Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
niet. Er is een grens die niet gepasseerd kan worden. Ik word terugverwezen naar<br />
deze nu wel wat saaie leeromgeving. Maar ineens zie ik op een aanplakbord een<br />
manier om van het eiland af te komen: een teleportatie naar Help Island.<br />
Teleporteren, het zonder reizen van de ene plek naar de andere getransporteerd<br />
worden, gaat net als in Star Trek. Beam me up, please, Scotty!<br />
Help Island<br />
De verwachting nu in het echte <strong>tweede</strong> <strong>leven</strong> te staan komt niet helemaal uit. Ook<br />
op dit eiland ben ik weer in een beschermde omgeving. Ik slenter er een beetje<br />
rond, ga een tijdje op een bankje zitten kijken naar de andere nieuwkomers die<br />
hier eveneens doelloos ronddwalen. Er is werkelijk niets te doen. Op een bord in<br />
een park staat een sudoku puzzel, maar om die hier nu te gaan staan oplossen. Er<br />
is ook een strandje waar je voorwerpen op kunt bouwen die daar dan even blijven<br />
liggen. Maar hoe dat allemaal precies werkt wordt me nog niet echt duidelijk. Ik<br />
heb er ook helemaal geen geduld voor om dat nu uit te zoeken. Ik wil reizen,<br />
verkennen, ontmoeten, zien!<br />
Rondkijkend ontwaar ik een winkeltje en loop erheen. Er worden wat gratis kleren<br />
en kapsels tentoongesteld, die je door ze aan te klikken in je reiskoffer kunt<br />
opbergen voor later gebruik. Nu al wordt duidelijk hoe zwaar en rommelig al die<br />
reisbagage van de avatars moet zijn. Die van mij is al een onontwarbare puinhoop.<br />
Op een stil plekje frutsel ik nog een beetje aan het uiterlijk en probeer wat van die<br />
zojuist gekregen kleren uit. Het is gênant om daar tijdens het verkleden zo in je<br />
blootje te staan, midden op het grasveld maar ja, er zijn geen fatsoenlijke<br />
kleedhokjes en och, niemand kent me hier.<br />
Ik rust uit op een van de handdoeken aan het strand en overdenk mijn <strong>tweede</strong><br />
<strong>leven</strong> tot nu toe. Stelt het wat voor, is het de moeite waard en wat zou het de<br />
moeite waard kunnen maken. Dat soort vragen gaat door mijn jonge en nog<br />
eenzame Einsteinhoofd. Ik sta op en loop naar een bankje waarbij een paar avatars<br />
met elkaar staat te praten. Ik vang flarden op van hun gesprek en vraag waar ze<br />
vandaan komen. Meteen zeggen ze het land van herkomst in RL en niet, wat je<br />
van een avatar zou mogen verwachten: ‘Wij komen van Oriëntatie Eiland, net als<br />
jij.’<br />
Direct wordt mij duidelijk dat SL en RL helemaal geen gescheiden werelden zijn.<br />
Second Life is als je het goed beschouwt niet meer dan een poppentheater. Een<br />
arena met onderling interacterende speelpoppen. Maar de mensen die aan hun<br />
touwtjes trekken staan ondertussen boven het theater gewoon met elkaar te kletsen<br />
over hun eigen <strong>leven</strong>. Hier klopt iets niet. Eigenlijk zijn zij het die vriendjes<br />
willen worden, niet hun poppen.<br />
Terwijl ik hierover zit na te denken dringt zich het Twentse woord voor een avatar<br />
op: pupke. Ik hoorde het voor het eerst in een Twentse regio-soap. Het werd<br />
geroepen door een man die steeds wanhopig toenadering zocht tot zijn echtgenote<br />
die hij door zijn eigen losbandige bestaan echter altijd weer bedroog, waarop ze<br />
dan weer boos de benen nam. ‘Pupke pupke,’ riep hij haar dan vergeefs na.<br />
Pupke, het is een koosnaam voor iemand waar we wel van houden maar waar we<br />
5
Change language