12099-RSL-publicatie.. - Huis van het Nederlands

W i e b e n i k ?
S t e r k e v e r h a l e n o v e r m i g r a t i e

inhoud
Voorwoord 2
Verhalen niveau A2 5
Mijn levensverhaal 6
Van waar ik kom en over mijn leven 7
Ik ben R. Habibullah 8
Ik ben blij! 9
Verhalen niveau b1 basis 11
Wie ben ik? 12
De verloren droom 14
Migratieverhaal 16
Onderweg: over de reis van mijn leven 20
Verhalen niveau b1 vervolg 25
Alle culturen, alle talen 26
Zwarte kiezels 30
Van de hel naar het paradijs 33
De landverhuizer 35
Chocolade dromen 37
Verhalen niveau b2-C1 39
Vettig oranje licht op zondag 40
Migratieverhaal 43
De ‘making of’ mijn leven in België 46
Van Japan naar België, mijn verhaal 49
“Moed doet goed” 52

Voorwoord
Met hun hele hebben en houden in enkele koffers nemen
miljoenen mensen vanaf 1800 de boot van Europa naar
Amerika. Ook vanuit Antwerpen vertrekken tussen 1873 en
1934 bijna twee miljoen landverhuizers met de boten van de
Red Star Line rederij.
In de gerenoveerde loodsen van de Red Star Line opent
in 2013 het Red Star Line Museum. Het museum vertelt
het verhaal van miljoenen Europeanen die alles durven
achterlaten en vertrekken, op zoek naar geluk en een beter
leven. Het is een verhaal over hoge verwachtingen en diepe
teleurstellingen, over hoop en slapeloze nachten. De oude
gebouwen van de scheepvaartmaatschappij maken al die
emoties en verhalen voelbaar, tastbaar en zichtbaar.
Het Red Star Line Museum begraaft zich niet in de
geschiedenis. Migratie is van overal en van alle tijden.
Het is dus ook een verhaal van hier en nu. Het museum
verzamelt dan ook verhalen over hedendaagse migratie.
In een omgebouwde transitbus, de ‘verhalenbus’, kunnen
migranten van nu vertellen over de impact die migratie heeft
op hun leven.
Het Red Star Line Museum bundelde de krachten met het
Huis van het Nederlands Antwerpen. Samen ontwikkelden
we lesmateriaal over de Red Star Line, de verhalenbus en
migratie. We organiseerden ook de schrijfwedstrijd ‘Wie ben
ik?’, waarin we cursisten Nederlands vroegen om hun eigen
migratieverhaal te schrijven. Maar liefst 157 cursisten gingen
in op onze uitnodiging en legden hun ziel bloot in soms erg
persoonlijke verhalen.
2

Een winnaar uitkiezen is nooit gemakkelijk, maar bij deze
verhalen was het bijna helemaal onmogelijk. De jury maakte
van haar hart een steen en nomineerde per categorie
enkele kanshebbers. Uit deze lijst werd de uiteindelijke
winnaar gekozen. In deze bundel vind je de verhalen van alle
winnaars en genomineerden terug. Je voelt de spanning van
de reis, de pijn om je land te verlaten, de hoop op een betere
toekomst, de twijfel of het zal lukken, de kracht en de moed
van mensen om hun leven hier in handen te nemen of de
vreugde om eindelijk herenigd te worden met een geliefde.
Om de echtheid van de verhalen niet aan te tasten, lees je
ze zoals de jury ze heeft gelezen. Je zal af en toe een fout
tegen het Nederlands ontdekken, maar je zal vooral worden
overdonderd door de kracht van de verhalen.
De verhalen zijn gegroepeerd volgens het niveau Nederlands
van de cursisten. Meer informatie over de niveaus van het
Europees Referentiekader vind je op www.nt2antwerpen.be/
niveaus_nederlands
Het Red Star Line Museum en het Huis van het Nederlands
Antwerpen danken de 157 cursisten die hun verhaal op
papier hebben gezet, de docenten die de cursisten hebben
begeleid, de sponsors die prijzen hebben gegeven en de
juryleden die knopen hebben doorgehakt.
Veel leesplezier
Het Huis van het Nederlands Antwerpen
Het Red Star Line Museum
3

verhalen
niveau a2
De keuze
van de jury
5

Mijn levensverhaal
Ik ben Zeravan. Mijn familienaam is Ahmed Mustafa.
Ik kom uit Irak. Ik ben geboren op 25/2/1981.
Mijn geboorteplaats is Moussel en het is daar heel mooi.
Ik heb 2 zussen. Zij zijn getrouwd en zij wonen in Moussel.
Mijn moeder was heel goed voor mij. Nu woont mijn moeder
samen met een van mijn zussen.
Mijn vader heb ik nooit gezien. Toen ik 1 jaar was brak er
oorlog uit tussen Irak en Iran. Mijn vader ging er naartoe.
Daarna hebben wij nooit meer iets van hem gehoord. We
weten niet of hij dood is of nog leeft.
Ik ben nooit naar school geweest omdat koerdis niet
belangrijk was voor Sadam Hoessein. Ik heb zelf leren lezen
en schrijven.
Ik startte met een kapper daar, maar kreeg daar problemen
met terroristen. Al Qaeda vond het niet goed dat mannen
kapper zijn. Op de morgen van 12 december 2006 kwamen
3 terroristen naar mijn kapsalon. Twee buiten de wacht en
één terrorist kwam naar binnen met een pistool. Hij schoot
negen keer. Zeven keer raak.
Ik heb 40 dagen in het ziekenhuis gelegen en grote operatie
gekregen. Mijn oom zei dat ik weg moest uit Irak dus ik
ging naar Turkije. Ik heb daar een week in een vrachtwagen
geleef.
Dan kwam ik in België. Ik had honger en was ziek, maar
was blij om zonder problemen met veel verschillende
nationaliteiten samen te leven. Vandaag leef ik goed. Ik praat
een beetje Nederlands, maar het blijft moeilijk. Ook werk
vinden gaat niet makkelijk, maar ik ben tevreden en blij.
Zeravan, Irak
WIE BEN Ik? 6
VERHALEN niveau 1.2

Van waar ik kom en over mijn leven
Ik ben Naser Selim. Ik kom uit Macedonië.
Ik weet nog van mijn kindertijd dat ik graag vocht.
Ik vocht veel op school met andere leerlingen.
In mijn land is alles goed, behalve ons, Roma, hebben geen
enkele recht. Ik ben in oktober 2010 naar België gekomen,
maar in november heb ik mij ingeschreven in Antwerpen.
Ik ben in België gekomen om mijn recht te vragen en voor
mijn vrouw.
Mijn vrouw Ziza is geboren in Macedonië maar heeft geen
nationaliteit gekrigen. Ik ben heel blij dat ik naar België
kan komen want in mijn land kan ik geen werk vinden. Ik
was 20 jaar zonder werk in mijn land. Mijn reis was niet zo
gemakkelijk want we zijn met de bus gekomen en het was
een lange reis.
De eerste weken in Antwerpen waren natuurlijk niet zo
gemakkelijk, want alles was nieuw voor mij. Het was nog
zoeken voor dat ik gewoon geworden ben.
Mijn leven is vandaag goed, behalve dat ik ziek ben. Maar
dat is dezelfde als vroeger. Mijn cultuur is goed van mijn
land, maar deze cultuur vind ik hier nog beter. Ik heb de
Belgische cultuur genomen omdat de Belgische mensen
respect hebben.
Ik zou zeggen aan mijn vrienden en familie in Macedonië dat
België heel goed is, dat de mensen hier goed zijn en zeker
vriendelijk en respect hebben voor buitenlanders.
N. Selim, Macedonië
WIE BEN Ik? 7
VERHALEN niveau 1.2

ik ben R. Habibullah
Ik kom uit Afghanistan. Ik ben geboren in Jaghari. Dat is een
dorp. Wij waren 3 kinderen thuis, allemaal jongens. Ik heb
geen zussen. Ik ben in Afghanistan niet naar school geweest.
Ik ging naar de moskee.
Ik kom uit een familie van Hazara. Soms worden wij
gediscrimineerd. Wij zien er een beetje anders uit. Er zijn
veel problemen in Afghanistan. Mijn familie is nog daar en ik
ben soms bang voor mijn familie. Ik zou graag mijn moeder
en mijn 2 broers komen naar België. Ik vind België is heel
mooi, maar ik vind Nederlands is heel moeilijk.
Ik heb 6000 euro betaald om hier te komen. Ik ben eerst naar
Iran, Turkije, Griekenland en Italië. Ik kom naar Griekenland
met een kleine boot. Dat was heel gevaarlijk. Wij hebben
geen water, geen brood en heel koud. Ik heb daarna veel
uren onder een vrachtwagen gehangen. Daarna nemen we
de boot naar Italië en in Italië neem ik de trein. Ik was alleen.
Toen ik ben in Frankrijk gekomen. Ik kan niet verstaan waar
ben ik! Ik zoek iemand Pakistan omdat ik begrijp de taal. Ik
vraag waar is de Park Gardeliz? Hij zegt dat ik bus 18 moet
pakken. Ik neem de bus maar dat was heel moeilijk. Ik was
helemaal alleen…
Ik ben nu nog altijd alleen. Ik vind het nog altijd moeilijk,
maar ik ben blij en gelukkig.
R. Habibullah, Afghanistan
WIE BEN Ik? 8
VERHALEN niveau 1.2

