Rebound no25

Hét digitale basketball magazine
25 | MAART
2014
MAAIKE KLEIN
Alles te danken aan
basketball
ORANJE BOVEN
Slapende reus lijkt
eindelijk wakker te worden
YANNICK
FRANKE
Geen tijd voor
onvolwassen gedrag
ALL STAR
GALA 2015
KENNETH VAN
KEMPEN
Fouten moet je maken om
beter te worden
ATLANTA
HAWKS
Onverwachte
titelpretendent
KEES AKERBOOM
VIZIER WEER OP SCHERP

Inhoud
2
Foto Christian Aarts

Foto’s Peter van der Velde
INHOUDSOPGAVE
4 TIP OFF
Een rubriek over van alles en nog wat
10 FOTOSPECIAL
De mooiste foto’s van de afgelopen maand
16 KEES AKERBOOM
Vizier staat weer op scherp bij ras-schutter
22 MAAIKE KLEIN
Alles te danken aan het basketball
26 ORANJE BOVEN
Door internationals, voor internationals
31 COLUMN PETER VAN PAASSEN
Niet om het geld
32 YANNICK FRANKE
‘Geen tijd voor onvolwassen gedrag’
37 COLUMN CHARIS SIDERIS
Gekte
38 EN DE REST IS GESCHIEDENIS
Wat u moet onthouden over Nederlands basketball
40 ALL*STAR GALA 2015
Het jaarlijkse feestje was dit keer in Den Bosch
46 ARON ROYÉ
Terug op het oude Amsterdamse nest
50 KENNETH VAN KEMPEN
‘Van fouten kun je beter worden’
56 ME DUNKT!
Down Memory Lane
58 DE ATLANTA HAWKS
De revelatie van het NBA-seizoen
COVERFOTO
Christian Aarts
3

Rubriek van alles en nog wat TipOff
SLAM DUNKS!
DEAN SMITH:
MEER DAN EEN COACH
Met het overlijden van Dean
Smith op 7 februari verloor de
basketballwereld één van zijn meest
markante persoonlijkheden. Dean
Smith was liefst 36 jaar lang coach
van de North Carolina Tarheels en
nam in 1997 afscheid als de collegebasketballcoach
met de meeste
overwinningen achter zijn naam:
879. Dat hij inmiddels is gepasseerd
door Mike Krzyzewski (Army, Duke –
1006 per 20 februari), Jim Boeheim
(Syracuse – 965 per 20 februari) en
Bob Knight (Army, Indiana, Texas
Tech) doet natuurlijk niets af aan zijn
status als dé coach in het college
basketball.
Dean Smith, die 83 jaar werd,
overleed in zijn huis in North
Carolina in het bijzijn van zijn
vrouw en zijn vijf kinderen. Hij
leed al geruime tijd aan diverse
neurologische aandoeningen,
waardoor zijn overlijden niet
onverwacht kwam. Niettemin
4
Bekijk de vidio : A Celebration of the Life of Dean E. Smith.
Video begint 1:45
https://www.youtube.com/watch?v=Zhqjp0MFkNc
ging er een schok door de
basketballwereld in de Verenigde
Staten en ver daarbuiten. Ook in
ons land. Tenslotte was Smith in
1996 met zijn Tarheels deelnemer
aan de vijftiende Haarlem Basketball
Week en zat Randy Wiel een aantal
jaren naast hem op de bank als
assistent. Dat gold ook voor Roy
Williams, die hoofdcoach werd bij
Kansas, niet toevallig de school
waar Smith zelf begin jaren vijftig
basketbalde en waarmee hij in 1952
NCAA-kampioen werd. Williams is
nu alweer twaalf jaar hoofdcoach
van…North Carolina.
Om alle prestaties en titels op te
sommen van Dean Smith zou een
aantal pagina’s in beslag nemen.
Daarom een selectie. In zijn 36
seizoenen werd hij twee keer
nationaal (NCAA) kampioen. In
1982 en 1993. Dertien keer werd
hij kampioen van de Atlantic
Coast Conference, jaren lang de
toonaangevende conference in de
NCAA en nu nog altijd een van de
beste. Elf keer haalde hij de Final
Four van de NCAA, werd ook nog
een keer winnaar van het National
Invitational Tournament, het tweede
collegetoernooi in de VS en leidde
de nationale ploeg in 1976 naar de
gouden medaille op de Olympische
Spelen.
Zijn nauwelijks te evenaren klasse
werd en wordt in de Verenigde
Staten, waar men terecht trots is op
zijn sporthelden, zeer gewaardeerd.
Natuurlijk is er voor hem een plekje
ingeruimd in de Naismith Basketball
Hall of Fame in Springfield en
logischerwijze ook in de Halls
of Fame van North Carolina en
Kansas en toen in 2006 de National
Collegiate Basketball Hall of Fame
in Kansas City zijn deuren opende
behoorde hij tot de mannen, die
als eersten de eregalerij vormden.
Samen met grootheden als de
uitvinder van het basketball James
Naismith, Oscar Robertson, Bill

Russell en zijn evenknie van UCLA
John Wooden.
De macht van Dean Smith ging
veel verder dan het basketballveld.
Hij vond bijvoorbeeld afstuderen
belangrijker dan wedstrijden
winnen. Iedereen die ooit voor
Smith speelde maakte zijn
collegestudie af, soms wat later
omdat er een grote carrière in de
NBA lonkte. Smith heeft nogal
wat spelers afgezet in de NBA. En
bepaald niet de minste. Natuurlijk
staat wat dat betreft Michael Jordan
op een voetstuk. His Airness werd
dan ook overal geciteerd in de
dagen na het overlijden van Smith.
‘Hij was meer dan een coach’, zei
Jordan. ‘Hij was mijn mentor, mijn
professor, mijn tweede vader. Coach
Smith was er altijd, wanneer ik hem
nodig had. Hij leerde mij over het
leven, terwijl hij me basketballles
gaf.
’
Wie van North Carolina de NBA of
de vroegere ABA binnenkwam,
was goed, heel goed. Zes spelers
van Smith werden Rookie of the
Year: Charles Scott, Bob McAdoo,
Walter Davis, Phil Ford, Michael
Jordan en Vince Carter. De laatste
was er overigens destijds in Haarlem
ook bij, evenals Antawn Jamison.
McAdoo en Jordan werden MVP
in de NBA, Billy Cunningham in
de ABA. Cunningham, Jordan en
James Worthy behoorden tot de
50 Greatest Players van de NBA,
toen die bij het 50-jarige bestaan
werden benoemd en deze drie,
plus McAdoo en Larry Brown, staan
aan zijn zijde in de Naismith Hall of
Fame, de plek waar de ‘bewoners’
nooit worden vergeten.
Wat ook nooit zal worden vergeten
is de befaamde Four Corners
Offense van Dean Smith. Hij was
niet de uitvinder – die eer komt
ene John McClendon toe – maar
verfijnde dit systeem in de jaren
zestig. Vier spelers stelden zich op in
de vier hoeken van de aanvalshelft
en (meestal) de point guard stond in
het midden. De bal werd eindeloos
gedribbeld en heen en weer
gepasst. Pas als de weg wagenwijd
open lag, ging er een speler naar
de ring… Dat kon destijds, omdat
er nog geen shotclock was. In de
ACC-finale van 1982 flikte North
Carolina het tegen Virginia om op
deze manier de bal gedurende
de laatste zeven minuten van de
wedstrijd in bezit te houden en
zo de 47-45 voorsprong over de
meet te trekken… Daar kun je je
bedenkingen bij hebben, maar ja,
als je er kampioen mee wordt… Je
kunt in Chapel Hill, de thuisbasis van
de Tarheels, nog altijd koffie drinken
in een tentje, dat Four Corners
heet…
Als je zelf basketball speelt en je
geeft een assist, let er dan even
op de uitgestoken wijsvinger van
de scorer, die je op die manier
bedankt. De uitvinder daarvan?
Juist: Dean Smith. Hij wilde dat de
toeschouwers zagen, wie voor een
belangrijk deel verantwoordelijk
was voor de score en verplichtte zijn
spelers tot dit thank you-gebaartje.
Tientallen keren per wedstrijd, waar
ook ter wereld, zien we dat gebaar.
Als een bedankje voor alles wat
Dean Smith voor ons sport heeft
betekend.
JAN VAN DER NAT
NIEUWE BONDSCOACH
MANNEN-ROLSTOELLERS
Frits Wiegmann is aangesteld als de
nieuwe bondscoach van het nationale
mannen- rolstoelbasketballteam.
Wiegmann staat met zijn mannen
voor de uitdaging om kwalificatie
voor de Paralympische Spelen in
2016 af te dwingen. Dat kan de mannenploeg
doen tijdens het Europees
kampioenschap van 26 augustus tot
en met 6 september in het Engelse
Worchester. Alleen de eerste vijf landen
krijgen een ticket naar Rio.
Wiegmann: ‘Europa is het sterkste continent
binnen het rolstoelbasketball,
de concurrentie is moordend.’
Wiegmann spreekt uit ervaring. Als
international speelde hij jarenlang
voor de Nederlandse selectie als
shooting forward. Hij maakte deel uit
van het meest succesvolle Nederlands
rolstoelbasketballteam ooit, dat onder
andere goud won bij de Paralympics
van Barcelona in 1992. Daarnaast
coachte Wiegmann meerdere seizoenen
het clubteam van Osnabrück
in de tweede Duitse Bundesliga en
was hij bondscoach van Duitsland en
België. De Nederlander, woonachtig in
Duitsland, is sinds vorig jaar betrokken
bij de staf van het Nederlands mannenteam.
Nederland, dat vorig jaar onder leiding
van Gertjan van der Linden voor het
eerst in acht jaar weer aan een WK
meedeed, kan dit jaar de volgende
stap gaan zetten. Van der Linden wil
zich volledig focussen op het vrouwenteam
dat grote kans maakt om
zich te kwalificeren voor Rio 2016.
5

Rubriek van alles en nog wat TipOff
DEAN SMITH EN DE
DOODSTRAF
Dean Smith wordt in de Verenigde
Staten, behalve als een eminent
basketballcoach, ook herinnerd
als iemand, met nog veel meer in
zijn mars, dan ‘enkel’ basketballers
opleiden, laten winnen en laten afstuderen.
In het nog altijd stevig conservatieve
zuiden van de USA, waar de
gelijkheid tussen zwart en blank
soms alleen op papier lijkt te bestaan,
heeft Smith altijd stelling
genomen voor sociale rechtvaardigheid.
In een bijzonder origineel
artikel op de site van The Nation
(een voor Amerikaanse begrippen
zéér links tijdschrift) lezen en leren
we, dat Smith een scherp oog had
voor rechtvaardigheid, juist ook in
rechtszaken waarbij de doodstraf
(letterlijk) boven het hoofd van de
aangeklaagde(n) hing. Smith was er
van overtuigd dat:
De doodstraf van ons allemaal
moordenaars maakt, en dus niet als
straf moet worden toegelaten, en:
Dat de doodstraf vooral hen onschuldig
treft, die niet de mogelijkheden
hebben om zich goed te
laten verdedigen, lees: vooral zwarte
verdachten.
In diverse gevallen zijn verdachten
in o.a. North Carolina nog net op tijd
van Death Row gered, toen bleek
dat zij onschuldig waren. Ongetwijfeld
zijn er ook onschuldigen, die
toch de doodstraf hebben gekregen.
Vanuit Nederland is onze reactie
misschien: nou, niet zo gek toch,
iemand die tegen de doodstraf
is. In North Carolina lag en ligt dit
toch een aantal tikkies anders. Nu,
en zéker in de tijd dat Dean Smith
zich hierover al liet horen, namelijk
al in de jaren zestig, toen de burgerrechtenbeweging
in de Verenigde
Staten nog een hele lange weg te
gaan had. Gelijke rechten tekenden
zich misschien af op papier, maar in
de praktijk was er – zeker in de
zuidelijke staten – nog weinig begrip
voor gelijkwaardigheid tussen
blanken zwart en voor een humane
strafoplegging.
Smith was zo overtuigd van zijn
waarden, waaronder het afwijzen
van de doodstraf, dat hij zelfs aan
Amerika’s beroemdste sportheld,
zijn oogappel bij UNC begin jaren
tachtig, Michael Jordan een ingrijpend
verzoek deed. Jordans vader
werd in 1993 vermoord. Slachtoffer
van ‘willekeurig geweld’, een wrede
beroving kostte hem het leven. De
twee verdachten leken een enkele
reis naar Death Row en een dodelijke
injectie voor zich te hebben.
Dean Smith vroeg aan Jordan, te
overwegen om niet aan te dringen
op de doodstraf. Zulks geschiedde.
De doodstraf werd niet geëist, de
daders gingen ‘gewoon’ achter de
tralies. Het is niet met zekerheid te
zeggen, wat de rol van Smith hierin
exact geweest is. Vast staat, dat het
een zaak was die, gezien de omstandigheden
en de bewijslast, regelrecht
tot twee doodvonnissen had
kunnen leiden.
Dean Smith, 36 jaar coach, 83 jaar
mens, en hopelijk een oneindige inspiratiebron
voor verdraagzaamheid,
mededogen en verbroedering.
ARIE IN ‘T VELD
ANTIO SINTERNIKLAAS
FLUIT OP EUROBASKET
Nederland wordt in september bij
EuroBasket 2015 niet alleen door
de nationale manenploeg vertegenwoordigd,
maar ook in het
arbiterskorps door Antio Sinterniklaas.
De scheidsrechter uit
’s Gravendeel is al meer dan tien
jaar international en wordt door
vrijwel iedereen gezien als de
beste in de Dutch Basketball
League.
Antio Sinterniklaas is al 25 jaar
actief op de velden. Sinds 2000
fluit hij in de eredivisie bij de mannen
en vanaf 2003 ook voor de
FIBA. Als zijn hoogtepunten tot nu
toe beschouwt Sinterniklaas het
WK voor meisjes U17, dat in 2012
in Amsterdam werd gespeeld, en
zijn twee seizoenen (2007-2009)
als scheidsrechter in de ULEB.
Sinterniklaas zegt vereerd te zijn
met zijn nominatie. ‘Ik denk wel
dat ik het Nederlands team moet
bedanken. Zonder hun fantastische
prestatie en plaatsing voor
het EK zou er waarschijnlijk geen
Nederlandse arbiter naar EuroBasket
2015 zijn gegaan.’
6

