exclusief | - Grinta!

De route
Genève-Nice
4 dagen
610 km
10 cols
< "Ik heb dit fietsavontuur onderschat."
Het is halfacht ‘s avonds en
ik sta voor Grand Hôtel de
Valloire et du Galibier. Een
fietser suist uit de bocht
en knijpt de remmen dicht. “Mijn gat
doet zeer”, zijn de eerste woorden
die hij uitbrengt nadat hij wat op zijn
positieven is gekomen. Het is Wouter
Vandenhaute. Hij heeft 170 km in de
benen. Dat zegt zijn fietscomputertje
en dat vertellen ook zijn benen. “Vandaag
was een zware dag met de Cormet
de Roselend, Iseran en Télégraphe”,
puft hij. “Toch drie beklimmingen
van formaat. Ik ben er 47, dat begint
aan te tikken.” Terwijl hij het zweet
van zijn voorhoofd veegt, arriveert ook
Freddy, Wouters 62-jarige fietscompagnon.
Meteen gevolgd door Marc, die
28 | Grinta!
het tweetal met een minibusje volgt op
hun fietstrip van Genève naar Nice.
Freddy buigt zich over zijn stuur. De
afdaling van de Télégraphe tot Valloire
heeft hem nog deugd gedaan. Maar
alles wat ervoor kwam, inclusief de
dag van gisteren met het drieluik
Colombière-Saisies-Arravis, heeft hem
duidelijk getekend. “Zwaar. (Zucht) Ik
heb het even gehad. Maar lang mag
dat niet duren want morgen dienen
zich alweer nieuwe cols aan.” Wouter
trakteert zijn boezem- en fietsvriend
op een schouderklopje. “Kom, we gaan
douchen. En daarna lekker eten.” Een
uurtje later zitten we met z’n allen
aan tafel. Alle ellende is vergeten.
Wouter bestelt een ‘Coupe Champagne’
en als voorgerecht ‘foie gras’. “Een
renner fietst vooral op vetverbranding,
niet? (Lacht) Welnu, ik ga dat de volgende
dagen zelf proefondervindelijk
proberen vaststellen.”
Een man met een plan
Het plan om van Genève naar Nice te
fietsen in vier dagen tijd en over tien
Alpencols, spookte al jaren door het
hoofd van de Woestijnvis-baas. “Al tien
jaar. Eindelijk is het ervan gekomen.
Ik wou het absoluut met Fred doen,
hij is al 62, dus moesten we geen jaren
meer wachten. Ik ben content dat we
dit samen kunnen doen. Ik zie het als
de bekroning van onze fietsvriendschap
die toch al meer dan twintig
jaar oud is.” Wouter was dus een man
met een groot (fiets)plan toen hij op
1 januari zijn goede voornemens voor
het nieuwe jaar op een rijtje zette. Het
is eigen aan Vandenhaute: hij is altijd
al een man met een plan geweest.
En dat wil hij dan, perfectionistisch
als hij is, realiseren. “Dat was deze
keer nochtans niet zo evident”, weet
Wouter. “Als je me in februari had
zien rondfietsen, zou je allicht hebben
gedacht ‘Wat is dat voor een prutser?’.
> Via Mark
Uytterhoeven kreeg
ik de fietsmicrobe
te pakken. <
Ik was weer dik tien kilo aangekomen,
ik woog 82. Met Catherine (zijn
echtgenote, nvdr.) had ik afgesproken
dat ik op 1 juni onder de 74 kg zou
zitten, anders ging de trip niet door.
Het heeft me bloed, zweet en tranen
gekost.” Na de koffie kijken we vooruit
naar morgen. Dan staan kleppers als
Galibier, Izoard en Vars op het menu.
Freddy fronst het voorhoofd bij de
wetenschap wat komen gaat. “Geen
paniek, we geraken er wel, Fred. We
moeten gewoon doseren”, zegt Wouter.
“We rijden deze tocht samen, van de
eerste tot de laatste meter.”
Alleen met het vals plat
De volgende morgen blijkt dat het
regime allesbehalve Spartaans is.