EEN LEVEN - Jozef Schellekens

3. VAN TOEVALLIGE ONTMOETING TOT LOTSBESTEMMING. (1919-1929)
De jaren na de Eerste Wereldoorlog heersten er chaos en ontreddering in Vlaanderen maar er was ook hoop,
want diep in de loopgrachten van de IJzer had zich een nieuw gedachtegoed ontwikkeld dat uiteindelijk de
voedingsbodem voor het Vlaams Nationalisme zal worden. Vele soldaten die aan het front hadden gediend,
keerden naar huis terug, ook in Turnhout en niet alleen om te vertellen over de gruwelen van de strijd maar ook
over de vernederingen die de vele Vlaamse strijders hadden moeten ondergaan binnen hun eigen leger. Die
vernederingen waren de directe aanleiding voor de frontbeweging die het recht opeiste van heropstanding van
de Vlaamse identiteit en de Vlaamse eigenheid.
West-Europa onderging in het begin van de 19de eeuw de invloed van het allesomvattende romantisme en
daarbij had de Duitse cultuur toonaangevend gewerkt. In de 20st eeuw evolueerde het post-romantisme naar
een sterk geaccentueerde heimatcultuur en daarvan stroomde heel wat over naar Vlaanderen. In het toenmalige
Turnhout werden verscheidene schilders, schrijvers en componisten door deze nieuwe strekking begeesterd en
probeerden ze er een artistieke vorm aan te geven.
Tegen deze culturele achtergrond speelde de jeugd van mijn vader zich af. Zoals gebruikelijk in een
arbeidersmilieu van die tijd, liep hij school tot zijn veertien jaar en ging hij vervolgens aan de slag in de
meubelzaak van zijn vader. Hij mocht dan wel niet verder studeren maar zijn ouders lieten hem wel toe om zich
aan de tekenacademie te Turnhout in te schrijven waar hij, benevens tekenen, ook lessen bouwkunde volgde.
De meubelzaak van Ignaas Schellekens liep ondertussen best aardig. De na-oorlogse jaren hadden toch
weer wat mogelijkheden gecreëerd, er werd opnieuw geïnvesteerd en mijn grootvader mocht dit keer wel een
graantje meepikken. Maar het was vooral omdat het werk van Ignaas gewaardeerd werd om zijn hoogstaande
kwaliteit, gevoel voor detail en schoonheid dat er toch een vrij redelijke vraag naar zijn werk bleek te zijn. Ter
vervollediging toch ook even terloops vermelden dat er een morbiede kantje aan dit verhaal zit want Ignaas
had zich gespecialiseerd in een vrij lukratieve marktniche die vrij ongevoelig bleek voor grote conjunctuur
schommelingen: het maken van doodskisten. Er lopen verschillende sappige verhalen binnen de familie over
zowel lijken die moesten “gebroken worden” om ze in de kist te laten passen als over de bijzondere aandacht
die Ignaas besteedde aan de bekleding van de kist zelf.
In 1929, op twintigjare leeftijd, studeerde mijn vader af aan de tekenacademie als Laureaat en behaalde
tevens een Staatsmedaille wat toch doet vermoeden dat hij tijdens zijn opleiding vrij goed moet gepresteerd
hebben. Hij stond tegelijk voor een toekomstkeuze. In eerste instantie wilde hij, na het beëindigen van zijn
studies, kunstschilder worden, maar dit werd hem afgeraden door zijn ouders die beweerden - wellicht terecht
- dat er met dit vak geen geld te verdienen viel. In ieder geval bleef het wel zijn eerste keuze.
Hij heeft blijkbaar ook met de idee gespeeld om de meubelzaak samen met zijn vader verder uit te bouwen.
De ambitie, die ondertussen in hem was gaan kiemen, liet hem de dingen een beetje grootser zien dan Ignaas
gewend was. Mijn vader wilde een groot pand kopen in Turnhout om de meubelzaak daar naartoe te verhuizen
en verder uit te bouwen. Maar Ignaas, die al genoeg onzekerheden in zijn leven had doorgemaakt, was
ondertussen tevreden met de zaak die hij had. Bovendien had hij niet meer de leeftijd om nog risicovolle
avonturen aan te gaan. Hij kreeg “koude voeten” bij de ambitieuze plannen van zijn zoon en haakte af.
pagina 7 van 48