2007 nr. 17 - Boissevain

Dr. MIA BOISSEVAIN (1878-1959)
Mia ‘in de knop’ op middelbare schoolleeftijd.
Spelen na schooltijd
Hester zat in Amsterdam op een school naast die
van Matthijs, het vijfde kind van de Jantjes en ging
een tijdlang lunchen bij de familie op de
Kloveniersburgwal. Dan liep ze met Thijs ‘door de
Oudemanhuispoort, waar zo’n mysterieus winkeltje
was, waar ‘n helder belletje rinkelde als Thijs de
deur opendeed en dan kocht hij dan een groot
groenig stuk sucade, waarvan hij gretig at en soms,
genereus, een homp bewaarde voor de kleintjes:
Wally en Mia!’ Ze herinnerde zich Mia uit die tijd
als een klein donker meisje. Ook nichtje Hilda, het
zevende kind van oom Charles kwam vaak over de
vloer. Zij herinnerde zich vooral de verkleedkist
met daarin verrukkelijke kleren, waarschijnlijk oude
hofjaponnen van de moeder en grootmoeder van
Mia. Ze verkleedden zich vaak en speelden charades.
Wally vertelde Romé later: ‘Als ik uit school
kwam, holde ik naar binnen, dan van het plat van
de keuken naar het dak van één van de
Universiteitsgebouwen. Mia en haar vriendin Sisi
zaten daar al.’ De kinderen keken soms door de
ramen de kamers van de universiteit binnen, terwijl
de professoren college stonden te geven. Maar ze
keken ook vaak naar wat zich afspeelde in de huizen
van de Slijkstraat, waaronder ‘kloppartijen
gepaard met scheldwoorden uit de bezieling van
het ogenblik geboren.’ Daar deden ze wijselijk geen
verslag van in huis.
Teylingerbosch
In 1883, als Mia nog maar vijf jaar is, ontdekt
vader Jan dat ‘Teylingerbosch’ leeg staat. Het is een
huis aan het eind van een brede beukenlaan, behorend
bij het landgoed De Vogelenzang, nabij
Haarlem. De Jantjes brachten gedurende tien jaar
elk jaar van begin mei tot eind september de zomer
op Teylingerbosch door. Het is een eldorado voor
de kinderen; ze kunnen veel buiten spelen en Mia
geniet er intens van. Voor het huis staan twee enorme
lindes, die heerlijk ruiken en zomers gonzen
van de bijen. De stam van de bomen is begroeid
met witte klimrozen die de hele zomer bloeien. Er
is een bloementuin. De sloten om het terrein zitten
vol leven. In de weilanden en in het bos zitten
talloze soorten vogels. In het bos zijn paddestoelen
en mossen en in de duinen leert Mia allerlei soorten
planten kennen, typerend voor droge duinpannen
of vochtige duinvalleien. Het is nog geen
waterwingebied. An en Mia gaan soms met manden
en proviand naar het ‘Paradijs’, een plek ver
weg in de duinen waar nog een oude wel is. Ze
kamperen dan onder een grote vlier. Ze plukken
bosaardbeitjes en komen thuis met een rijke oogst
aan bramen en duindoorn, duindistels en doosjes
met harige rupsen.
Nichtjes en neefjes
Nichtje Hester herinnerde zich decennia later nog
de vele wilde avonturen op Teylingerbosch. Ze
vond An, het zesde kind van de Jantjes, en Maria
‘heldinnen in het hanteren van al die glibberige
diertjes uit de sloot, en in ’t springen over sloten!
Meestal viel er een in – altijd de schuld van de
polsstok!’ Als Hester dan in Zandvoort bij de
Charles-tjes thuiskwam kreeg ze een standje van
Polly: ‘Well, I declare, you always come back with
dirty, torn or wet clothes!’ Ook nichtje Hilda
bewaarde hier goede herinneringen aan: duinwandelingen,
door een gat in de heg, snoepen in de
moestuin en dat slootje springen. Ze was een keer
over het weiland te ver doorgelopen. De sloot was
daar erg breed en er stormden koeien op haar af.
Olga, de zus van Hilda en Mia riepen aan de overkant:
‘Spring erin, spring erin’, wat Hilda ook
dadelijk deed. Het snoepen illustreerde Mia later
zelf ook nog eens aan schoonzus Romé bij een
bezoek aan Teylingerbosch. Ze klom plotseling op
een steen en reikte over een oude muur: ‘Zie je, zo
plukte ik de rijpe morellen uit de moestuin.’ De
familie Den Tex, met tante Hester, de tweelingzuster
van oom Charles, kwam in de Pinkstervakantie
logeren. Neefje Godfried herinnerde zich
dat Mia zo aardig was om samen met hem
10