Veteranendag Zoetermeer 2009 - Gemeente Zoetermeer

Veteranendag Zoetermeer 2009 7
‘Fijn om iets te kunnen
betekenen, ook al is het een
druppel op de gloeiende plaat’
Veteraan aan het woord
Hartverwarmend Zoetermeer
‘Veel mensen denken bij een
veteraan aan een oudere heer.
Maar dat beeld verandert. Door de
Afghanistanmissie komen er steeds
meer jonge veteranen bij.’ Aan het
woord is Neomi van Rossum, 26
jaar en veteraan.
Hoe reageerde je toen je hoorde
dat je uitgezonden werd?
‘Ik ging in dienst met als doel een
opleiding volgen, mijn rijbewijs halen
en uitgezonden worden. Toen me na twee jaar militaire dienst
gevraagd werd of ik naar Afghanistan wilde, heb ik dan ook
geen moment getwijfeld.’
Zag je er niet tegenop?
‘Nee hoor, ik was er eigenlijk heel enthousiast over. Naarmate
de uitzending dichterbij kwam, vond ik het wel steeds
spannender worden. Maar word veel liever zelf uitgezonden,
dan dat ik thuis op iemand zit te wachten. Dat heb ik
meegemaakt toen mijn man naar Bosnië werd uitgezonden.
Voor de thuisblijvers is het een stuk zwaarder dan voor de
persoon die in het buitenland zit, vind ik.’
Je bent ruim
drie maanden
in Afghanistan
geweest. Wat heb
je gedaan?
‘We zaten in Camp
Warehouse in Kabul.
Ik werkte als
geneeskundige (rang
korporaal) in het
hospitaal. Daar
verzorgde ik ISAFmilitairen
en
Afghanen.’
Wat is je met name
bijgebleven?
‘In eerste instantie
was niet iedereen
even blij dat we ook
Afghanen verzorgden. Maar achteraf
was dat juist heel dankbaar werk. Zij zijn
niet gewend dat ze zo’n goede
verzorging krijgen, met drie keer op een
dag een goede maaltijd. In het begin
moesten ze wel aan ons wennen: een
vrouw met blond, zichtbaar haar en
opgestroopte mouwen moet voor hen
een vreemde gewaarwording zijn
geweest. Als ze je nodig hadden, riepen
ze “Hé!” Maar al snel merkten ze dat ze
daar niet ver mee kwamen en werden
nieuwe patiënten zelfs gecorrigeerd als ze me zo aanspraken.’
Aan welk moment denk je met plezier terug?
‘Een Afghaans jongetje voelde zich niet zo lekker na zijn
operatie en wilde niet eten. De andere patiënten op de zaal
probeerden hem over te halen om toch wat te eten, maar dat
lukte niet. Ik bedacht dat mijn moeder voor mij altijd rijst met
boter, suiker en kaneel maakte als ik ziek was. Dus ik ging
naar de keuken en maakte hetzelfde klaar voor het jongetje.
Toen ik even later weer op de zaal kwam, was het bord leeg
en staken alle patiënten hun duim naar me op. Het is fijn om
te merken dat je in zo’n geval iets kunt betekenen, ook al is
het maar een druppel op de gloeiende plaat.’
Waren er ook nare gebeurtenissen tijdens je verblijf in
Afghanistan?
‘Op een dag kregen we op de SEH (Spoedeisende Hulp) een
melding binnen dat een Nederlandse patrouille op een mijn
was gereden. Heel lang bleef onduidelijk hoe onze collega’s er
aan toe waren. Dan schrik je wel, het komt dan heel dichtbij.
Heel heftig was dat. Uiteindelijk was een Nederlandse militair
lichtgewond, de Afghaanse tolk was helaas overleden. Ik heb
me trouwens altijd verbaasd over de term lichtgewond, deze
man had de stukken steen in zijn hoofd zitten.’
Kun je, terug in Nederland, goed met je ervaringen
omgaan?
‘Ja, dat gaat goed. Nu heb ik het geluk dat mijn man ook
weet hoe het is om uitgezonden te zijn, dus we begrijpen
elkaar en weten van elkaar hoe het voelt. Verder ben ik heel
nuchter. In Afghanistan heb je andere problemen dan hier,
maar dat wil niet zeggen dat je in Nederland nergens over in
mag zitten. Iedere plek heeft zijn eigen realiteit.’