ik ben blij!
Ik ben Alice en ik kom uit Nigeria. Ik heb 8 kinderen en ik
ben weduwe. Toen ik kind was, woonde ik bij de broer van
mijn papa omdat mijn ouders gescheiden zijn. Dat was een
moeilijke tijd want mijn papa heeft een andere vrouw.
In mijn land zijn veel mensen. Dat ik vind goed. Maar er zijn
niet veel fabrieken en dat ik vind niet goed omdat er geen
werk voor ons is.
Ik ben naar België gekomen in 2009. Ik kom naar België
omdat ik heb geen werk. Het was een makkelijke reis, omdat
ik kwam met mijn visa. Ik was blij. Eerst ik vind heel koud. Ik
kan niet mijn kleren van Ghana dragen.
Ik woon vandaag samen met mijn vriend. Als iemand van
mijn land naar België wil komen, geef ik dit advies: België is
heel koud en als je geen Nederlands spreekt vind je moeilijk
werk.
Mijn droom is werken! Als ik deze cursus gedaan heb, dan
begin ik opleiding verzorging voor oude mensen. Ik zou ook
graag mijn oudste zoon naar België komt omdat hij heb geen
vader. Ik wil hij komt te studeren.
Imaldegie Alice, Nigeria
WIE BEN Ik? 9
VERHALEN niveau 1.2

verhalen
niveau B1 basis
De keuze
van de jury
11

Wie ben ik?
Ik ben iemand die haar kinderjaren in oorlog en armoede
en van wie haar jonge jaren in bedreiging en angst
voorbijgingen.
Toen kabul brandde in het vuur van de oorlog, was ik maar
5 jaar en zat ik in de eerste klas. Toen begon oorlog en ons
leven werd vernietigd.
In plaats van naar school te gaan en te spelen, zwierven we
overal. En verstopten wij ons in de kelders om ons leven te
beschermen. Iedereen vluchtte voor de oorlog behalve wij
die niet de mogelijkheden hadden om naar een veilige plek
te gaan.
Dagen en nachten hadden we angst.
Tot op een dag ons huis getroffen werd door een raket en ons
hele leven werd vernietigd. En verbrand in het vuur.
Daarna vluchtten we naar het westen van kabul, waar
niemand woonde behalve wij en een andere familie. Overal
was het stil en droevig. Als een begraafplaats, verwoest...
Alleen het geluid van kogels en raketten brak de stilte. Ik
herinner me een avond toen mijn zus niet at maar haar eten
liet voor onze kleine zussen.
De ochtend daarvoor werden we gewekt door het geluid
van een raket. We waren allemaal bang, ik nam de handen
van mijn zussen en wij verstopten ons in een hoekje. Mijn
moeder, vader en mijn zus gingen naar het raam. Op dat
moment schudde een vreselijke knal en dan smog en stof
overal.
Mijn vader viel met bebloed lichaam, uit de handen van mijn
moeder stroomde bloed, en mijn zus (Selsela) viel en uit haar
hoofd kwam bloed. Mijn moeder schreeuwde SELSELA…
WIE BEN Ik? 12 VERHALEN niveau 2.1-2.2

We riepen allemaal en huilden, maar zij was gestorven.
Dat was een heel pijnlijke dag voor ons, die ik nooit zal
vergeten.
En daarna kwam de Taliban een de macht. Naar school gaan
en werken was verboden voor vrouwen, en mensen mochten
niet naar tv kijken en naar muziek luisteren.
Op een dag ging ik naar een geheime school. De Taliban
grepen mij en sloegen me met een zweep omdat ik geen
burka droeg en dan sloten zij de school. Zes jaar totaal
verloren!
Daarna kwam een nieuw regime. De mensen waren heel erg
blij en dachten dat alle rampen voorbij waren. Maar dat was
niet zo. Nog altijd leden de mensen.
Zij strooiden zuur op studenten, vergiftigden de kinderen,
onthoofdden leraren en scholen brandden.
Het leven werd onmogelijk en daarom verliet ik mijn land
waar mijn hele bestaan, mijn geluk en mijn hop was… Ik heb
nooit geweten waarom we veroordeeld waren tot lijden en
vernietiging.
En nu ben ik hier maar toch weet ik niet wie ik ben?
Een mens die op zoek is naar een vredig leven of een arme,
vreemde, migrant?
Maar toch is er iets moois. Ik ben moeder van twee lieve,
mooie kinderen die mijn motivatie zijn om te leven.
Wahedi Pakiza, Afghanistan
WIE BEN Ik? 13 VERHALEN niveau 2.1-2.2

De verloren droom
Ik ben aan het tandheelkundig college afgestudeerd in 2004
na de laatste oorlog in Irak. De omstandigheden waren zeer
slecht maar we bleven werken. Toen ik op 26 december 2010
aan het werk was, ontving ons medisch centrum een bericht
dat ons vertelde dat de hele medische staf op elk moment
voor de komende 100 dagen kon worden aangevallen door
terroristen van Al Qaida. Dus verliet ik mijn werk om mijn
leven te redden en na twee weken kwam een persoon naar
mijn persoonlijke kliniek en vroeg me om het terrorisme te
financieren. Ik weigerde, zodat hij dreigde me te doden of
mijn kind te ontvoeren om me te verplichten en ik weigerde
weer.
Drie dagen later belde een collega me om te zeggen: “kom
zo snel als je kan om te zien wat zij deden met je kliniek”.
Ik ging kijken en ik ontdekte dat zij mijn kliniek hadden
vernield.
Dus besloot ik om Irak, mijn ouders, mijn vrienden, mijn
carrière en mijn kliniek te verlaten. In maart 2011 ging ik
met mijn familie naar Turkije. Daar bleven we meer dan een
maand. In deze tijd heb ik iemand gevonden om ons naar
een Europees land te brengen. We veronderstelden dat we
naar het Vk gingen voor 25.000 dollar maar hij kon dat land
niet bereiken.
Dus liet hij ons hier in België achter op 27 april 2011. We
leden op de weg naar hier omdat we zeven dagen op de
grond van een gesloten vrachtwagen zaten en mijn vrouw
zwanger was.
WIE BEN Ik? 14
VERHALEN niveau 2.1-2.2

Nu is ons leven niet zo gemakkelijk en zijn we ongelukkig
om vele redenen: hier is alles anders en we moeten een
vreemde taal leren en spreken. We willen ook geen parasiet
voor de gemeenschap worden nadat we zelf andere mensen
hebben geholpen omdat we een redelijk rijke familie waren.
We hadden ons huis, onze auto en ons spaargeld maar nu
hebben we niks, we hebben geen vrienden, geen werk en we
kunnen hier niet wonen of geld uitgeven zoals we vroeger
deden. Ik moet nog een lange en moeilijke weg afleggen om
weer als tandarts erkend te worden. Soms denk ik dat het
beter was om in Irak te blijven en daar gedood te worden
dan naar hier te komen.
… Ik BEN PESSIMISTISCH GEWORDEN …
maar als ik mijn dochter blij en vredig met andere kinderen
zie spelen, geeft dat me een positieve motivatie.
Altimmi Sinan, Irak
WIE BEN Ik? 15 VERHALEN niveau 2.1-2.2

Migratieverhaal
Ik ga het verhaal vertellen van een Marokkaanse vriend die
van Marokko naar Belgie geemigreerd is. Mohammed leefde
in het rif-gebied in Marokko. Hij en zijn familie hadden het
moeilijk om te overleven. Werk was er niet,en water moest
je 10 kilometer verderop gaan halen. Hij probeerd er steeds
voor te zorgen dat zijn familie niets tekort kwamen. Zijn
vader was overleden toen hij de lieftijd had van 14 jaar. Hij
was de oudste thuis en had nog 3 jongere broers en 2 zusjes.
Omdat hij de oudste was vond hij dat hij verantwoordelijk
was om ervoor te zorgen dat zijn familie eten en drinken
hadden. Zijn moeder zorgde voor het huishouden en de
kinderen terwijl hij opzoek was naar wat geld om die dag
toch nog te kunnen eten. Toen hij leeftijd had bereik van
22 jaar besloot hij om naar Europa te gaan.Het was heel
moeilijk voor hem om afscheid te nemen van zijn familie.
Uiteindelijk vertrok hij zonder geld.
Omdat zij in het rif-gebied leefden moest hij eerst en vooral
in het stad geraken. Hij besloot om te voet te gaan. De
stad was zeker 60 kilometer verderop. Hij vertrok, de weg
was lang,maar hij geloofde erin. Na 3 uur wandellen kwam
hij aan in een klein dorpje waar hij probeerde te rusten.
De mensen van het dorp zagen dat hij moe was onder de
boom lag en vroegen hem van waar hij was en hoe lang
zijn weg nog was. Hij vertelde zijn verhaal en de mensen
vonden dat hij al genoeg had afgezien en besloten hem te
helpen. Maar hoe? Ze hadden zelf niet veel. Mohammed
kreeg een maaltijd aangeboden en een slaapplaats. De
volgende morgen was hij heel vroeg vertrokken. Hij had nog
een veel lange dag voor de boeg. Hij bedankte de mensen
van het dorpje die hem geholpen hadden. Hij kreeg wat
water mee voor onderweg. Hij zette zijn reis verder, te voet.
Na een aantal kilometers zag hij een man op een ezel. De
man was heel ver weg. Mohammed zette het op lopen,
WIE BEN Ik?
16
VERHALEN niveau 2.1-2.2

