trekken,
en niet telkens met een nieuw
stuk behoeven te komen. Je
speelt je rollen zoo beter in.
Gemakkelijk is het niet voor
een klein gezelschap als het
onze, je moet het zonder subsidie
doen, dat komt door die
zoogenaamde tooneelconcentratie,
en de toestand is nu, dat
de groote gezelschappen gewoon
parasiteeren op de
kleinere, wij betalen even goed
onze vermakelijkheidsbelasting.
Ik zou zoo graag eens een
goed stuk van indischen bodem
willen hebben.
Weet u, wat ik graag doe ?
De regie van een fijn stuk.
„Thuiskomst" heb ik ook ge
regisseerd, heerlijk is het, zoo'n
stuk op te bouwen.
En Cor Ruys kijkt ernstig,
verinnerlijkt. Teveel zagen wij
hem alleen in blijspelen, zoodat
er wel'eens vergeten wordt,
wat een serieus, fijngevoelig
acteur hij is.
Het NedIndisch tooneel, met
medewerkers als Nico de Jong,
de jonge De Vos, onder de
energieke leiding van Cor Ruys,
met een kunstenaresse als
Tilly Lus, zal zeer zeker in het
komende seizoen prachtig spel
te genieten geven.
JOOP COLSON.
Verrast Minachtend
Zie irerder pag. 7
*%&
5*^-^,
HIJ... ZIJ ... EN DE PEKINGEES
Een cycloon in drie bedrijven van Georg Cohan. Bewerking en
reoie Const, van Kerckhoven.
DOGI RUGANI LOUIS DE BREE EN WALTHER SMITH
Staande: Constant van Kerckhoven. van Warmelo. Louis de Bree
Zittend: Mien van Kerckhoven, Bets van Berkel en Dogi Rugani
In liet Amsterdamsclie Centraal-Theater voert het tooneelgezelscliap
„De Speeldoos" onder directie van Louis de Bree en Const, van
Kerckhoven, bovengenoemd blijspel op. Het succes is wel verdiend,
en verwondert het dan ook niet, dat dit stuk avond aan avond
stampvolle zalen trekt. De hoofdrol wordt vervuld, door „Cycloon"'
een Pekingees. die ditmaal niet van de tooneelschool komt, doch
uit den kennel „Tjing" te Velsen. Inplaats diploma's voor geslaagde
examens heeft deze „Cycloon" die ingeschreven is als „China's
Dingie" twee eerste prijzen van hondententoonstellingen weten weg
te halen. Gelukkig wordt, door dezen allersnoezigsten hond, den
geheelen avond een zwijgende rol vervuld.
Het stuk behandelt, de meer dan overdreven aanbidding der
vrouwen van den tegenwoordigen tijd voor hun huisdieren. De
respectievelijke echtgenooten, binden na elkaar en in het laatste
bedrijf gezamenlijk den strijd tegen deze kwaal aan. Als het doek
voor de laatste maal zakt. hebben zij overwonnen. Verschillende dames
in de zaal betreuren dit, doch de heeren gaan glunderend naar huis.
Het is een alleraardigst, vlot geschreven blijspel, hetwelk door alle
medespelenden uitstekend vertolkt wordt. Vooral noemen wij Louis
de Bree als Joseph Meadows en Constant van Kerckhoven als de
driftige Gene Hurly.
Bets van Berkel als Mrs. Webster deed in het laatste bedrijf de
menschen schateren. M. v. Warmelo als Mr. Webster bleek een
goede aanwinst voor „de Speeldoos".
Dit stuk zal zeer zeker nog tal van opvoeringen beleven, en de allerdoddigste
Cycloon zal nog veel applaus in ontvangst moeten nemen.
ADE.
Ékji- *
19 1
ORA ET LABORA
Spel van het land, door Herman Heijermans
Opgevoerd door de N.V. He£ Schouwtooneel
' ■ *
f
k
1 1 : ;
&^EU^ÊKÊËBÊKÊ -
#1 •
mm
wit
1 ■
| lil
SYTSKE (dettie v. D.jk)
en ELKE (van der Poll)
MEVR. DE BOER ALS
MAAIKE
v.l.n.r. Maaike. Elke. Jeltje (Mevr. de Vries), Hiddes (Hein Harms),
Sytske en Watze
T\e leiders van het Schouwtooneel
*~* hebben dit tooneelwerk van
Heijermans weer ten tooneele gebracht.
Het is een van zijn droevigste
scheppingen, waarin hij het harde
leven van den kleinen boer in het
onvruchtbare deel van Friesland
heeft geteekend. Boer Watze, die
zwoegt om zijn kost te verdienen,
wordt door het noodlot vervolgd.
Hij moet alles opgeven, zijn moeder
sterft. Eindelijk brengt zijn zoon
redding. Met het geld, dat hem als
koloniaal wordt uitgekeerd, helpt
hij zijn vader. De bezetting der
rollen is in goede handen. Mevr.
de Boer is de oude boerin. Ko van
Dijk de boer en v. d. Poll, de zoon.
L. E. K. KO VAN DldK ALS WATZE
'N ffieuÊ PROMOTE O^L" 0 0 "
Wist u, dat Colleen in Port Huron, Mich.
Moore, die op het Het grootste ge
oogenblik, volgens de deelte van haar
toonaangevende film kindsheid bracht zij
verhuurkantoren, de door in Tampa,
,.meest gewilde sier" Florida, waar zij
van het witte doek is, opgevoed werd in
zich zes maanden lang een jonge dames
als ,,extra", eiken dag kloosterschool!
aan de studio kwam Op den leeftijd
melden en in dien langen tijd van tien jaar, be
slechts drie dagen gewerkt gon zich haar be
heeft ?
langstelling voor 't
Het werpt een eigenaardig
tooneel te uiten,
licht op de loopbaan dezer po
door de oprichting
pulaire First National actrice.
van een plaatse
Op zekeren dag bezocht haar
lijke tooneelclub,
oom, een belangrijk uitgever
waar zij alle mogelijke belang
van dagbladen, de kantoren der
rijke hoofdrollen speelde, vanaf
oude Essanay Film Company
de „heldin" tot de „slechte
in Chicago. Tot zijn groote ver
vrouw" toe! — en alles gebazing
trof hij daar zijn vrooschiedde
op de haar eigene
lijke kleine nicht aan, te mid
wijze 1
den der op werk wachtende Haar familie had Colleen be
„extra's'M Bij navraag bleek stemd voor het emplooy van
hem, dat zij besloten had „aan „concertpianiste", maar vande
film" te gaanl
Toen de bekende uitgever
aanbood haar een betere positie
in deze branche dan als
„extra" te bezorgen," weigerde
zij, vastbesloten als zij was, er
slechts door eigen verdienste
te komen!
Menigmaal, gedurende dezes
maanden van harden strijd om
het bestaan, voelde zij neiging
om hulp bij haar oom Walter
aan te kloppen; steeds wist zij
die oogenblikken van zwakheid
echter te overwinnen!
Eindelijk was het lot haar
gunstig gezind! Zij kreeg drie
dagen werk tegen het „vorste •
lijke" honorarium van $ 3.50
per dag, totaal de kapitale som
vormende van S 10.50.
Korten tijd later had zij echter
het geluk, den grooten D.
\V. Griffith ten huize van. haar
oom te ontmoeten.
Onmiddellijk zag hij, wat er
in Colleen Moore zat en wist
hij haar familie te overtuigen,
dat Colleen's toekomst bij de
film lag!
Binnen een week was zij op
weg naar California, het land
van haar toekomstige glorie.
De eerste gelegenheid bewijzen
van haar kunnen te leveren,
werd Colleen Moore geboden
onder directie van Griffith.
Een lange leertijd, in kleine
en soms wat belangrijker rollen,
brak nu voor haar aan, tot zij
met de First National een contract
afsloot en „Flaming
Youth", haar populariteit bracht
en tot ster stempelde. Nu volgde
het eene succes op het andere,
haar roem steeg met elke
nieuwe creatie: „So Big", „Sally",
„Irene", enz.
Een van haar nieuwste films
is „Her Wild Cat", terwijl zij
nu bezig is met de opnamen
van een nieuw scenario en wel
„Lilac Time!"
Colleen Moore werd geboren
zelt sprekend kon het conservatorium
haar liefde voor het
tooneel niet verdrijven 1
Colleen Moore is "gehuwd met
John Mc Cormick, den buitengewoon
succesvollen vervaardiger
van haar films.
Zij bezitten een mooie villa
in Hollywood!
COLLEEN MOORE, ZOOALS ZE IS EN SPEELT
Onze prijs^rraaé
Zie 00K pagina 5
Inzendincr 12.
Verrast Minachtend
Inzending 13.
Gewoon Lachend
Verrast Minachtend
Inzending 14.
Verrast Minachtend
Zie verder pagina 1*
20 DANSLESSEN * 15
2 Thé en Soirees
dai&afdes mbegreftéfi
Dcmsinshtwjt
EDDyRAY
WESTEINDEI3 HL 32478
AMSTERDAM
■
M'n nee] Janssen
kwam vorige week van bureau
thuis en verrastte z'n vrouw
met de mededeeling, dat hij
erover dacht z'n portret door
Anton van Wely te laten schilderen.
Maar man, zei z'n vrouw,
m'n nicht, jij een portret van
je laten schilderen door van
Wely? Kun je dat betalen?