DE WIT LOGISCHE OPVOLGER VAN VEEN
Het is natuurlijk geen verrassing
dat Remy de Wit is aangesteld
als de nieuwe bondscoach van
het Nederlands vrouwenteam.
De opvolger van de bepaald
niet op chique wijze aan de kant
gezette Meindert van Veen – en
dat is een understatement –
was als technisch leider van het
CTO in Amsterdam eigenlijk
de enige mogelijkheid voor de
NBB. Zijn functie staat voor het
grootste deel op de loonlijst van
NOC*NSF, terwijl ook de gemeente
Amsterdam een steentje
bijdraagt en dat is natuurlijk mooi
meegenomen voor een bond, die
elk dubbeltje moet omdraaien.
Volgens het persbericht is het
bestuur en directie van de NBB na
een aantal gesprekken duidelijke
geworden dat Remy de Wit de
meest geschikte kandidaat was.
Esther Wender, technisch directeur
NBB: “Remy de Wit heeft een
enorme passie en drive om het
Nederlands vrouwenbasketball
op een hoger niveau te brengen.
Het is zijn taak om de ideale
prestatiecultuur neer te zetten
die het mogelijk maakt om met
ons Nederlandse vrouwenteam
aansluiting te vinden bij de
Europese subtop. Remy is
verantwoordelijk voor het
vertalen van alle kennis, expertise
en professionaliteit vanuit het
CTO-programma naar het
seniorenprogramma.”
Remy de Wit: “Het senioren
bondscoachschap is in mijn
beleving de hoogste eer die je
kunt krijgen als trainer/coach.
Ik voel me dan ook vereerd
deze uitdaging aan te mogen
gaan. Het verder opbouwen
van het vrouwenprogramma en
daarnaast nog meer toegroeien
naar een cultuur waarin we
presteren, is een belangrijk
doel voor me. Ik wil successen
behalen met het vrouwenteam
en het product Nederlands
vrouwenbasketball wereldwijd
verbeteren.”
De 40-jarige De Wit is sinds
2009 hoofdcoach van het CTO
Amsterdam Vrouwenbasketballprogramma.
Met succes heeft
hij dit opleidingsinstituut uit
weten te bouwen tot hét
ontwikkelingscentrum voor onze
beste jonge basketbalsters. Dat
heeft onder andere geleid tot
uitstekende resultaten op de
diverse jeugd EK’s, waaronder
twee vierde plaatsen met de VU18-
ploeg (onder 18) in 2012 en 2013.
Voordat hij aan de slag ging bij het
CTO was De Wit, die afkomstig is
uit het onderwijs, o.a. hoofdcoach
van de mannen eredivisieclub Den
Helder Seals.
Aankomende zomer zal Remy
de Wit de Nederlandse VU19-
ploeg coachen bij het WK in
Rusland. Naast zijn benoeming tot
bondscoach van het seniorenteam
blijft hij eindverantwoordelijke
voor het CTO-programma in
Amsterdam.
De Wit zal zijn officiële debuut als
bondscoach maken tijdens
de EK-kwalificatiewedstrijden,
waarvan, volgens het nieuwe
competitieformat van FIBA Europe,
de eerste twee in november 2015
zullen worden gespeeld. De twee
andere momenten vinden plaats
in februari 2016 en november
2016.
OPERATIE GESLAAGD
In ons vorige nummer kon u een
uitgebreid portret lezen van Rinus
de Jong, de voormalig voorzitter
en sponsor van Den Bosch en
weldoener van vele andere
eredivisieclubs. Kort na verschijning
van dat artikel dreigde er echter een
ramp. De 80-jarige De Jong was al
slecht ter been en bewoog zich, na
een auto-ongeluk dat hij een tijd
geleden had gehad, voort in een
rolstoel. Maar enkele weken geleden
viel hij ook nog eens van de trap
en brak zijn heup. Een ingrijpende
operatie bleek nodig
om een kunstheup aan te brengen.
Heel even was er de angst dat de
knoestige boom geveld zou zijn,
het ergste werd gevreesd. Maar de
operatie is wonderwel geslaagd.
De Jong kan zich zelfs iets beter
voortbewegen dan voorheen. Wij
wensen hem een voorspoedig
herstel en hopen hem binnen
afzienbare tijd terug te zien rond de
basketballvelden, en vooral in zijn
tweede huis: De Maaspoort in Den
Bosch.
7

Rubriek van alles en nog wat TipOff
Facebook en Twitter zijn
een onuitputtelijke bron
voor leuke beelden van
onverwachte momenten.
En wordt wat af ‘gedeeld’ en
‘geliked’ via telefoon en allerlei
computer-devices.
Jacob Bergsma laat zijn ogen langs talloze pagina’s
glijden en pikt de leukste basketball-gerelateerde
plaatjes eruit.
FACEBOOK
Het was dan wel geen echte interland, maar voor Charlon
Kloof, goed spelend en veel scorend voor de Turkse
tweededivisieclub Istanbul DSI, wel een moment om trots op
te zijn: het eerste optreden in Oranje.
Molten, de vaste ballenleverancier van FIBA Europe, heeft
een speciale bal gemaakt voor EuroBasket 2015, dat in
september wordt gehouden en waaraan ook Nederland zal
deelnemen. Op de GL7X-bal staan de superhero elementen
van het logo en de kleuren van de vier organiserende landen.
Mohamed Kherrazi wist al vroeg wat hij wilde worden. Zijn
dubbele nationaliteit leverde hem al een aantal interlands op,
alleen niet voor de USA….
Old buddies. Clemens Blom ontmoet oud-ploeggenoot
Bernard Day
Christian Aarts is benieuwd hoeveel likes hij gaat scoren op
facebook. In de TELEGRAAF een grote foto van hem.
8

FACEBOOK
Rik Smits heeft de Nederlandse basketballploeg op weg
naar het EK verrast met een flinke financiele steun in de
rug. De 48-jarige Brabander, die in de NBA furore maakte bij
Indiana Pacers, liet zijn moeder tijdens het All Star-gala in
Den Bosch een cheque van 25.000 dollar (zo’n 22.000 euro)
overhandigen aan de stichting die de organisatie rondom
Oranje in handen heeft.
Worthy de Jong werd uitgeroepen tot Sportman van het Jaar
in Leiden en dan is er altijd een leuk plaatje te maken.
https://www.youtube.com/watch?v=phoF5QatLKQ
De nieuwe huisstijl van Henk Pieterse zijn bedrijf Ball-Contact
werd ook op facebook gepubliceerd.
Zoals op bovenstaande foto van Robert Verboon te zien is, is
de wind zo fris dat oude strijdbijlen begraven zijn. Dat alleen
is al goed nieuws want beide mannen zijn van groot belang
voor het Nederlands basketbal. Daarom is het ook zo goed
dat er zoveel mensen/ex-internationals betrokken zijn bij het
nieuwe Oranje.
9

FotoSpecial
Voor de All Star Game gaf Henk Pieterse voor de kids
zijn bekende clinic met een hoge inspanningsgraad
gezien de vele tongetjes.
Foto’s Robert Verboon
10

FotoSpecial
Even uitrusten...... Maar dan blijkt te worden
geleund tegen een open deur.
Foto’s Peter van der Velde
12

Lance Jeter wordt onder de basket stevig
tegengehouden door Jeroen van der List.
Foto Peter van der Velde
13

FotoSpecial
Als hommage aan de prestaties van SPM Shoeters
in de EuroChallange. Noemen wij dit een blok?
Foto Christian Aarts
14

De nieuwste speelster van Binnenland Shay Selby
wordt stevig aangepakt .
Foto Peter van der Velde
15

Kees Akerboom
DRIEPUNTERS EN VRIJE WORPEN VALLEN ALS VANOUDS
KEES
AKERBOOM:
VIZIER WEER
OP SCHERP
Tekst: Rob van Gameren
Foto’s: Christian Aarts
SPM Shoeters is net als de
voorgaande twee seizoenen
weer titelfavoriet nummer één in
Nederland, met het verschil dat het
nu wél de titel hoopt binnen te slepen.
In de EuroChallenge bereikten de
Bosschenaren de tweede ronde en in
de competitie gaat het voortvarend.
Dat is mede te danken aan het sterke
spel van aanvoerder, scherpschutter
en Oranje-international Kees
Akerboom.
16

Kees Akerboom
De inmiddels 31 jaar jonge forward van
de Bossche formatie is bezig aan een sterk
seizoen, waarin zijn driepunter weer vanouds
vaak binnenvalt. Tot half januari schoot hij
zijn bommetjes maar liefst boven de vijftig
procent binnen. Een klein dipje de afgelopen
maand zorgt dat hij nog altijd ruim 45 procent
van zijn afstandsschoten door het net ziet
vliegen, met een gemiddelde van dertien
punten per wedstrijd. Tel daarbij zijn 56 procent
op tweepunters en 93 op vrije worpen bij
op, en je ziet dat Akerboom met recht het
predicaat topschutter draagt. Met name in
de EuroChallenge-wedstrijden in de tweede
ronde zorgt hij er op bepaalde momenten met
zijn driepunters voor dat de Bosschenaren in
de wedstrijd blijven. Hij strooit met drietjes en
schiet ze ook nog eens tegen ruim 54 procent.
Het kwam hem zelfs op complimenten van de
bezoekende Russische coach van Avtodor te
staan.
Akerboom maakt
zijn driepunters en
vrije worpen weer
als vanouds: ruim 45
procent om 93 procent
‘Mijn driepunters vallen inderdaad lekker
dit jaar’, bekent Akerboom. ‘Het heeft ook
allemaal te maken met onze stijl van spelen.
Dit jaar spelen we in een hoog tempo en
are we running the floor. Dat zorgt voor veel
mogelijkheden voor mij. Vorig jaar hadden
we met Tai Wesley een center waarmee we
veel inside-out speelden. Dit jaar is het spel
compleet anders.’
BOSSCHE METAMORFOSE
SPM Shoeters onderging afgelopen zomer een
flinke metamorfose. De ervaren Amerikanen Tai
Wesley, Ali Farokhmanesh en David Gonzalves
vertrokken, evenals rookie spelverdeler Tony
Johnson. Daar voor in de plek arriveerden het
18

trio Brandyn Curry, Chris Denson en Reggie
Johnson. Drie totaal andere spelers, maar qua
resultaten gaat het misschien wel beter dan
vorig jaar. Dat is niet alleen de verdiensten
van de Amerikanen, maar wellicht vooral van
de sterke Nederlandse kern die in Den Bosch
speelt. De grootste transfer van afgelopen
zomer was natuurlijk de overgang van MVP
Arvin Slagter van Groningen naar Brabant. Tot
goedkeuring van Akerboom. ‘Dat Arvin er bij is
gekomen is natuurlijk geweldig. We spelen al
heel wat jaren samen bij het Nederlands team
en hij is echt een geweldige toevoeging. We
spelen niet heel vaak samen tijdens wedstrijden,
dat is wel jammer, maar dat is de tactiek die we
als team kiezen. Met Stefan Wessels en Ralf de
Pagter hebben we nog twee jongens die hier al
jaren spelen. Daar bouwen we op.’
Voor de spelersgroep staat nu voor het tweede
jaar hoofdcoach Sam Jones, teamgenoot van
Akerboom in 2002-2003 en 2006-2007. In dat
laatste jaar werden ze samen zelfs kampioen
van Nederland. Akerboom: ‘Dat is in het begin
natuurlijk even wennen. We hebben samen
getraind, zijn wezen stappen, zijn kampioen
geworden. Dan staat hij ineens als coach voor
je. Of dat wennen was? Het is iets bijzonders. We
hebben het daar voor aanvang van zijn eerste
seizoen over gehad. Het contact zal anders zijn
tijdens trainingen en wedstrijden, maar dat is
niet meer dan logisch. Hij behandelt alle spelers
gelijk en daar is hij heel consequent in.’
SHOETERS IN EUROPA
Helaas kwam voor de Bossche formatie op
woensdag 18 februari een einde aan het
zeer succesvolle Europese avontuur in de
EuroChallenge. Na twee verlengingen moest
SPM Shoeters bij 92-94 het hoofd buigen
tegen het sterke Duitse Fraport Skyliners.
Het betekende de derde nederlaag in de
tweede ronde van het toernooi en daarmee
het definitieve exit in Europa. Het was echter
vooral de thuisnederlaag twee weken eerder
tegen het zeer sterke Russische Avtodor dat het
meest pijn deed bij Akerboom. ‘We hadden die
19