misschien mocht hij wel mee op de ezel. Hij liep zo snel hij
kon en uiteindelijk was hij er bijna. Hij riep naar de man
op de ezel. De man op de ezel had hem gehoord en stopte.
Uitgeput viel Mohammed neer op de grond. De man op de
ezel vroeg waar hij naartoe wilde. “Al-Hoceima” antwoordde
Mohammed. De man op de ezel wilde Mohammed graag
een lift geven. Mohammed was heel erg blij. De man help
Mohammed recht en zette hem achterop zijn ezel. Zo
vertrokken ze naar de stad. Onder weg vertelde Mohammed
aan de man dat hij naar Europa wilde. Samen bedachten ze
hoe Mohammed in Europa kon geraken zonder geld. Na een
aantal uren kwamen ze aan in de stad. Mohammed bedankte
de man op de en zette zijn reis verder. De stad was heel
druk. Mohammed was blij dat hij al in Al-Hoceima geraakt
was maar nu moest hij in Tanger geraken. Dat was zo’n 350
kilometer verder. Mohammed had erg veel honger, maar
geld had hij niet om iets te eten Hij was opzoek naar een
manier om in Tanger te geraken. Hij zette zich op een bankje
om uit te rusten en viel in slaap. Na een tijdje werd hij
geschrokken waker. Hij moest nog heel ver reizen dus was er
geen tijd om te slapen. Hij zette zich recht en zag pas dat er
een oude man naast hem op het bankje zat Hij begroette de
manen ze geraakte aan de praat. Mohammed vertelde zijn
verhaal ook aan deze man. De man had erg veel medelijden
met hem. Hij nam Mohammed mee naar een restaurant en
betaalde voor hem een maltijd.
Daarna kocht hij een paar flessen water voor Mohammed
die hij kon meenemen voor onder weg. Mohammed was de
man erg dankbaar. De man had een oplossing gevonden voor
Mohammed om in Tanger te geraken. Hij ging met hem mee
tot aan de busplaats. Daar betaalde hij voor hem een ticket
om met de bus naar Tanger te gaan. De bus zou pas over
2uurs vertrekken. De man wacht samen met Mohammed
en uiteindelijk mogen de mensen instappen. Mohammed
WIE BEN Ik?
17
VERHALEN niveau 2.1-2.2

nam afscheid van de man en bedankte hem. De man gaf
Mohammed nog 50Dirham (+- 5 Euro) om in Tanger nog
eten te kunnen kopen. Mohammed stapte op de bus en een
kwartier later vertrok de bus richting Tanger. Het was zeker
10uurs rijden. Mohammed viel in slaap. Toen hij in Tanger
aangekomen was, was het al nacht. Hij vraag de richting
naar de haven van Tanger. Hij ging naartoe. Daar bleef hij
wachten. Hij dacht na over hoe hij zodadelijk op de boot
kon geraken. Hij zag een vrachtwagen die werd volgeladen
om naar Frankerijk te gaan. Dit was zijn kans! Mohammed
wachtte totdat de vrachtwagen was volgeladen. Toen
niemand keek stapte hij snel in. Hij verstopte zich tussen
een paar lakens die in de vrachtwagen lagen. Mohammed
was erg bang. Na een lang tijd vertrok de vrachtwagen en
reed in de boot. Mohammed bleef in de vrachtwagen zitten
tot ze in Spanje waren aangekomen. Toen ze bij de douane
waren moest de vrachtwagenchauffeur laten zien wat er
in zijn vrachtwagen zat. De douaniers controleerden de
vrachtwagen en lieten hem doorrijden.
De volgende dag heel vroeg in de ochtend kwam
de vrachtwagen aan in Frankrijk. De goederen in de
vrachtwagen werden uitgeladen en Mohammed liep weg
zonder dat iemand hem gezien. Hij liep naar de autostrade.
Daar hoopte hij dat iemand hem zou meenemen. Hij had
erg veel geluk een Marokkaanse man die in Brussel woonde
stopte en nam Mohammed mee. Mohammed vertelde
zijn verhaal en de man besloot Mohammed mee naar zijn
huis te nemen. De man die Mohammed helpte had een
groentewinkel waar hij een job kreeg. Mohammed spaarde
wat en stuurde geld naar zijn familie in Marokko. In de
groentewinkel kwam hij veel mensen tegen en zo leerde hij
veel dingens. Mohammed ontmoete een meisje waar hij
later mee trouwde en had zo zijn papieren inorde gemaakt.
Vandaag is Mohammed 45 jaar heeft vrouw en 4 kinderen
WIE BEN Ik?
18
VERHALEN niveau 2.1-2.2

heeft een eigen zaakje hier en in Marokko waar zijn broers
in de zaak werken. Mohammed is heel blij dat hij dit heeft
bereikt en is gelukkig dat hij zo een kans heeft gekregen
want veel mensen krijgen die kans niet om naar Europa te
komen.
Mohammed, Marokko
WIE BEN Ik?
19
VERHALEN niveau 2.1-2.2

Onderweg: over de reis van mijn leven
De meeste migratieverhalen beginnen waarschijnlijk
hetzelfde. Naam. Leeftijd. Land van herkomst.
Agata. 27. Polen.
Daarna zullen ze over drie typische migratie perioden gaan:
het vertrek, de reis en de aankomst. Ik ben in Juni 2009 van
Polen vertrokken en sindsdien ben ik nog steeds onderweg.
Mijn migratieverhaal is niet één van de meest typische. Mijn
verhaal gaat niet over hoe ik naar een nieuw land kwam om
mijn leven opnieuw op te bouwen. Dit gaat ook niet over
de zoektocht naar vrede, welvaart of naar liefde. Dit is geen
verhaal over de vlucht uit de armoede, ellende, oorlog of
vervolging. Dit is maar een eenvoudig verhaal over hoe ik
mezelf aan het zoeken ben.
Het avontuur begon in 2005 wanneer ik trouwde met mijn
universiteitsprofessor. Ik was 21 en veel te jong om naar mijn
ouders en vrienden te luisteren wanneer ze zeiden: “je bent
te jong om te trouwen en hij is veel te oud voor jou!” Hij
was 34 en ze hadden gelijk. Na drie jaar zijn we gescheiden.
Ik was 24, pas afgestudeerd van de universiteit en pas een
nieuwe job begonnen. De meeste van mijn vrienden waren
ook universiteitsprofessoren en natuurlijk collega’s van mijn
ex-man, dus er stonden niet veel mensen aan mijn kant. Ik
had nieuwe vrienden nodig!
Een collega van het werk vertelt mij over Couchsurfing - een
gemeenschap van reizigers van heel de wereld. Hij vertelt
me dat de mensen uit Warschau heel vriendelijk zijn en dat
ze elkaar vaak ontmoeten om te praten, verhalen van hun
reizen te delen of gewoon om samen te feesten. Ik besloot
naar één van de feestjes te gaan. Die beslissing heeft mijn
WIE BEN Ik?
20
VERHALEN niveau 2.1-2.2

volledige leven veranderd. Toen ik getrouwd was, wilde ik
op Erasmus gaan, maar mijn man vond dat geen goed idee.
Dus bleef ik in Warschau. Maar via Couchsurfing heb ik
mensen ontmoet die veel reisden en ze lieten me zien dat
de wereld veel kleiner is dan ik dacht en dat het mijn eigen
verantwoordelijkheid is om te beginnen mijn dromen te
vervullen.
Mijn eerste stap was voor een doctoraat in de Technische
Universiteit van Eindhoven in Nederland te solliciteren. Na
drie maanden, in mei 2009, ontving ik een brief dat ik de
positie gekregen had! Ik zou op 1 oktober beginnen. Dezelfde
week nam ik ontslag, pakte ik mijn hele leven in kartonnen
dozen en ging ik samenwonen met mijn nu al ex-vriend in
Berlijn. De zomer in Berlijn! Dat was heel leuk! Op het einde
van september verhuisden we naar Utrecht en een maand
later naar Eindhoven. Mijn ex-vriend kwam uit Venezuela
en hij moest terug naar zijn land gaan. Op dit punt van mijn
leven dacht ik dat ik na mijn doctoraat naar Venezuela zou
verhuizen om bij hem te zijn. Maar het leven is als een doos
bonbons, zoals ze zeggen, en na een langeafstandsrelatie
van 8 maanden zijn we uit elkaar gegaan. Dus, in plaats
van aan de kust van de Caraïbische zee te leven, kwam ik in
januari 2011 naar Antwerpen voor een stage in een bekend
internationaal bedrijf. Dat zou mijn carrière een serieuze
boost moeten geven. Maar ik heb nooit gepland om in België
te blijven. Ik wilde na de stage naar Spanje reizen om mijn
Spaans te verbeteren. Toen ik de stage begon, had ik geen
vriend en hoewel ik me meestal eenzaam voelde, was ik ook
blij dat ik de vrijheid had om mijn leven te plannen zoals
ik wilde. Natuurlijk, was er iets anders voor me gepland!
De liefde slaat toe wanneer je dat het minst verwacht en
in maart ontmoette ik mijn huidige verloofde. Voor hem
besloot ik om hier in Antwerpen te blijven. Ik vond een job, ik
volgde een cursus Nederlands en ik heb al een paar vrienden.
WIE BEN Ik?
21
VERHALEN niveau 2.1-2.2

