gastredacteur uitgever Benedikt Taschen

DeLuxe interview
NRC Weekend december 2012
Vrijwel alles wat uitgever Benedikt Taschen aanpakt,
wordt een succes. Een gesprek over geboren worden
onder een lucky star, perfectie en vermoeidheid. ‘Een jaar.
Ik zou wel eens een jaar niets te doen willen hebben.’
door Jannetje Koelewijn portret Matthias Vriens McGrath
13
‘Het geluk
treft mij’
Benedikt Taschen
in zijn huis in
Los Angeles
voor ‘Das Erbe’,
een schilderij van
Martin Kippenberger
uit 1982.
Het Duitse kantoor van Benedikt Taschen is aan de
Hohenzollernring in Keulen, vijf minuten lopen van de Dom.
Het is een neoclassicistisch stadspaleis, mooi van lelijkheid, een
monument te midden van naoorlogse nieuwbouw. De ingang
is naast de poort waar vroeger de koetsen doorheen reden. Het
handvat van de glazen tussendeur is de lachende kop van Donald
Duck.
Binnen word ik opgewacht door Veronika Weller, Taschens
persvrouw, voorheen zijn persoonlijk assistent. Of ik nog even
geduld heb, want Benedikt Taschen is net aangekomen uit Los
Angeles – daar woont en werkt hij sinds een jaar of vijftien.
Ze neemt me mee naar de kantine, waar Taschens Europese
salesmensen net het voorgerecht van de warme lunch geserveerd
krijgen. Tomaat met oranje sliertjes erop. Wij gaan op de bank
zitten. De kok brengt koffie.
Veronica Weller is van origine tolk en vertaler – Duits, Frans,
Engels, Italiaans en Spaans – en ze was net van Parijs terug
naar Keulen verhuisd, achttien jaar geleden, toen haar zusje
haar op de vacature bij Taschen attendeerde. Er werd iemand
met talenkennis gevraagd, en daarbij een ontwikkelde smaak,
een internationale blik en de vaardigheid om met veeleisende
karakters om te gaan. „Mijn vader”, zegt ze, „was de veeleisendste
man op aarde.”
Ze solliciteerde, maar ze werd niet eens uitgenodigd voor een
gesprek. Toen ze de brief kreeg waarin ze werd afgewezen, had
ze zo de pest in dat ze, om de dag te redden, met haar zoontje
van zes naar het zwembad ging. Daar zag ze Benedikt Taschen
baantjes trekken. Ze ging naar hem toe, in haar badpak, zonder
make-up, en vroeg of hij het echt was. Een man als hij, dacht ze,
heeft vast al lang zijn eigen zwembad. „Maar hij was het dus”,
zegt ze. „En toen zei ik hoe ongelooflijk stom ik het vond dat hij
me niet had aangenomen.” Bovendien, zei ze tegen hem, stonden
er in de brief drie taalfouten.
Is Benedikt Taschen zo veeleisend?
„Nee, nee, nee”, zegt ze. „Of ik bedoel: ja. Hij is veeleisend,
maar niet lastig. De mensen met wie wij werken, die kunnen
héél lastig zijn. Helmut Newton – ik híeld van hem, maar hij was
echt...”
Geen gemakkelijke man.
„Nee.”
Ze kan het rustig zeggen, want Helmut Newton, de
wereldberoemde mode- en glamourfotograaf, stierf in 2004.
Benedikt Taschen maakte van zijn werk het grootste, dikste en
duurste boek van de twintigste eeuw.
Tegenwoordig doet Veronica Weller de sollicitatiegesprekken
voor Taschen. „Ik weet precies wat voor soort mensen hij zoekt.
Om te beginnen moeten ze vriendelijk zijn, hartelijk. Daar is hij
heel gevoelig voor. You can kill him with a smile. Verder moeten ze
open minded zijn, serieus, geen small talk... Benedikt háát small
talk...” Midden in haar zin staat ze op, want Benedikt Taschen
is de kantine binnengekomen. Hij kijkt in lichte paniek om zich
heen. Veel te druk hier, zo kan hij niet praten.
We gaan naar de keuken in het souterrain, waar de kok
net twintig borden vol schept met andijvie en pompoen. In de
hoek tussen het fornuis en een kast staat een tafeltje met twee
krukken. Daar gaan we zitten. Dat wil zeggen: ik ga zitten en
Benedikt Taschen loopt rond. Hij legt zijn arm om de schouder
van de kok en vraagt hoe het met hem gaat. Hij roert in de