Neen. Daarom heb ik toch ook
gezegd, dat ik er alleen maar
over dacht....!
Tooneelaclitig.
Tante....
Ja, Keesje.
Bent u aan het «toonecl ?
Maar Kees, hoe kom je
erbij ?
Vader zei gisterenavond tegen
moeder, dat eiken keer als u
kwam, dat er dan een scène is!
Brave broeders.
Ze zouden compagnons worden
en zaten bij den notaris
om het contract op te maken.
De „officieele" man las het
stuk voor.
Prachtig, zei de een.
Ja, m'nheer de notaris, zei
de ander, d'r is toch nog iets
vergeten.
Wat dan ?
De bepaling, dat in geval van
faillissement de winsten gelijkelijk
worden verdeeld.
Gedurende de vacantie.
Wat ik hier ga vertellen is
historisch.
Twee kinderen logeeren in
hetzelfde hotel in Noordwijk.
De een vraagt aan den
ander: Waar woon je?
In den Haag.
Daar woont de koningin ook.
Ja, zegt de ander, maar niet
bij ons in de straat.
Een bijdehand je.
Kapitein: En al dien tijd hadden
wc over de 25 knoopen
per uur snelheid. Meer dan
zeven dagen achter elkaar.
Jonge dame: Goeie deugd.
Wat zal daarna alles in de war
gezeten hebben!
Vreeselijk.
Die onlusten in China, 't
is meer dan erg. 't Moest nu
maar eens ophouden, zei mevr.
Fijngevoel. De crèpe de chine
is weer een gulden per meter
duurder geworden.
.OrtS 5PORTHOEKJE.
JAAP MOORMAN.
r gaat iets gebeuren in den Neder
E landschen Voetbalbond. Onze lezers
zullen zich herinneren, dat we naar
aanleiding van de jongste algemeene
vergadering van den N.V.B, schreven
de quaestie Moorman. Wij hebben toen
onze bevreemding geuit, dat de leden
van het Voetbalparlement zich door den
bondsvoorzitter met een kluitje in het
riet lieten sturen en dat Moorman, die
ter vergadering aanwezig was, meende
er het zwijgen te moeten toedoen. Wij
meenden toen tevens, dat hiermede echter
de zaak niet uit was en .... wij hebben
goed gezien. Bij de as. bestuursverkiezing,
als dit blad in handen der
lezers komt, heeft de stemming reeds
plaats gehad, stelt het aftredende bestuurslid
Verwoerd zich niet herkiesbaar.
In deze vacature nu wordt door de vereeniging
van Westelijke eersteklassers,
door den Haagschen Voetbalbond en door
een 15tal tweede, derde en vierdeklassers
candidaat gesteld, Jaap Moorman,
sedert meer dan twintig jaar voorzitter
van den H.V.B. Welk een speling
van het noodlot. Verwoerd—Moorman,
twee antipoden, twee mannen van beteekenis,
die beiden niets anders willen
dan het welzijn van den N.V.B, maar, die
hun doel op zeer uiteenloopende wijzen
trachten te bereiken. Mannen, wier opvatting
lijnrecht met elkaar in strijd is
en wier samenwerking een onmogelijkheid
is. Jammer genoeg I
Hadden we dus tot voor kort een bestuursleiding
Kips—Verwoerd, ontegenzeglijk
staat den N.V.B, nu een leiding
Kips—Moorman te wachten en ... . de
N.V.B, zal daar wel bij varen.
Reeds eenige jaren geleden hebben wij
in dit blad een onzer opstellen, over
mannen van beteekenis in de Sportwereld,
gewijd aan Moorman. Wij hebben in dat
artikel duidelijk doen uitkomen, dat
Moorman, aanvankelijk bestemd voor het
onderwijs, spoedig overgegaan naar de
ambtelijke loopbaan, in geen van beide
betrekkingen die vrijheid van beweging
vond, welke hij zoozeer behoefde. Moorman
is geen figuur, die in het maatschappelijk
orkest een tweede viool kan
spelen. Hij is er ten eenenmale ongeschikt
voor. Door zijn tegenwoordige
positie onafhankelijk, man van groote
ontwikkeling op velerlei gebied, uitstekend
spreker en uitmuntend stylist is hij
de geboren leider. Zijn scherp inzicht in
de maatschappij en haar nooden en behoeften,
zijn vastberadenheid en zijn
rotsvast karakter spelen hierbij een geduchten
rol. Heeft hij eenmaal zijn meening
gevestigd, dan geeft hij deze voor
niets en niemand prijs, maar gaat gestadig
verder op den eenmaal ingeslagen
weg. Kortom een man, die op de verdere
ontwikkeling van den N.V.B, zeer zeker
zijn stempel zal drukken.
Heeft Moorman in den loop der jaren
den N.V.B, niet reeds tweemaal van een
wissen ondergang gered ? Heeft hij, door
de uitgave van zijn Oranjeboek over de
finantiëele toestand van den bond, destijds
niet velen aan zich verplicht? Wie
der ingewijden In den Nederlandsche
voetbalwereld herinneren zich niet zijn
serie Libraartikelen, tintelend van geest
en overvloeiend van satyre ? De laatste
alinea van het slotstuk alleen al is een
meesterstuk op zich zelf.
Zijn uitvoerig, vlot geschreven boek
over Finland, zijn vertaling van Yo Ben
Ra's „De levende God", getuigen mede
van Moormans groote gave.
Heusch de vereenigingen, aangesloten
bij den N.V.B, mogen het wel op prijs
stellen, dat deze groote, krachtige persoonlijkheid
zich beschikbaar heeft gesteld
voor een functie in het bestuur van
den N.V.B. Eerlijk gezegd, wij hadden
dat niet verwacht, omdat wij van nabij
hebben gadegeslagen, welk een enorme
werkkracht Moorman reeds ontwikkelt.
Dat hij bereid is de vaak ondankbare
taak van N.V.B. bestuurder te aanvaarde»,
kan dien bond niet anders dan ten
zegen zijn. J. VAN ZANT
ril MfflTrlOl ISI Ac'STEM
A. d. B. te Tilburg. Maria Paudler is in Tetschen geboren. Haar
adres: Berlijn Halensee, AlbrechtAchilesstrasse 5.
N. /. te Amsterdam. Wij kunnen U de rolverdeeling van de film
Moulin Rouge mededeelen. Deze rolprent zal binnenkort m Amsterdam
vertoond worden. Parijsia. de ster van MoulinRouge; Olga
Tschechowa, Margaret, haar dochter; Eve Greij, Andre; lean Bradin.
Zijn vader; George Treville. De markies; Marcel Vibert.
Lies te Middelburg. Wij zullen binnenkort een nieuwe foto van
Marcella Albani in ons blad opnemen.
G. 5. te Den Haag. Hierbij de gevraagde adressen. Mae Allison,
Suite 523. Taft Building Hollywood. Cal.
Madge Bellamy Fox Studio, 10 Western Avenue Los Angelos Cal.
Patsy Ruth Miller, Warner Bros Studio 5842 Sunset Bid. Hollywood.
Rachel te Gouda. Charles Farrel speelt niet alleen in Fox films,
maar ook voor andere maatschappijen.
K. T. te Amsterdam. Het adres van Leatrice Joy is Prod. Dist.
Corp. 1966 S. Vermont Ave. Los Angelos.*
N. Br. te Zantvoort Het adres van Constance Talmadge is First
Natiqnal Studio Burbank, Californië.
P. N. te Aalsmeer. Het adres van Gloria Swanson is United Studio
7200 Sancta Monica Bid. Hollywood.
R. v. A. te Rotterdam. Dolores del Rio is gescheiden. Haar
exechtgenoot ]aime del Rio is farmbezitter in Mexico.
13) fi •ZOEKT Hl UT
M Sm=THl Alt 'M
TE DEN HAAG
Te goed.
Is het hier een goed plaatsje
om te visschen?
Zoo goed, dat geen visch d'r
aan denkt om d'r van weg te
gaan.
Niks geen ambitie.
Betaal dan toch eindelijk wat
je van me geleend hebt,
George. Je weet, wie z'n schuld
betaalt verrijkt zich....
Och man, ik heb niets geen
lust om een rijkaard te worden.
Wat moet ik met al dat geld
doen!
Ook een verklaring.
Weet jij wat een pessimist is ?
Ja-
Nou wat dan?
Een man, die, als hij de
keus heeft tusschen twee kwaden,
ze allebei kiest.
Ze had 't niet gehoord.
Mevrouw had Marie noodig
en ze riep:
Marie !
Geen antwoord.
Marie .. .ie .. .ie!
Geen antwoord.
Marie .. .ie .. .ie .. .ie!
Zelfde resultaat.
Marie . ie . ie . ie . ie . ie . ie!!!
Ook nu nog niets. Woest
klonk het nu.
Marieieieicieieieieieie!!!!!
Eindelijk komt de gedienstige.
Maar Marie, waarom kom je
niet als ik roep. Hoor je me
niet ?
Neen, mevrouw. De eerste
drie keer heb ik u heusch niet
gehoord, den vierden keer was ik
net bezig met het afgieten der
aardappelen en den vijfden keer
ben ik toch gekomen ....
Gevaarlijk.
Vader.
Ja Kees.