Mijn migratieverhaal zou hier kunnen eindigen met: “We
leefden hier in België nog lang en gelukkig!” Ik ben zeker
dat wij lang en gelukkig samen zullen leven. Maar om de
waarheid te vertellen, ik voel (nog) niet dat België mijn thuis
is. Ik mis mij familie en vrienden die in Polen zijn. Daarom
besloten we dat we misschien naar Polen moeten verhuizen
om te zien hoe het leven er voor ons daar zal uitzien. In
September gaan we trouwen in Warschau en, wie weet,
misschien blijven we daar een beetje langer.
Zoals ik in het begin geschreven heb, mijn reis is nog niet
over. Ik denk dat het leven zelf een hele grote avontuurlijke
reis is, met vele onverwachte wendingen. Dus, de toekomst
blijft altijd onbekend en het is het belangrijkste om in het
heden te leven en van elk moment te genieten!
Agata Raçewska, Polen
WIE BEN Ik?
22
VERHALEN niveau 2.1-2.2

verhalen
niveau B1 vervolg
De keuze
van de jury
25

Alle culturen, alle talen
Ik ben niet het enige lid van mijn familie dat in het
buitenland ging wonen. Eigenlijk had ik altijd een verbinding
met migratie. Mijn mama kwam naar de hoofdstad uit de
dorpen en mijn grootouders, alle vier, waren van de bergen.
Zij spraken Quechua, de antieke taal van de Inkakeizerrijk;
maar niemand leerde me het ooit omdat Spaans
“belangrijker” was om te studeren en om een job te vinden.
Dat spijt me nog.
Half mijn jeugd passeerde tussen de verhalen over het leven
in de bergen en de muziek ervan, de vakken van school
en de namiddagen in het huis van mijn Japanse vrienden.
Maar onder die vele invloeden was mijn nonkel Alejo dat de
grootste indruk op me maakte. Toen ik 12 jaar was, werd er
op de deur geklopt. Het was zomer, herinner ik me zeker.
Toen ik het raam opende, stond er voor me een grote man
met een grote snor en lang haar en hij droeg dikke kleren.
Hij zag er zoals een Eskimo uit en schrikwekkend genoeg
wist hij mijn naam! Mijn mama kwam en keek door het
raam en begon te huilen. Onmiddellijk opende zij de deur en
omarmde zij de man die haar jongere broer te zijn bleek.
Ik had vroeger van hem gehoord maar ik had hem nog nooit
eerder gezien. Hij verhuisde naar het buitenland toen ik 1
jaar was. Hij verliet zijn familie en vrienden om geneeskunde
te studeren omdat hij een beurs in een universiteit van
Roemenië had gekregen. Maar daar was de situatie niet
altijd leuk, daarom moest hij geld verdienen en hij ging
regelmatig naar andere Europese landen om als een kelner
of bouwvakker te werken.
Die dag dat ik met hem kennismaakte, had hij een taxi uit
de luchthaven genomen en was hij onmiddellijk naar ons
huis gekomen dus hij had geen tijd om zijn warme kleren
WIE BEN Ik? 26 VERHALEN niveau 2.3-2.4

uit te doen. Daarna ging hij naar de kapper en dan kon ik
opmerken dat ik op hem erg leek: hij was zoals een oudere
versie van me maar een jongere versie van mijn opa. Maar
wat ik het meest interessant vond was dat hij vele talen
sprak: Roemeens, Italiaans, Russisch, Turks, Zweeds en nog
meer. Een keer had ik gehoord dat hij in een rare taal via
telefoon met iemand praatte. Ik dacht dat dat Roemeens
was, maar hij zei dat “zijn taal” Zweeds was.
Na zijn tweede jaar op de Roemeense universiteit, ging hij
met een vriend naar Italië om te werken maar toen ze op
hun weg terug waren, hadden ze een ongeval met de auto.
Hij was bewusteloos voor een paar weken en daarom verloor
hij zijn beurs. Daarna moest hij een job vinden, maar in
Roemenië was dat niet gemakkelijk en de regels waren heel
streng, vooral voor mensen die van andere landen kwamen.
Dus hij is verschillende landen van Europa geweest om een
job te zoeken en uiteindelijk begon hij in Zweden te wonen
en een familie te starten.
Hij vertelde de verhalen van zijn avonturen. En door
zijn verhalen begon ik een beetje verliefd van Europa te
worden; omdat hij, ondanks de problemen, in Europa
een thuis vond. En ook heel mijn familie werd Europa en
Zweden zo dankbaar dat we Zweden en Europese landen
begonnen te steunen voor de Olympische Wedstrijden en het
Wereldkampioenschap Voetbal. Soms hebben wij ons huis in
blauw en geel (zoals de Zweedse vlag) versierd.
Maar zijn leven was hard geweest en jij kon op dat merken
als jij hoorde hoe hij soms sprak. Zijn stem was anders, soms
droevig, soms euforisch maar meestal afstandelijk. Hij was
nog Peruaans maar Europe was al in zijn ziel. Mensen van
mijn land zijn altijd warm en vriendelijk en mijn nonkel
WIE BEN Ik? 27 VERHALEN niveau 2.3-2.4

moest de grapjes over “te Europees zijn” doorstaan. Vooral
de eerste keer dat hij naar Peru terugkwam, kon jij zijn koele
reacties merken, maar na de volgende bezoeken werd hij
meer vriendelijk.
Terwijl de jaren voorbijgingen, mijn nonkel vaker naar Peru
terugkwam en werd ik nog meer geïnteresseerd in Europa. Ik
begon het Engels te leren een ik wilde ook Duits leren maar
ik had weinig geld en in mijn land kan jij meer opleidingen
volgen als jij meer geld hebt. Later, toen ik op de universiteit
begon, maakte ik een plan: nadat ik mijn diploma had
gekregen, zou ik naar Zweden gaan om een master te
volgen.
Maar zoals de meeste van plannen, kon ik dat niet volgen.
De economische crisis sloeg mijn land en vooral mijn gezin.
Dus ik had niet genoeg geld om mijn studies te vervolgen.
Maar mijn nonkel steunde me en ik begon ook te werken in
verschillende jobs om genoeg geld te verdienen. Na enkele
moeilijke jaren voltooide ik mijn studies en begon ik mijn
wetenschappelijk onderzoek om mijn diploma te krijgen in
2009. Terwijl ik wetenschappelijke artikelen op het internet
las, speelde ik graag computerspelletjes online. Ik had soms
ook ontspanning nodig. En in een van die spelletjes maakte
ik veel vrienden van verschillende landen, en een van die
spelers was een mooi meisje van een Europees land. Maar
een land waarvan ik heel weinig wist, België en zij sprak
een rare taal, Nederlands. Daarna begon ik nog meer met
haar te praten tot op het punt dat ik thuiskwam om eerst de
computer op te zetten en met haar te praten. Het gesprek
werd vriendschap en de vriendschap werd liefde. Zij begon
mijn land te bezoeken en na drie jaar vroeg ik aan haar om
te trouwen en zij zei: “Ja”. Dan besloten wij dat ik naar België
moest verhuizen (en Nederlands leren).
WIE BEN Ik? 28 VERHALEN niveau 2.3-2.4

Toen wij mijn nonkel over ons huwelijk lieten weten, besloot
hij naar Peru te reizen om op het feest te zijn. En hij gaf mij
ook een speciaal cadeautje: een grote portefeuille om mijn
paspoort en belangrijke papieren bij te houden. Daar stookte
ik ook de foto’s van mijn grootouders en zij beschermen mij
altijd, en de foto van mijn vrouw. Verleden en toekomst in
dezelfde plaats worden gesymboliseerd.
Mijn vrouw en ik gaven ook een feest hier voor ons huwelijk
en mijn nonkel Alejo kwam ook hier. Tijdens onze wandeling
door de stad noemden wij de straten en plaatsen zoals de
straten en plaatsen van Lima, mijn geboortestad: de Grote
markt is La Plaza de Armas, de Meir is Larco en Brasschaat
is San Isidro. Terwijl wij hier in Europa wonen, versiert mijn
familie het huis in mijn land met rood, zwart en geel en
steunen zij kim Clijsters. België heeft een grote ruimte in
onze harten gewonnen en het Atomium heeft een plaats in
de woonkamer gekregen.
Nu ben ik al acht maanden hier in België en ik vind dat niet
alles gemakkelijk is. Ik mis mijn land en vrienden maar ik ben
blij dat ik een fantastische vrouw heb. Vroeger had ik nooit
gedacht dat ik Nederlands moest leren maar ik vind het heel
interessant en misschien kan ik later meer talen leren.
Maar vooral vind ik dat ik geluk heb omdat ik familie in
Zweden, in Peru en mijn vrouw en schoonfamilie hier in
België heb. Zij steunen me en ik leer altijd nieuwe dingen
van hen. Ik ben niet zeker wat de toekomst gaat brengen
maar ik ben al zeker dat ik altijd op hen kan rekenen.
Alejandro Maldonado L., Peru
WIE BEN Ik? 29 VERHALEN niveau 2.3-2.4

