NL pdf - Tacx

Bedrijfsimpressie
Tekst: Sander Slager
Beeld: COR VOS
‘Eenvoud is kracht’
Wat heeft het oer-Hollandse Tacx gemeen met wereldbedrijven als Google en Skype? Op het eerste gezicht
weinig. Maar welke wielrenner stapt er niet op zijn hometrainer om ‘een uurtje te Tacxen’? Het merk groeide
dus uit tot een werkwoord, zoals ook googelen en skypen ingeburgerde begrippen zijn. Om uit te vinden
waar Tacx dit succes aan te denken heeft toog Wieler Revue naar Wassenaar voor een kijkje in de keuken.
De robotarm zwiept geruisloos
langs een stalen frame. Met
Zwitserse precisie last hij de
losse buizen aan elkaar en in
een mum van tijd ligt er een
nadampend frame in een houten kist. Even
verderop liggen duizenden plastic balletjes in
grote tonnen. Vandaag of morgen worden ze
omgesmolten tot biologisch afbreekbare bidons,
een proces dat dag en nacht doorgaat in
de ruime fabriekshal. Vrijwel alle processen
in Wassenaar zijn geautomatiseerd en dat levert
een indrukwekkende reeks machines op.
Zelfs voor het opschroeven van een bidondop
blijkt een apparaat te bestaan. Zo hobbelt achterin
het bedrijf een rijtje doploze bidons over
een lopende band naar de finishing touch toe.
Tacx begon in 1957 als een eenvoudige fietsenhandel
en groeide daarna uit tot een wereldmerk.
Met oprichter Koos Tacx zijn vrouw
Sophie, zijn twee zoons en dochter in de dagelijkse
bedrijfsvoering is het bovendien een
waar familiebedrijf. De familie Tacx hoeft al
lang niet meer te leven van het repareren van
fietsen, zoals in de beginjaren. Vandaag de dag
telt het assortiment onder meer hometrainers,
bidons, bidonhouders, montagestandaards en
een forse reeks gereedschappen. Producten die
stuk voor stuk in Wassenaar gemaakt, verpakt
en verstuurd worden.
‘Oude baas’ Koos Tacx loopt nog dagelijks
door de gangen van zijn bedrijf om toe te zien
op een goede bedrijfsvoering. Die gangen
zijn in de loop der jaren volgehangen met
historische foto’s. Van het oude werkplaatsje
waar het allemaal begon bijvoorbeeld. Met gepaste
trots vertelt Tacx dat het lang niet altijd
eenvoudig was om zijn bedrijf uit te bouwen.
,,Het is een arme branche dus ook de toeleveranciers
zijn vaak niet rijk. Je kunt je brood
verdienen, maar dan houdt het op. Dat komt
doordat een fiets een vrij eenvoudig product
is. Toen ik nog voor instrumentmaker studeerde
en ik verpestte wat, zei de baas altijd ‘word
jij maar fietsenmaker’. Dat kon iedereen.”
Fingerspitzengefühl
Fietsenmaker zijn is een ding, een bedrijf leiden
iets heel anders. ,,Dat moet je in je genen hebben”,
vertelt Tacx. ,,Een wielerkampioen van
wereldklasse wordt niet gemaakt, die wordt
geboren. Met ondernemen is het precies zo. Er
zijn mensen die verschrikkelijk hun best doen,
maar bij wie het nooit lukt. Ik heb er ontzettend
veel voor over gehad om ook hard te kunnen
rijden op een racefiets, goh! Maar dat lukte niet.
In gewone wedstrijdjes kon ik mee, in het grote
werk nooit. Zo is het met ondernemen ook, je
moet er wat aanleg voor hebben. Een bepaald
Fingerspitzengefühl.”
Met dat gevoel merkte Tacx omstreeks 1975
dat er wat veranderde op vaderlandse wegen.
,,Als je tot die tijd iemand op een racefiets te-
Vrijwel alle productie vindt plaats in Wassenaar

Bedrijfsimpressie Tacx
Oprichter Koos Tacx laat zien hoe het allemaal begon
genkwam, was het een wielrenner. Veel wielertoeristen
waren er niet. De Elfstedentocht werd
bijvoorbeeld met slechts 400 man verreden.”
De wielersport was bovendien een sport van
het volk die werd beoefend door gesjochten
jongens, zoals Tacx het zegt. Werklui. ,,Later
ontwikkelde de sport zich enorm en ging iedereen
op een racefiets rijden. We kwamen in een
periode dat zo veel mensen gek waren van de
fiets.” Gouden handel, met andere woorden.
Van die fietsliefhebbers moet het bedrijf het
vandaag de dag nog steeds hebben. Want het
feit dat renners van een flinke reeks profploegen
warmrijdt op zijn trainers is leuk, maar
zorgt er niet voor dat de fabriek blijft draaien.
,,Toch kun je niet om die ploegen heen. De
mensen zien je materiaal en je mag adverteren
met de namen van die renners.”
