EEN LEVEN - Jozef Schellekens

Invloed van het boek “het 25e uur” 1947-1949. De meest expressionistische uitdrukkingen binnen zijn oeuvre.
Het is een krachtige en persoonlijke vertaling van het thema oorlog. Schellekens rekent op expressionistische
manier af met de wreedheid van de oorlog.
Jozef Schellekens Max Beckmann
Hoofdstuk “De Vrouw” 1948-1953. Andere invloeden laten zich stilletjes aan gelden. De vrouwelijke figuratie
in deze werken tonen stilistisch overeenkomsten met het werk van Amadeo Modigliani. Typisch zijn bijvoorbeeld
de lange halzen. Anderzijds verwijs ik graag naar de verfmaterie die pasteus is aangebracht en die van
kleur en geste, fauvistisch aandoet. Het klodderige van Smits is Schellekens ook bijgebleven. De contournering
van de figuratie is opmerkelijk. Deze cloisonne achtige omschrijving van de figuren is iets dat bij de Nabis
of De school van Pont-Aven voor het eerst werd gedaan. Ook Smits heeft in navolging van de Nabis op een
bepaald ogenblik zijn figuren met donkere contouren omsloten en dit als reactie op het vorm vervagend idioom
van de impressionisten. De figuratie werd vereenvoudigd om geïndividualiseerde kleurinterpretaties voorop
te stellen vanuit de ‘idee’, zodoende de ideoplastiek te laten gelden boven de fysioplastiek. Zo zijn ook de
latere werken van Max Beckmann, vanaf zijn vlucht naar Nederland in de jaren dertig, doorspekt met donker
omlijnde figuren. Jozef Schellekens heeft dit allemaal gezien en in zich opgenomen, geassimileerd en persoonlijk
verwerkt. Van epigonisme kunnen we hem niet betichten. Modern als hij was, is hij steeds verder op zoek gegaan
en de verschillende tendensen in de schilderkunst nauwlettend opgevolgd, in zich op genomen, en persoonlijk
vertaald. De figuratie roept in deze periode bij hem een monolithisch gevoel op. Het monumentale karakter
dat in de werken sluipt, zoekt aansluiting met zijn appreciatie voor de Egyptische beeldhouwkunst. Dat maakt
de cirkel rond; de voorkeuren in het begin van zijn kunstbeoefening worden met maturiteit terug gebracht. De
revival van het modernisme in zijn kunst is nakende. De schilderijen krijgen soms een decoratiever karakter. Zo
zien we hoe de scraffito techniek, een techniek eigen aan de muurschildering in zijn werken een functie krijgt.
De techniek is hem, als bouwmeester die de principes van Bauhaus waardeert, zeker niet ongekend. Dit alles
wekt het vermoeden dat hij zijn ezelschilderkunst als verlengstuk zag voor de mogelijkheid om zijn ideeën om
te zetten tot murale invullingen.
pagina 39 van 48