IC Hou - juni 2009 - SJKS

Schackboekmen hebben, maar allemaal één ding gemeenhebben: je kan ze in je holle tand steken. Neen,dit waren maaltijdkoeken. En kwaliteit.Het ijs was voor mij alvast gebroken. Wat zeg ik?Gesmolten gewoonweg. Als sneeuw voor dezomerzon.Daar hingen we in de touwen met onzespreekwoordelijke Bourgondische levensstijl.En het was nog niet gedaan. Na een voorstellingvan het Nederlands onderwijssysteem, en vande school zelf via PowerPoint en film door JanSchut (zo voelden wij ons ook gezet) was hettijd voor een rondje praktische afspraken. Somswat teveel geleuter van hun kant, maar met eenvrouwenoverwicht in een vergadering loop jenu eenmaal altijd dat risico. En de sfeer bleeferin. Het liep tegen zeven en we kwamen deboterkoekenmep langzaam te boven. Tijd vooreen volgende kwak. Want ja, we moesten deschool toch nog bezoeken en de terugweg wastoch ook nog een tijdje karren. Dus rolden ze dekaastafel binnen. En de flessen wijn, spa rood enspa blauw. Dit was teveel voor verscheidene collega’s,die zich snel excuseerden om het thuisfrontte verwittigen het avondeten dan tochmaar in de diepvries te steken. Rechtse hoekwaarvan we nog nauwelijks gingen bekomen.Oh ja, ze hadden ook nog een kennismakingspakketvoor ons: stevige plastieken zak met talvan veelkleurige brochures: mooi, modern, blitsen geen kitsch. Ik zag weer die ene wenkbrauwvan Danny Van Royen de hoogte ingaan. Datvoorspelde niet veel goeds. Een idee! Je zag hetzo: die voelde zich hier als een vis in de Westerschelde.Ideeën vielen zomaar uit de lucht in geschenkverpakking.Linkse hoek dus.En een uppercutBut the worst was yet to come. Bezoek aan deschoolgebouwen. We hadden al in de touwengehangen, waren nog maar net bekomen vande links-rechtscombinatie en kregen nu eenuppercut van jewelste. Uitgeteld. Was dit weleen school? Proper. Wat zeg ik? Clean, bacterievrij,van de ingang tot de uitgang. Geen stofjeop de trappen, geen zwart veegje op het linoleum.Open, ruime klassen. Mooie, met smaakversierde klassen. Leraarskamer met bakjes opde gang, computervolle werkruimte en gezelligezitruimte met moderne maar stevige meubeltjes.Geen Ikea. Morres, minstens. En leeg enproper. Niet te vergelijken met onze leraarskamermet haar typisch ‘containerparkgevoel’.Via steriele gangen naar de schoolbibliotheek.Computergedeelte. Allemaal dezelfde computers.Zelfde klavieren. Flatscreens. Strak zwart.Reusachtige balie. Mogelijkheid om dvd’s teontlenen. Met de nieuwste films. Mijn oog vielop de dvd van ‘Valkyrie’. Film moest in Belgiënog uitkomen. Was nog niet eens te zien in deSiniscoop. Slikken dus maar.Op naar hét wetenschapslokaal, voor onzenoorderburen de ‘science floor’. Verwilligenvoelde zich wat duizelig worden. Van Royentrok zich uit de slag met een uitleg van “als bijons daar en daar een plafond is uitgebrokengaan we volgend jaar een paar lokalen samenvoegen,de deuren anders steken, wat oudetoiletten uitbreken en dan hebben we ooknieuwe wetenschapslokalen”.Dan maar naar de sporthal. Konden ze ons deloef niet afsteken, want van sporthal hebbenwe wel wat te tonen, niet! Maar omdat het aldonker was kon je het maar amper zien, maar erwaren buiten ook nog sportterreinen. Kunnenonze olympics alleen maar van dromen. We gavenonze nederlaag ridderlijk toe: zo’n school zalje in België niet gauw vinden. De Nederlandseoverheid heeft dan ook een pak geld over voorschoolgebouwen.’Familiegevoel’Het afscheid was allerhartelijkst. Ja, ‘hun’ gingennog eens bij ons op werkbezoek komen vooraleerde uitwisselingsweek van start ging. Terug richtingBelgië. Een ervaring rijker. Zowel materieel als vooralwarm-menselijk een lesje geleerd. ’t Was wat stilin mijn busje. Ze hadden ons een poepje laten ruiken.Maar niet uit de hoogte, nooit belerend, nooitook maar een vorm van kritiek gehoord. Toffemensen, die Nederlanders. Nooit vermoed dat ikdat ooit zou gedacht hebben.En uiteraard hebben we hen ook goed ontvangen.In de vergaderzaal en nadien met kaas enwijn in de priesterrefter. Hartelijk weerzien. Alsoffamilie op bezoek komt.Dit gevoel gaf het hele uitwisselingsproject me:het familiegevoel. Van dezelfde stam maar tochal iets anders. Een accentje verschil. Met grenzeloosrespect voor mekaar. Blij weerzien op eenterras in Hulst. Blij weerzien ’s anderendaags bijons op school. En op vrijdag samen aan tafel omde uitwisselingsvierdaagse af te sluiten. Afsprakenmaken om het volgend jaar nog beter tedoen, want zoveel is zeker: Terneuzen laat Sint-Niklaas niet meer los.En op zaterdag spring ik op mijn fiets. Prachtigelentemorgen. De grens over na de bossen vanVerwilligen.En plots lijkt die polder me niet meer zo beangstigendgroot en lijken de Nederlandse fietsersme een pak sympathieker dan voorheen. En laatme maar lek rijden, want ik weet, hier woontgoed volk. En er schiet me een liedje te binnen.‘Ik hou van Holland, ...’ van Heintje.Mijn vrouw gelooft haar ogen niet als ze mehet deuntje ’s namiddags nog hoort fluiten.Herman Schack44 IC HOU juni 2009