Achter de promotie van zijn eigen producten
schuilt een duidelijke strategie. De familienaam
Tacx is bijvoorbeeld niet toevallig gekoppeld
aan het bedrijf. Hoe korter de naam hoe beter.,
luidt het motto. ,,Geen toeters en bellen, geen
beeldmerk. Alleen ‘Tacx’. Eenvoud is kracht.”
Overigens is die wijsheid wel met de jaren
gekomen. Het oude logo was bijvoorbeeld geschreven
in een heel sierlijk lettertype. Dochter
Fransje: ,,Erg mooi, maar dat kleine schattige
naampje viel helemaal weg. Met het nieuwe logo
houden we ons staande tussen grote namen
als Campagnolo.” Vader knikt instemmend.
Hij weet als geen ander hoe belangrijk het is
om de concurrentie een stapje voor te blijven.
,,Als merk moet je verschrikkelijk je best doen
om te blijven bestaan.” Hij wijst naar de situatie
in Frankrijk, een fietsland bij uitstek, waar
jaren terug vele grote fabrieken stonden. ,,Daar
hoor je nooit meer wat van. Een onderneming
werkt hetzelfde als een koers, je mag geen dag
verzaken. Je kunt nooit je benen stilhouden.
Kijk maar naar de hoeveelheid reclame die
Mercedes en Coca Cola maken, toch hele grote
merken.” Toch is het wel zo dat de zaken makkelijker
lopen als de naam eenmaal gevestigd
is, stelt Fransje. ,,Als je eenmaal in de stroomversnelling
zit, gaat het hard. Een promotiecampagne
wordt veel makkelijker opgevangen
dan tien jaar geleden.”
Geluk
Je zou kunnen zeggen dat deze ondernemersgeest
de bakermat van het succes is. Toch is
daarmee het verhaal niet af. Koos Tacx: ,,Het
thuisfront is ook verschrikkelijk belangrijk.
Dat je een partner hebt die de spanning aankan
en ook bereid is dag en nacht mee te werken.
Wij hebben nooit anders gedaan. Sophie
kwam in mijn leven en binnen veertien dagen
‘Je mag geen dag
verzaken’
Koos Tacx
was ze al met de boeken bezig. Van huis uit
had ze dat en hebben wij weer aan onze kinderen
doorgegeven.”
Ondanks de wil om te slagen en de steun van
vrouw en familie moet je als ondernemer ook
een beetje geluk hebben. ,,Je moet ook bereid
Grondstof voor biologisch afbreekbare bidon
zijn risico’s te nemen, anders gebeurt er nooit
wat.” En wie risico’s neemt, gaat ook weleens
de mist in. ,,Niet zo weinig ook. Maar
toch, van alles wat we ontwikkeld hebben is
80 procent in de roos geschoten. Waar je niet
mee scoort, daar leer je van.” Dochter Fransje
noemt de Scorpio wielrichter als voorbeeld.
Qua ontwerp zo mooi dat het een plek kreeg
in het Stedelijk Museum, maar commercieel
een flop. ,,De ontwikkelingskosten lagen te
hoog en hij werd te vroeg geïntroduceerd. Er
waren nog wat kinderziektes.” Een product
kan dus nog zo mooi zijn, het moet ook nog
te verkopen zijn. ,,Daar is marketing voor
nodig, en een beetje geluk”, vult Koos Tacx
aan. ,,Alles moet kloppen, ook de verpakking.
En je moet bereid zijn daar geld aan uit
te geven.”
Maar hoe weet Tacx nu of er mensen zitten
te wachten op hometrainers met een scherm
waarop je kunt zien waar je fietst? ,,Dat weet
je niet”, stelt Fransje. ,,Je kunt de behoefte ook
creëren. Toen wij twaalf jaar geleden begonnen
met de i-Magic waren we pioniers op dat
gebied. De techniek ontwikkelde zich in een
razendsnel tempo. Kijk naar je mobiel, die
leek tien jaar terug nog op een koelkast. We
hebben het geluk gehad dat we daar in mee
konden gaan. Nu zijn we er wereldmarktleider
zonder echte concurrentie.”
Het merk is dus sterk, de promotie loopt goed
en oude familiewaarden bepalen de sfeer in
het bedrijf. Dat zit dus wel goed met het oog
op de toekomst. En hoewel hij dag en nacht
met zijn zaak bezig is, zou Koos Tacx die jaren
voor geen goud willen missen. Daarvoor
is de voldoening nog te groot. Hij geniet als
alles netjes op de rails staat en er geen achterstand
is. ,,Dat we alles in de hand hebben,
dat is de kunst. Ik zal ook nooit stoppen als
de post niet behandeld is. Dit kun je alleen
maar volhouden als je er lol in hebt, en dat
heb ik nog steeds. Anders was ik wel op de
Canarische Eilanden gaan zitten. Ik stop er
ook nooit mee.”
3