GELOOF IN ZORG - Spint Tilburg

EcHTE HELDENDIE zIE je zELDEN!Als je mensen vraagt wat ze onder een held verstaan, hoor je vaak: iemand die mensen redt van deverdrinkingsdood, of iemand levend uit een brandend huis halen. En als je het verhaal van de heldzelf hoort wordt er vaak gezegd dat het impulsief handelen is geweest; je bent die dag ook niet je beduit gestapt met het idee vandaag een held te worden, toch? Toch hoor je nooit de verhalen van degemiddelde brandweerman, die van dat mensen redden zijn beroep heeft gemaakt.Ik wil hier heldendaden niet bagatelliseren. Niets dan lof voor de mensen die zonder enige aarzelinghet juiste doen. Maar wat ik onder helden versta is van een heel andere orde. Zo’n 5 jaar geledenkwam ik in een revalidatiecentrum terecht, nadat ik een soort hersenbloeding had door gemaakt. Enin dat centrum werd van mij verwacht dat ik leerde omgaan met de beperkingen die door de bloedingwaren veroorzaakt.Ruim 4 maanden verbleef ik daar, intern. Ik heb er talloze mensen ontmoet dieleerden omgaan met wat hen overkomen was. Van een jongeman die net aan een opleiding bij decommando’s was begonnen en achter het stuur in slaap was gevallen en daarna zijn eigen naamniet meer wist. Tot mensen die een aantal microbloedingen in hun hersenen hadden gehad en bijwie nu het hele pakket aan korte termijngeheugen was gewist. Mensen die hun hele autonomiekwijt waren geraakt, door iets wat in hun hersenen kortsluiting had veroorzaakt, of door vreselijkeongelukken. Mensen die niet meer konden praten, lopen, incontinent werden en zich als een babymoesten laten verzorgen. Mensen die met stalen pinnen en platen weer in elkaar gepuzzeld waren.Mannen en vrouwen die met oneindig geduld iedere dag opnieuw, probeerden om weer wat van hunoude vaardigheden terug te krijgen. Mensen die in de kreukels binnen kwamen en die zich langzaamterug vochten om weer zoveel als mogelijk was, een menswaardig bestaan te kunnen leiden. En dieprocessen verliepen niet altijd zonder slag of stoot, maar vaak zag je mensen die toch weer leerdenlopen, of praten, of alle twee, door eindeloos te oefenen om dat wat ooit zo vanzelfsprekend leek,weer te kunnen beheersen. En dat dit met petieterige stapjes ging en alleen met eindeloos geduldbewerkstelligd kon worden, mag duidelijk zijn. En ik zat daar tussen en zag het gebeuren. En bij mijleidde dit tot mateloze bewondering voor de mensen die zich er weer boven op knokten en de mensendie hen daarin bijstonden. Van maatschappelijk werkers, fysiotherapeuten tot verplegend personeelen de huishoudelijke dienst. En zeker niet op de laatste plaats de mensen die bij de patiënt hoordenzoals partners, kinderen, ouders, familie en vrienden die zich soms met een maniakale verbetenheidaan elk sprankje hoop vast hielden. En soms als er niet echt veel kans op verbetering was en ze zichdaarbij moesten neerleggen, was dat niet berustend. Met de moed der wanhoop probeerden zeverder te gaan met hun leven en hun verwachtingen aan de kant te schuiven of bij te stellen, om ervan te maken, wat er nog van te maken viel. Loop zomaar eens een revalidatiecentrum binnen om wathelden te ontmoeten. Het zit er vol mee.Dorien van de Wiel