Zwarte kiezels
- Schat? Wat zijn “kiezels”?
- Dat zijn kleine stenen. Meestal liggen ze tesamen, op het
strand bijvoorbeeld.
- Ah bon! Maar dat is het! Dat is de titel die ik voor mijn boek
zocht!
* * *
Ik kwam naar België in 2010 om nog een jaar aan de
universiteit te studeren, om mijn Frans te verbeteren en om
nog een jaar van het leuke studentenleven in de hoofstad
van het Europese recht te genieten. Het was een lange
en zware voorbereiding, maar het was de moeite waard.
Elke dag stond ik met nieuwe spannende verwachtingen
op. Elke dag vroegen mijn collega’s me naar mijn visa en
documenten en de laatste uren van het werk bespraken we
mijn toekomstige studentenleven in België en droomden van
spannende avonturen.
Uiteindelijk kwam die dag! Het was de 8ste maart, de
internationale dag van de vrouw, en zo kreeg ik mijn eerste
cadeau – een studie-uitnodiging van de Université Libre de
Bruxelles! Ik was zo blij, blij, blij!
* * *
Het idee dat ik een jaar mijn ouders, mijn vrienden en mijn
kamer niet kon zien, was een beetje moeilijk maar toen ik
in de luchthaven van Zaventem binnenkwam, voelde ik een
onbeschrijflijke vrijheid. Het geluid van de mensen die mijn
taal spraken, verdween beetje bij beetje en plots bevond
ik me in zoveel ruimte, met zoveel kleuren, tussen zoveel
verschillende mensen en talen die ik helemaal niet begreep!
Maar het grootste verschil was de architectuur. Vergeleken
met onze sovietgeïnspireerde vierkante grijze gebouwen,
waren die massieve, historische en gezellige kastelen en
huizen met bijzondere vormen gewoon geweldig. Alsof ik
WIE BEN Ik? 30 VERHALEN niveau 2.3-2.4

me in de sprookjes van Hans Christian Andersen of van de
gebroeders Grimm bevond. Die rode bakstenen werden in
mijn hoofd het symbool van België. Alles was zo mooi en
inspirerend, dat het zelfs pijn aan mijn ogen deed. Ik dacht
dat het altijd zo zou zijn...
* * *
De studies aan de Universiteit waren zeer interessant en
belangrijk voor mij omdat ik me daar helemaal thuis voelde
– een normale student tussen anderen. Maar het beeld was
iets anders buiten de veilige muren van de Universiteit.
Met mijn Belgische vriend woonde ik in Brussel en elke keer
dat we een tram of bus namen, merkte ik dat mijn vriend in
het openbare vervoer bijna of in realiteit de enige Belg was.
Als buitenlander vond ik het heel raar, vooral het feit dat ik
meestal geen “lichtheid” bij die mensen zag. Dat wil zeggen:
bijna geen blijdschap. Overal stonden of liepen groepjes
mensen, soms met verdrietige ogen, soms zelfs zonder enige
uitdrukking op het gezicht of in de ogen of soms echt met
agressief gedrag. Terwijl de Belgen (de mensen die in België
zijn geboren) zo positief, vriendelijk en rustig waren. Dat was
mijn eigen indruk. Dus, om eerlijk te zijn, werd ik triestig.
Vooral om twee redenen: ten eerste was het land waarvoor
ik in de luchthaven bewondering had aan het verdwijnen.
Ten tweede was ik feitelijk ook één van die mensen, hoewel
ik dat nooit had gedacht toen ik uit Armenië vertrok om in
België te gaan studeren.
Ik begon te analyseren. Ik probeerde deze mensen te
begrijpen en ik zocht naar de oorzaken van hun komst.
Meestal was hun komst het gevolg van zware economische
problemen in hun thuisland. Ik begrijp hun psychologie.
Maar het volgende begrijp ik niet: waarom zo negatief
blijven? Ik vraag me dikwijls af: waar is de dankbaarheid?
Waarom zeggen zoveel mensen dat de Belgen onvriendelijk
WIE BEN Ik? 31 VERHALEN niveau 2.3-2.4

zijn? Naar mijn mening moeten wij niet verwachten dat de
Belgen per definitie van ons houden, maar moeten we door
ons gedrag het hart van de Belgen winnen. Dit land geeft
zoveel mogelijkheden om goed, rustig en gelukkig te leven.
Ik zou ‘s avonds graag zonder angst in alle gemeenten van
Brussel of Antwerpen kunnen wandelen...
Bijna elke avond praatte ik met mijn vriend over dit
onderwerp. Soms was het echt zwaar en hadden we
emotionele discussies. Hij ging akkoord met mij en raadde
mij steeds aan om een boek te schrijven om mijn gevoelens
te delen. Dit idee bevalt me want er is zo veel te zeggen over
dit onderwerp.
* * *
We reden in de tram van Blankenberge naar Oostende langs
de stranden van de Noordzee. Mooie en rustige beelden van
zeesteden en dorpen volgden elkaar. Het was de laatste dag
van 2011. Een automatische stem kondigde elke halte aan.
- Volgende halte: Zwarte kiezels.
“kiezels... wat een grappig woord”, dacht ik.
Schat? Wat zijn “kiezels”?
Rima Meli, Armenië
WIE BEN Ik?
32
VERHALEN niveau 2.3-2.4

Van de hel naar het paradijs
Een meisje zoekt het goud.
“Het jaar 2012, nog een keer in Belgie!.” Het jaar waarin ik het
goud eindelijk heb gevonden.
Terug in de tijd, 41 jaar geleden, was het 1971. “Michelle” is voor
de eerste keer in de wereld geboren in een arme Chinese familie
die in Bangkok woont. Het kleine meisje is opgegroeid in de
achterbuurt waar er vele junkies waren en misdaad was. Doordat
haar familie zeer arm was, had ze soms geen geld om eten te
kopen.
Een T-shirt en een korte broek zonder schoenen had ze in haar
leven. Meestal moest ze eten en drinken kopen voor de mensen
in de illegale casinos, zodat ze geld kreeg, of af en toe zocht ze
papieren, flessen of ijzer op straat. Als ze geluk had, vond ze goud,
dan had ze veel geld om eten to kopen voor haar moeder, zus and
boer maar dat gebeurde bijna nooit.
Toen Michelle 22 jaar was, werd ze een mooie vrouw zoals een
mooie bloem. Ook voor de eerste keer ontmoette ze een Duitse
man in de supermarkt. De droom die ze altijd had, was ontsnappen
uit Thailand. Het land waar ze geboren is als een buitenlandse,
arm met een moeilijk leven en de droom om rijk to worden. Ze had
een plan voor haar leven. Ze wilde het goud zoeken in Europa.
In het jaar 1995 had ze beslist om haar familie achter te laten.
Ze bezocht haar vriend in Berlijn, dan ontsnapte ze van hem en
bleef illegaal, sliep op straat, had honger en het geld was bijna
op. Gelukkig kreeg ze een baan in de keuken van een restaurant.
Doordat ze geen visum had en ook geen Duits sprak, moest ze altijd
achter aan blijven.
In 1998 ontmoette ze een Nederlander die later haar liefde werd
en in 2000 vertrok ze naar Nederland. Ze was gelukkig met haar
Huwelijk.
WIE BEN Ik?
33
VERHALEN niveau 2.3-2.4

In 2004 werd ze een Nederlandse. Haar man moest in
Antwerpen werken, daarom vertrok ze met hem naar Belgie.
3 maanden later was hij verliefd op een Belgische vrouw. Een
Chinees meisje uit Thailand zocht het goud in Duitsland en
trouwde in Nederland maar verloor alles in Belgie. Ze scheidde
en kwam terug naar Thailand zonder goud.
In het jaar 2011 begon ze haar plan weer om goud te zoeken
en dit keer koos ze voor Belgie. Het land waar ze alles in haar
leven verloor. Ze is een Nederlandse, daardoor heeft ze vast en
zeker geen probleem als ze in Belgie wil wonen.
Een Aziatische vrouw die nooit Nederlands leerde want haar
echtgenoot zorgde altijd voor haar. Ze wist het duidelijk dat
ze eerst naar school moest gaan, zodat ze een gewoon leven
kon hebben. Als ze goed Nederlands kan spreken, krijgt ze ook
een baan zoals de Belgen. Ze was heel geduldig en ambitieus,
daarom kreeg ze een diploma van een school in Belgie als
allround make-up artist en ze is verliefd op een
warmhartige Belgische man die altijd zijn best voor haar doet.
In 2012 wil ze nog een diploma hebben als “kapster” en met
de grote liefde heeft ze in haar leven. Een meisje van 24 jaar
oud dat haar leven in Europa begon wordt dit jaar 41 jaar, de
grote vrouw die veel ervaring heeft, heeft eindelijk het goud
gevonden. Het goud van haar droom toen ze een klein kind
was. Het is geen goud van geld of objecten maar het is het
goud van het leven. Het leven waarop ze heel trots is in Belgie.
Het land waar ze alles in haar leven verloor en het land waar
ze ook het goud van het leven heeft gevonden van een vrouw
genaamd “Michelle”.
“Het gouden land”
Michelle Methakijwaroon, China
WIE BEN Ik?
34
VERHALEN niveau 2.3-2.4