In dat nieuwe prentenboek
van mij staan dieren, die elk
jaar een nieuwen vacht krijgen.
Mag ik u dat even laten zien?
Aan mij wel, Kees, maat
vooral niet aan je moeder.
Ze kon d'r zin krijgen.
Als ik 'n man trouw, zei
Maud, dan moet 't 'n held zijn.
Nou, zei d'r vader, de man
die jouw moeder als schoonmoeder
begeert, dat is een
held!
DANSCURSUS
De heer C. Klinkert, Amsterdam
zond ons een fraai uitgevoerd
prospectus voor zijn
dansinstituut.
Belangstellenden kunnen dit
prospectus op aanvrage bij den
heer'Klinkert, Stadhouderskade
1 52, Amsterdam, ontvangen.
SOMG
Dit product der Bergfihn,
onder regie van Richard Eichberg
en waarin de hoofdvol
van Song vertolkt wordt door
Anna May Wong, zullen de
bioscoopliefhebbers binnen korten
tijd in ons land kunnen
bewonderen.
Hieronder volgt de korte
inhoud:
Song, een arme maleische in
een groote havenstad, wordt
door Jack Houben, een verloopen
artist, uit de handen
van ruwe matrozen en havenarbeiders
verlost, die het reeds
volwassen meisje in hun macht
trachtten te krijgen. Song volgt
haar redder als een hond
naar zijn hut, hij jaagt haar
weg, maar zij komt terug en
brengt hem het mes, dat hij
in den strijd verloren heeft.
Thans eerst bekijkt Jack het
jonge meisje wat nauwkeuriger.
Er schiet hem een idee te binnen.
Misschien kan hij met Song
als artist in de tingeltangels
der havenplaats geld verdienen.
Jack is verbluffend zeker in
het werpen met messen. Song
is geneigd de repetitie mee te
maken; het gelukt en de eigenaar
van het variété engageert
beiden. Song danst, in het
eerste deel van het programma
haar nationale dansen, terwijl
zij in het tweede gedeelte als
levend doel voor Jack's messenwerp-kunst
optreedt. Als
belooning" daarvoor mag zij in
zijn hut wonen en hem dienen,
verder neemt Jack geen notitie
van haar.
Eens heeft Jack Houben
betere tijden gekend. Als artist
was hij met Gloria Lu, zijn
vurig geliefde verloofde en
tevens partnerin op een zeereis,
toen Gloria, die de verlokkende
aanbiedingen van een rijken
mede-passagier niet kon weerstaan,
hem te kennen gaf, hun
relatie te willen verbreken.
Razend van woede vliegt
Houben op zijn medeminnaar
aan en na een hevige worstelpartij
werpt hij dezen overboord.
Wel springt hij z'n
slachtoffer dadelijk na, maar
de andere is reeds gezonken.
De duisternis van den nacht
benut Jack om naar de naastbijzijnde
kust te vluchten.
Deze. geschiedenis speelde
zich reeds tijden geleden af.
Gloria, die zich spoedig troostte
met een rijken rus Dimitri
Alexi, komt door een toeval
in de tingeltangel terecht, waai
Jack en Song optreden. Opnieuw
ontvlamt zijn liefde voor
haar en uit angst, doet Gloria
het voorkomen, alsof ook zij
zijn liefde deelt. Song, die dit
alles meemaakt en in stilte dol
verliefd op Jack is, lijdt ontzettend!
Houben, die zich zonder
Gloria Lee steeds diep ongelukkig
gevoeld heeft, leeft na
het wederzien in een voortdu-
renden roes der zinnen. Om aan
veel geld te komen, teneinde
Gloria niet opnieuw te verhezen,
ontwerpt hij een plan
tot berooving van een geldtransport.
De politie weet dit
te verijdelen en om te ontkomen
aan eene arrestatie,
kruipt Jack onder een locomotief,
waar de heete waterdamp
hem de oogen verschroeit.
Song komt hem te
hulp; optreden is echter niet
meer mogelijk," tenzij hij Jiet
gebruik zijner oogen weder
terugkrijgt. Daarvoor is een
dure behandeling bij een sped a-
ANNY MAY WONG ALS SONG
^^^^^
list noodig. Gloria zal hem wel
helpen aan de benoodigde
twintig pond, hij stuurt er Song
op uit, die Lee reisvaardig
vindt. Gloria weigert Jack te
helpen; eenige afgedankte kleedingstukken
geeft zij Song ten
geschenke. Als Gloria even weg
is, steelt Song, in haar vertwijfeling
en angst voor den
geliefden man, twintig pond
van het geld, dat ter betaling
van de hotelrekening op de
tafel ligt.
Kinderlijk nieuwsgierig trekt
Song de kleeren van Gloria
aan en treedt de hut van Jack
binnen. Deze, die de odeur
ruikt, welke . Lee immer ge-
HEINRICH GEORGE EN ANNA WAY WONG
AAFA-
bruikte, denkt dat zijn geliefde
hem persoonlijk het geld voor
zijn redding komt brengen en
dol gelukkig laat hij zich naar
een kliniek voeren.
Alexi, die achter de edele
beweegredenen voor Song's
diefstal is gekomen, besluit
haar uit het minderwaardige
milieu te redden en door zijn
tusschenkomst is ry weldra de
gevierde ster der voornaamste
theaters der havenplaats. Voor
een en ander heeft hij echter
een bijbedoeling.
Jack Houben leeft nog steeds
in de voor hem zalige overtuiging,
dat alle gaven gedurende
zijn verpleging van
Gloria afkomstig zijn, terwijl
Song hem steeds paait met de
belofte, dat Gloria hem in zijn
hut zal komen bezoeken. Als
hij genezen is, doch nog met
een verband voor de oogen
voor wering van het plotseling
schelle licht, vol ongeduld in
de hut op Gloria zit te wachten,
treedt Song, die niet den
moed heeft hem zijn illusie te
ontnemen, gekleed met hoed
en mantel van Lee, binnen.
Jack rukt echter het verband
af en als hij het bedrog bemerkt,
werpt hij Song tegen
den grond en holt naar het
hotel, om daar te vernemen,
dat Gloria Lee reeds voor
weken is afgereisd.
Song is treurend in de hut
achtergebleven. Zoo vindt Alexi
haar en hij stelt thans een ultimatum:
kiezen tusschen hem
en Jack Houben! Zij belooft
na afloop van haar optreden
dien avond, een keus te zullen
doen.
Inmiddels heeft Jack vernomen,
hoe een en ander zich
heeft toegedragen en dat Alexi
bezig is hem thans weer Song
te ontrooven, zooals hij hem
reeds eenmaal Gloria ontstal!
Hij zal wraak nemen! Als
een dolle rent hij naar het
cabaret en weet op het dak te
komen, waar Song haar beroemde
dans tusschen de scherp
geslepen messen uitvoert. Als
zij plotseling Jack voor zich
ziet, begint zij te wankelen en
valt, waarbij een der scherpe
messen haar in de borst dringt.
Nog eenmaal slaat Song de
oogen op en kijkt in het door
tranen overstroomde gezicht
van Jack. Haar eerste gedachte
is voor hem: Jack,
doen je oogen nog pijn ?"
Zachtjes woelt zij met haar
smalle, tengere hand door zijn
haar. Haar hand glijdt machteloos
neer — een zucht. —
Song is dood!
Het was een stralende, zonnige
herfstdag en het mooie
engelsche landschap vertoonde
zich in zijn volle pracht.
Hoewel er in den heelen omtrek
niets onrustbarender te zien
was dan enkele koeien, die op
een ver gelegen heuvel aan het
grazen waren, bleef kapitein
Thomson tegen zijn tuinhek
staan en scheen al zijn moed
bijeen te rapen, vóór hij zich
op weg begaf.
Het was bladstil en zóó
warm buiten, dat de kapitein
onder de schaduw van een
boom zijn hoed afzette, om zich
het zweet van het voorhoofd te
wisschen. Weldra had hij een
ancferen wandelaar, die aan de
overzijde van den weg liep, ingehaald.
„Hallo, Border! mooi weertje
vandaag I" sprak hij opgewekt,
„drachtig 1" antwoordde de
ander, zonder veel moeite te
doen, zijn stap naar den zijne te
regelen. Er scheen hem iets
vreemds toe in het uiterlijk van
zijn vriend — die gekleurde das,
die hij anders nooit droeg — en
hij bemerkte ook, hoe de kapi
tein alle moeite deed zijn klei- „
nen voorsprong te behouden.
„Hallo Thomson; je hebt
toch geen haast ?"
„Ja — eigenlijk wel! Ik ga
juist. .. Zeg Border, staat mijn
hoed recht? Ik wou je er eerst
niets van zeggen; maar aangezien
wij zulke goede vrienden
zijn, zal ik het toch maar doen,
hoewel het een groot geheim
is. Het is ook de oorzaak, dat
ik zooveel zorg aan mijn toilet
heb besteed. Vrouwen letten pp
die dingen. Jij -— als oud celibatair
— zult er wel om lachen;
maar ik sta op het punt
een dame een zeer gewichtl&e
vraag te doen.'
„Wel verdomme!" bromde
de ander norsch.
„Watblief?" vroeg de kapitein
verbaasd.
„Die dame is toch niet mevrouw
Henning?"
„Juist wel; en waarom niet,
als ik je mag vragen ?'
