Ik droom van een theater dat de waarheid is, en de waarheid ligt niet ...

Wim Van Gansbeke: devergoddelijking kan beginnen.Al is er dan sprake van eenconstructiefout…Het was een schone avond onder vrienden dinsdag op hetzogeheten schoon verdiep van HET PALEIS. Familieleden, vriendenen bewonderaars van Wim Van Gansbeke kwamen er samen om deman die van vele theatermarkten thuis is na zijn dood een stem tegeven. Om op de vraag die Wim zichzelf stelt - “Zou ik verderleven ooit in mijn gedichten?” - volmondig ja te antwoorden. Eenpanel met Gilda De Bal, Vic De Wachter, Kris Cuppens, Dirk Buyse,Madelijne Sergooris, Eddie Vaes en Paul Gelissen onder leiding vanGommer Vanrousselt, gaf het verzamelde publiek een zeergevarieerd beeld van de mens Wim Van Gansbeke. Als vriend,familielid en voorbeeld. Als scherprechter en provocateur, alsromantische Don Quichote, als verlegen controlefreak. Als eenengel, als een duvel –zijn merk-, als een God in Frankrijk, en nudichter bij God. Al is die dan een constructiefout.God is een constructiefout is de titel van een bundeling van 23sonnetten en 9 verklaringen van de hand van Van Gansbeke. Hijheeft deze bundel zelf nog voorbereid, maar moest dit werk doorzijn overlijden aan anderen overlaten. Gisteren was het momentaangebroken dat de eerste bundels officieel verspreid werden enhet eerste exemplaar aan Wims weduwe Hilde overhandigd werd.En bij dit gebeuren hoorde ook het voorlezen van de sonnetten,waarvan u er overigens elke dag een kan vinden op de tweedepagina van onze dagkrant.“Ik zou willen ontsporen, of is dat overvraagd?”, vraagt de mandie zo hard geleefd heeft en zoveel gewild heeft. Zijn sonnettenkenmerken zich in vele gevallen als existentiële beschouwingenvan een man die terugkijkt op zijn leven. Van een man die zoveleSfeerbeheerdromen heeft gekoesterd dat ze nooit allemaal konden uitkomen.Die zegt: “Ik heb eigenlijk niets bereikt” en daar een beetje bitterdoor klinkt, maar deze bitterheid weet te verwerken tot humor.Want humor zit er in, in zijn sonnetten. Humor met weerhaakjesdie gaan van ironie over sarcasme tot cynisme. Toch is er geenoverdreven sentimentaliteit aanwezig in zijn gedichten engebruikt hij vooral de taal als wapen, voorstander als hij was vaneen uitgepuurde schoonheid. Van alliteraties en assonanties. Eendoordachte woordkeuze. En een rijm dat waar het gedwongenklinkt de humor helpt onderstrepen.Ze gaan ook vaak over zijn grote passie, deze sonnetten, over hettheater. Het theater waar Van Gansbeke van droomde is eentheater “dat helder is zonder stom te zijn”. Een theater dat hem“uitzinnig aan het lachen brengt” en dat “de waarheid is, en dewaarheid ligt niet in het midden”. Hij is dichter geweest,dramaturg, radiomaker, en acteur, maar hij zal wellicht het meestbijblijven als theatercriticus. “Onze keukentafel kreunde vaakonder het gewicht van zijn theaterkritiek”, vertelt zijn ex-vrouwMadelijne Sergooris. Als criticus zocht hij naar het wezen en dewaarheid van de dingen en slaagde hij erin te kijken en te zien.