De landverhuizer
Ik zoek geen paradijs. Ik zocht geen droomland. Ik zocht
alleen maar een veilige plaats. Mijn immigratie was heel
moeilijk, en het duurde lang maar ik heb een veilige plaats
gevonden in vier stadiums.
Het eerste was Irak. Het tweede was Turkije. Het derde
was Griekenland. Het vierde is België omdat ik tot nu niet
gevestigd ben. Ik kan zeggen dat dit uitstapje mijn leven in
twee stukken heeft verdeeld. Het eerste stuk was veel lijden.
Alleen maar hoop ik dat het tweede deel gelukkig is. Ik werd
gelijk de immigratie vogels. Er zijn verschillen tussen ik en
hun. De eerste kennen de weg die ze afleggen. Hun ouders of
grootouders kennen de weg. Ze immigreren in groep.
Het tweede verschil is: de vogels zoeken een warme plaats
om de winter door te brengen. Ik zocht een land om te leven.
Een land waarin ik veilig ben en me kan vestigen.
Het derde verschil: ik ben van de doden gevlucht. Ik leed
op mijn weg. Wij dubbelgangers, de vogels en ik, vallen
misschien allebei in de vuisten van slechte mensen, mensen
die zonder moraal zijn. Mensen die zonder barmhartigheid
zijn. Het ander verschil: de vogel kan altijd immigreren.
Maar ik moest voor slechte mensen betalen. Ik ging naar
het onbekende. Ik wist niet of ik in leven kon blijven of
niet. De voorbereiding begon enkele weken voor het
uitstapje. Sommige vrienden zijn naar een onbekende plaats
geëmigreerd. Mijn naaste vriend is naar Cyprus met zijn
moeder geëmigreerd. Hij heeft me gebeld. Hij vroeg me:
waarom immigreer jij niet? Waar wacht je op? Eerlijk, ik
twijfelde of ik succes kon hebben of niet. Ik heb mijn familie.
Ik heb mijn broer. Hij is geestesziek. Eerst kocht ik kleren.
Het tweede ding was: ik moest mijn rekeningen betalen.
Daarna begon het moeilijke stadium. Ik kan zeggen: het
WIE BEN Ik?
35
VERHALEN niveau 2.3-2.4

overleven stadium omdat je ofwel dood gaat of in leven
blijft. De volgende stap was een smokkelaar te vinden. Dat
was de ramp. Die was mijn collega in de school. Zijn naam
is Basil. Ik vertrouwde hem. Ik wist niet dat hij een slechte
persoon werd. Hij zei: in een week bevind je je in Noorwegen
of Zweden. Gewoonlijk geef je het geld aan je vriend. Als je
in het land bent aangekomen, betaalt je vriend of je vader
de smokkelaar. De ramp was dat ik direct de smokkelaar
betaalde. Ik betaalde voor mij en de helft voor mijn broer. Ik
wilde hem niet achter laten. Nu viel ik in de put. De put, ik
kende niet zijn bodem. Ik wandelde op een onduidelijke weg,
een mistige weg. De kraaien volgen mij waar ik ga.
Nazal Eed, Palestina
WIE BEN Ik?
36
VERHALEN niveau 2.3-2.4

Chocolade dromen
Lente 1986, Polen
De zon scheen en de tijd ging langzaam voorbij.
Het was weer een saaie vakantie die we onder “onze” boom
doorbrachten. We verveelden ons, we hadden zin om iets
leuks te doen.
Gelukkig zou Marek ons bezoeken. Iedereen bewonderde
hem omdat zijn vader in Duitsland werkte en dingen aan
hem gaf waarover wij zelfs niet konden dromen.
Daardoor had Marek het beste speelgoed, de mooiste kleren,
en snoep dat niemand kende...
Zoals gewoonlijk toonden we ons ongeïnteresseerd maar
eigenlijk wachtten we gespannen om te zien wat hij
meebracht om aan ons te laten zien.
Na oneindige verwachting stak hij zijn hand in zijn broekzak
om een “schat” boven te halen. Onze kleine hartjes vielen
stil...
Ditmaal schonk hij ons verpakkingen van chocolade. Echt iets
nieuws!
De rest van de dag lagen we te rusten in het gras en roken
aan de heerlijk geurende papiertjes. De zilverpapiertjes
blonken als kleine zonnetjes tegen een licht blauwe hemel.
We genoten tot het donker werd.
Winter 2012, Antwerpen
Ik zit in een café om een ECHTE warme chocolade te drinken
en denk nog terug aan die vakantie van 1986.
Nu weet ik dat men zich in het leven veel vragen stelt
waarop chocolade een antwoord kan geven.
Edyta, Polen
WIE BEN Ik?
37
VERHALEN niveau 2.3-2.4

verhalen
niveau B2-C1
De keuze
van de jury
39

Vettig oranje licht op zondag
Ik wist weinig over België voordat ik naar hier kwam. Het
was een klein oud land waar twee wereldoorlogen werden
gevoerd. Arm België was het kruispunt van Europa. Maar dat
was alleen geschiedenis. Om het moderne België te leren
kennen, bezocht ik de Belgische consul in onze stad die de
eigenaar van een beroemde chocoladewinkel was. Hij gaf me
een doos pralines, een paar toeristische brochures en een
grote kaart in de vorm van een mosselschelp.
De dag waarop ik vertrok, maakte ik ruzie met mijn
grootvader. Hij zei dat mijn cd-speler niet zou werken in
Europa. Hij sprak over spanning en snelheid. Ik barstte uit in
een huilbui. Hij was in de war.
In de luchthaven ontdekte ik dat mijn koffer te zwaar
was. Ik moest een tweede tas kopen en mijn bagage weer
verpakken. Mijn vader en ik zochten naar een goedkope
tas. In het midden van de luchthaven opende ik mijn koffer.
Onderbroeken, filmrolletjes, foto’s van mijn vrienden, alles
wat ik had lag daar open en bloot, voor iedereen te zien.
In het vliegtuig zat ik naast een oude serieuze Europese man
die naar huis terugkeerde na zijn vakantie in onze bergen.
Ik vroeg me af of hij een Belg was. Ik hoopte van niet. Hij
zag er niet vriendelijk uit. Zijn elleboog kwam te dicht bij
mijn lichaam. Gedurende acht uur bewoog ik niet. Ik was
negentien en ik zou voor een jaar in België studeren. Ik
was negentien en ik zat met een kleine teddybeer die mijn
moeder me had gegeven in mijn handen. Hij droeg een
Canadese trui.
WIE BEN Ik? 40 VERHALEN niveau 3-4

Ik herinner me de aankomst in de luchthaven of de
paspoortcontrole niet. Het was helder en georganiseerd en
ik was doodsbang. In de dagen voordat ik vertrok verlangde
ik vurig om onafhankelijk te zijn. Nu had ik wat ik wilde en ik
voelde me verschrikkelijk alleen.
Ik nam de trein naar Leuven. Het ging erg traag omdat ik
de stoptrein had genomen. Ik kende het verschil niet tussen
een sneltrein en een trein die in elk dorp en in elk veld stopt.
Ik had nog nooit op een trein gezeten. Het was nacht en ik
zat alleen. De trein schommelde en piepte tegen de ijzeren
sporen. Soms gingen de lichten uit. Ik zat en dacht aan de
oorlog. Ik dacht aan alle mensen die op de trein werden
gezet om te sterven.
Mijn kamer was klein. Het toilet was buiten. Dikke zware
rolluiken hielden de wereld buiten. Ik trok ze op zodat ik
België kon zien.
Het was zondagavond. Ik wist toen nog niet hoe stil een
zondag in België is. De straten waren leeg, badend in een
vettig oranje licht. De gebouwen waren ouder dan mijn
land. Er stonden geen auto’s op straat. Er stond alleen één
droevige fiets naast een boom. Ik zag niemand. Alle ramen
waren dicht. Ik zat aan het voeteneinde van mijn smal bed.
Plots was er enorm veel lawaai. Ik hoorde de muren trillen.
Ik dacht weer aan de oorlog, aan bomen, aan angst en dood.
Een gebouw in mijn straat was ontploft.
De deuren van mijn buren werden geopend. Mensen liepen
langs mijn raam naar de bron van de ontploffing. Er waren
zo veel mensen, jongens in Metallica T-shirts, een vrouw met
een kooklepel. Ik ging naar buiten. Ik volgde iedereen. Ik
luisterde naar hun vreemd Vlaams. Ik verstond er niets van.
WIE BEN Ik? 41 VERHALEN niveau 3-4

Maar ik begreep alles. Een holte waar vroeger een gebouw
was. Nu was er alleen maar stof en vuur. Samen stonden wij
voor dit grote gat. Iemand keek naar mij als om te zeggen,
kan je dat geloven? Zij wist niet dat ik niet een van hen was.
Ik kon toen nog geen Vlaamse kranten lezen. De radio was
maar een stem. Dat was vijftien jaar geleden. Ik weet nog
altijd niet wat er toen gebeurd is.
Krystall Fierens-Lee, Canada
WIE BEN Ik? 42 VERHALEN niveau 3-4

Migratieverhaal
Ik ben Lana. Ik ben Bosnische. Ten minste, mijn paspoort zegt
dat. Maar, ik voel me niet meer zoals een Bosnische. Mijn
vrienden zeggen zelfs dat ik niet meer zoals een typische
Bosnische denk of doe. Ik weet het, maar er is niets aan te
doen. Dus, wie ben ik eigenlijk?
Ik ben twee keer geëmigreerd: eerst naar Japan, en dan naar
België. Maar ik hou niet van de term ‘emigreren’. Mensen uit
Bosnië emigreren als ze problemen hebben, de problemen
die niet opgelost kunnen worden, als ze een helemaal
verschillend en veel beter leven zoeken. Ik had een goed
leven, ik genoot, ik had een goede toekomst voor mij. Ik
wilde iets anders, niet iets beter. Ik wilde met de man die al
ver was, samenzijn. Ik wilde met hem iets anders beleven.
Daarom ging ik naar Japan.
Toen ik in Sendai landde, zag ik mijn vriend zuchten: het
zou alleen beter zijn vanaf nu. Ik zou naar mijn master
gaan, hij was al zijn doctoraat aan het doen. Als we allebei
klaar zouden zijn, zouden we wel zien wat later kwam.
Maar het was veel makkelijker voor hem dan voor mij.
Hij vond Japans eenvoudig en sprak het heel goed, maar
tegelijkertijd hoefde hij het niet te studeren. Voor mij was
het helemaal omgekeerd, dus werd mijn master een heel
jaar vertraagd. Ik was er niet gewend aan dat ik iets niet
kon, en toen had ik dat probleem. En de mensen rond
me: allemaal met bijzondere gebruiken en waarden, soms
helemaal verschillend van de mijne. In het begin vond ik
het interessant. Dan begon ik met een vergelijking en met
vragen: “Waarom doen ze dat? Het houdt geen steek!” Dan
gebeurde iets gevaarlijks: ik begon wrok te hebben tegen
alles wat Japans was: eetstokjes, een kimono, relaties tussen
mensen, beleefdheid, orde... Maar langzaam zag ik de
bedoeling achter dingen. Eetstokjes - je kan alles ermee eten:
vlees, soep, dessert – niets anders is nodig. Heel praktisch.
WIE BEN Ik? 43 VERHALEN niveau 3-4