Kees Akerboom
wedstrijd zo goed als in de pocket. Met nog
drie minuten te gaan staan we dertien punten
voor en geven we het nog weg door knullige
turnovers. Vervolgens verliezen we ons hoofd in
de eerste verlenging door hen nog een kans te
geven op een laatste wanhoopspoging. Die valt
toevallig binnen en in de tweede verlenging is
het net een loterij. We verloren de wedstrijd en
dat was er pijnlijk, helemaal omdat je twee keer
het gevoel had dat het binnen was.’
‘Het was even wennen
toen Sam Jones ineens
mijn hoofdcoach
was. We hebben
samengespeeld,
zijn wezen stappen,
kampioen geworden.’
20

Een week later moet SPM Shoeters in Rusland
(bijna tegen de Kazachse grens) spelen.
Wederom is het een spannende strijd en
wederom trekken de Russen aan het langste
eind. Er is dan nog van alles mogelijk, maar
de Bosschenaren weten ook dat ze amper 48
uur later alweer op het parket moeten staan
tegen Aris Leeuwarden. ‘De reis van Rusland
naar Nederland behelsde bijna een hele dag.
We wonnen die wedstrijd tegen Aris nog vrij
gemakkelijk, maar weer twee dagen later
moesten we in en tegen Groningen. Je zag
daar het gebrek aan scherpte. We hadden
letterlijk pap in de benen. Bij rust stonden we
43-25 achter. Dat we het uiteindelijk nog wel
spannend maken is leuk, maar je ziet daar wat
veel reizen en Europees spelen met je doet.
Maar goed, dat ‘probleem’ hebben we nu
niet meer. We kunnen ons nu volledig op de
competitie richten.’
met bondscoach Toon van Helfteren en ben
altijd beschikbaar geweest voor het Nederlands
team, tenzij ik natuurlijk een fysieke reden had
om niet mee te doen. Een EK wil je als speler
natuurlijk meemaken en het is fantastisch dat
we ons geplaatst hebben. In de zomer van
2013 waren we al enorm dichtbij, maar door de
dubbele-nationaliteitenaffaire werden we daar
uit de uitslagen geschrapt. Toen hadden we het
geloof al dat het haalbaar was. Alle ellende met
het nationale team van vorig jaar was natuurlijk
dramatisch voor onze sport. De bond draaide
ons bijna de nek om, maar gelukkig is daar nu
een groep van oud-spelers van naam die het
voor het zeggen krijgt. Dat kan alleen maar
helpen. Nu is het aan ons op het parket om het
te laten zien.’
TITEL EN DAN EK
De fans en ook de spelers van SPM Shoeters
smachten wel weer naar een titel. In
2013 verloor het zeer verrassend van Aris
Leeuwarden in de halve finale van de playoffs,
terwijl het vorig jaar in een spannende strijd in
Groningen met 4-3 ten onder ging in de finale.
De laatste Bossche titel dateert van 2012, toen
het met 4-1 in Leiden feest mocht vieren. ‘Met
dit team moet dat zeker lukken, maar je ziet dat
de opponenten gedurende het seizoen steeds
sterker worden. Op dit moment steken wij er
met Leiden, Groningen en Zwolle bovenuit,
maar je ziet dat de onderlinge verschillen tussen
de topploegen kleiner worden. Je ziet aan de
finale van vorig jaar dat thuisvoordeel enorm
belangrijk is. Daarom willen we dit jaar sowieso
bovenaan eindigen in het reguliere seizoen.’
Als het seizoen eind mei, begin juni eindigt,
begint de voorbereiding op het EK. Nederland
is voor het eerst sinds 25 jaar weer aanwezig
op het toernooi van de Europese topploegen.
Akerboom hoopt daar natuurlijk ook bij te zijn,
ondanks zijn afwezigheid afgelopen zomer
tijdens de kwalificatie. ‘Ik heb goed contact
21

Maaike Klein
MAAIKE KLEIN
‘ALLES TE DANKEN
AAN BASKETBALL’
22

Tekst: Luc Reuvers
Foto’s: Peter van der Velde
Maaike Klein (24) streek na een
paar jaar buitenland enkele seizoenen
geleden weer neer in Den Helder.
De gedreven basketbalster runt
tegenwoordig haar schoonheidssalon.
‘Eigenlijk heb ik twee hobby’s.’
Klein, een kind van Den Helder.
De keuze voor basketball werd al op
jonge leeftijd gemaakt. ‘In mijn geval
omdat mijn ouders allebei hebben
gebasketbald en in Den Helder leeft
het heel erg.’ Klein deed ook aan
streetdance. ‘Op een gegeven moment
moest ik wel kiezen omdat ik meer
moest trainen.’ Als klein meisje was ze
als danser actief op het basketballveld.
‘Ik stond soms te dansen bij de
mannenwedstrijden. Dat was wel
grappig.’
Broers en zussen heeft Klein niet, teamgenotes
des te meer. ‘Dat zijn wel mijn zussen, zo voelt
het wel.’ Vanaf haar zesde speelde ze. ‘In begin
alleen een soort tikkertje, maar dat vond ik al
superleuk.’ Al jong won ze een NK. ‘Toen had
ik al zoiets van: ik wil later ook een Nederlands
kampioenschap met de vrouwen meemaken.’
Bij haar eerste nationale selectie kwam het
besef: ‘Het zit er misschien echt wel in.’
De guard dubbelde vaak bij Den Helder in een
hogere leeftijdscategorie. Op haar vijftiende was
ze vaste Oranje-klant, soms dubbel. ‘Twee EK’s
in een zomer was wel veel. Maar hartstikke leuk!’
Een keer U16, twee keer U18 en drie keer U20,
de laatste jaren in combinatie met de Oranje
vrouwen. ‘Wij zijn met U20 gepromoveerd met
Ronald van der Oord en Frans Griffioen. Die
zomer was er veel succes bij de jongens en
nog meer bij de meiden. We dachten dat wij
bijzonder waren, maar alle teams deden het
goed. Natuurlijk hartstikke mooi. Het jaar daarna
mocht ik in de A-divisie spelen en deden we het
ook heel goed.’
KICKEN
De promotie naar de A-divisie was kicken.
‘Dat is een van de mooiste dingen die ik heb
meegemaakt met basketball. Dat is top. We
gingen nooit uit van de mogelijkheid om een
Europees kampioenschap te winnen. Je denkt
daar natuurlijk wel aan, je gaat er altijd voor,
maar het was nog nooit voorgekomen. Te gek
en superleuk natuurlijk. Daar ben ik trots op.
Spelen in de A-divisie het jaar daarna is dan
wel een beloning.’ Enkele oudere speelsters
verdwenen. ‘Ik heb het wel mogen meemaken
en daar ben ik blij om.’
Maar er zijn ook momenten dat Maaike Klein
minder blij is. Bijvoorbeeld als de situatie rond
de bondscoach aan de orde komt. Op het
moment van het interview is Oranje coachloos.
‘Wij speelsters horen ook niet heel veel van de
bond. We waren net bezig met een leuke club
23

Maaike Klein
meiden en professioneler dan voorgaande
jaren. Het is jammer dat ze dat niet meteen
doorzetten.’ Het gedwongen afscheid van
Meindert van Veen als trekker van Oranje doet
pijn. ‘Dat was zeker een klap, niemand had
het verwacht na zo’n periode. Ik vind het niet
netjes hoe ze hem behandeld hebben. Ik ben
helemaal niet happy, zeker niet voor Meindert.
Ik heb mijn hele leven voor hem gespeeld en
24
kan me nu niet voorstellen dat je zo iemand
neerhaalt. Dat verdient iemand niet, die zich
zó lang zó inzet. Hij geeft er alles voor op, soms
niet normaal, maar hij doet het wel. Balen.’ Kleins
ogen verraden pijn. ‘Ik denk elke keer hoe kun
je iemand zó behandelen.’ Onrecht klinkt door.
‘Het team stond achter hem, dan gaat het
goed.’

DERTIG MEDAILLES
Klein grossierde in successen. Afgelopen
jaar moest ze voor een vragenpanel in Den
Helder haar medailles meenemen. In gewicht
voldoende voor een fitness work-out. ‘Ik schrok
daar zelf van. Het was zo’n bos. Het waren iets
van dertig medailles.’ Enkele blinken extra. ‘Die
met de vrouwen van Den Helder en die van de
Europese kampioenschappen natuurlijk.’ Verder:
‘Je kunt niet zeggen de eerste is de mooiste.
Natuurlijk is die mooi, maar als je het weer
meemaakt is het net zo leuk.’ Back-to-back: ‘Dat
proberen we altijd te doen.’
Na het gewonnen EK met U20 vroeg een scout
of ze geïnteresseerd was in het Israëlische
Hapoel Tel Aviv. Klein nam het niet direct
serieus. ‘Toen kreeg ik mailtjes en belletjes of
ik echt wilde komen. Het was mijn droom dat
te doen. Ik was wel wat bang waar ik terecht
zou komen, ik wist niets van het land. Ik was
19 jaar. Ik ben blij dat ik heb het gedaan. Het
was echt een topervaring. Leuke mensen en
een topland.’ Klein, groot als professional. ‘Het
hele jaar sport, dat vond ik toen geweldig.’ En
met toppers. ‘Ik speelde tegen en met WNBA
speelsters, heel erg goed.’ Met midweeks een
Europa Cup-programma. ‘Ik had toen het liefst
elke dag gespeeld. En het reizen was leuk.’
Bovendien kreeg Klein veel speelminuten.
Vermoeiend? ‘Dat maakte me toen niet uit, ik
kon elke dag wel spelen. Nu ben ik ‘oud’ en heb
ik wat meer pijntjes. Toen was ik een rookie en
speelde ik met oude meiden.’
SLOVENIË
Klein koos vervolgens voor ŽKK Celje in Slovenië
en daarmee voor een dubbel speelprogramma.
‘We speelden heel goed en zijn tweede
geworden. In de Adriatic League werden we
derde. We moesten ook veel reizen, maar
dat was allemaal met busjes.’ Een van haar
maatjes was Nika Baric. ‘Ze gaat nu in de
WNBA spelen, ze was toen nog heel jong.’
Later speelde ze voor het Spaanse Carmelitas
Ourense en kwam ze in een wedstrijd de toen
ook in Spanje spelende Leonie Kooij tegen.
‘Leuk, grappig, maar toch raar als je elkaar daar
ziet. Qua ranking zaten we in het midden van
de competitie. Het was best een goed team.
We verloren een paar close games. Dat was
jammer. Spanje is een superleuk land.’
‘Later heb ik er aan meegeholpen dat er twee
Spaanse speelsters, waar ik tegen en mee
gespeeld had, naar Den Helder kwamen om
te spelen’, vertelt Klein. ‘Twee speelsters die
goed waren in Spanje kwamen in Nederland
echter niet uit de verf. Hier draait alles toch
minder om basketball en heb je geen twee
à drie trainingen per dag en 24/7 een heel
team achter je. Daarom ben ik best trots op
wat wij in Nederland kunnen qua basketbal.
Zo›n piepklein landje gaat later echt nog wel
meedoen met de grote jongens.’
WEER DEN HELDER
Na haar Spaanse avontuur kwam Den Helder
weer in beeld. ‘Het laatste jaar dacht ik: Ik moet
ook aan mijn maatschappelijke carrière gaan
denken.’ Klein zette twee jaar geleden een
eigen schoonheidssalon op. Ze geniet van toen
en van nu. ‘Het gaat hartstikke goed.’ Een eigen
zaak opzetten is moeilijk. ‘Zeker in Den Helder.
Ik ben blij dat ik het kan combineren met
basketball. Twee hobby’s heb ik nu.’ Klein hoopt
op de playoffs en een entourage vergelijkbaar
met haar buitenlandse avonturen. ‘Bij de
playoffs zien we dat hier ook. Als we in de finale
staan is het bomvol. Hier is het jammer genoeg
alleen bij belangrijke wedstrijden.’ Dozy Den
Helder moet aan de bak voor playoff-plaatsing.
‘Het is nog nooit zo close geweest. We gaan
ervoor. De andere teams ook, maar voor de
kerst stonden we ook derde dus het is zeker te
doen.’
Voor haar klanten is het te hopen dat Dozy ver
komt. ‘Ik ben chagrijnig als we hebben verloren,
dat is niet leuk voor mijn klanten.’ Basketball
bracht Klein heel veel: ‘Doorzettingsvermogen,
mijn vriend, vriendinnen, mijn hele leven draait
om basketball.’ Een wereld die ze koestert. ‘Als ik
wat ga doen moet het wel wat met basketball
te maken hebben. Ik ben nog niet versleten,
gelukkig niet.’
25

Oranje Boven
SLAPENDE REUS LIJKT EINDELIJK WAKKER TE WORDEN
ORANJE
BOVEN
Tekst: Jan van der Nat
Foto’s: Peter van der Velde
26

Het Nederlands Mannen Team met staf zoals dat acteerde tijdens de All Star Game.
Met daarvoor Paul Meijering, de trotse sponsor voor drie jaar van dit team, en zijn gezin.
De Slapende Reus knippert met zijn ogen. Eindelijk. Enige voorzichtigheid
is nog op zijn plaats, maar het heeft er alle schijn van dat het Nederlandse
mannenbasketball nu dan toch de kans krijgt die het verdient. Overal
ter wereld wordt de populairste zaalsport omarmd en na vele jaren van
wanbeleid lijkt dat nu dan toch ook in Nederland te gaan gebeuren.
Na de afgrijselijke karaktermoord door de Nederlandse Basketball Bond
(NBB) en de daarop volgende redding door de clubs van de Federatie
Eredivisie Basketball (FEB), vond een groepje ex-internationals onder leiding
van Bert Kragtwijk en Rolf Franke het welletjes en zette een beweging
in gang, die zijn voorlopige hoogtepunt beleefde tijdens een prachtige
bijeenkomst bij het All*Star Gala in Den Bosch.
27