„Wel doodeenvoudig; omdat
ik van plan ben hetzelfde te
doen", verklaarde de verstokte
celibatair; terwijl hij zich inspande,
om kalm te blijven.
De kapitein nam hem eens
op en kwam tot de ontdekking,
dat ook zijn vriend met meer
zorg dan anders was gekleed.
Op zijn zijden das schitterde een
speld, die hij hem nog nimmer
had zien dragen, het stemde
hem heel onaangenaam.
„Inderdaad; dat is eigenaardig",
zei hij kortaf; „welnu,
tot ziens dan Border; ik heb
geen tijd meer.'
„Tot ziens", antwoordde de
ander.
Het werd nu een soort wedloop
tusschen de medeminnaars,
die, elk aan een kant
van den weg, hun best deden,
een voorsprong te krijgen. De
ONS OMPLCCT VffitlAAL
o EEN HUWELIJKS AANZOEK. 0°
o o o o o o
kapitein was de eerste, wien
dit spel begon te vervelen en
hij verzocht zijn vriend, even
stil te staan.
„Zoo iets is belachelijk,"
sprak hij. „We kunnen toch
zóó niet voor haar verschijnen
en haar samen ten huwelijk
vragen. Het is beter, wanneer
'een van ons- vandaag en de
andere morgen gaat."
„Goed; daar leg ik mij bij
neer," zeide Border; „dat zou
inderdaad de eenige oplossing
zijn.'
De mannen keken elkaar oplettend
aan.
„Dus vriendje", sprak de kapitein,
die zijn best deed zoo
natuurlijk en kalm mogelijk te
spreken; „als ik niet slaag, kom
ik het je dadelijk zeggen, zoodat
je niet lang in spanning
behoeft te zitten."
„Je bent wel vriendelijk!
Maar ik zou juist liever zelf
vandaag gaan; want alles wijst
er op, dat ik morgen weer een
van mijn lichte aanvallen van
beroerte zal hebben."
,Kom, koml je hebt er nog
nooit zoo goed uitgezien
als nu!"
„Juist; dat is een heel slecht
teeken! Heusch; het is beter,
wanneer ik vandaag ga!'
„En toch geef ik mijn recht
van voorrang niet op om jouw
mogelijken aanval van beroerte,"
zeide de kapitein.
„Nu, ik geef ook niet -toe.
Het gaat om mijn geheele toekomst.
Het is wel toevallig;
eigenlijk zeer ongepast van je,
denzelfden dag als ik te hebben
gekozen om een dergelijken
stap te ondernemen."
„Louter toeval," protesteer-
DE VLAAMSCHE REVUE
IN THEATER CARRÉ TE AMSTERDAM
Boven: de Harem-scène - Onder: de Poppen-scène
overwerkte
v zenuwen
kalmeeren en worden gesterkt" door
f/ti^nAandt's
'zjzmxmAa&ktim
, Buisje 75ct. Bij Apoth. en Drogisten
de de kapitein; „ik was er bijna
gisteren heengegaan."
„En ik was er twee dagen
geleden; doch zij was niet
thuis."
„Maar wat wil je dan ? Moeten
we er soms toch samen
heen gaan? Doch dan zal ik
wel zorgen, dat je niet alleen
met haar bent en je zult toch
zeker niet je vraag in tegenwoordigheid
van een derde stellen?
Ik zal je vooruit zeggen,
dat ik dan hetzelfde zal doen."
„Nu, dat zou al heel onbetamelijk
zijn," protesteerde Border.
„Laten wij naar. huis gaan
en tot een andéren dag uitstellen."
„Wanneer denk je te gaan?"
vroeg de kapitein.
„Dat weet ik niet,' . antwoordde
de ander.
,;Maar dat gaat zóó niet, Border.
Je wilt me een poets bakken,
maar een oud soldaat als
ik laat zich niet zoo gemakkelijk
beetnemen.'
Langen tijd zwegen beiden.
De kapitein veegde zich nogmaals
het voorhoofd al.
„Ik ben er!" riep hij eindelijk.
„Het spel zal beslissen.
Onze krachten zijn ongeveer gelijk;
bij gevolg —"
„Een partij schaak, bedoel
je?" viel de ander hem in de
rede.
„Een partij schaak!" hethaalde
de kapitein.
„'t Is niet erg vleiend voor
mevrouw Henning," wierp Border
tegen. „Wat zou ze wel
doen als ze het te weten
kwam ?"
„Ze zou er natuurlijk hartelijk
om lachen," zeide de kapitein
met overtuiging.
„Dat geloof 'ik ook."
„Dus je stemt toe?"
„Ja; maar op één voorwaarde.'
„En die is ?'
„Dat we slechts één partij
zullen spelen en dat — als de
winnaar wordt afgewezen — de
verliezer zijn vraag niet mog
stellen, vóórdat de winnaar
hem daartoe verlof geeft."
„Wat drommel 1 En waarom
dat?' vroeg de ander wantrouwend.
„Veronderstel, dat ik win,"
legde Border uit, „en dat ik
zóó onderste boven van geluk
ben, da-t ik er een van mijn
aanvallen door krijg; wat dan ?
Misschien moet ik dan midden
onder het aanzoek naar
huis. Men kan toch geen vrouw
ten huwelijk vragen, als men
alles om zich heen ziet
draaien ?"
„Ik geloof, dat je beter zou
doen. Border, niet meer aan
trouwen te denken,' zei de kapitein
ernstig en medelijdend.
„Dank je voor het compliment,"
antwoordde Border
droog.
„Enfin; het zij zoo; ik neem
de voorwaarde aan," sprak de
kapitein. Ga dus met mij mee
naar huis. Als wij ons haas-
Onze prijSTzraaé
mam
(Zie ook pag. 7)
Inzending 15
vV. A.V
Gewoon Lachend
:> « I ^ VV
Verrast Minachtend
Inzending 16
Verrast Minachtend
Inzending 17
REMBRANDT-
THEATER
AMSTERDAM
BRENGT STEEDS
DE BESTE
PROGRAMMA'S
ten, kan de winnaar vandaag
nog zekerheid hebben.'
Zij zaten tegenover elkaar
aan het schaakbord.
Voordat zij begonnen, bood
de kapitein zijn vriend een glas
brandewijn aan: „om goed op
dreet te komen." Zelf bediende
hij zich van het onschuldiger
spuitwater.
„Ge zijt wel vriendelijk",
sprak Border en bekeek het
voLle glas, dat zijn edelmoedige
tegenstander hem had voorgezet.
Zonder een woord te zeggen,
zette hij het op den schoorsteen.
Vol vuur werd het spel aangevangen.
Eén voor één verdwenen
de stukken van het
schaakbord. Om te kalmecren
dronk de kapitein het eene glas
na het andere. Plots hoorde hij
een triomfantelijke stem:
„Schaakmat".
Verschrikt dwaalden zijn
oogen van het paard naar den
raadsheer en vandaar naar het
kasteel en hij zocht naar alle
kanten een laatste redmiddel;
helaas! Zijn koning werd door
een raadsheer bedreigd — een
raadsheer -— dien hij al een
kwartier geleden meende te
hebben weggenomen. Dit zeide
hij Border.
„Weineen;" antwoordde deze.
„Ik dacht, dat je dien had vergeten;
ik heb er al een half uur
op gelet!" In plaats van hem
eerlijk te bestrijden, had Border
"een moment van onoplettendheid
van zijn tegenstander afgewacht,
om er zijn voordeel
mede te doen.
Hij stond op en slaakte een
zucht van verlichting: „kom; ik
zal maar gaan," sprak hij;
„maar eerst wil ik me nog
even toiletteeren." Met overdreven
zorg kamde hij zijn
lange haren, waschte zijn handen
en na nog een langen blik
in den spiegel te hebben geworpen,
verliet hij de woning
van den kapitein en begaf zich
op weg naar mevrouw Henning.
Tot heel laat in den avond
had kapitein Thomson op eenig
bericht gewacht; maar tevergeefs!
Den volgenden morgen werd
de onzekerheid ondragelijk. Hij
kon nauwelijks ontbijten; nam
zijn hoed en ging naar Border.
„Wel?' vroeg hij, toen hij
dezen in de eetkamer trof.
„Nu; ik ben geweest", antwoordde
Border en wees zijn
bezoeker een stoel aan.
„En kan ik je gelukwenschen
?'
„Lieve deugd; ik weet het
niet. Dat zou wat te voorbarig
zijn. De waarheid is, dat ze
mijn aanzoek heeft verworpen;
maar met zóóveel beminnelijkheid,
dat ik er eerst hcclcmaal
geen idéé van had, dat ik was
afgewezen."
De kapitein stond op en keek
medelijdend naar zijn vriend,
terwijl hij hem als bewijs van
sympathie op den schouder
klopte.
„Een bijzondere vrouw," constateerde
deze; „en zoo tactvol."
„Hoogstaande vrouwen zijn
dat altijd", zeide de kapitein.
„Ik denk, dat het beter is, haar
vandaag niet lastig te vallen en
dat ik tot morgen zal wachten,
om mijn geluk te probeeren."
„Watblief ?" vroeg Border.
„Je vcrgeet_ onze voorwaarde.
Je moet eerst mijn toestemming
hebben en ik wil je waarschuwen,
m'n beste Thomson,
dat ik zelt van plan ben, heden
mijn aanzoek te herhalen.'