Een kimono is niet praktisch, maar het is heel mooi. Soms
is het echt duur en ziet het er als een kunstwerk uit. Orde –
dat werd uiteindelijk rust en stilte. Dag na dag werd Japan
een goede, plezante plaats om te leven. Eindelijk begon
ik nieuwe gebruiken over te nemen en de Bosnische te
vergeten. Het maakte niet uit uit welk land iets kwam, alleen
of het beter was dan wat ik vroeger deed of kende. Voor het
eerst zag ik de dingen die niet logisch waren in Bosnië, ik zag
dat de wereld beter dan Bosnië was. Ik zag dat de Bosnische
zienswijze maar één standpunt in de wereld was. Ik was
veranderd, en ik kon niet terug.
Een ding waaraan ik niet kon wennen, waren relaties tussen
mensen. Er is weinig eerlijkheid daar, en liefde is niet iets dat
goed is om te laten zien. Eindelijk was het de enige reden om
Japan te verlaten. Dat en de afstand tussen familie in Bosnie
en ons. Nadat mijn master gedaan was, probeerden we een
jaar werk te vinden in Europa. En dan kreeg mijn man een
jobaanbieding in België.
Belgie? Poirot, chocolade, NATO. Eerlijk, we hadden nooit
eerder aan België gedacht en we hadden niemand om erover
te vragen. Maar we keken België na op het Internet en
vonden dat we het daar wilden proberen.
De eerste keer met de Belgen in de ambassade in Tokyo:
vriendelijk, communicatief, onbekrompen en competent. En
wat we toen dachten over de Belgen, denken we nu nog.
België is meer aangenaam voor ons, we moeten niet zo
hard werken om dit land te verstaan. Misschien is het
door de belevenis uit Japan en de lessen die we daar
leerden, misschien is het door het feit dat België en Bosnië
gelijkaardig aan elkaar zijn. Mijn man en ik praten daar
vaak over. Onlangs hebben we geconcludeerd dat we ergens
kunnen leven als het daar beter voor ons gezin is. We werden
mensen zonder echte natie, onze passporten zeggen alleen
WIE BEN Ik?
44
VERHALEN niveau 3-4

waar we vandaan komen, niet wie we zijn. Als ooit mensen
zonder nationaliteit kunnen leven, dan zullen we misschien
de eersten zijn die hun paspoorten weggooien. Dat zal zeker
een betere wereld zijn, maar tot dan leven we in België op
de internationale manier: aan de hand van alle dingen en
gebruiken die we geleerd hebben van onze vrienden. En dat
doet ons plezier.
Lana Bacvic-Gacanin, Bosnië
WIE BEN Ik?
45
VERHALEN niveau 3-4

De ‘making of’ mijn leven in belgië
Ik heb altijd gedacht dat ik door de economische situatie in
mijn land naar België ben gekomen. Maar nu, als ik erover
nadenk, realiseer me ik dat ik uit liefde hier ben.
Mijn naam is Bárbara en ik ben in Madrid geboren. Doordat
ik altijd een haat-liefderelatie met Spanje heb gehad wilde
ik, al sinds ik heel jong was, in andere landen wonen. Mijn
eerste stap was OM naar Barcelona te verhuizen, maar altijd
had ik het in het achterhoofd verder weg te gaan. Toen ik
25 was reisde ik naar New York, daar kon ik mijn grootste
passies uitleven als nooit tevoren. In mijn ogen bestaat NY
uit intense gevoelens, uit miserie en wensen, uit verdriet en
vreugde, uit mislukking en triomf. Daarom zijn muziek, kunst
en poëzie daar zo levend. Vandaar dat ik besliste dat als ik
mijn studies zou beëindigen, ik in deze stad zou gaan wonen.
Maar na een paar maanden verscheen België op mijn
landkaart. België had de blauwste ogen die ik ooit gezien
had, was leuk en heel interessant, en zo knap dat ik
onmiddellijk mijn nationaliteit wilde veranderen. Mijn vriend
en ik leerde mekaar in Spanje kennen en we wisten heel
snel dat we onze presens en toekomst wilden delen. Hij
woonde al 12 jaar niet meer in België, eerst in Oostenrijk,
dan in Berlijn, daarna in Barcelona. Daarom kon hij begrip
opbrengen voor mijn drang om de wereld een beetje te
verkennen. Toch waren we heel tevreden met ons leven in
Barcelona. Misschien kennen jullie de stad, het is er mooi
en aangenaam, je kan er naar het strand gaan, heel lekker
eten, bijna het hele jaar terrasjes doen en van een volle
culturele agenda genieten. Langs de andere kant was het
de laatste jaren heel moeilijk voor een koppel met onzekere
werkomstandigheden om in zo’n dure stad te blijven wonen.
De toekomst leek ook niet bemoedigend voor iemand die van
zijn beroep houdt en iets interessants wil doen.
WIE BEN Ik?
46
VERHALEN niveau 3-4

In de zomer van 2010 gingen we op vakantie naar
verschillende Europese landen, ook naar België. We
probeerden er soms naar jobs te solliciteren en uiteindelijk
kreeg mijn vriend een goed aanbod in Antwerpen. We
hadden weinig tijd om een beslissing te nemen, als hij
het werk wilde, moesten we binnen de maand verhuizen.
Voor mij was het een avontuur in een nieuwe omgeving
te wonen en me aan een nieuwe situatie aan te passen.
Ik vond het ook mooi het land van mijn geliefde te leren
kennen en zijn taal te kunnen spreken. Bovendien, dacht ik
dat het een goede kans voor hem was, want hij heeft veel
talent en dat mag je niet verspillen. Maar hij was iets meer
gereserveerd, terugkomen is niet hetzelfde als iets nieuws
ontdekken. Gelukkig ben ik een persuasieve persoon en kon
ik hem overtuigen, hoewel ik soms twijfel of het een goede
beslissing was.
Nu woon ik sinds bijna anderhalf jaar hier en het is niet altijd
gemakkelijk. Het is heel verwonderlijk hoe een situatie je
kan veranderen: ik hou van mijn vrienden, van mijn familie,
van de buurt waar ik woonde, maar ik hing nooit helemaal
vast aan iets of iemand, nu ben ik vaak nostalgisch. Maar
langs de andere kant is mijn leven ook sterk veranderd. Ik
was een zeer actieve persoon die werkte, studeerde, met
mijn band repeteerde en bijna elke dag uitging. Hier, hoewel
ik Nederlands en Frans aan het studeren ben, heb ik veel
vrije tijd. Vrije tijd kan natuurlijk als een luxe gezien worden
maar ik moet zeggen dat het ook saai kan zijn en niet altijd
goed voor je is. Het is duidelijk dat er in Antwerpen een groot
aanbod aan verschillende activiteiten bestaat: van muziek
leren, sporten, vrijwilligerswerk tot zelfs schilderen en
beeldhouwen. Maar soms is het moeilijk voor anderstaligen
tot deze activiteiten toegang te krijgen. Het is ook zo dat het
zeer moeilijk is werk te vinden zonder goed Nederlands te
spreken. Ik heb het me nooit kunnen voorstellen dat ik zou
willen werken!
WIE BEN Ik?
47
VERHALEN niveau 3-4

Ik kan nu tenminste een beetje beter in het Nederlands
communiceren, en ik hoop dat ik vanaf nu meer van het
leven in België zal genieten. Ik had nooit gedacht dat ik
in België zou belanden, en ik zou hier zeker niet zijn als ik
mijn vriend niet had leren kennen. Dus ondanks de minder
positieve kanten ben ik op een of andere manier blij dat ik
hier ben. Ik weet niet waar ik binnen een jaar zal zijn, maar
ik wil in elk geval proberen mijn tijd hier op de beste manier
te benutten.
Barbara M., Spanje
WIE BEN Ik?
48
VERHALEN niveau 3-4