Oranje Boven
Door internationals, voor internationals: zij gaan het met zijn allen doen.
VOORSPRONG
Zoals gezegd: enige voorzichtigheid is
nog op zijn plaats. De wedstrijd is nog
maar net begonnen. Niettemin heeft de
stichting Nederlands Mannen Team al een
voorsprong genomen, terwijl de oorspronkelijk
verantwoordelijken konden spelen tot Sint
Juttemis, zonder ook maar in de buurt te
komen van het doel.
FEB-bestuur, in zijn maidenspeech als
voorzichter van de stichting NMT. De nieuwe
club heeft hulp en handjes nodig. Bijvoorbeeld
zoals die werden uitgestoken door (ex-NBBvoorzitter)
Adriaan Helmig, die als jurist onder
andere het contract met de NBB vorm gaf.
Dat doel van het NMT is duidelijk en bepaald
niet gespeend van enig optimisme. Het
Nederlands mannenteam moet terug naar de
top-10 van Europa, waar het ooit een vaste
waarde was met als hoogtepunt de vierde
plaats op het EK van 1983 in Frankrijk. Achter
landen als Italië, Spanje en de Sovjet Unie,
maar vóór Frankrijk en Joegoslavië. Misschien
is de top-10 een utopie. Tenslotte zijn landen
als de Sovjet Unie en Joegoslavië inmiddels
uiteengevallen en omgevormd tot samen een
stuk of tien prima basketballlanden. Maar wie
niet droomt, wordt nooit wakker.
Het was hartverwarmend om te zien hoe al
die toppers van toen zich schaarden achter de
plannen van Kragtwijk, Franke en co. Veel van
de mannen die in de ‘gouden’ jaren zeventig
en tachtig het oranje shirt droegen hebben
inmiddels hun sporen in het maatschappelijke
leven meer dan verdiend. Hebben soms
topfuncties, maar hebben in elk geval allemaal
een netwerk. ‘Boor dat aan”, zei Bert Kragtwijk,
penningmeester in het inmiddels afgetreden
28
De moeder van Rik Smits reikt namens haar zoon de cheque van
25.000 dollar uit.
DONATIE RIK SMITS
Ze zullen wellicht niet en masse in staat zijn
om te doen wat Rik Smits, de beste en meest
succesvolle Nederlandse basketballer ooit,
deed. Via een videoboodschap – hij kon niet
komen omdat hij in de VS familie op bezoek
had – doneerde hij liefst 25.000 dollar (dik

20.000 euro) aan het NMT, een schitterende
stap op weg naar het voorlopige doel. Ook
heel mooi is het contract met een nieuwe
grote sponsor. Het Zaltbommelse staalbedrijf
Paul Meijering, gespecialiseerd in RVS en
ook gelieerd aan SPM Shoeters Den Bosch,
siert vanaf nu voor drie jaar het shirt van de
Oranjeploeg. Drie ton heeft het NMT ongeveer
nodig om Oranje tot en met het EK in Zagreb
en wie weet tot en met Lille het programma
te kunnen bieden, dat nodig is om optimaal te
kunnen presteren.
De nationale mannenploeg verdient dat dubbel
en dwars en de groep, die er nu achter staat
geeft het vertrouwen dat dit ook gaat lukken.
Het NMT heeft de steun van de clubs van de
FEB en formeel natuurlijk ook van de NBB. Dat
laatste moet nu eenmaal, omdat wereldbond
misschien wel ooit vergeten, maar nimmer
vergeven. De komende vijf jaar – zo lang loopt
voorlopig het mandaat – is het woord aan de
stichting NMT.
RECORD-BONDSCOACH
Natuurlijk – wie had er anders verwacht? –
werd Toon van Helfteren officieel aangesteld
als bondscoach, al wil de recordinternational,
die met zijn zestiende wedstrijd van deze
campagne Ruud Harrewijn zal aflossen als de
bondscoach met de langste staat van dienst,
nadrukkelijk zijn ‘assistent’ Sam Jones op gelijk
niveau naast hem noemen. (‘Sam zie ik als
Associate Head Coach, zoals de Amerikanen het
zo fraai zeggen’).
In een interview recentelijk in dit magazine
hield Van Helfteren nog even de boot af en
droomde hij van een zak geld ergens
in een leuk land. Maar wie hem wat
langer kent, wist dat hij alleen bij
een heel bijzondere aanbieding
het Oranjeschip zou verlaten. Hij
was tenslotte de kapitein, die de
boot langs klippen stuurde, waarop
normaal gesproken schipbreuk zou
worden geleden.
Toon van Helfteren met opperspreekstalmeester en bestuurslid
NMT Jacob Bergsma
FIBA stichtingen als NMT niet erkent en
alleen nationale bonden als gesprekspartner
accepteert.
Dat en niet meer mag en moet de taak zijn van
de NBB, want wat er de afgelopen jaren in en
door ‘Nieuwegein’ is gedaan, mogen we dan
De vierde plek op het EK van
1983 mag dan als hoogtepunt
zijn genoteerd in de historie van
het nationale mannenbasketball,
de plaatsing voor het EK van
dit jaar verdient minstens een
gelijkwaardige plek. En dan mag
je alle mensen noemen, die een
bijdrage hebben geleverd. Staf en
spelers. De grenzen van fatsoenlijk topsport
bedrijven werden namelijk ver overschreden.
Niemand zou het Van Helfteren c.s. kwalijk
hebben genomen, wanneer ze het bijltje er
bij hadden neergegooid, toen driekwart van
de Oranje-kandidaten afviel. De plaatsing
via die geweldige wedstrijd in Leiden tegen
Montenegro was alleen daarom al een unieke
prestatie.
29

Oranje Boven
Als er dus mensen zijn, die verdienen te
oogsten van wat nu door het NMT is gezaaid,
dan zijn het wel Toon van Helfteren, Sam
Jones, de rest van de staf en de spelers, die
door Europa reisden op een manier, die bijna
mensonterend was, die hun eigen koffie
en biertje moesten betalen, maar geweldig
presteerden.
MAXIMAAL PRESTEREN
Niet alle spelers die het feestje in de Vijf Meihal
vierden, zullen er deze zomer bij zijn. Je moet
eerlijk zijn. Als iedereen beschikbaar is, is er
een sterker team samen te stellen. Dat doet
natuurlijk een beetje pijn na de zomer van
2014, maar Van Helfteren wil en moet maximaal
presteren, straks in Zagreb. Daarom zal een
beroep worden gedaan op de topspelers uit
het buitenland (Henk Norel, Robin Smeulders
en wellicht meer) en uit de eigen Dutch
Basketball League (Akerboom, Wessels, Jansen,
enz).
‘Wij zullen om te beginnen een man of 22
uitnodigen voor de eerste trainingen en
Bert Kragtwijk geeft een shirt aan de nieuwe sponsor van het
Nederlands team Paul Meijering van Paul Meijering
Stainless Steel
gaande het proces valt dan een aantal af tot
uiteindelijk 16 spelers. We willen met de best
mogelijk groep naar het EK. Dat is nodig om
iets te kunnen presteren’, zei Van Helfteren. De
voorbereiding staat al voor een groot deel in
de steigers. Het vinden van goede toernooien
was eigenlijk nauwelijks een probleem.
Nederland is een graag geziene gast. Wat een
topprestatie al niet vermag…
Op weg naar Zagreb speelt Nederland onder
andere toernooien in IJsland, Estland, Italië
en als klap op de vuurpijl in Griekenland,
waar uiteraard het gastland (tegenstander
ook in Zagreb), Turkije en Litouwen de
tegenstanders zullen zijn. Zo bekeken is de
top-10 van Europa al gehaald…
30

Niet om het geld
In 2007 speelde Nederland een uitwedstrijd in Albanië. De startende
center voor Albanië was een oude vriend en na de wedstrijd gingen
we ergens nog wat eten. We bespraken de gang van zaken rondom
onze nationale selecties. Hij beklaagde zich over het gebrek aan
budget bij de Albanese Bond en de goedkope vluchten en hotels
die daar het gevolg van waren. Tot zijn verbazing vertelde ik dat het
Nederlands team dezelfde goedkope vluchten nam en in dezelfde
hotels verbleef.
Column
Peter van Paassen speelde, na
zijn opleiding op St. Bonaventure in de
Verenigde Staten, twaalf seizoenen als
professional in België, Spanje, maar
vooral in Nederland bij Den Helder,
Amsterdam en Den Bosch. Het seizoen
2012-2013 was zijn laatste.
Het was genoeg geweest en tijd voor een
maatschappelijke loopbaan. Hij werkte
als consultant sportcommunicatie en is
nu docent Sport & Media aan de Fontys
Economische Hogeschool Tilburg.
In deze column laat hij maandelijks zijn
licht schijnen op de Nederlandse sport en
– logisch – het basketball in het bijzonder.
‘‘ En krijgen
jullie ook zo’n
waardeloze
dagver
goeding?”
“En krijgen jullie dan ook zo’n waardeloze dagvergoeding?” vroeg
hij. Toen ik antwoordde dat wij geen vergoeding kregen keek hij mij
geschokt aan. Toen begon hij te schaterlachen. “My country doesn’t
have money to fix our roads, or to build working streetlights, but at
least we get some money to play basketball!”
Elk land hanteert een eigen systeem om internationals te belonen
voor hun inzet. Bonussen voor gewonnen kwalificatiewedstrijden
of deelname aan een groot eindtoernooi zijn de gewoonste zaak
van de wereld. Israël hanteert een uitgekiend systeem waarin
alle dagvergoedingen, bonussen en andere beloningen op een
spaarrekening worden gezet. Pas na het officieel beëindigen van de
interlandloopbaan krijgt de speler dit uitgekeerd. Bedragen van meer
dan een ton zijn dan geen uitzondering.
Ook zijn er landen die er grote bedragen voor over hebben om
zwakten in hun nationale selectie op te lossen met het naturaliseren
van een Amerikaan. Tegen een vergoeding natuurlijk. Zo kreeg JR
Holden een jaar of tien geleden naar verluidt persoonlijk een Russisch
paspoort en een geldsom van tegen een miljoen dollar uitgereikt
door president Puttin. Een Montenegrijns paspoort leverde Omar
Cook ongeveer de helft op.
Dit soort praktijken zijn in Nederland uiteraard niet aan de orde.
Naturalisatie tegen betaling is ondenkbaar en de huidige generatie
internationals heeft nog nooit een noemenswaardige vergoeding
gekregen voor deelname aan het Nederlands team. Spelers die al
acht jaar lang per seizoen gemiddeld zeven weken vrije tijd (soms
weg van vrouw en kinderen) opofferden hebben dus in totaal
meer dan een jaar vrijwilligerswerk verricht in vaak amateuristische
omstandigheden.
Basketballen voor je land doe je uit trots, of omdat het spelen van
interlands goed is voor je eigen carrière. Maar bij het ontbreken van
welke financiële prikkel dan ook zal een Nederlandse international
het vooral doen omdat het gewoon erg leuk is. Hoe lachwekkend
dat in de ogen van een Albanees dan ook moge zijn.
31

Yannick Franke
De razendsnelle opmars van Yannick Franke
‘GEEN TIJD VOOR
ONVOLWASSEN
GEDRAG’
Tekst: Menno Schraven
Foto’s: Peter van der Velde
Nog maar twee seizoenen geleden maakte hij
voorzichtig zijn eerste minuten in de Dutch Basketball
League. Nu voert Yannick Franke meer dan verrassend
de topscorerslijst aan. Werd hij onlangs verkozen
tot starter in de All* Star Game en maakte hij daarin
ook zijn eerste wedstrijddunk. Een gesprek met
een opmerkelijk volwassen en groot talent over
ontwikkelen, mentale druk en ‘de verdediging eerlijk
houden.’
32

Yannick Franke
‘Ik hoop een voorbeeld voor andere jonge
spelers te kunnen zijn. Dat het wél mogelijk is
om vroeg door te breken in de eredivisie.’ Hij
zegt het bijna achteloos, zonder kapsones. En
het klinkt niet eens gek uit de mond van een
pas achttienjarige, jonge sportman. Daarvoor
zijn de huidige prestaties van Yannick Franke,
zoon en kleinzoon van de oud-internationals
Rolf en wijlen Wim ook veel te indrukwekkend.
Toch geeft Franke junior na enig overdenken
toe wel verbaasd te zijn over wat hij dit seizoen
wekelijks bij Challenge Sports Rotterdam
laat zien. Zoals de gemiddeld 18 punten per
wedstrijd die hem in elk geval tijdelijk de status
van beste scorer in de eredivisie brengen. ‘Het
doel is nog steeds zo veel mogelijk ontwikkelen.
34
Vorig jaar moest ik echt leren wat het is om
te spelen in de eredivisie. Zo veel mogelijk
minuten maken en het niveau ervaren. Voor
dit seizoen wilde ik uitgroeien tot een meer
constante factor. Dat doel lijk ik te gaan halen.’
In 2012 verruilde Franke Harlemlakers, de club
in Amsterdam waar hij het basketballen al heel
jong leerde, voor het professionele Zorg en
Zekerheid Leiden. De clubleiding, onder wie
toenmalige coach Toon van Helfteren, had al
snel in de gaten dat men een bijzonder talent
had binnengehaald. Franke belandde niet in
het U20-team zoals aanvankelijk de bedoeling.
Als jonkie werd hij meteen doorgeschoven naar
het opleidingsteam in de promotiedivisie en
ook mocht hij aansluiten bij het eerste.

