Mania 311

Pop & Rock
RORY GALLAGHER
Irish Tour ‘74 7CD
(Sony Music)
Noch tijdens zijn leven, dat in 1995 veel te vroeg eindigde, noch na zijn overlijden, is
de grootsheid van de Ierse gitarist/zanger Rory Gallagher voldoende doorgedrongen
tot publiek en media. De voorbeeldige heruitgave van zijn platen heeft die situatie
helaas niet noemenswaardig veranderd. En toch hoort hij gewoon thuis in het rijtje met Hendrix, Clapton en
Duane Allman. Misschien dat de megabox Irish Tour ‘74 40th Anniversary Edition wel voor deze erkenning
gaat zorgen. Gallagher was live op zijn best en dat was op de originele dubbel-lp uit 1974 aI zeer goed
merkbaar. Vergelijkbare intensiteit en spectaculaire gitaarexercities zijn te vinden op The Allman Brothers’
Fillmore East, dat kort geleden een zelfde behandeling kreeg als de concerten van Rory Gallagher eind 1973
en begin 1974 in Noord-Ierland nu. Dat wil zeggen: geen geknip, geplak, geknutsel en gehussel met de
tapes, alles gewoon alles integraal uitbrengen. In Gallaghers geval betekent dat drie volledige concerten,
uitgesmeerd over zeven cd’s. Alle opgenomen op speelplekken in Noord-Ierland waar in 1974 vanwege
IRA-terreur niemand durfde te spelen. Behalve Gallagher dus. Die wetenschap vergroot het toch al heroïsche
karakter van het gebodene. Daar komt nog eens een dvd bij met daarop een zeer fraaie aangrijpende
documentaire waardoor deze box gerust een monument voor Rory Gallagher mag worden genoemd. Gaarne
een minuut stilte voor en na het afspelen.
(Wim Koevoet)
OASIS
Een van de vele hoogtepunten is het disc
(What’s the Story) Morning Glory
3 afsluitende The Masterplan (live at
CD 3CD 2LP
(Big Brother/PIAS/Rough Trade)
Niet elke band heeft last van het
‘moeilijke tweede plaat syndroom’.
Oasis rekende er in 1995 keihard mee af, want (What’s
The Story) Morning Glory was de beste plaat van de
jaren negentig en verkocht zelfs nog beter dan het toch
ook niet misselijke debuut Definitely Maybe. In het
voorjaar van dit jaar was er de voortreffelijke reissue
in verschillende formats van die mijlpaal, nu is WTSMG
aan de beurt voor zo’n behandeling. En het is opnieuw
een waar genot om deze Britpop in volle glorie uit de
speakers te laten stromen. De hits zijn onverslijtbaar, de
verbazing over het geniale en ongegeneerde jatwerk
van Beatles, Stones en Kinks onverminderd groot en het
is nog altijd heerlijk leunen tegen die muur van geluid
met bluf en arrogantie als cement. Het originele album
telde twaalf tracks en deze heruitgave brengt de teller
op maar liefst veertig, verdeeld over drie schijven. De
boel is geremastered, er zijn b-kantjes toegevoegd
alsmede opnamen van soundchecks en concerten. En
omdat Oasis op b-kantjes en on stage vrijwel altijd
piekte, zijn de toevoegingen zeer de moeite waard.
Knebworth Park) met een orkest erbij
en de remix van Brendan Lynch van
Champagne Supernova. De roep om
een reünie zal hierna ongetwijfeld
in volume toenemen maar er zijn nog maar weinig
aanwijzingen dat de broedertwist wordt of is beslecht.
De reissue van Be Here Now is vast eerder een feit.
(Wim Koevoet)
Pop & Rock
actief was voor indielabel Westbound. Tevens is dit de hoes. Daarop poseert George Clinton als Huey Newton,
laatste keer dat de drie originele bandleden meespelen
van The Parliaments, de groep waarmee Funkadelic
eind jaren zestig samensmolt. Naast de r&b-hitsingles
Comin’ Round The Mountain en Smokey vinden we hier
ook een live-versie terug van Cosmic Slop, waarvan
het origineel in 1973 al was verschenen op het
gelijknamige album.