Van Japan naar belgië, mijn verhaal
Van Japan naar Frankrijk
Ik ben geboren in Tokyo, Japan in 1974.
Mijn beide ouders zijn dansers en docenten klassiek ballet.
Ik heb een oudere broer die werkt als ingenieur in een
autobedrijf. Mijn grootvader was professor van Franse
literatuur. In 1921 reisde hij 40 dagen met boot van de
haven van Yokohama naar Marseille. Mijn grootmoeders
familie leverde sinds meer dan honderd jaar acteurs voor het
traditionele kabukitheater.
Ik kreeg mijn eerste balletlessen toen ik drie jaar oud was.
Mijn motivatie in het begin was de prachtige kostuums.
Niet veel later startten mijn ouders een eigen balletschool.
Daardoor kon ik meer lessen nemen omdat ik over een eigen
studio beschikt. Wij woonden boven, de studio was beneden.
Van ‘s ochtends tot ‘s avonds was er muziek.
Ik maakte van de mogelijkheden gebruik. Ik was er toen van
overtuigd dat ik balletdanseres zou worden.
Maar als puber begon ik vervelend te vinden om mijn ouders
als docenten te beschouwen.
Na een korte workshop in de bekende Bolshoï balletschool
in Moscou, besefte ik dat mijn lichaam niet geschikt was om
een goede balletdanseres te worden. Dat besef was te zwaar
voor mij. Ik had plots nergens zin meer in. Ik was toen 16
jaar. Gedurend bijna twee jaar sloot ik me op in mijn kamer
om te niksen.
WIE BEN Ik?
49
VERHALEN niveau 3-4

Op een dag, ik weet niet meer wanneer zag ik op televisie
een ontroerende film over jongeren die bittere ervaringen
over liefde en dood beleven. Na het zien van die film kwamen
massaal tranen uit van mijn ogen. Ik had plots ongelooflijk
veel zin om andere dingen te leren kennen. Ik realiseerde me
dat ik van natuur een avonturier was.
Het was altijd mijn tweede droom om geschiedkundige
te worden. Ik was vooraal geinteresseerd in Europese
geschiedenis. Daarom besloot ik in Frankrijk te gaan
studeren.
In 1993 vertrok ik met een koffer naar Montpellier.
Van Montpellier naar Brussel
Ik kwam in contact met hedendaagse dans toen ik in
Montpellier studeerde, tijdens het festival Montpellier
Danse. Een aantal voorstellingen hebben mij zo geraakt, dat
ze mijn enthousiasme en mijn passie voor dans weer deden
ontvlammen.
Ik was gefascineerd door de grote diversiteit aan
bewegingsmateriaal en danstechnieken. En ik was nog meer
aangestoken door de vrijheid die bestond in tegenstelling tot
de gecodeerde lichaamstaal van het klassiek ballet.
Ik besefte toen dat mijn interesse voor geschiedenis mijn
liefde voor dans helaas niet zou kunnen vervangen.
Ik besliste om me te bekwamen in de hedendaagse dans.
WIE BEN Ik?
50
VERHALEN niveau 3-4

Mijn docente danstechnieken aan het Centre
Choréographique van Montpellier raadde me aan om een
auditie te doen bij Rosas van de Belgische choreograaf Anne
Teresa De keersmaeker.
Het werk van De keersmaeker fascineerde me in die tijd al
zeer, na het zien van haar sterke voorstellingen.
Ik vond haar zeer gestructureerde en muzikale composities
schitterend, maar wat me vooral raakte is de emotie en de
energie die eruit voortvloeit.
Ik heb de trein genomen naar Brussel. Ik werd niet
aangenomen bij Rosas maar ik had wel het geluk dat ik kon
gaan studeren aan het P.A.R.T.S. (Performing Arts Reseach
and Training Studio), de school van De keersmaeker.
In de hete zomer van 1995, verhuisde ik met enkele koffers
naar Sint-Gillis Brussel.
Sindsdien legde ik een boeiend artiestiek parcours af, als
danser/choreograaf.
Meer dan tien jaar had ik prachtige ervaringen bij o.a.
theaterregisseur Thierry Salmon, Les Ballets C. de la B., Zita
Swoon, ZTHollandia, NTGent.
Tamayo Okano, Japan
WIE BEN Ik?
51
VERHALEN niveau 3-4

“Moed doet goed”
Enerzijds ben ik sinds 2011 helemaal mezelf niet meer en
anderzijds ben ik misschien nog nooit zo zeer mezelf geweest
als nu. Vorig jaar heb ik mijn leven terug op 0 gezet en kennis
met veel nieuws gemaakt. Nieuwe achternaam, nieuw land,
nieuw huis, nieuwe taal, nieuwe taak, nieuwe rol, nieuwe
mensen, nieuwe familie, nieuwe cultuur. Al dit nieuws heb
ik aan één iemand te danken: mijn man, de liefde van mijn
leven. Hij alleen is de reden voor de grote reis die ik eind
augustus 2011 aanvaardde. Voor hem ben ik een nieuw
leven begonnen en ben nu bijna een half jaar woonachtig in
Wilrijk. Hij geeft me de kracht elke dag een stapje voorwaarts
te doen en met genoeg wind in de rug mijn plaats in de
nieuwe wereld te vinden. En mijn beste vriendin heeft gelijk
met haar eerste postkaart gehad, waarop geschreven stond:
“ Moed doet goed”!
De schuld aan mijn migratie is één enkele blik. De
belangrijkste en doorslaggevendste blik van ons leven. Die
blik heeft bijna vijf jaar geleden plaatsgevonden op het
kleine eilandje Malta in de Middellandse Zee. Ik was daar
voor mijn semester in het buitenland om communicatie te
studeren en hij kwam naar Malta voor zijn werk. Die eerste
blik heeft ons hele leven veranderd. Allebei zijn wij vanaf dit
moment ondersteboven van elkaar geweest. Maar op ons
“gelukkige einde” hebben wij nog vier jaar moeten wachten.
Mijn man had tijdens zijn verblijf op Malta het nieuws
gekregen dat iemand zwanger van hem was. Hij moest en
wilde zijn verantwoordelijkheid nemen. De volgende drie jaar
was hij dan samen met de moeder van zijn tweeling (jongen
en meisje) en ik ben terug naar mijn vriend gegaan met wie
ik voor Malta samen was. TERWIJL hij een fantastische papa
speelde en ik mijn studies beëindigde en begon te werken
konden wij elkaar niet vergeten en zijn in het geheim heel
ongelukkig geweest. Om het niet zwaarder voor ons te
WIE BEN Ik?
52
VERHALEN niveau 3-4

maken dan nodig hadden wij besloten niet veel contact te
hebben. Onze situatie scheen kansloos: kindjes, ander land…
Het begin van 2011 bracht mij toevallig beroepshalve naar
België. Het was afgesproken dat ik mij in zo’n geval bij hem
meldde. En zo heb ik het gedaan. Wij hebben dan de eerste
keer sinds 4,5 jaar met elkaar via Skype gesproken en elkaar
op de monitor in de ogen gekeken. Dat was overweldigend.
Zo zenuwachtig als de volgende dag zijn wij nog nooit in
ons leven geweest. Ik liep als een opgeschrikte kip door
de luchthaven en hij die normaal elke grote vrachtwagen
perfect parkeren kan, kon zijn auto in geen gaatje plaatsen
omdat wij zo verschrikkelijk nerveus waren. Vanaf het
ogenblik dat ik in de rijdende (!) auto sprong, was alles
duidelijk. Wij waren allebei vrij voor elkaar en zo heeft de pot
nu haar deksel gevonden, de schnitzel zijn “ Bratkartoffeln”
of de Duvel zijn schuimkraag.
Na twee maanden heeft hij mij gevraagd of ik met hem (en
de tweeling) wilde trouwen en zo hebben wij op 11.11.2011
met volle overtuiging JA tegen elkaar en voor de Duitse wet
gezegd. De kleine kinderen zijn elke tweede week bij ons en
ik ben ook met hun en zij met mij heel gelukkig en op een
golflengte. Ik ben nu met een familie getrouwd en heb hier
in het mooie Antwerpen oneindig veel liefde gevonden. Dat
helpt om mijn vaderland Duitsland (familie, vrienden, taal,
werk) niet te veel te missen. Het was de juiste stap en ik heb
tot nu niet een seconde aan zijn juistheid getwijfeld want
“moed doet goed” -> dankje Franzi!
Lydia Kortmann, Duitsland
WIE BEN Ik?
53
VERHALEN niveau 3-4

DAnk AAn
De cursisten Nederlands Tweede Taal (NT2)
voor het vertellen en schrijven van de
verhalen.
nT2-centra:
CVO Antwerpen-Zuid, CVO Deurne,
CVO LBC-NVk, CVO Sopro, Linguapolis,
Open School Antwerpen, SCVO-Sité
Docenten:
Maïthé Dille, katia Wolff, kirsten De
Maesschalk, Jes Leysen, Tania Polak, karen
Loyson, Machteld Van den Camp, Nele
Vanhex, Adriane Leilich, katrien De Schutter,
Ellen Lecompte, katty Lapeer, Mieke Van
Grinsven, Roos Truwant, Sylvie Lievens,
Jutta Denul, Hajo De Graeve, Liesbeth
Melis, Margo Lauwers, Annemie Langorh,
Eva Warmoeskerken, Guy Hofmans, Helene
Sels, klara Belmans, Sven Peeters, Trees De
Muynck, Veerle Huybrechts, Sindy De keyser,
Sabina Mols, An Denis, Veerle Dezuttere,
Joachim Stoop, Johanna Peeters, katrien
Verreyken, kim Vandebergh, Myriam Libert,
Rozanne Verdonck, Wim De Beuckelaer,
Veerle Huybrechts, Birgit Dierckx, Griet
Woedtstad, Ilse Vanderpaal, klara Belmans,
Lilly Lenaerts, Lily Smeulders, Marianne
Roels, Mieke Delombaerde, Petra Mariën,
Sascha Reunes, Sarah Zinnid, Nele Avonds
Jury
Diane De keyzer, Fikry El Azzouzi, John
Vervoort, katrien Verreyken, Naima Albdiouni
Onze sponsors voor de prijzen
Wettelijk depot: D/2012/0306/112