een beter blad - St. Anna Zorggroep

ANNA | pagina 18
LEVEN OF DOOD
“Ik hou niet van ziekenhuizen”, hoor ik nogal eens. Meestal als er een
vriend of familielid in het hospitaal moet worden opgezocht. En het
moet gezegd: je ziet met grote regelmaat mannen bedrukt en stilletjes
worden zo gauw ze door de draaideur van de hoofdingang gaan. En wonderbaarlijk
snel hun branie hervinden als ze na
C O
afloop, weer buiten, de autosleutels pakken.
En een sigaretje.
L U
Een beetje psycholoog van de koude grond zal
er weinig moeite mee hebben om die weerstand
M N
te duiden. Waar anders dan in een ziekenhuis
word je zo herinnerd aan je eigen zwakte en
sterfelijkheid. Ieder mens gaat dood en in een
ziekenhuis is dat te zien en soms te horen.
Oude en jonge mensen, mannen, vrouwen, wit en donker: het ziekenhuis
discrimineert niet. Net zomin als de man met de zeis.
Het feit dat de meeste mensen na een opname weer gewoon naar huis gaan,
maakt voor ons geen verschil. Zelfs de wetenschap dat er in een ziekenhuis
ook veel nieuw leven geboren wordt, verandert niets aan de angst.
We associëren zelfs de geur van de schoonmaakmiddelen van een ziekenhuis
met vergankelijkheid.
Tot we kennismaken met de gezondheidszorg in landen ver van hier.
Uit eigen ervaring weet ondergetekende hoe een stadsziekenhuis in
Afrika en plattelandskliniek in Azië eruit kunnen zien. Hoe vol ze
zijn. Hoe lang de rijen, hoe ‘schoon’ en vooral hoe ze kunnen ruiken
naar bederf en dood.
Sindsdien weet ik dat onze ziekenhuizen niet naar de dood ruiken maar
naar herstel. Naar leven en nieuw leven. En naar de broodnodige antiseptische
middelen.
A.