Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Pop & Rock<br />
Bestel nu in een van onze webwinkels<br />
JOHNNY WINTER<br />
Step Back<br />
CD LP<br />
(Megaforce/Suburban)<br />
Step back is het logische vervolg van het in 2011 uitgebrachte Roots,<br />
waarop Winter zich in een aantal bekende songs liet begeleiden door<br />
andere beroemdheden. Met dien verstande dat de rij gastartiesten<br />
imposanter is dan op Roots. Zo laat Winter zich begeleiden op Don’t<br />
Want No Woman door Eric Clapton, horen we Brian Setzer bij Okie<br />
Dokie Stomp, Billy Gibbons van ZZ Top in Where Can You Be en Joe<br />
Bonnamassa in Sweet Sixteen. En dan sla ik nog een rij imposante<br />
collaboranten over. De stem is wat dunner dan in de hoogtijdagen maar het heilige bluesvuur brandt nog<br />
fel op klassiekers als Who Do You Love, Killing Floor en Sweet Sixteen. Johnny Winter bewijst nog steeds<br />
één van de beste slidegitaristen te zijn. Of het nu de jazzy uitvoering is van Fats Domino’s Blue Monday<br />
(hoe kan het ook anders met Dr. John op piano) of de authentieke blues in het titelstuk Step Back: Johnny<br />
Winter bewijst met dit postume album dat we een groots artiest naar gener zijde hebben moeten laten<br />
gaan.<br />
In Memoriam - Johnny Winter<br />
Het leven van Johnny Winter stond in het teken van de blues. Winter, de opvallende graatmagerige albino<br />
met het lange haar maakte in 1968 zijn debuut met The Progressive Blues Experiment maar brak pas<br />
echt door bij het grote publiek met het tweede album Second Winter – zijn eerste voor een groot label,<br />
CBS – en zijn indrukwekkende optreden op Woodstock in 1969. Al snel in zijn carrière werd Johnny Winter<br />
geplaagd door een heroïneverslaving en depressies, maar na een succesvolle afkickpoging in 1972 bleef<br />
Winter doorgaan met waar hij goed in was: het vertolken van de blues, hoewel Winter nooit de volledige<br />
sterrenstatus kreeg die hij eigenlijk verdiende. Winter kwam met regelmaat met een nieuwe plaat en<br />
produceerde daarnaast een aantal albums van Muddy Waters, te beginnen met de met een Grammy<br />
beloonde comeback-plaat Hard Again. Ook bleef Winter zijn leven lang toeren, waarbij hij nog zelfs vorig<br />
jaar Nederland aandeed. Vanaf de jaren negentig ging de gezondheid van Winter al achteruit, hetgeen hem<br />
niet belette om door te gaan met toeren en albums op te nemen. Niet ver na zijn zeventigste verjaardag<br />
begin dit jaar, stierf Johnny Winter plotseling, op 16 juli in een hotelkamer in Zürich, in het midden van een<br />
tournee, nog voor het verschijnen van zijn nieuwe album: Step Back. (Ron Bulters)<br />
MIREL WAGNER<br />
When The Cellar Children See The<br />
Light Of Day<br />
CD LP<br />
Aan de albumtitel kun je al wel afleiden<br />
dat Mirel Wagner niet over zonnige bloemenweides<br />
en dartelende lammetjes zingt. Op haar schandelijk<br />
onbelichte debuut liet de Fins-Ehtiopische zangeres al<br />
een macabere belangstelling voor het duistere horen,<br />
die op haar nieuwste plaat nog onverminderd aanwezig<br />
is. Verstikkende duisternis verpakt in spaarzaam<br />
opgezette bluesy songs, met de donkere stem van<br />
de zangers als ultieme verleiding naar ‘the dark side’.<br />
(Martijn Koetsier)<br />
STEVE WYNN<br />
Sketches In Spain CD<br />
Twee albums van Steve Wynn uit<br />
respectievelijk 2000 en 2006 die hij<br />
eerder onder de bandnaam Smack Dab en Australian<br />
Blonde uitbracht, zij het alleen in Spanje. Bij beide<br />
draait het om samenwerkingen met de Spaanse<br />
producer Paco Loco, waarbij het geluid varieert van<br />
experimentele beats tot en met bijna kale songs. Als<br />
opwarmertje voor de nieuwe samenwerking tussen<br />
beide heren die binnenkort uit gaat komen. (Jurgen<br />
Vreugdenhil)<br />
WYTCHES<br />
Annabel Dream Reader<br />
CD LP<br />
The Wytches (uit Brighton) namen de<br />
tijd om een aanzienlijke live-reputatie<br />
op te bouwen. Dat culmineerde onlangs nog in een<br />
losbandig optreden op Best Kept Secret. Toch jammer te<br />
moeten constateren dat het trio op haar langverwachte<br />
debuutalbum klinkt als mindere goden. Vergis je niet;<br />
hun psychedelische, bloeddoorlopen garagerock slaat<br />
de boel flink aan diggelen, maar drie kwartier lijkt<br />
iets te veel van het goede. Het sterke White Frame<br />
Mattress, veruit de spannendste song op Annabel<br />
Dream Reader, weet ternauwernood de eer te redden.<br />
(Max Majorana)<br />
Luister<br />
trip<br />
SEAN ROWE<br />
Madman<br />
CD LP+CD<br />
Pop & Rock<br />
(Anti/PIAS/Rough Trade)<br />
Als Sean Rowe in dit tempo doorgaat, kunnen<br />
we nogal wat albums van deze excentrieke<br />
liefdesschrijver en verhalenverteller ineen<br />
verwachten. Na Magic (2010) en The Salesman<br />
And The Shark (2012) is Madman het derde<br />
album van Rowe, die qua stemgeluid lijkt<br />
samengesteld uit het beste van mannen als<br />
Stuart Staples, Van Morrison, Leonard Cohen en<br />
Tom Waits. En waar voorganger The Salesman<br />
And The Shark een gepolijst en rijk geheel<br />
was, daar staat Madman voornamelijk in<br />
het teken van Rowes bijzondere stemgeluid,<br />
gecombineerd met eenvoudig, vaak akoestisch<br />
gitaarspel en kleingehouden arrangementen. De<br />
nummers zijn geïnspireerd op twaalf maanden<br />
toeren met optredens in theaters, nachtclubs<br />
en – met name – huiskamers. Van het ritmische,<br />
melodieuze Madman en het repetitieve Shine<br />
My Diamond Ring tot het kleine The Game en<br />
de trage, emotionele afsluiter It Won’t Be Long<br />
probeert Rowe je, met succes, een kijkje in zijn<br />
inspiratievolle hart te geven. (Jelle Teitsma)<br />
32 33