“Het zien is het zijn waaraan het kijken vormgeeft”, zo verwoordthij het zelf. In de hulde die de sprekers aan Van Gansbekebrachten, haalden ze ook een aantal hete hangijzers van hethedendaagse theater aan. Zo richtten zij zich tot de jongetheatermaker die hard moet knokken voor zijn subsidies,aangezien de theatercriticus zeer begaan was met deze materie,en hadden ze het in een afsluitend woordje ook over detheaterkritiek die steeds minder ruimte krijgt.De avond eindigde met de stem van de meester, op band, die nogeens op zachte toon hard is voor een voorstelling. En als het zijnstem niet is die we zullen herinneren is het wel zijn “scherpenietsontziende pen waarmee hij de podiumkunsten aaide”. [TB]TheatertaterOnze journalisten gaan dagelijks op pad en snuiven de festivalsfeer op in de coulissen, temidden van de festivalsite, naast en onder elkpodium. Ze zoeken daarbij het antwoord op een centrale vraag. Zonder schroom steken ze hun notitieboekje onder de neus van artiesten,barpersoneel, technici, productieleiding, en andere aanwezige of verdwaalde zielen op de Theaterfestivalsite. Misschien klampen ze op eenvan deze dagen ook u aan. De vraag die hen vandaag allen werd gesteld was: “Met welke acteur/actrice ziet u een tête-à-tête wel zitten enhoe loopt de avond af?” Wannes en Jochem, twee medewerkers van Villanella, zuchten bij de vraag eens diep en drinken dromend verder van hun koffie. De dag isnog jong, de ogen nog niet helemaal open. Na lang gepeins, gewik en geweeg komt een voorzichtig antwoord er uit. Wannes denkt aan eenavond met Willy Thomas van Global Anatomy. “En hoe de avond afloopt? Goh...zattekes zeker?”Jochem heeft Titoune van het Franse Cirque Trotola voor ogen. “Samen kunnen we dan met haar huisdier, een zwijn, in het park spelen.” Angelo's antwoord komt er vlot uit: hij wil wel eens op date met Leah Thys. Over de afloop van de avond is hij wat vaag. “Schrijf maar'Molensteen, nek en Schelde', de mensen mogen dan zelf kiezen waar dat naartoe gaat”. Hij verandert nadien nog een paar keer van gedachtenen gooit er geluidsdichte kamers en zelfs plastische chirurgie tegenaan. Aangezien die informatie niet aangewezen is voor gevoelige lezers,onthouden we u die. Maar ga gerust eens langs bij Angelo, hij doet met plezier zijn verhaal, en meer, uit de doeken. Peggy achter de bar komt na wat twijfel toch over de brug. “Richard Gere, daar ga ik graag eens mee eten. En aan het einde van de avondhoop ik dat hij me een rolletje aanbiedt in één van zijn films”. Elke, werkend op haar laptop aan een tafeltje: “Geef mij maar Benjamin Verdonck. Samen kunnen we dan op zolder wachten in een schiptotdat het uitvaart”. Tom, schrijver voor UrbanMag*, countert de aanvallen van Angelo op Leah Thys. “Na alle aandacht die deze vrouw gekregen heeft de laatstetijd, ben ik benieuwd om ze eens echt te ontmoeten. Aan het einde van de avond houd ik me klaar om de kogel, afgeschoten door Angelo, op tevangen.” U ziet, een held, deze Tom. Een technieker die rondloopt in deSingel kijkt bij het horen van de vraag zeer verveeld. “Die acteurs, ik ben ze allemaal kotsbeu”. Hij draaitzich om en loopt zonder meer door. Achter een naam durfde ondergetekende niet meer gaan vragen. Don Verboven gaat graag eens uit met Frieda Pittoors. “En daarna geef ik haar een deugddoende massage die haar van haar hernia verlost,dat verdient ze wel”. Eén van de koks in de keuken (hij wenst liever anoniem te blijven, maar als enige man in de keuken is 1+1 snel 2) weet niet wie te kiezen.“Eén actrice maar? Ik kan je zonder probleem een hele lijst geven. Maar goed, Wine Dierckx lijkt me zeker fijn gezelschap. De avond zou aldansend op tafel eindigen.” [RL]- 6 -