NAAR ROTTERDAM
Toch koos hij halverwege het vorige seizoen,
na amper anderhalf jaar Leiden, voor een
vertrek naar Rotterdam. Simpelweg omdat
hij verwachtte daar meer aan spelen op het
hoogste niveau toe te komen. Franke had de
moed het Van Helfteren rechtstreeks mede te
delen, al werd zijn plotselinge vertrek door de
club niet bepaald in dank afgenomen. Toch
lijkt die move heel goed te zijn uitgepakt. Bij
Rotterdam maakt Franke vooral dit seizoen
een geweldige ontwikkeling door. ‘Als jonge
speler moet je je ieder seizoen afvragen waar je
jezelf het beste kunt ontwikkelen. Leiden is een
topploeg en de coach heeft het dilemma dat-ie
moet winnen. Bij Rotterdam verwachtte ik meer
kansen te krijgen.’
Franke wijst op de jonge leeftijd van het team
uit de Maasstad, in combinatie met een aantal
ervaren spelers die de kar moeten trekken.
‘Naast Ties Theeuwkens zijn dat bijvoorbeeld
Robert Krabbendam en Lucas Steijn. Van
hun ervaring kan ik leren. Vooral omdat ze
al zoveel hebben meegemaakt. Ze vertellen
iets, waardoor je beter bent voorbereid op de
situatie als die komt in een wedstrijd. Ik wissel
vaak met Ties de één-twee-positie af. Als guard
heb je meer controle over de bal. Maar het
is ook belangrijk om zonder bal goed vrij te
komen en over screens te rennen.’
MENTAAL SPEL
Twee ochtenden per week rijdt hij zelf vanuit
De Kwakel bij Aalsmeer naar Rotterdam. Voor
drie avondtrainingen kan hij vanuit Leiden, waar
hij nog 5 VWO volgt, meerijden met Robert en
Lucas. ‘Je moet er wat voor over hebben. Op
mijn vijftiende bedacht ik me dat ik wel op dat
veld in de eredivisie wilde komen te staan. Dat
betekent hard werken, maar als je resultaat ziet,
wil je het doen.’
Het belangrijkste is om je als speler te blijven
ontwikkelen, betoogt Franke. ‘Basketball is
een mentaal spel. Ik heb daar al een stap in
gemaakt, maar op dat vlak wil ik nog sterker
worden, mezelf niet door tegenslag van de
wijs laten brengen. Tegenstanders letten nu
ook meer op mij. Analyseren van te voren mijn
spel. Dit is eigenlijk de eerste keer op hoog
niveau, dat ik daar mee te maken krijg en waar
ik mentaal op voorbereid moet zijn. Leren
van de dingen die je niet verwacht. Achteraf
bedenken wat je beter had kunnen doen en
dat een volgende keer ook uitvoeren. Basketball
is een mannenwereld. Daar is geen tijd voor
onvolwassen gedrag. Als het erop aankomt,
moet je er staan.’
Zo eindigde hij de wedstrijd tegen Weert op 36
punten, na al 27 punten te hebben gemaakt
in de eerste helft. Helaas ging het door Franke
zelf gecreëerde laatste schot voor de winst in
de wedstrijd mis. Het was mijn eerste ‘game
35

Yannick Franke
winner attempt’. De verdediger dacht dat ik
over het screen ging, de center dacht uit te
stappen voor de help. Ik maakte een cross
beweging en nam de driepunter. Het was een
goede actie, maar hij ging alleen mis. Dat is kut
met peren. We hadden nog de rebound en een
score, maar die was buiten de tijd. In je carrière
mis je sowieso meer winnende schoten dan je
er maakt. Maar deze ervaring neem ik wel mee
en de volgende keer schiet ik zo’n bal wel raak.’
BODY LANGUAGE
‘Na bijna elke wedstrijd kijk ik samen met mijn
vader naar de tape en vraag ik feed back. Men
zegt dat je ouders, mijn moeder heeft ook
op hoog niveau gespeeld, geen objectieve
feedback kunnen geven, maar ik denk dat
het wel kan. Bepaalde dingen, zoals je ‘body
language’, krijg je zelf niet mee als je in het
veld staat. Dan denk je bijvoorbeeld dat je
agressief staat te verdedigen, terwijl je slap
en lui overkomt. Ik kijk veel video samen met
mijn vader. De kunst is om uit de hoeveelheid
informatie die je van mensen krijgt, datgene
te halen wat voor jou van toepassing is en om
daaraan te werken. Het is belangrijk om in de
aanval je verdediger te verrassen door sneller
te zijn of acties te maken, die hij niet verwacht.
Vervolgens kan de verdediger niet meer
smokkelen door op afstand te staan of onder
het screen door te gaan. Op deze manier houd
ik de verdediger eerlijk.’
Alles wat nu gebeurt is een extraatje, dat ik nu
ineens topscorer van de eredivisie ben en als
All*Star ben gekozen, had ik niet zo gepland.
Maar het is natuurlijk heel leuk dat mensen
waarderen wat je doet en heel Nederland op
mij stemt. Ik probeer iedere wedstrijd opnieuw
te benaderen. Je kunt altijd met mindere
prestaties te maken krijgen, maar ik heb nog
geen extra druk gemerkt. En die moet je jezelf
ook niet opleggen, omdat je een All*Star bent.
Dit is een mooie fase, maar mijn uiteindelijke
doel ligt verder dan Nederland. Spelen in een
van de sterkere buitenlandse competities. In
Duitsland, Frankrijk of Spanje, dat lijkt me heel
mooi.’
36

Gekte
De kiem van elke topprestatie in de sport is gekte. Het is alweer
een eeuwigheid geleden dat de volleyballers goud haalden op
de Olympische Spelen. Maar toen ze aan hun ambitieuze project
begonnen, werden ze door velen uitgelachen en voor gek verklaard.
Aanvankelijk zonder enige betaling sloten ze zich echter op in de
Bankras sporthal, trainden zowat dag en nacht tegen de heersende
mores in, met slechts dat ene doel voor ogen.
Column
Charis Sideris speelde in de
eredivisie en het nationale team, was
coach in Nederland en België en is een
hartstochtelijk schrijver over zijn sport
in De Telegraaf en uiteraard ook in dit
magazine.
Gekte vind je op alle niveaus en fronten. Gekte is de extreme vorm van
intrinsieke motivatie: je stelt een schijnbaar onhaalbaar doel, en doet er
vervolgens alles aan om dat doel te halen. Om die ultieme vorm van
zelfkastijding te kunnen opbrengen, moet je een beetje gek zijn. Een
gymzaaltje huren om daarin extra schottraining te doen of om aan
je techniek te werken. Bij elke schottraining tellen: hoeveel heb je van
welke positie raak geschoten? Hoe vaak na welke schijnbeweging?
Tellen en opschrijven, zonder dat iemand daarom vraagt. Gekte is
buiten door weer en wind extra looptraining doen, zonder coach,
zonder loop- of conditietrainer, zonder teamgenoten om je achter te
verschuilen. Jij wilt namelijk beter worden dan zij.
Gekte was afgelopen zomer de bereidheid van een stelletje tot
dan anonieme basketballers die – zonder enige honorering, en in
abominabele omstandigheden – een fantastische prestatie leverden
door zich met een veredeld C-team voor het eerst in 25 jaar te plaatsen
voor de EK-eindronde.
Ideaal is het als gekte inspireert: als jouw rücksichtsloze bezetenheid
besmettelijk blijkt. Die bijkans sprookjesachtige prestatie van Oranje
inspireerde enkele oud-internationals tot het durven dromen. Dromen
over continuering, dromen over een vaste plek bij de Europese (sub)
top, over een gedegen jeugdopleiding. Voormalige steunpilaren van
Oranje Bert Krachtwijk, Frank Kales, Rolf Franke, en enkele anderen
kwamen bij elkaar, bundelden hun krachten. En nu, enkele maanden
later, hebben ze niet alleen een nieuwe entiteit opgericht die, buiten
de vrijwel failliete NBB om, de nationale mannenteams gaat
beheren, maar die daarvoor ook nog eens de financiering voor de EKvoorbereiding
heeft rond gekregen.
‘‘ Gekte
inspireert“
Bijna 100 oud-internationals waren op die gedenkwaardige All
Star zondag in Den Bosch getuige van de presentatie van het NMT,
het Nederlands Mannen Team, de stichting die voortaan deze
ambities wil waarmaken. De opkomst was overdonderend, de bijval
onvoorwaardelijk. Met als hoogtepunt het filmpje van onze NBAlegende
Rik Smits die zich achter die plannen schaarde en 25.000
dollar aan de stichting schonk ter verwezenlijking van die plannen.
Velen zullen destijds, toen Kragtwijk en consorten hun ambities
kenbaar maakten, ze voor gek hebben verklaard. Die zwartkijkers
hadden gelijk. Die oud-internationals zijn gek. Gelukkig maar.
37

Nieuws elke maand
EN DE REST IS
GESCHIEDENIS
JANUARI 2015
Nieuws is in het digitale tijdperk
vluchtiger dan ooit. Wat vandaag
belangrijk is, zit morgen diep weggestopt
in het archief. Als het Nederlands
basketball Jacob Bergsma niet zou
hebben, ging alles verloren. Gelukkig
houdt hij een dagboek bij, zodat het
belangrijkste nieuws elke maand is terug
te lezen in Rebound.
Tekst : Jacob Bergsma
foto’s : Peter van der Velde
Bij het begin van het nieuwe jaar kiezen we voor een nieuwe naam voor deze rubriek. Omdat
Rebound voortaan aan het einde van de maand verschijnt, loopt de historische periode steeds
tot en met de helft van de maand.
17
Jesse Markusse keert via Aris Leeuwarden terug bij BC
Apollo. In 2013 legde de center de omgekeerde route
af.
20
Ten koste van Binnenland plaatst Landstede zich
eenvoudig voor de halve finales van de strijd om de
NBB Beker: 43-88.
21
In de EuroChallenge verliest SPM Shoeters in Frankfurt
met 75-70 van de Fraport Skyliners. De Duitsers hebben
daar in het slot van de wedstrijd wel een 11-0 run en
een hoop Bossche persoonlijke fouten voor nodig.
22
Donar zit in de halve finale van de NBB Beker. Dat gaat
ten koste van Rotterdam. Geen verrassing, want voor de
tweede keer op rij wordt het een dikke Groningse zege:
90-75.
25
Zorg en Zekerheid Leiden plaatst zich in Utrecht voor
de halve finale van de strijd om de NBB Beker. De
Leidenaars verslaan Cangeroes met 45-87.
26
Donar gaat ouderwets op de Hollandse toer. De
Groningers trekken in Bill Clark de vierde Amerikaan aan.
Clark komt uit de Franse B-divisie, speelde vorig seizoen
in Oekraïne en kaapt nu de speeltijd van Nederlands
talent weg.
27
SPM Shoeters komt van grote achterstand terug om
de Esten van Tartu Rock in de laatste seconden de
genadeklap toe te dienen. Een solistisch sprongschotje
van Brandyn Curry, de Bossche uitblinker, in de
slotseconden bepaalt de eindstand op 78-77.
28
Net als Donar haalt ook Zorg en Zekerheid Leiden een
extra Amerikaan. De Leidenaars nemen Maurice Creek
(links op de foto) over uit de failliete boedel van Den
Helder Kings.
29
Maar liefst drie spelers worden uit het veld gestuurd
bij de wedstrijd tussen Rotterdam en Groningen. Craig
Osaikhwuwuomwan geeft Michael Kok tot twee keer
toe een kopstoot. Wanneer Kok verhaal komt halen,
gaat ook Sean Cunningham zich ermee bemoeien. Drie
rode kaarten zijn het gevolg.
38