„In dat geval, vriendje, wil
ik je even zeggen, dat mevrouw
Henning je heeft bedankt,
omdat zij denkt, dat een
ander haar wel eens een zelfde
voorstel zou kunnen doen!"
„Dat meen ik ook", hernam
Border eenvoudig; „nu dien je
te begrijpen, dat — nu jij je
om een voor haar onverklaarbare
reden hebt teruggetrokken
— ik ten slotte wel haar jawoord
zal krijgen."
„Maar je zult door lang aanhouden,
die arme vrouw nog
gek maken," stoof de kapitein
woedend op.
„Wees gerust; later zal ze er
mij dankbaar voor zijn. Je begrijpt;
hier in deze streek zijn
wij beiden de eenigen, die in
aanmerking komen en nu jij
buiten mededinging bent, moet
zij mij vroeg of laat wel aannemen."
„En hoe lang moet ik op die
manier wachten ?'
„Dat weet ik niet; maar hoe
ook — spaar je die moeite;
want als mevrouw Henning mij
laat voelen, dat ze haar gunsten
voor jou wil bewaren, zal
ik haar te kennen geven, dat
dat zij haar tijd verspeelt."
„Je bent een ware duivel",
riep de kapitein wanhopig uit.
Border maakte een buiging.
„Strategie 1 mijn waarde
Thomson; strategie I Maar
waarom beproef je niet je geluk
bij een andere vrouw ?
Waarom niet een kans gewaagd
bij haar gezelschapsdame,
juffrouw Dawson? Als
is soms je voorspraak wil
zijn — ?"
De houding van den kapitein
werd zoo dreigend, dat
Border zijn zin niet beëindigde.
Een oogenblik later bevond hij
zich alleen en voor het venster
staande, zag hij hoe zijn opgewonden
vriend met zijn wandelstok
op de geraniumbedden
in den tuin beukte.
Wekenlang liet de kapitein
zich noch bij zijn vriend, noch
bij mevrouw Henning zien;
maar het toeval bracht hem
onverwachts met de laatste in
aanraking. Hij ontmoette haar
op straat en vroeg verlof, haar
een eind te mogen vergezellen.
GOTA LJUNGBERG .
oe zweedsche sopraan zangeres,
die onder leiding van de Internationale
Concertdirectie Ernst
Krauss in ons land optreedt.
EEN ENTHOUSIASTE LEZERES
die graag mee naar Berlijn wil
GWEN LEE
Een aardige kleine heks
„Ik moet niet ver", antwoordde
de weduwe zeer koel.
Thomson voelde zijn hart
sneller kloppen en hij zeide tot
zich zelf, dat die koelheid ontstaan
was, doordat hij haar de
laatste dagen zoo had veronachtzaamd.
Zijn haat jegens
Border, 'die hem in zulk een
netelige positie had gebracht,
kende geen grenzen.
Op eens kreeg hij een goeden
inval. Hun overeenkomst
hield niet in, dat hij over hetgeen
tusschen hen beiden was
voorgevallen, moest zwijgen en
zoo vertelde hij mevrouw Henning
van lieverlede de geheele
zaak tot zelfs de kleinste détails
der voor hem noodlottige
schaakpartij.
Zij hoorde hem eerst met
verrassing aan; toen verzekerde
zij hem, dat zij hun zoo iets
nooit zou kunnen vergeven en
driftig vroeg zij of zij nu heel
haar verder leven genoodzaakt
zou zijn, de avances van mijn
heer Border af te wijzen.
„Het was heel verkeerd van
ons; dat stem ik toe,' sprak
de kapitein met verdrietige
stem; „en ik had 't u niet moeten
zeggen; alleen... het was
de eenigc manier, om u te doen
begrijpen ... dat het van mijn
kant geen onverschilligheid is."
„Onverschilligheid van uw
kant?' herhaalde de weduwe.
„Het lijkt me een eeuw, mevrouw,
sinds ik u voor het
laatst zag ...", zuchtte de kapitein.
„Denk aan de voorwaarde,
kapitein Thomson," sprak mevrouw
Henning, schijnbaar
ernstig.
„Wees gerust, ik zal er mij
aan houden."
„Ik ben beslist heel boos op
u ...", verklaarde zij. De kapitein
excuseerde zich nogmaals.
„Omdat u het spel heeft verloren."
maakte zij haar zin af
en keek naar den grond.
De kapitein zuchtte diep en
wendde de oogen af. Zoo liepen
zij eenigen tijd zwijgend naast
elkaar.
„Ik geloof," sprak eindelijk
mevrouw Henning, ,,dat ge met
de kaarten zoudt kunnen her'"
winnen, wat ge met schaken
hebt verloren — als ge er werkelijk
op gesteld zijt."
„Border zal weigeren te spe
len", antwoordde de kapitein en
schudde het hoofd.
„Laat dat maar aan mij over,
mijnheer Thomson".
Zij bloosde, een weinig vei*
legen over haar stoutmoedigheid
en haar stem ging tot
fluisteren over: „Kom morgenmiddag
bij me; mijnheer Border
zal er ook zijn en ge zult
zien, hoe goed ik het klaar
speel!"
Den volgenden middag bevonden
de beide vrienden zich
in de gezellig ingerichte woning
van mevrouw Henning.
Hoewel het prachtig weer was,
stelde de gastvrouw voor, een
partijtje te kaarten. .
Eerst speelde zij met Border,
die -- diplomatiek —haar
liet winnen, waarna zij hem wegens
zijn onkunde afwees en
den kapitein verzocht, zich met
haar te meten. Zij verloor al
dadelijk de eerste partij en zette
de tweede heel slecht in.
Juffrouw Dawson, de gezelschapsdame
was juist binnengekomen
en zette zich met een
handwerkje aan het raam.
„Ik zie, dat u een goed
kaartspeler is, mijnheer Thomson;
nu wij toch met ons vieren
zijn, moesten wij een partijtje
whist spelen.. Wat denkt
het geachte gezelschap daarvan
?"
Allen stemden hiermede in.
„Kapitein; wilt u mijn partner
zijn ?" vroeg het wecuwtje
op aanmoedigenden toon.
„Met genoegen, mevrouw; en
niet alleen voor dezen middag,
maar zelfs gaarne voor uw geheele
leven!" En vrijmoedig
ging hij naar haar toe en kuste
haar de hand.
„O, maar dat bedoelde ik
niet, maar—als u zoudt willen.
Voor de tweede maal kuste
hij haar de hand.
Juffrouw Dawson trok zich
bescheiden terug en verliet de
kamer; maar haar voorbeeld
vond bij den heer Border geen
navolging. Hij zag, dat mevrouw
Henning tegen hem
glimlachte en met een lichte
hoofdbeweging naar den kapitein
wees.
„Vindt u niet, mijnheer Border",
sprak zij ooiijk, „dat de
kapitein een weinig te voorbarig
is met zijn gevolgtrekkingen
?"
„Zoodra ik alleen met hem
ben, zal ik hem. zeggen, wat ik
van hem denk", antwoordde de
beleedigde medeminnaar wrevelig
en vol ergernis volgde hij
het voorbeeld van de gezelschapsdame
. ..
IE MÏDDEH DER EXTRA'S
In den tijd, dat de film nog
in de kinderschoenen stond,
was er nog geen sprake van
vaste „extra's".
Voorbijgangers, parkbezoekers,
enz., enz., werden vriendelijk
verzocht, zich voor een
opname beschikbaar te stellen,
waaraan steeds gaarne gevolg
gegeven werd. Iedereen vond
hel leuk, zich op de film te
laten vereeuwigen — het kwam
er in den oertijd der levendebeelden-vervaardiging,
op een
paar grimassen meer of minder
niet aan!
Wie het geluk trof, zich zelf
op het witte doek te zien, was
verheugd, doch ook niet zelden
verwonderd, wanneer hij zoo
gelegenheid had, te zien welk
een merkwaardige verschijning
hij eigenlijk in werkelijkheid
was!
Bij alle straatscènes, door
Ikladanowsky en Meszter, de
baanbrekers der cinematografie
in Duitschland, opgenomen,
werkten slechts een paar hoofdpersonen
mee, wier daggagc
niet hoogef was dan die, welke
men nu aan de figuranten uitkeert,
terwijl het „volk", de
„zwijgenden", steeds uit amateurs
bestond.
Bij de vestiging der eerste
ateliers, werd tevens een bepaling
ingesteld, waarbij het
personeel zich verbond, indien
noodig, als figurant te zullen
medewerken.
Zoo was de behanger niet
alleen de man, die het tooneel
met gordijnen en kleeden moest
FRITS LANG SPEELT EEN SCENE VOOR
aankleeden, maar ook de brievenbesteller,
welke den film
held een cheque van een rijken
oom kwam overhandigen, of
wel de „slechte" man uit het
volk, van wien de filmkomiek
zijn oorvegen ontving. De
werkster kreeg in de meeste
gevallen een nieuwsgierig-e hospita
uit te beelden of zij bleef
in haar beroep en stelde ook
op het witte doek een werkster
voor, die dan den eleganten
jeune-premier, een emmer vuil
water over zijn witte broek
moest gooien.
Zoo'n scène was het toppunt
van geestigheid in de film, omstreeks
1900!