Uncle Jam Wants You was in 1979 de prima opvolger
van het zo bejubelde One Nation Under A Groove van
een jaar eerder. George Clinton had zichzelf tijdens de
opnamen een soort van mandaat meegegeven: ‘resque
dance music from the blahs’. Een zeer fraai voorbeeld
daarvan is het vijftien minuten durende (Not Just) Knee
Deep. Funkadelic op z’n funkiest. Met deze catchy track
scoorden Cinton en co een van hun grootste hits en
samples ervan doken later veelvuldig op in het werk
van onder meer Dr. Dre en De La Soul (Me, Myself And
I). Sowieso zou dit hele album achteraf van behoorlijke
invloed blijken op de pas ontluikende hiphopscene.
Opvallend en destijds gewaagd is het artwork op de
GEORGE HARRISON
The Apple Years
(Universal)
7CD+DVD BOX
in de jaren zestig en zeventig leider van de militante
Black Panther-beweging, in wat tevens een persiflage is
op de Uncle Sam Wants You-wervingsposters voor het
Amerikaanse leger. (Willem Jaap van Essen)
LEVELLERS
Greatest Hits 3CD
Hoewel het beste en meest relevante
werk van de Levellers verscheen in
de jaren negentig (en in 1998 al werd verzameld
op One Way Of Life), is het goed dat er een nieuw
carrièreoverzicht van deze politiek geëngageerde
folkpunkers verschijnt. Hierop niet alleen alle
klassiekers uit de nineties geremasterd, maar ook de
beste nummers van de platen die in de afgelopen
vijftien met een zekere regelmaat bleven verschijnen.
Als bonus nam de band vier nummers opnieuw op, nu
ingezongen door Imelda May, Frank Turner, Bellowhead
en Billy Bragg. (Marco van Ravenhorst)
Een paar jaar geleden verscheen van George Harrison de box The Dark Horse
Years. Deze inmiddels weer opnieuw uitgebrachte box bevatte alle soloalbums
van Harrison na 1976. Voor die tijd was hij nog contractueel verbonden aan
Apple Records en het werk dat hij tussen 1968 en 1975 uitbracht is nu in een identiek vormgegeven box
uitgebracht. Harrison moest in zijn oude bandje altijd het onderspit delven tegen twee extreem sterke
songschrijvers en het was dan ook niet verwonderlijk dat hij de eerste Beatle was die met een soloalbum
kwam. Wonderwall is de soundtrack van de gelijknamige cultfilm en bevat een allegaartje aan muziek.
Een paar sterke tracks met o.a. Eric Clapton maken deze plaat de moeite waard en in de heruitgave zitten
twee bonustracks waarvan de outtake van The Inner Light het interessantst is. Electronic Sounds van een
jaar later is een experimentele plaat waarin Harrison de mogelijkheden van de net op de markt gebrachte
Moog synthesizer onderzoekt. Geen gemakkelijke kost, maar wel revolutionair en de eerste in zijn soort.
Alle opgespaarde songs kregen een plek op All Things Must Pass, een waar meesterwerk en indertijd veruit
de meest succesvolle post-Beatle-plaat. Deze heruitgave bevat net als de heruitgave van Living In The
Material World dezelfde extra’s als de in 2001 en 2006 uitgebrachte reissues. Alleen het artwork is opnieuw
gemaakt in de stijl die we kennen van de Beatles-reissues. In 1974 verschijnt Dark Horse dat ondanks de
hit Ding Dong Ding Dong vooral opvalt door het hese stemgeluid van Harrison die met zijn neus iets teveel
in de witte poeders zat. Extra Texture is een plaat die haaks staat op de dan opkomende punkbeweging
maar bevat wel het prachtige This Guitar (Can’t Keep From Crying). Alles is prachtig geremastered onder
leiding van zoon Dhani en in de box zit een fraaie dvd met uniek materiaal. (Bert Dijkman)
40 41