13.07.2015 Views

jubileumkrant - Woonbedrijf

jubileumkrant - Woonbedrijf

jubileumkrant - Woonbedrijf

SHOW MORE
SHOW LESS

Create successful ePaper yourself

Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.

VIVA ESPAÑA IN DRENTS DORP´EIGENLIJK ZOU MIJN VADER MAAR ÉÉN JAAR IN NEDERLAND BLIJVEN´Drents Dorp zou Drents Dorp nietzijn zonder ‘de Spanjaarden’. DoorPhilips als arbeidskrachten naarEindhoven gehaald in de jaren zestigen zeventig, drukten zij hun eigenstempel op Drents Dorp. Hieronderhet verhaal van één van hen:Pili Dominquez.‘Mijn ouders woonden in een piepkleindorpje in het noorden van Spanje.Zeshonderd inwoners. Mijn vader wasboer, hij werkte ’s zomers op het land.We hadden een paar koeien, varkensen kippen, en we verbouwden onze eigengroente. Aardappels, witte bonen,suikerbiet, en mais voor de dieren.Ons gezin was zelfvoorzienend, wekonden voor onszelf zorgen. ’s Winterswerkte mijn vaders buitenshuis.Hij groef dan kanalen voor de irrigatievan het land. Waar ik vandaag kom, ishet heel droog, zie je, en het water uitde bergen moest naar het land geleidworden.Begin jaren zestig stond er in allekranten dat ze mensen zochten in hetnoorden van Europa. Daar praattende mannen over, op straat, en in hetdorpscafé. Ze zagen het als kans omwat extra geld te verdienen. Ook mijnvader. Die had geld geleend van zijnbroer, voor het lapje grond waar wewoonden.Hij en zijn broer gingen naar de stad,naar Leon, om zich in te schrijvenbij het Ministerie van Werkgelegenheid.Toen hoorden ze over Philips, inNederland. Dat leek ze wel wat. Zehoefden niet veel te kunnen, alleenlezen en schrijven was een vereiste.Dat kon mijn vader, dus dat was geenprobleem. Met nog een stuk of negenandere mannen uit het dorp vertrok hijnaar Eindhoven.SprookjeshuizenHij was van plan een jaar weg te blijven,om dan het stukje grond af te betalen,maar uiteindelijk heeft hij 38 jaarbij Philips gewerkt. ‘Heb je dan ook 38stukjes grond gekocht?’, plaagde ikhem weleens.Mijn moeder ging hem drie jaar laterachterna, met mijn kleine broertje. Ikniet, ik bleef in Spanje, ik woonde bijde nonnen in de stad en kreeg daarmijn opleiding.Ze woonden op verschillende plekken.Huurden een kamer in een pension,dat was een akelige tijd. De eigenarenvan het pension, een man en eenvrouw, maakten voortdurend slaanderuzie. Daarna huurden ze een kamerbij een weduwnaar, hier vlakbij, opde Glaslaan. Die weduwnaar was nietvaak thuis. Zijn zoon van zestien wel,met hem aten ze ’s avonds en dedenze spelletjes. Ze zijn de rest van hunleven bevriend geweest.Ik was zestien toen ik hier kwamwonen. In 1971. Met de trein reed ikEindhoven binnen. Ik weet nog goeddat ik Drents Dorp zag liggen. Ik dacht:het lijken wel huisjes uit de verhalenvan de gebroeders Grimm. Sprookjeshuizen.Met van die ramen in dedaken. Die slaapkamers met schuinedaken vond ik maar raar. Dat haddenwe in Spanje niet, alles was recht. Enhet vreemdst vond ik de trap. Met diedraai erin. Ik ben er meteen dezelfdedag nog van af gevallen, haha.Op de eerste dag dat ik aankwam zeimijn moeder tegen mijn broertje: hier,ga maar friet halen voor jullie. Datdeden we, we liepen naar de friettentop de Beukenlaan. Ik vond het maarvies ruiken. Zo vet. In Spanje maken wealles met olie, ik kon maar niet wennenaan de geur van margarine. Frikadellenheb ik nooit geproefd, hoewel derest van mijn familie er dol op is.Die eerste dagen dat ik alleen thuiswas, omdat mijn ouders uit werkenwaren en mijn broertje naar schoolin de Kootwijkstraat, heb ik heel veelboeken gelezen. Alle boeken die ikbij mij had. ’s Avonds keek ik TV. Mijnmoeder wilde Peyton Place zien, datwas erg populair in de tijd. Daar speeldeRyan O’Neill in, die acteur uit defilm Love Story. Die kende ik wel, maarverder begreep ik niks van de Nederlandsetelevisie. Al die vreemde lettersdie eronder stonden, haha. Ik spraktoen nog geen Nederlands. Ik had welFrans geleerd bij de nonnen in Spanje,maar dat sprak niemand hier.Gedag zeggenToen ik mij ging melden bij de vreemdelingenpolitie,zeiden die tegen mijnvader dat ik leerplichtig was. Dus werdik naar de huishoudschool gestuurd.Dat deden Nederlandse meisjes in dietijd. Ik was zestien en had bij de nonnenin Spanje mijn middelbare schoolal afgerond, en toen zat ik daar ineenstussen de elfjarige meisjes. Dat waswel raar.Er woonden veel Spaanse mensen in dewijk toen ik hier aankwam. Vooral rondomhet Gelderlandplein. Dat noemdenwij Plaza Espana. In het weekendkwamen we samen, bij de Spaanseclub. Beetje kletsen, samen koken,kaarten. Als je hier vreemd komt, hebje dat nodig.Of ik me ooit een vreemdeling hebgevoeld? Nee, dat niet. Sommigemensen hebben er wel lang voor nodiggehad om ons, de Spanjaarden,als ‘eigen’ te gaan zien. Die deden erbijvoorbeeld jaren over om gedag tegaan zeggen op straat. Maar Spaansof niet, uiteindelijk zijn we allemaaldezelfde mensen, toch?’256

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!