Hoe meer men tot de overtuiging
kwam, dat de film toch
wel iets anders was dan alleen
maar een curiositeit, — v/at
minstens tien jaar lang door de
meeste menschen beweerd werd
— hoc grooter het aantal opgenomen
meters werd, des te
minder ging het aan, met de
meer dan primitieve hulpmiddelen
voort te gaan met fabricecren.
De spelers waren niet
langer werklooze artisten en
reizende comedianten, doch
acteurs en actrices van vaste
theaters.
Meestal echter zij, die op het
tooneel geen gelegenheid kregen
een rol van beteekenis te
vervullen en die eerst in de
film bewijzen konden leveren
van hun gaven!
Vanzelf moest dit voeren tot
een vast leger figuranten, welke
bijeen kwamen, hun „beurs"
vestigden in een café, in de
zuidelijke Friedrichstrasse te
Berlijn, het kwartier, waar
de voornaamste filmfabrieken
lagen.
Hier op die beurs, ging het
soms zeer levendig toe, want te
gelijk met, — of misschien wel
juist door de opening dezer
plaats van samenkomst, steeg
het aanbod van „extra's"
enorm!
In den regel werd voor een
opname vijf Mark per dag betaald;
bijzondere groote filmconcerns
gaven voor buiten-opnamen
in den naasten omtrek
bovendien nog twintig pfenning
tramgeld. Toen ter tijde moesten
hoofdrol-vertolkers, zoogoed
als de regisseur met zijn
staf daarvan gebruik maken.
De gelukkige bezitters en bezitsters
van rokpak of avondcostuum,
konden een thaler
meer vragen. Maar, tusschen
vragen en krijgen lag
een lange weg!
Men moest al heel goed bij
den hulpregisseur in den pas
staan, om b.v. een engagement
van twintig dagen te krijgen.
Over het merkwaardige
systeem van corruptie, waarvan
enkele regisseurs met „handelsgeest"
zich bedienden, behoeft
thans, nu het gelukkig niet
meer bestaat, niet gesproken
te wórden.
De film begon de duizendmeter
grens te overschrijden en
niet slechts in lengte, maar
ook "technisch te groeien.
Steeds meer personen waren
er vooi een opname noodig —
toen reeds wilde men nieuwe
gezichten zien, totdat de
vervaardiging der historische
films, de massa-regie bracht!
Zekeren voorjaarsavond bc-
\
Het gebruik van zilveren spiegels ter versterking
van het lichteffect
MOOIE MEISJES
die als extra's lichtelijk een kans krijgen
te komen
val Ernst Lubitsch, zijn hulpregisseurs,
zorg te dragen, dat
hij den volgenden morgen op
Tcmpelhof de beschikking had
over 250 „extra's".
De heele Friedrichstrasse was
in opschudding!
Men raadde Davidson, den
directeur-generaal aan, zijn
jeugdigen regisseur eens ernstig
te wijzen op zijn plicht,
niet zoo met het geld te
smijten! Wat moest men met
250 „zwijgenden" beginnen?
Twee jaar later werkten onder
Lubitsch' regie bij de verfilming
van ,,Anna Boleyn", reeds
2000 figuranten mee en elke
regisseur, die vanaf dien lijd
historische beelden draaide,
trachtte steeds grootere menschenmassa's
voor de lens te
krijgen. Het hoogtepunt werd
bereikt in 1922. Nadat Lubitsch
in „De vrouw van Pharaö, in
de kampscène in de Gosencr
bergen 3600 „extra's" liet meewerken,
trokken in de Eichberg-film
„Monna Vanna", 8000
„zwijgenden" voorbij het apparaat!
Meer personen zijn nog
nooit in ééne filmscène vertoond
geworden, omdat de opname-machine
aan bepaalde
verhoudingen gebonden is en
een grootere menschenrnenigte
op het witte doek niet meer
uit zou komen. Amerika kan
echter de primeur van een dergelijk
experiment boeken. D. W.
Griffith, de beroemde regisseur,
gebruikte reeds in 191 6,
voor zijn tweedeelige film „Intolerance",
die in het bijbelsche
Babyion speelt, 3000 figuranten,
terwijl dit aantal ook
optrad in Douglas Fairbanks'
„Robin Hood" en „Dief van
Bagdad".
om vooruit
Een ingenieuse uitvinding om bewegende
figuren op te nemen. Het toestel draait hier
met de dansenden mee
DE TERECHTSTELLING
Een .scene uit een film, waarbij veel chineezen
als „extra's" noodig waren
Hoe men de
grond
n
ALBERT-ROGELL
een der regisseurs van de First National hanteert
zijn megaphone om Alec H. Francis en Molly
O' Day wakker te roepen
In den glorietijd der histo- neemt. Hierin verschilt Amerika
rische en exotische films, boden met Europa; waar als voorzich
in Hollywood niet minder - waarde gesteld wordt, dat men
dan 50.000 „extra's" aan! Een alvorens als „extra" in aan-
kwantum, waar wij ons hier merking te kunnen komen, aan
geen denkbeeld van kunnen
vormen i
In het land van militaire
tucht en orde, Duitschland.kon
het niet lang duren, of een
zoo groot aantal personen, met
dezelfde belangen in een beroep
vereenigd, moest een bond
in het leven roepen!
Een vaste „beurs" werd ge
sticht, waarop alleen bonds
theater of variété verbonden
moet zijn geweest!
Het is derhalve voor de euro
peesche hulpregisscurs niet zoo
gemakkelijk als voor hun amerikaansche
collega's veel figuratie
bijeen te brengen, omdat
door bovengenoemde bepaling,
hun arbeidsveld veel kleiner is!
Dan is er nog een belangrijke
factor, welke het aanwer-
leden werden toegelaten, terwijl ven van „extra's" verzwaart en
de minimum daggage werd wel, de onmogelijkheid voor
vastgesteld! De vraag naar deze lieden om vooruit te
figuranten was in dien tijd komen. Vroeger kon de minste
echter zoo groot, dat naast de „zwijgende", midden in de opofficieele,
nog „wilde" beurzen name, een rol toebedeeld
bestonden, daar de erkende krijgen.. Al was zulk een rol
beurs niet aan alle aanvragen van nog zoo weinig beteekenis,
kon voldoen. kon zij voldoende zijn, om een
Te meer, daar de eischen vrouw of man, naar voren te
aan elk individu in het bijzon- brengen.
der gesteld, steeds strenger Thans, nu zelfs de kleinste
werden; inplaats van een massa rol, door een actrice of acteur
zonder uitdrukking, verlangde wordt vervuld, is dit niet meer
men thans „sprekende" koppen,
waar iets van uitging! — Dergelijke
typen, waren echter zeer
zeldzaam onder de „extra's".
In Hollywood heeft nimmer
een „figurantenbeurs" bestaan,
mogelijk.
Er zijn nu geen figuranten
meer, die hun eigen costuum
dragen op zulk een wijze, dat
men dadelijk kan bemerken, tot
welk gilde zij behooren en die
bij het General Casting Office, daar trots op zijn.
heeft elke figurant zijn num- In navolging van Amerika,
mer! Als de aandrang van wordt de hedendaagsche figunieuwelingen
te groot wordt, ratie aangekleed door groote
sluit het aanmeldingsbureau zijn modemagazijnen, die daartoe
poorten, hoewel het lieden van contracten met de diverse filmonverschillig
welk beroep, aan- concerns afsloten.
,Sky-line" van New-York als achtervoor
een film construeerde
Eertijds keek men eerst naar
het kleed en dan naar de(n)
persoon(en), welke het dragen
moest (en), momenteel vindt
juist 't omgekeerde plaats!
Het aantal lieden, dat zich
als „extra" aanbiedt, is legio,
in doorsnee zullen er echter
niet meer dan een 300, hun
dagelijksch brood in kunnen
verdienen. Vandaar, dat velen
van hen, er een ander vak bij
uitoefenen. Niettegenstaande de
slechte arbeidsgelegenheid,
droomen jonge menschen er
nog steeds van, door als
„extra" te beginnen, eenmaal
tot roem en tot... veel geld
verdienen te komen.
In werkelijkheid is het meestal
op de volgende manier gegaan:
een regisseur bemerkt een gezicht
of gestalte, welke hem
belangrijk en merkwaardig genoeg
lijkt om door de film
vereeuwigd te worden, want
zoo redeneert hij, in de eerste
plaats moeten mijn medespelenden
er goed uitzien; het acteeren
zal ik ze wel leeren, dat
is mijn zaak! Vanzelfsprekend
kan men een beginneling geen
rol van beteekenis geven, want
hij zou deze reeds niet kunnen
spelen, door gebrek aan routine.
Men geeft zoo iemand derhalve
een klein trekje te doen.
Bewijst hij daarmee, dat hij
talent voor het optreden voor
de lens bezit, dan voert men
de opgave langzamerhand op,
tot een afgerond geheel verkregen
is. Maar, hoe weinigen
wordt zoo'n kans geboden ? En
hoe vaak blijkt ook niet, dat
zelfs de beste regisseur wel
eens vergeet, dat talent niet
„als kippeneieren in een broedmachine
wordt uitgebroed'
i, '
VAN
Verbaasd hield
ze op om te
luisteren...
ly fmh
Algy voelde zich gelukkig,
dat Katharina zoo spoedig had*
toegegeven.
