Andrea Maria Schenkel - Selexyz

Zaterdag
Kathie reist met de trein naar München. Ze is bij het raam
gaan zitten. Kijkt naar buiten. De regendruppels kletteren
tegen het glas. Stroompjes die worden opgejaagd door de
wind lopen schuin over het raam. Ontmoeten andere druppels,
sluiten zich aaneen, vormen wegen. Lopen vast tegen de
lijst en stromen van daaruit langs het kozijn naar beneden.
Achter het natte glas is het landschap nauwelijks te onderscheiden.
De groene weiden, de geoogste velden, de bossen,
alles vervloeit in het regenwater.
Ze zit in gedachten verzonken. Ver van het dorp al, ze verkeert
al in München. Daar gaan ze naar tante Lederer. Maria
en zij. Naar tante Lederer, de nicht van haar moeder. Ze had
het beloofd, ze had het haar moeder moeten beloven toen ze
vanochtend wegging. Maar blijven, nee, blijven wilde ze er
niet. Alleen haar spullen daar achterlaten, en dan verder. Wat
moet ze daar bij dat mens, bij wie dezelfde regels zouden
gelden als bij haar vader. Dat haar zou vertellen wat goed en
fout was, en alles zou bepalen, haar hele leven. Ze wil vrij
zijn in München. Vrij. En de belofte? Aan de belofte hoeft ze
zich niet te houden, haar moeder zou het toch niet merken,
en bovendien had Kathie achter haar rug haar vingers
gekruist toen ze het moeder beloofde. Die heeft dat niet
gemerkt. Eigen schuld.
Enkele jaren geleden, Kathie was nog een kind, ging ze met
haar moeder af en toe naar München. Niet vaak. Ze mocht
maar een enkele keer met haar mee. Ze moest dan vooral
braaf zijn. Braaf bij het raam gaan zitten in de trein en braaf
aan de hand van haar moeder door de grote stad lopen.
Braaf op een stoel zitten wachten tot haar moeder klaar was
met haar inkopen. Daar zat kleine Kathie dan met bunge-
9