184 redact pag.indd

JacquelineAns P."Daar gaan ze weer!" riep Jacqueline halfluid in zichzelf,toen ze twee keurige mannen, statig en kalm, op een degelijkefiets voorbij zag komen.Ze had net een keteltje water op het gas gezet voor een kortekoffiepauze.Door het keukenraam kon ze voor een groot gedeelte deHasseltsestraat in kijken.Ze volgde met haar ogen de twee fietsers. Vlug draaide zehet gas onder de ketel op de laagste stand en schoot snel dekamer in, om in de erkerde twee mannen verdergade te kunnen slaan.Bij het stoplicht moestenze meestal wachten,voordat ze de Zwolsestraatkonden oversteken.Al jaren achtereen zagJacqueline deze tweemannen, op bepaaldetijdstippen, voorbij komen.Altijd naast elkaarfietsend, hoog op het zadel,rustig pratend.Beiden droegen een pet,of het nu zomer was ofwinter. Wat hun gestaltebetrof; ze leken op elkaar.Ook hun fietsenhadden een gelijkenis.Er was sprake van overeenkomsten.Steevast trok het tweetal haar aandacht en ze bleef er vooruit het raam kijken. Ze had er de gelegenheid ook voor. Vanuitde keuken keek ze de Hasseltsestraat in. Vanuit de kamer,met twee erkers, had ze zicht op vijf wegen, die met achttienstoplichtpalen een kruispunt vormden.Ondanks de luchtverontreiniging, waarbij ze wel de ramengesloten hield, vond ze het verkeer en het vertier op straatverre van vervelend.Wanneer op zomerse dagen, of bij speciale evenementende toeristen in groten getale de wegen bezetten, genootJacqueline. Het verkeer op het kruispunt liep, door al dieauto's, onwrikbaar vast. Want zowel de in- als de uitgang vande 'Parking Scheveningen' kwam op het kruispunt uit.Jacqueline stond nu bij de tafel in een van de erkers en zaghoe geduldig de wandelaars en de fietsers, verdeeld in tweevakken, op groen licht stonden te wachten.Ook de twee mannen. Zittend op hun zadel. Hun rechtervoetsteunend op de grond. Na vijftig seconden was het sein veilig.Zij waren de eersten die wegreden.Het had lang, heel lang geduurd, maar toen barstte denieuwsgierigheid van Jacqueline los. Met de daaruit ontsprotenmoed waagde ze het een van de twee mannen staande tehouden toen ze hem plotseling in de buurt tegen kwam.Haar gretigheid verbloemde ze in het vriendelijk stellen vanvragen.Jacqueline: "Ik heb u al zoveel jaren samen zien fietsen. Zijnjullie Scheveningers en vrienden, die verknocht zijn aanhun rijwiel om er vele ritjes mee te maken?Het antwoord was heel laconiek:"Wij zijn geen vrienden, wij zijn broers. Ik ben de jongste enik heet Wim en woon al zevenenveertig jaar met mijn vrouwin de Haagsestraat.Ondanks dat ik veelfiets loop ik ook rondjesin het bos met mijnhondje Jady, die al achttienjaar is.Mijn broer heet Kees enwoont wat verderop, inde Seinpoststraat.Wij zijn echte Scheveningersen hebben allebeijarenlang bij devisafslag gewerkt. Toeneerst mijn broer en laterik met pensioen ginghebben we afgesprokenom elke dag te gaan fietsenom fit te blijven. Datdoen we nu al meer dantien jaar.Negen uur in de morgenstarten we. Bij mooiweer fietsen we dagelijks naar Katwijk."Bij het laatste woord stak hij even zijn rechter wijsvingeromhoog."Over Katwijk gesproken. Wij heten Van Duin en die naamkomt oorspronkelijk uit Katwijk. Daar fietsen we meestalbinnendoor naar toe. Een prachtige rit. Langs het beschermdnatuurmonument de Harstenhoek rijden we zo het glooiendeduinlandschap in. Via Meijendel bereiken we na eenkleine twintig kilometer Katwijk.Waait het hard, of is de wind noord, dan nemen we de Rijksstraatweg.Is het slechter weer, dan komen we niet verderdan Wassenaar.Om één uur gaan we naar de watertoren om met andereScheveningers, die we daar ontmoeten, nieuws uit te wisselenen wat te kouten."Het bleef even stil. Jacqueline knikte glimlachend. Eindelijkde onthulling.Ze was tevreden en bedankte.Met de voet al op de trapper maakte Wim aanstalten om tevertrekken."Nog één vraag," riep Jacqueline haastig"Zijn jullie fietsen soms ook van hetzelfde merk?"Hij knikte en zei trots:"Ja, wij rijden allebei op een Gazelle."15