FEBRUARI 2015
01
In Dagblad van het Noorden meldt Donar dat Craig O.
en Sean Cunningham een boete van de club hebben
gekregen. De spelers duperen hun club niet alleen
uit oogpunt van sportiviteit, maar lopen ook tegen
schorsingen op.
03
SPM Shoeters verliest na twee verlengingen thuis van
Avtodor Saratov. De Russen komen met 107-108 erg
goed weg uit de Maaspoort. Kees Akerboom tekent
voor 27 punten.
04
Beoogd bondscoach Toon van Helfteren geeft een
selectie van vijftien namen vrij voor het Nederlands
team dat het in de All*Star Game gaat opnemen
tegen door het publiek gekozen spelers. Van Helfteren
selecteert: Arvin Slagter, Kees Akerboom, Ralf de Pagter
en Stefan Wessels van SPM Shoeters Den Bosch, Worthy
de Jong, Mohamed Kherrazi, Jeroen van der List en
Rogier Jansen van Zorg en Zekerheid Leiden, Thomas
Koenis, Ross Bekkering en Sean Cunningham van Donar
Groningen, Leon Williams van Landstede Basketball
Zwolle, Dimeo van der Horst van BC Apollo Amsterdam
en Nick Oudendag van ETB Wohnbau Baskets Essen
(GER). Ross Bekkering is de enige speler in de selectie
die nog niet eerder het Oranje shirt aangetrokken,
maar de center van Donar is op zijn retour van een
langdurige blessure.
04
In de All*Star Game neemt Oranje het in elk geval op
tegen Yannick Franke, Brandyn Curry, Kees Akerboom,
Will Felder en Reggie Johnson. De startende vijf wordt
gekozen door de lezers van de site basketballleague.nl.
04
Ondanks een nederlaag verschaft Donar zich een
prima uitgangspositie om de finale van de NBB Beker
te bereiken. In Leiden verliezen de Groningers met 79-
78 van Zorg en Zekerheid. De Leidse voorzitter Marcel
Verburg twittert optimistisch: ‘Gelijkspel op 5 maart in
Groningen is voldoende.’
04
Maurice Creek maakt in de bekerwedstrijd van ZZ
Leiden tegen Donar zijn debuut. Daarmee is de
papierwinkel voor Creek aanmerkelijk sneller rond, dan
voor de Amerikanen bij het begin van het seizoen.
05
Arvin Slagter is een van de acht aangewezen
deelnemers aan de Three Point Shoot out tijdens het
All*Star Gala. Slagter verdedigt zijn titel.
07
De Tucht- en Geschillen commissie van de NBB stuurt
Craig Osaikhwuwuomwan voor vier wedstrijden naar
de kant en Sean Cunningham - wegens recidive -
voor drie. De spelers van Donar krijgen hun schorsing
opgelegd naar aanleiding van het opstootje tegen
Rotterdam. Donar is not amused dat de straffen eerder
bij de media bekend zijn dan bij de betrokkenen.
10
Ook de
return tegen
Avtodor
Saratov wordt
SPM Shoeters
door de neus
geboord.
Ondanks
dit keer 28
punten
van Kees
Akerboom
winnen de
Russen met
89-85.
10
De
tegenstand van het Nederlands team in de All*Star
Game wordt voornamelijk gevormd door de
Amerikanen uit de DBL. Yannick Franke en Kenneth van
Kempen vormen de Nederlandse inbreng bij the best of
the rest.
10
The best of the rest wordt in de All*Star Game niet
geleid door Eddy Casteels, maar door Herman van den
Belt van Landstede Basketball Zwolle.
11
Remy de Wit wordt benoemd tot bondscoach van
het Nederlands vrouwenteam. De benoeming loopt
tot en met het EK van 2017. De Wit is de opvolger van
Meindert van Veen.
13
Andre Burton keert terug bij BS Weert. De Amerikaanse
guard/forward speelde ook in het seizoen 2006-2007 in
Limburg. Hij gaat nu op amateurbasis aan de slag.
13
Aris Leeuwarden legt zijn eerste twee spelers voor het
seizoen 2015-2016 vast: Quincy Treffers en Nigel van
Oostrum tekenen beiden voor één jaar bij. De twee
kwamen dit seizoen over uit de failliete boedel van Den
Helder Kings.
39

ALL STAR GALA
40
Tekst: Jan van der Nat
Foto’s: Robert Verboon
In het seizoen 2006-2007 werd de Dunk Contest
geschrapt uit het programma van het All*Star
Gala en vervangen door de Skills Challenge,
een dribbel, pass, schot en lay-up circuit. Dat
onderdeel werd gekopieerd van het NBA
All*Star Weekend. Dat was niet voor niets.
Het dunken was al een paar jaar een drama.
Het was bijna niet te doen om een behoorlijk
deelnemersveld bijeen te krijgen en als dat al
lukte, dan wemelde het van de ‘last moment’

afzeggingen. Spelers wilden of mochten niet
van hun coach (blessuregevaar) of waren
‘geblesseerd’. Dat laatste staat niet voor niets
tussen aanhalingstekens…
In de jaren daarna stond de dunkwedstrijd
gewoon weer op het programma. Soms
met leuke momenten, maar vaker van een
bedroevend niveau. Er werden ‘artiesten’ bij
gehaald van buiten de eredivisie, maar het werd
nooit meer de spectaculaire afsluiting van een
leuk All*Star Gala, die het ooit was. Dit jaar in
Den Bosch bereikte de Dunk Contest misschien
wel het absolute dieptepunt. Met alle respect
voor de uiteindelijke winnaar Orlando Gomez
van SVU Amstelveen, Yannick Aan de Wiel van
Harlemlakers, Chris Denson van SPM Shoeters
en Vaidas Tamasauskas van Challenge Sports
Rotterdam, maar het niveau was, in weerwil van
de negens en tienen die je om de oren vlogen,
41

42
ALL STAR GALA

niet meer waard dan een mager, heel mager
zesje.
Alle reden dus om de dunkwedstrijd volgend
jaar maar weer eens te schrappen, voor
een beetje spektakel een groep van die
professionele springveren uit te nodigen en
voor de echte basketballers andere onderdelen
te verzinnen. De Skills Challenge is best aardig
en wat te denken van trio’s, samengesteld uit
een speler, een speelster en een ‘legende’ uit
één stad of regio, die vanaf bepaalde plekken
moeten scoren. Ook een NBA-onderdeel, maar
beter goed gejat, dan slecht bedacht.
Wat wél in orde was, was de rest van het
programma. De All*Star Game was vermakelijk
en de spelers begrepen prima waar het om
ging. Ook dat het aan het einde een beetje
spannend moest zijn. Bijna kwam er zelfs
een verlenging, maar uiteindelijk won het
Nederlands team met 127-125.
43

ALL STAR GALA
Ook de jonge garde begreep wat er werd
verwacht in een All*Star Game. Noord
mocht daarom in het laatste kwart nog flink
terugkomen om ogenschijnlijk wat spanning te
creëren. Zuid liet zich de winst echter niet meer
afpakken: 108-103.
Maurice Creek bewees met zijn zege in de
driepuntwedstrijd (18-17 tegen Landstede’s
Valentijn Lietmeijer in de finale), dat ZZ Leiden
er voor de rest van het seizoen een gevaarlijk
wapen bij heeft.
Laat het (nieuwe) FEB-bestuur snel een
werkgroep formeren, die zich buigt over de
formule van het All*Star Gala. Er ligt een aantal
goede bouwstenen klaar. Het Nederlands team
tegen de rest is prima, bijvoorbeeld. Maar een
show van een uurtje of vier is geen kwestie van
organiseren, maar van creatief nadenken over
hoe je voorkomt, dat een toeschouwers ook
maar het idee krijgt om zijn plaats te verlaten.
Waar nog wel ‘een onsje’ bij kan is het
entertainment. Dat was met een doorsnee
groep dansmeiden en drie (en een ‘halve’)
mascotte aan de magere kant. Tien minuten
stilte in de rust van de hoofdwedstrijd was bijna
dodelijk…
44

Aron Royé
Aron Royé
TERUG
OP HET
OUDE
NEST
Tekst: Charis Sideris
Foto’s: Peter van der Velde
46

Net als zo veel anderen is ook
Aron Royé lang het slachtoffer
geweest van het onafzienbare leger
doorgaans matige Amerikanen dat
de Nederlandse basketballvelden zo
lang heeft bevolkt. Jarenlang heeft hij
bij respectievelijk Leiden en Groningen
zijn rol als stand-in met wisselend
succes vervuld, en met wisselende
waardering van coaches, media en
publiek. Alleen bij BC Apollo mocht
en mag hij de verantwoordelijkheid
dragen van startende spelverdeler.
En dat doet hij met verve. Na enkele
maanden in het sterfhuis van Den
Helder te hebben rondgedoold, is hij
weer terug op het oude, Amsterdamse
nest. We spreken hem enkele dagen
na de miraculeuze thuiswinst in de
allerlaatste seconde van Apollo op Aris
Leeuwarden.
Daarin speelt Royé een belangrijke rol. Hij is
duidelijk de leider van het team, zet de lijnen
uit, en neemt beslissende initiatieven op
belangrijke momenten. Hij doet dat bovendien
zonder het vocale misbaar dat vaak met
leiderschap wordt verward. ‘Ik zal dat best van
nature hebben meegekregen’, verklaart Royé,
‘maar dat heb ik pas geleidelijk ontwikkeld.
Ik probeer het verlengstuk van de coach in
het veld te zijn. Voor een point guard is dat
natuurlijk extra belangrijk. Het is moeilijk te
zeggen op welke punten ik me de afgelopen
jaren verder heb ontwikkeld, maar ik geloof
dat mijn fundamentals beter zijn geworden,
mijn schot is iets beter, vooral uit de dribbel,
en ik voel me rustiger in het veld. Ik heb altijd
keihard gewerkt, was tot voor kort dan ook
vooral een goede verdediger. De laatste tijd
heb ik ook meer aanvallende dreiging. Ik durf
veel meer verantwoordelijkheid te nemen.’ Dat
laatste blijkt ook in het duel tegen Leeuwarden.
In de hectische slotfase is het telkens Royé die
de psychologisch belangrijke punten scoort
of laat scoren, middels gewaagde drives of
uitgekookte assists.
IDEALE CLUB
Wat dat betreft is BC Apollo een ideale club
voor contractloze, maar ambitieuze spelers
zoals ook Dimeo van der Horst en Max van
Schaik, die zich op het hoogste niveau willen
profileren. Na uitstapjes naar Matrixx Magixx
en Gas Terra Flames in Nijmegen en Groningen
stagneerde de ontwikkeling van het grote
talent dat Van der Horst genoemd mag worden.
En Van Schaik kreeg zijn jeugdopleiding in
Spanje, waar hij achtereenvolgens uitkwam
voor het juniorenteam van Badalona en twee
derde divisieteams, vooraleer hij in Den Helder
strandde.
Royé: ‘Hier is gewoon geen geld, niemand
krijgt een cent uitbetaald, hoogstens
een tegemoetkoming in wat secundaire
arbeidsvoorwaarden. Na het faillissement
van Den Helder, waar we maar één van de
47

Aron Royé
vier maanden dat we daar speelden kregen
uitbetaald, kregen we van het UWV 13 weken
salaris uitgekeerd, en 6 weken vooruitbetaald.
Het was voor mij dan ook een logische keus
om weer hier in Amsterdam te komen spelen.
Ik woon en studeer hier, en kon dat mooi
combineren. Op mijn eerste training voelde ik
me rot. Het niveauverschil met wat ik gewend
was, was groot. En ik had het gevoel dat ik met
hangende pootjes was teruggekomen. Maar
dat wende snel, ik kende de meeste jongens
nog van vroeger. We hebben sinds de overstap
van Sergio de Randamie en mezelf veel
mogelijkheden met dit team. Er is talent, een
goede mix van jeugd en ervaring. En het klikt.
Als we ons gaan concentreren op verdedigen
en de daarbij horende discipline kunnen we
nog voor verrassingen gaan zorgen. We gokken
op de zesde plaats.’
48
GRILLIG
De basketball-loopbaan van Royé is grillig
verlopen. ‘Op mijn achttiende tekende ik bij
Leiden’, blikt de spelverdeler terug. ‘Ik moest
ineens op mezelf gaan wonen, maar dat
vormde geen probleem. Het basketball ging
minder. Ik had het niet naar mijn zin: ik werkte
keihard op elke training, dit in tegenstelling
tot enkele van onze luie Amerikanen, maar ik
kreeg van coach Ivo Boom nauwelijks speeltijd.
Na twee seizoenen besloot ik te vertrekken en
tekende bij een Spaanse derde divisieclub. Daar
heb ik echter maar een maand getraind, omdat
Leiden geen schuldvrijverklaring wenste af te
geven die nodig is voor zo’n overschrijving. Men
wilde een deel van de investering terugkrijgen.
Maar ik zocht een plek waar ik me optimaal
kon ontwikkelen, en had het gevoel dat dit bij
Leiden niet ging gebeuren. Daardoor werd
ik geremd in mijn ontwikkeling. Gelukkig zag

Marco van den Berg, de toenmalige coach van
Gas Terra Flames, het wél in mij zitten en vertrok
ik naar Groningen. Daar beleefde ik drie mooie
jaren. Het klikte, zowel met de coach als met de
ploeg. Ik speelde zo’n 20 minuten per wedstrijd,
we werden in het tweede jaar landskampioen.
In het derde jaar wonnen we de beker, maar
verloren de zevende en beslissende wedstrijd
van de play-off finale na drie verlengingen van
Leiden. Daarna vertrok Marco, maar wilden
ze wel met me verder. Ik had inmiddels het
contract met mijn agent Ruud Harrewijn
opgezegd en voerde de onderhandelingen
alleen. Hun aanbieding beviel me niet. Ik dacht
dat ik, nu ik alleen onderhandelde, geen 10
procent commissie aan mijn agent hoefde af
te dragen. Maar dat bleek niet het geval te zijn,
want Harrewijn had een contract met de club
getekend dat hij 10 procent van mijn salaris
zou krijgen zo lang ik daar zou spelen, ook al
vertegenwoordigde hij mij niet meer.’
‘Ik was hier helemaal klaar mee’, vervolgt Royé,
‘en besloot te vertrekken naar Amsterdam,
waar ik daarna twee seizoenen heb gespeeld.
En na dat intermezzo in Den Helder ben ik
dus weer terug op het oude nest. Ik heb mijn
ambitie voor een professionele carrière nog niet
opgegeven. Voorlopig vind ik de afwisseling
tussen studeren en basketball erg prettig. Na
een dag studeren, kan ik tijdens de training
lekker afreageren en mijn hoofd leegmaken. Als
er een goede aanbieding komt, ben ik bereid
om de studie op een lager pitje te zetten, ik
hoop dan in twee jaar te zijn afgestudeerd.
Daarna zal ik een keuze moeten maken,
afhankelijk van de situatie. Als ik niet bij een
goede club terecht kan, zal ik moeten kiezen
voor mijn maatschappelijke carrière. Ik studeer
psychologie, maar wil niet de klinische kant op,
heb geen zin om met zieke mensen te werken.
Vermoedelijk ga ik dan iets doen in de sport
of de arbeid- en organisatiepsychologie. Maar
voorlopig schuif ik dat voor me uit.’
49

