Het eerste leven: 'En dat is waarom deze man een astronaut is'

tijd voel je je ook weer niet verbonden. Er is een soort afstand,
het doet je eigenlijk dus niks... Het is tweeledig. Het is moeilijk
uit te leggen wat nou precies... Je vraagt je ook wel af: waarom is
het nou helemaal niet meer belangrijk?’
‘Als een afgesloten hoofdstuk?’ suggereer ik.
‘Een afgesloten hoofdstuk, ja,’ herhaalt Wubbo en hij lijkt
zich wel te kunnen vinden in die omschrijving. Om even later
daarop terug te komen met: ‘En eigenlijk accepteer ik dat dus
ergens niet. Dat is het geestige. Want dit is dus “zo belangrijk”,
dat heeft iedereen altijd gezegd: “Dit is de astronautentraining!”’
zegt Wubbo. Ik knik, want ik kan me voorstellen dat je
van de buitenwereld zoiets misschien niet zo snel in een kastje
mag wegstoppen. ‘Maar ik had toen eigenlijk ook al dat ik me
niet helemaal verbonden voelde met die wereld. Als ik nu ook
weer het automatisme zie waarmee iedereen maar gewoon voor
vluchten traint en traint en traint. Ja, maar jongens, waar gaat
het nou eigenlijk om? Het gaat toch eigenlijk om de wetenschap?
Het gaat er toch om dat je vooruitkomt.’
Inmiddels zijn we in Galveston aangekomen en rijden over
de boulevard. De grijze dag nodigt maar weinig mensen het
strand op. Het water zal nog wel fris zijn zo in het voorjaar. Ik
observeer Wubbo, die zijn zinnen heeft gezet op het vinden van
de plek waar je het strand op kunt rijden. Ik begrijp niet zo goed
wat er belangrijk aan is, maar Wubbo leest de borden, probeert
zich te herinneren welk strand we vroeger bezochten, rijdt de
ene kant op, rijdt de andere kant op. Hij moet en zal het strand
op rijden, want dat kon vroeger, en dat wil hij weer doen. Later
realiseer ik me dat wat we eerst grappend de ‘zoektocht naar het
verleden’ noemden, voor Wubbo letterlijk is geworden. Hij
zoekt naar precies dezelfde plek die een grote rol in zijn geheugen
speelt. Als we dan eindelijk het strand op kunnen rijden,
glundert Wubbo. Het is gelukt, alsof er een vinkje achter dit
item op een checklist geplaatst kan worden.
We parkeren en lunchen bij een beach house dat veel weg heeft
van een diner uit de jaren vijftig. Daarna kondigt Wubbo aan
dat hij gaat zwemmen. Met grote ogen kijk ik naar het grijze
zeewater, de koppen van de golven en de paar strandgangers die
48
De zeven levens van Wubbo Ockels.indd 48 | Elgraphic - Schiedam 17-9-10 15:04