Een open blik - WCOB

En serieus.
of leegstaande gebouwen. Het zijn heel
creatieve plekken. Ja, er worden veel
drugs gebruikt. Ikzelf doe daar maar heel
matig aan mee, misschien twee keer per
jaar, bij een bijzondere gelegenheid. Er
wordt ook wel flink gedronken. Maar
voor mij is de muziek veel belangrijker,
daar ga ik voornamelijk voor naar een
feest. Favoriet is bij mij vooral Drum &
Bass. Meestal heb je in verschillende
ruimtes ook verschillende muziek. Dubstep
vind ik bijvoorbeeld minder. Ik kom
ook mijn hele leven al op Ruigoord, in die
kunstzinnige sfeer voel ik me thuis. Maar
het laatste jaar ga ik niet zo veel meer uit
hoor, geen parties meer bijvoorbeeld die
twee dagen duren. Ik moet veel doen
voor school.”
ANGST
“Als je me nou vraagt: had je willen leven
in bijvoorbeeld de jaren zestig, vijftig jaar
geleden dus, dat lijkt me te gek. Ik heb een
brommertje uit 1960, en de muziek uit
die tijd vind ik prachtig.”
We hebben het erover dat die decennia
na de oorlog een optimistische tijd vormden,
waarin alles voortdurend beter en
luxueuzer werd. En dat het jammer is dat
jonge mensen van tegenwoordig die tijd
niet hebben meegemaakt. Er is nu heel
veel materiële welvaart, je kunt reizen,
van alles kopen. Maar er is ook veel angst.
Sam heeft daar last van: “Ik maak me zorgen,
bijvoorbeeld over de klimaatverandering.
Ik lees er veel over, kijk naar tvprogramma’s
en word er niet vrolijk van.
Overstromingen hier, smeltende ijsbergen
daar. Het zit altijd in mijn achterhoofd
en ik droom er soms van. Ik kan er
niet veel aan doen, maar ik doe wat ik
kan, ik ben voorzichtig met drinkwater
bijvoorbeeld. Ik leef trouwens sowieso
tamelijk eenvoudig en zuinig, niet omdat
het moet maar omdat ik het prettig vind
en goed.”
TOEKOMST
“Wat mijn toekomst inhoudt, daar heb ik
geen flauw idee van. Ik denk er liever niet
over na. Als ik terugkijk op die 19 jaar ben
ik blij dat ik zoveel verschillende dingen
heb gedaan. Maar er is erg veel veranderd
in die tijd, ikzelf trouwens ook, ook wat
betreft mijn denken. En dat zal wel zo
blijven, dus toekomstplannen, die maak
ik niet. Ik zie wel. ”
column AWRAHAM MEIJERS
De grote naïviteitsprijs
Lachend nam ik afscheid van 2010. Jawel, champagne is
lekker spul, maar pas op jongelui; je ligt in een lachstuip
voor je het weet. Nou is lachen gezonder dan bijvoorbeeld
vuurwerk afsteken, een zinloze bezigheid die zoals bekend
uitermate slecht is voor mens, (huis)dier en milieu. Toen ik
dit tegen een kennis zei antwoordde deze: “Jij bent toch ook
jong geweest”. Ik zei dat niet te ontkennen, maar dat ik haar
opmerking niet begreep. Ze merkte op dat ik toen vast en
zeker rotjes en gillende keukenmeiden had afgestoken. Nou ja, één jaarwisseling
had ik dat gedaan, waarna vader vroeg of ik het leuk vond, vuurwerk afsteken. Ja,
ik vond het hartstikke leuk! Vader, een onverbeterlijk pedagoog, vroeg of ik dacht
dat mijn hondje Dopey het ook ‘hartstikke leuk’ zou vinden. Ik haalde mijn
schouders op. Jongetjes van acht jaar hebben nog niet de toppen bereikt van wat
met een mooi woord empathie heet. “Kweeniet, pappa”. Tegelijkertijd voelde ik
dat de vraag niet voor niets werd gesteld. Mijn Grote Opvoeder reageerde niet,
want verwachtte een slimme vraag mijnerzijds. Wellicht was dit het cruciale
moment waarop de grondslag voor mijn journalistieke loopbaan is bepaald.
“Denk jij dan dat Dopey het niet leuk vindt, vader” Zijn reactie op mijn
weifelende vraag had ik kunnen verwachten: “Wat denk je zelf, jongen Denk jij
dat honden, waar jij zoveel van houdt, en andere dieren het hartstikke leuk
vinden, die lichtflitsen en keiharde knallen” De oplossing van het vraagstuk was
mij nu in de mond gelegd. “Nee, ik denk dat ze dat eigenlijk niet leuk vinden, dat
lawaai en zo”. Hij legde uit dat dieren vaak radeloos van angst worden, paarden
op hol kunnen slaan en hondje Dopey van angst op de bank had geplast. Dat
wist ik niet, die angst en paniek bij dieren. Ik was onthutst, want had de
vriendschap met mijn Dopey geschonden met dat stomme geknal. Wellicht was
dit het cruciale moment waarop de grondslag voor mijn latere lidmaatschap van
de Partij voor de Dieren is bepaald.
Dit nieuwe jaar ben ik lachend tot de conclusie gekomen dat (ambtelijke)
plannenmakers van onze gemeente vaak projecten bedenken waarbij je de ogen
niet droog houdt. Ze komen te vaak met ideetjes – zelfs zullen ze dat
omschrijven als creatieve innovatie, of zoiets - waarbij burgers de slappe lach
krijgen. Niet altijd natuurlijk, want sommige plannen betekenen een reëel gevaar
voor de stad. De afgelopen jaren reikte ik u voorbeelden aan van dergelijke
stompzinnigheden. In 2010 barstte een nieuw idee los binnen de schedeltjes,
een inzicht dat wel zinnig is, namelijk inzamelen van plastic huishoudafval. Prima
creatieve innovatie! De uivoering hiervan is echter beschamend slecht. Dat
afvalplastic moeten wij in schamele plastic (!) zakjes stoppen en op straat zetten,
waarna ze worden ingezameld. Nu waait het wel eens in deze stad. Jawel.
Gevolg: vederlichte zakjes met plastic afval waaien over straten en pleinen,
belanden in grachten. Had niemand op het stadhuis dit voorzien Hoe naïef toch.
Daarom zou ik willen voorstellen dat wij burgers van deze stad een jaarlijkse
prijs voor ambtelijke stupiditeiten in het leven roepen: ‘De Grote Naïviteitprijs’
met de daar bijbehorende ‘Hoonbokaal’. Let wel; de prijs geldt voor het meest
(grim)lachwekkende plan, stunts die leed veroorzaken als bijvoorbeeld de
Noord/Zuidlijn, vallen buiten de prijzen. Motto van mijn voorstel: ‘Ondanks
clowneske ideeën van bepaalde ambtenaren is onze stad nog redelijk
leefbaar’.Tegen het eind van dit jaar zal ik hier op terug komen.
Waar ik nu al op wil terug komen is het volgende: In de laatste column van
2010 meldde ik dat de redactie van De Eilander een vertrouwelijk stuk in handen
kreeg over plannen voor een nieuw tracé van de Piet Hein-tunnel richting
binnenstad via Funen en Oostelijke Eilanden. In de volgende editie meer over dat
bizarre plan.
Awraham.meijers@hetnet.nl
FEBRUARI 2011 DE EILANDER
5