Kenneth van Kempen
KENNETH VAN KEMPEN, EEN ERVAREN ROT IN EEN JONG TEAM
‘FOUTEN MOET JE
MAKEN OM BETER
TE WORDEN’
50
Tekst: Aid Henic
Foto’s: Christian Aarts

Kenneth van Kempen is inmiddels
27 jaar oud. Vier jaar genoot hij van
college basketball in de Verenigde
Staten. Na een vervelende knieblessure
kwam hij bijna zonder club te zitten,
maar hij keerde terug naar zijn oude
club in Weert. Daar is hij met zijn
ervaring een belangrijke speler is in
een jeugdig en fanatiek team.
De Weertenaar was voor het derde seizoen
op rij van de partij bij het All*Star Gala, en met
gemiddeld tien stuks per wedstrijd is hij een
reboundmeester op de Nederlandse velden.
Niet alleen is hij basketballer, maar ook is Van
Kempen toekomstig farmaceut.
Voor de 2 meter 8 lange center was het een
droom om ooit in de Verenigde Staten zijn
basketballkunsten te laten zien. Dit was vrij
vroeg in zijn carrière het geval. ‘Toevallig kwam
Ohio University hier een wedstrijd spelen. Ik
speelde toen tegen hun en na afloop vroegen
ze om mijn mailadres. Toen is het balletje gaan
rollen.’ Opvallend, noemt Van Kempen het zelf,
aangezien hij die wedstrijd maar vijf minuten
speelde. ‘Ik had niet verwacht dat ze mij
überhaupt een berichtje zouden sturen.’
En zo begon het avontuur in de Verenigde
Staten. Bij Ohio University, om precies te zijn,
waar Van Kempen in 2010 zelfs kampioen werd
van de MAC Conference. In de vier jaar dat de
center voor Ohio University speelde, heeft hij
veel geleerd. Niet alleen als basketballer, maar
ook als mens. Vier jaar van huis en dan ook nog
eens in het buitenland, dan ga je anders tegen
dingen aankijken.
HARDER
‘In de vier jaar in de Verenigde Staten ben ik veel
opener en socialer geworden. Daarvoor was
ik een beetje onzeker en gesloten. Ook heb ik
geleerd veel harder voor mezelf te zijn. Naast de
levenservaring ben ik ook als basketballer beter
geworden. Gelukkig had ik een goede coach
die mij goed begeleidde, waardoor ik technisch
en mentaal veel vooruitgang boekte. Als ik nog
een paar jaar had kunnen blijven, had ik dat
zeker willen doen.’
Helaas voor Van Kempen vlogen de vier jaar in
de Verenigde Staten om, waarbij in het laatste
seizoen ook een vervelende blessure om de
hoek kwam kijken. Van Kempen had een tijd last
van zijn knie, maar volgens de artsen viel dat
51

Kenneth van Kempen
wel mee. Een MRI-scan na het seizoen liet wat
anders zien. ‘Er bleek een gat in mijn kraakbeen
te zitten. Dat hadden ze niet verwacht. Het
moest geopereerd worden.’
Na zo’n operatie ben je maanden kwijt aan
revalidatie en daarna is het maar de vraag of
er een club is die je wilt hebben. ‘De blessure
kwam op het verkeerde moment in mijn
carrière, ik miste het hele pre-season. Het was
52

moeilijk een nieuwe club te vinden.’ Ook kom
je door zo’n blessure als speler nooit te weten
hoe ver je had kunnen komen als basketballer.
‘Ik had graag willen weten wat mijn plafond is. Ik
denk dat ik meer had kunnen bereiken, als ik dat
seizoen niet geblesseerd was geraakt.’
Gelukkig voor Van Kempen kon hij terug naar
zijn oude club, BSW, waar hij maar al te blij mee
was. ‘Weert wilde me graag terug en daar ben ik
ze ook heel dankbaar voor. Anders had ik thuis
moeten zitten.’
EVEN WENNEN
‘Het was even wennen. Voordat ik naar de
Verenigde Staten ging om voor Ohio University
te gaan spelen, vond ik Weert fantastisch; de
Nederlandse competitie an sich was fantastisch
om in te spelen. Dan kom je ineens in een
heel andere atmosfeer, waarin de sport meer
leeft dan in Nederland. Veel meer. Om na vier
seizoenen weer terug te gaan naar Nederland,
is een hele omschakeling. Waar ik dat aan merk?
Het publiek bijvoorbeeld. Je speelt daar voor
een paar duizend man en die studenten gaan
elke keer helemaal uit hun dak. Alles om de
wedstrijden heen is ook anders geregeld dan in
Nederland. Je merkt dat de sport daar veel meer
leeft dan in Nederland.’
BSW is een van de vele sportclubs in Nederland
die het financieel ‘zwaar’ hebben. Hierdoor is
het lastig om spelers aan te trekken, om over
Amerikanen maar niet te spreken. Het levert
uiteindelijk een jong team op, kijkend naar de
gemiddelde leeftijd van 21,5 jaar.
Een jeugdig team, volgens Van Kempen is het
leuk, maar soms ook lastig. ‘Tussen de spelers
onderling klikt het. Het is een team dat hard wilt
werken, maar je merkt bij sommige situaties
gewoon dat we wat ervaring missen. Dat is
soms lastig, maar de ervaren spelers in de ploeg
moeten zorgen dat er een bepaald niveau
gehaald wordt, zodat de jonge spelers beter
worden. Dat is belangrijk.’
KLEINE BANK
‘Dat we nu pas drie wedstrijden gewonnen
hebben, komt doordat we ervaring en kwaliteit
missen. Onze bank is klein, we wisselen niet
heel veel. Als je tegen andere teams speelt,
merk je dat het in het begin wel gelijk op gaat.
Maar als de tegenstander de turbo er op zet, en
kan blijven wisselen, dan komen wij gewoon te
kort.’
Met een aantal gewonnen wedstrijden die
op één hand kan tellen, lijkt het onmogelijk
om elke wedstrijd gemotiveerd te beginnen.
Soms is het lastig, volgens Van Kempen. ‘Je
moet ervoor waken, je moet het voor zijn. Op
53

Kenneth van Kempen
rol gekregen dan dat ik in de Verenigde Staten
had. Bij Ohio University was ik aanvallend meer
een roleplayer, maar verdedigend deed ik m’n
ding wel. Daar kon ik op dat moment mijn
team ook het beste mee helpen. Hier doe ik
dat verdedigend nog steeds, maar hier heb ik
aanvallend een grotere rol gekregen.’
‘Ik had er graag bijgezeten’, antwoordt Van
Kempen op de vraag of hij in de nationale
ploeg hoort. ‘Misschien denken mensen dat ik
afzeg, maar ik heb altijd laten blijken dat ik mee
wil.’ Door de knieblessure van jaren geleden
is twee keer per dag trainen niet te doen.
‘Dat heb ik aangegeven, en dan worden er
andere keuzes gemaakt. Ik baal er van, maar de
coach maakt keuzes en die respecteer ik.’ Het
Nederlands mannenteam heeft Van Kempen
nooit gehaald, wel speelde hij mee bij het U18
en later ook het U20 team.
het moment dat je het ziet aankomen, moet je
even stoppen en duidelijk maken dat het niet
kan. Ik denk dat het op dit moment wel te zien
is dat we die motivatie wel hebben, kijkend naar
ons spel.’
Een jeugdig team heeft zo zijn nadelen, maar
ook voordelen. ‘Iedereen is jong geweest en
dan maak je fouten. Maar die fouten moet je
ook maken om beter te worden.’ Jonge spelers
helpen om hun fouten niet te herhalen en de
spelers proberen beter te laten basketballen
ervaart Van Kempen als leuk, maar soms ook
frustrerend. ‘Soms gaat het niet zoals je dat wilt
zien, maar daar word je ook als persoon beter
van.’
Toekomstig farmaceut Van Kempen zit
inmiddels in het laatste jaar van zijn master. ‘Bij
BSW valt het studeren prima te combineren
met basketball. Bij andere teams, die ’s middags
ook trainen, zal dat lastig te combineren zijn.
Bij Weert laten ze je studeren en basketballen
tegelijk, dat is fijn. Daar is ook wat voor te
zeggen.’
Van Kempen hoopt nog een tijdje te kunnen
basketballen, maar dat is afwachten. ‘Het ligt er
aan hoe het met mijn knie gaat, maar ik ben blij
dat ik nu nog kan basketballen. En anders heb ik
altijd mijn diploma nog, maar je weet natuurlijk
nooit waar je terecht komt!’
AANVALLENDE ROL
‘Als speler probeer ik zo veel mogelijk
verdedigend mensen te helpen en nu bij
Weert heb ik ook aanvallend een veel grotere
54

Column Me Dunkt!
Me
Dunkt!
DOWN MEMORY LANE
Niet het evenement op zich was voor mij reden om me op
zondag 22 februari te melden in de Maaspoort voor het All*Star
Gala en het nieuws rond het nationale mannenteam zou
me ook wel via een persbericht bereiken. Maar ik wilde toch
per se naar Den Bosch. Vooral voor de bijeenkomst van de exinternationals.
Je mag ze geen oud-internationals noemen,
want ook al zijn de haren veelal grijs, oud voelen ze zich lang niet
allemaal.
Column
Jan van der Nat werd in 1969
basketballverslaggever van de inmiddels
overleden Leidse Courant, 45 jaar later
is hij hoofdredacteur van Rebound
en heeft tussen die twee ijkpunten in
‘honderdduizend’ wedstrijden verslagen.
Me Dunkt! dat daar voldoende stof uit te
halen is voor een column, die echter ook
vaak zal ingaan op de actualiteit.
Er zouden er bijna honderd komen, was de verwachting en dus
zou voor mij een beetje rondstruinen in de businessruimte van
de Maaspoort een soort ‘Walk Down Memory Lane’ worden.
Tenslotte is mijn haar net zo grijs als dat van de meeste exinternationals.
Niet zo gek voor iemand, die in 1972 zijn eerste
toernooi met Oranje, het pré-olympisch in Amsterdam, versloeg.
Het was natuurlijk prachtig dat zo’n geweldig gezelschap naar
Den Bosch was gekomen. Uiteraard vooral met het doel voor
ogen om massaal achter Oranje te gaan staan en de actie ‘Van
internationals, voor internationals’ te omarmen.
Ik denk dat ik ongeveer de helft van die honderd man heb
meegemaakt als speler van Oranje, coach of in een andere
functie. Het werd daarom een heerlijke reünie, ook al was
dat niet de opzet. Het was natuurlijk prachtig dat ook Jaap
van Veen, met zijn 91 jaar de oudste nog in leven zijnde exinternational,
er was. En de tien jaar jongere Piet Ouderland,
die niet alleen basketballinternational was, maar ook voor het
Nederlands voetbalelftal uitkwam en heel veel wedstrijden voor
Ajax speelde.
Het ‘Hé, hallo, hoe is het met jou’ was niet van de lucht. De
meeste gesprekjes duurden niet lang. Na twee zinnen te hebben
uitgewisseld zag bijvoorbeeld Adriaan Helmig alweer iemand
met wie hij ook moest praten. Vaak bleef het bij het schudden
van een hand. Met Eric Jager heb ik langer staan praten. Als
speler was hij van voor mijn tijd, maar ik maakte hem mee als
teamarts van Oranje.
Behalve de veranderde haarkleur waren de gezichten natuurlijk
door de jaren getekend. Maar de herkenning was er niet minder
om. Op een enkeling na dan. Eentje moest zich aan bijna
iedereen voorstellen en ik moet eerlijk toegeven, dat ik hem op
straat zó voorbij zou zijn gelopen. En dat terwijl Paul Ruysenaars
nota bene voortkwam uit mijn alma mater Bona Stars.
Als ik terugdenk aan Paul Ruysenaars zie ik een hippieachtige
jongen voor me. Lang haar, altijd spelend met een haarband en
getooid met een studentikoos brilletje. Tja, das war einmal…
56

DOWN MEMORY LANE
Wie kent ze nog?
We hebben een paar van de internationals op de foto gezet.
foto’s Christian Aarts
57

Atlanta Hawks
ONVERWACHTE TITELPRETENDENT IN HET OOSTEN
HIER KOMEN DE
HAWKS
De Golden State Warriors hebben verreweg het beste
record in het sterke Westen, ja, zelfs van de hele NBA.
Toch is er één ploeg in het Oosten die de Warriors goed
kan volgen. Cleveland, de ploeg van Lebron James, denkt
u wellicht of de Chicago Bulls. Deze twee ploegen zitten
elkaar wel op de hielen in de Central Division, maar
opereren ruimschoots in de schaduw van….de Atlanta
Hawks, de revelatie van het seizoen.
Tekst: Martin Hoekstra
58