„Ik hoopte, dat je er in toe
zou stemmen, lieveling," fluisterde
hij, terwijl hij zijn arm
om haar heen sloeg. „Je zult
zien, dat ik gelijk heb en dat
ik alles zai doen om je ont
zaggelijk gelukkig te maken.
Van middag heb ik mijn bediende
er heen gezonden om
de kamers voor ons te bespreken
en alles in orde te
brengen."
Dat klonk niet onaardig en
Katharina Bush glimlachte
even, hetgeen een hooge zeldzaamheid
was. Er gingen uren
en dagen voorbij, zonder dat
de glimp van een lachje om
haar roode lippen verscheen.
In het ongewisse licht voelde
Lord Algy het meer dan dat
hij het zag en het verwarmde
hem. Zij was hem een raadsel,
had hij zijn besten vriend in
het battaillon meegedeeld —
daarin lag haar bekoring.
„Soms behandelt zij mij als
of ik de grond was onder haar
voeten" vertelde hij aan Jack
Kilcourey. „Ik geloof, dat ze
geen greintje om mij geeft!
Ze haalt zich volstrekt geen
nonsens in het hooffl en ze is
verbazend kranig!"
Toch had hij er voor gezorgd,
dat Jack haar nooit te
zien kreeg — ook had hij hem
haar naam niet genoemd!
Weldra hadden zij het hotel
bereikt en Katharina Bush was
c*i beetje ontevreden over zichzelf,
omdat een zenuwachtige
KATtlAPINA ,B.USri
trilling door haar leden voer,
toen zij de groote hall binnentraden.
Lord Algy kende het klappen
van de zweep en zijn volkomen
zorgelooze houding kalmeerde
haar. Een kamerdienaar trad
bescheiden op zijn meester toe
om hem iets mede te deelen.
Het volgend oogenblik zaten ze
in de. lift en even later stonden
ze in een helder verlichte, goed
verwarmde suite.
„De kleuren en die imitatie
Chippendale zijn allervreeselijkst,
niet," zeide Algy rondziende,
„maar laten wij er ons
niet aan ergeren, het is maar
voor één nacht. Dan is de Palatial
in Parijs toch heel iets
anders. Ik ben blij, dat Hauson
voor bloemen heeft gezorgd."
Groote bundels rozen ston
den op de tafel en den schoorsteenmantel.
Katharina Rush
vond het schitterend, maar
daar het hem „allervreeselijkst
toescheen," was het verstandiger
om haar bewondering niet
te laten blijken.
„Dadelijk zal er thee gebracht
worden. — Ik bedoel
chocolade liefste, — en wij
zullen het ons zoo gezellig
mogelijk maken. Je kamer is
hier. Je reistaschje zal wel
boven gebracht zijn, denk ik.
Katharina Bush trad nader
en verdween achter de deur.
Er brandde een helder vuur
en de gordijnen waren neergelaten.
Op een stoel stond een
groote kartonnen doos, geadresseerd
aan „Mevrouw
Rufus."
„Wie — is dat ? — en waarom
staat het hier?" vroeg ze
met 'n stem diep als een bron.
„Het is een met bont gevoerde
mantel, schat," antwoordde
Lord Algy, terwijl hij
het koord losmaakte ,,en een
japon. Ik was bang, dat je het
koud zou hebben op de boot
— en misschien niet veel
bagage 'mee wilde brengen. '
Een zacht rood kleurde de
bleeke wangen van het jonge
meisje. Iets in haar verzette
er zich tegen geschenken aan
te nemen.
„Vriendelijk dank. Ik wil ze
graag voor dit uitstapje van
u leenen.
Dat Katharina zoo opzettelijk
vermeed geschenken van hem
aan te nemen, verraste en ... beschaamde
Lord Algy.
Het is nooit prettig om te
merken, dat je het karaktervan
een ander hebt onderschat.
Lord Algy voelde zich daardoor
onbehagelijk en daarom
drukte hij Katharina met een
teedere liefkozing in zijn armen
— tegenover vrouwen was
deze manier hem altijd beter
\
gebleken dan redeneering of
uitleg.
Katharina Bush realiseerde
het genot er van. Zij was vatbaar
voor alle graden van ge
noegen zoowel als van ontwikkeling.
Dit was alzoo de wijze
waarop de dingen gebeurden in
Lord Algy's wereld, dus — zoo
moest het.
„Geel zal je zoo mooi staan,
schat," fluisterde hij, haar oor
kussend, ,,het zal zoo zacht en
soepel zijn."
De knecht klopte aan de
deur om aan te kondigen, dat
de chocolade gereed was, en zij
keerden terug naar de zitkamer.
Hij was allerbeminnelijkst,
terwijl hij haar hielp bij het
inschenken — maar Katharina
Bush besloot hem nu een poosje
op een afstand te houden. Het
spelletje was beslist onderhoudend
en moest zoo lang moge
lijk gerekt worden.
Lord Algy vond het ook
amusant en dus bleven ze hun
gesprek een uur ruim op meer
zakelijken toon voortzetten. Dan
deelde ze hem mee, dat ze zich
voor het diner wilde gaan kleeden,
waarmee ze binnen twintig
minuten gereed zou wezen.
,, Ik zal je kamenier moeten
zijn, liefste. Ik ben er uitmuntend
voor geschikt. Ik heb
nooit tobberij met die nare haken
— en ik zou zoo graag je
haar borstelenI"
Uit zijn oogen straalde een
vroolijke glans en zijn knap gelaat
was heel dicht bij het hare.
„Wellicht — morgen", antwoordde
Katharina Bush, terwijl
zij vlug in haar kamer verdween
en de deur sloot.
Lord Algy stak een sigaret
aan en lachte stil voor zich
heen. Iets dergelijks was hem
nog nooit overkomen.
„Zij is een wonder!''
Hij wierp zijn sigaret weg
en begaf zich door de gang
naar zijn kamer achter de hare,
waar hij zijn bediende bezig
vond met het bad klaar te maken
in de badkamer, die beide
apartementen van elkander
scheidde.
„Mevrouw scheen nog geen
bad te verlangen" — zei Hauson
eerbiedig, „daarom heb ik
dat van Uw HoogEd. maar
eerst in gereedheid gebracht."
Een paar minuten later plaste
Lord Algy in het zacht geurende
water, een vroolijk wijsje
fluitend.
Katharina Bush hoorde hem,
terwijl ze haar bleek gezichtje
met een spons bette. Verbaasd
hield ze op om te luisteren.
„Hoe komt hij er toe om op
dezen tijd van den dag een bad
te nemen," dacht ze. „Het is
toch geen zaterdag.
Toen drong het tot haar
door, dat het wellicht gewoonte
was in zijn wereld om te baden
voor het diner. Een hel rood
blosje kleurde haar wangen - -
zij moest er steeds op bedacht
zijn te leeren en van haar les
sen partij te trekken. Vastberaden
trad ze op de gemeenschappelijk
deur toe, klopte, en riep:
„Algy, het schijnt, dat je mij
voor bent. Als je klaar bent,
kom ik aan de beurt."
Terwijl ze haar dik aschblond
haar opbond, beefde ze even.
„Heel goed, liefste, riep hij
terug, „als ik er voor beloond
word tenminste."
„Daar zal ik over te beslissen
hebben," dacht de jonge dame,
„en geen ander-".
Aan het diner zag zij er allerliefst
uit. Het geel stond
prachtig bij haar blanke huid
en de ongewone soepelheid van
hét gewaad verzachtte haar al
te strenge verschijning. Zij had
nooit van eenig kunstmiddel gebruik
gemaakt, zelfs niet getracht
haar vrij slordig kapsel
te veranderen, maar nu zij uit
was voor haar genoegen en wel
onder de meest rooskleurige en
schitterende omstandigheden,
lag er in haar vreemde, sombere
oogen een vage bctoovering
en in haar diepe stem een
klank, die het oor zeldzaam
streelde.
Zij had nooit met hem gedineerd,
alleen geluncht en nu
moest zij opletten hoe alles toeging.
Toen zij het eerste jaar
bij „Liv" en „Dev" was, h;ul
Mijnheer Benjamin Devereux
werk van haar gemaakt, maar
met verontwaardiging had zij
zijn voorstel om met hem te
gaan dineeren, zoowel als zijn
edelmoedig aanbod om een
nette woning voor haar te laten
inrichten, afgewezen. Geen
oogenblik was het bij haar opgekomen,
om haar gunsten ooit
aan iemand anders te schenken
dan aan een aristokraat,
van wien zij „toon" zou kunnen
leeren. Geen bewoner van
Bindon's Green, geen huisvriend,
geen reisgenoot in den
morgentrein had ooit een
vriendelijk woord ontvangen,
noch zelfs het topje vanhaar
mooie, blanke vingers aangeraakt.
Zij geleek een tros druiven,
waarvan het teere waas
volkomen was bewaard.
Zij volgde in alles Lord Algy,
terwijl zij haar soep lepelde.
Voor oesters had ze bedankt en
had op hem gelet, terwijl hij
de zijne met het genot van een
fijnproever nuttigde. Zij had
niet juist geweten welk couvert
gebruikt moest worden. Ze
dacht wel. dat het die kleine
drietandige vork zou wezen,
maar wilde liever geen vergissing
begaan.
DEDEUGD wordt
beloond
Ook al» gij ons de
deugd doet om onder
uw vrienden nieuwe
abonnees voor ons
blad te werven ! ! !
