CHRISTUS DE PLANT VAN NAAM 5 PREKEN Preek over Hooglied ...

5
Jezus, en ik heb gevoeld dat Jezus liefde tot mij heeft. Daar hebt ge het punt. Want in
deze tijd spreekt men wel van een Jezus, en ook wel van een lieve Jezus, maar hebben
we nu ooit leren inleven, dat ik geloof dat Christus ook liefde tot mij heeft? Ik ben de
Zijne en Hij is de mijne. En dat gaat de bruid hier nu zo duidelijk verklaren. Als zij zegt:
ik ben mijns Liefsten, en Zijn genegenheid is tot mij. En dan krijgt ze contact met die
eeuwige Borg en Middelaar. En dat is nu het kardinale punt, wanneer dat ingeleefd mag
worden.
Mensen, ik moet eens wat vooraf zeggen. Misschien begrijpt u me wel. Hoe komt die
bruid nu aan die eeuwige Middelaar? Hoe komt ze aan de liefde van die Borg en
Middelaar? Dan gaat de Heere Jezus zeggen: gij hebt Mij niet eerst liefgehad, maar Ik
heb u liefgehad. Gij hebt Mij niet uitverkoren, maar Ik heb u uitverkoren. En dan zal de
zwarte bruid ook leren kennen, hoe dat ze met de ganse wereld, onder de toorn en het
oordeel van God ligt. Daar hebt ge de gang. En dat volk kan hoog van zichzelf opgeven,
nietwaar?
We lezen zo van David, als David aan het einde van zijn leven is, kan hij niet anders
dan uitroepen en zeggen: (ik heb het van de week nog overdacht) "Hoewel mijn huis
alzo niet is bij God, nochtans heeft Hij met mij een eeuwig verbond gesloten." Dan
wordt David uit de verbondsweldaden van God bediend. Daar wordt die deur uit de
verbondsbeloften van die eeuwige Borg en Middelaar geopend. En daar ligt nu ook de
ganse kerke Gods in verklaard, mensen. Dat Sion moet op aarde leren inleven, wat we
straks verder zullen ontwikkelen, zoals we reeds gezegd hebben, zonder Mij kunt gij
niets doen.
En nu gaat die bruid verder, zij nodigt de Heere Jezus en zegt: "Laat ons vroeg ons
opmaken, naar de wijnbergen. Laat ons zien of de wijnstok bloeit!" En dan gaat de bruid
verder en zegt: "Daar zal ik U mijn uitnemende liefde betonen." En in onze woorden
spreekt ze: "De dudaïm geven reuk en aan onze deuren zijn allerlei edele vruchten,
nieuwe en oude; o mijn Liefste, die heb ik voer U weggelegd." Ze spreekt eerst van de
dudaïm, dan spreekt ze van de nieuwe en oude vruchten, en dan komt ze wederom, bij
vernieuwing bij Gods werk terecht. En dan mag ze een ogenblikje inleven de nieuwe en
de oude vruchten. Omdat eerst de nieuwe voorafgaat, mag ze dan de kracht van de oude
vruchten ervaren.
Maar die dudaïm dan? Die geven reuk! Wat is nu die dudaïm? De kanttekeningen
zeggen ervan, en meerderen van onze vaderen, dat het zeer moeilijk te verklaren is. Het
komt maar twee maal in Gods woord voor. Hier en in Genesis 30. In Genesis 30, daar
lezen, we van Ruben. Zeer waarschijnlijk was Ruben een knaap van vijf à zes jaar oud.
Daar gaat Ruben in de tarweoogst het veld in, en vindt hij dudaïm. Daar komt hij met
die dudaïm bij z'n moeder, Lea. En Rachel is ook aanwezig. En dan zegt Rachel, die
kijkt naar die dudaïm: geef mij die dudaïm! Nee, zegt Lea, u hebt mijn man genomen, u
krijgt die dudaïm niet. Volstrekt niet! Dan ruilen! U vannacht mijn man, en ik de
dudaïm. En dat heeft Lea geaccepteerd. Dat nam ze gaarne aan. En Lea die werd
bevrucht en ze baarde een zoon, Issaschar, wat betekent loon! Nu werd in die oosterse
landen, - dat moet ik even vertellen - aan die dudaïm vruchtbaarheid toegeschreven.
Vandaar ook dat Rachel keek naar die dudaïm. Ik heb zo'n plant gezien op een
afbeelding. Die dudaïm, volgens de beschrijving, heeft groene bladeren en gele
appeltjes. En dan zou daar een vruchtbaarheid uit voortkomen en een bijzonder
liefelijke reuk! Verder ga ik daar nu niet op in. Want ik wens niet de gehele morgen
over die dudaïm te spreken.