Dat wekt wel enige verbazing, want al
jaren zijn de Hawks underachievers. Goed
genoeg om de play-offs te halen en dan
snel te worden afgeserveerd. Zelfs in de
hoogtijdagen van Dominique Wilkins, The
Human Highlight Film, was het bereiken van
een Conference Final een utopie, laat staan
het halen van de NBA Finals.
Het is inmiddels al weer 45 jaar geleden
dat de Hawks in een Conference Final
uitkwamen en dat was nota bene in het
Westen. Tussen 1956 en 1970 bereikten
de Hawks – eerst nog onder de naam
St. Louis Hawks – liefst twaalf keer de
Conference Finals in het Westen. De Los
Angeles (Minneapolis) Lakers en de San
Francisco Warriors vormden zeven keer het
eindstation. Vier keer bereikten de Hawks
wel de Finals, namelijk in 1957, 1958, 1960
en 1961. Het was de era van de Boston
Celtics die in deze periode (1957-1969) elf
keer de titel veroverden, voor het eerst in
1957 ten koste van de Hawks. In 1958 was
het de enige keer dat de titel naar de St.
Louis Hawks ging. In de Finals versloeg de
ploeg van superster Bob Pettit (gemiddeld
dat jaar goed voor 24.6 punten en 17.4
rebounds) de Celtics met 4-2. De drie andere
keren waren de Celtics dus te sterk.
FUNDAMENTALS
Maar zo langzamerhand is er een mooie
verzameling spelers bijeengebracht in
Atlanta. Zonder echt grote sterren, maar
wel met spelers die bereid zijn de mouwen
op te stropen en voor elkaar willen werken.
Spelers die tot in hun vingertoppen de
fundamentals van het basketballspelletje
beheersen. En dat leidde in januari tot
een ongekend succes. De Atlanta Hawks
sloten de maand januari af met zeventien
overwinningen op rij (met december
meegeteld duurde de winning streak liefst
negentien wedstrijden). Nog nooit had een
ploeg zo veel overwinningen op rij in één
maand behaald. Toen de speler van de
maand januari voor de Eastern Conference
bekend werd gemaakt, voltrok zich een
unicum: de volledige startende vijf van de
Hawks werden uitgeroepen tot speler van
de maand januari.
Om nog maar even door te gaan: tijdens
de All*Star Game kon de coach van het
oosten Mike Budenholzer, niet toevallig
ook de coach van de Hawks, vier van zijn
spelers in het veld brengen: center Al
Horford, forward Paul Millsap, spelverdeler
Jeff Teague en scherpschutter Kyle Korver.
DeMarre Carroll was de enige Hawksstarter
die niet werd uitgenodigd voor de
All*Star Game.
De vier all stars van de Hawks hoefden
tijdens de introductie voor de All*Star
Game en alles wat er omheen hing niet op
het meeste applaus te rekenen. Wat dat
betreft mag de pr-afdeling van de Hawks
zijn werk wel wat beter doen. Een ploeg
die het op één na beste record neerzet en
zulke bijzondere prestaties afdwingt, mag
toch wel wat meer gepromoot worden. Of
gaan ze er bij de Hawks ook vanuit dat het
in de play-offs weer als vanouds gaat en
dat er snel een uitschakeling volgt?
UITGEBALANCEERD
Het mooie van de Hawks is dat het team
enorm uitgebalanceerd is. Jeff Teague is
topscorer van de ploeg met gemiddeld
17.0 punten en deelt en passant ook nog
eens 7.5 assists uit. Paul Millsap volgt met
16.8 punten en is de beste rebounder van
de ploeg met 7.9 afkaatsers per wedstrijd.
Al Horford komt aan 15.6 punten, 7.4
rebounds en is een enorme safety in de
verdediging met 1.3 geblokte schoten per
wedstrijd. Kyle Korver is goed voor 12.7
punten en schiet momenteel 52% van
zijn driepuntspogingen (en dat zijn er niet
weinig, gemiddeld drie per wedstrijd uit
59

Atlanta Hawks
5.8 pogingen) raak. DeMarre Carroll, niet
bepaald een household name, zit met
12.0 punten ook nog in de dubbele cijfers.
De bank heeft ook een goede inbreng.
Dennis Schröder, de Duitse tweedejaars
bij de Hawks, scheurt over het veld voor
8.5 punten en 3.5 assists. Hij verving al een
aantal malen een geblesseerde Teague
en deed dat met verve. Mike Scott (7.6
punten), Pero Antic (5.8), topverdediger
Thabo Sefolosha (5.1), Shelvin Mack
(4.5) en Kent Bazemore (4.1), ze brengen
allemaal wat kwaliteiten op het plankier
en spelen vrijwel allemaal minstens 15
minuten per wedstrijd.
TEAM FIRST BASKETBALL
De Hawks hebben zelf genoeg
vertrouwen in elkaar. Geen wonder dat
het management dan ook niet ging jagen
naar andere spelers vlak voor de trade
deadline. Waarom zou je een winnend
team willen veranderen. Maar de grote
vraag is natuurlijk of de Hawks dit in de
play-offs nu ook door kunnen zetten en de
NBA Finals weten te bereiken. Uiteindelijk
hebben ze alle grote favorieten tot nu toe
geklopt en zetten ze een perfect voorbeeld
neer van ‘team first basketball’, zoals de San
Antonio Spurs dat vorig jaar ook lieten zien.
Paul Millsap kan zich goed indenken dat
mensen deze vraag stellen. Uiteindelijk is
het toch best verwonderlijk en komt het
succes haast uit het niets. Hoewel, vorig jaar
was Al Horford lange tijd uit de running.
De center speelde maar 29 wedstrijden en
dan is het lastig om een geheel als ploeg te
vormen. Millsap is zelf ook verbaasd over
het succes. ‘Natuurlijk is het voor ons ook
een verrassing’, geeft Millsap toe. ‘Alleen
al om in de eerste maand van het jaar zo
veel wedstrijden te winnen. Maar ‘e zijn nu
gewend aan het succes. Voor minder doen
60

we het niet meer.’
In een interview liet Mike Budenholzer
weten dat de Hawks helemaal geen
ingewikkelde spelletjes spelen. Zo moeilijk
is het allemaal niet, al lijkt het daar dan wel
op. De bal beweegt heel snel, de rotaties
in de verdediging en spacing in de aanval
zijn zo goed dat het haast niet anders kan
dat hier veel op is getraind. Millsap ontkent
dat. ‘Het is echt zo simpel, alleen hebben
mensen moeite om dat te begrijpen. Ze
snappen niet dat het zo eenvoudig is en
dat we daar zo’n succes mee hebben. Het is
gewoon fundamenteel basketball.’
INTELLIGENTE SPELERS
Jeff Teague vergelijkt het met pick-up
basketball. De spelers van de Hawks zijn
niet zelfzuchtig. Om dat spel zo te kunnen
spelen, heb je intelligente spelers nodig.
Spelers die weten hoe ze moeten passen
en de wil hebben om een goed schot in te
ruilen voor een beter schot. Dat kunnen de
mannen van de Hawks als geen ander en
vooral dat is een verklaring voor het succes
van de ploeg van Budenholzer.
Naast de verdediging, waar Al Horford voor
een grote ommekeer heeft gezorgd ten
opzichte van vorig seizoen, speelt ook het
feit dat een aantal Hawks al jaren samen
speelt een grote rol in het succes van dit
seizoen. Dit is een groot verschil en voordeel
ten opzichte van andere contenders zoals
de Chicago Bulls en de Cleveland Cavaliers
die meerdere nieuwe spelers (Pau Gasol,
Lebron James, J.R. Smith, Kevin Love)
moesten inpassen.
Kunnen de Hawks all the way gaan? Het zou
een daverende verrassing zijn, maar het is
zeker niet uitgesloten. De kampioen van
het Westen zal de Finals bereiken na een
zeer zware strijd, want daar zit elke ronde
barstensvol spanning. In het Oosten zal het
Kyle Korver
vooral afhangen van het tijdstip waarop de
Cavaliers en Bulls hun spel naar een hoger
plan gaan tillen. Als dat niet snel gebeurt, is
het zeker niet uitgesloten dat de Hawks na
54 jaar weer terugkeren in de NBA Finals.
61

Sponsors & partners
CROWDFUNDING
PARTNERS
CROWDFUNDING
Als een groot deel van de vaste maandelijkse lezers nu eens donateur zou worden tegen een zelf te bepalen
bedrag (minimum tien euro per jaar), dan kunnen wij Rebound blijven maken.
Wilt u ons steunen, klik hier.
Klik hier voor contact met ons: info@basketballmagazine.nl
REBOUND WORDT VOOR SEIZOEN 2014-2015 GESTEUND DOOR DE
NAVOLGENDE PERSONEN, WAARVOOR ONZE HARTELIJKE DANK:
D.W. VAN DER STARRE € 25,00
J.H.M.C.J. WALLAART € 15,00
S.P. BOSCH € 20,00
J.G. VAN LAAR € 20,00
F. WESSELS € 15,00
J.A.V. RANDWIJK € 15,00
R.A. HOGENKAMP € 20,00
P. ERNST € 15,00
K. BOUWKNECHT € 15,00
R. VD BERG € 45,00
A. TER HARMSEL € 15,00
DENNIS STEIJN € 25,00
DIMITRY NIKITIN € 30,00
TEUNIS DE HEER € 25,00
E. BAKKER € 15,00
J.J.P. RIETVELD € 25,00
wie volgt?
62

Het digitale magazine uitgeven in de huidige vorm kan niet meer. Wij hebben
gekozen om tot nu toe het magazine gratis aan te bieden om zodoende veel
lezers te bereiken. Maar gratis is niet voor niets. Op dit moment moeten we
eigen geld periodiek in het project steken om het draaiende te houden. En dat is
eindig.
Wij kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat Rebound door veel
basketballliefhebbers zeer wordt gewaardeerd. We worden daarin gesterkt
als we de maandelijkse leescijfers bekijken. Het laatste nummer van 2014 werd
bijna 5.000 keer gelezen. Dat is best een mooi aantal in een toch kleine sport als
basketball nu eenmaal is.
Bijna 5.000 lezers geven de burger moed en zin om door te gaan. Dat willen wij
dan ook heel graag, want basketball is nu eenmaal onze passie en hobby. En
u weet het: voor een hobby heb je veel over. Maar niet alles. Er zijn grenzen.
Vooral financieel.Wij hebben één afspraak. Dit project mag veel tijd en moeite
kosten, maar als we vanuit privé moeten bijstorten (wat nu het geval is) dan
houdt het op.
We hebben – en we zeggen dat niet voor de eerste keer – hulp nodig. Van het
bedrijfsleven en van jullie als lezer. We streven naar een zo groot mogelijke
verspreiding en willen daarom Rebound gratis blijven brengen.
Een eerdere crowdfunding-actie heeft wel iets opgeleverd, waarvoor
hartelijk dank natuurlijk. Maar we hebben veel meer financiële bewijzen van
waardering nodig. Als een groot deel van de vaste maandelijkse lezers nu eens
donateur zou worden tegen een zelf te bepalen bedrag (minimum tien euro per
jaar), dan zouden wij voor een belangrijk deel uit de zorgen zijn.
Voor een streefbedrag van 14,95 euro per jaar krijgt u dan uiteraard tien fraaie
uitgaven van Rebound per basketballseizoen.
63

Sponsors & partners
SPONSORS &
PARTNERS
SPONSORS/PARTNERS
Wij zijn actief aan het zoeken naar bedrijven met een bijzondere belangstelling voor het basketball. Lees je dit
bericht en denkt je te kunnen bijdragen aan de continuïteit van dit basketballmagazine, neem dan contact met
ons op. We maken graag een afspraak om over de mogelijkheden te praten.
Klik hier voor contact met ons: info@basketballmagazine.nl
REBOUND WORDT GESTEUND DOOR DE NAVOLGENDE BEDRIJVEN:
hier kan
uw logo
staan
PEAK werd in 1989 in China
opgericht en is internationaal actief
vanaf 2006. Sinds oktober 2012
is PEAK Sport actief in Nederland.
PEAK ontwerpt, ontwikkelt en
produceert sportkleding onder
haar eigen merknaam. Basketball
was vanaf het begin een zeer
belangrijke markt voor PEAK.
Inmiddels biedt het merk een breed
scala aan kleding, schoenen en
accessoires voor vele sporten, zoals
hardlopen, fitness, tennis en diverse
indoor sporten. Tevens heeft PEAK
een uitgebreid lifestyle aanbod,
variërend van hoodies, shirts , shorts
en sneakers.
wie steunt
ons?
klik hier
voor meer
informatie
http://www.peak-sport.nl
64

COLOFON
REBOUND
Rebound wordt uitgegeven 10 x in het
basketballseizoen en verschijnt omstreeks de
eerste van iedere maand.
Klik hier voor de uitgegeven nummers:
http://issuu.com/stichtingamericansports/docs
Voor meer informatie ga naar
www.basketballmagazine.nl .
KERNREDACTIE
Charis Sideris
Jan van der Nat
Peter van der Velde
EINDREDACTIE
Jan van der Nat
VORMGEVING / FOTOGRAFIE
Peter van der Velde
COLUMNS
Charis Sideris
Jan van der Nat
Peter van Paassen
AAN DIT NUMMER WERKTEN
VERDER MEE:
TEKST
Jacob Bergsma
Rob van Gameren
Aid Henic
Martin Hoekstra
Luc Reuvers
Menno Schraven
Arie in ‘t Veld
FOTOGRAFIE
Christian Aarts
Robert Verboon
© 2015
UITGEVER
Dit magazine is een uitgave van:
Stichting American Sports
p.a. Appelstraat 17 2564 EA Den Haag
Email: info@basketballmagazine.nl
Alle rechten voorbehouden.
Niets uit deze uitgave mag worden
verveelvoudigd, opgeslagen in een
geautomatiseerd gegevensbestand en/
of openbaar gemaakt in enige vorm
of op enige wijze, hetzij elektronisch,
mechanisch, door fotokopieën,
opnamen of op enige andere manier
zonder voorafgaande schriftelijke
toestemming van de uitgever.
65