Voor elk abonné ons opgegeven
zenden wij een mooi boek!
VOOQ ONZf OlETOHiEIM VAM PA&rUM) LEZERESSEN
', • DOOR- v
7 AlLEfrN^PRINGLE: V
AILEEN PRINGLE
78588. Keurig
nedeeiig cosruum
estaand uit jumer,
TOK en mouwoos
jakje. Aardig
is de geolooide rok
en jasje te maken
van waschbaar flanel
of popeline en
de jumDer van gestreeDt
tricot. De
rok bestaat uit twee
banen. Benoodigd
van 135 cM. breede
stof voor het Dakje
M 2 en van 135 cM.
breed tricot voor
den jumDer M 1.50.
Verkrijgbaar in
bustemaat 90, 95
of 100 cM.
II
DIT
het Merk der goede Films J
PENSION SALOMONS
Gelklngestraat 39, Groningen
PRIMA KEUKEN
Centrale verwarming
Stroomend water in alle kamers
In Centrum gelegen
Kamers vanaf f 3,50 per dag
Als men van de noodzakelijke
artikelen spreekt, welke bij
het toilet eener vrouw behooren,
denkt men aan handschoenen,
handtasschen, schoenen, kousen,
hoeden, details, die het geheel
completeeren. Er is echter nog
iets, waaraan maar al te vaak
slechts vluchtig aandacht geschonken
wordt, ik meen het,
parfum. Parfum moet nooit op
de kleeding gesprenkeld worden,
doch in de huid gewreven
worden; de porieën nemen het
vocht in zich op en verspreiden
den geur nog langen tijd. Deze
wijze van parfumeeren geldt ook
voor armen en handpalmen, gelaat
en hals moeten echter
slechts luchtig gebet worden.
Een zeer voornaam iets is,
welk parfum men gebruikt.
Volgens mijn idee komen slechts
drie soorten in aanmerking, die
men afwisselend, al naar 't tijdstip
van den dag en den aard
der kleeding gebruikt. De vele,
in den handel gebrachte merken,
kan men gevoegelijk in drie
hoofdklassen verdeden en wel
het exotische oostersche parfum,
het parfum met de zware
zoete bloemlucht en de frisschc
zuivere odeur als eau de cologne,
lavendel, enz. Deze drie
zijn de parfums voor de beschaafde
vrouw. Het eerste gebruikt
men des avonds, bij officieele
gelegenheden, als „groot
toilet' gevraagd wordt, het
tweede is uitstekend te gebruiken
bij het wandelcostuum, terwijl
het derde het beste geschikt
is, wanneer men sportkleeding
draagt.
Men heeft wel eens beweerd,
dat iedere vrouw een individueele
odeur moest kiezen en
deze immer gebruiken.
Mijns inziens zou zooiets hetzelfde
zijn, als wanneer men
steeds op dezelfde wijze gekleed
ging-
Ik voor mij vind, dat ook in
dit geval, in de afwisseling de
bekoring ligt en indien men
het parfum in overeenstemming
met de kleeding brengt, zal men
steeds met het resultaat tevreden
zijn.
Hoewel costuums niet met
odeurs in directe aanraking
moeten komen, kan ik het gebruik
van „reuk-sachets" in de
kast zeer aanbevelen, vooropgesteld
echter, dat ieder kleedingstuk
zijn speciaal sachet heeft.
De „modekoningen,' de
scheppers van alle nieuwe snufjes
op het gebied der vrouwenkleeding,
moesten zich wat
meer en ernstiger bezighouden
met deze zaak.
Nog al te vaak ontmoet men
op straat, in theater of restau
rant vrouwen, wier uiterlijke
verschijning een harmonisch
geheel uitmaakt, op het parfum
na. Een vrouw, van werkelijke
beschaving, zal aan de keuze
van haar odeur evenveel zorg
besteden als aan die van haar
overig toilet.
Nooit moet zij dit aan derden
overlaten. Hoewel er zeer vele
zaken zijn, die een man ongetwijfeld
beter kan uitzoeken, dit
kan echter niet gezegd worden
van parfum, tenzij hij nauwkeurig
weet, welk fabrikaat de
dame zijns hartens gebruikt.
ONTVANGEN DOEKEN
Huize onrust.
Bij de firma v. Holkema &
Warendorf te Amsterdam verscheen
'n alleraardigst meisjesboek,
getiteld ,,Huize onrust,"
geschieven door Willy Petition.
Het is een warm gevoeld,
aardig verhaal van een groot
gezin, waar „moeder" een schilderes
is en graag nog veel tijd
vrij maakt om haar kunst te
kunnen beoefenen.
Maar tegelijk is zij de ziel
van het gezin, en de vraagbaak
voor man en kinderen. Zij
weet de gezelligheid in huis
te houden en den geest van
behulpzaamheid. Door een
noodlottig spoorwegongeluk is
zij verpbcht maandenlang van
huis te zijn.
Goed is beschreven, hoe het
huishouden en ook de kinderen
geleden hebben onder het
beheer van verschillende huishoudsters
en opgelucht en vroolijk
is dan weer het slot, nadat
het oudste dochtertje eindelijk
aan moeder verklapt heeft, hoe
erg ze haar missen en naar
haar verlangen, waardoor plotseling
de oude energie weer
boven komt. Moeder ziet in,
dat zij wel gemist is geworden
en haar kinderen haar weer
noodig hebben en zij besluit
dus naar haar gezin terug te
gaan, al is zij nog niet zoo
sterk als vroeger.
Ongetwijfeld zal het boek
graag door meisjes gelezen worden,
zelfs al voelen zij er zich
in leeftijd al iets te oud voor.
Nu. reeds is het voor Sint
Nicolaascadeau zeer aan te bevelen,
de naam mag dus wel
in herinnering behouden blijven.
De prijs van het boek is
f 2.90 gebonden.
Let op de inzendingen
voor de prijsvraag op de
pagina's 3. 7. i«
\
EEN ANDERE FOTO VAN AILEEN
No. 78942
namiöaagju
jonge rr.eisj
crèüe de c
kuns.zijó
kraag * T m
ten van witt
Verkrijcbaa
den leeftijd
tot 16 jaar
digd van
breede stof
van 95 cM.
garneerstof
Van deze a
dingen,die m
stemming dei
WeldonLtd t
den zijn gen
ceerd, zijn
geknipte p
verkrijgbaai
toezending '
en vetmeldi
het no. aan mevr
Miiiy Simons,
2e Schuytstr. 261
Den Haag,
PUROL
fmid
In dooien van 30-60 en 90 et Tub« 80 cl.
Bij Apoth. en Drogisten .
F L . O R A DIRECTIE DIFRAEN
AMSTELSTRAAT AMSTERDAM Telefoon 43306
Een mooi teint in 10 dagen !
Dat is het opzienbarend resultaat van deze nieuwe, wetenschappelijke
schoonheidsbehandeling, welke diep doordringt in de onderlagen van
de huid. Hier liggen de kliertjes die kleine vetdeeltjes afscheiden, welke
de hnid de gladheid en elasticiteit der jeugd geven.
De eerste sporen vart ouderdom verschijnen wanneer deze kliertjes
uitgeput raken, en gebrekkig beginnen te werken. De huid wordt
rimpelig en hard, het gezicht wordt ziekelijk en onfrisch. Crèmes en
zalven zijn ondoelmatig, zij maken alleen de huid slechter doordat zij
de poriën verstoppen en de kliertjes verslappen.
De Radox behandeling brengt nieuw leven aan uitgeputte kliertjes,
omdat deze hierdoor van zuivere geneeskrachtige zuurstof voorzien
worden. Het reinigt de poriën en verfrischt den geheelen onderbouw
der huid, wat een opmerkelijken invloed heeft op het geheele gelaat.
Vlekken en ontsieringen verdwijnen als bij tooverslag en de huid heeft
spoedig haar jeugdige frischheid en schoonheid herkregen.
Om vetworrapjes te verwijderen, voegt men een theelepel Radox in
een kop heet water, en bet de aangetaste plek gedurende eenige minuten.
Droogt het gezicht af en de vetwormpjes zullen verdwenen zijn.
Om rimpels te verwijderen voegt men een theelepel Radox in een kop
gefiltreerde zure melk, en past dit middel eiken dag toe. Het zal de huid
verfrisschen en de rimpels verwijderen.
„Ik vind Radox ten uitstekend middel om vetwormpjes en puistjes
te verwijderen, en alle overige huidaandoeningen. Het heeft alle
eigenschappen die U het in Uzv advertenties toeschrijft. Ik ben dan
ook van plan een regelmatig gebruiker van Radox te worden".
14 Oct. T
VermageringsKuur of •.. de Onbewaakte Overweg
P
m
m
tf d
WOORDEN EN MUZIEK VAN CHEF VAN DIJK.
.Pik. ke .„ men.5cHenheb.ben wen .schenDieeen \YUL .c^er men$chniet heeft. Maa^.re
m^ Wm I ■ m
£ P
^ ^
m
m en.schen wiLlen dik doen Wii&reen dik. kertnietó^Hi geeft. Ikwerd a,1.Ie daggen
5^ ï
* = W* =i
^ dr
W ^ m s ^ ^m Wm
dik.ker Jkaari..bid een 5l
Change language